I
"Who is Mr. Jones, in Ballad of a thin man?"
"He's a real person, you know him, but not by that name."
(Interview met Nora Ephron en Susan Edmiston, zomer 1965)
"Who's Mr. Jones?"
"Mr. Jones, I'm not going to tell you his first name. I'd get sued."
"What does he do for a living?"
"He's a pin boy. He also wears suspenders."
(persconferentie in San Francisco, 3 december 1965)De ware identiteit van Mister Jones is waarschijnlijk het meest gezochte antwoord binnen de zogenaamde Dylanologie van de afgelopen veertig-plus jaren. Maar de vraag is overbodig, irrelevant. Afgezien van het feit dat er nooit een definitief antwoord op de vraag naar de ware identiteit van Mister Jones zal komen, zal de wetenschap van de identiteit van Mister Jones niet bijdragen tot een beter begrip van Ballad of a thin man. Sterker nog, het zal de kracht van Ballad of a thin man alleen maar afzwakken.
Zoals het nu is, zolang de ware identiteit van Mister Jones verborgen blijft, kan een ieder zijn eigen Mister Jones componeren.Mijn Mister Jones is kalende en woont in een rijtjeshuis, hoewel dat beide niet relevant is. Wat wel relevant is, is dat hij denkt gelukkig te zijn. Dat hij de krant leest en het journaal kijkt niet zozeer uit interesse, maar om mee te kunnen praten aan de koffietafel. Mijn Mister Jones leest boeken niet omdat hij die boeken wil lezen, maar omdat die boeken goede recensies hebben gekregen. Mijn Mister Jones gaat naar Frankrijk op vakantie, tien dagen, en alleen in die tien dagen draagt hij een korte broek.
Mijn Mister Jones leeft niet, maar laat zich leven door wat hij denkt dat van hem verwacht wordt.Ik maak mij geen illusies, dit beeld van Mister Jones zegt meer over mij dan over Mister Jones.
En pas dan, met dat beeld voor ogen, loopt mijn Mister Jones de kamer binnen, een potlood in de hand.II
Ballad of a thin man werd tijdens de vijfde en voorlaatste sessie voor het album Highway 61 revisited, op 2 augustus 1965 opgenomen in Columbia recording studio A in New York. Tijdens deze sessie nam Dylan vier takes op van Ballad of a thin man, waarvan de eerste incompleet en de derde uiteindelijk op het album Highway 61 revisited terecht kwam.
Die versie, van Highway 61 revisited, knalt nu uit de boxen, beginnend met de piano, de vingers met lood in de toppen knallen neer op de toetsen tot het ivoor er afknapt. Niks subtiel, de frontale aanval, take no prisoners-muziek.
En als de toon is gezet vallen bas, drum, orgel en uiteindelijk gitaar in. Dylan zingt niet, hij oreert, bijt, veegt verbaal de vloer aan met zijn gehoor.Hier wordt de vloer aangeveegd met Mister Jones, meer nog in de stem dan in de woorden.
You walk into the room
With your pencil in your hand
You see somebody naked
And you say, "Who is that man?"You try so hard
But you don't understand
Just what you'll say
When you get home
Because something is happening here
But you don't know what it is
Do you, Mister Jones?
Zo staat het in Lyrics 1962 - 2001, maar zo zingt Dylan het niet. Luister maar.
You walk into the room
With your pencil in your hand
You see somebody naked and you
You say, "Who is that man?"
You try so hard but you
don't understand
Just what you will say when you get home
Because something is happening here but you don't know what it is
Do you, Mister Jones?
Au.
Terugspoelen, nog een keer. Luister naar hoe Dylan try in You try so hard zingt. Schiet hij in de lach? Verslikt hij zich? Wie het weet mag het zeggen.
Luister naar hoe Dylan Mister Jones zingt, vol verachtig, minachting, alsof de woorden blaren op zijn tong achterlaten.
Naarmate Ballad of a thin man vordert, vult het orgel steeds meer de ruimte tussen de woorden. Naarmate de song vordert krijgt Mister Jones steeds harder op zijn noten.
Laten we wel wezen, het onderwerp van Ballad of a thin man is eenvoudig te duiden: Mister Jones komt in aanraking met de leefwereld van de zanger - voor het gemak 'de Dylan-wereld' - en deze 'Dylan-wereld' contrasteert met zijn eigen wereld - 'de Jones-wereld'. Mister Jones snapt niks van de 'Dylan-wereld', maar stapt er wel in - You walk into the room - en stelt onzinnige vragen, zoals
Who is that man?
Is this where it is?
en
What does this mean?
Lees de interviews met en de persconferenties van Dylan uit de jaren 1965 en 1966 er nog maar eens op na, bekijk Dont look back nog eens en het is niet moeilijk te duiden waar Dylan het idee voor Ballad of a thin man vandaan heeft gehaald.
Journalisten die met een verkeerd beeld van Dylan aan een interview beginnen, de verkeerde vragen stellen en niet luisteren naar de antwoorden.
Het is niet zo vreemd dat Dylan het gevoel had niet begrepen te worden.
Luisterend naar Ballad of a thin man, voor de twaalfde keer vanochtend, denk ik aan de natte stoelen en groene klokken.
I know in my own mind what I'm doing. If anyone has imagination, he'll know what I'm doing. If they can't understand my songs they're missing something. If they can't understand green clocks, wet chairs, purple lamps or hostile statues, they're missing something, too.
(Bob Dylan tijdens een interview met Robert Shelton, New York Times, 27 aug. 1965)
Het is glashelder, het is niet moeilijk te begrijpen, als de luisteraar maar het lef heeft om de oren open te zetten. De zoektocht naar de ware identiteit van Mister Jones verstopt eerder de oren, dan dat het bij zal dragen tot begrip.
III
My friend and dylanologist Dave Thomas once wrote an article on the sex in Bob's lyrics, intended as a bit of fun it ended up in a top Dylan magazine and on the internet. It was his idea that almost every unexplained innuendo was in fact sexual.
(Ken Brooks - The man in him Agenda, 1999; blz. 80 - 81)
De interpretatie van Ballad of a thin man heeft nogal te lijden gehad onder deze grap. Met de regelmaat van de klok lees ik op internet en in boeken dat Ballad of a thin man vol mannenliefde en fellatio zit. Meestal wordt dan gewezen op zinsneden als With your pencil in your hand, he hands you a bone, the sword swallower en give me some milk, om de meest voor de handliggende te noemen.
Ja, al deze zinsneden komen voor in Ballad of a thin man, en nee, Ballad of a thin man gaat niet over homofilie of fellatio. Bovenstaande doet me nog het meest denken aan een collega die al in de lach schiet wanneer er sprake is van een kartonnen doos.
Het is niet moeilijk om in Ballad of a thin man verwijzingen naar homofilie en / of fellatio aan te wijzen, het is alleen onterecht.
IV
Dan is er nog die titel, Ballad of a thin man. Deze thin man komt nergens in de tekst terug, wel Mister Jones. Dat Mister Jones de thin man uit de titel is moge duidelijk zijn. Veel songs van Dylan uit de jaren 1965 - 1966 hebben een titel die niet in de tekst terugkomt, Ballad of a thin man dus ook.
Maar waar komt die titel dan vandaan?
Oliver Trager wijst in zijn Keys to the rain naar the sleek 1930s series of comedy mystery flicks starring William Powell and Myrna Loy voor een mogelijke bron voor de titel Ballad of a thin man.
Even bladeren in de TV movies and video guide van Leonard Maltin: THE THIN MAN, a highly successful series launched quite unexpectedly in 1934 with a delightfully unpretentious blend of screwball comedy and murder mystery, from a story by Dashiell Hammett. William Powell and Myrna Loy starred as Nick and Nora Charles, a perfectly happy, sophisticated couple whose marriage never stood in the way of their having fun and going off on detective capers. This blithe, carefree portrayal of a modern American couple was beautifully handled by Loy and Powell, and audiences loved it.
Het is verleidelijk om aan te nemen dat Nick Charles, gespeeld door William Powell, model heeft gestaan voor Mister Jones, voor the thin man, maar Leonard Maltin schrijft By the way, "The Thin Man" really wasn't Powell - he was a character in the first film, played by Edward Ellis.
In totaal werden er zes films in de Thin man-serie gemaakt: The thin man (1934), After the thin man (1936), Another thin man (1939), Shadow of the thin man (1941), The thin man goes home (1944) en, gezien de titel van de Dylan-song Ballad of a thin man, misschien nog wel de meest interessante titel uit de serie, Song of the thin man (1947).
V
In The Hallow horn van Dennis Anderson - een van de betere boeken over Dylan die ik in de afgelopen jaren heb gelezen - kwam ik het volgende tegen: Huey Newton, author of the statement that was the ideological basis for the Black Panther Party, said he could not have written it were it not for Dylan's "Ballad of a Thin Man."
Nergens in The Black Panther Party platform and program vind ik een directe verwijzing naar of een citaat uit Ballad of a thin man. Ik denk dat de inspiratie van Ballad of a thin man voor The Black Panther Party platform and program dan ook veel meer gezocht moet worden in de tegenstelling tussen zij en wij, welke in beide te vinden is.
In 1970 werd Huey Newton op de foto gezet door Stephen Shames, in zijn appartement in Berkeley, met ontbloot bovenlijf en de hoes van Highway 61 revisited in zijn handen .
VI
Bladerend door oude aantekeningen stuit ik op een korte notitie uit juli 2007: Door omstandigheden geconfronteerd met The wizard of Oz & the tin man, ik denk gelijk Ballad of a thin man - waarvan de titel van een film komt & niet uit Oz. Maar toch, the tin man heeft geen hart, althans denkt er geen te hebben & is hierdoor niet in staat tot gevoelens - wat erg doet denken aan de Mister Jones uit Ballad of a thin man.
VII
Starend naar de tekst van Ballad of a thin man dwalen de gedachten bij de regels And says, "How does it feel to be such a freak?" af naar Like a rolling stone met het refrein
How does it feel
How does it feel
To be on your own
With no direction home
Like a complete unknown
Like a rolling stone
Natuurlijk is het onzin om een verband te zien tussen het How does it feel to be such a freak uit Ballad of a thin man en het How does it feel uit Like a rolling stone, maar het is nou eenmaal de natuur van de geest om rare sprongen te maken.
En rare sprongen maakt mijn geest tijdens het luisteren naar Ballad of a thin man in het algemeen en de regels
Anyway they already expect you
To just give a check
To tax-deductible charity organizations
in het bijzonder. Bij deze regels springen de gedachten naar de vrouw, op een verjaardagsfeestje jaren geleden, die zat de pochen over het feit dat ze zo veel aan goede doelen geeft, maar dit vooral deed omdat ze ten eerste, aldus haar geloof, hierdoor een grotere kans maakte op een plekje in de hemel, en ten tweede de giften van de belasting kon aftrekken zodat de daadwerkelijke investering meevalt. Voor een dubbeltje op de eerste rang, of liever, in de hemel.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb er geen moeite mee dat mensen giften van de belasting aftrekken en / of doneren om een plekje in de hemel te kunnen reserveren. Waar ik wel moeite mee heb, is wanneer deze mensen vervolgens lopen te pochen over het 'goede werk' dat ze doen.
En pochen kan de dame. Voor mij is zij Misses Jones.
VIII
The eagle picks my eye
The worm he licks my bone
I feel so suicidal
Just like Dylan's Mr. Jones
(The Beatles - Yer blues)
IX
De ware identiteit van Mister Jones zal wel altijd een mysterie blijven. Dat is maar goed ook.
naschrift
Binnen seconden na het publiceren van bovenstaande vind ik het boek Ballad of a thin man: in search of Ryan Larkin. Er is geen begin of einde aan dit stuk, waar ik ook begin of eindig, steeds weer duiken er ontbrekende gedachten, vondsten, enz. op.
Natuurlijk had ik ook nog moeten schrijven over het nummer Mr. Jones van The Counting crowes met de tekst:
I want to be Bob Dylan
Mr. Jones wishes he was someone just a little more funky
En natuurlijk de 'verbeelding' van Ballad of a thin man in de film I'm not there, die wel aardig is, maar het ook weer net niet is, althans voor mij niet.
En de connectie met Nowhere man van the Beatles, de connectie die Simon Vinkenoog legt in zijn Bob Dylan: 'I change, you know!', een van de beste stukken ooit over Dylan in het Nederlands geschreven.
Ballad of a thin man blijft spelen.
1 opmerking:
geweldig tom!
Een reactie posten