avond

Avond, dochterlief ligt in bed en 'mevrouw Tom' en zoonlief zijn er niet. De kamer is van mij. Of ik Dylan draai? Dat hoef je toch niet te vragen.
Met dank aan de vele reacties bij onderstaand bericht weet ik dat ik de video van The 30th anniversary concert celebration weer eens moet bekijken en de gelijknamige cd weer eens moet beluisteren. Wie weet zie / hoor ik dan dat mijn geheugen mij heeft bedrogen.
Maar The 30th anniversary concert is niet hetgeen dat momenteel door mijn hoofd blijft spoken. Er zijn twee andere zaken die op dit moment maar door blijven jakkeren in mijn kop. Ten eerste de film Inside Llweyn Davis. Die heb ik inmiddels gezien. Schitterende film (en nee, ik zal niks verklappen). Speelfilms over muziek werken vaak niet omdat de gehoorde muziek niet aansluit bij de getoonde beelden. Inside Llewyn Davis is de gelukkige uitzondering.
Voor ik de film zag, heb ik alle trailers die ik van deze film kon vinden bekeken. Daar heb ik nu enigszins spijt van. Die trailers geven een ietwat verkeerd beeld van de film. Ik verwachte een komedie te zullen zien. En hoewel er tijdens het kijken naar Inside Llewyn Davis veel te lachen valt, is het zeker geen komedie.
Het tweede dat maar door mijn hoofd blijft spoken is de voor mij onbekende dame Rosemary Burgoyne. In november 2010 schreef ik over een toen net gekochte single van Dylan en over Rosemary Burgoyne, zie hier.
Tot mijn stomme verbazing is zij vandaag, drie jaar later, opgedoken. Ik heb geen contact met haar, maar wel met een persoon die haar kent. Dat is dichterbij dan ik drie jaar geleden had durven hopen.
Het hele verhaal lees je waarschijnlijk nog wel een keer. Vandaag zal ik het hier niet opschrijven, het spookt te veel in mijn hoofd.