Bob Dylan - negenenzestig jaar & driehonderdvierenzestig dagen

Ik weet niet hoe het jou vandaag is vergaan, maar het eerste Dylanesque dat ik vandaag onder ogen kreeg, was de titel Bob Dylan geeft heroïnegebruik toe. Niet de ruim zeshonderd composities, niet de duizenden concerten zullen wij onthouden nu de man op leeftijd komt, maar het heroïnegebruik. Ik hoor de koffiepraat al die ongetwijfeld over een jaar of tien de kop op zal steken:
"Wat luister jij eigenlijk naar?"
"Bob Dylan."
"Is dat niet die junkie?"
"..."
Na het lezen van die titel ben ik maar op de fiets gesprongen, naar de boekhandel om A B C Dylan van Bert van de Kamp te kopen. Ik vind het een verschrikkelijke titel, dit A B C Dylan, maar als de teksten in dit boek maar half zo sterk zijn als de foto's in het katern middenin, dan hebben we met boek van Bert van de Kamp een ware aanwinst erbij.
Toegegeven, ik heb nog geen letter gelezen. Echt oordelen kan ik dus nog niet, maar ik goede hoop. In ieder geval hogere verwachtingen dan een paar dagen geleden.
Over boeken gesproken, ik kwam gisteren nog een oude advertentie tegen voor een boek over Dylan. Een advertentie uit 1974, dat is zevenendertig jaar geleden. Mooie advertentie, tijd gaat snel.
Enfin, struinend over het net kom ik vooral berichten tegen over het heroïnegebruik, heb je één bericht gelezen, heb je ze allemaal gelezen.
Maar gelukkig biedt het net ook nog wel wat anders, zoals de kans om je eigen verhaal te vertellen.
Valt het je ook zo op dat in titels van artikelen over Dylan bijna altijd wel Blowin' in the wind of The Times they are a-changin' zit verwerkt? Een dieptepunt in die categorie is toch wel Blowen in the wind, spuiten in New York.
Ik doe zo de gordijnen dicht, zet een pot koffie & laat mezelf wegzakken in een aangename stoel met het boek van Bert van de Kamp tussen mijn vingers. iPod aan, de moet wel aangenaam worden.