Okee, een boekenlijst. Ik vraag aan lezers van de blog om een lijst met de 5 tot 10 meest essentiële boeken over Dylan op te sturen. Boeken die indruk hebben gemaakt. Inmiddels staan er al een aantal lijsten op de blog, meer lijsten blijven welkom. Op de lijsten die op de blog staan, komen ook enkele boeken van Dylan zelf voor. Denk aan Tarantula, Chronicles en Lyrics.
Ik vraag om lijsten, nu moet ik er zelf aan geloven. Dat valt tegen. Niet zozeer om titels te noemen die op de lijst moeten komen, maar welke titels gaan net buiten de lijst vallen?
Het is zweten.
Een paar maanden geleden heb ik hier al eens een lijst gepubliceerd. Daar kijk ik niet naar. Ik begin opnieuw. Het is een nieuwe dag & dus tijd voor een nieuwe lijst. Misschien komt deze lijst wel aardig overeen met de eerder gepubliceerde lijst, misschien ook niet.
Nog één ding voor ik echt aan mijn lijst begin: wat eigenlijk echt op de lijst zou moeten staan, maar wat geen boek is, is het essay ‘Bob Dylan: “I change, you know!”’ van Simon Vinkenoog. Dit essay is een van de beste stukken ooit over Dylan geschreven, maar het is geen boek. Daarom alleen een speciale vermelding in deze inleiding. Dit essay is te vinden in Vinkenoogs boek VogelVRIJ.
(Worden inleidingen niet alleen geschreven om het daadwerkelijke beginnen uit te stellen?)
Okee, daar gaat ‘ie:
01. Bob Dylan - Tarantula
Ik sta mezelf toe om één boek van Dylan zelf op de lijst te zetten. Als ik dan één boek moet kiezen, dan is het Tarantula & niet Chronicles, Lyrics of Drawn Blank (series). Ik heb niet voor Lyrics gekozen omdat ik vooral naar de teksten luister & deze veel minder wil lezen. Chronicles heeft het tegen Tarantula moeten afleggen omdat ik – hoezeer ik er ook van genoten heb – Chronicles na 1, 2 keer lezen wel echt gelezen heb, terwijl ik in Tarantula blijf lezen, steeds weer.
Tarantula is een uniek boek, het vraagt de lezer – mijns inziens – om alles wat je van boek verwacht te vergeten & de woorden te proeven. Tarantula moet je dan ook nooit in vertaling lezen, in de vertaling gaat de (essentiële) klank van de geschreven woorden verloren.
02. Paul Williams – Dylan - What happened?
Wederom grote twijfel tussen dit boek & Williams drie boeken over Dylan-de-performer. Alles wat Paul Williams over Dylan schrijft is de moeite van het lezen waard, maar Dylan – What happened? heeft van al zijn boeken, essays & recensies de meeste indruk gemaakt.
Daar zit een stukje geschiedenis aan vast. Voor ik dit boek onder ogen kreeg, had ik te vaak gelezen dat Dylans albums uit zijn zogenaamde Christelijke periode onder de maat zijn. En waarom zouden al die critici de plank misslaan? Met dat in mijn achterhoofd heb ik Slow train coming & Saved wel gekocht, maar nooit echt goed beluisterd. Het kon toch niks zijn.
En toen las ik Dylan – What happened? Williams leerde mij, door dit boek, niet alleen dat Dylans muziek uit zijn zogenaamde Christelijke periode wel degelijk de moeite van het luisteren waard is, maar vooral dat niets zo gezond is alle zogenaamde autoriteiten in twijfel te trekken & zelf te luisteren / oordelen.
03. Dennis Anderson – The Hollow horn
‘This study reviews the praise and criticism that Bob Dylan has received over the years, particularly in the United States and West Germany.’ Dat is de eerste zin uit dit boek, een boek dat ik heb verslonden. Maar ook een pittig boek om te lezen.
Het boek geeft een mooi beeld van hoe er – in Amerika & Duitsland – tegen Dylan werd / wordt aangekeken. Van het lezen van The Hollow horn leer je misschien niet zo veel over Dylan, maar wel hoe een algemeen beeld – dat vandaag de dag nog steeds bestaat & in de media opduikt – van Dylan is ontstaan.
04. Larry ‘Ratso’ Sloman – On the road with Bob Dylan
Een babbelboek – in de beste zin van het woord – over The Rolling Thunder Revue. Dit boek is een belevenis, een belevenis die mij soms hardop liet lachen & op andere momenten juist weer ergerde. Tijdens het lezen heb ik constant het gevoel gehad net niet het ‘behind the scène’-verhaal te lezen. Het hikt er constant tegenaan.
Er zijn maar weinig schrijvers die zo dicht bij Dylan zijn gekomen als Sloman.
05. Robert Shelton – No direction home [2011 versie]
Ergens moet er, vind ik, een biografie in & dan kies ik gelijk maar voor wat volgens mij de beste biografie over Dylan is. Onovertroffen, zeker in de vorig jaar uitgegeven oer-versie.
06. Graig McGregor (ed.) – Bob Dylan a retrospective
Dit boek is er in meerdere versies. De eerste versie (1972), de ingekorte in Engeland uitgegeven pocket (1975), de Nederlandse vertaling (Over Dylan, 1973) van een deel van dit boek, & de revised edition (1980) met een aantal nieuwe stukken. Met de aanschaf van de oorspronkelijke versie + de versie uit 1980, heb je alles.
Bob Dylan a retrospective is een bloemlezing van artikelen over Dylan uit kranten & tijdschriften. Er zijn na Bob Dylan a retrospective natuurlijk nog veel meer van dit soort bloemlezingen gepubliceerd (Studio A en The Bob Dylan companion, om er 2 te noemen), maar het boek van McGregor was de eerste (& de beste).
Door het lezen van dit boek is mijn liefde voor het verzamelen van artikelen over Dylan uit kranten & tijdschriften ontstaan.
07. Michael Krogsgaard – Master on the tracks
Naslagwerken over Dylan zijn essentieel. Ik kan er zo tien opnoemen waar ik niet meer zonder zou kunnen. Maar ja, als ik er tien noem, is mijn boekenlijst vol. En dus beperk ik me tot één naslagwerk. ik heb lang zitten twijfelen of dit ene naslagwerk op mijn lijst dit boek moest zijn of The Copyright files 1962 – 2007 van Tim Dunn. Het boek van Tim Dunn is het boek dat ik in het afgelopen jaar het meest heb geraadpleegd. Dat zou reden kunnen zijn om dat boek op mijn lijst te zetten.
Maar het is toch Master on the tracks geworden. Een boek vol lijsten met studio- & concertopnamen van Dylan, meer is het op het eerste oog niet. Maar Master on the tracks is veel meer dan dat. Het is qua formaat perfect als naslagwerk. Bovendien is het werkelijk schitterend geïllustreerd met veel oude advertenties uit dag- en weekbladen.
Het boek staat voor meer. Het boek is een weerslag van de drang tot verzamelen waar ook ik ‘last’ van heb.
[En ja, het doet wel pijn dat er geen ruimte op mijn lijst is voor al die andere naslagwerken… Maar regels zijn regels: tien boeken & niet meer.]
08. Mike Marqusee – Chimes of freedom [later uitgegeven onder de titel Wicked messenger]
Een boek waarbij tijdens het lezen mijn gedachten constant versprongen van ‘eindelijk een schrijver die het heeft begrepen’ naar ‘is hij nou helemaal gek geworden, waar haalt hij het vandaan’, & weer terug. Een boek om onrustig van te worden, een boek dat mij als lezer aanzette om zelf na te denken.
En ik realiseer me nu dat het hoog tijd wordt om Chimes of freedom weer eens te herlezen.
09. Jonathan Cott (ed.) – The Essential interviews
Als er iets wel vermakelijk is & altijd in twijfel getrokken moet worden, dan zijn het wel interviews met Dylan. Eigenlijk had hier Every mind polluting word op de lijst moeten staan. Every mind polluting word is een pdf-file met interviews met Dylan. De versie die ik heb (uit 2006) bevat – schrik niet – 1391 bladzijden met interviews met Dylan. Daar kan natuurlijk geen enkel boek met interviews tegenop.
Maar ja, Every mind polluting word is geen boek & dus heb ik maar gekozen voor een van de betere boeken met interviews met Dylan.
10. The Telegraph / Isis / The Bridge / On the tracks / Look back / etc.
Het laatste plekje op mijn lijst is een speciaal plekje. Ik laat voor dit plekje alle boeken in de kast staan (en er zijn er nog zo veel die de moeite waard zijn).
In plaats van een boek, zet ik op nummer 10 fanzines. Fanzines zijn magazines die van cover tot cover volgeschreven zijn door de beste schrijvers over Dylan. Wie al veel over Dylan heeft gelezen, kan ik alleen maar aanraden eens in de wereld van de fanzines te duiken. Hierin vind je informatie over & inzichten in Dylans werk die je in geen enkel boek ooit zult tegenkomen. Fanzines zijn ware explosies van informatie.
Wie denkt dat Fanzines niet op deze lijst thuishoren, moet ik wel enigszins gelijk geven. Aan de andere kant: pak eens een aflevering van The Telegraph of The Bridge uit de kast: het oogt als een boek, het heeft het aantal bladzijden (100+) van een boek(je) & het leest als een van de beste boeken over Dylan die je ooit zult lezen.
Het is eruit, het zijn er tien.
Mag ik nu uithuilen?
Tom
boeken, boeken, boeken... #4
De lijst met boeken van Corry. Zoals je kunt lezen, is Corry nog op zoek naar het boek Song and dance man III van Michael Gray. Mocht je een exemplaar hebben liggen dat je eventueel van de hand wilt doen, mail mij dan even [tom_dylan@hotmail.com]. Dan zorg ik dat je mail bij Corry terecht komt.
Beste Tom,
Had het je beloofd en daar gaat ie dan. Niet persé in volgorde van voorkeur.
Chronicles volume I, Bob Dylan. Naar mijn mening moet deze wel bovenaan. Dylan zelf aan het woord.Geen autobiografie in de klassieke zin, meer een soort "herinneringen op gevoel". Zeer lezenswaardig.
Dylan in America, Sean Wilentz. Vanwege de muziek- en culturele geschiedenis, waar Dylan uit voortkomt.
Performing Artist (I,II en III, of is dit smokkelen???), Paul Williams. Omdat dit boek gaat over de concerten/optredens van Dylan en dat behoorlijk uitputtend.
No Direction Home, Robert Shelton. In mijn ogen een goede biografie. Al gaat ie maar tot midden jaren tachtig. Overigens ben ik nog geen enkele biografie tegen gekomen, ook die van Clinton Heylin niet, die echt veel aandacht besteed aan de jaren na pak weg midden jaren '80, behalve dan om op te sommen welk successen en uitglijers er vanaf die tijd geweest zijn . De nadruk ligt bij alle biografieën die ik ken toch op 1961-1971(1976).
The Never ending Star, Lee Marshall. Omdat dit boek heel helder de sociologische achtergronden van Dylan's populariteit toen en nu duidelijk maakt.
Bob Dylan, like a complete unknown, David Yaffe. Gewoon een leuk boek rond een viertal thema's.
Dylan's visions of sin, Christopher Ricks. Omdat het over de teksten gaat. Misschien is de theorie erachter wat vergezocht, maar ik vond het boeiend.
Dylan on Dylan, edited J.Cott. Interviews, interviews. Weer Dylan aan het woord, hoe ontwijkend ook.
Dylan in de studio, Patrick Roefflaer. Verslag van alle uitgebrachte studio opnamen, jawel t/m de allerlaatste Christmas in the Heart. Daarom deze en niet een andere.
En tot slot al weer smokkelen, Revolution in the Air en Still on the road, Clinton Heylin. Zelfde als hierboven, maar dan uitgebreider en niet volledig al scheelt het niet veel.
PS! Ik heb lang geaarzeld over Behind the Shades, revisited (Heylin), goed boek, maar......wordt naar mijn smaak met name in de laatste hoofdstukken nogal prekerig (hij zou toch eigenlijk niet enz)
Het zou kunnen dat Song and Dance Man III (M.Gray) als een essentieel Dylanboek moet worden aangemerkt. Helaas nooit gelezen en kan het ook nergens vinden. Had het zoals je weet bijna vorige week kunnen kopen als iemand mij niet net was voorgeweest. Pech. Weet jij misschien of en zo ja waar het nog te krijgen is?
Over Gray gesproken: Als iemand echt is geïnteresseerd in zowat alle weetjes en feiten m.b.t. Dylan dan zou hij/zij the Dylan Encyclopedia van Gray kunnen kopen. Inderdaad een encyclopedie van A t/m Z. En nog tamelijk lezenswaardig ook. Maar niet in bovenstaand lijstje, want erg dik(dus lastig vast te houden. Maar prima naslagwerk.
Ik hou het hierbij anders wordt het wel erg lang,
Hartelijke groet,
Corry
Beste Tom,
Had het je beloofd en daar gaat ie dan. Niet persé in volgorde van voorkeur.
Chronicles volume I, Bob Dylan. Naar mijn mening moet deze wel bovenaan. Dylan zelf aan het woord.Geen autobiografie in de klassieke zin, meer een soort "herinneringen op gevoel". Zeer lezenswaardig.
Dylan in America, Sean Wilentz. Vanwege de muziek- en culturele geschiedenis, waar Dylan uit voortkomt.
Performing Artist (I,II en III, of is dit smokkelen???), Paul Williams. Omdat dit boek gaat over de concerten/optredens van Dylan en dat behoorlijk uitputtend.
No Direction Home, Robert Shelton. In mijn ogen een goede biografie. Al gaat ie maar tot midden jaren tachtig. Overigens ben ik nog geen enkele biografie tegen gekomen, ook die van Clinton Heylin niet, die echt veel aandacht besteed aan de jaren na pak weg midden jaren '80, behalve dan om op te sommen welk successen en uitglijers er vanaf die tijd geweest zijn . De nadruk ligt bij alle biografieën die ik ken toch op 1961-1971(1976).
The Never ending Star, Lee Marshall. Omdat dit boek heel helder de sociologische achtergronden van Dylan's populariteit toen en nu duidelijk maakt.
Bob Dylan, like a complete unknown, David Yaffe. Gewoon een leuk boek rond een viertal thema's.
Dylan's visions of sin, Christopher Ricks. Omdat het over de teksten gaat. Misschien is de theorie erachter wat vergezocht, maar ik vond het boeiend.
Dylan on Dylan, edited J.Cott. Interviews, interviews. Weer Dylan aan het woord, hoe ontwijkend ook.
Dylan in de studio, Patrick Roefflaer. Verslag van alle uitgebrachte studio opnamen, jawel t/m de allerlaatste Christmas in the Heart. Daarom deze en niet een andere.
En tot slot al weer smokkelen, Revolution in the Air en Still on the road, Clinton Heylin. Zelfde als hierboven, maar dan uitgebreider en niet volledig al scheelt het niet veel.
PS! Ik heb lang geaarzeld over Behind the Shades, revisited (Heylin), goed boek, maar......wordt naar mijn smaak met name in de laatste hoofdstukken nogal prekerig (hij zou toch eigenlijk niet enz)
Het zou kunnen dat Song and Dance Man III (M.Gray) als een essentieel Dylanboek moet worden aangemerkt. Helaas nooit gelezen en kan het ook nergens vinden. Had het zoals je weet bijna vorige week kunnen kopen als iemand mij niet net was voorgeweest. Pech. Weet jij misschien of en zo ja waar het nog te krijgen is?
Over Gray gesproken: Als iemand echt is geïnteresseerd in zowat alle weetjes en feiten m.b.t. Dylan dan zou hij/zij the Dylan Encyclopedia van Gray kunnen kopen. Inderdaad een encyclopedie van A t/m Z. En nog tamelijk lezenswaardig ook. Maar niet in bovenstaand lijstje, want erg dik(dus lastig vast te houden. Maar prima naslagwerk.
Ik hou het hierbij anders wordt het wel erg lang,
Hartelijke groet,
Corry
Aanvulling
Ik ontving net onderstaande aanvulling op de lijst met boeken van Floater (boeken, boeken, boeken... #2):
Beste Tom,
Ik zie Cronicles van Dylan zelf ook op lijsten voorkomen.
Eerlijk gezegd was ik in de veronderstelling dat dit boek buiten mededinging was.
Indien dit niet het geval is dan is dat uiteraard het boek dat me het meest is bijgebleven en kan het boek van Guido Bieri eraf.
Groet,
Floater
N.B. BOB DYLAN IN AMERICA, van Sean Wilentz staat wel in mijn kast maar heb ik nog steeds niet gelezen….
Ik moet bekennen dat ik zelf ook heb zitten twijfelen of boeken van Dylan zelf op de lijsten passen, maar aangezien meerdere lezers ervoor gekozen hebben om één of meerdere boeken van Dylan aan de lijst toe te voegen, vind ik het prima.
Beste Tom,
Ik zie Cronicles van Dylan zelf ook op lijsten voorkomen.
Eerlijk gezegd was ik in de veronderstelling dat dit boek buiten mededinging was.
Indien dit niet het geval is dan is dat uiteraard het boek dat me het meest is bijgebleven en kan het boek van Guido Bieri eraf.
Groet,
Floater
N.B. BOB DYLAN IN AMERICA, van Sean Wilentz staat wel in mijn kast maar heb ik nog steeds niet gelezen….
Ik moet bekennen dat ik zelf ook heb zitten twijfelen of boeken van Dylan zelf op de lijsten passen, maar aangezien meerdere lezers ervoor gekozen hebben om één of meerdere boeken van Dylan aan de lijst toe te voegen, vind ik het prima.
boeken, boeken, boeken... #3
Langzaam maar zeker komen er meer lijsten met essentiële boeken binnen, da's mooi. Hoe meer lijsten hoe beter. Met dank aan Hugo voor onderstaande lijst!
Hallo TOM
Hier mijn voorkeur lijst met Bob Dylan boeken .
- Song and Dance Man III: The art of Bob Dylan - Michael Gray.
- Behind The Shades: Take Two - Clinton Heylin.
- Dylan's Visions of Sin - Christopher Ricks.
- No Direction Home: The life and music of Bob Dylan - Robert Shelton.
- Performing Artist 1960 - 1973 - Paul Williams.
- Performing Artist 1974 - 1986 - Paul Williams.
- Kronieken - Dylan Bob.
- Dylan on Dylan: The Essential Interviews - Jonathan Cott.
- Dylan: Visions - Portraits - and Back Pages - Mojo.
Groeten
Hugo
Hallo TOM
Hier mijn voorkeur lijst met Bob Dylan boeken .
- Song and Dance Man III: The art of Bob Dylan - Michael Gray.
- Behind The Shades: Take Two - Clinton Heylin.
- Dylan's Visions of Sin - Christopher Ricks.
- No Direction Home: The life and music of Bob Dylan - Robert Shelton.
- Performing Artist 1960 - 1973 - Paul Williams.
- Performing Artist 1974 - 1986 - Paul Williams.
- Kronieken - Dylan Bob.
- Dylan on Dylan: The Essential Interviews - Jonathan Cott.
- Dylan: Visions - Portraits - and Back Pages - Mojo.
Groeten
Hugo
Dylan kort #805
De eerste twee lijsten met boektitels zijn binnen (zie hieronder).
Van boeken naar de film: 'The 20 best uses of Bob Dylan songs in film' op Paste.
Simon tipte mij over een uitzending van Memories waarin Dylan voorbij komt. Het gaat om de uitzending van gisteravond. Zie hier (vanaf 42 minuten 20 seconden). [Dank Simon, voor het doorgeven & het speurwerk!] (Jarenlang heeft een scan van die Zweedse single in de rechter kolom op deze blog gestaan. De aanblik van dat rijtje singles waar de platenhandelaar die ene single uithaalt, daar breekt mij het zweet van uit.
"Luister, 'Mevrouw Tom', wat dacht je er van dit jaar in Zweden op vakantie te gaan?")
Van boeken naar de film: 'The 20 best uses of Bob Dylan songs in film' op Paste.
Simon tipte mij over een uitzending van Memories waarin Dylan voorbij komt. Het gaat om de uitzending van gisteravond. Zie hier (vanaf 42 minuten 20 seconden). [Dank Simon, voor het doorgeven & het speurwerk!] (Jarenlang heeft een scan van die Zweedse single in de rechter kolom op deze blog gestaan. De aanblik van dat rijtje singles waar de platenhandelaar die ene single uithaalt, daar breekt mij het zweet van uit.
"Luister, 'Mevrouw Tom', wat dacht je er van dit jaar in Zweden op vakantie te gaan?")
boeken, boeken, boeken... #2
Twee dagen geleden schreef ik: 'Een lezer van de blog vroeg mij of er - met hulp van lezers van de blog - een lijst samengesteld kan worden van de meest essentiële / beste boeken over Dylan. Ik wil uiteraard wel een poging wagen, maar daarvoor is jouw hulp nodig!
Stuur een lijst met wat volgens jou de 5 (tot 10) beste / meest essentiële boeken over Dylan zijn. Bij ieder boek mag je (niet verplicht) kort aangeven waarom dit volgens jou een essentieel boek is. Alle inzendingen zal ik publiceren op de blog (tenzij je aangeeft dit niet te willen).
Indien er voldoende inzendingen binnenkomen, zal ik een lijst maken van de meest genoemde boeken.
Kortom: je hulp is nodig! klim in de pen! Inzendingen kunnen - binnen een week - naar tom_dylan@hotmail.com'
De eerste bijdrage, van Floater [waarvoor dank], is binnen:
10 boeken over Bob Dylan die me zijn bijgebleven:
PERFORMING ARTIST, BOOK ONE, 1960-1973, Paul Williams
PERFORMING ARTIST, THE MIDDLE YEARS: 1974-1986, Paul Williams
SONG AND DANCE MAN III, THE ART OF BOB DYLAN, Michael Gray
SONGS HE DID NOT WRITE (The), Derek Barker
ALIAS BOB DYLAN REVISITED, Stephen Scobie
LIFE IN STOLEN MOMENTS (A), BOB DYLAN DAY BY DAY: 1941-1995, Clinton Heylin
NO DIRECTION HOME: THE LIFE AND MUSIC OF BOB DYLAN, Robert Shelton
WATCHING THE RIVER FLOW, 1966-1995, Paul Williams
RAZOR'S EDGE: BOB DYLAN & THE NEVER ENDING TOUR, Andrew Muir
LIFE ON THE TRACKS, BOB DYLAN'S SONGS, Guido Bieri
Stuur een lijst met wat volgens jou de 5 (tot 10) beste / meest essentiële boeken over Dylan zijn. Bij ieder boek mag je (niet verplicht) kort aangeven waarom dit volgens jou een essentieel boek is. Alle inzendingen zal ik publiceren op de blog (tenzij je aangeeft dit niet te willen).
Indien er voldoende inzendingen binnenkomen, zal ik een lijst maken van de meest genoemde boeken.
Kortom: je hulp is nodig! klim in de pen! Inzendingen kunnen - binnen een week - naar tom_dylan@hotmail.com'
De eerste bijdrage, van Floater [waarvoor dank], is binnen:
10 boeken over Bob Dylan die me zijn bijgebleven:
PERFORMING ARTIST, BOOK ONE, 1960-1973, Paul Williams
PERFORMING ARTIST, THE MIDDLE YEARS: 1974-1986, Paul Williams
SONG AND DANCE MAN III, THE ART OF BOB DYLAN, Michael Gray
SONGS HE DID NOT WRITE (The), Derek Barker
ALIAS BOB DYLAN REVISITED, Stephen Scobie
LIFE IN STOLEN MOMENTS (A), BOB DYLAN DAY BY DAY: 1941-1995, Clinton Heylin
NO DIRECTION HOME: THE LIFE AND MUSIC OF BOB DYLAN, Robert Shelton
WATCHING THE RIVER FLOW, 1966-1995, Paul Williams
RAZOR'S EDGE: BOB DYLAN & THE NEVER ENDING TOUR, Andrew Muir
LIFE ON THE TRACKS, BOB DYLAN'S SONGS, Guido Bieri
boeken, boeken, boeken... #1
Twee dagen geleden schreef ik: 'Een lezer van de blog vroeg mij of er - met hulp van lezers van de blog - een lijst samengesteld kan worden van de meest essentiële / beste boeken over Dylan. Ik wil uiteraard wel een poging wagen, maar daarvoor is jouw hulp nodig!
Stuur een lijst met wat volgens jou de 5 (tot 10) beste / meest essentiële boeken over Dylan zijn. Bij ieder boek mag je (niet verplicht) kort aangeven waarom dit volgens jou een essentieel boek is. Alle inzendingen zal ik publiceren op de blog (tenzij je aangeeft dit niet te willen).
Indien er voldoende inzendingen binnenkomen, zal ik een lijst maken van de meest genoemde boeken.
Kortom: je hulp is nodig! klim in de pen! Inzendingen kunnen - binnen een week - naar tom_dylan@hotmail.com'
De eerste bijdrage, van Mark [waarvoor dank], is binnen:
Ha Tom,
om het voortouw te nemen voor je lezersvraag, 5 a 10 beste/essentiele boeken ... best een onmogelijke vraag eigenlijk haha, daarom maar een opsoming van (het begin van) mn dylan-plankje, misschien inspireert het deze of gene.
- Dylan, Bob - Tarantula | Wat valt er over tarantula te zeggen? Dylan's eerste boek, geschreven in 1966, circulerend op kopieen (van kopieen van kopieen), en officieel uitgebracht in 1971. Een ruime 100 blz met tjah, wat? Een soort van prozagedichten, briefachtig van vorm, geschreven door en geadresseerd aan de veelheid aan personages die zn surrealistische nummers halverwege de jaren 60 ook bevolken. Een waaier of wirwar aan associaties, alliteraties, assonanties, een plaat met wel de teksten maar niet de muziek. Niet de teksten maar wel de poetische lading. Niet de poetische lading maar wel dylan. Maar dan anders.
- Dylan, Bob - Kronieken I | Het eerste deel van de zoveel-delige biografie van dylan in zijn eigen woorden, niet lineair verteld en nee, echt beter leren we dylan er ook niet van kennen. Een biografie die de de platgetreden paden van andere biografieen grotendeels links laat liggen en vooral focust op onderbelichte gebieden. Ik weet niet goed wat ik met dit boek moet, het geeft een first-person-view en toch ook niet, misschien is het boek meer beschrijving dan kunstwerk en had ik van dylan een kunstwerk verwacht, grillig dan ook a la tarantula, terwijl ik bij andere schrijvers beschrijving prima vind. Misschien is het ook dat zjin toon mist, de vertaling is het net niet: geen dylan-ritme, geen dylan-intonatie.
- Dylan, Bob - Liedteksten 1962-1973 & 1974-2001 | Precies wat het zegt, alle teksten van (bijna) alle lyrics geschreven in de periode 1962-2001, zowel in het originele engels als in vertaling. De vertaling is leuk om soms een eigenzinnige interpretatie te lezen, maar ook niet meer dan dat. Interessanter is om te zien hoe dylans woorden op papier ook op papier interactie met elkaar aangaat, hoe zijn woorden en regels rollen en tollen, letters en lettergrepen over elkaar heen buitelen. In een song verdwijn ik vaak in de muziek, in de beklemtoning van dylan, in hoe hij het nummer brengt, hier speelt dat niet (of althans, minder, dylan blijft door de woorden zingen, het is me onmogelijk om bv it's alright ma te lezen zonder dylans specifieke dictie/frasering). Ook is in tekst goed te zien hoe ingenieus/efficient nummers zijn opgebouwd, hoe bepaalde motieven kruislings door verschillende coupletten zijn geweven. Dylan als tekstueel vakman ja.
- Heylin, Clinton - Revolution in the air & Behind the shades | Heylin is een schrijver die je moet liggen. De een vind hem een arrogante aansteller, snerend op collega-dylan-schrijvers die volgens hem ongeinformeerde en ongeinspireerde prutsers zijn, en haakt daarom van heylin af omdat hij te dicht op de tekst zit, maar de ander leest daar doorheen en vind in heylin een schat aan materiaal wat anderen inderdaad niet coveren, en dat alles tussen het tieren door, leesbaar en droog-humoristisch opgeschreven, met schwung en in de formulering aanhakend bij citaten en regels uit nummers van dylan, wat een soort inherente herhkenbaarheid geeft aan heylin's schrijven. In deze twee boeken schrijft heylin bij haast elk van de meer dan 500 dylansongs uit de periode 1961-2001 een stukje, soms enige regels, soms bladzijden lang, over ontstaan, opname-sessie en context van het nummer binnen een album of binnen de tijd waarin het geschreven werd. Een soort mini-biografietjes met de songs als hoofdpersoon, soms ook als kapstok om een bepaalde insteek van dat nuimmer binnen het album of dylans oevre te geven, en steeds gekruid met heylin's eigen, soms stevige, opinie.
- Heylin, Clinton - Behind the shades, take two | De "verouderde" versie van heylin's magnum opus over dylan. Een biografie die zich sterk richt op de mens achter dylan's werk. Wat deed ylan toen en toen, waar kwam hij vandaan, waar gaat hij naartoe, wat is de link tussen dylans dagelijkse handel en wandel en zijn werk als een vand e grootste kunstenaars vand e 21ste eeuw? De biografische gerichtheid is wel de main-focus van het boek, het laat honderden dylan-kenenrs, vrienden en bekenden van de beste man aan het woord, soms kritisch, soms lyrisch, maar altijd vol respect voor de man die al die nummers op zijn eigen onnavolgbare manier (hoewel staande in een jaren/eeuwenlange traditie) toch maar maakte en naar zijn hand wist te zetten. Soms vind ik dit boek teveel focusen op het contingente, eigenzinnige van dylan en te weinig op zijn werk, soms is een stukje human-interest of achtergrond bij dit of dat verademend - zijn bij een kunstwerk de wortels van het kunstwerk in het leven van de kunstenaar van belang, of gaat het om het kunstwerk als resultaat, ongeacht de particuliere aanleiding? Gaat het erom of en hoe dylan er al dan niet slaagt om van iets specifieks iets universeels te maken, en omgekeerd. En hoe staat zijn werk in een bepaalde traditie? Zijdelings komen dit soort vragen soms aan bod, maar vaker ligt de focus frontaal op dylan de man, maar tussen de visie van heylin door en alle gegevens en informatie die hij verstrekt, kan de lezer zelf dit soort vragen en antwoorden bedenken en invullen, zelf een interprwetatie geven aan dit of dat en ebdenken hoe de verhouding ligt tussen dylan de man en dyan's werk.
- Wilentz, Sean - Bob Dylan in America | Nog niet gelezen, want enkel digitaal en vooralsnog geen e-reader, maar wat ik ervan gehoord hebt biedt dit boek juist waar ik Heylin's shades tekort in vind schieten, namelijk een benadering van dylan's afzonderlijke werken binnen dylan's oeuvre en hoe dit dit zich weer verhoudt tot de context waarbinnen dit werk bestaat, zowel qua tijd van ontstaan als in welke culturele roots het werk wortelt. Het is deze context die relief en houvast geeft, die het mogelijk maakt om dit of dat scherp(er) te zien, helder(der) te horen, en, wat is de wisselwerking tussen zijn werk en de (primair) amerikaanse cultuur? Vragen die dylan's werk plaatsen in een brede onderstroomt.
- Roefflaer, Patrick - Bob Dylan in de studio - Zoals heylin in Rita en Bts vooral biografietjes van dylan's nummers schrijft en de achtergronden en aanleidingen daarbij, soms context, daar zoomt roefflaer uit tot studio-niveau, en brengt hij het biografische verhaal van elke plaat van dylan. Wie waren er bij de opnamen van een bepaalde plaat aanwezig, hoeveel takes vroeg dit of dat nummer, waar is het opgenomen en wanneer, hoe gignen de opnamen eraan toe, wat zjin de herinenringen en verhalen van hen die bij het maken van die platen betrokken waren. Roefflaer laat - gebalnceerd - iedereen aan het woord die iets te zeggen heeft over dylan's studiopraktijken, hoe het is om met dylan te werken. In grote lijnen vertelt het boek het verhaal van elke dylan-plaat, en soms de context waarbinnen die plaat ontstond en waarom bepaalde keuzes wel of niet gemaakt zijn, van het bespelen van welke instrumenten wel of niet, welke takes wel of niet, tot in welke mix en vorm een plaat uiteindelijk ademt en hoe dat zo gekomen is. Er zijn meer boeken die dylan's studio-sessies nauwkeurig weten te noemen, maar er zijn weinig boeken van die aard die het zo leesbaar vertellen als deze.
- Irwin, Colin - Bob Dylan, highway 61 revisited - In wezen is dit boek een combinatie tussen de aanpak van heylin en die van roefflaer, een grondige exploratie van de nummers van dylan van met name het album H61R, in welke context die nummers staan, waar ze op gebasseerd zijn, door wie en wat dylan zich heeft laten inspireren, maar ook wie waren er in de studio aanwezig, hoe kwam de plaat tot stand, en de verhouding van dit alles met een dylan op dat moment op de toppen van zijn creatieve kunnen. En, wat was de consequentie van H61R, hoe draaide het muziek om zijn as, welk effect had (en heeft) de plaat op het muzikale klimmaat, wat was de reactie erop, hoe is het ingebed geraakt. Het boek is het verhaal van de plaat H61R, maar zoals met elke goede plaat is dat verhaal meer en groter dan de plaat zelf, het is ook de achtergronden, de voorgronden en zo mogelijk de zijgronden. Het boek vertelt zo goed als alle feiten en toch blijft het gevoel knagen dat het boek iets mist, dat het dieper had kunnen zijn, meer diepgang; het raadsel van de kwaliteit van de plaat blijft kagen, want hoeveel er ook over wordt verteld, het enigma ervan blijft bestaan - maar dan,d at van een boek vragen is het onmogelijke vragen, een groot kunstwerk laat zich niet oplossen, verklaren, tot in de diepste vezels kennen, en als toch, dan is er altijd meer, dieper, breder, enz. Zei dylan zelf niet over deze plaat: i'm never gonna make a record better than that one - it's just too good. there's a lot of stuff on there I would listen to ... Zo is het maar net, de plaat is een levend ding, beweging, en beweging laat zich niet vastleggen, beweging moet men draaien.
Macrus, Greil - Like a rolling stone | Een drumslag, en de rest, as they say, is history. Maar zo makkelijk maakt dit boek zich er niet vanaf. Het vertelt het verhaal van dylan's bekendste?, meest-meeslepende? song tot dusverre, en hoe beter het evrhaal van die song te vertellend an door die song als kapstok te laten fungeren van alle verhalen die er rond die song de ronde doen. Van kooper's onbedoelde, maar ingespireerde organ-parts, tot de omschakeling van een walsje tot iets dat rockt, van interpretaties wie wie is in het nummer tot dat dat er eigenlijk niet toe doet, hoe LARS dylan definitief op de kaart zette en een nieuw era in de muziek inluidde - het verhaal van een nummer, een plaat, een legende.
Boeken, boeken, boeken, tijd om een plaat uit de kast te halen en te draaien, de rest van het boekenverhaal volgt later,
Mark
Stuur een lijst met wat volgens jou de 5 (tot 10) beste / meest essentiële boeken over Dylan zijn. Bij ieder boek mag je (niet verplicht) kort aangeven waarom dit volgens jou een essentieel boek is. Alle inzendingen zal ik publiceren op de blog (tenzij je aangeeft dit niet te willen).
Indien er voldoende inzendingen binnenkomen, zal ik een lijst maken van de meest genoemde boeken.
Kortom: je hulp is nodig! klim in de pen! Inzendingen kunnen - binnen een week - naar tom_dylan@hotmail.com'
De eerste bijdrage, van Mark [waarvoor dank], is binnen:
Ha Tom,
om het voortouw te nemen voor je lezersvraag, 5 a 10 beste/essentiele boeken ... best een onmogelijke vraag eigenlijk haha, daarom maar een opsoming van (het begin van) mn dylan-plankje, misschien inspireert het deze of gene.
- Dylan, Bob - Tarantula | Wat valt er over tarantula te zeggen? Dylan's eerste boek, geschreven in 1966, circulerend op kopieen (van kopieen van kopieen), en officieel uitgebracht in 1971. Een ruime 100 blz met tjah, wat? Een soort van prozagedichten, briefachtig van vorm, geschreven door en geadresseerd aan de veelheid aan personages die zn surrealistische nummers halverwege de jaren 60 ook bevolken. Een waaier of wirwar aan associaties, alliteraties, assonanties, een plaat met wel de teksten maar niet de muziek. Niet de teksten maar wel de poetische lading. Niet de poetische lading maar wel dylan. Maar dan anders.
- Dylan, Bob - Kronieken I | Het eerste deel van de zoveel-delige biografie van dylan in zijn eigen woorden, niet lineair verteld en nee, echt beter leren we dylan er ook niet van kennen. Een biografie die de de platgetreden paden van andere biografieen grotendeels links laat liggen en vooral focust op onderbelichte gebieden. Ik weet niet goed wat ik met dit boek moet, het geeft een first-person-view en toch ook niet, misschien is het boek meer beschrijving dan kunstwerk en had ik van dylan een kunstwerk verwacht, grillig dan ook a la tarantula, terwijl ik bij andere schrijvers beschrijving prima vind. Misschien is het ook dat zjin toon mist, de vertaling is het net niet: geen dylan-ritme, geen dylan-intonatie.
- Dylan, Bob - Liedteksten 1962-1973 & 1974-2001 | Precies wat het zegt, alle teksten van (bijna) alle lyrics geschreven in de periode 1962-2001, zowel in het originele engels als in vertaling. De vertaling is leuk om soms een eigenzinnige interpretatie te lezen, maar ook niet meer dan dat. Interessanter is om te zien hoe dylans woorden op papier ook op papier interactie met elkaar aangaat, hoe zijn woorden en regels rollen en tollen, letters en lettergrepen over elkaar heen buitelen. In een song verdwijn ik vaak in de muziek, in de beklemtoning van dylan, in hoe hij het nummer brengt, hier speelt dat niet (of althans, minder, dylan blijft door de woorden zingen, het is me onmogelijk om bv it's alright ma te lezen zonder dylans specifieke dictie/frasering). Ook is in tekst goed te zien hoe ingenieus/efficient nummers zijn opgebouwd, hoe bepaalde motieven kruislings door verschillende coupletten zijn geweven. Dylan als tekstueel vakman ja.
- Heylin, Clinton - Revolution in the air & Behind the shades | Heylin is een schrijver die je moet liggen. De een vind hem een arrogante aansteller, snerend op collega-dylan-schrijvers die volgens hem ongeinformeerde en ongeinspireerde prutsers zijn, en haakt daarom van heylin af omdat hij te dicht op de tekst zit, maar de ander leest daar doorheen en vind in heylin een schat aan materiaal wat anderen inderdaad niet coveren, en dat alles tussen het tieren door, leesbaar en droog-humoristisch opgeschreven, met schwung en in de formulering aanhakend bij citaten en regels uit nummers van dylan, wat een soort inherente herhkenbaarheid geeft aan heylin's schrijven. In deze twee boeken schrijft heylin bij haast elk van de meer dan 500 dylansongs uit de periode 1961-2001 een stukje, soms enige regels, soms bladzijden lang, over ontstaan, opname-sessie en context van het nummer binnen een album of binnen de tijd waarin het geschreven werd. Een soort mini-biografietjes met de songs als hoofdpersoon, soms ook als kapstok om een bepaalde insteek van dat nuimmer binnen het album of dylans oevre te geven, en steeds gekruid met heylin's eigen, soms stevige, opinie.
- Heylin, Clinton - Behind the shades, take two | De "verouderde" versie van heylin's magnum opus over dylan. Een biografie die zich sterk richt op de mens achter dylan's werk. Wat deed ylan toen en toen, waar kwam hij vandaan, waar gaat hij naartoe, wat is de link tussen dylans dagelijkse handel en wandel en zijn werk als een vand e grootste kunstenaars vand e 21ste eeuw? De biografische gerichtheid is wel de main-focus van het boek, het laat honderden dylan-kenenrs, vrienden en bekenden van de beste man aan het woord, soms kritisch, soms lyrisch, maar altijd vol respect voor de man die al die nummers op zijn eigen onnavolgbare manier (hoewel staande in een jaren/eeuwenlange traditie) toch maar maakte en naar zijn hand wist te zetten. Soms vind ik dit boek teveel focusen op het contingente, eigenzinnige van dylan en te weinig op zijn werk, soms is een stukje human-interest of achtergrond bij dit of dat verademend - zijn bij een kunstwerk de wortels van het kunstwerk in het leven van de kunstenaar van belang, of gaat het om het kunstwerk als resultaat, ongeacht de particuliere aanleiding? Gaat het erom of en hoe dylan er al dan niet slaagt om van iets specifieks iets universeels te maken, en omgekeerd. En hoe staat zijn werk in een bepaalde traditie? Zijdelings komen dit soort vragen soms aan bod, maar vaker ligt de focus frontaal op dylan de man, maar tussen de visie van heylin door en alle gegevens en informatie die hij verstrekt, kan de lezer zelf dit soort vragen en antwoorden bedenken en invullen, zelf een interprwetatie geven aan dit of dat en ebdenken hoe de verhouding ligt tussen dylan de man en dyan's werk.
- Wilentz, Sean - Bob Dylan in America | Nog niet gelezen, want enkel digitaal en vooralsnog geen e-reader, maar wat ik ervan gehoord hebt biedt dit boek juist waar ik Heylin's shades tekort in vind schieten, namelijk een benadering van dylan's afzonderlijke werken binnen dylan's oeuvre en hoe dit dit zich weer verhoudt tot de context waarbinnen dit werk bestaat, zowel qua tijd van ontstaan als in welke culturele roots het werk wortelt. Het is deze context die relief en houvast geeft, die het mogelijk maakt om dit of dat scherp(er) te zien, helder(der) te horen, en, wat is de wisselwerking tussen zijn werk en de (primair) amerikaanse cultuur? Vragen die dylan's werk plaatsen in een brede onderstroomt.
- Roefflaer, Patrick - Bob Dylan in de studio - Zoals heylin in Rita en Bts vooral biografietjes van dylan's nummers schrijft en de achtergronden en aanleidingen daarbij, soms context, daar zoomt roefflaer uit tot studio-niveau, en brengt hij het biografische verhaal van elke plaat van dylan. Wie waren er bij de opnamen van een bepaalde plaat aanwezig, hoeveel takes vroeg dit of dat nummer, waar is het opgenomen en wanneer, hoe gignen de opnamen eraan toe, wat zjin de herinenringen en verhalen van hen die bij het maken van die platen betrokken waren. Roefflaer laat - gebalnceerd - iedereen aan het woord die iets te zeggen heeft over dylan's studiopraktijken, hoe het is om met dylan te werken. In grote lijnen vertelt het boek het verhaal van elke dylan-plaat, en soms de context waarbinnen die plaat ontstond en waarom bepaalde keuzes wel of niet gemaakt zijn, van het bespelen van welke instrumenten wel of niet, welke takes wel of niet, tot in welke mix en vorm een plaat uiteindelijk ademt en hoe dat zo gekomen is. Er zijn meer boeken die dylan's studio-sessies nauwkeurig weten te noemen, maar er zijn weinig boeken van die aard die het zo leesbaar vertellen als deze.
- Irwin, Colin - Bob Dylan, highway 61 revisited - In wezen is dit boek een combinatie tussen de aanpak van heylin en die van roefflaer, een grondige exploratie van de nummers van dylan van met name het album H61R, in welke context die nummers staan, waar ze op gebasseerd zijn, door wie en wat dylan zich heeft laten inspireren, maar ook wie waren er in de studio aanwezig, hoe kwam de plaat tot stand, en de verhouding van dit alles met een dylan op dat moment op de toppen van zijn creatieve kunnen. En, wat was de consequentie van H61R, hoe draaide het muziek om zijn as, welk effect had (en heeft) de plaat op het muzikale klimmaat, wat was de reactie erop, hoe is het ingebed geraakt. Het boek is het verhaal van de plaat H61R, maar zoals met elke goede plaat is dat verhaal meer en groter dan de plaat zelf, het is ook de achtergronden, de voorgronden en zo mogelijk de zijgronden. Het boek vertelt zo goed als alle feiten en toch blijft het gevoel knagen dat het boek iets mist, dat het dieper had kunnen zijn, meer diepgang; het raadsel van de kwaliteit van de plaat blijft kagen, want hoeveel er ook over wordt verteld, het enigma ervan blijft bestaan - maar dan,d at van een boek vragen is het onmogelijke vragen, een groot kunstwerk laat zich niet oplossen, verklaren, tot in de diepste vezels kennen, en als toch, dan is er altijd meer, dieper, breder, enz. Zei dylan zelf niet over deze plaat: i'm never gonna make a record better than that one - it's just too good. there's a lot of stuff on there I would listen to ... Zo is het maar net, de plaat is een levend ding, beweging, en beweging laat zich niet vastleggen, beweging moet men draaien.
Macrus, Greil - Like a rolling stone | Een drumslag, en de rest, as they say, is history. Maar zo makkelijk maakt dit boek zich er niet vanaf. Het vertelt het verhaal van dylan's bekendste?, meest-meeslepende? song tot dusverre, en hoe beter het evrhaal van die song te vertellend an door die song als kapstok te laten fungeren van alle verhalen die er rond die song de ronde doen. Van kooper's onbedoelde, maar ingespireerde organ-parts, tot de omschakeling van een walsje tot iets dat rockt, van interpretaties wie wie is in het nummer tot dat dat er eigenlijk niet toe doet, hoe LARS dylan definitief op de kaart zette en een nieuw era in de muziek inluidde - het verhaal van een nummer, een plaat, een legende.
Boeken, boeken, boeken, tijd om een plaat uit de kast te halen en te draaien, de rest van het boekenverhaal volgt later,
Mark
Dylan kort #804
Leonard Cohen en Chuck Berry hebben een PEN-award ontvangen. Dylan kon niet aanwezig zijn en stuurde daarom een e-mail:
"To Chuck, the Shakespeare of rock and roll, congratulations on your PEN award, that's what too much monkey business will get ya . . . Say hello to Mr. Leonard, Kafka of the blues, and Lord Byron Keith (Richards) if he shows up. In all seriousness, Chuck, congratulations on this prestigious honor. You have indeed written the book with a capital B, and congratulations to Leonard, who’s still writing it - Bob Dylan"
Zie ook hier.
Continue reading on Examiner.com Chuck Berry, Leonard Cohen honored at JFK Library - Bob Dylan sends his regards - National Bob Dylan | Examiner.com http://www.examiner.com/bob-dylan-in-national/chuck-berry-leonard-cohen-honored-at-jfk-library-bob-dylan-sends-his-regards?CID=examiner_alerts_article#ixzz1nbWZdvrG
Suze en Bob op Berichten uit het verleden. Inclusief een aantal bekende en minder bekende foto's.
Ani DiFranco op nu.nl: "Ik lees niet op internet wat mensen over mij of mijn werk schrijven. Het is niet dat het me niet kan schelen. Het is meer dat het me te veel kan schelen. Jaren geleden las ik al die dingen wel en het viel me zwaar. Als iets me dwars zit, wil ik erop reageren en dan kom je in een neerwaartse spiraal. Ik realiseerde me dat dat niet gezond is. Dat is een raad die meer artiesten van me zouden moeten aannemen, denk ik. Op het moment dat ik dat besloot, stond ik in het voorprogramma van Bob Dylan. Bob gaf zelf geen interviews, dus interviewde iedereen mij. Blijkbaar heb ik toen iets over hem gezegd waar hij het niet mee eens was. Hij had dat blijkbaar gelezen."
Al bijgekomen van Dylans 70ste verjaardag? Een eerste tribute ten tijde van Dylans 71ste verjaardag staat al gepland. Zie hier.
Ik heb nog geen lijsten met boektitels mogen ontvangen (zie het bericht 'Numb3rs & boeken'), dus kom op: klim in de pen & stuur je lijstje op.
"To Chuck, the Shakespeare of rock and roll, congratulations on your PEN award, that's what too much monkey business will get ya . . . Say hello to Mr. Leonard, Kafka of the blues, and Lord Byron Keith (Richards) if he shows up. In all seriousness, Chuck, congratulations on this prestigious honor. You have indeed written the book with a capital B, and congratulations to Leonard, who’s still writing it - Bob Dylan"
Zie ook hier.
Continue reading on Examiner.com Chuck Berry, Leonard Cohen honored at JFK Library - Bob Dylan sends his regards - National Bob Dylan | Examiner.com http://www.examiner.com/bob-dylan-in-national/chuck-berry-leonard-cohen-honored-at-jfk-library-bob-dylan-sends-his-regards?CID=examiner_alerts_article#ixzz1nbWZdvrG
Suze en Bob op Berichten uit het verleden. Inclusief een aantal bekende en minder bekende foto's.
Ani DiFranco op nu.nl: "Ik lees niet op internet wat mensen over mij of mijn werk schrijven. Het is niet dat het me niet kan schelen. Het is meer dat het me te veel kan schelen. Jaren geleden las ik al die dingen wel en het viel me zwaar. Als iets me dwars zit, wil ik erop reageren en dan kom je in een neerwaartse spiraal. Ik realiseerde me dat dat niet gezond is. Dat is een raad die meer artiesten van me zouden moeten aannemen, denk ik. Op het moment dat ik dat besloot, stond ik in het voorprogramma van Bob Dylan. Bob gaf zelf geen interviews, dus interviewde iedereen mij. Blijkbaar heb ik toen iets over hem gezegd waar hij het niet mee eens was. Hij had dat blijkbaar gelezen."
Al bijgekomen van Dylans 70ste verjaardag? Een eerste tribute ten tijde van Dylans 71ste verjaardag staat al gepland. Zie hier.
Ik heb nog geen lijsten met boektitels mogen ontvangen (zie het bericht 'Numb3rs & boeken'), dus kom op: klim in de pen & stuur je lijstje op.
And a voice to sing with
Regelmatig schrijf ik hier over net verschenen boeken. Maar ik lees niet alleen net verschenen boeken, regelmatig koop ik boeken op boekenmarkten, in kringloopwinkels & bij antiquariaten. Afgelopen zomer heb ik op een boekenmarkt de al eind jaren tachtig verschenen autobiografie - And a voice to sing with - van Joan Baez gekocht.Ik ben geen liefhebber van de muziek van Joan Baez, ik heb And a voice to sing with dan ook gekocht omdat Dylan wel in dit boek moet voorkomen.
Ergens hoopte ik dat dit boek na lezing mijn negatieve beeld van de mens Joan Baez wat zou afzwakken, maar helaas heeft dit boek mijn beeld alleen maar sterker gemaakt. Het heeft me moeite gekost om bijna 500 bladzijden te lezen, heel veel moeite. Regelmatig heb ik het boek - puur uit ergernis - in een hoek gesmeten.
Ik wil niet lezen over de kledingkeuze voor haar optreden op Live aid. Ik wil niet lezen over de jurkjes die in de koffer zaten tijdens haar reis naar Vietnam, Polen, of noem maar op. Het staat allemaal in And a voice to sing with.
Natuurlijk is het niet alleen maar jurkjes in dit boek. Baez heeft ook veel goeds gedaan. Denk aan haar contacten met en werk voor Martin Luther King, Amnesty International en Humanitas. Ook dit staat allemaal uitvoerig beschreven in boek.
En toch is het vooral de ergernis die bij mij blijft hangen, helaas.
Maar goed, ik heb het boek gelezen vanwege Dylan. Mijn pocket telt zo'n 500 bladzijden & Dylan (of één van zijn songs) komen ik tegen op de bladzijden XII, 66, 95 t/m 116, 138, 141, 154, 164, 166, 196, 208, 307 t/m 326, 331, 344, 346, 347, 350, 382, 435, 437, 439, 466, 468, 469, 479 en 480. Dat zijn behoorlijk wat bladzijden voor een boek dat niet over Dylan gaat.
Maar ondanks dat Dylan veelvuldig in And a voice to sing with voorkomt, kan ik (helaas) niet zeggen dat (echt) ik iets nieuws gelezen heb.
En dan zijn er natuurlijk nog de foto's, allen in zwart-wit: één van Dylan & Baez gemaakt tijdens Newport 63, één van Dylan & Baez waarschijnlijk gemaakt tijdens Newport 64, de door Eric von Schmidt gemaakt poster (zie ook het omslag van het boek Positively 4th street van David Hajdu), twee foto's van Dylan & Baez in 1975 & 1 foto van Baez, verkleed als Dylan uit 1975.
Moet je het lezen? Ja, al is het alleen maar om mijn ongelijk te bewijzen.
Numb3rs & boeken
Numb3rs
Gisteren ontving ik van Corry - waarvoor dank - onderstaande e-mail:
Dag Tom,
Ben ik weer. Ben Dylan niet tegengekomen in een boek o.i.d. Wel gisteravond in een tv serie. Net 5, de serie numb3rs. Heb de uitzending niet helemaal gezien, alleen het eind en daarin was "Shelter from the storm" te horen, gezongen door Dylan. Geen idee of er nog meer nummers te horen waren, maar alla.
hartelijke groet,
Corry
Is er iemand die vrijdagavond de gehele aflevering van Numb3rs heeft gezien & kan laten weten of er meer Dylan in deze aflevering zat?
Bladerend door oude aantekeningboeken kwam ik het volgende tegen: 'Numb3rs (Veronica 4/2/2008) over Weather Underground. Dylan-dropping.'
Het lijkt mij niet waarschijnlijk dat de aflevering van Numb3rs welke ik in 2008 zag dezelfde is als de aflevering die Corry vrijdagavond heeft gezien. Dat is twee keer Numb3rs met Dylan.
Een paar dagen geleden schreef ik hier (of elders??) over Dylan in Goede tijden, slechte tijden. Uit hetzelfde aantekenboek: 'Goede tijden, slechte tijden 27/09/2006 -> actrice in Dylan t-shirt.'
ik moet vaker door oude aantekenboeken jakkeren, ik kom van alles tegen dat ik allang weer was vergeten.
Iets anders: boeken
Een lezer van de blog vroeg mij of er - met hulp van lezers van de blog - een lijst samengesteld kan worden van de meest essentiële / beste boeken over Dylan. Ik wil uiteraard wel een poging wagen, maar daarvoor is jouw hulp nodig!
Stuur een lijst met wat volgens jou de 5 (tot 10) beste / meest essentiële boeken over Dylan zijn. Bij ieder boek mag je (niet verplicht) kort aangeven waarom dit volgens jou een essentieel boek is. Alle inzendingen zal ik publiceren op de blog (tenzij je aangeeft dit niet te willen).
Indien er voldoende inzendingen binnenkomen, zal ik een lijst maken van de meest genoemde boeken.
Kortom: je hulp is nodig! klim in de pen! Inzendingen kunnen - binnen een week - naar tom_dylan@hotmail.com
Gisteren ontving ik van Corry - waarvoor dank - onderstaande e-mail:
Dag Tom,
Ben ik weer. Ben Dylan niet tegengekomen in een boek o.i.d. Wel gisteravond in een tv serie. Net 5, de serie numb3rs. Heb de uitzending niet helemaal gezien, alleen het eind en daarin was "Shelter from the storm" te horen, gezongen door Dylan. Geen idee of er nog meer nummers te horen waren, maar alla.
hartelijke groet,
Corry
Is er iemand die vrijdagavond de gehele aflevering van Numb3rs heeft gezien & kan laten weten of er meer Dylan in deze aflevering zat?
Bladerend door oude aantekeningboeken kwam ik het volgende tegen: 'Numb3rs (Veronica 4/2/2008) over Weather Underground. Dylan-dropping.'
Het lijkt mij niet waarschijnlijk dat de aflevering van Numb3rs welke ik in 2008 zag dezelfde is als de aflevering die Corry vrijdagavond heeft gezien. Dat is twee keer Numb3rs met Dylan.
Een paar dagen geleden schreef ik hier (of elders??) over Dylan in Goede tijden, slechte tijden. Uit hetzelfde aantekenboek: 'Goede tijden, slechte tijden 27/09/2006 -> actrice in Dylan t-shirt.'
ik moet vaker door oude aantekenboeken jakkeren, ik kom van alles tegen dat ik allang weer was vergeten.
Iets anders: boeken
Een lezer van de blog vroeg mij of er - met hulp van lezers van de blog - een lijst samengesteld kan worden van de meest essentiële / beste boeken over Dylan. Ik wil uiteraard wel een poging wagen, maar daarvoor is jouw hulp nodig!
Stuur een lijst met wat volgens jou de 5 (tot 10) beste / meest essentiële boeken over Dylan zijn. Bij ieder boek mag je (niet verplicht) kort aangeven waarom dit volgens jou een essentieel boek is. Alle inzendingen zal ik publiceren op de blog (tenzij je aangeeft dit niet te willen).
Indien er voldoende inzendingen binnenkomen, zal ik een lijst maken van de meest genoemde boeken.
Kortom: je hulp is nodig! klim in de pen! Inzendingen kunnen - binnen een week - naar tom_dylan@hotmail.com
AO
Wie mij een beetje kent, weet dat ik enorm veel lol beleef aan het vinden van Dylan in boeken & tijdschriften die niks, noppes, nada met Dylan te maken hebben. Vanmiddag was het weer raak, bij de kringloopwinkel: AO-boekje 1405, 17-3-1972 met de titel Onrustig Amerika (geschreven door prof. dr. A.N.J. den Hollander) bevat eigenlijk helemaal geen Dylan. Wel bevat dit boekje een afbeelding van een cover van het blad Rolling stone met het bijschrift: 'De veranderde mentaliteit is door talloze blaadjes uit de zg. undergroundpers geactiveerd. Sommige van deze uitgaven hebben zich kunnen ontwikkelen tot een soort linkse opiniebladen. Een voorbeeld is het in San Francisco uitgegeven "Rolling Stone"'En ook in dit bijschrift geen Dylan. Maar, o toeval, laat de man of vrouw verantwoordelijk voor de illustraties, nou net de Rolling stone van 16 maart 1972 hebben uitgekozen. En op de cover van die Rolling stone staat Dylan :-)
Dit is het derde AO-boekje waarin ik Dylan ben tegengekomen.
De andere twee - voor de liefhebber - zijn:
- AO-reeks boekje 1105: Tienermuziek
- AO-reeks boekje 1304: Underground
Mocht je Dylan in een roman, een dichtbundel, een essaybundel, een AO-deeltje, tijdschrift, noem maar op tegenkomen, dan hoor ik het graag! (tom_dylan@hotmail.com)
Hoe klinkt het? #4
In 'Dylan kort #801' vroeg ik over het album Infidels 'hoe klinkt het?'
Het vierde antwoord komt van Corry:
Beste Tom,
Allereerst hartelijk dank voor de tip m.b.t. marktplaats. Heb er wat aan overgehouden al was 'song and dance man"tot mijn spijt al net weg.
En ja Infidels is wat mij betreft een goede plaat/cd. En die titel: ach het zou natuurlijk ook nog op ons luisteraars kunnen slaan. Alle" infidels"die Dylan zijn geloof op de drie voorafgaande platen en in concerten toen zo kwalijk namen. Maar dat is mogelijk te cynisch? Overigens vind ik met name Slow Train en Shot of Love zeker heel goed aan te horen.
Ik ben zelf theoloog. Als ik een preek moet maken (voor mij altijd een moeilijk proces) komen Shot of Love en Infidels nog al eens voorbij. Niet perse omdat ik de theologie/exegese achter de teksten deel, wel vanwege de emotie die er uit spreekt. En omdat je in de teksten de twijfel terug (begint) te horen, misschien het besef, dat je het inderdaad moet doen zonder volstrekte zekerheid. En ondanks dat toch wilt blijven vasthouden aan zo iets onmogelijks als een God, die het heeft over recht voor ieder, vrede en liefde sterker dan de dood.
Every grain of sand, jokerman, man of peace en I and I (no one can see my face and live) kunnen me bij tijd en wijle tot tranen roeren.
Nou ja, het is laat.
Hartelijke groet,
Corry
Het vierde antwoord komt van Corry:
Beste Tom,
Allereerst hartelijk dank voor de tip m.b.t. marktplaats. Heb er wat aan overgehouden al was 'song and dance man"tot mijn spijt al net weg.
En ja Infidels is wat mij betreft een goede plaat/cd. En die titel: ach het zou natuurlijk ook nog op ons luisteraars kunnen slaan. Alle" infidels"die Dylan zijn geloof op de drie voorafgaande platen en in concerten toen zo kwalijk namen. Maar dat is mogelijk te cynisch? Overigens vind ik met name Slow Train en Shot of Love zeker heel goed aan te horen.
Ik ben zelf theoloog. Als ik een preek moet maken (voor mij altijd een moeilijk proces) komen Shot of Love en Infidels nog al eens voorbij. Niet perse omdat ik de theologie/exegese achter de teksten deel, wel vanwege de emotie die er uit spreekt. En omdat je in de teksten de twijfel terug (begint) te horen, misschien het besef, dat je het inderdaad moet doen zonder volstrekte zekerheid. En ondanks dat toch wilt blijven vasthouden aan zo iets onmogelijks als een God, die het heeft over recht voor ieder, vrede en liefde sterker dan de dood.
Every grain of sand, jokerman, man of peace en I and I (no one can see my face and live) kunnen me bij tijd en wijle tot tranen roeren.
Nou ja, het is laat.
Hartelijke groet,
Corry
Dylan kort #803
Tip van Simon: 'Subterranean homesick blues'-parodie hier.
Frits over het boek Zonder tijd te verliezen, hier.
Volgens de website van Isis lijkt het erop - maar nog niks is zeker - dat Dylan in de zomer weer naar Europa komt voor een aantal concerten (festivals e.d.). Zo is er een eerste gerucht over een optreden in Italië.
Ik verwacht niet dat Dylan - mocht die tournee door Europa doorgaan - ook voor één of meerdere concerten naar Nederland zal komen. De tijd zal het leren.
Vergeet niet de 2 recente bijdragen van Peter en Frits over Infidels hieronder te lezen.
Frits over het boek Zonder tijd te verliezen, hier.
Volgens de website van Isis lijkt het erop - maar nog niks is zeker - dat Dylan in de zomer weer naar Europa komt voor een aantal concerten (festivals e.d.). Zo is er een eerste gerucht over een optreden in Italië.
Ik verwacht niet dat Dylan - mocht die tournee door Europa doorgaan - ook voor één of meerdere concerten naar Nederland zal komen. De tijd zal het leren.
Vergeet niet de 2 recente bijdragen van Peter en Frits over Infidels hieronder te lezen.
Hoe klinkt het? #3
In 'Dylan kort #801' vroeg ik over het album Infidels 'hoe klinkt het?'
Het derde antwoord komt van Peter:
Ik ben één keer in mijn leven stoned geweest. Tot aan ziek worden toe. Dat was na het eten van veel te veel hasjcake (wist ik veel...) die iemand voor ons had gebakken. Maar tijdens die trip hebben we een aantal keren heel hard Infidels gedraaid – de LP was toen net uit – en dat kwam wel binnen!
Infidels is een tijd lang mijn favoriete plaat geweest. Zelfs het drumwerk, dat mij inmiddels behoorlijk irriteert, vond ik bijzonder. Jokerman, I and I, Man of Peace en License to kill behoren nog altijd tot mijn favorieten. De plaat, inmiddels op CD, komt niet zo heel vaak meer uit de kast. Ik merk dat ik op één of andere manier met Dylan mee groei en (dus) zijn laatste CD’s verreweg het vaakst draai. Maar ook Blood on the tracks, Street Legal (een van mijn favorieten qua sound!) en Unplugged komen nog regelmatig voorbij. Dylan hoort bij de vaste muzikale ingrediënten hier in huis, maar ik luister ook heel veel naar andere muziek. Een aantal vaste radioprogramma’s, veel Americana CD’s en Nederlandstalig. En hoe langer hoe meer klassieke muziek. En eigenlijk is Bob Dylan ook klassieke muziek, toch?
Peter
Het derde antwoord komt van Peter:
Ik ben één keer in mijn leven stoned geweest. Tot aan ziek worden toe. Dat was na het eten van veel te veel hasjcake (wist ik veel...) die iemand voor ons had gebakken. Maar tijdens die trip hebben we een aantal keren heel hard Infidels gedraaid – de LP was toen net uit – en dat kwam wel binnen!
Infidels is een tijd lang mijn favoriete plaat geweest. Zelfs het drumwerk, dat mij inmiddels behoorlijk irriteert, vond ik bijzonder. Jokerman, I and I, Man of Peace en License to kill behoren nog altijd tot mijn favorieten. De plaat, inmiddels op CD, komt niet zo heel vaak meer uit de kast. Ik merk dat ik op één of andere manier met Dylan mee groei en (dus) zijn laatste CD’s verreweg het vaakst draai. Maar ook Blood on the tracks, Street Legal (een van mijn favorieten qua sound!) en Unplugged komen nog regelmatig voorbij. Dylan hoort bij de vaste muzikale ingrediënten hier in huis, maar ik luister ook heel veel naar andere muziek. Een aantal vaste radioprogramma’s, veel Americana CD’s en Nederlandstalig. En hoe langer hoe meer klassieke muziek. En eigenlijk is Bob Dylan ook klassieke muziek, toch?
Peter
Hoe klinkt het? #2
In 'Dylan kort #801' vroeg ik over het album Infidels 'hoe klinkt het?'
Het tweede antwoord komt van Frits:
Met Infidels heb ik iets. Infidels is een typisch Dylan-album, vol met tegenstellingen. Alleen al die naam, ‘Ongelovigen’, terwijl de plaat juist een religieus persoon laat zien. Someone else is speakin’ with my mouth, but I’m listening only to my heart – wie is hier aan het woord?
Het heeft maanden geduurd voordat ik de tekst kon verstaan van Jokerman. Het refrein kende veel ‘Ai’-klanken. Naarmate ik de stem van Dylan kon ontcijferen, begon ik ook het album meer en meer te waarderen. En ook af te vragen waarom Dylan met dit album afstand nam van ‘het geloof’. De titel zet mij op het verkeerde been. Waarom ook niet bij Dylan?
Ik luister graag naar Infidels. Basic rock met een vleugje ska. Een prettige plaat voor de donderdagavond. Ook tekstueel een stevige plaat. Hoezo afstand van religie? Luister naar Jokerman (You go to Sodom and Gomorrah, but wat do you care, ain’t nobody there, who want to mary your sister?). Of Man of Peace. En dan I and I.
Zeker twee keer eerder schreef ik over Infidels, en dan vooral over I and I. Don’t Fall Apart On Me Tonight leverde me de titel op van mijn tweede boek. Ik heb wat met Infidels.
Het tweede antwoord komt van Frits:
Met Infidels heb ik iets. Infidels is een typisch Dylan-album, vol met tegenstellingen. Alleen al die naam, ‘Ongelovigen’, terwijl de plaat juist een religieus persoon laat zien. Someone else is speakin’ with my mouth, but I’m listening only to my heart – wie is hier aan het woord?
Het heeft maanden geduurd voordat ik de tekst kon verstaan van Jokerman. Het refrein kende veel ‘Ai’-klanken. Naarmate ik de stem van Dylan kon ontcijferen, begon ik ook het album meer en meer te waarderen. En ook af te vragen waarom Dylan met dit album afstand nam van ‘het geloof’. De titel zet mij op het verkeerde been. Waarom ook niet bij Dylan?
Ik luister graag naar Infidels. Basic rock met een vleugje ska. Een prettige plaat voor de donderdagavond. Ook tekstueel een stevige plaat. Hoezo afstand van religie? Luister naar Jokerman (You go to Sodom and Gomorrah, but wat do you care, ain’t nobody there, who want to mary your sister?). Of Man of Peace. En dan I and I.
Zeker twee keer eerder schreef ik over Infidels, en dan vooral over I and I. Don’t Fall Apart On Me Tonight leverde me de titel op van mijn tweede boek. Ik heb wat met Infidels.
Hoe klinkt het?
In 'Dylan kort #801' vroeg ik over het album Infidels 'hoe klinkt het?'
Het eerste antwoord komt van Floater:
Tom,
Ik kocht Infidels direct na release en die plaat lag vervolgens wekenlang op mijn draaitafel. Dylans stem paste ook prima bij het Dire Straits-geluid van Knopfler/Clark dat destijds zeer in zwang was. Het reggae-tandem Dunbar/Shakespeare (bekend van o.m. het Stones album Undercover) gaf het album een trendy sound. Althans in 1983.
Wanneer ik nu naar Infidels luister valt me op dat het album toch behoorlijk gedateerd klinkt. Veel meer bijvoorbeeld dan het gros van Dylans platen uit de jaren 60 en 70. De productie is net iets te glad en te kil. Volgens Mark Knopfler was dit zeker anders geweest als niet Dyan maar hijzelf de plaat had gemixt. Hoe dan ook, ik mis een bepaalde warmte die ik bijvoorbeeld wèl hoor op enkele outtakes van Infidels. Er circuleert een geweldige versie van Jokerman, waarbij ook Dylans stem veel beter klinkt dan op Infidels.
De teksten op dit album zijn over het algemeen van zeer hoog niveau. Met name Jokerman, Neighborhood Bully, Man of Peace en I And I bevatten briljante passages. Stel je eens voor hoe dit album zou hebben geklonken als het ergens tussen “Love And Theft” en Modern Times zou zijn opgenomen met pakweg Garnier/Receli in plaats van Dunbar/Shakespeare. Tijdlozer, daar ben ik in ieder geval van overtuigd, want als ik nu naar Infidels luister dan is het vooral het geluid van de drums en de bass dat mij het meest tegenstaat.
Groet,
Floater
Met dank aan Floater!
Het eerste antwoord komt van Floater:
Tom,
Ik kocht Infidels direct na release en die plaat lag vervolgens wekenlang op mijn draaitafel. Dylans stem paste ook prima bij het Dire Straits-geluid van Knopfler/Clark dat destijds zeer in zwang was. Het reggae-tandem Dunbar/Shakespeare (bekend van o.m. het Stones album Undercover) gaf het album een trendy sound. Althans in 1983.
Wanneer ik nu naar Infidels luister valt me op dat het album toch behoorlijk gedateerd klinkt. Veel meer bijvoorbeeld dan het gros van Dylans platen uit de jaren 60 en 70. De productie is net iets te glad en te kil. Volgens Mark Knopfler was dit zeker anders geweest als niet Dyan maar hijzelf de plaat had gemixt. Hoe dan ook, ik mis een bepaalde warmte die ik bijvoorbeeld wèl hoor op enkele outtakes van Infidels. Er circuleert een geweldige versie van Jokerman, waarbij ook Dylans stem veel beter klinkt dan op Infidels.
De teksten op dit album zijn over het algemeen van zeer hoog niveau. Met name Jokerman, Neighborhood Bully, Man of Peace en I And I bevatten briljante passages. Stel je eens voor hoe dit album zou hebben geklonken als het ergens tussen “Love And Theft” en Modern Times zou zijn opgenomen met pakweg Garnier/Receli in plaats van Dunbar/Shakespeare. Tijdlozer, daar ben ik in ieder geval van overtuigd, want als ik nu naar Infidels luister dan is het vooral het geluid van de drums en de bass dat mij het meest tegenstaat.
Groet,
Floater
Met dank aan Floater!
Dylan kort #802
Een kort stuk over The Freewheelin' Bob Dylan op Culture in motion.Chimes of freedom winnen? Zie hier.
Een aantal dagen geleden meldde ik dat ik een aantal boeken via marktplaats had gekocht. Voor de liefhebber: de verkoper heeft nu een aantal afleveringen van fanzines The Telegraph en On the tracks op marktplaats gezet. Zie hier.
De afbeelding bij dit bericht heeft niks met de inhoud van dit bericht te maken, ik wilde het gewoon hier plaatsen :-)
Staren naar deze afbeelding verplaatst mijn gedachten naar de videobeelden - in The Other side of the mirror - & de geluidsopnamen op verschillende Vanguard-releases.
Dylan ging als een bijna onbekende naar het festival toe & vertrok als een grote naam (of is dat nou weer overdreven?)
Hoe dan ook, staar nog even naar de afbeelding, duik de beelden & geluiden nog eens op, deze zomer zijn ze 49 jaar oud.
Favoriete moment (persoonlijk natuurlijk) van Newport 1963: 'North country blues'.
Dylan kort #801
Allereerst dank aan Ton & Alja voor de reacties op het het stuk over 'Like a rolling stone'. Dank ook aan Cas voor de realisatie dat onze gedachten vaak - zoals in het geval van 'Like a rolling stone' - langs dezelfde lijnen lopen.
Floater stuurde mij vandaag een link naar een stuk over Dylans optreden in Brussel in 2003. Het stuk heet 'Dansen in donker tegenlicht'. Je moet er even voor gaan zitten, het is een lang stuk. Maar de tijdsinvestering zal je zeker ook wat opleveren, het is een van de beste stukken over Dylan die ik in lange tijd online heb gelezen.
Zo lees ik met groot plezier zinnen als: 'Feestvreugde voor al wie zich bij deze gelegenheid wou laten raken door een stem waarmee de ziel van een leven vol liefde en lijden wordt afgetast. De kracht van Bob Dylan schuilt in de combinatie van tijdloze poëzie met een eigenzinnige frasering, een gelaagdheid aan ideeën, emoties en fantasieën, en een eigengereid muzikaal idioom waarmee hij uitdrukking geeft aan zowel maatschappelijke verhoudingen als persoonlijke gevoelens. Klinkt misschien complex maar de man was dan ook nooit een tieneridool.' en: 'Magistraal zingen? Dylan? De man die zijn neus wel eens zou mogen snuiten? Dáár zijn we het mee eens: Bob Dylan kan niet zingen. Gelukkig maar. Want zingen wordt hier zoveel méér dan melodie reproduceren, het gaat om communiceren, evoceren, leven. Bob Dylan, dat is de man die al meer dan veertig jaar toont dat song & dance meer kan zijn dan mooi zingen, dat ook zogezegde populaire muziek een hogere inzet kan hebben.'
Floater wijst in zijn mail ( terecht) nog op de volgende zinnen: '… in meer dan de helft van de nummers raspte die schorre stem splinters los van zijn liedjes, die zich in je hart en ziel boorden.'
Kortom, ga er even voor zitten & lees 'Dansen in donker tegenlicht'. [met dank aan Floater voor het sturen van de link.]
Sinead O'Connor dankt - volgens eigen zeggen - haar leven aan Dylan. Frits (en velen anderen) hebben hierover geschreven. Ik neem hier alleen de link naar de tekst van Frits op. De andere websites vertellen (min of meer) hetzelfde verhaal.
Dylan & Sinead O'Connor, er komen gelijk vijf zaken in mijn achterhoofd bovendrijven:
1. Sinead O'Connors cover van 'I believe in you';
2. Sinead O'Connor die tijdens the 30th anniversary concert celebration wordt uitgejouwd & uiteindelijk Bob Marleys 'War' i.p.v. Dylans 'I believe in you' zingt;
3. Sinead O'Connor die tijdens een interview verklaart dat Slow train coming haar favoriete album is;
4. Sinead O'Connor die enkele jaren later tegen een interviewer zegt dat Saved nòg beter is dan Slow train coming;
5. Sinead O'Connor die op haar website in een open brief Dylan de liefde verklaart & uitnodigt voor sex.
Nu ik naar deze vijf zaken kijk, denk ik: éénrichtingsverkeer. Dat is niet erg, dat is niet vreemd, dat is. Meer niet.
Paul over de productie van Infidels (& het Zappa-verhaal kan hij rustig geloven). Hoe het geklonken zou hebben als ..., is niet zo interessant. Veel interessanter is hoe het klinkt.
Hoe klinkt het? Antwoorden naar tom_dylan@hotmail.com.
Floater stuurde mij vandaag een link naar een stuk over Dylans optreden in Brussel in 2003. Het stuk heet 'Dansen in donker tegenlicht'. Je moet er even voor gaan zitten, het is een lang stuk. Maar de tijdsinvestering zal je zeker ook wat opleveren, het is een van de beste stukken over Dylan die ik in lange tijd online heb gelezen.
Zo lees ik met groot plezier zinnen als: 'Feestvreugde voor al wie zich bij deze gelegenheid wou laten raken door een stem waarmee de ziel van een leven vol liefde en lijden wordt afgetast. De kracht van Bob Dylan schuilt in de combinatie van tijdloze poëzie met een eigenzinnige frasering, een gelaagdheid aan ideeën, emoties en fantasieën, en een eigengereid muzikaal idioom waarmee hij uitdrukking geeft aan zowel maatschappelijke verhoudingen als persoonlijke gevoelens. Klinkt misschien complex maar de man was dan ook nooit een tieneridool.' en: 'Magistraal zingen? Dylan? De man die zijn neus wel eens zou mogen snuiten? Dáár zijn we het mee eens: Bob Dylan kan niet zingen. Gelukkig maar. Want zingen wordt hier zoveel méér dan melodie reproduceren, het gaat om communiceren, evoceren, leven. Bob Dylan, dat is de man die al meer dan veertig jaar toont dat song & dance meer kan zijn dan mooi zingen, dat ook zogezegde populaire muziek een hogere inzet kan hebben.'
Floater wijst in zijn mail ( terecht) nog op de volgende zinnen: '… in meer dan de helft van de nummers raspte die schorre stem splinters los van zijn liedjes, die zich in je hart en ziel boorden.'
Kortom, ga er even voor zitten & lees 'Dansen in donker tegenlicht'. [met dank aan Floater voor het sturen van de link.]
Sinead O'Connor dankt - volgens eigen zeggen - haar leven aan Dylan. Frits (en velen anderen) hebben hierover geschreven. Ik neem hier alleen de link naar de tekst van Frits op. De andere websites vertellen (min of meer) hetzelfde verhaal.
Dylan & Sinead O'Connor, er komen gelijk vijf zaken in mijn achterhoofd bovendrijven:
1. Sinead O'Connors cover van 'I believe in you';
2. Sinead O'Connor die tijdens the 30th anniversary concert celebration wordt uitgejouwd & uiteindelijk Bob Marleys 'War' i.p.v. Dylans 'I believe in you' zingt;
3. Sinead O'Connor die tijdens een interview verklaart dat Slow train coming haar favoriete album is;
4. Sinead O'Connor die enkele jaren later tegen een interviewer zegt dat Saved nòg beter is dan Slow train coming;
5. Sinead O'Connor die op haar website in een open brief Dylan de liefde verklaart & uitnodigt voor sex.
Nu ik naar deze vijf zaken kijk, denk ik: éénrichtingsverkeer. Dat is niet erg, dat is niet vreemd, dat is. Meer niet.
Paul over de productie van Infidels (& het Zappa-verhaal kan hij rustig geloven). Hoe het geklonken zou hebben als ..., is niet zo interessant. Veel interessanter is hoe het klinkt.
Hoe klinkt het? Antwoorden naar tom_dylan@hotmail.com.
Like a rolling stone
Afgelopen mei vroeg Martijn Muijs mij op de radio of 'Like a rolling stone' Dylans grootste / beste nummer is. Ik flapte er gelijk 'nee' uit. Ik vind dat Dylan grotere / betere nummers heeft geschreven, maar dat neemt niet weg dat 'Like a rolling stone' misschien wel Dylans meest belangrijke / revolutionaire single is.'Like a rolling stone' schopte de deur in Springsteens hoofd open, zoals hij zei tijdens Dylans opname in de Rock 'n roll hall of fame. Toen Frank Zappa 'Like a rolling stone' voor het eerst hoorde, besloot hij - wanneer de single zou doen wat het in potentie zou kunnen doen - te stoppen met muziek maken.
'Like a rolling stone' is een revolutionaire single. Er is de single-wereld voor & na 'Like a rolling stone'. Er is het doorbreken van de drie-minuten-grens voor singles, maar bovenal is er die klap op de drums waarna het nummer over de luisteraar heen spoelt.
'Like a rolling stone' is, samen met 'Blowin' in the wind' & 'The Times they are a-changin'', één van Dylans bekendste nummers.
Consequentie is dat er over bijna geen enkel nummer van Dylan zoveel geschreven is als over 'Like a rolling stone', zowel binnen de Dylan-literatuur als daar buiten. Wie een boek over de geschiedenis van de popmuziek kan vinden waarin niet geschreven wordt over 'Like a rolling stone', is een knappe jongen. Dat boek is er niet.
In het schrijven over 'Like a rolling stone' komen steeds weer dezelfde drie bronnen voor het componeren van 'Like a rolling stone' bovendrijven. Die drie bronnen zet Oliver Trager in Keys to the rain mooi op een rijtje: 'Bobcats point to a couple of other songs, in addition to the aforementioned "La Bamba" (the big 1959 Ritchie Valens hit), as possible roots of "Like a Rolling Stone": Muddy Waters's "Rolling Stone," and Leon Payne's "Lost Highway," which begins with "I'm a rolling stone." Dylan can be seen singing "Lost Highway" in the 1967 documentary Don't Look Back only a month before writing "Like a Rolling Stone." Listen to these three cuts back to back to back, and you may be able to hear where and how the seeds to a masterwork were sown.'
Iedereen die wel eens een boek over Dylan leest, weet dit. Dit staat al jaren vast.
Je kunt je dan ook afvragen waarom ik het hier nogmaals opschrijf, het is immers al zo vaak opgeschreven, iedereen weet het toch al?
Het antwoord is simpel: ik ga er een bommetje onder leggen.
Dat bommetje vond ik in Broadside. Broadside was een gestencild blaadje waarin 'verse' composities van 'folkies' werden gepubliceerd. Zo werden in Broadside voor het eerst de tekst en muziek van Dylan-composities als 'Blowin' in the wind', 'Paths of victory' en 'Oxford town' gepubliceerd. In de eerste 25 afleveringen van Broadside werden composities van 'folk-grootheden' als Phil Ochs, Pete Seeger, Woody Guthrie, Peter La Farge en Gil Turner gepubliceerd.
Die laatste was één van de mannen achter Broadside & Turner was de 'grote regelaar' tijdens de Monday night hootenanies in Gerde's Folk City. In april 1962 overhandigde Dylan het toen net geschreven 'Blowin' in the wind' aan Gil Turner die het nummer vervolgens speelde in Gerde's Folk City. Niet Dylan maar Turner is dus degene geweest die voor het eerst 'Blowin' in the wind' live speelde. Gil Turner & Dylan kenden elkaar, en goed ook.
Broadside #18 werd in december 1962 gepubliceerd. In deze aflevering staan composities van o.a. Phil Ochs & Gil Turner. Het gaat me hier de compositie van die laatste.
Op bladzijde drie van Broadside #18 staat een compositie van Gil Turner met de titel 'Rolling stone'. De compositie bestaat uit een regel tekst, een herhaling van die regel tekst en het refrein dat luidt: 'Oh rollin' stone, oh rollin' stone'. Dit wordt vijf keer herhaalt, waarbij die regel tekst steeds veranderd.
Behalve de titel van dit nummer, is er nog niet eens zoveel in de compositie dat mij doet denken aan Dylans 'Like a rolling stone'.
Het is veel meer de begeleidende tekst - naast de titel - in Broadside bij deze compositie, waardoor ik ervan overtuigd ben dat Gil Turners 'Rolling stone' - net als 'Lost highway' - een bron is geweest voor Dylans 'Like a rolling stone'.
Die begeleidende tekst: 'This song is for all the men anywhere who've had to leave their wives and children in hard times to go some other place to find a job. Sometimes it's so hard to find one you just keep moving on from place to place like a rolling stone, getting bruised on the bumps and not knowing where you'll stop.'
Gil Turners 'Rolling stone' is een nummer over - net als Dylans 'Like a rolling stone' - van huis zijn. Vervreemd zijn.
Natuurlijk is het perspectief anders, maar de essentie - de kern - is hetzelfde: niet zijn waar je behoord te zijn:
'How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone?'
Leg bovenstaande eens naast 'you just keep moving on from place to place like a rolling stone' uit de tekst bij 'Rolling stone' in Broadside.
Er is geen weg naar huis.
Een pdf van Broadside #18 kan hier bekeken worden.
Dylan kort #800
Floater stuurde mij een link naar een filmpje op youtube, een scène uit Saturday Night Live waarin de mannen Dylans bezoek aan Woody Guthrie in het ziekenhuis parodiëren. Een behoorlijke tijd geleden heb ik hier al eens een link geplaatst naar dat filmpje, voor degene die het toen gemist hebben (of het nogmaals willen zien), zie hier. [absoluut de moeite waard]Floater stuurde mij ook de scan van de hier afgebeelde advertentie voor Under the red sky. Daarnaast stuurde hij een aantal recensies van dit album.
De recensie uit de KRO gids is ronduit negatief, de recensie uit Q redelijk negatief, de recensie uit Free Record Shop Magazine zéér positief & de recensie uit Humo is niet alleen positief, maar ook nog eens hilarisch. (Een vijfde recensie van onbekende herkomst is niet uitgesproken positief of negatief).
Twee van de vijf recensenten horen overeenkomsten tussen'TV Talkin' song' & 'Subterranean homesick blues'. Heeft de ene recensent bij de andere 'afgekeken' of is dit puur toeval? Ik moet bekennen dat ik de overeenkomst niet hoor.
Het lezen van die vijf recensies heeft ervoor gezorgd dat ik Under the red sky weer eens uit de kast heb gepakt. Het album draait nu. Wat een heerlijk album is dit toch! De muziek op dit album doet mij ergens denken aan de muziek uit de jaren 50, aan Warren Smith & andere vergeten rockers.
Nummers als 'TV Talkin' song', 'Unbelievable', 'God knows', 'Born in time' & het titelnummer mag je mij voor wakker maken. Dit is niet, zoals vaak is geschreven, maar een mager Dylan-album.
Okee, de teksten zijn soms wat anders dan 'we' van Dylan verwachten, maar dat de teksten niet aansluiten bij de verwachtingen zegt misschien vooral iets over 'ons'. De moeite waard: Michael Gray over dit album. Hij schrijft o.a. over Dylans gebruik van kinderrijmpjes op Under the red sky.
Persoonlijk reken ik dit album (zeker) niet tot Dylans beste albums, maar aangenaam is het wel. Onderschat? Zeker! Doe jezelf een plezier & zet Under the red sky nog eens op, bij voorkeur vanavond nog, & hoor de schoonheid van 'Born in time', het schitterende 'TV talkin' song' - misschien wel Dylans beste (in de studio) zangpartij van de jaren 90 - & het speelplezier in 'Unbelievable'.
Kijk nog eens goed naar de advertentie. Daar staat 'It's unbelievable'. Op de achterzijde van de cd-hoes staat de titel gegeven als 'Unbelievable'.
[Met dank aan Floater voor de link naar het filmpje, de scans & het wederom wakkerschudden van mijn genieten van Under the red sky!]
Henk stuurde mij een mooie tip, de uitzending van Vrije geluiden van vanochtend waarin de Engelse tenor Ian Bostridge in een paar zinnen aangeeft waarom ik naar Dylan luister. Zie hier (ongeveer na 27 minuten).
boeken
Op Marktplaats zijn gisteren en vandaag een groot aantal boeken over Bob Dylan gezet. Ik heb de verkoper net via de telefoon gesproken, een bijzonder vriendelijke man, en een aantal van de aangeboden boeken gekocht. Ik kan een ieder aanraden om een blik op de advertenties te werpen, een uitgelezen kans om je boekencollectie uit te breiden met bijvoorbeeld A life in stolen moments van Clinton Heylin, de 3 Rock 'n roll-comics over Dylan, of het door Carl Benson samengestelde The Bob Dylan Companion.
Voor alle advertenties, zie hier.
Voor alle advertenties, zie hier.
Dylan kort #799
De papierwinkel: in de Volkskrant van vandaag een stuk over Bruce Springsteens nieuwe album. Daarin o.a.: 'Hij benadrukte in Parijs nog maar eens geen politieke ambities te hebben. Hij is gewoon liedjeszanger "Dat is het enige wat ik kan. Mijn intentie om te bewerkstellingen wat Bob Dylan ooit bij mij deed: kick open your mind."' (Gijsbert Kamer - 'De nieuwste van Springsteen gaat over de crisis - en is opbeurend') [Met dank aan Alja voor het sturen van de scan]
NRC Handelsblad van gisteren (boekenbijlage):
#1. 'Elvis gaf rockmuziek seks, Dylan gaf het genre een stel hersens - maar wat gaf Jim Morrison eigenlijk?' (Sjoerd de Jong - 'De mystieke antenne van de rock') Het antwoord op die vraag is simpel: 'The End'.
#2. 'Beatdichter Allen Ginsberg prees Becks teksten als de beste sinds die van Bob Dylan.' (Bernard Hulsman - 'De lethargie die popmuziek heet')
#3. Een Dylanloze recensie van Zonder tijd te verliezen van Daan Heerma van Voss.
Uitzending gemist: rond 24 minuten (met dank aan Alja), hier.
Vanmiddag een dame aan de deur met een collectebus, of ik iets wilde geven voor Amnesty International. 'Ik heb de cd al gekocht', schoot er zo uit.
NRC Handelsblad van gisteren (boekenbijlage):
#1. 'Elvis gaf rockmuziek seks, Dylan gaf het genre een stel hersens - maar wat gaf Jim Morrison eigenlijk?' (Sjoerd de Jong - 'De mystieke antenne van de rock') Het antwoord op die vraag is simpel: 'The End'.
#2. 'Beatdichter Allen Ginsberg prees Becks teksten als de beste sinds die van Bob Dylan.' (Bernard Hulsman - 'De lethargie die popmuziek heet')
#3. Een Dylanloze recensie van Zonder tijd te verliezen van Daan Heerma van Voss.
Uitzending gemist: rond 24 minuten (met dank aan Alja), hier.
Vanmiddag een dame aan de deur met een collectebus, of ik iets wilde geven voor Amnesty International. 'Ik heb de cd al gekocht', schoot er zo uit.
Dylan kort #798
Dylan staat op de cover van Lust for life (maart 2012). In dit blad acht pagina's over Dylan, inclusief een aantal bekende foto's. Die acht pagina's bevatten 4 artikelen, met als leidraad 'de tegendraadse, ongrijpbare en onbegrepen Bob Dylan':- een stuk over Dylans zogenaamde religieuze periode;
- een stuk het pseudoniem Blind Boy Grunt & andere pseudoniemen van Dylan;
- een stuk over Self portrait;
- een stuk over 'de concurrent' Phil Ochs.
Geen onaardige stukken, al blijven ze (logischerwijze voor een muziektijdschrift) wat op de vlakte. Wat ik jammer vind, is dat ik foto's van Dylan had verwacht die bij de besproken periodes - 1979 t/m 1981 & 1970 - passen, maar deze ontbreken geheel. Drie foto's zijn van recente datum, één foto is uit begin jaren zestig.
Verder in deze Lust for life een (korte) recensie van Chimes of freedom.
[Met dank aan Sjon voor de tip over dit blad!]
De eerder opgeschreven geruchten blijken (min of meer) waar te zijn: Dylan & band geven in april (niet in mei) een aantal concerten in Zuid-Amerika.
De tournee bestaat (tot nog toe) uit 9 concerten:
15 april Rio de Janeiro, Brazilië
17 april Brasilia, Brazilië
19 april Belo Horizonte, Brazilië
21 april São Paulo, Brazilië
22 april São Paulo, Brazilië
24 april Porto Alegre, Brazilië
26 april Buenos Aires, Argentinië
27 april Buenos Aires, Argentinië
30 april Santiago, Chili
The Bootleg series vol. 1 - 3
'STILL-TO-BE-RELEASED: That proposed CD-a-month-for-10-months set of unreleased Dylan seems to have changed shape. It has been speculated that the set may be reduced to, perhaps, 5CDs to be packed as a box. Though january had been mentioned, February may do it, or, it may be pushed back even futher (perhaps to Dylan's 50th birthday in May?). Rumored titles heard, but probably not for real, are Masterpieces (which, to me, implies repackaged material as well) and Biograph 2. Song titles? Information on the wires has "Blind Willie McTell" and an acoustic "Subterranean Homesick Blues." Also, it has been said that some of the Witmark Demos could be included, or whole concerts. Biograph took years to issue, so don't get your hopes up just yet.' (Look back issue 26, Fall 1990)Bovenstaande regels over de release van wat uiteindelijk The Bootleg series vol. 1 - 3 zou worden, las ik eerder vandaag. Dat het aanvankelijke plan was om in 10 maanden tijd een serie van 10 cd's uit te brengen, heb ik ooit wel eens eerder gelezen, maar dat daarna het plan was om er een 5 cd boxset van te maken, is nieuw voor mij. Het plan voor een 4 cd boxset kende ik wel uit oude berichten. Uiteindelijk werd The Bootleg series vol. 1 - 3 een 3 cd boxset.
The Bootleg series vol. 1 - 3 kwam in maart 1991 uit. In 1991 stond mijn Dylan-gekte nog in de kinderschoenen. In 1991 had ik een aantal albums van Dylan, maar zeker nog niet alles wat er van Dylan was verschenen. In 1991 had ik nog geen boek over Dylan gelezen, laat staan dat ik bekend was met zaken als fanzines (en het internet was voor mij nog een verre toekomst).
Ik had begin 1991 dan ook geen flauw idee dat The Bootleg series vol. 1 - 3 zou verschijnen. Dat veranderde met de aanschaf van het Engelse tijdschrift Vox (mei 1991). Dat tijdschrift - ik kocht het voor een uitvoerig stuk over the Doors, waar ik toen nog fanatiek naar luisterde - bevat een recensie van The Bootleg series vol. 1 - 3, geschreven door Max Bell. Die recensie zorgde ervoor dat ik ten eerste te weten kwam dat deze boxset was uitgebracht & ten tweede dat ik deze boxset koste wat het kost wilde hebben.
Daarvoor heb ik moeten sparen. Het geld dat ik met een weekendbaantje verdiende, legde ik opzij, net zolang tot ik genoeg had om die box te kopen. Dat ik daarvoor verschillende steden heb moeten aflopen, heb ik al eens hier of elders opgeschreven. (Het moet ergens staan, maar waar?)
Ik herinner mij vooral ook nog de verbazing bij de uiteindelijke aanschaf van The Bootleg series vol. 1 - 3. De voorkant van de box zag er niet hetzelfde uit als de afgebeelde box bij de recensie van Max Bell.
Nu, ruim 20 jaar later, is die verbazing er nog steeds. Nog steeds ben ik niet The Bootleg series vol. 1 - 3 tegengekomen met de artwork zoals afgedrukt bij de recensie van Max Bell.
[Mocht je weten hoe dit zit, laat het me weten: tom_dylan@hotmail.com]
(Dit is nu het tweede bericht vandaag waarin ik citeer uit Look back & het derde bericht op rij waarin fanzines een (belangrijke) rol spelen. Ik lees momenteel de ene naar de andere fanzine uit voorbije jaren. Ik lees liever oud Dylan-nieuws dan de krant van de dag...)
Look back, Robert Johnson & soap
Gisteren schreef ik over fanzine TBZB, vanochtend heb ik nummer 16 van fanzine Look back uitgelezen. Dit deel van Look back bevat o.a. een aantal recensies van concerten in Engeland (1987), bewijs voor de onmogelijkheid van een Dylan & Elvis sessie in mei 1971, een stuk van Jo Sullenger dat begint met een hilarische (verzonnen) conversatie tussen de auteur & Dylan, & het tweede deel van een stuk over Robert Johnson & diens invloed op Dylan. In dit laatste stuk - 'Is your love in vain? Robert Johnson, Part II' van Rob Whitehouse - kom ik het volgende tegen: 'The Billie Holiday-like vocals and erratic timing of "They're Red Hot" emphasizes the humorous comparison between hot tamales being vended on the street and the sexual favors of a "girl so tall / sleeps in the kitchen with her feet in the hall."'De uit 'They're red hot' geciteerde regels, doen natuurlijk gelijk denken aan die regel uit Dylans 'Workingman's blues #2': 'I sleep in the kitchen with my feet in the hall'.
Het is niet opmerkelijk dat Dylan leent van Robert Johnson, er zijn wel meer voorbeelden & de hele discussie over Dylans (vermeende) plagiaat, wens ik al helemaal niet opnieuw op te rakelen aangezien het tot niks leidt.
Wat ik opmerkelijk vind, is dat Look back 16, het fanzine waarin het stuk over Robert Johnson werd gepubliceerd, in 1987 verscheen. Dat is zo'n 29 jaar voordat 'Workingman's blues #2' op Modern times verscheen.
Enfin, het stuk over Robert Johnson in Look back in het algemeen & de geciteerde regels uit 'They're red hot' in het bijzonder, zorgden ervoor dat ik de zolder opgeklommen ben om de 3 cd box Robert Johnson; Beg, borrow or steal op te duiken. Het eerste dat ik heb opgezet is (natuurlijk) 'They're red hot'.
Volgens mijn oren zijn de regels uit 'They're red hot' net iets anders dan ze in Look back worden geciteerd. Namelijk: 'I got a girl she's long and tall / She sleeps in the kitchen with her feet in the hall'.
Maar dit terzijde, even terug naar die 3 cd box Robert Johnson; Beg, borrow or steal. Het zal bij menigeen bekend zijn dat Robert Johnsons gehele (bewaard gebleven) oeuvre bestaat uit in totaal 29 nummers, welke - inclusief een aantal alternatieve takes - een aantal jaar geleden op een dubbel-cd is uitgebracht. Meer is er niet van Robert Johnson.
En toch is Robert Johnson; Beg, borrow or steal een 3 cd box (Catfish, KAT CD 107). Hoe zit dat nou?
De tweede cd met de titel the Music bevat de 29 door Robert Johnson opgenomen nummers - dus zonder de alternatieve takes. De eerste cd met de titel the Origins bevat 16 opnamen van voorlopers van Robert Johnson. De derde cd met de titel the Influence bevat 16 opnamen van muzikanten die beïnvloed zijn door Johnson en / of een nummer van Johnson coveren.
Voor de Dylan-liefhebber is met name die eerste cd - the Origins - ook interessant. Zo is op deze cd 'Sitting on top of the world' door The Mississippi Sheiks te vinden.
Nog interessanter vind ik op deze cd 'Roll & tumble blues' door Hambone Willie Newbern. Het is bij het beluisteren overduidelijk dat Dylan de mosterd voor zijn 'Rollin' and tumblin'' hier vond.
Het zijn slechts twee voorbeelden.
Nog eentje dan? Okee: 'Down the dirt road blues' van Charley Patton. Patton is sowieso met drie nummers goed vertegenwoordigd op deze cd.
Voor de volledigheid bevat de derde cd nog nummers van o.a. 'ouwe jongens' als Muddy Waters, Elmore James en Sonny Boy Williamson, maar ook van 'jongere mannen' als Johnny Winter, Peter Green & Canned heat. Deze derde cd is aardig, maar (voor mi
j) het minst interessant van de drie.Ik heb geen idee of Robert Johnson; Beg, borrow or steal nog te krijgen is, maar als je 'm op de kop weet te tikken, kun je je er zeker geen buil aan vallen. Zowel vanwege de Dylan-connecties (en er zijn er veel meer dan alleen bovengenoemde), als puur vanwege de muziek van Robert Johnson.
O ja, kijk nog even goed naar de titel van deze 3 cd box, luister naar de muziek - de voorlopers, Robert Johnson zelf & de jongere generatie. Daarna gaan we het misschien ooit nog hebben over het (vermeende) plagiaat van Dylan, hoewel de kans groot is - als je goed geluisterd hebt - dat we het er helemaal niet meer over hoeven te hebben.
Een e-mail van Simon, waarvoor dank:
Beste Tom,
De VARA-gids voor volgende week bevat een artikel over het einde van een zekere Amerikaanse soap: As The World Turns. Heeft meer dan vijftig jaar gelopen. De laatste jaren blijkbaar ook populair in Nederland.
Journaliste -en fan van de soap- Britt Stubbe meldt aan het eind van het artikel dat op de Nederlandse fansite "Beste fans, jullie gaan nu waarschijnlijk kijken naar The Young And The Restless?" staat.
Britt is daar diep door getroffen, schrijft ze. Ze vervolgt met de uitsmijter van het artikel: 'Als Bob Dylan op sterven ligt, zeg je toch ook niet: gelukkig leeft Bruce Springsteen nog?'
En daar heeft ze in ieder geval gelijk in.
Simon
'Mevrouw Tom' is een soap-liefhebber, vooral Goede tijden, slechte tijden kijkt ze fanatiek. Jaren geleden moet er een aflevering van deze soap zijn geweest waarin één van de actrices een t-shirt droeg met daarop de beeltenis van Dylan.
Ik moet vast ergens hebben opgeschreven wanneer dat was. Maar waar heb ik dat opgeschreven? Als ik het terugvind, laat ik het weten.
TBZB & Love - 0
Gisteren viel nummer vier van fanzine Talkin' Bob Zimmerman Blues (TBZB) door de brievenbus, een fanzine uit maart 1976.Heerlijk is het om oude fanzines te lezen. Zo staat er in deze aflevering van TBZB een ooggetuigenverslag van het allereerste concert van The Rolling Thunder Revue (RTR). De schrijver schrijft verder o.a. 'This writer was only in attendance at four more Rolling Thunder shows, but that was enough to capture a feel of the entire tour.'
De schrijver - Brian Stibal - heeft na dat eerste concert van de RTR nog 'slechts' vier concerten van de RTR gezien.
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar toen ik dat las, was ik toch wel een tikje jaloers. Vijf concerten van de RTR! Ik zou er veel voor over hebben om er slechts één bij te kunnen wonen.
Het verslag van de RTR-shows in TBZB is kort, zoals alle stukken in TBZB, maar daarom niet minder aangenaam om te lezen. Het is heerlijk om een verslag van deze concerten te lezen, een verslag geschreven zo kort na het beleven van deze concerten.
Ik wilde het eigenlijk helemaal niet hebben over dit verslag in TBZB, ik wilde het hebben over iets anders in dit fanzine.
Brian Stibal wederom: 'The gal who, after the '74 tour, bragged that she "pinched Dylan's ass" has put down a song with him. Doing a pretty wild version of "Buckets of Rain," Bette Midler is an interesting singing partner for Bob. Not only do they add a number of new lyrics on the cut which appears on het new "Songs For The New Depression" LP, but they even do an impromptu "talk" afterwards: "Bobby, Boby, Hey there Mr. D, you sure can be!" says the Divine Miss M, and "I think Paul Simon would have done this one," replies our favorite back-up vocalist.'
Ik kan er niks aan doen, maar ik vind het fantastisch om dit soort eerste indrukken te lezen, opgeschreven vlak na een nieuwe track - in dit geval het duet van Midler & Dylan - is uitgebracht.
Ook leuk: rond de tijd dat TBZB werd volgeschreven, verdween 'Hurricane' uit de Amerikaanse hitlijsten & werd 'Mozambique' op single uitgebracht. Stibal daarover: 'Unfortunately, the single "Hurricane" didn't exactly come on like a hurricane, for it never even broke into the top thirty songs during its two-month run on the Hot 100. [...] The only elusive prize that Dylan has never been able to secure in fifteen years of recording, though, is a #1 single in "Billboard", which is generally considered the industry's standard list. Will "Mozambique" be his first?'
En ook elders in deze aflevering van TBZB wordt de hoop / verwachting uitgesproken dat 'Mozambique' wel eens Dylans grootste hit kan worden.
Nu, met de wijsheid van vele jaren later, weten we dat 'Mozambique' verre van een hitsingle is geweest.
Op 23 oktober vorig jaar schreef ik hier over 'Love minus zero / no limit' & de wiskunde in deze songtitel (zie hier).
Vandaag stuurde Ton [waarvoor dank!] een link The value of love, using the Dylan model waarin dezelfde songtitel echt wiskundig onder de loep wordt genomen.
Zie hier.
Op de middelbare school was ik redelijk goed in wiskunde, maar dat is al weer zo'n 20 jaar geleden & ik merk dat veel is weggezakt. The value of love is - voor mij - dan ook een pittig stukje. Ondanks de pit is het wel de moeite waard om er een blik op te werpen.
open antwoord & drie antwoorden op vragen
Allereerst een antwoord op de open brief van Frits:
Beste Frits,
Allereerst dank voor je meer dan vriendelijke woorden & felicitatie. Vier jaar is mooi, maar slechts een begin. Daarmee wil ik die vier jaar niet te niet doen, maar aangeven dat ik nog niet klaar ben. Zo voel ik me vandaag. En niet alleen vandaag, maar de laatste tijd.
Vier jaar geleden - op 14 februari 2008 - plaatste ik het eerste bericht op een net aangemaakte blog: Bob Dylan in (het) Nederland(s). Die blog is eigenlijk bij toeval ontstaan. Voor mijn werk moest ik uitzoeken hoe zo'n blog technisch gezien in elkaar zit & daarom heb ik een blog aangemaakt. Het is nooit mijn opzet geweest om (bijna) dagelijks, jaar in, jaar uit, berichten te plaatsen over Dylan. Ik ben er langzaam ingegroeid.
Okee, er zijn zeker momenten geweest dat ik mijn twijfels had over de tijdsinvestering (& soms heb ik die nog wel eens), maar uiteindelijk is het het allemaal waard geweest. Ik heb er veel ingestoken, maar er ook enorm veel voor teruggekregen. Niet dat het om dat 'terugkrijgen' draait, het is een prettige bijkomstigheid.
Het aantal mensen dat ik via de weblog heb leren kennen, loopt inmiddels in de tientallen. (In vergelijking: vóór het beginnen van de weblog had ik welgeteld met één andere Dylan-fanaat contact...) Het gros van die contacten loopt via de e-mail: we houden elkaar op de hoogte, stellen elkaar vragen & sturen mailtjes met: 'heb je dit al gehoord?'
Die contacten zijn mij inmiddels zeer dierbaar geworden. Ze zijn deel uit gaan maken van de dagelijkse gang.
Zonder de weblog zou Cas hier nooit over de vloer komen - om er eens eentje uit te pikken - & de bezoeken van Cas zijn zeer aangenaam.
Zonder de weblog zou ik Alja niet kennen - om er nog een uit te pikken - & Alja is belangrijk geweest voor mijn schrijven. En niet onbelangrijk: Alja is de uitgever van de Bob Dylan aantekeningen.
Dankzij de weblog heb ik één van twee voornemens kunnen verwezenlijken. Het voornemen om voor mijn 40ste verjaardag een boek te publiceren. Het is niet alleen gelukt om een boek te publiceren, maar twee: de Bob Dylan aantekeningen & Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978.
En ondertussen werk ik aan een derde boek. Of dat voor mijn 40ste gepubliceerd zal zijn, durf ik nog niet te zeggen, maar dat maakt niet uit. Ik ben tevreden.
Ik dwaal af. De datum 14 februari is puur toeval. Blijkbaar vond ik op Valentijnsdag 2008 ergens de tijd om een weblog te beginnen. Maar die datum heeft ook wel iets moois: de weblog draait op mijn liefde voor de muziek van Dylan.
Er is in die vier jaar inderdaad veel gebeurd. Niet alleen trad Dylan vier keer op in Nederland, maar ook mochten we de releases van o.a. Tell tale signs, Together through life, Christmas in the heart, The Witmark demos & de mono-box ondergaan. En zelfs dat is nog slechts het topje van de ijsberg.
Ik denk aan de tentoonstellingen van beeldend werk van Dylan, de tientallen boeken over Dylan die niet alleen verschenen zijn, maar ook gelezen.
Terugkijkend schrik ik soms hoeveel Dylan-nieuws er is geweest in een relatief korte tijd.
Je schrijft: 'Alles wat je doet en leest, leg je aan de meetlat van Dylan. Pas als een artiest of schrijver met Dylan heeft samengewerkt, wordt die interessant. Nog interessanter is de samenwerking an sich. Hoewel natuurlijk niets en niemand kan tippen aan de meester zelf.
Dat is ook altijd mijn pijnpunt geweest bij je blog. Andere artiesten dan Dylan luister je bijna principieel niet. Covers zijn een ramp, omdat ze het niveau van His Bobness niet halen. Zo interpreteer ik je commentaren op de covers.'
Ik kan me goed voorstellen dat je die indruk hebt gekregen & er zit zeker een kern van waarheid in je indruk.
Het is echter niet zo dat ik naar niets anders dan Dylan luister, alleen schrijf ik hier niet over op de blog. Mijn doelstelling is dat ik op de blog alleen Dylanesque zaken publiceer.
Ik luister ook naar bijvoorbeeld Beethoven, Miles Davis, Moondog jr. & Bob Marley, maar het heeft - volgens mijn zelfopgelegde doelstelling - geen zin om hierover te schrijven.
In de loop der jaren is je indruk steeds meer waarheid geworden. 90% procent van de boeken die ik lees - en ik lees veel - gaat of over Dylan, of heeft zijdelings met Dylan te maken. 95% van de tijd dat ik muziek beluister, luister ik naar Dylan.
Dat is zeker niet altijd zo geweest.
Onlangs schreef ik hier dat ik door oude (papieren) aantekeningen aan het bladeren was. Rond 2000 bevatte hooguit 20% van de aantekeningen Dylan, op dit moment ligt dit eerder rond de 99%.
Het is niet zo dat ik non-Dylan muziek - of covers - per definitie afkeur, het is veel meer dat ik proefondervindelijk heb kunnen vaststellen dat Dylans muziek (bijna) de enige muziek is die me echt raakt.
Ik ben daardoor fanatiek geworden, bloedje fanatiek. Ik realiseer het mij terdege. Maar fanatiek zijn, maakt mij nog niet tot een missionaris. Ik zal nooit tegen een ander zeggen dat hij of zij er verstandig aan doet naar Dylan te luisteren.
Indien mensen mij naar Dylan vragen, wil ik ze best iets laten horen, maar Dylan opdringen zal ik niet doen.
'Ieder mens heeft recht op zijn afwijking', zoals 'mevrouw Tom' regelmatig zegt. Mijn afwijking is Dylan. Die afwijking maakt mij gelukkig. Ik gun het eenieder dat hij / zij zo kan zwemmen in het gene dat hem / haar gelukkig maakt, zoals ik dat kan.
Ik ben een fortuinlijk mens.
Dat je mij een Dylan-vriend noemt in je boek Gisteren is een herinnering is prima. Het is alleen niet een woord dat ik zou gebruiken. Mensen gebruiken verschillende woorden om hetzelfde uit te drukken. Ik vind Dylan-collega wel mooi, moet ik bekennen.
Maar aan het eind van de dag maakt de naam niet uit, we drukken hetzelfde uit.
Ik waardeer het contact dat we hebben zeer, om nog maar te zwijgen over het feit dat je vele kilometers hebt gereden om bij de presentatie van de Bob Dylan aantekeningen te kunnen zijn. Fantastisch vind ik dat.
En dan is er altijd weer de dag van morgen. Gewoon verder gaan met wat me gelukkig maakt. De weblog is daar een onderdeel van.
Nogmaals dank voor je meer dan vriendelijke woorden.
Vier jaar is een begin.
Een mooi begin.
Op naar morgen & meer.
'he not busy being born is busy dying'
groet,
Tom
Een tijdje geleden schreef ik hier over de aanstaande release van het boek + cd My name is New York. Op de cd zal 'iets' van Dylan terecht komen. Helaas weet ik nog niet wat dat 'iets' zal zijn. Wel heb ik inmiddels uit betrouwbare bron begrepen dat het boek in juni zal verschijnen. Wanneer de cd zal verschijnen is nog niet bekend.
Eerder schreef ik over Harten in Atlantis van Stephen King & vroeg ik lezers om mij te melden wat er over Dylan in dit boek staat. Thomas was zo vriendelijk om de betreffende passage op te sturen: 'Ik lag languit op mijn ben en worstelde met mijn oude vriend de geologie. Op de stereo zong Bob Dylan: "She was the funniest woman I ever seen, the great-grandmother of Mr. Clean.'
Er werd twee keer achtereen hard op de deur geklopt: pow-pow. 'Etagevergadering!' riep Dearie. 'Etagevergadering in de recreatieruimte om negen uur! Aanwezigheid verplicht!'
'O jezus,' zei ik. 'Verbrand de geheime papieren en eet de radio op.'
Nate zette Dylan zachter en we hoorden Dearie door de hele gang gaan, overal met dat roffeltje pow-pow en met de luide bekendmaking van een etagevergadering in de recreatieruimte.'
[Met dank aan Thomas voor het opsturen!]
Nog meer antwoorden - ik vind het geweldig, al die bijdragen van lezers. Dank! Laat maar komen! - beide van Simon. Ik neem zijn beide e-mails hier over:
Hoi Tom,
In 1992 bracht Baez het album "Play me backwards" uit. Daarop staan elf nummers. In 2011 kwam een cd met 21 nummers als een expanded version uit -in de VS alleen op vinyl als dubbelelpee -. Waaronder dus een demo-opname van Seven Curses.
We kunnen dus aannemen dat de opname van Seven Curses zeker twintig jaar oud is.
Dat de opname is gehaald van deze expanded version staat overigens vermeld op de Amnesty-hoes.
Simon
Zo zie je maar, ik had gewoon even op de hoes van Chimes of freedom moeten kijken voor het antwoord.
Tom,
Op de in je blog genoemde cd van Curtis Stigers is 'Things Have Changed" het eerste nummer.
"Voor de liefhebbers van covers" -ha, bestaan die in het echte leven?
Simon
Het schijnt dat ze echt bestaan, Simon :-)
[Met dank aan Simon, twee maal!]
Beste Frits,
Allereerst dank voor je meer dan vriendelijke woorden & felicitatie. Vier jaar is mooi, maar slechts een begin. Daarmee wil ik die vier jaar niet te niet doen, maar aangeven dat ik nog niet klaar ben. Zo voel ik me vandaag. En niet alleen vandaag, maar de laatste tijd.
Vier jaar geleden - op 14 februari 2008 - plaatste ik het eerste bericht op een net aangemaakte blog: Bob Dylan in (het) Nederland(s). Die blog is eigenlijk bij toeval ontstaan. Voor mijn werk moest ik uitzoeken hoe zo'n blog technisch gezien in elkaar zit & daarom heb ik een blog aangemaakt. Het is nooit mijn opzet geweest om (bijna) dagelijks, jaar in, jaar uit, berichten te plaatsen over Dylan. Ik ben er langzaam ingegroeid.
Okee, er zijn zeker momenten geweest dat ik mijn twijfels had over de tijdsinvestering (& soms heb ik die nog wel eens), maar uiteindelijk is het het allemaal waard geweest. Ik heb er veel ingestoken, maar er ook enorm veel voor teruggekregen. Niet dat het om dat 'terugkrijgen' draait, het is een prettige bijkomstigheid.
Het aantal mensen dat ik via de weblog heb leren kennen, loopt inmiddels in de tientallen. (In vergelijking: vóór het beginnen van de weblog had ik welgeteld met één andere Dylan-fanaat contact...) Het gros van die contacten loopt via de e-mail: we houden elkaar op de hoogte, stellen elkaar vragen & sturen mailtjes met: 'heb je dit al gehoord?'
Die contacten zijn mij inmiddels zeer dierbaar geworden. Ze zijn deel uit gaan maken van de dagelijkse gang.
Zonder de weblog zou Cas hier nooit over de vloer komen - om er eens eentje uit te pikken - & de bezoeken van Cas zijn zeer aangenaam.
Zonder de weblog zou ik Alja niet kennen - om er nog een uit te pikken - & Alja is belangrijk geweest voor mijn schrijven. En niet onbelangrijk: Alja is de uitgever van de Bob Dylan aantekeningen.
Dankzij de weblog heb ik één van twee voornemens kunnen verwezenlijken. Het voornemen om voor mijn 40ste verjaardag een boek te publiceren. Het is niet alleen gelukt om een boek te publiceren, maar twee: de Bob Dylan aantekeningen & Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978.
En ondertussen werk ik aan een derde boek. Of dat voor mijn 40ste gepubliceerd zal zijn, durf ik nog niet te zeggen, maar dat maakt niet uit. Ik ben tevreden.
Ik dwaal af. De datum 14 februari is puur toeval. Blijkbaar vond ik op Valentijnsdag 2008 ergens de tijd om een weblog te beginnen. Maar die datum heeft ook wel iets moois: de weblog draait op mijn liefde voor de muziek van Dylan.
Er is in die vier jaar inderdaad veel gebeurd. Niet alleen trad Dylan vier keer op in Nederland, maar ook mochten we de releases van o.a. Tell tale signs, Together through life, Christmas in the heart, The Witmark demos & de mono-box ondergaan. En zelfs dat is nog slechts het topje van de ijsberg.
Ik denk aan de tentoonstellingen van beeldend werk van Dylan, de tientallen boeken over Dylan die niet alleen verschenen zijn, maar ook gelezen.
Terugkijkend schrik ik soms hoeveel Dylan-nieuws er is geweest in een relatief korte tijd.
Je schrijft: 'Alles wat je doet en leest, leg je aan de meetlat van Dylan. Pas als een artiest of schrijver met Dylan heeft samengewerkt, wordt die interessant. Nog interessanter is de samenwerking an sich. Hoewel natuurlijk niets en niemand kan tippen aan de meester zelf.
Dat is ook altijd mijn pijnpunt geweest bij je blog. Andere artiesten dan Dylan luister je bijna principieel niet. Covers zijn een ramp, omdat ze het niveau van His Bobness niet halen. Zo interpreteer ik je commentaren op de covers.'
Ik kan me goed voorstellen dat je die indruk hebt gekregen & er zit zeker een kern van waarheid in je indruk.
Het is echter niet zo dat ik naar niets anders dan Dylan luister, alleen schrijf ik hier niet over op de blog. Mijn doelstelling is dat ik op de blog alleen Dylanesque zaken publiceer.
Ik luister ook naar bijvoorbeeld Beethoven, Miles Davis, Moondog jr. & Bob Marley, maar het heeft - volgens mijn zelfopgelegde doelstelling - geen zin om hierover te schrijven.
In de loop der jaren is je indruk steeds meer waarheid geworden. 90% procent van de boeken die ik lees - en ik lees veel - gaat of over Dylan, of heeft zijdelings met Dylan te maken. 95% van de tijd dat ik muziek beluister, luister ik naar Dylan.
Dat is zeker niet altijd zo geweest.
Onlangs schreef ik hier dat ik door oude (papieren) aantekeningen aan het bladeren was. Rond 2000 bevatte hooguit 20% van de aantekeningen Dylan, op dit moment ligt dit eerder rond de 99%.
Het is niet zo dat ik non-Dylan muziek - of covers - per definitie afkeur, het is veel meer dat ik proefondervindelijk heb kunnen vaststellen dat Dylans muziek (bijna) de enige muziek is die me echt raakt.
Ik ben daardoor fanatiek geworden, bloedje fanatiek. Ik realiseer het mij terdege. Maar fanatiek zijn, maakt mij nog niet tot een missionaris. Ik zal nooit tegen een ander zeggen dat hij of zij er verstandig aan doet naar Dylan te luisteren.
Indien mensen mij naar Dylan vragen, wil ik ze best iets laten horen, maar Dylan opdringen zal ik niet doen.
'Ieder mens heeft recht op zijn afwijking', zoals 'mevrouw Tom' regelmatig zegt. Mijn afwijking is Dylan. Die afwijking maakt mij gelukkig. Ik gun het eenieder dat hij / zij zo kan zwemmen in het gene dat hem / haar gelukkig maakt, zoals ik dat kan.
Ik ben een fortuinlijk mens.
Dat je mij een Dylan-vriend noemt in je boek Gisteren is een herinnering is prima. Het is alleen niet een woord dat ik zou gebruiken. Mensen gebruiken verschillende woorden om hetzelfde uit te drukken. Ik vind Dylan-collega wel mooi, moet ik bekennen.
Maar aan het eind van de dag maakt de naam niet uit, we drukken hetzelfde uit.
Ik waardeer het contact dat we hebben zeer, om nog maar te zwijgen over het feit dat je vele kilometers hebt gereden om bij de presentatie van de Bob Dylan aantekeningen te kunnen zijn. Fantastisch vind ik dat.
En dan is er altijd weer de dag van morgen. Gewoon verder gaan met wat me gelukkig maakt. De weblog is daar een onderdeel van.
Nogmaals dank voor je meer dan vriendelijke woorden.
Vier jaar is een begin.
Een mooi begin.
Op naar morgen & meer.
'he not busy being born is busy dying'
groet,
Tom
Een tijdje geleden schreef ik hier over de aanstaande release van het boek + cd My name is New York. Op de cd zal 'iets' van Dylan terecht komen. Helaas weet ik nog niet wat dat 'iets' zal zijn. Wel heb ik inmiddels uit betrouwbare bron begrepen dat het boek in juni zal verschijnen. Wanneer de cd zal verschijnen is nog niet bekend.
Eerder schreef ik over Harten in Atlantis van Stephen King & vroeg ik lezers om mij te melden wat er over Dylan in dit boek staat. Thomas was zo vriendelijk om de betreffende passage op te sturen: 'Ik lag languit op mijn ben en worstelde met mijn oude vriend de geologie. Op de stereo zong Bob Dylan: "She was the funniest woman I ever seen, the great-grandmother of Mr. Clean.'
Er werd twee keer achtereen hard op de deur geklopt: pow-pow. 'Etagevergadering!' riep Dearie. 'Etagevergadering in de recreatieruimte om negen uur! Aanwezigheid verplicht!'
'O jezus,' zei ik. 'Verbrand de geheime papieren en eet de radio op.'
Nate zette Dylan zachter en we hoorden Dearie door de hele gang gaan, overal met dat roffeltje pow-pow en met de luide bekendmaking van een etagevergadering in de recreatieruimte.'
[Met dank aan Thomas voor het opsturen!]
Nog meer antwoorden - ik vind het geweldig, al die bijdragen van lezers. Dank! Laat maar komen! - beide van Simon. Ik neem zijn beide e-mails hier over:
Hoi Tom,
In 1992 bracht Baez het album "Play me backwards" uit. Daarop staan elf nummers. In 2011 kwam een cd met 21 nummers als een expanded version uit -in de VS alleen op vinyl als dubbelelpee -. Waaronder dus een demo-opname van Seven Curses.
We kunnen dus aannemen dat de opname van Seven Curses zeker twintig jaar oud is.
Dat de opname is gehaald van deze expanded version staat overigens vermeld op de Amnesty-hoes.
Simon
Zo zie je maar, ik had gewoon even op de hoes van Chimes of freedom moeten kijken voor het antwoord.
Tom,
Op de in je blog genoemde cd van Curtis Stigers is 'Things Have Changed" het eerste nummer.
"Voor de liefhebbers van covers" -ha, bestaan die in het echte leven?
Simon
Het schijnt dat ze echt bestaan, Simon :-)
[Met dank aan Simon, twee maal!]
Dylan kort #797
Op de website van BN de stem staat een video-recensie door Willem Jongeneelen vanChimes of freedom. Een grappig filmpje, al blijft Willem Jongeneelen volhouden dat er 50 nummers op Chimes of freedom staan. [En is de opname van Joan Baez echt een oude opname? Het is toch een nieuwe opname? Ik twijfel. Baez-kenners: informatie graag naar tom_dylan@hotmail.com]
Voor de liefhebbers van covers: op het nieuwe album van Curtis Stigers staat ook een cover van een nummer van Dylan. Het bericht vermeldt niet welk nummer.
De Grammy's zijn weer uitgedeeld. Dylan kwam nog even kort ter sprake in de speech van Eddy Cue n.a.v. de Grammy voor Steve Jobs.
Volgens de website van fanzine Isis lijkt het steeds waarschijnlijker dan Dylan in april & mei zal touren door Zuid-Amerika, waarbij hij concerten zal geven in Argentinië, Brazilië en Chili. Ook Peru wordt genoemd, maar het is niet waarschijnlijk dat Dylan daar zal optreden.
Dylans officiële website bevat nog geen nieuws over een mogelijke tournee door Zuid-Amerika.
N.a.v. mijn vraag over het Harten van Atlantis van Stephen King (zie Dylan kort #796), ontving ik een e-mail van Ton [waarvoor dank]. Hij schrijft o.a.:
Wikipedia stelt dat Phil Ochs in Hearts voorkomt.
En dan is er nog 1 maar die is heel erg dun. In hearts komt een David Dearborn voor. Die achternaam komt ook weer voor in Kings "From a buick 8". En die titel nou ja .... 't schijnt dat King aan een buick 6 dacht toen hij buick 8 schreef. Of zoiets. Maar ik zei al, die link is wel heel dun :)
Eerder vandaag ontving ik ook een e-mail van Thomas. Hij schrijft dat hij het boek in huis heeft. Hij zoekt vanavond de bewuste passage op. Later meer dus.
Voor de liefhebbers van covers: op het nieuwe album van Curtis Stigers staat ook een cover van een nummer van Dylan. Het bericht vermeldt niet welk nummer.
De Grammy's zijn weer uitgedeeld. Dylan kwam nog even kort ter sprake in de speech van Eddy Cue n.a.v. de Grammy voor Steve Jobs.
Volgens de website van fanzine Isis lijkt het steeds waarschijnlijker dan Dylan in april & mei zal touren door Zuid-Amerika, waarbij hij concerten zal geven in Argentinië, Brazilië en Chili. Ook Peru wordt genoemd, maar het is niet waarschijnlijk dat Dylan daar zal optreden.
Dylans officiële website bevat nog geen nieuws over een mogelijke tournee door Zuid-Amerika.
N.a.v. mijn vraag over het Harten van Atlantis van Stephen King (zie Dylan kort #796), ontving ik een e-mail van Ton [waarvoor dank]. Hij schrijft o.a.:
Wikipedia stelt dat Phil Ochs in Hearts voorkomt.
En dan is er nog 1 maar die is heel erg dun. In hearts komt een David Dearborn voor. Die achternaam komt ook weer voor in Kings "From a buick 8". En die titel nou ja .... 't schijnt dat King aan een buick 6 dacht toen hij buick 8 schreef. Of zoiets. Maar ik zei al, die link is wel heel dun :)
Eerder vandaag ontving ik ook een e-mail van Thomas. Hij schrijft dat hij het boek in huis heeft. Hij zoekt vanavond de bewuste passage op. Later meer dus.
Dylan kort #796
Voor het boek met nieuwe aantekeningen waar ik momenteel aan werk, heb ik zitten bladeren door oude aantekenboeken. In één van die oude aantekenboeken kwam ik de volgende paar zinnen tegen, opgeschreven op 27 september 2000, opgeschreven in de nacht, vlak na thuiskomst na het concert in Rotterdam: 'Geweldig concert: negentien songs als ik me niet vergis waarvan de derde absoluut de topper was: "It's alright, ma (I'm only bleeding)". Na dit nummer verwacht ik niets meer van de muziekwereld, het kan nooit meer beter worden.Geen "Forever young" tot grote ergernis van mijn buurman. Andere hoogtepunten: "Not dark yet", "Like a rolling stone" en een pompende "Leopard-skin". Enkele malen snoeihard ("Country pie"), dan weer zéér ingetogen ("Tryin' to get to heaven"). In totaal ongeveer een uur en drie kwartier.'
Nu, bijna twaalf jaar later, herinner ik me vooral - naast 'It's alright, ma (I'm only bleeding)' - 'Fourth time around' op de plek waar mijn buurman 'Forever young' had verwacht. Bij de eerste tonen van 'Fourth time around' schreeuwde hij onaardigheden waarbij het roepen van 'Judas' in mei 1966 verbleekt richting podium om vervolgens boos weg te lopen.
Hierdoor miste hij een werkelijk schitterende versie van 'Fourth time around'.
Andere aantekening, van 21 augustus 2000: 'Een nieuwe Dylan-verwijzing, door "mevrouw Tom" gevonden: Stephen Kings Harten van Atlantis (blz. 372).' Meer staat er niet. Het boek Harten van Atlantis heb ik niet. Is er iemand die dit boek toevallig bezit & mij kan laten weten waaruit die Dylan-verwijzing bestaat? [tom_dylan@hotmail.com]
Een lijfspreuk, met dank aan Dylan, op de blog Goesting!
Een recensie van Chimes of freedom op nu.nl en op Modern times.
Rubin "Hurricane" Carter op intussen... BLOG.
Abonneren op:
Posts (Atom)