Bob Dylan: 70 jaar & 1 dag...

Bob Dylan is vandaag zeventig jaar & één dag & ik ben het spuugzat, er moet iets drastisch veranderen m.b.t. deze blog, maar daarover straks meer. Eerst iets anders dat gedaan moet worden.
Eerder vandaag kreeg ik via de e-mail op mijn sodemieter van een lezer van de blog & ergens kan ik deze lezer alleen maar gelijk geven.
Laat ik het even uitleggen: gisteren plaatste ik hier een stuk met daarin een groot aantal links middels het woordje "hier" naar berichten op het internet. Eén van die links verwees naar vele korte berichten & een enkel uitvoerig bericht over Dylans verjaardag. Eén van die uitvoeirge berichten is geschreven door de bewuste lezen van deze blog. Hij had, terecht, wel iets meer verwacht dan alleen het woordje "hier".
Ik heb geen verweer, ik kan alleen maar uitleggen hoe het gegaan is. Gisteren kwam ik na een lange werkdag thuis, had een uur tot anderhalf uur de tijd om een bericht op de blog te plaatsen. Zoekende op het internet kwam ik werkelijk honderden berichten over Dylans zeventigste verjaardag tegen & door tijdsgebrek - ik moest ook nog eten & me 'voorbereiden' op de radio-uitzending op kxradio - heb ik willekeurig links opgenomen naar een aantal berichten op het net door simpelweg het woordje "hier" te typen & een link op te nemen. Van al die berichten waar ik gisteren een link naar opnam, heb ik er niet één gelezen.
Tijdgebrek.
Het spijt mij bijzonder dat bewuste lezer zich (terecht) tekort gedaan voelt, maar mijn mogelijkheden zijn beperkt.

Dan nu maar dat andere: Ik stop met deze blog, ik verwijder 'm, gooi alles weg & verdwijn weer van het net. Ik zal er niet meer zijn.
Dat was de gedachte een tijdje geleden. Die gedachte is in essentie niet veranderd, alleen wat genuanceerder geworden.
Geef me even de tijd om het uit te leggen.
Op 14 februari 2008 begon ik met deze blog, aanvankelijk als grap, als experiment. Ik wilde wel eens weten hoe dat nou technisch werkt, zo'n blog. Al snel ontdekte ik dat ik er wel lol in had, dat bloggen & dat mijn blog - zeker niet onbelangrijk - ook nog wel een functie had, het aantal bezoekers bleef maar stijgen tot de gemiddeld ruim 120 per dag waar de teller nu op staat.
Het het bijhouden van deze blog had bovenal een functie voor mezelf. Al jaren was ik verslingerd aan de muziek van Dylan & al luisterend naar die muziek voelde ik dagelijks de behoefte om mijn stem over die muziek te doen gelden. Deze blog bood mij de mogelijkheid alles wat ik maar kwijt wilde over die afwijking van mij op te schrijven & te laten lezen.
Deze blog bracht rust in mijn kop.
En het opschrijven van al die gedachten versterkte de oren waarmee ik naar de muziek van Dylan luisterde.

Maar ergens in de tijd sinds 14 februari 2008 is er een omslag gekomen. Die omslag houdt in dat ik iedere dag dusdanig veel tijd kwijt ben met het bijhouden van deze blog, dat ik inmiddels een punt bereikt heb dat ik nog te weinig tijd overhoud om daadwerkelijk naar de muziek - waar het uiteindelijk om draait - te luisteren.
Te veel dagen kom ik uit mijn werk, ben ik met de blog bezig, eet ik snel wat tussendoor & verricht ik de broodnodige huishoudelijke taken om aan het eind van de dag tot de conclusie te komen dat ik weer niet die platen gehoord heb die ik had willen horen.
Ik doe iets fundamenteel fout.

De frustratie liep een aantal maanden geleden - denk eind 2010 - dusdanig hoog op, dat ik besloot radicaal met deze blog te stoppen. Basta.
Alleen nog een goed moment zoeken om de stekker eruit te trekken. Dat moment werd Dylans zeventigste verjaardag, gisteren dus.
En tot twee dagen geleden was ik nog van plan om op 24 mei 2011 definitief te stoppen met Bob Dylan in (het) Nederland(s). Niemand wist van mijn plannen af, behalve 'mevrouw Tom' & Rob met wie ik er afgelopen winter over heb gesproken.
In mijn achterhoofd bleef, naast het rotsvaste voornemen om te kappen, Robs eerste reactie hangen: Dat kun je niet maken! Dat mag je niet doen. & meer van hetzelfde.
En even schoot het gisteravond, terwijl ik in de uitzending van Martijn Muijs zat, nog door mijn kop om de aankondiging van het einde van Bob Dylan in (het) Nederland(s) de ether in te slingeren.
Ik heb het niet gedaan.

En Rob heeft gelijk, ik mag het niet doen, vooral voor mezelf niet. Stoppen zou betekenen terug gaan naar de situatie van vóór 14 februari 2008, toen ik mijn ei niet kwijt kon.

En nu?
Ik ga niet stoppen & ik ga niet door, althans niet op dezelfde voet. Ik ga snijden in het aantal uren dat ik per dag in deze weblog steek, simpelweg omdat ik weer tijd wil vinden om naar de muziek te luisteren in de hoeveelheid waarin ik het aangenaam vind.
Het eerste waarin ik ga snijden is Dylan kort. Iedere dag spendeer ik de meeste tijd aan het speuren op het internet naar berichten op het net om in een aflevering van Dylan kort op te nemen. Niet alleen is dit een tijdrovende klus waar ik persoonlijk de minste lol aan beleef, bovendien moet een ieder toch zelf in staat zijn om m.b.v. bijvoorbeeld google zijn / haar dagelijkse portie berichten op het net te vinden.
En daarna zie ik wel weer verder.

Heeft het nog wel zin om morgen op Bob Dylan in (het) Nederland(s) te kijken?
Ik denk het wel. Ik zal misschien niet meer iedere dag een bericht plaatsen (maar misschien ook wel...), maar nog regelmatig genoeg om terug te komen.
Daarnaast roep ik iedere lezer op om bijdragen voor deze blog aan te leveren - bij voorkeur in een Word-document - zodat er met de regelmaat van de klok tot berichten verschijnen.

afterthought....
Ik sloeg vanmiddag het NRC Handelsblad van gisteren open & realiseerde me gelijk dat ik nooit ècht zal kunnen stoppen zolang er in kranten verschijnen met zinnen als Het interview [waarin Dylan toegeeft heroïne te hebben gebruikt] werd teruggevonden door [Robert] Shelton tijdens onderzoek voor een herziene uitgave van zijn biografie over Bob Dylan uit 1986.
Die herziene uitgave kwam eerder dit jaar op de markt. Robert Shelton overleed in 1995. Tenzij Shelton uit de dood is opgestaan, kan hij onmogelijk recentelijk de bewuste tape teruggevonden hebben...