aantekening #7169

Woodstock I

Er is dit weekend geen ontsnappen aan Woodstock: Three days of peace and music op een stuk grond van melkveehouder Max Yasgur, van 15 tot en met 17 augustus 1969. Het is vijftig jaar geleden dat zo'n half miljoen mensen samendromden om onder andere Janis Joplin, The Band, Grateful Dead en Jimi Hendrix te horen spelen.
Tien jaar geleden, rond de veertigste verjaardag van het festival, verscheen het door Woodstock-organisator Michael Lang geschreven boek Woodstock; Het verhaal achter het legendarische festival. Ik kocht dat boek toen niet, maar een paar jaar geleden wel, tweedehands op een boekenmarkt. Het verdween in een stapel met nog te lezen boeken. Dit weekend leek mij de uitgelezen kans om dat boek dan toch maar eens te lezen.
In mijn kop zit het verhaal dat de organisatoren van het festival voor de plaats Woodstock als locatie hadden gekozen omdat Bob Dylan daar woonde. Uiteindelijk werd het festival verplaatst naar Bethel, maar de naam Woodstock bleef.
Dit verhaal wordt niet door Michael Lang in zijn boek bevestigd. Mogelijk klopt er dus geen reet van. Ik weet ook niet meer waar ik dit verhaal vandaan heb. De kunst is nu om dat verhaal uit mijn kop te krijgen.

Bob Dylan was natuurlijk de grote afwezige tijdens het driedaagse festival. Dat neemt niet weg dat Michael Lang wel pogingen ondernam om Dylan te strikken voor het festival.
Michael Lang: "Bob Dacy (...) regelde een afspraak voor mij bij Bob Dylan thuis. Dylans songs namen in mijn leven een belangrijke plaats in, net als voor talloze anderen. Ik wilde alleen maar tegen hem zeggen dat we hem allemaal heel graag op het festival wilden hebben - onaangekondigd natuurlijk. (...) Als ik zijn agent een honorarium had geboden dat hoog genoeg was, had hij misschien wel bij ons opgetreden. Niet lang na Woodstock zou hij wel spelen op het Isle of Wight."

Zo'n dertig jaar geleden zag ik de film Woodstock en was onder de indruk. Ik heb altijd mijn twijfels gehad in hoeverre Bob Dylan in de Woodstock-wereld had gepast. Ik denk dat het niet had gewerkt. De familieman die Bob Dylan anno 1969 was op een festival als Woodstock met een half miljoen mensen die een profeet verwachtten, dat botst.

Nu de vijftigste verjaardag van Woodstock overal waar je kijkt opduikt, kan ik het niet laten uit het boek van Michael Lang een citaat van Who-gitarist Pete Townsend over te nemen.
Townsend: "Het publiek van Woodstock was echt een zooitje hypocrieten dat zich beroemde op een kosmische revolutie, louter en alleen omdat ze met z'n allen op een weiland waren gaat zitten, een paar hekken gesloopt hadden, slechte LSD hadden genomen, en toen probeerden weg te komen zonder te betalen voor de bands."

Op 14 augustus 1994 trad Bob Dylan op tijdens Woodstock, de eerste herkansing.

~ * ~ * ~ * ~

Grijze releases I

Grijze releases, cd's en elpees die door mazen in de wet zonder toestemming van de betreffende artiest legaal verkocht kunnen worden. Als ik ze tegenkom probeer ik sterk te zijn, ze links te laten liggen. In 90% van de gevallen blijken die releases namelijk tegenvallers: slechte geluidskwaliteit, geen informatie over de opnamen, zonder enige liefde voor de muziek gemaakt.
Een aantal weken geleden ging ik toch weer overstag en kocht er twee: Hollywood Bowl '65 en Bob Dylan with Jerry Garcia San Francisco 1980. Beide titels zijn uitgegeven door Rox Vox en kosten geen drol.
De dubbel-cd Bob Dylan with Jerry Garcia San Francisco 1980 bevat een opname van het concert van 16 november 1980. Ik heb nog geen song van dit album in z'n geheel gehoord. Dit is een uitgave om lang voor het wegsterven van de laatste noten gefrustreerd in een hoek te smijten.
De tweede cd, Hollywood Bowl '65, is (iets) beter. De geluidskwaliteit is minder dan de opname van dit concert zoals dat te vinden is op de 50th Anniversary Collection; 1965, maar de opname op de Rox Vox-uitgave is daarentegen completer dan op de 50th Anniversary Collection. Op de officiële uitgave ontbreken wat dingen als gesproken introducties en dergelijke, deze zijn wel te horen op de Rox Vox-uitgave.

~ * ~ * ~ * ~

Acteur Peter Fonda is dood. Hij overleed gisteren op 79-jarige leeftijd. Het eerste waaraan ik dacht toen ik dit nieuws hoorde, was niet de film Easy Rider of de telegram die Fonda samen met Dennis Hopper aan Bob Dylan stuurde, maar aan de liner notes die Fonda schreef voor het album Ballad Of Easy Rider van The Byrds.

Op dat album staat "Ballad Of Easy Rider", het nummer waarvan Dylan de eerste aanzet op een servet zette waarna Roger McGuinn het afmaakte.

Op dit album staat ook het door Dylan geschreven "It's All Over Now, Baby Blue".

Ik ben geen liefhebber van de muziek van The Byrds, wel van de liner notes van Peter Fonda.

Vanavond Easy Rider kijken. 

~ * ~ * ~ * ~

Woodstock II

In "Dylan kort #1264" wees ik op de cd-box Woodstock; Legends and More. Inmiddels heb ik die box gezien. Het gaat om een door Sony uitgegeven box. De titel van die box moet wat ruim worden genomen. Bob Dylans bijdrage op Woodstock; Legends and More is "Knockin' On Heaven's Door", een nummer uit 1973, dat is vier jaar na Woodstock...

~ * ~ * ~ * ~

Grijze releases II

In de winkel waar ik gisteren Woodstock; Legends and More liet staan, werden ook twee grijze releases van Bob Dylan aangeboden. Ik kocht een van de twee: The Broadcast Collection 1961 - 1965. Kosten: 10 euro.

De box bevat 92 opnamen verdeeld over vijf cd's. Dat is veel muziek. Ik heb net de derde cd in de speler geschoven. 

De informatie over de opnamen op deze box is schaars en onvolledig. 

Het meest absurd is nog dat de samenstellers er voor gekozen hebben, in ieder geval op de eerste twee cd's, om een grote hoeveelheid opnamen uit verschillende bronnen in willekeurige volgorde achter elkaar te zetten. Een voorbeeld: tijdens de Les Crane Show op 17 februari 1965 speelde Bob Dylan twee nummers: "It's All Over Now, Baby Blue" en "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)". Het eerste nummer is track 5 op cd 2, terwijl het tweede nummer track 20 op cd 1 is. Waarom staan deze nummers niet bij elkaar?

De geluidskwaliteit van de opnamen is zeer wisselend. Op de eerste twee cd's, de cd's met opnamen uit vele bronnen, staan opnamen die met behulp van pogingen om de kwaliteit digitaal op te poetsen kapot zijn gemaakt. Deze opnamen worden afgewisseld met opnamen die verrassen door de goede geluidskwaliteit. 

Deze box had een mooie aanwinst kunnen zijn wanneer de makers:

- de songs uit dezelfde bron bij elkaar hadden gezet;

- de informatie op de uitgave uitvoeriger en correct zou zijn;

- een aantal van de opnamen niet zo slecht zou zijn opgepoetst.

The Broadcast Collection 1961 - 1965 is aardig en beter dan de gemiddelde grijze release. Wat frustreert is dat het zonder veel moeite zoveel beter had kunnen zijn.