24 mei: Bob Dylan = 70

Bob Dylan in vandaag zeventig geworden & ik moest 'gewoon' werken. Ik heb vanochtend 'mevrouw Tom' lief aangekeken & op mijn verzoek heeft ze een stapel kranten gekocht. Ik ben nog niet verder gekomen dan vluchtig doorbladeren, maar zie al dat Trouw en AD niks te melden hebben. De Stentor pakt groots uit, net als NRC Next, & de Volkskrant heeft een klein stukje over het heroïnegebruik van Dylan (zie hieronder). Genoeg te lezen dus vanavond. Dat kan nog mooi voor Martijn Muijs belt, rond een uur of half 10. De uitzending op kxradio, vanavond, is een uurtje langer geworden dan aanvankelijk gepland en zal nu om 9 uur starten & tot 11 uu doorgaan.
De mailbox stroomt vandaag over, zo tipte Bennie mij dat er ook een stuk staat in Tubantia. Patrick verwees me naar deze website en meldde dat hij vanochtend op de Vlaamse radio 2 rond 7:15 uur te horen was. Dat wordt zoeken via uitzending gemist!
Tommy stuurde me naar deze en deze website.
En natuurlijk moet je ook even langs de blog van Alja, hier en hier. [ik ben gisteravond stiekum al begonnen in het boek van Bert vd Kamp, terwijl ik het boek van Robert Shelton nog niet uit heb. Over beide boeken schrijf ik nog, wanneer ik ze uit heb. Tijd & het gebrek daaraan...]
En dan is er natuurlijk ook nog de blog van Frits.
Gijsbert Kamer schrijft over zijn favoriete Bob Dylan platen.
Een verjaardag kun je natuurlijk ook vieren met een fotospecial, zie ook hier.

Maar de meeste sites bieden vooral tekst: hier, hier, hier, hier, hier, hier, hier, hier & nog 319 sites. Enfin, het beeld moge duidelijk zijn.
Gauw naar de weblogs: hier, hier, hier, hier, hier, hier, hier, hier, hier, hier, hier [!], hier [;-)], hier, hier, hier, hier, hier, hier, hier en... enfin, de resultaten na een zoekopdracht via google gaan maar door & door & door...

Afgelopen nacht naar de uitzending Hoe word ik Dylan-kenner in één nacht geluisterd? Ik niet, werd me te laat. Daarom pluk ik de uitzending maar van het net, hier.
Knallen we er ook nog even een recensie van een boek tegenaan.

deel twee:

Ik heb de afgelopen dagen wat aantekeningen gemaakt, om hier te plaatsen, vandaag, op Dylans zeventigste verjaardag. Op de dag dat de Dylanwereld op zijn kop staat & iedereen zijn / haar verhaal vertelt over zijn / haar Dylan.
Nu ik vandaag naar die aantekeningen kijk, weet ik niet meer wat ik ervan moet denken, & toch plaats ik ze maar. Daar gaattie:

Bob Dylan is vandaag zeventig geworden. Nou en?
Leeftijd zegt niks over de schoonheid, of juist het gebrek aan schoonheid, van het werk.
Arthur Rimbaud verhing zijn muze in de hoogste boom nog voor hij goed en wel droog achter zijn oren was. Het poëtisch oeuvre van Rimbaud is rijk genoeg om een levenlang in te verdwalen.
Leeftijd zegt niks over de schoonheid van het werk, wel over de hoeveelheid tijd die de maker heeft gehad om zijn werk te creëren. Bob Dylan heeft veel tijd gehad, hij is tenslotte vandaag zeventig geworden.
Zeventig is een respectabele leeftijd, maar dat is negenenzestig ook. En toch verschijnen er deze maand véél meer boeken over Dylan dan in mei 2010. Bovendien zijn er deze maand vele Dylanesque samenscholingen om de mans zeventigste verjaardag luister bij te zetten. Denk aan de bijeenkomsten in Kampen, Tilburg, Groningen en Heereveen, & dan heb ik het alleen nog maar over Nederland. Vorig jaar mei waren er geen samenscholingen in de aantallen zoals ze dit jaar plaatsvinden.
Bob Dylan is vandaag zeventig geworden, inderdaad: nou en?
Hoezo nou en? Ook ik zet vandaag kaarsjes op de taart, natuurlijk doe ik dat! Niet omdat de man zeventig is geworden, dat is geen prestatie, maar omdat de mans zeventigste verjaardag een mooie gelegenheid is om nog eens vol bewondering om te zien naar het werk.
Tsja, dat werk. De schoonheid ervan. En nee, het is echt niet alleen maar koek & ei tussen Dylans werk en mij, maar er is in Dylans oeuvre voldoende schoonheid te vinden om een levenlang de oren mee te vullen.

Dylan is zeventig geworden & ik ben bang, bang dat Dylan doodgaat – wat zeker zal gebeuren - & alleen nog herinnert zal worden als de protestzanger met de kraaienstem. Ik ben bang dat de onzin, het geneuzel over Dylan dat ik veel te vaak lees in dag- & weekbladen & zie op de buis nog het enige zal zijn in het collectieve geheugen.
Ik ben bang & die angst is alleen maar toegenomen na het zien van De Wereld Draait Door op 18 mei jl. In deze uitzending niks dan onzin over Dylan.
Er gaapt een kloof groter dan de Grand Canyon tussen het collectieve geheugen aan de ene kant & de waarheid aan de andere kant. Die kloof lijkt alleen maar groter – wijder – te worden naarmate de tijd verstrijkt.
Een leven van zeventig jaren is niet meer in hapklare brokken te vangen, maar het formaat hapklare brok lijkt nog het enige te zijn dat het collectieve geheugen weet vast te houden.
Ik ben bang tot een roepende in de woestijn te verschrompelen.

Misschien moet ik mezelf vanavond maar opsluiten in een kamer zonder televisie & radio. Misschien moet ik mezelf afsluiten van al het feestgedruis & mijn eigen feestje bouwen. "Planet waves" op de draaitafel, veel meer heb ik niet nodig.
En dan terwijl ik in gedachten de taart aansnij, Dylan "Dirge" horen zingen:

I hate myself for lovin' you and the weakness that it showed

Als er één regel is in Dylans oeuvre die bewijst dat Dylan wel degelijk kan zingen, dan is het wel deze eerste regel van het zowel bittere als schone "Dirge".

In 1971, toen Dylan dertig werd, verscheen er een cartoon van Peanuts. Deze cartoon is opgenomen in het recent verschenen boekje "Bob Dylan von A bis Z" & ik moet nog steeds glimlachen wanneer ik deze cartoon zie.

deel drie:
En toen werd het 24 mei, vandaag. Ik moet nog geen twee uur wakker zijn geweest toen het eerste sms'je met felicitaties binnenkwam. Het is vreemd om gefeliciteerd te worden met de verjaardag van Dylan, onwerkelijk. Om eerlijk de waarheid te zeggen, snap ik het ook niet helemaal. Ik luister naar de mans muziek, meer niet. Ik ken hem niet & wil hem misschien wel niet eens kennen.
Ik snap het niet & toch vind ik het grappig om felicitaties in ontvangst te mogen nemen. Alsof een oom die ik jaren niet meer heb gesproken jarig is, zo voelt het.

Enfin, ik begon al met dat ik vandaag 'gewoon' moest werken & mede daardoor ben ik ook weinig met Dylans verjaardag bezig geweest. Waarom zou ik ook? Zijn muziek klinkt op zin verjaardag niet anders dan op de 364 andere dagen van het jaar.
Dat zegt het verstand, het gevoel zegt dat het toch wel een bijzondere dag is. Een groot kunstenaar wordt niet iedere dag zeventig, laten we wel wezen!

En natuurlijk is er al die aandacht voor Dylan op radio, tv, in kranten en tijdschriften & op het internet. Ik hoop vooral dat al die aandacht mensen ervan weet te overtuigen dat ze er toch verstandig aan doen om eens naar It's alright, ma (I'm only bleeding), Dirge of Blind Willie McTell te luisteren.
Er is zoveel schoonheid te vinden in de lange carrière van Dylan, genoeg om een levenlang door gegrepen te worden.
Ik weet het, ik ben een beetje maf & luister naar niks anders dan Dylan. Maar ik ben niet staatsgevaarlijk & zeer gelukkig, laat mij maar maf zijn.
Het leven is te mooi om binnen de lijntjes te kleuren.

deel vier:
Bob Dylan is zeventig geworden, dat is geen prestatie an sich. Maar in die zeventig jaren heeft hij voldoende mooie muziek geschreven, gespeeld & opgenomen om dagelijks de onrust in mijn donder te beroeren.
En alleen daarom al vier ik vandaag Dylans verjaardag.
Dat er nog vele jaren mogen volgen.
Proost.