de trein dendert verder

Wie denkt dat, nu Dylans zeventigste verjaardag inmiddels een paar dagen geleden, de rust wel weer enigszins zal terugkeren, moet ik teleurstellen. De trein dendert voort in huize Willems.
Gisteren bracht de post een enveloppe met daarin drie stukken over Dylan. Deze stukken heb ik te danken aan de vriendelijke knipper A. Eén van die drie stukken is een vier pagina's tellend stuk uit de Standaard van 21 mei & bij het opslaan van de derde pagina val ik bijna van mijn stoel. Op die pagina staat een foto van Dylan die ik nog nooit eerder heb gezien (ik kan me in ieder geval niet herinneren de foto eerder te hebben gezien). Hoeveel jaar is het geleden dat ik bij een krantenbericht een foto zag die volledig nieuw voor was? Dat moet werkelijk járen geleden zijn, die krantenjongens zijn niet zo scheutig met onbekende foto's. Beter een platgetreden beeld dan een onbekend beeld. Herkenning verkoopt lijkt het devies van de krantenmakers te zijn.
Het is een kleurenfoto, volgens het bijschrift gemaakt in 1980. Dylan staat alleen op een podium, blauwe broek, rood shirt & leren jack. Door de blauwe achtergrond, springt het rood van Dylans shirt nogal in het oog, net als het lichte bruin, bijna geel van zijn akoestische gitaar. De overbekende zonnebril schermt zijn gedachten af. Is deze foto gemaakt tijdens een concert of een soundcheck? Zonder dat ik enig bewijs heb, denk ik soundcheck.
In het artikel vertellen Vlaamse musici over het belang van Dylan voor hun eigen muziek, een aangenaam stuk.
Op pagina vier mag Bart Peeters vertellen over zijn vertalingen van nummers van Dylan, boven het stuk de titel Hoezo, ik moet met mijn fikken van Dylan afblijven?
Van mij hoeft Bart Peeters helemaal niet met zijn fikken van Dylan af te blijven, zolang ik maar niet naar het reslutaat hoef te luisteren.
Wie deze blog een beetje volgt, weet dat ik geen liefhebber ben van coverversies van Dylans nummers. Geef mij het origineel maar. Dat is mijn stelregel, in beton gegoten.
Nou kent iedere regel de spreekwoordelijke uitzondering(-en) die de regel bevestigen, vanochtend vond ik zo'n uitzondering, op een gratis cd'tje.
Vanochtend zijn 'mevrouw Tom', de kinderen & ik in de auto gestapt om naar Duitsland te rijden. In Duitsland doen we boodschappen. Niet altijd hoor, zo af en toe.
In de supermarkt aldaar, vnd ik de Duitse editie van Rolling stone in de schappen, de editie met Dylan op de cover. Dat verbaasde me, ik dacht eigenlijk al wel te laat te zijn. Ik ging er van uit dat deze editie al wel uitverkocht zou zijn of inmiddels zou vervangen zijn door editie van juni - zonder Dylan op de cover (in een boekhandel, later op de ochtend, leek de editie van mei met Dylan al vervangen te zijn door de editie zonder Dylan). Natuurlijk heb ik die Rolling stone gekocht & bij die Rolling stone zit een cd'tje (Rare trax nr. 72).Op dat cd'tje staan 10 nummers van Dylan gespeeld door anderen. De cd begint met Thunder on the mountain in de tenenkrommende versie van Wanda Jackson, maar gelijk daarna wordt de muziek gelukkig een stuk aangenamer. I'll keep it with mine door Rainy day feat. Susanna Hoffs, Dignity van The Low Anthem en I dreamed I saw st. Augustine door Vic Chesnutt zijn allemaal covers die er mogen wezen. Aangenaam om eens te horen. Deze 'flow' wordt alleen onderbroken door de werkelijk spuuglelijke versie van Masters of war door Anika & Geoff Barrow. Om hier waardering voor op te kunnen brengen, zal ik wel te oud zijn.
Deze cd met covers is er eentje zoals er zovele zijn, leuk om een keer te horen, maar daarna blijft vooral de behoefte achter om het origineel te horen.
Maar deze cd is niet zoals vele andere, deze cd bevat een opname waardoor het een must-have is - & toevalligerwijze is het, aldus het hoesje, ook het enige nummer dat op geen enkel ander album te vinden is: I shall be released door Wilco & Fleet foxes. Dit is de enige reden om deze cd nog eens uit de kast te trekken, kippenvel.

Bij de boekhandel waar de Rolling stone inmiddels vervangen was voor de Rolling stone zonder Dylan, vond ik nog wel een ander tijdschrift met Dylan op de cover: Eclipsed, en een boek: How does it feel, das Bob Dylan-Lesebuch. Beide heb ik gekocht & eenmaal thuis vind ik in het tasje waar beide inzitten een foldertje van de boekwinkel Mayersche. Plichtmatig, maar ook met lichte hoop - je weet immers nooit - blader ik het foldertje door & verdomd als het niet waar is, bladzijde 37 gaat over Dylan, over het net gekochte How does it feel & over de Duitse vertaling van de heruitgave van Sheltons biografie. Het is natuurlijk maar een foldertje, maar Dylan staat erin & dus zal ik het bewaren, archiveren & als ik eerlijk ben zelfs koesteren.
's Ochtends ben ik ook al de electronica-grootmacht Saturn binnengelopen. Daar heb ik, naast een cd, ook een reclamefoldertje meegenomen. Het is een foldertje - formaat cd-boekje - van de cd-serie All time best. Een serie van inmiddels zes cd's, uitgegeven door Sony music in samenwerking met Reclam. Deel drie in deze serie is een verzamelcd van Dylan, uiteraard verkoopt Saturn deze cd ook, maar ik heb de cd net twee dagen geleden met de post ontvangen.
De tracklist van deze All time best is identiek aan de tracklist van de enkele cd versie van de verzamelaar Dylan uit 2007. Alles aan All time best is knalgeel.
Ik stoor mij vaak aan kranten berichten e.d. waarin aan het eind van de titel The Times they are a-changin' een "g" wordt geplakt. Je moet er eens op letten hoe vaak deze fout wordt gemaakt. Niet bij Reclam. De maker van het cd-hoesje van All time best moet in zijn angst om ten onrechte een "g" aan het eind van The Times they are a-changin' te plakken, maar hebben besloten om de g-toets op zijn computer tijdens het typen van deze titel als de pest te mijden. Consequentie is dan wel dat de letter "g" in deze titel nu helemaal ontbreekt, er staat nu The Times they are a-chanin'.
O, en aan één vrouw heeft de schrijver van de tracklist op deze cd niet genoeg, en dus bevat dit album het nummer Just like a women - wat vrij vertaald ongeveer zoveel betekent als "net als een vrouwen". Het is bijna Rimbaudiaans, denk "J'est un autre".
Ergens kan ik wel genieten van dit soort foutjes. Ooit heb ik eens uitgezocht op hoeveel verschillende manieren de titel Rainy day women #12 & 35 is geschreven op officieel uitgebrachte Dylan-releases, ik kwam tot een variatie of twaalf, soms zó absurd, dat je het niet eens kunt verzinnen, zelfs niet als je er moeite voor doet.
Het is onderdeel van de schoonheid van het verzamelen.