sssssst..... ik luister.....

Aan het eind van deze dag, net voor de avond begint, moet ik concluderen dat ik nog geen noot Dylan gehoord heb, terwijl ik toch gelegenheid genoeg heb gehad.
Geen noot & ergens heb ik daar nu spijt van.
Althans geen noot uit de speakers van de stereoinstallatie. In mijn achterhoofd draait eigenlijk altijd wel Dylan, al ben ik me er niet eens altijd meer bewust van. Vraag me dan ook niet naar de playlist uit mijn achterhoofd, ik kan het je niet vertellen.
Is de koffie al doorgelopen?
De koffie is doorgelopen, één schepje suiker alstublieft.
ik wil niet meer wachten, ik wil horen & pak mijn iPod & begin met Tangled up in blue, de zelfgemaakte digitale kopie van de vinyl single die te vinden is de vinylpersing van het vijfde deel van The Bootleg series.
Even roeren, de koffie moet heet gedronken worden.
Losse nummers, zappend als een verveelde puber, draait mijn duim over het wiel van mijn iPod, zoekend naar het volgende nummer.
The Times they are a-changin', 9 februari 2010, het Witte huis. Ik kom niet los van deze opname, al ruim een jaar ben ik verslingerd aan deze paar minuten rust in het avontuur. Een optreden van één nummer voor president Obama en miljoenen internetbezitters. En voor het eerst sinds 9 februari vorig jaar, zie ik niet de beelden van de live stream van dit optreden voor me.
Ik denk aan Obama & aan het doodschieten van Bin Laden. Ik denk dat ik daar wat van moet vinden, al weet ik nog niet wat & hoe. Ik zie de foto die gisteren ogenschijnlijk op de voorpagina van iedere krant werd afgedrukt voor mijn ogen.
Er is geen makkelijk antwoord.
De duim draait & stopt bij 4 songs from Renaldo and Clara & ik kies People get ready - een nummer geschreven door Curtis Mayfield. Dylan nam het ook op in 1967 in die befaamde kelder & later nog een keer voor de soundtrack van een of andere magere film.
Vergeet die twee versies. Deze, de versie van 4 songs from Renaldo and Clara is absoluut het neusje van de zalm.
De oppervlakkige luisteraar hoort niet meer dan een losse flodder, een zanger & band die naar de groove zoeken. Het is proberen. Maar in het proberen, in het zoeken vinden Dylan & co. het muzikale equivalent van het ontdekken van de eerste bloesem aan de boom, van een met verf & liefde versierde volkswagen bestelbus, van het gevoel waarmee je als kind op de dag dat je jarig was wakker werd.
Waarom ben je hier nog? Ga luisteren! Nu!
Doe ik ook. Mijn duim wil niet meer draaien, alleen nog maar op 'herhalen' drukken & dus hoor ik nu voor vierde of vijfde keer achter elkaar People get ready.
Moet nog een keer kunnen.
Een tweede kop koffie erbij.

En nu ik toch in de stemming ben, draai ik - na een stuk of acht keer People get ready - ook nog even You belong to me van de soundtrack van Natural born killers.
It's alright, ma (I'm only bleeding) van Bringing it all back home.
Het inhalen van de uren is begonnen, het is een begin.
Maar dan, zolang ik hoor, staat de tijd stil.