Ik las net hoe zwaar het je soms valt om je blog 'bij' te houden. Doe dat dan niet meer. Wat mij betreft moet hij niet 'bij' zijn, op het internet zijn plaatsen genoeg waar ik zelf 'bij' zou kunnen raken, als ik maar niet zo lui was. Maar ik zou je wel willen vragen, aansporen, motiveren om je hoogstpersoonlijke gedachten, gevoelens, raakpunten tussen Dylan en jouw leven,... te blijven delen. Dat is wat ik met het meeste plezier, de meeste belangstelling, verwondering en ontroering lees.
Wat je ook beslist te doen, heel veel dank voor je werk tot nu toe. Stop nu maar met werken en maak het weer fijn voor jezelf.
Kris
Het stuk dat ik hier gisteren plaatste, heeft nogal wat reacties opgeroepen, via de e-mail, facebook en op deze blog. Dank allen daarvoor! Bovenstaande e-mail ontving ik van Kris & verwoordt de strekking van het gros van de reacties. Niet alleen dat, het verwoordt ook precies mijn plannen: minder verwijzingen naar websites e.d. (Dylan kort), maar nog wel hoogstpersoonlijke gedachten, gevoelens, raakpunten tussen Dylan en jouw leven.
Het is goed om te lezen dat datgene waar ik meer de nadruk op wil leggen nou juist hetgene is waarvoor lezers naar deze blog surfen.
I ain't dead yet.
Mijn vingers staan (weer) in brand, de woorden, wilde gedachten schuimen eruit.
Na het plaatsen van het bericht, gisteravond, heb ik een cd in de speler geschoven - Blood on the tracks - & ben ik op de bank gaan liggen met een boek tussen mijn vingers. Iets wat ik te lang niet meer heb gedaan. Heerlijk was het. Mag ik een ieder aanraden vanavond hetzelfde te doen?
En terwijl Blood on the tracks draaide heb ik A B C Dylan van Bert van de Kamp uitgelezen. Voor ik het boek
las schreef ik zoiets als "als de inhoud maar half zo goed is als de foto's welke zijn opgenomen in het fotokatern van dit boek, dan moet A B C Dylan een fantastische aanwinst zijn" en "alleen die titel blijf ik verschrikkelijk vinden".Nu ik het gelezen heb, blijf ik die titel een miskleun vinden. En de inhoud dan? Tsja, de inhoud. Ik kan er enorm over zeiken: ik heb niks nieuws gelezen, de keuzes die zijn gemaakt over wat wel & wat niet opgenomen moet worden makkelijk ter discussie te stellen, zo komt de naam Bono er wel èrg vaak in voor & tel ik zonder er echt moeite voor te doen zeker tien stomme fouten. Maar de waarheid is dat ik - ondanks de tekortkomingen van dit boek - A B C Dylan heb verslonden. Dat het gewoon een lekker boek is om te lezen.
Het is geen naslagwerk, wat de titel & opzet mogelijk doen vermoeden, daarvoor is het véél te mager. Je moet dit boekje gewoon lezen van kaft tot kaft, niet meer & niet minder. Daarna kun je het opbergen, af en toe nog pakken om de bijzonder mooi afgedrukte foto's nog eens te bekijken.
Een pre van dit boekje is dat een aantal lemma's echt op Nederland zijn gericht, iets wat (uiteraard) in de boekenplanken vol Engelstalige Dylan-literatuur ontbreekt. Zo zijn er o.a. stukjes over de Kuip, concerten in Nederland, enz. Helaas is hierin ook een stomme fout geslopen: de eerste Nederlandse persing van The Freewheelin' Bob Dylan stamt uit 1967, niet uit 1965. Het zijn juist drie andere albums van Dylan die voor het eerst in 1965 op de Nederlandse markt kwamen.
Van mij had Bert van de Kamp wel meer mogen schrijven over Bob Dylan in Nederland & wat minder over de 'algemene' zaken. Maar goed, dat is mijn voorkeur.
Het boekje is luchtig geschreven, soms met humor. Als het een broodje ei zou zijn geweest, had ik geschreven "het hapt zo lekker weg".
A B C Dylan is vele malen beter dan zijn recent verschenen Duitse evenknie Bob Dylan von A bis Z, maar in de orde van noodzakelijk leesvoer over Dylan, bungelt A B C Dylan in de onderste helft van ranglijst. Lees A B C Dylan dan ook niet om wijzer te worden, maar om het genot van het lezen.
When Bob met Woody van Gary Golio & Marc Burckhardt is het minst essentiële van alle recent verschenen boeken over Bob Dylan, maar wat een fantastisch boek is dit! Ik mag dit boek natuurlijk helemaal niet lezen, aangezien ik ouder ben dan 5 jaar & Engels niet mijn moedertaal is.
When Bob met Woody is een prentenboek voor de allerjongsten, om voor te lezen. Het vertelt het verhaal van de opgroeide Bob Dylan t/m Dylans reis naar New York om Woody Guthrie op te zoeken. Een prentenboek over het najagen van dromen, het belang van helden.
De tekeningen zijn schitterend, al lijkt de getekende Dylan zelden op de echte Dylan & hetzelfde geldt voor Guthrie.
Het is een boek voor de veelvreters, de Dylan-liefhebbers die alles willen hebben & lezen, maar als je het koopt, zal het je niet teleurstellen. Voorwaarde is wel dat je nog kind durft te zijn.
When Bob met Woody heeft me weer even laten dagdromen & daarin schuilt de kracht van dit boek, geschreven voor de (Engelstalige) vijfjarigen, wanneer een bijna veertigjarige niet Engelstalige man dit 'stiekem' leest.
Dylans zeventigste verjaardag is op vele manieren gevierd, maar de meest opmerkelijke vond ik hier. Zeventig keer Dylan in comics. Soms alleen een titel of citaat, soms Dylan als 'figuur' in een comic. Ik heb vanochtend alle vijf pagina's doorlopen, van scan naar scan, starend. Heerlijk.
Ergens halverwege
kwam ik nog een comic tegen die ik zelf ook nog ergens moet hebben. In mijn leven heb ik niet meer dan een comic of tien, vijftien gekocht. Puur door toeval, ik heb de comics niet daarom gekocht, is Dylan in twee van die comics te vinden. Eén van die twee is ook op bewuste site te vinden, de andere niet (of heb ik er overheen gekeken). Na even zoeken op zolder heb ik bewuste comic gevonden, de scan plaats ik hier.Ooit moet ik op deze blog al eens een scan uit Agent 327 geplaatst hebben, iets met Simon Vinkenoog & Dylan.
Dan zijn er natuurlijk nog de stripboeken over de geschiedenis van de popmuziek & de comics over Dylan (zie ook de site waarnaar ik link voor de comics over Dylan, in 3 delen).
En dan is er natuurlijk Tom Tippelaar: tekst Annie M.G. Schmidt, illustraties Jan Marinus Verburg. Ook daarin Dylan.
Ik weet niet hoe het bij jou is, maar hier schijnt de zon. Ik pak zo mijn iPod & dan loop ik naar de binnenstad. Even tussen de tijdschriften neuzen, je weet nooit.
Onderweg nog even een cd'tje met foto's bij A. door de brievenbus gooien. Had ik weken geleden al beloofd, nu heb ik de tijd ervoor gevonden.
[p.s.: het schrijven van bovenstaande heeft me minder tijd gekost dan één aflevering van Dylan kort...]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten