Isle of Wight

Who’s gonna throw that minstrel boy a coin?
Who’s gonna let it down easy to save his soul?

'En, Tom, gisteren nog een stuk op je fiets gereden?'
'Yep, heerlijk was dat, tussen de buien door.'
'Nog iets van Highway 61 revisited door openstaande ramen horen komen?'
'Jawel, al zijn er betere jaren geweest. Een flard "Just like Tom Thumb's blues" & een stukje "Ballad of a thin man" op de markt, daar bleef het bij.'
'En vandaag?'
'Vandaag blijft de fiets in de stalling.'
'Is er vandaag geen reden om Dylan over straat te laten knallen dan?'
'Even denken... Vandaag is het 31 augustus. Dylans optreden op het Isle of Wight was op 31 augustus.'
'Nou dan, pak je fiets!'
'Tsja, ik verwacht eerlijk gezegd niet dat mensen vandaag de ramen openzetten om "Minstrel boy" door de straten te laten knallen.'
'Wat zeg je? "Minstrel boy"?!? Is dat van Dylan dan? Nooit van gehoord...'
'Jazeker, hij speelde het op het Isle of Wight op 31 augustus 1969. Het staat op Self portrait.'
'Nooit van gehoord.'
'Precies, daarom stap ik niet op de fiets. Ik schuif zelf Self portrait wel in de speler. Ik zet zelf de ramen wel open.'
'Mag ik dan door je straat fietsen?'
'Jij wel.'

Het doet me goed om te lezen dat ik niet de enige ben die vandaag aan Dylans optreden op het Isle of Wight denkt. Zoals 30 augustus voor mij altijd gelinkt is aan Highway 61 revisited, zo is 31 augustus gelinkt aan Isle of Wight. Zo werkt de geest nou eenmaal. Dat begint merkbaar te worden op de blog (2008, 2009 & 2010).

Op 31 augustus 1969, de dag dat Dylan het Isle of Wight niet tot zinken bracht, was ik min vier. Dat het eiland niet door Dylan tot zinken werd gebracht, heeft te maken met de discrepantie tussen de hooggespannen verwachtingen rond Dylans optreden & de realiteit anno 1969. Sla de Engelse muziekbladen die verschenen in de aanloop naar Dylans optreden er maar op na.

Met het verstrijken van de jaren sinds Dylans optreden is het steeds makkelijker geworden om zelf een oordeel te vormen over Dylans optreden. Zo staan er vier nummers van dit optreden op Self portrait, circuleren er (uiteraard) nog veel meer opnamen van dit optreden onder verzamelaars & is er die video.

Genoeg, voor nu. De ramen moeten open. Ik moet 'Minstrel boy' door de straat laten knallen & die video bekijken.
En zit je toevallig op de fiets, ga maar op het geluid af, ik ben thuis.

30 augustus

Het is bijna half vijf in de middag & ik realiseer me nu pas dat het 30 augustus is. Dit is een belangrijke dag voor de Dylan-liefhebber.
Op 30 augustus zou je door de straten moeten kunnen fietsen & - terwijl de zomer al bijna op haar rug is gaan liggen - door de open ramen die knal moeten kunnen horen. Die knal waar de magie mee begint.
Die knal & dan het rollende orgel & die stem.
Die knal is natuurlijk de slag waarmee 'Like a rolling stone' begint, het eerste nummer op het album dat in Amerika op 30 augustus 1965 uitkwam: Highway 61 revisited.
Is Highway 61 revisited Dylans beste album? Op 30 augustus vind ik van wel.
In de ideale wereld kun je op 30 augustus door de straten fietsen & pik je uit openstaande ramen & deuren flarden van Highway 61 revisited op. Hier een stukje piano uit 'Ballad of a thin man', daar een regel tekst uit 'Just like Tom Thumb's blues' & als je de hoek om gaat, wat flarden van 'Queen Jane approximately' of 'Desolation row'.
En met al die flarden in je kop thuis komen, de ramen open zetten & Highway 61 revisited op de draaitafel leggen.
Het is 30 augustus, ik ben er even niet. Ik fiets.

Dylan kort #726

Frits over Bob Dylan in Nederland (1965 - 1978) hier & een vraaggesprek hier.
Bob Dylan's Christelijke muziek op Xead.
Vandaag 41 jaar geleden kwam de single 'Wigwam' de Nederlandse top 40 binnen.
Het fotoboek Bob Dylan: the illustrated biography van Chris Rushby is opnieuw uitgegeven in een kleiner formaat, met een nieuwe foto op het omslag & voor een wel héél aantrekkelijk prijsje: 6 euro & 99 cent. Alsof ze het gratis weggeven.

Eerder vanmiddag heb ik singles gedraaid, allemaal van Dylan uiteraard. Naald op het vinyl laten zakken & gaan zitten, luisteren. Hoesje binnen handbereik om deze uitvoerig te bestuderen, voor- & achterkant.
Hoe vaak ik nummers van Dylan ook hoor, ik blijf mij verbazen - zoals over de schoonheid van 'If you see her, say hello' (flipside van 'Tangled up in blue') - en de akoestische gitaar in 'We better talk this over' (flipside van 'Tight connection to my heart') waarvan ik me niet kan herinneren 'm ooit eerder te hebben gehoord.

Bob Dylan in Nederland (1965 - 1978) update #2

Tot mijn grote verrassing - een aangename verrassing kan ik wel zeggen - heb ik net een pakket van de postbezorger mogen aanpakken met daarin mijn exemplaren van Bob Dylan in Nederland (1965 - 1978). Het boek is dus nog een week eerder dan verwacht verschenen.
Inmiddels heb ik via de e-mail, de telefoon en een reactie op de blog begrepen dat ik zeker niet de enige ben die vandaag Bob Dylan in Nederland (1965 - 1978) heeft ontvangen.

Reactie van mijn dochter (vijf jaar) bij het zien van het boek: 'Mooi hoor. Mag ik nu weer tv kijken?'
En twee minuten later: 'Wat ga je voorin die van mij zetten?'

Mijn favoriete Dylan concert - door Peter

Omdat ik besloten heb om niet meer naar optredens van Bob Dylan te gaan, heb ik een poging gedaan om mijn eigen concert samen te stellen uit live opnamen die ik ter beschikking heb.
Zoals elk concert van Dylan is het een momentopname…


1 Down in the flood - Vredenburg 20-05-1995
2 It ain’t me babe - Before the flood
3 Jim Jones - Vredenburg 15-02-1993
4 Oh Sister - Budokan
5 I and I - Vredenburg 15-02-1993
6 Dignity - Unplugged
7 Shooting Star - Unplugged
8 Visions of Johanna - Münster 01-10-2000
9 Man of constant sorrow - Ahoy 02-05-2002
10 Not dark yet - Ahoy 27-09-2000
11 Ring them bells - Supper Club 17-11-1993
12 One too many mornings - Hard Rain
13 Desolation Row - Unplugged
14 I want you - Budokan
15 Nettie Moore - HMH 08-04-2007
Encores:
16 Tomorrow is a long time - Ahoy 27-09-2000
17 All along the watchtower - Before the flood

Peter

20 oktober 2011 Ahoy' Rotterdam update #2

Net op de fiets naar de stad gereden om een Volkskrant te kopen. Daarin een culturele agenda. Bij 20 oktober het volgende:

POP BOB DYLAN PLUS MARK KNOPFLER
Niet samen, maar apart: voor de Pauze Knopfler, na de pauze Dylan.

Dat lijkt een bevestiging van Cas' reactie bij '20 okotber 2011 Ahoy' Rotterdam update' hieronder. Niet samen, maar apart. Knopfler snel een paar nummers voor de pauze om ruimte te maken voor Dylan.

Ik heb al van meerdere mensen gehoord dat ze dagdromen van 'Blind Willie McTell' met Dylan achter de piano en Knopfler op de gitaar. Zeg maar zoals dit nummer te vinden is op The Bootleg series. Nou kun je bij een concert van Dylan eigenlijk van alles verwachten, maar zo'n 'Blind Willie McTell' zie ik nog niet gebeuren.
Wat dan wel? Wat zal Dylan spelen?
Het enige dat zeker is, is dat dat nauwelijks te voorspellen is.

Ik ga altijd maar naar een concert met in mijn achterhoofd dat het voor mij een belevenis is, maar voor Dylan gewoon een avondje werk.
Voor mij werkt dat.

Dylan kort #725

Zoekend op het internet, kom ik de zin 'Het titelnummer gaat over Bob Dylan', tegen. Dat titelnummer draagt de titel 'Mesabi' & is te vinden op het nieuwe album van Tom Russell. (Nou kan ik heel dik doen, maar ik had voor vandaag nog nooit van Tom Russell gehoord. Of toch wel, ergens? Ik twijfel...) Enfin, nieuwsgierig geworden naar dat titelnummer over Dylan kom ik uit op Russells website waar niet het titelnummer te beluisteren is, maar wel Russels versie van 'A Hard rain's a-gonna fall'. Voor de liefhebbers van coverversies: surf even naar Russells website.
Dylan is doorgedrongen tot het (online) woordenboek, de betekenis van het woord 'ervoor', zie hier. Ik heb gelijk maar mijn Van Dale erop na geslagen, daarin worden andere voorbeelden gegeven, helaas.
Surfend over het internet, kom ik regelmatig - bij het zoeken met google - een link tegen met de titel 'Welk album zit er nu in je CD-speler?' Ik heb nog nooit gekeken waar de link naar verwijst (en ben ook niet van plan het ooit te doen, het mysterie van de terugkerende link is aangenamer), maar antwoord kan ik wel geven: net nog Highway 61 revisited, maar nu inmiddels Blonde on blonde.
Tot slot: Bob Dylan in Nederland (1965 - 1978) wordt inmiddels te koop aangeboden bij een groot aantal boekwinkels op internet (zie rechter kolom). Als alles volgens verwachting gaat, zullen de eerste exemplaren over ongeveer een week geleverd worden.

20 oktober 2011 Ahoy' Rotterdam update

Ference tipte mij net via de e-mail dat het concert van Bob Dylan (& Mark Knopfler natuurlijk) op 20 oktober iets eerder begint.
Volgens de mail van Mojo begint het dubbelconcert nu om 19:30 uur (i.p.v. 20.00 uur) met een optreden van Mark Knopfler. Na de pauze treden Dylan & band op.

Met dank aan Ference voor de mail!

A Coney Island of the mind

'Suzie Rotolo, a girlfriend of mine in New York, later turned me on to all the French poets but for then it was Jack Kerouac, Ginsberg, Corso and Ferlinghetti - Gasoline, Coney Island of the Mind... oh man, it was wild' (Bob Dylan in Biograph)

Nog voor ik oud genoeg was om een poging te mogen doen om mijn rijbewijs te halen, kocht ik On the road van Jack Kerouac. Met mijn zus en haar vriend waren we, in hun eerste auto, naar Arnhem gereden. Daar vond ik op een tafel vol uitverkoop On the road, in een Nederlandse vertaling. Geen idee waarom ik het boek kocht, het zal wel de tekst op de achterkant geweest zijn. Onderweg naar huis, liggend op de achterbank, ben ik begonnen met lezen & na enkele pagina's was ik verkocht.
(Het heeft overigens nog jaren geduurd voor ik mijn rijbewijs haalde, simpelweg omdat ik mijn geld liever aan boeken & platen, dan aan rijlessen uitgaf.)
Allen Ginsberg moet ik gevonden hebben via Simon Vinkenoog, denk ik. De herinnering is niet meer zeker. Ik weet nog wel dat ik in een boekwinkel een tweedehands exemplaar van Proef m'n tong in je oor - vertalingen van Ginsberg door Vinkenoog - tegenkwam, naar huis ben gegaan & mijn moeder er van overtuigd heb dat ze dit boek voor mijn verjaardag moest kopen.

Pas later ontdekte ik de link tussen Bob Dylan, Allen Ginsberg & Jack Kerouac.

Zo niet bij Gasoline van Gregory Corso & A Coney Island of the mind van Lawrence Ferlinghetti. Ik las ergens begin jaren negentig bovenstaand citaat in het boekwerk bij Biograph & stuurde mezelf op missie: Gasoline en A Coney Island of the mind vinden.
Let wel: dit is in de tijd geweest vóór internet & voor ik geld ging verdienen. Er was maar één optie: winkels vol tweedehands boeken aflopen.
Dat heb ik gedaan.
Nou kan ik je vertellen dat het vinden van dichtbundels van Amerikaanse beatdichters in de achterlanden van Nederland niet eenvoudig is. Ik moet minstens één paar schoenen hebben versleten voor ik succes had.

Een klein rood boekje, op de voorzijde een speelkaart met daarop i.p.v. de boer of de heer het portret van de dichter Gregory Corso. Deel 8 van de Pockets Poets Series, uitgegeven door City Lights (2de druk, 1979), met daarin de bundels The Vestal lady on brattle en Gasoline. Prijs: 5 gulden. Ik kan alleen maar zeggen: zoek dit boekje, jaag het na, het is de moeite waard.
Maar nu even niet, ik wil het nu hebben over die andere bundel.

Gisteravond zat ik te lezen in de heruitgave van Sounes' biografie van Dylan. Blz. 70: 'Bob [Dylan] and most of his friends had read On the road, as well as Allen Ginsberg's Howl and Lawrence Ferlinghetti's Coney Island of the Mind. Poems like Ferlinghetti's "I Am Waiting" tapped into their feelings of incipient cultural change.'

Ik heb Sounes gelijk aan de kant gegooid & A Coney Island of the mind uit de kast opgedoken, om 'I am waiting' te herlezen, voor de zoveelste keer in dit leven. Na 'I am waiting' willekeurig nog wat gedichten uit A Coney Island of the mind gelezen & weer viel me op dat er misschien wel geen directe link tussen Dylans werk & A Coney Island of the mind te leggen is, maar dat in essentie, in het ongrijpbare er wel degelijk overeenkomsten zijn.

Ik heb afgelopen nacht onrustig geslapen. A Coney Island of the mind hield me wakker. De onrust in de donder door de woorden van de dichter.
Vroeg opgestaan, zoeken. Ferlinghetti is o.a. te vinden in de Dylan-biografieën van Heylin en Sounes, sla het er maar op na, het is de moeite waard.
Meest interessant is nog het stuk van Michael Gray over Ferlinghetti in diens The Bob Dylan encyclopedia waarin hij min of meer verwoord wat nou die link is die ik wel zie, maar waar ik net niet de vinger op kan leggen.

Maar veel aangenamer is nog om eerst A Coney Island of the mind na te jagen. Ga zoeken, verslijt een paar schoenen, het is de moeite waard. En lees, leg weg & herlees vele malen. Het kost alleen tijd & een paar liter adem.

Een klein stukje van 'I am waiting', om je te verleiden:

I am waiting for my case to come up
and I am waiting
for a rebirth of wonder
and I am waiting for someone
to really discover America
and wail
and I am waiting
for the discovery
of a new symbolic western frontier
and I am waiting
for the American Eagle
to really spread its wings
and straighten up and fly right
and I am waiting
for the Age of Anxiety
to drop dead
and I am waiting
for the war to be fought
which will make the world safe
for anarchy
and I am waiting
for the final withering away
of all governments
and I am perpetually awaiting
a rebirth of wonder

Tot slot: A Coney Island of the mind is gewoon nog nieuw te krijgen, maar het is zo mooi om iets na te jagen, om de schoenen te verslijten.
En uiteindelijk te vinden.

The Mammoth book of Bob Dylan

Het gros van de boeken over Dylan lees ik snel. Iedere dag, iedere paar minuten vrije tijd een stuk. The Mammoth book of Bob Dylan is, in dit opzicht, een uitzondering. Het kostte me moeite om steeds weer de tijd, maar ook de zin te vinden om verder te lezen.
Weken geleden ben ik in dit boek begonnen & vanochtend heb ik het pas uitgelezen. Nou zou je kunnen denken dat dit komt door het 'Mammoth' deel van het boek, maar dat valt best mee. Iets meer dan vijfhonderd bladzijden, niet al te groot formaat.
The Mammoth book of Bob Dylan is, aldus de kaft, 'edited by' Sean Egan. Nou heeft Egan meer gedaan dan alleen samenstellen. Grofweg zeventig procent van de teksten in The Mammoth book of Bob Dylan is geschreven door Sean Egan.
Ook daar is niks mis mee, ware het niet dat Egan zich blijkbaar van te voren heeft voorgenomen om met zijn verkeerde been uit bed te stappen alvorens aan het schrijven te beginnen. Egan heeft er een sport van gemaakt om vooral het negatieve te benadrukken (en naarmate je verder in het boek komt, des te erger wordt het).
Nou zal ik niet ontkennen dat niet al Dylans platen even goed zijn, sterker: dat er een aantal onder de maat zijn. Maar wanneer je uitgangspunt is om eens uit de doeken te doen waar het allemaal rammelt, dan creëer je een boek dat nog het beste valt te vergelijken met het bijten in een citroen. Het zal best z'n functie hebben, maar het is niet mijn soort boek.
Dat is erg jammer, want met name in het eerste deel komt Egan soms met verrassende inzichten over Dylans werk.
De dertig procent niet door Egan geschreven, is soms goed, soms minder, zoals valt te verwachten bij een verzameling artikelen van verschillende auteurs.
Eindconclusie:
De eerste 100 a 200 bladzijden van the Mammoth book of Bob Dylan zijn aardig, daarna gaat het snel bergafwaarts.

Dylan kort #724

'Alweer een Dylan kort? Ik dacht dat je zou minderen.'
'Tsja, maar ik kwam zo'n aardig verhaal tegen op het net waarnaar ik wil linken. Snap je.'
'Jawel, maar pas je wel een beetje op dat je niet in je oude patroon vervalt?'
'Ja mam, ik pas op.'
'...'
'Echt waar!'

Het verhaal van een man die zijn lief verloor en troost zocht bij Bob Dylan..., zie hier.
Hier lees ik: 'Bob Dylan brandt Nag Champa op zijn concerten en is zodoende populair onder liefhebbers van Bob Dylan.' Ik kan u zeggen dat ik een bloedhekel aan wierook heb, ik krijg er knallende koppijn van.

Ik ga er van uit dat iedereen de bewering kent dat in de hoes van John Wesley Harding de gezichten van de vier leden van the Beatles verborgen zitten. Dit is een variant die ik nog niet kende - over de hoes van Time out of mind schrijft Sean Egan in The Mammoth book of Bob Dylan: 'Some swear they can make out the ghostly image of Allen Ginsberg - Dylan's recently deceased long-term friend - behind the artist.' (blz. 408)
Ik ben dan zo gek dat ik ook even intens ga staren naar de hoes van Time out of mind, zonder Ginsberg te vinden overigens.

Dylan kort #723

De releaseparty voor Biograph, filmpje. Met dank aan Sjon.
Het wordt de hoogste tijd om Biograph weer eens te draaien. Het is zo'n boxset die ik - bij tijden - te makkelijk over het hoofd zie & dat terwijl er veel moois op te vinden is (denk 'I'll keep it with mine', 'Visions of Johanna' en 'Lay down your weary tune', om er drie te noemen).
Deze had ik nog nooit gezien. Maar ik heb dan ook nog nooit bij Randstad hoeven aan te kloppen.
Vandaag 32 jaar geleden kwam (in Amerika) Slow train coming uit.

Ik heb de iPod-blues, sinds gisteravond kan ik nog wel muziek luisteren op mijn iPod, maar zijn de albumillustraties verdwenen. Ik heb werkelijk geen flauw idee doe deze illustraties zomaar kunnen verdwijnen. Nou zijn er wel wat kunstgrepen die gepleegd kunnen worden, maar ik ben bang dat ik met het uitvoeren van een van die kunstgrepen, ook alle muziek van mijn iPod veeg & aangezien er bijna zevenduizend nummers op staan, zal het een enorm werk zijn om dat allemaal weer opnieuw op de iPod te zetten.
Weken werk, een risico dat ik liever niet loop, alleen om een poging te doen om de albumillustraties weer zichtbaar krijgen. Maar balen doe ik wel.

Bob Dylan in Nederland (1965 - 1978) update

Mijn boek Bob Dylan in Nederland (1965 - 1978) zou op 12 oktober verschijnen. Ik schrijf met nadruk 'zou', er is het een & ander veranderd.
Ik krijg net het bericht van de uitgever (Free Musketeers) dat het manuscript binnenkort naar de drukker gaat. Dit betekent dat de datum waarop Bob Dylan in Nederland (1965 - 1978) verschijnt, flink naar voren is geschoven. Het boek zal nu al begin september verschijnen.
Voor meer informatie: klik op de afbeelding in de rechterkolom.

Dylan kort #722

Ochtend, de kinderen zitten op school. De koffie vloeit, Dylan knalt uit de stereo. Welk album? Hmmmm. Maakt dat wat uit dan?
Soms wel, nu niet.
Gisteravond, tijdens het onweer, met zoonlief op de bank gezeten, albums van Asterix lezen. Ik vind ze nog steeds leuk, die albums van Asterix, al moet ik er minder om lachen dan vijfentwintig jaar geleden.
Nadat zoonlief naar bed ging, heb ik nog even zitten lezen in The Mammoth book of Bob Dylan. De meeste Dylan-boeken lees ik vrij snel uit, maar dit boek kan ik maar moeilijk inkomen. Niet dat het niet goed is, het ligt aan mij.
Al verbaas ik me soms wel. Lees maar mee: 'You don't have to be a believer to enjoy a clearly religious song like "Oh, Sister" or "Quinn the Eskimo (The Mighty Quinn)".' (blz. 316)
Ik ben het met de schrijver eens dat ik, als luisteraar, niet noodzakelijk gelovig moet zijn om te kunnen genieten van religieuze muziek. De verbazing zit 'm in de voorbeelden die de schrijver geeft: 'Oh, sister' en 'Quinn the eskimo'.
Bij 'Oh, sister' kan ik me dan nog ietsjepietsje voorstellen, maar 'Quinn the eskimo' een 'clearly religious song'? Ik heb het nooit gehoord moet ik bekennen.
Misschien moet ik wel opnieuw luisteren. Misschien heeft de schrijver wel een punt (misschien ook wel niet).

Op folkforum.nl staat sinds maandag reclame voor mijn boek, met dank aan Peter! Dat doet mij eraan herinneren dat ik begrepen heb dat niet iedereen de promotiemailing van de uitgever in zijn / haar mailbox heeft gevonden. Mocht je geen mailing hebben ontvangen, dan kun je eventueel klikken op de afbeelding in de rechterkolom, dan wordt je vanzelf doorgestuurd naar de webwinkel van de uitgever waar je meer informatie over Bob Dylan in Nederland (1965 - 1978) kunt vinden en het boek al kunt bestellen.

Moeten we medelijden krijgen met de grote platenmaatschappijen? (zie hier) Ik weet het niet. De grote platenmaatschappijen hebben in de afgelopen decennia genoeg verdiend aan de artiesten & de platenkopers. Aan de andere kant: dankzij de platenmaatschappijen kunnen wij van de muziek die we willen horen genieten. Ik heb geen inzicht in het geheel, daarvoor weet ik er te weinig van af. Ik kan niet oordelen.

Inmiddels is de cd afgelopen & vervangen door een andere cd. Wederom Dylan, maar dat zal je niet verbazen, naar ik aanneem.

Dylan in de klas #2 - door Tjeerd

Tom,

Je stuk Dylan in de klas is alweer erg leuk om te lezen: je blog blijft dagelijks voer voor liefhebbers.

Bij het opruimen van mijn boekenkasten, ik moest ruimte maken voor nog te kopen boeken, kwam ik een paar weken geleden het boek tegen dat tijdens muzieklessen in de vierde klas van de middelbare school werd gebruikt: Alma Musica van Henk Broekstra, twaalfde druk uit 1975. De docent, wiens naam ik ben vergeten, maar hij reed in een Lada, gebruikte het boek vooral om een verhaal over een klassieke componist te vertellen en dan zijn muziek te laten horen (ik geloof niet dat ooit een vrouw klassieke muziek heeft geschreven). En af en toe mochten we zelf muziek maken door, op maat, een tikje op een triangel te geven. Geen goede docent, maar voor mij wel aantrekkelijke lessen: klassieke muziek, waar ik niets van wist, bleek vaak erg mooi te zijn.

Er worden tien van de 250 pagina’s gebruikt om iets over popmuziek te vertellen. Aan het begin meldt Broekstra : “De popmuziek is onderhevig aan snelle veranderingen en grote wisselingen in populariteit (= verkoopbaarheid). Het vastleggen van gegevens hierover is daarom een vrij hachelijke zaak”. Bescheidenheid siert de auteur, de excuses voor onzin waren gemaakt.

Het is best aardig zijn tekst te lezen. Hij maakt bijvoorbeeld onderscheid tussen traditionele popmuziek, commercieel en gericht op de massa’s, en progressieve of ‘heavy’ popmuziek: “wat minder voorspelbaar en teksten met een boodschap: protest, propaganda of underground die zich afzet tegen de gladde burgerlijkheid, rechts radicalisme of de oorlog” . De progressieve pop zou een relatie met de free jazz hebben.

Over popgroepen meldt hij: “Aan popgroepen is als regel een kort leven beschoren, zowel wat de populariteit betreft als de onderlinge samenstelling. Per definitie is de pop de muziek van de tieners, de groepen zijn daarom al vrij snel te oud, het wilde gaat eraf, met populariteit komt veel geld en bijna automatisch verburgerlijking en establishment. Het gelukt echter steeds meer groepen dit laatste verborgen te houden ondanks de zeer grote verdiensten”.

Vervolgens geeft hij een overzicht van zeer grote namen uit de nog korte pophistorie. En dat zijn allemaal popgroepen, er zit geen enkele soloartiest bij, met één uitzondering, je begrijpt het al: Bob Dylan.

Over hem schrijft Broekstra (de cursivering is van hem):
“Bob Dylan als persoon een uitzondering.
Eigen naam: Robert Zimmerman. Trekt rond met gitaar en mondharmonica. Eerste grote succes op Newport Folk Festival in 1962. Veel samenwerking met The Band. Na motorongeluk eerste optreden weer in ’69 op Wight Festival.
Vernieuwing van popteksten:
Eerste fase – pacifistisch protest
Tweede fase – poëtisch, associatief, soms onverstaanbaar
Derde fase – rustig, nogal lief”.

Je begrijpt: Broekstra heeft veel invloed op me gehad. Ik luister nog steeds graag naar het rustige, nogal lieve van Dylan (en nog meer naar de onverstaanbare muziek uit zijn andere fasen).

Vriendelijke groeten,

Tjeerd

Met dank aan Tjeerd voor deze bijdrage!

Dylan in de klas

'Jongens en meisjes, vandaag gaan jullie iets leren over een belangrijke muzikant, misschien nog wel belangrijker dan the Beatles - waar we het vorige week over hebben gehad. We gaan het hebben over Bob Dylan. Sla je boek maar open op bladzijde 65 en lees mee.'
Zo zal ongeveer de les zijn begonnen, stel ik me voor. Misschien heb ik deze les ook wel gehad, al kan ik het me niet herinneren.

Ergens in de jaren tachtig werd het salonfähig, misschien zelfs wel verplicht, om op de middelbare school aandacht te besteden aan de geschiedenis van de popmuziek. Consequentie: de ene na de andere uitgeverij bracht een bijpassende methode uit.
Die methodes liggen nu in de oud papier bak, op de vuilnishoop of bij de kringloopwinkel. Als ik zo'n boek tegenkom bij de kringloop, kijk ik altijd even of er ook foto's van Dylan in staan. Dat is eigenlijk bijna altijd wel het geval.
Vandaag vond ik er weer eentje bij de kringloop: 'Pop in de klas' van Ger Storms, de vierde druk uit 1986 (eerste druk: 1981).
En ja, er staan foto's (en een tekening) van Dylan in. De foto bij dit bericht en een foto gemaakt tijdens The Last Waltz. Ik zal je het tenenkrommende bijschrift bij deze laatste foto besparen.
Dat is vaak wel een probleem, de teksten zijn tenenkrommend. Tenenkrommend in de zin dat de tekst vol domme fouten zit.
Je leest het goed: een schoolboek vol domme fouten.
Lees maar mee wat de jeugd in 1986 uit de vierde druk van 'Pop in de klas' over Dylan leerde (gordels om):

'Enige nationale bekendheid kreeg hij door zijn optreden op het Newport Folkfestival in 1960.'
'In 1961 wordt zijn eerste l.p. uitgebracht.'
'Met de dubbel L.P. Blonde on Blonde (1966) komt Dylan muzikaal in een nieuwe fase terecht, die van de folkrock.
In dat jaar [1966 dus] shockeerde hij zijn publiek door op een folkfestival met een beatgroep op te treden terwijl hijzelf elektriese gitaar bespeelde.'
'De uit '66 daterende life-opnames van de l.p. Little White Wonder zijn een vroeg voorbeeld van deze stijl [folkrock] (b.v. Mighty Quinn, Dylan en Band).'
'De ene keer brengt hij [in de periode 1968 - 1981] een plaat uit met alleen oudere volks- en levensliedjes, dan weer maakt hij platen met The Band in de bekende folkrock-stijl; de bekende l.p. met de muziek bij de film Billy the Kid bevat hoofdzakelijk country and western-achtige liedjes.'
'Tijdens konserten in de 70-er jaren heeft hij de gewoonte ontwikkeld om zijn eigen nummers telkens weer heel anders te brengen, ze soms drasties te veranderen. Ook dat past in de folk-traditie, waar elke zanger zijn eigen versie heeft van een bepaald lied. Dylan gaat soms zelfs zover om eigen nummers in disko of reggae stijl te brengen.'

Dàt is wat pubers anno 1986 voorgeschoteld kregen over Dylan. Geen wonder dat pubers vaak een verwarde indruk lijken te maken.

staren naar een advertentie

Meer en meer kom ik erachter dat veel informatie over Dylan - naast de boeken - te vinden is in tijdschriften, bij voorkeur oude tijdschriften. In de oude tijdschriften kom je soms - naast de artikelen waar het natuurlijk eigenlijk om draait - andere aardige zaken tegen, zoals de advertentie van een platenzaak. In die advertentie wordt Great White Wonder aangeboden voor 65 gulden, een behoorlijk bedrag in die tijd. Begin 1970 heb ik het over.
Kijk eens naar die letters waarin Dylans naam & Great White Wonder is geschreven. Niks computer, uit de losse hand.
Een fotootje van Dylan erbij, gemaakt tijdens Dylans optreden op het Isle of Wight, eind augustus 1969.
Toen kon dat nog. Nu zal geen eigenaar van een platenzaak het in zijn / haar hoofd halen om in een tijdschrift op deze wijze te adverteren. En al helemaal zullen er in zo'n advertentie geen bootlegs aangeboden worden.
Toegegeven, staren naar deze advertentie zal je niks wijzer maken over Dylan & zijn muziek. Maar zo'n advertentie zegt wel iets over de tijd, over 1970. Wat er wel & niet mogelijk was. Het zegt ook iets over de exclusiviteit van Great White Wonder, de status van deze dubbelelpee.
Deze advertentie is te vinden in een Aloha, de Aloha van 23 januari 1970.

John Wesley Harding, die andere foto

Ik weet al een tijd van het bestaan van dit tijdschrift. Ik heb 'm al eens in handen gehad, een exemplaar uit de collectie van een verzamelaar. Sinds dien zoek ik 'm, niet fanatiek, maar ik houd mijn ogen open.
Een week geleden, een doos vol oud papier op een kraam. Uit die doos vis ik de Aloha van 7 mei 1971. In deze Aloha staat de foto.
De foto op de hoes van John Wesley Harding is gemaakt door John Berg, met een polaroid camera. Rod MacBeath in The Telegraph 51: 'The photograph was taken by Columbia staffer John Berg in Woodstock and the three people pictured with Dylan (who wears the same jacket he wore for the cover of Blonde On Blonde) are Purna Das, leader of the Bauls of Bengal and Lakhsman Das, another Baul, who were at the time staying in a converted barn on Albert Grossman's property. Sally Grossman, rather helpfully, identified the fourth member of the group: "The guy in the background was Charlie Joy... He was a local carpenter and stonemason who happened to be around working that day".'
Het internet afschuimend naar Charlie Joy, kom ik hem tegen in het boek Woodstock van Janine Fallon-Mower. Bij een foto van The War Memorial in Woodstock staat een bijschrift met o.a. 'Stonemason Charlie Joy was chosen to build the circular stone monument to surround the flagpole.'
Ik dwaal af, wel van de foto waar het om gaat.
Terug naar de hoes van John Wesley Harding. Op de foto op de voorzijde van deze hoes staan dus, naast Dylan, Purna Das, Lakhsman Das en Charlie Joy.
Er is echter nog een vijfde man op de foto. Okee, hij is verborgen, maar hij is er wel. Helemaal onderaan de foto is alleen nog zijn witte hoed te zien. Meer niet, alleen de hoed. Gezien?
Okee.
In de Aloha van 7 mei 1971 - het tijdschrift waar ik mee begon - staat een andere foto afgedrukt, gemaakt tijdens de fotosessie voor de hoes van John Wesley Harding. Op deze foto is de man met de witte hoed helemaal te zien, hij staat links. Charlie Joy is op deze foto niet te zien. De foto staat bij een stuk geschreven door M., daarin o.a. 'Bij de groep zitten een paar in India waanzinnig beroemde musici, de Bauls uit Bengalen. De kleinste van de twee die op de foto met Bob Dylan staat, kan geen paar meter door Calcutta lopen, of zijn voeten zijn al verschillende malen gekust. Luxman Das Baul en Purna Das Baul Sanizat (de keizer) zijn op een gegeven moment door Bob Dylan naar Amerika gehaald [sic] en hebben daar een aantal konserten gegeven en een plaat gemaakt. Hier in Nederland is ook een plaat van ze te koop: The Bauls of Bengal, uitgebracht op Elektra EKS 7325.'
Hoe is Aloha aan deze foto gekomen? Over de foto's staat verder nog te lezen: 'Bij elke foto die Olivier me liet zien was een uitgebreid verhaal.' Deze Olivier is Olivier Boelen. Niet dat die wetenschap mij wijzer maakt.
Immers, ervan uit gaande dat Aloha de foto via Olivier Boelen in handen kreeg, blijft de vraag over hoe deze Olivier Boelen aan deze foto is gekomen. Vragen, vragen, vragen.
Dezelfde foto werd in september 1978 nogmaals afgedrukt, niet in Aloha dat toen al niet meer bestond, maar in TLiedboek. De afdruk van deze foto in TLiedboek is niet alleen kleiner dan in Aloha, maar ook lichter van kleur, wat vooral duidelijk te zien is in de rechter benedenhoek.
Ook in The Telegraph 51, bij het artikel van Rod MacBeath, staat de foto ook afgedrukt. Deze afdruk lijkt nog het meest op de foto zoals die is afgedrukt in de Aloha.
Ondanks het speurwerk weet ik nog niet wie de man links, onder de witte hoed, op de foto is. En wat heeft hij in zijn handen?
Het schijnt extreem koud te zijn geweest toen deze foto's werden gemaakt.
Een schitterende foto.

Isis & die acetate

Vanochtend schreef ik nog in 'Dylan kort #721' dat Isis issue 157 gisteren door de brievenbus viel & dat ik er gisteravond wat in heb gelezen. Nu kan ik melden dat ik deze Isis inmiddels van kaft tot kaft heb gelezen, het laatste stukje terwijl ik luisterde naar de Japanse cd-single Not dark yet / Dylan alive 2. Dat ik naar deze cd-single luisterde, is geen toeval, in de Isis staat een uitvoerig stuk van Alan Fraser - de webmaster van Searching for a gem - over officieel uitgebrachte fieldrecordings uit de periode 1997 - 2005. Op de Japanse cd-single Not dark yet / Dylan alive 2 zijn concertopnamen van een drietal nummers uit deze periode te vinden: 'Boots of Spanish leather' (21/06/1998), 'Tears of rage' (17/01/1998) en 'Señor (tales of yankee power)' (06/07/1998).

Verder bevat deze Isis o.a. nog een stuk van Ian Woodward over twee concerten van Dylan aan het eind van 1964, een stuk van Derek Barker over de film Hearts of fire en natuurlijk de gebruikelijke stukken van Henry Porter en Les Kokay.

Maar een van de meest interessante stukken is te vinden op bladzijde zes. Onder de titel 'Interesting Acetate For Sale' staat er een stuk over de onlangs op eBay aangeboden acetate met concertopnamen van Joan Baez. Deze acetate bevat o.a. opnamen van het concert van Joan Baez in het Forest Hills Tennis Stadium, New York op 17 augustus 1963. Tijdens dit concert dook Dylan, voor een paar nummers, op voor een gastoptreden.
Tijdens dit concert speelden Dylan & Baez de versie van 'Troubled and I don't know why' welke te vinden is op de Baez boxset Rare, live and classic.
Volgens de beschrijving zoals die op eBay te lezen was, bevat de acetate twee door Dylan gezongen nummers: 'Only a pawn in their game' en 'A Hard rain's a-gonna fall'.

De opnamen gemaakt op 17 augustus 1963 - welke gedeeltelijk te vinden zijn op deze acetate - liggen in de kluis van Joan Baez' toenmalige platenmaatschappij. Deze platenmaatschappij heeft niet de rechten om de opnamen van Dylan officieel uit te brengen.
Bovendien is het niet waarschijnlijk dat Dylans platenmaatschappij de portemonnee zou willen trekken om deze opnamen - voor een officiële release - te bemachtigen, vooral niet omdat de kluizen van platenmaatschappij Sony nog voldoende Dylan-materiaal bevatten.
Deze opnamen zullen we wel nooit horen, tenzij je natuurlijk die acetate op de kop weet te tikken.

Arie de Reus heeft de acetate kunnen kopen.
Anderhalve week geleden was ik bij hem, aardige vent, ik kom wel vaker bij hem. Na een tijdje zei hij: 'ik moet je nog iets bijzonders laten horen'.

Twee nummers.
'Only a pawn in their game' is werkelijk een schitterend nummer van het album The Times they are a-changin', maar tijdens concerten had Dylan nogal eens de neiging om dit nummer met teveel kracht te zingen, waardoor zijn zang vaak tegen het schreeuwen aan zat.
De opname van 17 augustus 1963 is de uitzondering, ik weet niet wat ik hoor. Dylan zingt zeer afgemeten - in positieve zin - rustig, zonder die 'schreeuw' in zijn stem. Het tempo van het nummer ligt laag, wat de uitvoering alleen maar ten goede komt.
Ergens halverwege de opname zeg ik tegen Arie dat dit werkelijk schitterend is, dat dit de beste live-uitvoering van dit nummer moet zijn, beter dan de versies die ik ken.
Volgens Arie is de versie van 'A Hard rain's a-gonna fall' nog beter & ik moet eerlijk bekennen dat ik - luisterend naar 'Only a pawn in their game' - dat maar moeilijk kan geloven.
Maar Arie heeft gelijk. 'A Hard rain's a-gonna fall' klinkt nog beter. Wederom een rustig tempo, wederom neemt Dylan de tijd, de moeite om zijn verhaal te vertellen, om de woorden net dat randje mee te geven, dat randje dat het nummer net die extra betekenis geeft.
En aan het eind van iedere 'And it's a hard, it's a hard, it's a hard, it's a hard...' zingt Joan Baez die ene regel - 'It's a hard rain's a-gonna fall' - mee & het werkt!
Ik houd niet van de duetten van Joan Baez en Bob Dylan - enkele uitzonderingen daargelaten - maar hier werkt het. Dit is geen duet. Dit is versterking, Joan Baez versterkt Dylan, voor even, steeds weer in die ene regel. En het werkt.
Na een paar minuten luisteren, valt me op hoe mooi het ritme van de gitaar & het ritme waarin Dylan de woorden brengt samenvloeien.
Arie heeft niks te veel gezegd. Hij heeft me iets bijzonders laten horen.
En de geluidskwaliteit? Hier en daar een lichte tik, maar dat hoort bij een acetate. Niks om me aan te storen. Fantastische geluidskwaliteit.

Ik heb deze opname misschien maar één keer gehoord, maar ik zal dat niet snel vergeten. De twee nummers op deze acetate behoren absoluut tot de betere (durf ik zeggen 'beste'?, ja dat durf ik) beste concertopnamen van een jonge Dylan.

Met dank aan Arie dat ik dit heb mogen horen.

Dylan kort #721

Allereerst dank voor de vele vriendelijke woorden die ik mocht ontvangen, zowel via de e-mail, als in de reacties bij het bericht over mijn boek Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978.
Ik blijf nog even bij dit boek. Peerke & Frits hebben beide een bericht op hun blog gezet over de aanstaande release van Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 (volg de links). Beide dank!
Gisteren viel Isis issue 157 door de brievenbus. Gisteravond een klein stuk hierin kunnen lezen. Er staat o.a. meer informatie in over de onlangs via ebay aangeboden accetate van Joan Baez (waar ook Dylan op te vinden is) & een uitvoerig stuk waarin A.J. Weberman op zijn nummer wordt gezet. Nog geen abonnement? Doe het nou maar, het is de moeite waard (en nee, ik krijg geen drol voor mijn herhaalde reclame voor Isis, ik doe het omdat ik het de moeite waard vind)

Ik las net in Jan Cremer documentaire van Hans Dütting: 'Kort daarna [na 1967] was het een nieuwe filmmaatschappij, opgericht door Bob Dylan, diens manager Al Grossman, Marlon Brando en Christian Marquand, een Franse filmster die nog met Brigitte Bardot had gespeeld in "Et Dieu créa la femme" en die producer-schrijver was geworden.'
ik kan me niet herinneren ooit eerder van deze filmmaatschappij gehoord te hebben. In de Dylan-biografieën van Shelton, Heylin en Sounes kan ik er zo snel ook niks over vinden. Maar ik kan me natuurlijk vergissen. Is er iemand die iets meer weet over deze filmmaatschappij? Zo ja, laat het me weten: tom_dylan@hotmail.com

'Ze verkopen ansichtkaarten van de gehangenen' op L.A.R.S. Sinds ik bewuste ansichtkaart voor het eerst zag, in het boek Keys to the rain van Oliver Trager, laat het beeld me niet meer los. Dit is gruwelijk, Ton legt op zijn L.A.R.S. precies uit waarom.
'Dylan in Rotterdam, Rattleshakin' BB weer niet in het voorprogramma', zie hier. [wat er maar weer eens op wijst dat Dylan niet zelf bepaald wie er in zijn voorprogramma staat, ander had hij wel gekozen voor Rattleshakin' BB...]

Bob Dylan in Nederland (1965 - 1978)

Zanger en tekstdichter Bob Dylan is een fenomeen. In zijn imposante carrière heeft hij tientallen albums opgenomen, duizenden concerten gegeven en onnoemelijk veel luisteraars weten te beroeren.
'Bob Dylan in Nederland (1965-1978)' vertelt het verhaal van Bob Dylans eerste single in Nederland – Subterranean homesick blues – tot en met zijn eerste optreden in Nederland in de Rotterdamse Kuip op 23 juni 1978. Verder is er onder andere aandacht voor Bob Dylan in de Nederlandse media en het draaien van de zogenaamde ‘Basement tapes’ op de radio. Uiteraard komen ook alle in Nederland uitgebrachte singles en elpees aan bod.

'Bob Dylan in Nederland (1965 - 1978)' kunt u hier bestellen.

Dylan kort #720

Zo'n twee maanden geleden heb ik een punt gezet achter aflevering van 'Dylan kort', ik vond het genoeg na 719 afleveringen, bovendien wist ik op een gegeven moment niet meer waar ik de tijd vandaan moest halen om (bijna) dagelijks een aflevering te vullen.
En toch begint het weer (een beetje) te kriebelen. Om dat kriebelen een halt toe te roepen, kan ik natuurlijk krabben, maar een aflevering van 'Dylan kort' maken is leuker dan krabben.
Om het krabben tegen te gaan, zal ik zo nu & dan weer eens een 'Dylan kort' plaatsen. Vandaag, na een lange stilte, aflevering #720.
Eerst maar terug naar gisteren, naar 8 augustus, voor een zoveel jaar geleden. Gisteren was het 47 jaar geleden dat Another side of Bob Dylan in Amerika uitkwam.
en dan heb ik er nog een: volgens deze site was het gisteren 38 jaar geleden dat de single Knockin' on heaven's door uitkwam. Dat is overigens niet waar. De Amerikaanse promosingle (eerste versie) verscheen inderdaad op 8 augustus - aldus Seaching for a gem - maar de commerciële single - zowel in Amerika als in ons eigen kikkerlandje - kwam pas in september uit.
De blog 'Zijnblog' was ik nog nooit eerder tegen gekomen, vandaag dus wel. Twee recente Dylan-berichten op deze blog:
Bob Dylan inspired Obama en Bob Dylan inspired the Beatles.

Jáááren geleden kocht ik mijn eerste Writings and drawings van Ton Vincent - ik heb er hier eerder over geschreven (in 2008) - en nu kom ik Ton Vincent wederom op het net tegen. Ton Vincent speelt 15 nummers van Dylan & daar kun jij bij zijn.
De avond dat Dylan in Rotterdam speelt (20 oktober), speelt Roger McGuinn in Delft. Hmmmm. Zit daar het risico van een gastoptreden in? Gaat Dylan dan naar Delft of McGuinn naar Rotterdam?
Allemaal speculatie natuurlijk.

Ik heb vandaag het boek(je) Behind the music 1968 van Wayne Robins uitgelezen (Ramsj, zes euro). Een aardig boekje. Toen ik het kocht, wist ik niet dat het boekje bij een televisieserie hoorde, maar het boekje is prima te lezen zonder de televisieserie te hebben gezien.
Er staat weinig over Dylan in, wat niet vreemd is aangezien er in Amerika (het is een Amerikaans boekje) in 1968 geen album of single van Dylan op de markt is gebracht. Met dat in het achterhoofd, staat er nog wel redelijk wat over Dylan in, waaronder twee foto's van Dylan gemaakt tijdens het Woody Guthrie Memorial concert.
Naast de muziek wordt in dit boekje zeer lezenswaardig geschreven over o.a. de moorden op Martin Luther King en Robert Kennedy, de oorlog in Vietnam, de rellen in Parijs en de Praagse lente.
Vooral dit laatste, het stuk over de Praagse lente, vond ik zeer informatief.
Ik hoor je denken: 'wat heeft dit met Dylan te maken?'
Het mooie van Dylan verzamelen is - in ieder geval bij mij werkt dat zo - dat bepaalde platen nieuwsgierig maken. Een paar jaar geleden tikte ik de plaat 'Songy Boba Dylana' op de kop. Deze plaat is in 1968 in Tjechoslowakije uitgegeven. Dàt deze plaat daar uitgegeven kon worden in 1968, heeft natuurlijk alles te maken met de Praagse lente.
Dan wil ik het kunnen plaatsen, dan wil ik meer weten over de Praagse lente zodat ik het in perspectief kan zien.

Het is maar een dun boekje & daarom heb ik de tijd gevonden om nog een dun boekje te lezen: Dit lege hart; over J.C. Bloem van Wiel Kusters.
Ja, en?
Inderdaad, er is geen groter contrast dan tussen J.C. Bloem & Bob Dylan. Lees toch maar even verder.
Het boekje van Wiel Kusters is hooguit aardig. Kusters wist me niet te raken. (Camiel Hamans in het nawoord in dit boekje wel, maar dit terzijde) En omdat Kusters me maar weinig weet te raken, dwaalden de gedachten tijdens het lezen af & toe af. Ze dwaalden af naar die keer dat ik naar Paasloo ben gereden om het graf van Bloem te bezoeken. Na de realisatie - als een donderslag bij heldere hemel - dat het morgen precies 45 jaar geleden is dat Bloem overleed. de gedachten dwaalden af naar een ander boekje over J.C. Bloem dat ik tien jaar geleden las: In herinnering J.C. Bloem 1966 - 2001. In dat boekje komt Dylan voor, in een stuk van Kees Huis in 't Veld. Hij schrijft: 'Naast Bloem was Bob Dylan de grote inspirator van die tijd [1971], Dylan meer als concrete invulling van wat Bloem met zijn tijdloze poëzie had wakker geschud.'

En dan is er nog Huub van der Lubbe die zowel Dylans 'Blind Willie McTell' coverde, als Bloems gedicht 'November' op muziek zette.

Ik geef toe, het is ver gezocht die link tussen Dylan & Bloem, maar in mijn kop zweven zowel regels uit Dylans 'It's alright, ma (I'm only bleeding)' als Bloems 'de nachtegalen' dagelijks voorbij.

Dylan nieuws #9

Lady gaga hint naar Dylan in de foto op de hoes van haar nieuwe single, schijnt. ik zie het niet, moet ik zeggen. Zie hier.
Dat ik ooit nog een link naar een bericht over Lady gaga zou opnemen...
Denkend aan Bob Dylan in kamer 425, hier.

Ik durf het bijna niet op te schrijven - eenmaal opgeschreven lijkt alles te veranderen - maar 'Mississippi' staat nog steeds op iedere setlist. Ik heb één recente versie gehoord & vond het... verrassend. Een beter woord heb ik er niet voor. Het doet aan geen van de studio-versies denken. Het swingt, vooroorlogse swing waarover Dylan de zinnen strekt & buigt & kneedt tot ze op hun plaats vallen.

In mei, rond Dylans 70ste verjaardag, plaatste ik hier een link naar een site waarop scans stonden van 70 comics waarin Dylan te vinden is (beeld en / of tekst). Ik had een lijstje gemaakt van al die comics.
Gisteren op een boekenmarkt loop ik tegen een stand aan met dozen stampvol comics, werkelijk duizenden exemplaren. En dan is het graven, zoeken, vergelijken.
Probleem is dat op de lijst bijvoorbeeld staat 'Stormwatch volume 2 #1' & bladerend door al die bakken kom ik heel veel aflevering van 'Stormwatch' tegen, waarvan twee verschillende exemplaren met het nummer "1" op de kaft. Verder niks van de lijst in al die bakken.
Enfin, een aflevering van 'Stormwatch' met die 1 voorop gekocht (1 euro, kan ik mij geen buil aan vallen) & de gedachte dat het 'm wel niet zal zijn.
Gisteravond, weer thuis, blader ik door de comic. Op een van de afbeeldingen staat een grote, gespierde man met in het ballonnetje naast zijn hoofd de tekst 'It's all right, ma, what's wrong?' Zou dit de reden zijn dat deze comic op het internet stond? Is dit dan het Dylan-citaat waar het om draait?
Vanochtend opnieuw de site bezocht met al die afbeeldingen uit comics & nee, het is 'm niet.
En toch zegt die Stallone-kloon 'It's all right, ma', had hij nou ook nog maar gezegd 'I'm only bleeding, ho-ho-ho'.

Op die boekenmarkt o.a. ook nog een New Musical Express gekocht van met daarin een geweldig citaat: 'He [Dylan] bends his melodies like Uri Geller bends forks or the Marquis de Sade bent ladies.'
Aangezien hier geplaatste quizzen in het verleden nogal op veel positieve reacties konden rekenen, een quiz!
Bovenstaand citaat komt uit een recensie van een Dylan-album, welk album?
Antwoorden kunnen als reactie bij dit bericht geplaatst worden. En voor de winnaar is er de eeuwige roem!

Bob Dylan en show - door Floater

N.a.v. het bericht 'In show and concert' - hieronder - ontving ik van Floater een e-mail. Floater begint met 'Mag ik hier even op inhaken?' Dat mag hij! Met alle genoegens van dien plaats ik hier (onverkort) zijn e-mail.


Bob Dylan en show



Beste Tom,

Mag ik hier even op inhaken? Die mevrouw heeft het volgens mij niet begrepen. Het show-element is naar mijn stellige mening wel degelijk aanwezig tijdens de concerten die Dylan geeft. Sterker nog, het vormt de hoofdmoot. Althans voor mij.

Ik bezoek de laatste jaren de concerten van Dylan louter nog om hem aan het werk te zién. Zijn podium-act mag dan tamelijk zonderling zijn, hij is tegelijkertijd ook heel fascinerend. Het begint al met de opkomst. Terwijl de bandleden hun plaats op het podium innemen, weet Dylan vanuit een donker hoekje van de coulissen nagenoeg ongemerkt achter zijn keyboard te kruipen. Hij kijkt schichtig om zich heen. Zijn blikveld reikt niet verder dan pakweg 2 meter. Hij heeft nauwelijks oog voor het publiek dat hem deels nog staat toe te juichen en deels gespannen de adem inhoudt.

Ik behoor tot de laatste groep. Stoïcijns richt hij zijn blik op één van de muzikanten ten teken dat wat hem betreft het concert mag beginnen. Als je niet weet wie Dylan is, wat zijn rol in de muziekgeschiedenis is geweest, wat voor een ongelooflijk repertoire hij heeft bij elkaar geschreven en met wie hij in het verleden allemaal heeft samengewerkt, dan nog zie je, voel je en merk je de sterke kracht die van zijn aanwezigheid uitgaat.

En terwijl Dylan de setlist geroutineerd en vakkundig afwerkt blijf ik geboeid kijken. Alle bandleden houden hem voortdurend in de gaten. Zo staan ze ook opgesteld rondom hem. Ze kunnen hem geen seconde uit het oog verliezen, want dan riskeren ze een opgetrokken wenkbrauw van de meester. Soms verschijnt er een flauwe glimlach op zijn gegroefde gelaat of een druppel aan zijn neus. Soms maakt hij een kniebuiging, een enkele keer zelfs een danspasje.

Het behoort allemaal tot de eigenaardige show die Dylan geeft. Alles voltrekt zich subtiel en ingetogen. Van uitgelatenheid is geen sprake. Maar het optreden is zonder enige twijfel onderhoudend tot de laatste minuut, wanneer alle bandleden zich rondom Dylan opstellen en ze met strakke blik de zaal inkijken, terwijl ze het gejuich en het applaus onbewogen in ontvangst nemen. Vervolgens verdwijnen ze weer zoals ze zijn opgekomen. De zaallichten ontbranden en ik ben opnieuw getuige geweest van een adembenemende show…

Groeten,

Floater

Bob Dylan en Jack White nemen onbekend werk Hank Williams op - muziek - VK

Bob Dylan en Jack White nemen onbekend werk Hank Williams op - muziek - VK

Met dank aan Alja voor de tip!

The Lost notebooks of Hank Williams

Al járen is er sprake van een cd met daarop door Hank Williams geschreven teksten, door artiesten van nu van muziek voorzien. Eindelijk is er meer duidelijkheid over deze cd en, jawel, een releasedatum en een tracklist.
The Lost notebooks of Hank Williams zal op 4 oktober verschijnen op Dylans label Egyptian records.
De tracklist:

01. Alan Jackson - You've been lonesome, too
02. Bob Dylan - The Love that faded
03. Norah Jones - How many times have you broken my heart?
04. Jack White - You know that I know
05. Lucinda Williams - I'm so happy I found you
06. Vince Gill & Rodney Crowell - I hope you shed a million tears
07. Patty Loveless - You're through fooling me
08. Levon Helm - Blue is my heart
09. Jakob Dylan - Oh, mama, come home
10. Sheryl Crow - Angel mine
11. Merle Haggard - The Sermon on the mount

Informatie is ontleend aan de website The Examiner.

In show and concert

Ben je ook altijd verbaasd over de woorden 'in show and concert!' op de aankondigingen van Dylans concerten? Ik wel. Ik heb nooit aan de mogelijkheid gedacht om daar iets mee te doen (& dat zal ik ook nooit doen), maar je kunt het natuurlijk altijd proberen. Lees maar hier.
Niet dat het wat geworden is, maar het verhaal is wel aardig.

The Asia Series

Hieronder staat een berichtje over de Drawn Blank Series 2011 - & ja, ik vind het een uitstekend idee om werken in Alkmaar te tonen (zie reactie bij het bericht over de DBS 2011).
Er is binnenkort nog een tentoonstelling van werk van Dylan: van 20 september tot 22 oktober zijn werken uit The Asia series te zien bij Gagosian gallery in New York. Op de website van Gagosian gallery zijn een paar werken uit The Asia series te bekijken. Er staan vier werken op de site, waarvan 'Favela Villa Broncos' en 'Piano player' uit the Brazil series afkomstig zijn.
Dan blijven er twee over: 'Life magazine' lijkt een kopie van een magazine-cover, maar het is net even anders. Vergelijk 'Life magazine' op de website van Gagosian gallery maar met de originele voorkant van bewust Life magazine (zie afbeelding links), het verschil zit 'm in de (hoeveelheid) woorden aan de rechter kant.
Tot slot is er nog het schilderij 'Opium' wat ik een schitterend schilderij vind, het is dat de tentoonstelling in New York is, wat mij toch echt iets te ver weg is...
Helaas.
Zou er nog een catalogus van the Asia series worden uitgegeven? Ik hoop het.

Dylan nieuws #8

Ik ben geen liefhebber van cover-versies - hoe vaak heb ik het hier al niet opgeschreven? - maar onderstaande versie van 'Most of the time' door Stef Kamil Carlens mag er wezen. Dit is niet de eerste keer dat ik hier een filmpje van Stef Kamil Carlens plaats, eerder was er al een 'I and I' - als ik me goed herinner - door dezelfde Carlens. Een man om in de gaten te houden.
'Mississippi' lijkt een vaste plek op de setlist te krijgen, ook gisteravond speelde Dylan & band weer 'Mississippi'. Ik durf er bijna nog niet van te dagdromen, maar het zou toch mooi zijn wanneer we straks in Europa ook 'Mississippi' krijgen te horen. Ik weet inmiddels - met dank aan reacties van lezers - dat ik niet de enige ben die duimt 'Mississippi' dit najaar te horen.
Er is nog een lange weg te gaan tot oktober & tussen nu & dan kan er nog een heleboel gebeuren & veranderen.
Vandaag viel de nieuwe VPRO gids door de brievenbus (de gids voor volgende week). Daarin - op de allerlaatste bladzijde - een kleine advertentie voor het concert op 20 oktober in Rotterdam. Het concert zal nog wel niet uitverkocht zijn, aangezien Mojo nog adverteert. Deze advertentie is, in tegenstelling tot de eerder genoemde advertentie uit de krant, in kleur.
Een paar dagen geleden op een boekenmarkt 'Jan Cremer documentaire' van Hans Dütting gekocht. Een vuistdik boek waarin op een paar bladzijden wederom melding van de vermeende vriendschap tussen Jan Cremer & Bob Dylan.
Ergens in het boek is er sprake van het album Blond on blonde, een domme fout die wel vaker voorkomt.
Gisteren was het veertig jaar geleden dat the Concert for Bangla desh plaatsvond, een goede reden om de cd / dvd weer eens uit de kast te pakken & te beluisteren (zie ook hieronder voor de wat knullige iTunes-actie).

Stef Kamil Carlens - Most of the time

Concert SKC * Most Of The Time (music and lyrics: Bob Dylan) from Zita Swoon Group on Vimeo.