Isle of Wight 40 jaar later

Op 31 augustus 1969 trad Dylan op tijdens het Isle of Wight-festival. Voor veel Europeanen, waaronder een groot aantal Nederlanders, was dit de eerste kans, na de wereldtournee van 1966, om Dylan te zien optreden.
Maar de herinnering is niet aardig geweest voor dit optreden. Ik lees of hoor maar zelden iets positiefs over dit optreden, waarom? Was het optreden slecht?
Wat ik van dit optreden gezien - op dvd - en gehoord heb, is niet slecht, hooguit 'anders' & ik denk dat in dit 'anders' het antwoord ligt op de vraag waarom de herinnering niet aardig is geweest voor dit optreden van Dylan.

Maar dan, ik kan me natuurlijk vergissen, de plank volledig misslaan. Ik was niet op het Isle of Wight-festival aanwezig, sterker nog, ik was nog niet eens geboren toen Dylan op 31 augustus 1969 het podium opstapte. Mijn beeld van dit optreden is louter en alleen gebaseerd op de herinnering van anderen, de matige en incomplete beeld- en geluidsframenten en de handvol foto's.
Correcties van mensen die wel op het Isle of Wight-festival aanwezig waren en / of een scherper beeld hebben van Dylan's optreden op 31 augustus 1969 zijn meer dan welkom.
Zonder correcties van derden houd ik het op dat 'anders'.
Dit 'anders' is aan de ene kant het verwachtingspatroon van het publiek. Dit verwachtingspatroon was, zo stel ik me voor, opgebouwd uit:
1. het beeld en geluid van Dylan's laatste optredens in Europa, tournee 1966;
2. de steeds 'psychedelischer' - bij gebrek aan een betere term - wordende muziek / songteksten aan het eind van de jaren zestig waarvan Dylan aan de wieg had gestaan met Highway 61 revisited (1965) en Blonde on blonde (1966);
3. de verwachting dat de hoofdact - Dylan - tot het ochtendgloren de zinderende lucht boven het festivalterrein zou vullen met muziek vol liefde en vrede.
Dit 'anders' bestaat aan de andere kant uit de 'werkelijkheid': Dylan was naar de kapper geweest en droeg een keurig wit pak (ander beeld) en de muziek schurkte meer aan tegen het geluid van John Wesley Harding (1968) dan van tournee 1966 (ander geluid). Bovendien hield Dylan zich keurig aan het contract en speelde hij een set van ongeveer een uur.
Of Dylan's optreden tijdens het Isle of Wight-festival wel of niet goed was, moet een ieder maar voor zichzelf beoordelen. Vier nummers van dit optreden zijn officieel uitgebracht, op het album Selfportrait (1970), te weten She belongs to me, Like a rolling stone, Quinn the Eskimo (the Mighty Quinn) en Minstrel boy.
setlist Isle of Wight-festival, 31 augustus 1969:

01. She belongs to me
02. I threw it all away
03. Maggie's farm
04. Wild mountain thyme
05. It ain't me, babe
06. To Ramona
07. Mr. Tambourine man
08. I dreamed I saw St. Augustine
09. Lay lady lay
10. Highway 61 revisited

11. One too many mornings
12. I pity the poor immigrant
13. Like a rolling stone
14. I'll be your baby tonight
15. Quinn the eskimo (The mighty Quinn)
16. Minstrel boy
17. Rainy day women # 12 & 35