Vanochtend vroeg, de andere bewoners van huize Willems lagen allemaal nog op één oor, realiseerde ik me ineens dat er een gelijkenis is tussen de hoes van The Beatles' Abbey Road (1969) en Bob Dylans The Freewheelin' Bob Dylan (1963). Beide hoezen laten een straat zien waar de muzikant(-en) doorheen loopt / lopen. The Beatles van links naar rechts, Bo Dylan - samen met Suze Rotolo - richting de camera. De enige die recht in de camera kijkt is Suze Rotolo.
Op beide hoezen staat links een Volkswagen. Op Abbey Road is het een kever (Beetle = Beatle?), op The Freewheelin' Bob Dylan een bus.
De overeenkomst tussen de hoezen van Abbey Road en The Freewheelin' Bob Dylan zal toeval zijn. Een overeenkomst die alleen in de ogen van de toevallige passant bestaat.
~ * ~ * ~ * ~
Zo'n twintig jaar geleden kocht ik op een boekenmarkt in Bredevoort het in 1961 door Vista Books, Londen uitgegeven boekje 'Beat' Poets. Tijdens het schrijven aan Dylan & de Beats vroeg ik mij af of Bob Dylan dit boekje in zijn kast heeft staan. Er zijn meerdere overeenkomsten tussen regels in dit boek en songteksten van Bob Dylan aan te wijzen. Natuurlijk is het goed mogelijk dat die overeenkomsten toevallig zijn, of niet toevallig zijn, maar dat Bob Dylan de bewuste gedichten elders las. Kortom: het staat verre van vast dat Bob Dylan het boekje 'Beat' Poets kent, maar onmogelijk is het zeker ook niet. Ik stel me voor dat Bob Dylan een exemplaar van 'Beat' Poets oppikte in de jaren zestig tijdens een van zijn trips naar Engeland.
Het boekje 'Beat' Poets is er eentje in een serie door Vista Books uitgegeven poëziebundels. Pocket Poets heet die serie en al die deeltjes in die serie hebben min of meer dezelfde schitterende cover die mijn boekenliefhebber-hart sneller doet kloppen.
Vorige week kocht ik een ander deeltje in de Pocket Poets-serie. Famous American Poems heet dat deeltje. In dit boekje staat gedichten van onder andere Ralph Waldo Emerson, Edgar Allan Poe en Walt Whitman.
In dit boekje staat ook een fragment uit "Snow-Bound" van John Greenleaf Whittier en in dit fragment staan de volgende regels:
Low circling round its southern zone,
The sun through dazzling snow-mist shone.
Deze regels doen denken aan Bob Dylans "Pay In Blood" van Tempest:
I pay in blood, but not my own
~ * ~ * ~ * ~
Volgende maand is het dertig jaar geleden dat Oh Mercy werd uitgebracht. Niet lang nadat dat album verscheen bezocht ik de lokale platenboer. Ik had geld bij me om een elpee te kopen, verdiend met een weekendbaantje, genoeg voor de aanschaf van één album. In die dagen had ik al wel van Bob Dylan gehoord, maar verder dan het beluisteren van Desire, Hard Rain, Greatest Hits en John Wesley Harding was ik nog niet gekomen. Ik wilde meer Dylan en dus keek ik in de platenbak bij de letter D.
De winkel had twee Dylan-albums op voorraad: Dylan & the Dead en Oh Mercy. Ik herinner mij lang te hebben getwijfeld welke van de twee albums mee te nemen. Ik had van beide albums niks gehoord, ook had ik geen recensies gelezen. Na lang twijfelen kocht ik Dylan & the Dead omdat in de eerste plaats de hoes me meer aansprak dan de hoes van Oh Mercy en in de tweede plaats omdat dit album "I Want You" en "All Along The Watchtower" bevat, nummer die ik kende van respectievelijk Greatest Hits en John Wesley Harding.
Dat Oh Mercy een beter album is dan Dylan & the Dead is achteraf makkelijk vast te stellen. En dus lijkt het logisch dat ik mij achteraf voor mij kop sla dat ik toen Dylan & the Dead kocht in plaats van Oh Mercy. Toch heb ik geen spijt van die beslissing. Doordat ik Dylan & the Dead zo vroeg hoorde in mijn ontdekkingstocht door Dylans oeuvre, werd ik bij het beluisteren van het album niet gehinderd door het vergelijken van dit album met klassiekers als Blonde On Blonde, Blood On The Tracks en Oh Mercy. Dylan & the Dead is een prima album.
Pas jaren na het verschijnen van Oh Mercy kocht ik het album, op cd bij een zaak in Deventer. Een schitterend, maar in mijn oren onevenwichtig album. Onevenwichtig omdat "Man In The Long Black Coat" zo goed is, dat het de andere songs op Oh Mercy in de schaduw zet. Zo zit het in mijn kop.
Het gebeurt dan ook regelmatig dat ik Oh Mercy uit de kast pak om alleen "Man In The Long Black Coat" te draaien.
Het is volgende maand dertig jaar geleden dat Oh Mercy verscheen. Daarom pakte ik het album uit de kast om dit weer eens te draaien. Het viel me op hoe naast ik er zat met mijn aanname dat veel songs op Oh Mercy lijden onder de schoonheid van "Man In The Long Black Coat". Het album heeft naast "Man In The Long Black Coat" veel meer goede songs, genoeg om het woord "onevenwichtig" de deur te wijzen.
 |
| testpersing van Oh Mercy |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten