Een Dylan-kerkdienst, wat een idee. Ik zou het mezelf niet vergeven als ik niet naar die dienst zou zijn gegaan. Ik moest en zou weten hoe het in die dienst er aan toe ging. Ondanks mijn eigen twijfels over hoe zoiets mogelijk is in een eredienst. Ondanks het commentaar van mijn evangelisatie-vienden: “Het is toch geen persoonsverheerlijking in de kerk?”
Onderzoekt alles en behoudt het goede. Met deze Bijbelse opdracht vertrok ik daarom afgelopen zondagavond naar de PKN in Oudeschoot (Heerenveen-zuid). We zullen wel zien hoe het gaat.
Wat opviel aan de liturgie, was onder meer het 'Happy Birthday', voorafgaand aan de dienst. Maar ook de samenzang – Blowin' in the wind en Knockin' on heaven's door werden massaal door de aanwezigen meegezongen.
Uiteraard ging het in de dienst vooral over Bob Dylan – en misschien daarom wel een stuk minder over God. Dat had ik zelf niet verwacht. Misschien ben ik daar als “artikel 31”-er wel te orthodox voor. Desondanks legde de dominee wel mooie verbanden tussen sommige teksten van Dylan en Bijbelverzen.
Bob Dylan is zijn teksten. Om hem te begrijpen, moet je zijn teksten lezen. Dat was het uitgangspunt van de dienst, waardoor de dominee de lyrics centraal zette. “In de teksten vind je Dylan. Daar vind je ook God die Liefde is, als we Dylan mogen geloven.”
Tegelijk is Dylan iemand die vooruitgaat, die een stap naar voren zet – of opzij. Wat gezegd is, is gezegd en houdt zijn waarheidsgehalte. “Bob Dylan heeft het christelijk geloof niet afgezworen. Hij heeft zijn geloof beleden, maar blijft zichzelf niet herhalen. De waarheid blijft de waarheid. Dylan heeft het al in een lied gezegd.”
Ik moest denken aan Thunder on the mountain: I've already confessed – no need to confess again. Ik denk de dominee gelijk heeft. Dat Dylan nog steeds christen is, maar dat minder expliciet verwoord, omdat hij dat al heeft gedaan.
Het is goed, het hoeft niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten