Nog steeds klinkt "Mississippi" als het nummer dat eigenlijk niet op "Love And Thef" thuis hoort, maar inmiddels is dat in mijn oren niet meer iets om over te struikelen. Het is eerder een aanbeveling, dat gevoel van de uitzondering, zonder dat ik daarmee de andere songs op "Love And Theft" te kort wil doen. "Love and Theft" is een van Bob Dylans beste albums en "Mississippi" is daar mede debet aan.
Goed, "Mississippi" dus.
Ga ik er ooit de vinger achter krijgen waarom ik "Mississippi" zo mooi vind? Waarschijnlijk niet, al zal ik blijven proberen het te begrijpen.
Allereerst is er natuurlijk de melodie, de muziek. Er gaat een soort gematigd optimisme schuil in die muziek. Wat dat precies is weet ik ook niet, maar ik hoor het. En ook alles lijkt goed te gaan, op dat ene kleine dingetje na dan.
Only one thing I did wrong
Stayed in Mississippi a day too long
Ik kan niet naar dit nummer luisteren zonder aan muziekarchivaris Alan Lomax te denken. Onder de titel Southern Journey is er jaren geleden een serie van 13 cd's verschenen met opnamen die Lomax maakte op straat, in kerken of bij mensen thuis van bijna verloren gegane liederen. Folk zal ik maar zeggen. Op een van die cd's staat een nummer met enkele tekstregels die ik ook in Dylans "Mississippi" te horen zijn.
Het is verleidelijk om gelijk grote woorden als 'plagiaat' en 'dief' te gaan roepen, maar dat zijn woorden die de geest vernauwen en dit dit geval ook nergens op slaan. Het is beter om woorden als 'inspiratie' en 'doorgeven' te roepen, zeker wanneer ik naar "Mississippi" luister, dat is beter passend.
En als je dan naar die tekst van "Mississippi" luistert dan kom je mooie dingen tegen, zoals deze regels:
Well my ship’s been split to splinters and it’s sinkin' fast
I’m drownin’ in the poison, got no future, got no past
But my heart is not weary, it’s light and it’s free
I’ve got nothin’ but affection for all those who’ve sailed with me
Ik denk vaak aan deze regels, niet alleen als ik naar "Mississippi" luister, maar ook wel eens tussendoor, zomaar. Vooral aan die vierde regel: "I’ve got nothin’ but affection for all those who’ve sailed with me". Mooi vind ik dat.
Vanmiddag, onderweg naar huis kwam "Mississippi" weer voorbij. Ik moest denken aan die keer dat het nummer me in een bakvis veranderde, aan Dylans concert van 20 oktober 2011. Bob Dylan speelde die avond in Rotterdam "Mississippi". Hij had het eerder dat jaar al wel gespeeld, maar ook al weer een tijdje niet. Hij speelde het die avond speciaal voor mij. Zo voelde het. Een heerlijk gevoel was dat, het gevoel van een bakvis: mijn held doet dat voor mij, alleen voor mij.
En natuurlijk zegt het verstand van de volwassen vent die deze woorden opschrijft dat dat onzin is, dat het een aangenaam toeval was dat Bob Dylan "Mississippi" speelde op de avond dat ik het wilde horen, maar soms is het helemaal niet leuk om verstandig te zijn. Soms moet een volwassen vent zich even bakvis kunnen voelen.
En vanavond? Vanavond zet ik geen muziek op. Ik houd het bij een beetje dagdromen. Wat weg mijmeren, hangend in een aangename stoel, meer heb ik vanavond niet nodig.
Af en toe laat ik wat regels uit het grote "Mississippi" door mijn mond rollen. Ik proef ze, beluister ze en glij weer weg in het moment. Er zijn weinig aangenamere manieren om een winteravond door te komen.
Well, the emptiness is endless, cold as the clay
You can always come back, but you can’t come back all the way
Only one thing I did wrong
Stayed in Mississippi a day too long
Voor de volledige songtekst van "Mississippi", zie hier.
Voor een verslag van het concert waarbij Bob Dylan "Mississippi" speciaal voor mij speelde, zie hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten