Bob Dylan in (het) Nederland(s): november 2019

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #129

september 1984

Setlists: 20 november, 21 november, 23 november, 24 november, 26 november, 27 november.
Afbeelding is een pagina uit Agenda, een 9 keer per jaar verschijnend blad over het cultuuraanbod in Groningen, editie van 11 november t/m 8 december. [met dank aan Hans]
Radio 5: "Leven met Bob Dylan", over How Does It Feel van Harm Peter Smilde, luister hier. [met dank aan Dirk]
Wilfried de Jong - "De foute grap van Marco", zie hier. [met dank aan Herman]
Record Store Magazine is een gratis blad dat nu in de platenzaak te krijgen is. In de huidige editie (najaar 2019) geen artikel over Bob Dylan, maar de man en zijn werk komen wel een aantal keer voorbij in het blad:
1. interview met Barry Hay, hij spreekt lovend over Dylan + advertentie voor de het album van Hay en Meijers;
2. de advertentie voor het boek Jimi Hendrix Compleet bevat ook een afbeelding van het eerder verschenen boek Bob Dylan Compleet;
3. Het artikel "Boxsets anno 2019" noemt Dylans Biograph een absolute gamechanger. Verder wordt kort ingegaan op het verschijnen van Travelin' Thru. Bij het artikel staat een afbeelding van de meest recente aflevering van The Bootleg Series. [met dank aan Hans]
Da Music: recensie Travelin' Thru, zie hier.
Etten-Leur: kerkdienst vol Dylan, zie hier.
Dylan tribute: maart 2020, zet 'm vast in je agenda, zie hier.

aantekening #7269

Dinsdagochtend, om de geluiden van de werkzaamheden in de gang die door de deur de kamer binnendringen te overstemmen, pak ik willekeurig een cd van een hoge stapel nog te beluisteren schijven en schuif 'm in de speler.

Op driekwart van de schijf zet Dylan "Tomorrow Is A Long Time" in. Hij komt wat moeilijk op gang, zo lijkt het, maar halverwege het nummer gebeurt het: Dylan zit in de song en gebruikt zijn stem om er uit te komen.

Zoiets, ik weet niet hoe ik het anders moet beschrijven.

De begeleiding is piano. Verrassend, maar het werkt. Het werkt zelfs erg goed.

Nu ik dit schrijf, vraag ik me af of 't wel klopt. Ik hoorde dit vanochtend, het is inmiddels avond. Er zijn uren verstreken en zaken verloren gegaan. Het geheugen hapert.

Maakt 't uit of 't klopt? Eigenlijk niet, de herinnering zegt dat het piano is. Alleen piano onder die stem. Het gaat om de herinnering.

En dan halverwege het openscheuren van die song.

Ik heb daarna nog wel andere muziek gedraaid, maar daar herinner ik me weinig van. Alleen "Tomorrow Is A Long Time "is echt blijven hangen.

Maar hoe mooi deze "Tomorrow" ook is, ik zal niet beweren dat dit de mooiste is, de beste versie. Zo'n bewering snijdt geen hout. Hoe kan ik dit vergelijken met 12 april 1963? er zit zoveel jaar tussen die twee versies, zoveel levens. Vergelijken levert niets op.

Natuurlijk ga ik opnieuw luisteren, al stel ik dat moment nog even uit. Tot wanneer? Tot het moment dat ik de behoefte voel om overvallen te worden door schoonheid, deze schoonheid.

"Tomorrow Is A Long Time", 16 oktober 1987, Wembley, Londen

~ * ~ * ~ * ~

Bob Dylans laatste concert in Nederland was op 18 april 2017. Sinds 1987 komt Bob Dylan minstens om het jaar in Nederland voor een of meerdere concerten.

Het is 26 november 2019, het jaar is bijna voorbij. Bob Dylan komt dit jaar niet meer in Nederland voor een of meedere concerten, dat is wel zeker. Er is een patroon doorbroken.

Is dat een keus van Bob Dylan?

Of ligt de oorzaak bij concertpromotor Mojo?

Ik heb geen flauw idee.

Voorlopig zien we Bob Dylan niet in Nederland. Eerst is er de "winterstop" en daarna zijn er andere plannen voor Dylan & band.

In het voorjaar van 2020 geeft Bob Dylan concerten in Japan. Grote kans dat aan de reeds geplande concerten nog data in bijvoorbeeld Australië en Nieuw Zeeland worden toegevoegd. Niet in Nederland.

Misschien in de zomer van 2020 dan? Geen idee.

En als Bob Dylan dan ergens in de toekomst weer naar Nederland komt, staat "Lenny Bruce" dan nog op de setlist?

~ * ~ * ~ * ~

Subterranean Homesick Blues (1965) - door Jochen Markhorst

Subterranean Homesick Blues (1965)

In het Aquarium Drunkard interview van september 2019 heeft Rob Stoner wel het een en ander te zeggen over Martin Scorsese’s The Rolling Thunder Revue: A Bob Dylan Story, dat kort daarvoor op Netflix is verschenen. Bij alle artistieke vrijheid die hij Scorcese en Dylan gunt, en bij alle waardering die hij heeft voor het fictiegehalte van de ‘documentaire’ (“the fantasy scenario is more fun than the actual deal”), het stoort hem tóch dat een belangrijke motor als Jacques Levy wordt genegeerd. Levy, verklaart Stoner, was verantwoordelijk voor het succes van de tournee, “meer dan enig ander individu.” En hij zegt het niet, maar ergens kriebelt vast ook wel de teleurstelling dat er slechts een mager spotlicht op hemzelf valt - hoewel hij volgens logboekschrijver Sam Shepard wel degelijk “the brains behind the operation in Dylan’s band” is.

Rob Stoner heeft recht van spreken, niet alleen omdat hij the brains, een muzikale leider tijdens de Rolling Thunder Revue is. Hij treedt jarenlang op met Dylan, speelt bas op Desire, is de officieuze bandleider van de wereldtournee van ’78, en is een van de weinigen die Dylans song mag omgooien (de rockaanpak van “A Hard Rain’s A-Gonna Fall” op Hard Rain is van hem, bijvoorbeeld).

Die tijd met Dylan is maar een van de vele hoogtepunten uit zijn rijke carrière. Stoner zingt en speelt gitaar, bas of piano met Link Wray, Bruce Springsteen, Don McLean (hij speelt de bas op “American Pie” - bij de credits staat hij onder zijn werkelijke naam, Bob Rothstein), Carl Perkins, Joni Mitchell, Eric Clapton, met alle ex-Band-leden, en wie niet al.

Én met Chuck Berry.

Het fenomeen Chuck Berry, de grootvader van rock ‘n’ roll én van rap, de “Shakespeare of rock and roll” (Dylan) en de architect van elke lick die Keith Richards ooit heeft gespeeld, is een rode draad in Dylans carrière. Van zijn eerste schoolbandje, via zijn eerste elektrische single “Mixed-Up Confusion” (1962) tot en met songs als ”Thunder On The Mountain” (Modern Times, 2006), “Shake Shake Mama” en “Forgetful Heart” (Together Through Life, 2009): Chuck Berry resoneert al zo’n zestig jaar door Dylans repertoire.

De enige man die zowel bij Berry als bij Dylan in de band heeft gespeeld is Rob Stoner, dus enige autoriteit kan hem niet worden ontzegd. Toch lijkt hij in datzelfde Aquariuminterview helemaal ernaast te zitten als hij verklaart:

„Chuck Berry’s songteksten waren super hip. "Subterranean Homesick Blues" is feitelijk niet meer dan een herschreven versie van "Maybellene". Zelfde beat, zelfde idee, zelfde non-stop woordenstroom. Naarmate de vorm verder evolueerde werd het misschien allemaal wat woordrijker, maar in feite zijn de principes uit die begindagen dezelfde principes die nog steeds gelden.”

"Maybellene"? Goed, het belang van "Maybellene" kan eigenlijk niet worden overschat. Het is Berry’s eerste single en eerste hit, volgens Rolling Stone het startpunt van rock ‘n’ roll überhaupt, en het is misschien ook wel de eerste single met het complete pakket: een scherpe, gemene gitaar aan het stuur, kleine band, opwindende sound en een tekst over auto’s, meisjes en ontrouw. Overigens deels een remake van de Western swinghit van een van Dylans andere grote idolen, Bob Wills en zijn Texas Playboys, van diens "Ida Red".

Maar van "Maybellene" een lijntje naar "Subterranean Homesick Blues" leggen wordt lastig. Een betere kandidaat zou dan nog "Nadine (Is It You?)" zijn, hoewel dat lied volgens de man zelf inderdaad een soort van voortzetting van "Maybellene" is.

Chuck Berry schrijft "Nadine" in de gevangenis, en het is het eerste lied dat hij opneemt als hij weer een vrij man is, in november ’63 (dezelfde sessie die ook "You Never Can Tell" voortbrengt, trouwens). In de Britse Melody Maker van 14 november 1964 doet hij naar aanleiding van zijn recente liedjes wat wegwerperig over zijn songschrijftalenten:

“Ik heb mijn oude tophits genomen en een beetje veranderd. Ik nam Maybellene en daarvan maakte ik Nadine. Schooldays herschreef ik tot No Particular Place To Go. Dat doe ik liever dan dezelfde songs met een modernere beat herhalen.”

Vandaag de dag is het moeilijk voor te stellen, maar al in 1964 denkt Chuck Berry dus dat zijn tijdloze klassiekers "Maybellene" en "Schooldays" gedateerd zijn en eigenlijk een moderner jasje nodig hebben. Time is a jet plane, zullen we maar zeggen.

Maar Berry doet zichzelf tekort. "Nadine" heeft hoogstens eenzelfde thema (jongen jaagt kansloos achter een mooie meid aan), maar is verder beslist niet een “herschreven Maybellene”. Literair is het nog wat sterker, met die Shakespeariaanse kwaliteit van briljante metaforen (“I was campaign shouting like a Southern diplomat”) en de Dylaneske, taalverliefde, beeldende kracht (“I saw her from the corner when she turned and doubled back / And started walkin' toward a coffee colored Cadillac”).

Hoe dan ook - noch "Maybellene", noch "Nadine" leveren de blauwdruk voor "Subterranean Homesick Blues"; behalve snufjes "You Can’t Catch Me" (waaruit Lennon later "Come Together" zal distilleren), is het natuurlijk vooral "Too Much Monkey Business" uit 1956, Berry’s vijfde single. Daarover zijn vriend en vijand het wel eens, en ook de bard zelf erkent de schatplichtigheid. In het boekje bij Biograph (1985) noteert Cameron Crowe Dylans vluchtige analyse probably "Too Much Monkey Business" is in there somewhere en in 2003, in het interview met Robert Hilburn in Amsterdam, voegt hij daaraan nog een detail toe:

“It’s from Chuck Berry, a bit of Too Much Monkey Business and some of the scat songs of the 40s.”

De beat, de licks en het rappen (avant la lettre) lijken weliswaar allemaal bij Berry vandaan te komen, maar muziekhistoricus Dylan onderscheidt terecht dat de rapcomponent al wat ouder is; zowel Chuck Berry als Dylan lenen die onderscheidende aanpak van de “scat songs of the 40s”.

Helemaal academisch correct verwoordt de dichter het niet. Althans, het is onwaarschijnlijk dat Dylan werkelijk de scats van Louis Armstrong, Cab Calloway of Ella Fitzgerald bedoelt - dat zijn immers betekenisloze, gezongen imitaties van solo-instrumenten, loopjes en coloraturen. “Be-bop-be-doo-be-doo-be-doo” en “shoo-be-doo-be-woo”… laten we blij zijn dat Dylan zich daaraan niet waagt.

Vermoedelijk doelt de bard op de overdrive waarnaar vooral in de jaren 40 en 50 sommige jump blues noveltysongs doorschakelen, het spervuur van woorden waarmee coupletten over de hoofden van de luisteraars worden gemitrailleerd. Qua ritmiek komen bijvoorbeeld Cab Calloways "Jumpin’ Jive", maar vooral Louis Jordans "I Want You To Be My Baby" in de versie van Louis Prima en Gia Maione aardig in de buurt (hoewel de hitversie van Georgia Gibbs en/of die van Lillian Briggs uit 1955 misschien dieper onder Dylans huid zit).

Van David Hajdu, de schrijver van het rellerige Positively 4th Street - The Lives and Times of Joan Baez, Bob Dylan, Mimi Baez Fariña and Richard Fariña (2001) is de vondst dat Dylan inhoudelijk uit een song van The Weavers heeft geput, uit "Taking It Easy", geschreven door Woody Guthrie en Pete Seeger, en dan vooral het derde couplet:

Mom is in the kitchen, preparing to eat
Sis is in the pantry looking for some yeast
Pop is in the cellar mixing up the hops
And Brother's at the window, he's watching for the cops

… waarvan ook echo’s in "Tombstone Blues" zijn te horen, natuurlijk.

"Subterranean Homesick Blues" markeert op meer fronten de Eerste Grote Kentering in Dylans carrière. Thematisch is de omslag misschien minder dramatisch dan de bekering tot elektrisch versterkte muziek en tot venijnige rock ‘n’ roll, maar als de eerste grote schokgolven zijn weggeëbd, mag de herstelde luisteraar ook opvallen: dit is grotestadspoëzie, urban poetry. Geen pastorale verlangens naar een lieve meid in de North Country, geen provinciale hobo’s die down the highway zwerven, natuurlyrische impressies van flikkerende vrijheidsklokken en geen motorpsychische nachtmerries op het platteland - dit is een kaalgeslagen, expressionistische eruptie op de cadans van een schuddende metrotrein. Dit is niet de dichter van "To Ramona" en "One Too Many Mornings".

Meer lezen »

Bob Dylan's Greatest Hits

Onderstaande is een klein fragment uit het over enkele maanden te verschijnen boek Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984. Dit fragment gaat over het eerste verzamelalbum dat door CBS Grammofoonplaten in Nederland werd uitgebracht.

De tot op dat moment [zomer 1966] door cbs Grammofoonplaten uitgebrachte singles en elpees van Bob Dylan zijn min of meer kopieën van of sterk gelijkend op door Columbia in Amerika en / of cbs Records in Engeland uitgebrachte elpees en singles van Bob Dylan. Daar komt met de uitgave van Bob Dylan’s Greatest Hits verandering in. Dit keer is niet een Amerikaans of Engels album de bron voor een in Nederland uitgebrachte elpee, maar een Duits album.

Lang heb ik gedacht dat dit album in 1966 verscheen. Mijn bron: website Searching For A Gem. Deze website geeft als releasedatum voor dit album 27 maart 1966[1]. Dit klopt niet. Het album komt in Nederland pas in 1967 uit.[2] Toch is het album al eerder in Nederland te koop, mogelijk is hierdoor de verwarring over de releasedatum ontstaan.

Op 28 mei 1966 schrijft Het Parool: “op stapel staat een elpee van Dylan met zijn greatest hits.” In juli en augustus plaatst cbs een paginagrote advertentie onder de titel “Like A Rolling Stone Bob Dylan” in Muziek Expres. Met de advertentie wordt reclame gemaakt voor onder andere het album Bob Dylan’s Greatest Hits. Opvallend is dat de in de advertentie afgebeelde editie van dit album de Duitse Stern-editie is. Ook in andere cbs-advertenties uit de zomer van 1966 staat de Stern-editie van Bob Dylan’s Greatest Hits afgebeeld, niet de Nederlandse persing.

Dit wijst er op dat de Duitse Stern-uitgave van Bob Dylan’s Greatest Hits in de zomer van 1966 is verschenen en vanaf dat moment ook in Nederland te koop is.

Een Nederlandse persing volgt naar Duits voorbeeld, waarschijnlijk begin 1967. Er zijn verschillende aanwijzingen om aan te nemen dat de Nederlandse persing niet alleen na de Duitse Stern-persing is verschenen, maar ook dat de Duitse persing model heeft gestaan voor de Nederlandse persing. Zo staat op de achterzijde van de hoes van de Nederlandse persing “Seite A” en “Seite B” in plaats van “Side” of “Kant” A en B en bevat de achterzijde van de hoes bij de Nederlandse editie van Bob Dylan’s Greatest Hits reclame voor precies dezelfde zes elpees als de Duitse persing, waaronder reclame voor de Duitse persingen van Subterranean Homesick Blues en Highway 61 Revisited.

Bob Dylan’s Greatest Hits is waarschijnlijk het eerste door cbs Grammofoonplaten in Nederland uitgebrachte Dylan-album in stereo. Op de voorzijde van de hoes staat een schitterende door Jerry Schatzberg gemaakte foto van Bob Dylan, zittend op de grond, keurig in pak, met in zijn linkerhand een absurd grote Zippo-aansteker en in zijn rechterhand een brandende sigaret. In de linker bovenhoek staat in een opvallend rode rechthoek de slogan die duidelijk moet maken dat het origineel van Bob Dylan beter is dan de covers van zijn songs van bijvoorbeeld The Byrds of Cher: “Nobody Sings Dylan Like Dylan”.

Gezien de titel van het album lijkt het logisch dat de songs waarmee Bob Dylan hits scoorde op dit album staan. “Subterranean Homesick Blues” en “The Times They Are A-Changin’” van de eerste single staan op dit album, net als “Like A Rolling Stone” van de tweede single. “Positively 4th Street” en “Can You Please Crawl Out Your Window?” (geen hit, wel een single) staan niet op deze verzamelaar, wel “Highway 61 Revisited”, de flipside van Dylans laatste single.

Verder bevat het album het van The Byrds bekende “Mr. Tambourine Man”, het in januari 1966 op het album Them Again van Them verschenen “It’s All Over Now, Baby Blue”, het later in 1966 op single te verschijnen “Queen Jane Approximately” en het in 1966 al het stempel ‘klassieker’ verdienende "Blowin' In The Wind” dat dan al wel door verschillende artiesten op single is uitgebracht en op 10 september 1966 in de uitvoering van Stevie Wonder op nummer 33 binnenkomt in de Top 40.

Bob Dylan’s Greatest Hits bevat verder “Don’t Think Twice, It’s All Right” en “Bob Dylan’s Blues” van The Freewheelin’ Bob Dylan, “It Ain’t Me, Babe” van Another Side Of Bob Dylan en “Maggie’s Farm” van Bringing It All Back Home (of Subterranean Homesick Blues, zoals het album in Nederland heet).

De enige recensie die ik van dit album heb kunnen vinden staat in het gestencilde blaadje Folksounds van september. De recensent worstelt duidelijk met het aanprijzen van een album waar, naast folk-achtige songs, nummers als “Like A Rolling Stone” en “Maggie’s Farm” op staan. Toch eindigt hij zijn recensie met: “Een plaat die de luisteraar genoegen verschaft, niet alleen de Dylan-liefhebber. Ik zou deze plaat juist graag op de draaitafel wensen van diegenen die tot nu toe Dylan omzeilden. Aanbevolen deze plaat!!”

[1] Zo staat het in mijn boek Bob Dylan in Nederland 1965 – 1978 (Free Musketeers, 2011).

[2] Op het label van de plaat staat het jaartal 1967, niet 1966.

Dylan kort #1280

Setlists: 15 november, 17 november, 19 november.
Zou Bob Dylan tijdens zijn bezoek aan Lowell (19 november), net als in 1975, het graf van Jack Kerouac bezocht hebben? Misschien zelfs enkele regels uit Mexico City Blues gelezen hebben?

De Wereld Draait Door, 19 november: Tim Knol & The Dawn Brothers zingen "I Shall Be Released", zie hier. [met dank aan Hans]
Boudewijn de Groot stopt begin 2020 met optreden. Veel kranten besteden daar aandacht aan en vaak moet dan even gemeld worden dat Boudewijn de Groot ooit "de Bob Dylan van de Lage Landen" was. Nieuwsblad van het Noorden (19 november) maakt het zelfs zo bont dat in een aankondiging van een artikel in de krant de voorpagina meldt: "Boedewijn de Groot 'Bob Dylan van Lage Landen' stopt". Alsof De Groot nooit meer is geweest dan een Dylan-kopie. Wat je ook van De Groot vindt, daarmee doe je de man te kort. [met dank aan Hans] Zie ook hier.
D.A. Pennebaker op IDFA, zie hier.
lezing: 30 november, regio Antwerpen: "Woorden van Bob Dylan", zie hier.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #128

Bob Dylan is doorgedrongen tot het voortgezet onderwijs. [met dank aan Willem]

Dylan kort #1279

Setlist: 8 november, 9 november, 10 november, 12 november, 13 november.
Travelin' Thru recensies op enola [met dank aan Dirk], Parool.
Iggy Pop: "de allerbeste woorden-smijter was Bob Dylan", zie hier. [met dank aan Dirk en Herman]
"Hommage aan Dylan"(zie afbeelding) is afkomstig uit Texelse Courant van 5 november. [met dank aan Arie]
dé Blueskrant nr. 19(nov. 2019 - jan. 2020) bevat 3 keer Dylan:
1. Een advertentie van 'Shelter from the Storm' - de Americana afdelingvan Tivoli/Vredenburg in Utrecht;
2. Een advertentie van de bekende platenzaak in Deventer: Bep Dylan.
3. Een lang interview (2 grote pagina's) met Harry de Winter. Hij plaatst meer dan terecht een kritische kanttekening bij de jaarlijkse Top 2000 en haalt daarbij Dylan als voorbeeld aan: "Bob Dylan heeft 100 platen gemaakt. In de Top 2000 staan drie nummers en dat is dan veel."
[met dank aan Hans]
In Mania nr. 362 van 8 november komt Bob Dylan een aantal malen voorbij:
1. in de recensie van Bridges to Buenos Aires, de nieuwe plaat van The Rolling Stones. Op dit album zingt Bob Dylan "Like A Rolling Stone" samen met The Rolling Stones;
2. in een bespreking van een album van ELO valt de naam Traveling Wilburys;
3. advertentie voor en recensie van Travelin' Thru (zie hieronder);
4. recensie (kort) van het boek How Does It Feel; leven met Bob Dylan;
5. Barry Hay die gevraagd wordt naar zijn Desert Island Disc geeft als antwoord: Blonde On Blonde: "Omdat ik het fantastisch vond dat hij van troubadour overging op elektrisch. Iedereen háátte hem daarom, maar ik bejubelde hem juist. Ik begreep hem helemaal."
[met dank aan Hans]

Het boekje Idfa In Groningen programma + timetable laat zien dat op 30 november is Dont Look Back te zien in Camera 3 Deluxe in het een dag eerder geopende Groninger Forum (bibliotheek, filmtheater, stripmuseum en meer).
Op IDFA wordt ook de film Once Were Brothers: Robbie Robertson and The Band getoond, zie hier.
[met dank aan Hans]

De Wereld Draait Door van 12 november: Barry Hay en JB Meyers brengen een verrassende cover van Dylans "If Not For You" (fragment), zie hier. [met dank aan Hans]
Chris Hegedus over D.A. Pennebaker (en dat gaat het uiteraard ook over Dont Look Back), zie hier. [met dank aan Dirk en Hans]
Pennebaker en Dont Look Back in de Volkskrant van vandaag [met dank aan Herman]:

Waar ik me vaak over verbaas is het volgende: wanneer het over Dont Look Back gaat wordt vaak de foto gebruikt die vandaag in de Volkskrant stond - de foto staat zelfs (ander uitsnijding) in het boekje Dont Look Back, maar... de aanwezigheid van drummer Mickey Jones verraadt dat de foto niet in 1965 - het jaar van Dont Look Back - maar in 1966 is gemaakt.
Het gedicht "De jaren zestig" van Jan Boerstoel bevat de volgende regels:

En Bob Dylan die verwoordde
wat met je gevoelens spoorde,
bij je lange haren hoorde
en je huid…

Het volledige gedicht staat hier. [met dank aan Wim]
OOR nr. 11 bevat een artikel van acht pagina's over Travelin' Thru.
"P.F. Thomése heeft altijd op de Amerikaanse singer-songwriter en kunstenaar Bob Dylan willen lijken.", zie hier.
Barbara Rubin and the Exploding NY Underground wordt aanstaande dinsdag in Utrecht en 27 november in Rotterdam getoond, zie hier en hier.
Heaven over Travelin' Thru (kort), zie hier.
"Is it Bob Dylan?", glicée van Rein Pol, zie hier.
De liner notes van het album Catalpa (2003) van Jolie Holland: "Her music feels at one with some of Dylan and The Band's 'Basement Tapes' recordings."

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #127

Foto uit de Volkskrant van 5 november [met dank aan Hans]

De open blik van Jochen Markhorst op Dylans Basement Tapes

We kunnen er eigenlijk al op rekenen: minstens één keer per jaar voegt Jochen Markhorst een boek toe aan de Dylan-bibliotheek. Een boek dat de doorgewinterde Dylan-lezer weer op scherp zet, simpelweg omdat Markhorst weet te verbazen en de Dylan-wereld van nieuwe inzichten in de songs van de grote liedschrijver weet te voorzien. Markhorsts zesde boek, The Basement Tapes; Bob Dylans zomer van 1967 is zijn beste boek tot op heden.

In de ruim tweehonderd pagina's van The Basement Tapes; Bob Dylans zomer van 1967 behandelt Markhorst 32 Dylan-composities op zij eigen, onnavolgbare wijze. Lezers van deze blog zijn inmiddels bekend met Markhorsts aanpak: compacte analyses van songs waarin hij verbanden legt tussen de besproken song en teksten uit vele bronnen, zoals literatuur, film en songteksten, om het essay af te sluiten met een kort overzicht van de belangrijkste coverversies van bewuste song. De kracht van The Basement Tapes zit in de verbanden die Markhorst weet te leggen tussen de songs van The Basement Tapes Complete en de tientallen bronnen uit de (westerse) cultuur die in The Basement Tapes voorbij komen. Zo weet Markhorst een link te leggen tussen de Basement-song "Please Mrs. Henry" en het Committee to End Pay Toilets in America van Emeritus hoogleraar Ira Martin Gessel, tussen de Duitse punkband Abwärts en "Nothing Was Delivered", en tussen The Beatles en "Odds End Ends", om drie voorbeelden te noemen. Het zijn deze verbanden die Markhorsts geschriften uniek maken in de Dylan-literatuur. Markhorst durft zijn nek uit te steken, van de gebaande paden te stappen om met eigen, nieuwe verbanden te komen. Er zijn helaas maar weinig Dylan-schrijvers die het lef hebben om dat te doen. Markhorst doet, alleen daarom al doen wij er goed aan zijn boeken te lezen.

Een deel van de in The Basement Tapes; Bob Dylans zomer van 1967 opgenomen stukken werd eerder op deze blog gepubliceerd, maar dat mag de Dylan-liefhebber er niet van weerhouden het nieuwste boek van Markhorst te kopen. In de eerste plaats bevat dit boek veel niet eerder gepubliceerde essays en in de tweede plaats staan in dit boek alle Markhorst-essays over Basement-songs bij elkaar, twee goede redenen om The Basement Tapes; Bob Dylans zomer van 1967 te lezen.

Laten we hopen dat de eerste zes boeken van Jochen Markhorst een voorbode zijn voor meer. Markhorst is een unieke stem in de Dylan-bibliotheek, een stem met een eigen verhaal. Een stem die iedere keer weet te verrassen, te verbazen en de lezer tot opnieuw luisteren naar de muziek van Bob Dylan weet aan te zetten. Als dat niet een goede reden is om Markhorst te lezen, dan weet ik het ook niet meer.

Jochen Markhorst – The Basement Tapes; Bob Dylans zomer van 1967

Uitgeverij: Brave New Books

isbn: 9789402199444

Prijs € 20,00

Pagina's: 215

The Comic Book and Me #76

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

De afbeelding is uit De Azuren Boeddha deel 2 van Cosey.

aantekening #7253

Het was mij nog niet opgevallen, moet ik bekennen. Ik zag het online, anders was ik er misschien nooit achter gekomen, maar de foto op de hoes van de eerste cd van Travelin' Thru is niet identiek aan de foto op de hoes van de eerste elpee van Travelin' Thru.
De foto van de cd staat in het boekwerk bij de elpee en de foto van de elpee staat... enfin, je kunt het zelf wel invullen denk ik.
Nog zo'n maf verschil tussen de elpee- en de cd-versie van Travelin' Thru. Het laatste nummer op de tweede schijf van de cd-versie is "Ring Of Fire". Bij de elpee-versie is dit "Guess Things Happen That Way".
Er zijn ongetwijfeld meer verschillen tussen de elpee- en cd-versies van Travelin' Thru (zijn de foto's die te vinden zijn aan de binnenkant van de cd-hoesjes ergens te vinden bij de elpee-versie?), maar ik heb nog niet de tijd of de rust gevonden om dat allemaal uit te zoeken en op een rijtje te zetten.

~ * ~ * ~ * ~

De liner notes voor Nashville Skyline werden geschreven door Johnny Cash.

Rosanne Cash, dochter van Johnny Cash, schreef liner notes voor Travelin' Thru. Dat heeft iets moois, vind ik. Daar is over nagedacht.

~ * ~ * ~ * ~

Ik hoor veel muziek gedurende een week. Voornamelijk Bob Dylan. Tussen al die muziek zitten soms songs, opnames die zich vastklampen aan de binnenkant van mijn schedel en nooit lijken te willen vertrekken. Opnamen waarvoor een obsessie ontstaat. Songs die 10 keer op een dag voorbij kunnen komen en uitsluitend een verlangen naar meer van hetzelfde oproepen.

Deze week zijn mijn obsessies "As I Went Out One Morning" van Travelin' Thru en "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" van het concert op 4 juni 1984 in Rotterdam.

Het is de verwarring die ik onderga bij het beluisteren van de outtake-versie van "As I Went Out One Morning" die me doet vastklampen aan deze song. Het is de manier waarop Dylan deze song zingt. Tegendraads is het beste woord om Dylans zangstijl in deze opname te omschrijven.

Voor het kunnen schrijven aan mijn boek over Bob Dylan in Nederland heb ik een opname van Bob Dylans eerste van twee Nederlandse concerten in 1984 beluisterd. Het beluisteren van zo'n opname doe ik het liefst zonder vooraf naar de tracklist te kijken. Het is de manier om zo dicht mogelijk bij een daadwerkelijk concertbezoek te komen. Tijdens een concert weet je immers ook niet wat de man gaat spelen (hoewel dat de laatste jaren weer wat anders ligt, maar dit terzijde).

"It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" overviel me. Het is niet een heel goede, maar zeker ook geen slechte versie van het nummer waarover ik ooit heb geroepen dat het het beste nummer is dat Bob Dylan heeft geschreven. Dat vind ik nog steeds. En dat speelt zeker mee.

In tegenstelling tot "As I Went Out One Morning" heb ik "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" maar één keer gehoord. Ik heb bewust niet vaker geluisterd naar deze opname, bang dat de magie verbroken wordt. Deel van de obsessie is immers ontstaan doordat ik overvallen werd, als ik bewust nogmaals luister is er geen verrassing.

Toch spookt het door mijn hoofd, deze "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)". Na één keer luisteren al. Misschien nog wel meer dan "As I Went Out One Morning".

~ * ~ * ~ * ~

Maarten Giltay Veth - Tangled Up In Blue 2

Afgelopen april was ik diep onder de indruk van het boekje Tangled Up In Blue van Maarten Giltay Veth. Ik noemde dat boek "een kunstwerk" en "het meest oogstrelende boek in mijn toch aardig omvangrijke Dylan-bibliotheek" (zie hier). Nu is er Tangled Up In Blue 2, een boekje minstens zo oogstrelend en intrigerend als Giltay Veths eerste Dylan-boekje.

In het eerder verschenen Tangled Up In Blue richt Maarten Giltay Veth zich op de Dylan-song met dezelfde titel. Voor dit eerste boekje gebruikte hij uitsluitend de kleur blauw - in vele schakeringen - voor het drukken van de werkelijk schitterende pagina's. Daarnaast bevat dit boekje een verhaal over Giltay Veths ontdekkingstocht door Bob Dylans muziek.
Het net verschenen Tangled Up In Blue 2 vertoont dezelfde kwaliteit als het eerder verschenen Tangled Up In Blue, maar is anders van opzet. Dit keer geen verhaal, maar uitsluitend beeld. Volgens de maker op zijn website bevat Tangled Up In Blue 2: "een keuze uit mijn favoriete songtitels gezet met loden & houten letters rond eigen linosneden van mijn idool". Het schitterende met de hand gebonden boekje bevat zeven dubbele pagina's. Ieder van deze zeven dubbele pagina's bevat één pagina met een gezichtloze figuur, vaak omgeven door een of meerdere songtitels, en één pagina met songtitels. In de gezichtloze figuren is direct Bob Dylan te herkennen. Dit weet Giltay Veth te bereiken doordat hij als uitgangspunt voor deze afbeeldingen bekende foto's als bron heeft gebruikt. Daarnaast helpen zaken als het polka dot-overhemd (1965) en de hoed met bloemen (1975) om Bob Dylan te zien in de afgebeelde figuren. Giltay Veth heeft zijn fotobronnen goed gekozen.
De pagina met songtitels bevat een keuze aan titels uit Bob Dylans oeuvre uit een bepaalde periode in verschillende lettertypes en zijn visueel prettig op de pagina gerangschikt. Op de pagina met songtitels wordt de door de Dylan van de bijbehorende pagina bespeelde gitaar (of piano) nogmaals afgebeeld.
Iedere dubbele pagina is gedrukt in blauw en één andere kleur. Eén uitzondering: de pagina van halverwege jaren zeventig - de pagina met "Tangled Up In Blue" - is gedrukt in uitsluitend (verschillende tinten) blauw.

De zeven verschillende periodes uit Bob Dylans carrière die voorbij komen in Tangled Up In Blue 2 zijn:
1. folky Bob Dylan (begin jaren zestig)
2. electric Bob Dylan (mid-sixties)
3. Americana Dylan (Basement Tapes - New Morning)
4. Rolling Thunder Revue
5.de religieuze periode
6. jaren 80 / 90 (Infidels - Time Out Of Mind)
7. latere Dylan (Time Out Of Mind - Tempest)

Tangled Up In Blue 2 is geen boek om te lezen, het is een kunstwerk in de vorm van een boek. Ik heb het boek nog geen 24 uur in mijn bezit en ik heb Tangled Up In Blue 2 nu al zeker zeven, acht keer doorgebladerd. Misschien al wel vaker. Bij iedere keer kijken ontdek ik nieuwe details. Dit boek is er niet om wijzer te worden over Bob Dylans leven en werk, Tangled Up In Blue 2 is er om van te genieten, om steeds weer opnieuw te bekijken. Om te genieten van het vakmanschap van de maker. Om de liefde voor het drukken en de muziek van Bob Dylan die Maarten Giltay Veth overduidelijk bezit en die van de pagina's af te zien spatten.

Ik ben diep onder de indruk van Tangled Up In Blue 2, maar hoezeer ik ook probeer onder woorden te brengen waarom dit boekje zo mooi is, het lukt mij onvoldoende. Vandaar dat ik enkele afbeeldingen uit Tangled Up In Blue 2 hier plaats. Maar, let op: de afbeeldingen geven een indruk van Tangled Up In Blue 2, meer niet. In werkelijkheid is het boekje veel mooier dan de afbeeldingen doen vermoeden. Zo kunnen deze online-afbeeldingen nooit de schoonheid van de daadwerkelijke druktechniek laten zien. Ook het ritme dat de lezer / toeschouwer door de pagina's van Tangled Up In Blue 2 begeleidt, komt alleen over wanneer je het boekje daadwerkelijk in handen hebt.

Net als het eerder verschenen Tangled Up In Blue zal ik ook dit tweede Dylan-boek / kunstwerk van Maarten Giltay Veth koesteren. Het behoort tot het meest intrigerende werk dat er naar aanleiding van Bob Dylans muziek is gemaakt. Iedere Dylan-liefhebber met oog voor beeldende kunst doet er verstandig aan Tangled Up In Blue 2 aan te schaffen, maar wees er snel bij: Tangled Up In Blue 2 is verschenen in een oplage van 40 exemplaren.

Meer informatie over Tangled Up In Blue 2 is te vinden op de website van Maarten Giltay Veth, zie hier.

Luister ik doe je na - toegift #8

Na de laatste aflevering van "Luister ik doe je na" stuurde Jim mij een e-mail met de mededeling dat ik maar eens naar de Dylan-covers van Jimmy LaFave moet luisteren. Ik herinner mij ergens halverwege de jaren negentig een Dylan-cover van Jimmy LaFave gehoord te hebben, maar ik kan me niet herinneren welke. Het enige wat ik weet is dat ik die cover zeker de moeite waard vond.
Na wat speurwerk, komt het terug, het gaat om "Sweetheart Like You" op het album Buffalo Return To The Plains. Gelijk weet ik weer het voornemen van toen, het voornemen waar nooit iets van terecht is gekomen: dat album moet ik nog eens kopen.
Jim stuurde met zijn mail 2 Dylan-covers van LaFave, niet "Sweetheart Like You", maar "Shelter From The Storm" en "Down In The Flood".
Jimmy LaFave
[2 covers, totaal: 944]
"Shelter From The Storm" maakt bij eerste beluistering gelijk indruk. Gelijk op de eindlijst. LaFave's "Down In The Flood" is niet onaardig, maar raakt mij een stuk minder moet ik zeggen.

Various - Fantastic Folk
[1 cover, totaal: 945]
Het verzamelalbum Fantastic Folk (1968) bevat één Dylan-cover. Volgens de informatie op de hoes gaat het om "Girl From The North Country" door Hamilton Camp, maar wie de plaat draait, hoort niet "Girl From The North Country", maar "Tomorrow Is A Long Time".
Het is een cover om zo snel mogelijk te vergeten.

The Walkers - Family Reunion
[1 cover, totaal: 946]
De versie van "I'll Be Your Baby Tonight" op Family Reunion is wat langzamer dan het origineel van Dylan. Het is een wat saaie cover, helaas.

Trini Lopez - The Best of...
[1 cover, totaal: 947]
"Blowin' In The Wind" in een swingende, folky-maar-toch-ook-weer-niet-versie. Ik kan er niks mee. Het klinkt in mijn oren als de reductie van een sterke song tot een niemendalletje.

Various - Knockin' On Heaven's Door
[1 cover, totaal 948]
Is Dylans "Knockin' On Heaven's Door" een geschikte song om jongeren de kerk in te krijgen? De samenstellers van deze cd denken van wel en plaatsten "Knockin' On Heaven's Door" in de uitvoering van LCGC op deze cd.
Het is niet alleen een slecht idee, het is ook nog eens een bar-slechte versie van "Knockin' On Heaven's Door".

Steve Howe - Portraits Of Bob Dylan
[12 covers, totaal: 960]
Steve Howe verdient voor dit album het voordeel van de twijfel dankzij een aantal originele keuzes. Op dit album staan bijvoorbeeld covers van "I Don't Believe", "Sad Eyed Lady Of The Lowlands" en - zeer origineel - "Well, Well, Well".
Dat voordeel van de twijfel weet Howe in een klap aan gort te schoppen door de werkelijk tenenkrommende muziek op dit album. Ik heb geen song van begin tot eind gehoord, dit is niet voor mij.

Mary Lee's Corvette - Blood On The Tracks; Arlene Grocey, NYC
[10 covers, totaal: 970]
Als ik af moet gaan op hoe vaak ik gehoord heb dat ik Mary Lee's Corvette versie van Blood On The Tracks toch echt eens moet beluisteren, dan is dit album een heilig huisje. Het idee om een Dylan-album - en dan ook nog eens niet zo maar een album, maar Blood On The Tracks - van begin tot eind voor publiek te spelen, is een gewaagde zet.
Het is jammer dat ze die gewaagde zet hebben aangedurfd. Dit komt niet eens in de buurt van een goed album. Hoe is het mogelijk dat mensen zulke sterke composities zo teniet kunnen doen. "Shelter From The Storm" steekt nog een beetje boven het maaiveld uit, "Idiot Wind" en vooral "Lily, Rosemary And The Jack Of Hearts" maken het laatste restje goodwill dat ik voor dit project voelde kapot.
Ik wil dit nooit meer horen.

Frazey Ford - Obadiah
[1 cover, totaal 971]
Tussen alle cover-ellende duikt er dan soms ineens weer een pareltje op, zoals "One More Cup Of Coffee (Valley Below)" door Frazey Ford op het album Obadiah. Ik heb in de afgelopen twee weken deze cover tientallen malen gedraaid en het verveeld nog steeds niet. Echt schitterend. Voor de tweede keer in deze serie is het niet alleen eindlijst, maar ook een gouden ster.

eindlijst:
The Band - "When I Paint My Masterpiece"
Wilco & Fleet Foxes - "I Shall Be Released"
Guy Davis - "Sweetheart Like You"
Suzzy & Maggie Roche - "Clothes Line Saga"
Martin Simpson - "Highway 61 / Highway 61 Revisited"
Develish Doubledylans - "Shot Of Love"
Michael Moore Trio - "Sign On The Window"
Merl Saunders and Jerry Garcia - "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry" [3 versies: 2x Keystone 1973 en Garcia Plays Dylan]
Merl Saunders, Jerry Garcia, John Kahn, Bill Vitt - "Positively 4th Street"
Jim James & Calexico - "Going To Acapulco" [gouden ster]
The Band - "I shall Be Released"
The Band - "Long Distance Operator"
Oh Susanna - Billy 4"
Odetta - "Long Ago, Far Away"
Odetta - "Long Time Gone"
Grateful Dead - "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry"
Jerry Garcia Band - "Simple Twist Of Fate" (1 maart 1980)
Fairport Convention - "Dear Landlord"
Jeff Buckley - "Just Like A Woman" (Live at Sin-é-versie)
Tom O'Brien - "Tomstone Blues"
Jimmy LaFave - "Shelter From The Storm"
Frazey Ford - "One More Cup Of Coffee" [gouden ster]

twijfellijst:
The Low Anthem - "Dignity"
Ramblin' Jack Elliott - "Don't Think Twice, It's All Right" [The Ballad of Ramblin' Jack]
Articolo 31 - "Come Una Pietra Scalciata (Like A Rolling Stone)"
Patti Smith - "The Wicked Messenger"
Odetta - "Paths Of Victory"
Robert Deeble with Mandy Troxel - "Boots Of Spanish Leather"
Billy Goodman - "Billy 1"
Tim O'Brien - "Subterranean Homesick Blues"
Peter, Paul and Mary - "Blowin' In The Wind"
Jeff Tweedy - "Simple Twist Of Fate"
Willie Nelson & Calexico - "Señor (Tales Of Yankee Power)"
Antony & The Johnsons - "Knockin' On Heaven's Door"
Richie Havens - "Just Like A Woman" [versie van Mixed Bag]
Neville Brothers - "With God On Our Side"
The Band - "Tears Of Rage" (2 versies)
Salomon Burke - "Stepchild"
Pete Seeger - "Masters Of War"
Odetta - "Masters Of War"
Grateful Dead - "Queen Jane Approximately"
Eddie Vedder - "Masters Of War"
Jerry Garcia Band - "When I Paint My Masterpiece"
Jerry Garcia Band - "Simple Twist Of Fate" (28 februari 1980)
Julia Haltigan - "Boots Of Spanish Leather"
Fairport Convention - "Si Tu Dois Partir"
Fairport Convention - "Down In The Flood"
Wyclef Jean - "Knockin' On Heaven's Door"
Show Of Hands - "Is Your Love in Vain?"
The Black Crowes - "Rainy Day Women #12 & 35"
Sarah Jarosz - "Ring Them Bells"
Madeleine Peyroux - "You're Gonna Make Me Lonesome When You Go"

Lay, Lady, Lay (take 2)

Dylan kort #1278

Setlists: 1 november, 2 november, 4 november, 5 november, 6 november.
Elton John: luister vanaf 5:50 hier. [met dank aan Herman, Peter en Hans]
Hongkongs nieuwe helden (documentaire NPO 2, zondag 3 november) bevat de eerste twee coupletten van "Masters Of War", kijk hier. [met dank aan Hans]
Ramsj: Liedteksten de delen 1, 2 en nu ook 3 + Kronieken, zie hier. [met dank aan Herman]
VPRO Gids heeft deze week een bijlage over IDFA. In deze bijlage is er aandacht voor D.A. Pennebaker Chris Hegedus. Er is kort aandacht voor Dont Look Back.
In een bijlage bij de Volkskrant van gisteren (7/11) staat het programma van IDFA. Bij dit programma staat een column over D.A. Pennebaker Chris Hegedus en een fotootje van Bob Dylan en D.A. Pennebaker. [met dank aan Hans]
"Ik hou van zangers die de klassiekers in ere houden, en bij hem hoor je de invloed van Townes Van Zandt en Bob Dylan." (de Volkskrant, 8 november over de band Waltzburg) [met dank aan Hans]
"Bob Dylan-concert in de Grote Kerk in Velp", zie hier.
Travelin' Thru: op Facebook staat een tweede reclamefilmpje voor Travelin' Thru, zie hier.

Bob Dylan - The Bootleg Series, Vol. 15 Travelin' Thru 1967 – 1969 door Rob van Estrik

In dit artikel kijk ik op ‘n wat andere manier aan tegen deze nieuwe editie van The Bootleg Series.

Daarnaast sta ik stil bij de opnamen uit deze periode die we al hadden van deze periode, wat we er met de release van Travelin’ Thru hebben bijgekregen, en wat niet.

1. John Wesley Harding outtakes

Om te beginnen een algemene opmerking over de stereo mixen op Travelin’ Thru.

Net als op de vorige uitgaven van The Bootleg Series bevat ook Travelin’ Thru die typische, hedendaagse narrow stereo mixen, waarbij alles (instrumenten, zang) dicht bij elkaar in het midden (centrum) van het stereobeeld zit. Dus verwacht hier zeker niet de uitbundige stereo (re)mixen zoals bijvoorbeeld op de recent uitgebrachte outtakes van The Beatles te horen zijn.

De originele stereo mix van John Wesley Harding is een typische jaren 60 stereo mix met alles verspreid uit elkaar: vocal+harmonica in het midden (C), akoestische gitaar links van het midden (L off C), en de drums+bas in het rechterkanaal, terwijl die twee eigenlijk in het midden horen. Om die reden geven sommige Dylan liefhebbers de voorkeur aan de mono mix van John Wesley Harding.

De outtakes hebben dus die nieuwe narrow stereo mix, die vanwege de spaarzame begeleiding (alleen bas en drums) uitstekend overkomt.

De outtakes zijn in chronologische volgorde gezet, naar datum van opname. Op het verdere verloop van Travelin’ Thru blijft dat zo.

Dylan nam als eerste ‘Drifter’s escape’ op. Op Take 1, de allereerste opname dus voor John Wesley Harding, hoor je in de regel “what I’ve done wrong” nog heel even zijn Basement Tapes zangstem, alle daarop volgende nummers zijn puur John Wesley Harding.

‘All along the watchtower’ (Take 3) blijkt na beluistering in z’n geheel een outtake. Dat betekent dat de gereleasde take (de albumversie op John Wesley Harding) Take 2 moet zijn, een edit met Insert Take 2.

Het unieke aan Travelin’ Thru is dat we nu voor het eerst outtakes / alternate takes te horen krijgen van John Wesley Harding. Lange tijd was dit bijna onvoorstelbaar, maar er is 1 uitzondering:

in 1997 kwam een geremasterde editie van de 3-CD compilatie Biograph uit, waarbij Columbia/Legacy voor het eerst gebruik maakte van een nieuwe remastertechniek, de zgn. Super Bit Mapping (SBM). In de VS bleek op de eerste oplage van deze release een paar “vergissingen” te staan, waaronder de John Wesley Harding albumversie van ‘I’ll be your baby tonight’, hier niet eindigend in de bekende fade out, maar langer doorlopend tot aan een afgerond einde.

Met de release van Travelin’ Thru blijkt dat slechts een deel van de studio sessies voor John Wesley Harding en Nashville Skyline teruggevonden zijn. Michael Krogsgaard merkt echter in zijn sessionografie van Dylan’s studio opnamen op dat de tapes van de 3^e sessie (29 november 1967) wel waren gelokaliseerd, echter van de 4 opgenomen nummers tijdens deze sessie staan helaas geen outtakes op Travelin’ Thru.

2. Nashville Skyline outtakes

‘I threw it all away (Take 1)’ was al eerder uitgebracht, op Another Self Portrait, als ‘I threw it all away (Alternate take)’, echter daar in reversed (omgekeerd) stereo mix die overeenkomt met de originele 1969 stereo mix van de gereleasde take op Nashville Skyline: de lead guitar rechts, en klinkt op Another Self Portrait zelfs iets beter. (op Travelin’ Thru hoor je de lead guitar links). Ook op de andere Nashville Skyline outtakes hoor je deze nieuwe stereo mix terug.

‘Lay lady lay (Take 2)’: deze is gelijk aan de outtake die in 2009 als bonus track toegevoegd was aan de iTunes release van het Together Through Life album. Deze speciale iTunes release kon je eveneens op CD wegschrijven en bevatte ook een unieke inlay, met als track titel vermelding ‘Lay Lady Lay (Studio Rehearsal)’, met ook op de binnenzijde aparte remix credits.

De bonus track begon met een door Dylan gesproken intro, deze is er op Travelin’ Thru weggeknipt.

Op Nashville 1969 And More (Rattlesnake RS 250) staat nog een track “eBay sample”, dit is een opname uit 2008 van eBay met voice over van de (toenmalige) verkoper van een van de studio 8-track reels van de Nashville Skyline sessie van 13 februari 1969, met daarop gedeelten van 2 of meerdere takes van ‘Lay lady lay’ en ook van ‘Western road’ (toen nog ‘Going to Chicago’ geheten).

De iTunes bonus track (met intro) heeft echter een andere, brede stereo mix en klinkt een stuk beter, bijna perfect op Nashville 1969 And More. (Zie ook verderop, omdat deze bootleg een belangrijke bron is voor een aantal opnamen van de latere Nashville studio sessies, die niet op Travelin’ Thru staan.

Nashville 1969 And More bevat een andere, latere take (versie) van ‘One more night’.

‘Country pie (Take 2)’ op Travelin’ Thru is niet gelijk aan ‘Country pie (Alternate take)’ op Another Self Portrait.

Volgens Olof Björner is take 2 de gereleasde take, dus die op Nashville Skyline, maar die is ook niet gelijk aan ‘Country pie (Take 2)’ op Travelin’ Thru. Welke take staat dan op Travelin’ Thru?

3. Bob Dylan / Johnny Cash sessie

Voor de speciaal gearrangeerde studio sessie met Johnny Cash op 18 februari 1969 werd de muzikale begeleiding gevormd door de tour band van Johnny Cash waar toen ook lead gitarist Carl Perkins (een van de grootste voorbeelden van Beatle George Harrison) deel van uitmaakte, i.p.v. de studio musici waarmee Dylan gedurende februari 1969 Nashville Skyline aan het opnemen was.

Sinds halverwege jaren 70 is de Dylan/Cash sessie veelvuldig gebootlegd, allemaal afkomstig van dezelfde source tape: een kopie (dub) van een mono 8-track-to-2-track mixdown tape. De tape box van deze 2-track mono tape vind je afgebeeld in Clinton Heylin’s sessionografie Behind Closed Doors. De tape box laat echter een andere track sequence zien dan de volgorde van de nummers op alle bootlegs, die overeenkomt met de volgorde van de NCO master take nummering.

Sinds 1995 is bekend, uit onderzoek door Dylan verzamelaar Michael Krogsgaard in de archieven van Sony in New York, dat tijdens de Dylan/Cash sessie meer nummers waren opgenomen dan de 15 gebootlegde nummers.

De best klinkende uitgave van de Dylan-Cash bootleg op CD is inderdaad nog steeds de Spank (SP-106) bootleg The Dylan/Cash Sessions uit 1994 (Spank is een sublabel van het vermaarde Vigotone uit de jaren ‘90), echter de hoorbare 50Hz brom aan het begin en einde van elke track valt op deze bootleg nog meer op.

(Zoek je de best klinkende vinyl uitgave van de Dylan/Cash bootleg: Nashville 1969 (The Nashville Outtakes), Clarke Sisters Records CS 17. Dit is een Duitse bootleg uit 1984.)

Meer lezen »

De Bob Dylan-factor in het leven van 26 bekende liefhebbers

In zijn Nobelprijs-acceptatiespeech zei Bob Dylan dat hij dankbaar was dat zijn songs een plaats hebben gekregen in de levens van vele mensen. Dat is precies wat het boek How Does it Feel. Leven met Bob Dylan van Harm Peter Smilde laat zien: de Dylan-factor in het leven van 26 Nederlandse en Vlaamse muzikanten, schrijvers, journalisten, kunstenaars en geestelijken van verschillende generaties.

Harm Peter Smilde hield gesprekken met onder meer Freek de Jonge, Jan De Smet, Lucky Fonz III, Saskia De Coster, Ernst Jansz, Raymond van het Groenewoud, Henk Hofstede en Roos Rebergen.

Aan de hand van die dialogen neemt hij de lezer mee in zijn zoektocht naar de vele facetten van Bob Dylan: de prediker, de vernieuwer, de (ver)dichter enz. Zo schetst hij ook een tijdsbeeld en komen persoonlijke verhalen naar voren.

Tussendoor geeft de auteur zijn persoonlijke analyse van Dylans werk. Het resultaat is een caleidoscopisch beeld in tien hoofdstukken van een artiest die het gezicht van de popmuziek bepaalde en nu al klassiek is.

--- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ----

Presentatie How Does it Feel & Bootleg Series #15

Je bent van harte welkom op de boekpresentatie op vrijdag 8 november. Dan presenteren wij ook de nieuwe Bootleg Series #15 van Bob Dylan.

Harm Peter Smilde, de auteur van How Does it Feel, presenteert & signeert zijn boek!

Voor het boek interviewde Smilde 26 bekende mensen over de rol van Dylan en zijn werk in hun leven. Met het materiaal uit die gesprekken boetseerde hij in tien hoofdstukken een caleidoscopisch beeld van deze iconische artiest. Smilde verbindt thema’s uit het boek met de nieuwe Bootleg Series Vol. 15 Travelin’ Thru en interviewt mensen die in het boek figureren.

Met korte optredens van onder meer Ernst Jansz en Diana Ozon.

Wanneer? Vrijdag 8 november om 16:30

Waar? Concerto, Utrechtsestraat 52-60 in Amsterdam

--- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ---- ----

‘Dylan en zijn songs hebben voor veel mensen een spirituele component, dat voel ik ook zo. Met spiritueel bedoel ik dat Dylan zich beweegt tussen werelden, ook een transcendente wereld. Met hem kun je je door die werelden bewegen.’

- Lucky Fonz III

‘Dit boek geeft [dus] niet het antwoord op de vraag: ‘Wie is Bob Dylan?’ Het laat de verschillende schakeringen en schitteringen, kleuren en aspecten zien van het prachtige mysterie dat we een leven in muziek noemen. En laat het intact.’

- Harm Peter Smilde

Harm Peter Smilde is (tekst)schrijver en muzikant. Als sinds 1979 (hij was toen 13 jaar oud) volgt hij Bob Dylan aandachtig. Eerder schreef hij het zeer gewaardeerde Helden van toen.The Tielman Brothers en de Nederlandse rock-'n-roll 1957-1967 (2017), Naar de Russen (2012) en de interviewbundel Die oorlog (2010).

Nieuw boek: The Basement Tapes; Bob Dylans zomer van 1967 van Jochen Markhorst

Dylan Hurt in Cycle Mishap, meldt de New York Times van 2 augustus 1966 in een klein, nietszeggend artikeltje op bladzijde 25. In de nasleep van dat mythische motorongeluk verdwijnt Dylan voor meer dan een jaar van de radar. Bijna twee jaar na de crash, in juli ’69, verschijnt de eerste echte bootleg in de rockhistorie, The Great White Wonder, en krijgen we enig zicht op wat Dylan in de zomer van ’67 in dat Grote Roze Huis op het platteland heeft uitgespookt.

In zijn zesde Dylanboek duikt Jochen Markhorst in de Basement Tapes. Het boek bevat 32 uitgebreide beschouwingen over de meest aansprekende en uitgewerkte songs en acht essays over achtergronden, echo’s en impact van die unieke eruptie. Niet alleen over de usual suspects als “Quinn The Eskimo”, “I Shall be Released”, “I’m Not There” en “Sign On The Cross”, om maar enkele van de prijsnummers te noemen, maar ook over onontgonnen pareltjes als “Baby Won’t You Be My Baby”, “Dress It Up, Better Have It All” en “All You Have To Do Is Dream”.

De lezers van deze blog kennen het frisse, onconventionele licht dat Jochen Markhorst op zowel bekende als minder bekende songs van Bob Dylan weet te werpen. De meeste beschouwingen in The Basement Tapes. Dylans zomer van 1967 werden nog niet eerder gepubliceerd, ook niet op deze blog.

Jochen Markhorst – The Basement tapes
Uitgeverij: Brave New Books
isbn: 9789402199444
Prijs € 20,00
Pagina's: 215

https://www.bol.com/nl/p/the-basement-tapes/9200000123368239/

aantekening #7246

Ik verbaas mij erover hoe weinig aandacht er voor Travelin' Thru is in de (Nederlandstalige) media. Misschien verwacht ik te veel of kijk ik op de verkeerde plekken. Ik weet het niet.

~ * ~ * ~ * ~

Dit weekend gelezen, een gedicht van Martin van de Vijfeijke, het gaat zo:

No direction home

Ik is een ander.

Bob Dylan wist niet wie hij was.

Leeftijdgenoten wel:

het geweten van hun generatie,

een profeet, niet uit op profijt.

Ze wisten waar een rollende steen

moest blijven liggen,

ook als hij naar huis wilde.

Generatie?

Een gezin was al veel.

Never Ending Tour

in een luxe touringcar

zonder tuinhek.

~ * ~ * ~ * ~

"Western Road", die schitterende outtake van Nashville Skyline komt niet voor in The Bob Dylan Copyright Files 1962 - 2007 van Tim Dunn, althans niet onder die titel. Is er voor Travelin' Thru nooit copyright voor dit nummer aangevraagd?

Over copyright gesproken, het volgende intrigeert mij al een tijdje: de Amerikaanse releasedatum van het album John Wesley Harding is 27 december 1967. Voor de songs op dit album werd het copyright ruim twee weken later, op 15 januari 1968 verleend. Waarom?

Hoe zit het in die ruim twee weken tussen het verschijnen van het album en het verlenen van copyright, kon iedereen in die periode met de songs aan de haal gaan?

~ * ~ * ~ * ~

John Wesley Harding was op de Nederlandse radio te horen ruim voor het album in Nederland te koop was, met dank aan een jongeman die zijn door zijn zus uit Amerika meegebrachte exemplaar aan een radiomaker uitleende. Dat verhaal staat in Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 en binnenkort in de update van dat boek waar ik aan werk. Dat werk schiet op, al ligt het nu al een paar dagen stil. Mijn gedachten worden in beslag genomen door Travelin' Thru.

~ * ~ * ~ * ~

Is de titel van het gedicht "Tracks of blood" een verwijzing naar Bob Dylans Blood On The Tracks? Niet waarschijnlijk.

Maar als je weet dat in dezelfde dichtbundel waar "Tracks of blood"in staat, twee gedichten staan waarin Bob Dylan genoemd wordt, is het dan nog steeds niet waarschijnlijk?

Er is dan in ieder geval twijfel.

"Tracks of blood" staat in de bundel Verloren dromen van H.J. Goedkoop.

In de derde dichtbundel die ik dit weekend las, kwam ik ook Dylan tegen, al realiseer ik me dat dat niet de bedoeling van de dichter is, maar dat het een door mij gemaakte associatie is.

In het gedicht "hoerenbezoeking" in de bundel Fort Knox van Bart Chabot lees ik:

you can call me

whatever you like, you know-

En ik denk aan "Farewell Angelina".

~ * ~ * ~ * ~

Binnenkort verschijnt er een nieuw Nederlandstalig boek over Bob Dylan. Ik mag het vast lezen. Het is erg goed.

~ * ~ * ~ * ~

In 1969 verscheen de documentaire The Man - His World - His Music over Johnny Cash. In die film zitten beelden van Bob Dylan en Johnny Cash die "One Too Many Mornings" zingen en later die opname terugluisteren.

Ik ging er van uit dat deze versie van "One Too Many Mornings" op Travelin' Thru terecht zou komen, maar het eind van de film-versie van "One Too Many Mornings" klinkt wat anders dan de versie op Travelin' Thru.

Ik heb die vergelijking op geheugen gedaan, dus misschien vergis ik me. Ergens in de komende week moet ik maar eens goed vergelijken.

~ * ~* ~* ~

Terug naar het gedicht van Martin van de Vijfeijke, de eerste regel - "Ik is een ander" - is een citaat van Arthur Rimbaud (1854 - 1891).

Persconferentie, 3 december 1965:

vraag: "What poets do you dig?"
Bob Dylan: "Oh, Rimbaud, I guess. W. C. Fields. The Family, you know, the trapeze family in the circus; Smokey Robinson, Allen Ginsberg, Charlie Rich... he’s a good poet."

Deze zondag is bijna voorbij. Als het weer zondag, is het 128 jaar geleden dat Arthur Rimbaud overleed. Hij was 37 jaar en al jaren gestopt met schrijven.
Het door Martin van de Vijfeijke aangehaalde citaat van Rimbaud komt niet uit een gedicht, maar uit een brief - of eigenlijk twee brieven - de zogenaamde "brief van een ziener".

~ * ~ * ~ * ~

De stap van Arthur Rimbaud naar Travelin' Thru lijkt onneembaar groot. Schijn bedriegt.

~ * ~ * ~ * ~

Van alle dichters die Bob Dylan in bovenstaand citaat uit de persconferentie van 3 december 1965 noemt, was alleen Allen Ginsberg bij die persconferentie aanwezig.

Ginsberg was niet de enige dichter bij deze persconferentie. Ook Michael McClure en Lawrence Ferlinghetti zaten in het publiek.

~ * ~ * ~ * ~

Op de cover van Nashville Skyline staat de overbekende foto van Bob Dylan die zijn hoed optilt. Op de cover van Bringing It All Back Home staat een foto van Bob Dylan, omringd door boeken, platen en andere zaken. Een van die platen is The Folk Blues of Eric von Schmidt. Op de hoes van dat album staat een foto van Von Schmidt, hij tilt zijn hoed op.

Op een van de binnenhoezen van Travelin' Thru staat een werkelijk schitterende foto, gemaakt vlak voor of na de foto van de hoes van Nashville Skyline. Misschien vind ik die Travelin' Thru-foto nog wel sterker dan die foto van Nashville Skyline. Op deze outtake-foto tilt Dylan zijn hoed niet op.

~ * ~ * ~ * ~