Vlak voor het opdienen van het uitvoerige kerstmaal - gisteren - viel mijn oog op een stapel oude aflevering van de Vara Gids. Een stapel oud papier voor de een is een stapel mogelijkheden voor een ander. Al bladerend door die oude gidsen kwam ik enkele columns van Mart Smeets tegen waarin Bob Dylan kort voorbij komt. De meest recent gepubliceerde column besteedt de minste aandacht aan Dylan: 'Bob Dylan kwam weer in de lijsten terug' ('Het jaar 2013, Vara Gids 52). Het is niet meer dan een halve zin. Meer aandacht is er voor Dylan in een column over The Band (Vara Gids 49): 'Dit is heel cynisch en niet netjes, maar het motorongeluk van Bob Dylan in 1966 had een geweldig voordeel voor de geschiedenis van de moderne muziek: zijn begeleidingsgroep moest even op eigen benen verder. The Band werd in die jaren de beste band die je kon bedenken. Vijf van God gezonden muzikanten (vier Canadezen en een Amerikaan) die de basis legden voor wat we tegenwoordig wegzetten als countryrock en mannen die een prachtig repertoire voor ons neerlegden. Dylan verdween voor meer dan een jaar van de radar en The Band stond op.'
Het is misschien wat kort door de bocht - waar zijn The Basement Tapes om eens iets te noemen - maar in de kern van de zaak weet Smeets de waarheid aardig te raken.
Dan is er nog, tot slot, een column met de titel 'Booker T. Jones' (Vara Gids 34). In deze column lees ik: 'Als ik zeg dat hij [Booker T. Jones] swingt is dat het grootste understatement van het jaar. Hij glijdt, stuwt en duwt, hij maakt al die jonge kids beter. Zoals hij en zijn mannen Donald "Duck" Dunn, Steve Cropper en Anton Fig erin slaagden een geweldige houseband te zijn van het wereldberoemde Madison Square Garden-concert van Bob Dylan in 1992.'
Kijk, en hier lopen de muzikale smaken van Smeets en ondergetekende uit elkaar. De muziek van die houseband gleed, naar mijn smaak, inderdaad. Zo glad als een aal en daarmee dodelijk saai. Dertien in een dozijn muziek.
Dat ik met deze zinnen geen vrienden maak, realiseer ik mij terdege. Maar ik ben hier niet om vrienden te maken. Ik ben hier om te schrijven waarvan ik vind dat het geschreven moet worden. Subjectief? Absoluut. Lees verder, ik haal nogmaals uit. Met ene Robert O'Brian zal ik wel nooit vrienden worden.
Vanochtend heb ik het boek Come ye masters of war; the Bob Dylan conspiracy van Robert O'Brian uitgelezen. In vergelijking met O'Brian is Mart Smeets de Michelangelo van de Dylan-literatuur.
Come ye masters of war is dusdanig slecht dat ik lang heb getwijfeld of ik hier wel aandacht aan dit boek moet schenken. Ik doe het toch maar, zie het als een waarschuwing. (Wat je er vervolgens mee doet is uiteraard geheel aan jou)
Het eerste deel van Come ye masters of war bestaat uit - naar ik aanneem fictieve - brieven over Bob Dylan en vooral samenzweringstheorieën. Die brieven doen misschien nog wel het meest denken aan de brieven in Dylans Tarantula met het verschil dat de brieven in Tarantula wel hout snijden.
Die samenzweringstheorieën in Come ye masters of war zijn regelmatig absurd, tenenkrommend en misselijkmakend. Zo zou aids - als voorbeeld - een vorm van biologische oorlogvoering zijn (blz. 28) en Bob Dylan was hiervan eerder dan wie dan ook op de hoogte.
Het laatste deel van Come ye masters of war bestaat uit een (fictief?) interview met ene Franklin en ene Esmé. Wie deze Franklin en Esmé zijn wordt niet duidelijk.
Ik heb A.J. Weberman altijd als de top fruit cake binnen de Dylanwereld beschouwd. Robert O'Brian steekt met Come ye masters of war Weberman naar de kroon.
Het is weer gewoon vrijdag. de behoefte om Christmas in the heart te horen is weer verdwenen. Dat heb ik de afgelopen paar dagen al gehad.
Het is een mooie dag om Tempest weer eens uit de kast te pakken. Een dag om mezelf te verliezen in 'Long and wasted years' en 'Narrow way' en natuurlijk 'Tin angel'.
Het is een mooie dag om voor de verandering eens geen letter te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten