aantekening van de zondagavond

'Mevrouw Tom' kijkt naar Nederlandse Hollywoodvrouwen, een programma vol botoxprinsesses & wandelende Barbiecomplexen. Ondertussen knalt Dylans Ugliest girl in the world uit de boxen, een groter contrast is haast niet denkbaar.
Nooit eerder is me, zoals vanavond, het rock 'n roll-randje aan Ugliest girl in the world opgevallen. Dit klinkt vanavond eerder als een eerbetoon, als een herontdekking - door Dylan - van de muziek uit de jaren vijftig, dan als een mager nummer van een mager album.
Het is moeilijk om naar Down in the groove te luisteren met de wetenschap dat het een mager album is, dat staat immers in de recensies & in de boeken van de geleerde jongens. Iedereen zegt dat Dylan in de jaren tachtig de weg kwijt was & dat Down in the groove het schoolvoorbeeld daar van is. Iedereen zegt het & dus is het waar.
Hoor je wat ik zeg? Als makke lammetjes worden we naar de slachtbank gevoerd. Ik ga niet zeggen dat Down in the groove een fantastische plaat is, net zomin als ik ga zeggen dat het een slechte plaat is. Ik kan je alleen zeggen wat ik van Down in the groove vind, en misschien doe ik dat ook nog wel. Later, niet nu.
Ik zeg vandaag alleen: luister naar Ugliest girl in the world & hoor de rock 'n roll. Luister naar Shenandoah & hoor de drive. En als je toch bezig bent, luister dan naar Down in the groove in z'n geheel, van begin tot eind beslis zelf. Ieder oordeel is goed, als je het oordeel maar met je eigen oren maakt.