Een handvol dagen geleden vroeg ik lezers te schrijven voor de eeuwige roem. (zie hier). Om de eeuwige roem te verkrijgen moest een stuk geschreven worden, van maximaal 300 woorden, over Dylan's werk in de periode 1960 - 1980. Een handvol reacties in mijn inbox met de strekking goed idee, maar geen tijd om te schrijven en als ik naar mijn werkzaamheden van de afgelopen dagen kijk, was het mij zeker ook niet gelukt.
Alleen daarom al niets dan lof voor de twee inzenders.
Beide inzendingen zijn, naar mijn smaak, beter dan het origineel dat verbeterd moest worden. Beide inzendingen kunnen gebruikt worden om, zoals het origineel bedoeld was, 'onze jeugd te onderwijzen over Dylan'. Maar ik moet kiezen, het is tenslotte een competitie...
De eerste inzending die binnen kwam is van Frans, op de kop af 300 woorden:
Eén van de belangrijkste Amerikaanse artiesten van de jaren zestig en zeventig was Bob Dylan. Geïnspireerd door zijn grote muziekhelden uit de folktraditie begon hij al op jonge leeftijd liedjes te schrijven om deze voor publiek te zingen, waarbij hij zichzelf op een gitaar en met een mondharmonica begeleidde. Zijn populariteit nam snel toe, vooral doordat hij als liedjeszanger in 1963 meedeed aan Martin Luther King’s beroemde March on Washington.
Zijn liedjes werden in korte tijd zó populair dat het publiek Dylan steeds meer ging beschouwen als degene die alle ontevredenheid van de jaren zestig voor hen vertaalde in herkenbare liedjes. Hij kreeg hiermee de bijnaam Voice of a Generation. Dat was allemaal zeer tegen de zin van Dylan zelf, die eigenlijk niets liever wilde dan gewoon een liedjeszanger te zijn. Maar het lukte hem niet om van dat protestzanger-imago af te komen, hoezeer hij daar ook tegen protesteerde.
Hij bleef liedjes schrijven. Maar gingen die eerst vooral over sociale thema’s (oorlog, burgerrechten), al snel waren er ook steeds meer heel persoonlijke onderwerpen waarover hij zong. Zijn vriendinnen, zijn relaties, hoop, liefde, maar ook over de domheid, de kleinburgerlijkheid die hij overal om zich heen aantrof. Dat waren in die tijd allemaal erg ongewone onderwerpen voor liedjes. Ja, dichters schreven daar wel over, maar popliedjes gingen in die tijd over meisjes in badpakken en over auto’s!
Veel van zijn vroegere fans namen hem dat kwalijk, maar daar trok Dylan zich weinig van aan: hij bleef doen wat hij graag deed: liedjes maken en zingen. Dat leverde hem veel nieuwe fans op. Hij maakte met heel veel succes regelmatig grote tournees, niet alleen door Amerika, maar over de hele wereld.
Hij was een superster, maar slaagde erin zijn privéleven af te schermen voor het publiek. Hij gaf slechts heel sporadisch interviews.
De tweede inzending is van Karl:
In de geschiedenis der popmuziek pleegt men slechts zelden een raadselachtiger muzikant aan te treffen dan Bob Dylan, wiens invloed op de popmuziek moeilijk te overschatten valt. Deze mysterieuze man verwierf in de jaren ’60 als jong broekie met een akoestische gitaar algauw bekendheid met protestliedjes als The times they are a-changin’, zwaar beïnvloed door folkzangers als Woody Guthrie. Zijn folkperiode duurde echter niet lang: halverwege hetzelfde decennium gooide Bob Dylan het roer volledig om, om met een band rock ‘n’ roll met poëtische, absurde en liefdevolle teksten te spelen. Hoewel deze omslag op zwaar verzet stuitte bij veel van zijn oude fans – hij werd bij een bepaald concert zelfs voor Judas uitgemaakt, waar hij op antwoordde door keihard Like a rolling stone, een van zijn bekendste ‘elektrische’ liedjes, ten gehore te brengen –, maakte dit hem bij het grote publiek in één klap tot een wereldster. De albums uit deze ‘elektrische periode’ worden tot op de dag van vandaag gezien als hoogtepunten uit de popmuziek. Zijn nieuw verworven roem eiste echter een tol, en na een raadselachtig motorongeluk in 1967 besloot Dylan het rustiger aan te doen. Een nieuw hoogtepunt in zijn carrière zou op zich laten wachten tot halverwege de jaren ’70: het door de echtscheiding met zijn vrouw geïnspireerde Blood on the tracks is een van zijn meest geprezen albums en het daaropvolgende album Desire bracht een memorabele tour met zich mee, The Rolling Thunder Revue. Deze opleving van zijn succes was echter maar van korte duur: nadat Dylan zich eind jaren ’70 tot het christendom liet bekeren, kwam zijn muziek, voornamelijk in de jaren ’80, steeds meer in het slop. Nieuw artistiek en commercieel succes zou op zich laten wachten tot Time out of mind uit 1997, dat hem een nominatie voor de Nobelprijs opleverde.
Karl heeft naar mijn smaak ten eerste een goede verdeling over de jaren gevonden en binnen de 300 woorden toch voldoende ruimte gevonden om een aantal songtitels en albumtitels te noemen.
Ik mis een beetje de song- en albumtitels in het stuk van Frans, aan de andere kant vind ik het zeer sterk dat Frans ruimte binnen de 300 woorden heeft gevonden om aandacht te besteden aan the March on Washington en Dylan's moeite met het label Voice of a generation.
Kortom: eeuwige roem voor beide heren met een lichte, persoonlijke voorkeur voor het stuk van Karl.
Ben je het niet met mijn keuze / voorkeur eens? Laat een reactie achter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten