De foto van de cd staat in het boekwerk bij de elpee en de foto van de elpee staat... enfin, je kunt het zelf wel invullen denk ik.
Nog zo'n maf verschil tussen de elpee- en de cd-versie van Travelin' Thru. Het laatste nummer op de tweede schijf van de cd-versie is "Ring Of Fire". Bij de elpee-versie is dit "Guess Things Happen That Way".
Er zijn ongetwijfeld meer verschillen tussen de elpee- en cd-versies van Travelin' Thru (zijn de foto's die te vinden zijn aan de binnenkant van de cd-hoesjes ergens te vinden bij de elpee-versie?), maar ik heb nog niet de tijd of de rust gevonden om dat allemaal uit te zoeken en op een rijtje te zetten.
~ * ~ * ~ * ~
De liner notes voor Nashville Skyline werden geschreven door Johnny Cash.
Rosanne Cash, dochter van Johnny Cash, schreef liner notes voor Travelin' Thru. Dat heeft iets moois, vind ik. Daar is over nagedacht.
~ * ~ * ~ * ~
Ik hoor veel muziek gedurende een week. Voornamelijk Bob Dylan. Tussen al die muziek zitten soms songs, opnames die zich vastklampen aan de binnenkant van mijn schedel en nooit lijken te willen vertrekken. Opnamen waarvoor een obsessie ontstaat. Songs die 10 keer op een dag voorbij kunnen komen en uitsluitend een verlangen naar meer van hetzelfde oproepen.
Deze week zijn mijn obsessies "As I Went Out One Morning" van Travelin' Thru en "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" van het concert op 4 juni 1984 in Rotterdam.
Het is de verwarring die ik onderga bij het beluisteren van de outtake-versie van "As I Went Out One Morning" die me doet vastklampen aan deze song. Het is de manier waarop Dylan deze song zingt. Tegendraads is het beste woord om Dylans zangstijl in deze opname te omschrijven.
Voor het kunnen schrijven aan mijn boek over Bob Dylan in Nederland heb ik een opname van Bob Dylans eerste van twee Nederlandse concerten in 1984 beluisterd. Het beluisteren van zo'n opname doe ik het liefst zonder vooraf naar de tracklist te kijken. Het is de manier om zo dicht mogelijk bij een daadwerkelijk concertbezoek te komen. Tijdens een concert weet je immers ook niet wat de man gaat spelen (hoewel dat de laatste jaren weer wat anders ligt, maar dit terzijde).
"It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" overviel me. Het is niet een heel goede, maar zeker ook geen slechte versie van het nummer waarover ik ooit heb geroepen dat het het beste nummer is dat Bob Dylan heeft geschreven. Dat vind ik nog steeds. En dat speelt zeker mee.
In tegenstelling tot "As I Went Out One Morning" heb ik "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" maar één keer gehoord. Ik heb bewust niet vaker geluisterd naar deze opname, bang dat de magie verbroken wordt. Deel van de obsessie is immers ontstaan doordat ik overvallen werd, als ik bewust nogmaals luister is er geen verrassing.
Toch spookt het door mijn hoofd, deze "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)". Na één keer luisteren al. Misschien nog wel meer dan "As I Went Out One Morning".
~ * ~ * ~ * ~
1 opmerking:
Dylan die in z'n eentje op het podium staat met gitaar en harmonica. Dat heb ik hem na 1984 helaas niet meer zien doen bij de concerten die ik heb bezocht. Akoestisch spelen heeft hij sindsdien alleen maar met band gedaan. Dat maakt die versie van It's Alright, Ma ook voor mij bijzonder.
Een reactie posten