Typex

In het programmaboekje van Stripdagen Haarlem (3 - 12 juni 2016) kwam ik een opmerkelijke tekening van Typex tegen. Naast de huilende bruid op de tekening staat een kastje met daarop een platenspeler. Op die platenspeler draait Blonde On Blonde. De hoes van dat album leunt tegen het kastje waar de platenspeler op staat. Het programmaboekje waar deze tekening in te vinden is geeft geen verdere informatie over het boek waarin deze tekening te vinden is.
Na wat speurwerk kwam ik er achter dat Typex werkt aan een getekende biografie van Andy Warhol. Ik ga er van uit dat de in het programmaboekje afgebeelde tekening gemaakt is voor dat boek.
De door Typex getekende biografie van Andy Warhol zal waarschijnlijk pas in de zomer van 2018 verschijnen.

I Dreamed I Saw St. Augustine (1967) - door Jochen

I Dreamed I Saw St. Augustine (1967)

De Amerikaanse schrijver Joe Hill is al een tijdje succesvol, niet alleen als auteur van populaire comics (de Locke & Key-serie, bijvoorbeeld) maar ook al sinds 1997 als schrijver van horror, thriller en fantasy. Daarmee wint hij prijzen, scoort fikse verkoopcijfers en verfilmd wordt zijn werk inmiddels ook al. Zijn pseudoniem wordt in 2005 onthuld en blijkt niet eens zo heel erg verzonnen te zijn; hij is in 1972 geboren als Joseph Hillstrom King en heeft een schuilnaam gekozen omdat zijn vader de wereldberoemde bestsellerauteur Stephen King is – de jonge King wil graag op zijn eigen merites beoordeeld worden, vandaar. En van die voornaam Joseph Hillstrom is het maar een kleine, historisch correcte stap naar Joe Hill. Vader Stephen en moeder Tabitha (ook al een getalenteerd schrijfster) zijn bewonderaars van de legendarische Zweeds-Amerikaanse vakbondsactivist en eren hem door hun eerste zoon naar hem te vernoemen.

Die Zweed wordt geboren als Joel Emmanuel Hägglund (1879-1915) en emigreert in 1902 vanuit Stockholm naar de Verenigde Staten. Hij verandert zijn naam in Joseph Hillström, verdient als arbeider kriskras rondtrekkend de kost, schrijft en tekent ondertussen sociaalbewogen cartoons, politieke songs en satirische gedichten en is een lastige, mondige en intelligente socialist. Dat laatste speelt vermoedelijk mee bij zijn zeer dubieuze terdoodveroordeling en aansluitende executie, 19 november 1915, voor de moord op een kruidenier en zijn zoon in Salt Lake City, Utah. Op de avond van de moord meldt Joseph Hillström, of ook wel Joe Hill, zich bij een plaatselijke dokter met een schotwond in zijn hand die hij weigert te verklaren – dat is zo’n beetje het enige belastende feit waarop hij dan wordt veroordeeld.
Jaren later blijkt dat Hill de schotwond had opgelopen bij een ruzie om een vrouw, Hilda Erickson, die in een teruggevonden brief ook vertelt dat Joe door haar ex-verloofde is beschoten.

Hills handgeschreven laatste wil is een gedicht waaruit eens te meer zijn talent voor puntige schetsen in een kordate, geestige stijl blijkt. Het opent met:

My will is easy to decide
For there is nothing to divide
My kin don't need to fuss and moan
"Moss does not cling to rolling stone"

Het hele gedicht wordt decennia later op muziek gezet door Ethel Raim, die met haar Pennywhistlers het podium wel eens deelt met Dylan. Onsterfelijk wordt de tragische, begaafde Joe Hill echter vooral door “I Dreamed I Saw Joe Hill Last Night”, het lied dat Earl Robinson in 1936 van Alfred Hayes’ gedicht maakt. Pete Seeger zingt het, Bruce Springsteen speelt het lied live, heel dylanesque met akoestische gitaar en harmonica (2014), maar de bekendste versie is van Joan Baez, Woodstock ’69.

Dylanterie #20: Protestzanger, 1979 - door Ubel

Protestzanger, 1979

“Protestpop reageert op actualiteit”. Het is de kop boven een artikel dat ik in 1979 schrijf voor het weekblad van de Nederlandse Christelijke Radio Vereniging, de NCRV Gids. Natuurlijk is mijn drie jaar eerder ontloken liefde voor Bob Dylan de aanleiding. Dylan was, en is voor velen nog, synoniem met protestzanger. Iedereen die houdt van zijn muziek, weet dat je Dylan met dit predicaat ernstig tekort doet. Zeker, Zimmy kan en kon van leer trekken tegen onrecht – tegen racisme, uitbuiting, ongelijkheid. Toch, beter is het hem te omschrijven als bard, een lyrische zanger. Meer nog dan een bard is Dylan een rondtrekkende liedjesbrenger. Ja, Bob Dylan is de troubadour aller troubadours.

Ubel Zuiderveld vervat onder de naam Dylanterieën korte observaties en gedachten omtrent Bob Dylan in 111 computergetelde woorden, zogenaamde honderdelfjes.

27 mei 1966

27 mei 1966, vandaag precies 50 jaar geleden, gaven Bob Dylan en zijn band een concert in de Royal Albert Hall in Londen. Het was het laatste concert van de tournee van 1966. Iedereen kent het verhaal. Niet lang na dit concert viel Bob Dylan van zijn motor en verdween hij voor langere tijd uit het zicht.
Na 27 mei 1966 zou Bob Dylans muziek nooit meer zo klinken als in de hectische dagen in het voorjaar van 1966. Er was in die dagen een strijd gaande tussen verwachtingspatronen en vernieuwingsdrang en die strijd werd uitgevochten in de concertzalen.
Nu lijkt er in de Dylanwereld wel overeenstemming te zijn over de grootsheid van de muziek die Bob Dylan in 1966 maakte, maar toen lag dat anders. Men riep verwensingen en scheldwoorden richting podium. Men liep ontevreden voortijdig de concertzaal uit. Nu, vijftig jaar later, luisterend naar de paar officieel uitgebrachte en de onder liefhebbers circulerende opnamen van deze tournee is het ondenkbaar geworden dat het publiek ontevreden is. Je zou denken dat dat door gewenning komt, dat onze oren inmiddels weten wat ze van de Dylan van 1966 mogen verwachten, maar dat kan het niet alleen zijn. De muziek die 50 jaar geleden door de concertzalen van Europa schalde klinkt vandaag nog steeds fris, anders en hard.
Het is goddank nog steeds een uitdaging om te luisteren naar de Dylan van 1966.
En net als iedere Dylan-liefhebber waarschijnlijk wel eens doet vraag ik me zo nu en dan af wat ik gedaan zou hebben als ik op die 27ste mei 1966 in de Royal Albert Hall had gezeten. Zou ik gebleven zijn? Zou ik het begrepen hebben?
Of zou ik gaan?
Ik weet het niet.

Uit het patroon

Soms moet je even anders doen, uit je gebruikelijke patroon stappen en niet een regulier album van Bob Dylan opzetten, maar wat anders. Zo zette ik net de sampler Chronicles Volume One 6 Song Sampler op.
Deze cd werd in oktober 2004 in Amerika als cadeautje aan de kopers van Bob Dylans boek Chronicles Volume One gegeven en dat is - gezien de titel van de sampler - ook wel logisch. De zes nummers op deze cd zijn dan ook makkelijk te linken met de verschillende hoofdstukken in het eerste deel van Dylans autobiografie (hoe lang moeten we nog wachten op deel 2?).
Deze cd is verbonden met Chronicles, toch kreeg ik deze sampler niet bij aanschaf van dit boek. Ik kreeg mijn exemplaar bijna een jaar later, in september 2005 bij aanschaf van de cd The Bootleg Series vol. 7 - No Direction Home. Vreemd, maar waar.
Enfin, zes nummers staan er op deze cd:
1. The Cuckoo
2. New Morning
3. Father Of Night
4. Political World
5. Man In The Long Black Coat
6. Dignity
De tracks 2 en 3 komen van het album New Morning en de tracks 4 en 5 van Oh Mercy. "The Cuckoo" is een vroege concertopname en "Dignity" een piano-demo. Toen deze sampler uitkwam waren de versies van "The Cuckoo" en "Dignity" nog niet eerder officieel uitgebracht. Dat maakte deze cd zo aangenaam, zo begerenswaardig.
"The Cuckoo" is inmiddels ook verschenen op Bob Dylan Live At The Gaslight 1962 en "Dignity" staat op Tell Tale Signs. 
Maar het is niet alleen het feit dat er rarities op deze cd staan dat Chronicles Volume One 6 Song Sampler tot een interessante cd maakt. Ook de vreemde tracklist, de ogenschijnlijk rare combinatie van nummers uit de jaren 60, 70 en 80 maakt deze cd - voor mij - meer dan de moeite waard. Gek genoeg werkt het namelijk als mini-album, deze vreemde combinatie van tracks. Het scherpt de oren, overbekende nummers als "New Morning" en "Political World" krijgen door de combinatie met andere nummers dan op het reguliere album ineens een andere geluid. Ze laten een andere indruk achter.
En dat is de waarde van samplers als Chronicles Volume One 6 Song Sampler.

Dylan kort #1177

Marc Didden over Bob Dylan, 4 uur lang, luister hier. [met dank aan Dirk]
75 blazers spelen "Blowin' In The Wind", luister hier. [met dank aan Dirk]
"Het evangelie volgens Dylan", Trouw 25 mei, zie hier. [met dank aan Marcel]
De foto bij dit bericht is gemaakt door Coen van Uhm. Hij maakte de foto in een buitenwijk van Rome in april 2009. [met dank aan Coen]
Over 300 jaar denkt met niet meer aan de Beatles, Elvis of Bob Dylan, maar aan Chuck Berry, zie hier.
Tour Under The Dylan Sky sluit dit weekend af met 2 concerten, zie hier.
De Standaard: De 5 beste cd's van de week (#2: Fallen Angels), zie hier.
Blues Magazine: Recensie Fallen Angels, zie hier.
"De 6 beste covers van Bob Dylan", zie hier.
Fok! over Blonde On Blonde, zie hier.
De Morgen over de 75ste verjaardag van Dylan, zie hier.

NRC Handelsblad 26 mei 2016: Fallen Angels

Met dank aan Herman

Bob Dylan 75 jaar

Bob Dylan is vandaag 75 jaar geworden. Zo’n verjaardag is leuk, denk ik van te voren. In de aanloop naar zo’n dag neem ik me van alles voor. Zo was ik van plan om dit jaar de hele avond niks anders te doen dan platen van Bob Dylan draaien, maar de werkelijkheid verloopt anders. Ik ben, na een lange werkdag, de hele avond druk met het plaatsen van berichten op mijn weblog waardoor ik aan het beluisteren van muziek niet toekom.
Morgen is Bob Dylan niet meer jarig. Morgen heb ik tijd om naar de muziek te luisteren.

Bob Dylan 75 jaar

1. 

Waar ik ook kijk, Bob Dylan is overal. Dat is vandaag zo, de dag waarop Bob Dylan 75 jaar is geworden, maar ook op andere dagen. Er gaat geen dag voorbij dat ik Bob Dylan niet tegenkom.

2.

De autoradio, ergens op een van de boerenwegen tussen daar en thuis. Eind van de middag. Een vriendelijke stem vertelt mij dat Bob Dylan 75 jaar geworden is. Na die woorden start de muziek: "Most Likely You Go Your Way And I'll Go Mine", de remix van Mark Ronson. Een vreemde keuze, zeker wanneer diezelfde vriendelijke stem mij vertelt dat de keuze op dit nummer gevallen is omdat het 50 jaar geleden is dat Blonde On Blonde werd uitgebracht.
Waarom niet de originele versie van "Most Likely You Go Your Way And I'll Go Mine" draaien?

3. 

Gesprek met dochterlief:
"Weet je wel wie er jarig is?"
"Bobby."
"Heel goed."
"Alweer!"
"Hoezo alweer? Hij is net als iedereen één keer per jaar jarig. Weet jij ook hoe oud hij geworden is?"
"uhm... 76?"
"Bijna goed, hij is 75 geworden."

4.

Bob Dylan is overal. Of ik nou een roman van Thomas Verbogt of Theodor Holman opensla, of de geluiden uit de soapserie van 'mevrouw Tom' hoor, altijd kom ik vroeg of laat Bob Dylan tegen. In studieboeken, op de radio, in de getallen en letters op nummerborden, in comics, altijd en overal kom ik Bob Dylan weer tegen. Ligt dat aan mij? Zie ik meer omdat ik er op gespitst ben of is Bob Dylan echt overal? Is Bob Dylan deel van ons collectief bewustzijn geworden?

5.

Ik moet vijftien of zestien geweest zijn (en dat is inmiddels best lang geleden), ergens in de tweede helft van de jaren tachtig. "Blowin' In The Wind" kwam op de radio voorbij en mijn mond viel open. Daarna was er geen weg meer terug.
Er is sindsdien geen dag voorbij gegaan... Ik zei het al eerder.

6.

Soms vraag ik me af of ik het goed doe. Mijn kinderen zijn geïndoctrineerd met Dylan, al was dat nooit de opzet. Het begon met de gedachte aan een 'goede opvoeding' - wat dat dan ook zijn mag - maar van lieverlee sloop daar steeds meer Dylan in.
Inmiddels is het zover dat dochterlief denkt dat Bob Dylan vaker jarig is dan gewone stervelingen en zoonlief in de platenzaak ieder album van Dylan aanwijst met de vraag: "Heb je die al?"
Ben ik doorgeslagen?
Daar moest ik aan denken toen onlangs een medeliefhebber mij een spiegel voorhield: "het heeft iets obsessiefs", of woorden van gelijke strekking, schreef hij. Hij heeft gelijk.
Is het erg om obsessief te zijn?

7.

Disillusioned words like bullets bark
As human gods aim for their mark
Make everything from toy guns that spark
To flesh-colored Christs that glow in the dark
It’s easy to see without looking too far
That not much is really sacred

Er gaat geen dag voorbij dat deze woorden uit "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" niet in mijn hoofd zingen.
Is dat obsessief? Misschien wel, maar het maakt me niet minder gelukkig.

8. 

Gisteren gelezen: "The over-all effect is that of a career speedfreak jacked up like the great hummingbird, trying to talk his way through a cordon of bemused ushers and into a free, front-row seat at a sold-out Bob Dylan concert." (Hunter S. Thompson - The Great Shark Hunt, blz. 97)

9.

Er is mij gevraagd om in 25 woorden te zeggen wat Bob Dylan voor mij betekent. Ik kon het niet. In plaats van 25 woorden schreef ik 5 kantjes en nog ben ik niet tevreden.

10. 

"Wat betekent Bob Dylan voor jou?"
"Bob Dylan zelf niet zoveel, zijn werk daarentegen, zijn muziek is iets waar ik al enkele decennia dagelijks mee bezig ben."
"Waarom Dylan?"
"Hij raakt me."
"Hoe dan?"
"Als ik dat zou weten hoefde ik niet meer te luisteren."

11. 

Bob Dylan; 16 ansichtkaarten bevat teksten over het luisteren naar en leven met de muziek van Bob Dylan. Een deel van de teksten in Bob Dylan; 16 ansichtkaarten is afkomstig uit het boek Geef de anarchist een sigaret. De overige teksten zijn niet eerder gepubliceerd.
Bob Dylan; 16 ansichtkaarten zal aanstaande zaterdag te koop zijn tijdens Reuring.

12.

Er is zoveel Dylan op zoveel plekken. Ik heb zoveel te zeggen dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Ik sta met mijn mond vol tanden.

13.

Mijn telefoon speelt een geluidje om mij er op te attenderen dat er een berichtje ontvangen is. In het berichtje wordt ik gefeliciteerd. Er staat niet bij waarmee, maar dat hoeft ook niet. Ik weet waar het om gaat.
Er is geen taart in huize Willems, maar feest is het wel.

14.

Happy birthday, mister D.

Bob Dylan 75 jaar

Met dank aan Rob

Dylanterieën #18 & 19 [Bob Dylan 75 jaar] - door Ubel

AKA Bob Dylan, 1941

Hij zit in mijn computer. ’n Gescand geboortecertificaat. Wat moet een mens ermee? Citeren? “Vader: Abram H. Zimmerman. 29 jaar, geboren in Duluth. Manager stockdepartment van de Standard Oil Company. Color or race: Jewish. Moeder: Beatrice Stone. 25 jaar, geboren in Hibbing. Color or race: Jewish. Housewife. Number of children born to this mother (this totals must include this child): 1. Total number born alive and now living: 1.” Dat is hem dus. Robert Allen Zimmerman. Geboren 24 mei 1941 in Saint Mary’s Hospital in Duluth, Minnesota. Lengte: 20,5 inch - ruim 52 centimeter. Het dossiernummer van de Minnesota State Department of Health is 54389, gevolgd door 838. AKA Bob Dylan.

Shabtai Zisel, 2016

24-05-2016. Shabtai Zisel ben Avraham wordt 75. Althans als je onze Gregoriaanse kalender volgt. Volgens de Joodse jaartelling bereikte Shabtai ruim een week eerder deze gezegende leeftijd. Dat heeft te maken met het aantal zonsopkomsten sinds 27 iyyar 5701. Want 27 iyyar is Shabtai’s Joodse geboortedag. Trouwens, Shabtai zoals wij hem kennen, ofwel Robert Allen Zimmerman, is veel jonger. Zimmerman neemt immers een pseudoniem aan als hij achttien is. Dat doet hij als hij in Minnaepolis definitief folkzanger wordt. Shabtai gaat zich Bob Dylan noemen. Het wordt later officieel zijn naam. Op 9 augustus 1962 registreert Dylan zich bij de burgerlijke stand. Verrek. Ik ben maar zes weken ouder dan hij!

Ubel Zuiderveld vervat onder de naam Dylanterieën korte observaties en gedachten omtrent Bob Dylan in 111 computergetelde woorden, zogenaamde honderdelfjes.

Dylan kort #1176 [Bob Dylan 75 jaar]

Marcel van Veldhuizen over Dylans 75ste verjaardag, zie hier. [met dank aan Marcel]
Frits Tromp over Fallen Angels, zie hier. [met dank aan Frits]
Classic Rock Mag: Recensie van Fallen Angels, zie hier. [met dank aan Frits]
Classic Rock Mag: Dylans tien beste albums, zie hier. [met dank aan Frits]
HLN: Dylans 75ste verjaardag, zie hier.
Maxazine: Dylans 75ste verjaardag, zie hier.
Esquire: Dylan 75ste verjaardag, zie hier. (boek Daniel Kramer)
NRC Handelsblad: Recensie Fallen Angels, zie hier.
Nieuwsredactie: Dylans 75ste verjaardag, zie hier.
Zin: Dylans 75ste verjaardag, zie hier.
Marc Didden: Dylans 75ste verjaardag + radio, zie hier.
Het Nieuwsblad: Dylans 75ste verjaardag, zie hier.
Heaven: Dylans 75ste verjaardag, zie hier.
Focus Knack: Dylans 75ste verjaardag, zie hier.
De krenten uit de pop: Recensie Fallen Angels, zie hier.
Dagblad van het Noorden: Dylans 75ste verjaardag, zie hier.
Radio 2: Dylans 75ste verjaardag, zie hier.
Enzovoort, enzovoort,
enzovoort, enzo...

Dylan kort #1175

Radio Bloemendaal, uitzendingen rond Bob Dylan: aflevering 1, aflevering 2, aflevering 3 en aflevering 4. [met dank aan Dirk]
Vrij Nederland: "Een cursus moderne Dylan voor afhakers", zie hier (voor een indruk). [met dank aan Jasper]
Fallen Angels is album van de week op Radio 1, zie hier. [met dank aan Dirk]
Friesch Dagblad van vandaag heeft een (redelijk) groot artikel over Bob Dylan i.v.m. Dylans verjaardag, morgen. [met dank aan Frits]
Fallen Angels de radiocommercial, luister hier (vanaf 1:21:28)
EO over de vorige week geveilde brief van Bob Dylan, zie hier.
Blonde On Blonde is 50 jaar oud, zie hier.
DaMusic over de 'Judas'-roeper tijdens het concert van 17 mei 1966 in de Manchester Free Trade Hall (en niet de Royal Albert Hall), zie hier.
Dylanterie: vergeet niet de wekelijkse Dylanterie van Ubel (hieronder) te lezen. Morgen, in het kader van Bob Dylans 75ste verjaardag, 1 of 2 'extra' Dylanterieën op deze blog.

Dylanterie #17: Dylanbaby’s, 2014 - door Ubel

Dylanbaby’s, 2014

In Nederland zijn opgeteld 9810 jongentjes geboren met Dylan als eerste voornaam. Trouwens ook 34 meisjes dragen Dylan in hun naam – als eerste, tweede of volgende voornaam. Het zal geen verwondering wekken dat de burgerlijke stand uitgerekend in 1965, Bobs doorbraakjaar, de eerste Dylan inschrijft. Overigens blijft daarna het aantal dylanbaby’s eerst beperkt. Het zijn er 24 in 1972, 40 in 1989. Tussen 1990 en 2010 is Dylan op het hoogtepunt van zijn populariteit. 1993 is een uitschieter, 677 dylanbaby’s. De laatste jaren slinkt het aantal nieuwe Dylans snel. Wel hebben nog 1693 jongens Dylan als tweede of volgende naam. Zou daar iemand bij zijn die als eerste voornaam Bob heeft?

Ubel Zuiderveld vervat onder de naam Dylanterieën korte observaties en gedachten omtrent Bob Dylan in 111 computergetelde woorden, zogenaamde honderdelfjes.

Dylan kort #1174

Tim Knol kiest en zingt Dylan, zie hier.
"The Times They Are A-Changin'", zie hier.
"De kracht van metaforen", onder andere "Wedding Song" van Planet Waves, zie hier.
"Mythe met vele gedaanten", Gazet van Antwerpen, zie hier.

Fallen Angels (ik ben een vat vol tegenstrijdigheden)

Vrijdag
Ochtend. Vlak voor het nieuws van 8 uur hoor ik op de autoradio een commercial voor Fallen Angels. Fragmenten van twee songs, welke weet ik niet meer. Een mannenstem vertelt dat Fallen Angels vanaf vandaag verkrijgbaar is.
Pas in de avond vind ik de rust om naar Fallen Angels te luisteren. Twaalf tracks, samen 37 minuten en 57 seconden. Opvallend is de naam van gitarist Dean Parks in het boekwerkje van Fallen Angels. (Ook opvallend: nergens een foto van Bob Dylan.)
Vorige week heb ik Fallen Angels al gehoord, één keer. Nu luister ik voor de tweede keer. Tussen die twee keer luisteren heb ik meerdere recensies van Fallen Angels gelezen en al die recensenten zijn – net als ik – in dezelfde valkuil gevallen: Fallen Angels wordt benaderd als Shadows In The Night deel twee.
Het is een logische gedachte, maar die gedachte doet Fallen Angels te kort. Om Fallen Angels op waarde te kunnen schatten moet eerst Shadows In The Night vergeten worden.
Ik kan dat nog niet. Mijn oordeel over Shadows In The Night zit me nog te veel in de weg om Fallen Angels echt te kunnen horen.

Zaterdag
Shadows In The Night vergeten om naar Fallen Angels te kunnen luisteren, met die gedachte ben ik vroeg opgestaan.
Fallen Angels is een lichtvoetig album, het kabbelt en suddert. En toch… en toch weet de muziek de aandacht te trekken.
Het is een album van twaalf korte nummers. Dezelfde gedachte komt tijdens het luisteren steeds weer terug: is het nummer nu al weer afgelopen?
Dat is positief, toch? Het feit dat ik meer had willen horen is een goed teken.
Alle composities op Fallen Angels hadden al een leven achter zich voor Bob Dylan besloot ze op te nemen en alle composities hoor ik in de uitvoering van Bob Dylan voor het eerst. Ik kan niet vergelijken, ook dat is een voordeel, denk ik.
Het lange intro van “Polka Dots And Moonbeams” verrast me iedere keer luisteren weer. En dan Dylans stem die binnen komt waaien. Ik merk dat ik nauwelijks (nog) naar de woorden luister, dat ik me vooral richt op hoe die machtige stem die woorden zingt.
Luister bijvoorbeeld hoe die stem de eerste keer de woorden “All The Way” zingt in het gelijknamige nummer. Dit is Dylanesk.
Vanaf de eerste keer luisteren is “Skylark” het nummer dat me misschien wel het meest aanspreekt. Er schuilt een soort van ‘nette strijd’ in dit nummer, eerst tussen viool en gitaar, later tussen viool en stem. Er huist een aangename spanning in dit nummer, een spanning die ik graag meer op Fallen Angels was tegengekomen.
Er zijn momenten op Fallen Angels waarop het klinkt alsof het album is opgenomen met de intentie om niet te opdringerig bij de luisteraar naar binnen te komen. Ik houd er nou juist wel van wanneer Dylans muziek zich aan mij opdringt. En dan hoor ik “All Or Nothing At All” en dan denk ik gek te zijn, hoe kan ik die intentie vermoeden?
Het tegendraadse ritme van “On A Little Street In Singapore” geeft Bob Dylan de ruimte om tegen de logica in te zingen. Misschien is dit wel het meest Dylaneske nummer op Fallen Angels terwijl het van alle nummers op Fallen Angels misschien ook het nummer is dat het verst staat van een typische Dylan-compositie, wat dat dan ook is.
Is Fallen Angels het album van tegenstrijdigheden? Dat is waarschijnlijk alleen waar voor de luisteraar, niet voor de makers van het album.
“Melancholy Mood”, nog zo’n nummer dat veel te kort is, een opname die blijft hangen en dan gelijk er achteraan de ritmebreker “That Old Black Magic”.
Fallen Angels brengt mij in tweestrijd omdat het aan de ene kant een goed (niet groots) album is, maar aan de andere kant niet het album is waar ik naar uitkeek. Ik moet nog aan het idee van Fallen Angels wennen. Tot mijn verrassing is dat gewenningsproces aangenamer dan ik van te voren had gedacht.

Fallen Angels boekwerkje

Dylan kort #1173

In afwachting van de bezorging van Fallen Angels en The Last Word On First Blues - die andere vandaag verschenen muziekdrager met Dylan - maar even een Dylan-kort. Er verschijnt momenteel genoeg nieuws op het internet (en elders) over Dylan om een aflevering samen te stellen.

Om eenvoudig te beginnen: Let op het t-shirt van Giel Beelen in de uitzending van De Wereld Draait Door van woensdag, zie hier.
De meeste berichten gaan natuurlijk over Fallen Angels en de aanstaande verjaardag van Bob Dylan en natuurlijk 50 jaar Blonde On Blonde en de "Judas!"-roeper:
Humo begint de recensie van Fallen Angels met: "Als een permanente hooikoortspatiënt die een rochelende doodsreutel inzet: zo en niet anders klinkt Bob Dylan." Ik kan er niks aan doen, maar ik kan zo'n recensie dan al niet meer serieus nemen en dat terwijl Humo over het algemeen lezenswaardige recensies bevat. Zie hier.
De recensie van OOR is kort, maar niet krachtig, zie hier.
Daan Visser sluit zijn recensie af met: "Bob Dylan kan gewoon lekker zijn gang gaan. Na een carrière van ruim vijftig jaar kan niemand de Amerikaanse icoon vertellen wat hij moet doen. Als iemand zoiets doet moet je maar hopen dat er iets moois uit komt en gelukkig is dat gebeurt.", zie hier.
"Nieuwe inzichten biedt Fallen Angels niet", aldus Gijsbert Kamer in de Volkskrant, zie hier. Volgens De Morgen is de charme er inmiddels vanaf, zie hier.
En dan een stuk over Dylans concert in Manchester in 1966 staat hier.
Rond Dylans aanstaande verjaardag worden nogal wat feesten georganiseerd, zoals in Haarlem, zie hier. In Leeuwarden, zie hier. In Kampen, zie hier. In Middelburg, zie hier en hier. In Brugge, zie hier [met dank aan Dirk] En natuurlijk Alkmaar, zie hier.
Om de verjaardag van Blonde On Blonde te vieren brengt Mojo een  dubbel-elpee uit, Dit album bevat covers van de nummers van Blonde On Blonde, zie hier.
Ook Heaven besteedt aandacht aan Blonde On Blonde, zie hier.
Focus over Blonde On Blonde, een artikel dat begint met: "Frustratie, drugs en zenuwinzinkingen" en wie meer wil lezen moet betalen, zie hier.
Marc Didden over de aanstaande verjaardag van Bob Dylan, zie hier.
En dan is er nog Kesha die Dylans "It Ain't Me, Babe" had willen zingen, zie hier.
Volgens Herman Brusselmans worden Bob Dylans kwaliteiten als muzikant nogal overschat, zie hier.
Er is een brief van Bob Dylan verkocht, zie hier.
Wie nog een bestemming voor een 'dagje uit' zoekt kan naar de tentoonstelling "Time Out Of Mind", zie hier.
Eric Claptons nieuwe album I Still Do bevat een cover van "I Dreamed I Saw St. Augustine". Een live-versie is hier te beluisteren. De album-versie is op Spotify te beluisteren. [met dank aan Ton]

En dan gaat de bel, Fallen Angels is er. Op The Last Word On First Blues moet ik nog even wachten.

Jolene (2009) - door Jochen

Jolene (2009)

Mink DeVille is nog geen echt grote naam in Europa als hij in 1981 in de Grugahalle in Essen het nachtpubliek voor een van de legendarische Rockpalastnächte mag opwarmen. Hij onderkent de kans die hem geboden wordt, onderbreekt een Amerikaanse tournee en heeft zelfs wat Duitse woordjes geleerd. Danke, bijvoorbeeld, dat hij tot hilariteit van de zaal als Tanke uitspreekt. Hij zegt het bijna na elk lied en naarmate de avond vordert, roepen steeds meer concertgangers terug: “… und Öl nachfüllen!” (“en olie bijvullen”).
Het is goedmoedig; Willy DeVille (1950-2009) heeft al gauw het publiek gewonnen – op zijn laatst na het vierde nummer, het inmiddels klassieke “Cadillac Walk”.
Dat is tevens een van de songs waarmee DeVille een plekje in het hart van Dylan verovert. In de Post-MusiCares conversatie met Bill Flanagan, februari ’15, verbaast hij zich erover dat Mink DeVille nog steeds geen plaats heeft gekregen in de Rock ‘n’ Roll Hall Of Fame en noemt “In The Heat Of The Moment”, “Steady Driving Man” en “Cadillac Walk” als voorbeelden waarom hij die ereplek verdient.

De liefde zit diep, bevestigt het verhaal van gitarist Paul James. De Canadese James, die een vriendschap met Dylan ontwikkelt en meerdere malen bij hem op het podium staat, vertelt in een interview met Small Town Toronto (januari 2011) over hun eerste ontmoeting: “Het eerste wat hij tegen me zei was ‘Hé, ik heb die video gezien waarop jij bij Mink DeVille speelt. Die Willy is something else.’ Willy leefde toen nog.”
Vermoedelijk heeft Dylan beelden gezien van Mink DeVille Live At Montreux 1982; een schitterende concertregistratie waarop Paul James een prominente rol heeft en inderdaad goed herkenbaar is.

Zijn hommage aan Mink DeVille heeft Dylan echter al enkele jaren vóór die bewonderende woorden in het Flanaganinterview afgeleverd, zij het indirecter, op het album Together Through Life. Die plaat werd destijds, in 2009, laaiend enthousiast onthaald, maar vervaagt inmiddels alweer – de songs krijgen vooralsnog geen tweede leven en de opmerkelijke hoofdrol voor accordeonist David Hidalgo heeft minder frisblijvende charme dan bijvoorbeeld Scarlet Rivera’s viool op Desire. Aan de vergetelheid ontsnappen alleen de drie songs die Dylan ook veruit het meest gespeeld heeft: het stuwende, mysterieuze en eigenlijk ook wel mooiste lied “Beyond Here Lies Nothing”, het prachtige “Forgetful Heart” en het aanstekelijke, bijna vrolijke rockertje “Jolene” – dat mede zo goed geconserveerd blijft dankzij de afwezigheid van Hidalgo’s al te dominante trekzak.

“Jolene” wordt in de eerste besprekingen uiteraard vergeleken met Dolly Partons klassieker. Verder dan de titel kom je dan echter niet en meer dan een plagerijtje van de oude meester (of medeauteur Robert Hunter) is het dan ook niet. Dylan snapt natuurlijk dat de exegeten verwoed de parallellen met die meelijwekkende smeekbede van een mutserige huisvrouw zullen zoeken. Jolene is immers net zo’n ondubbelzinnige, onaantastbare naam als Roxanne of Peggy Sue of Gloria, namen die altijd in de schaduw van het gelijknamige popmonument zullen staan.
Maar een speelse Dylan en Hunter houden wel van een rode haring en besluiten om Dylans verwijzingen naar het oeuvre van Mink DeVille achter die geladen countrynaam te verstoppen. En het werkt. Het duurt immers wel even voordat de connectie met DeVille’s “Rolene” gevonden is; Dylan kopieert de naamsherhaling en geeft haar, net als Mink, big brown eyes. Als je dan eenmaal de oude LP’s van Mink DeVille weer hebt afgestoft (met name Return To Magenta en Cabretta), stromen de Aha-Erlebnisse binnen. Vrijwel elke regel uit de Dylan/Hunter-song parafraseert of citeert liedflarden van die platen. Ook uit de klassiekers die Dylan in dat interview noemt; in “Steady Driving Man” horen we de Saturday night special en de long old highway en in “Cadillac Walk” zien we ook al de dead man rise en is de dame eveneens something nice, wat dan ook weer rijmt op dice.
Daar houdt het niet op. Behalve deze drie kom je nog zes songs tegen waaruit Dylan vrolijk knipt en plakt – het minst verborgen uit het Phil Spectorachtige openingsnummer van Return To Magenta, “Guardian Angel”: de regel When you hold me in your arms things don't look so dark blijft in zijn geheel gehandhaafd. En dan hebben we het alleen nog maar over “Jolene”. In het volgende lied, “This Dream Of You”, frequenteert de ik-persoon hetzelfde Nowhere Café waar Willy DeVille destijds broeierig zat te staren naar een mooie meid ( “Just To Walk That Little Girl Home”; nog zo’n monument waarmee hij dat plekje in de Rock ‘n’ Roll Hall Of Fame verdient).

De papierwinkel en de radio - met dank aan Herman

Herman stuurt mij met de regelmaat van de klok e-mails met scans van artikelen uit dag- en weekbladen, links naar artikelen online en links naar radio-uitzendingen. Zowel gisteren als vandaag ontving ik twee berichten van Herman. De vier bijdragen van Herman op een rij:

1. VPRO Gids #21, het bericht gaat over een uitzending van 21 mei

2. Radio 1, Christophe Vekeman over Bob Dylan, luister hier. (vanaf 15 minuten)

3. de Volkskrant van 18 mei.

4. Vrij Nederland van deze week, zie hier.

met dank aan Herman!

Play Fuckin' Loud!

Het is mei 2016, de zeventiende om precies te zijn. De hele dag zit ik al met dat ene moment in mijn hoofd. Het blijft maar rondspoken door mijn gedachten. Eerst is het stil, in dat moment. En dan. Tsja.
Er is geen bekender verhaal. Iedereen in de Dylan-wereld kent het al. Ik moet hetzelfde verhaal nogmaals vertellen, maar ik moet het kort houden. Ik ben niet helemaal fit vandaag.

Wat is het?
Het zijn vijf letters samengesmolten tot één woord, een naam. Uitgesproken in minder dan een seconde.
En dan de reactie.
Het is eenmalig. Hetzelfde gebeurde nooit eerder en zal ook nooit meer gebeuren, al lijkt het er soms wel op.

27 september 2000, Ahoy Rotterdam. Bob Dylan zet "Fourth Time Around" in. De man op het stoeltje naast mij, nog voor Dylan een woord heeft gezongen, schreeuwt vanuit zijn tenen "Motherfucker" richting podium en beent weg om niet meer terug te komen.
Dat is niet hetzelfde. Al lijkt het er misschien op.
Een beetje.

Het ging anders. Dat moment in mei 1966.
Het ging zo: Het is even stil. De muzikanten spelen niet. Het publiek klapt of joelt niet. En in die stilte duikt een stem naar voren. Alleen omdat het stil is kan de stem gehoord worden.

JUDAS!

 Er is applaus, maar ook ongeloof. Dan is het stil. Zo stil dat je de monden kunt horen openvallen. Pas dan komt een reactie vanaf het podium:

I don't believe you...

en een tweede reactie uit dezelfde keel:

You're a LIAR!

Het is geen sterke reactie wanneer je naar de woorden kijkt, maar de reactie zit niet in de woorden. De reactie zit in de manier waarop die woorden uitgesproken worden.
En dan draait de frontman zich om naar zijn muzikanten om de reactie in de muziek te laten leggen na een aansporing:

Play Fuckin' Loud

Waarna de man zich weer omdraait om met één armgebaar, met één blik de ultieme fuck you richting roeper te slingeren.

Moet ik er nog meer over zeggen? Een bekender moment is er niet.

Iedereen in de Dylan-wereld kent het al.

Misschien moet ik alleen nog dit zeggen: twee jaar eerder, begin 1964 bracht dezelfde muzikant een album uit dat geheel in het verwachtingspatroon van de roepende stem paste. The Times They Are A-Changin' heet dat album. Op dat album zijn de onderstaande regels te horen:

But I can’t think for you, you’ll have to decide
Whether Judas Iscariot had God on his side

Ook daar moest ik aan denken vandaag, al is dat weer een heel ander verhaal. Een heel ander in de tijd bevroren moment.

Geef de anarchist een sigaret

Op 24 april kondigde ik de aanstaande uitgave van Geef de anarchist een sigaret; de Bob Dylan aantekeningen 2015 - 2016 hier aan. Dat boek had inmiddels al lang in de winkel moeten liggen. Door een 'technisch foutje' ergens in de tijd tussen proefdruk en publicatie werd de datum waarop Geef de anarchist een sigaret daadwerkelijk te koop zou worden aangeboden maar opgeschoven. Gisteren vroeg een mede Dylan-liefhebber nog "wanneer komt je sigaretten-boek nou eens uit?" Ik kon hem toen geen antwoord geven. Vandaag kan ik dat wel: vanaf nu is Geef de anarchist een sigaret overal te koop.

Geef de anarchist een sigaret; de Bob Dylan aantekeningen 2015 - 2016 is het vijfde deel van de Bob Dylan aantekeningen. De aantekeningen in dit boek beslaan de periode februari 2015 – april 2016. In deze aantekeningen komen de grote Dylan-momenten uit deze periode, zoals het uitkomen van The Cutting Edge en Bob Dylans concerten in Carré, Amsterdam in november 2015, voorbij, maar er is uiteraard ook aandacht voor de kleine momenten, de persoonlijke momenten, zoals het luisteren naar een teruggevonden concertopname uit 2002 of de twijfel over de aanschaf van de zoveelste persing van Planet Waves. Met humor, oog voor detail en een kritische blik weet Tom Willems in zijn aantekeningen de lezer mee te nemen in het leven van een liefhebber van Bob Dylans muziek. Geef de anarchist een sigaret is een feest van herkenning voor iedere Dylan-liefhebber.

Geef de anarchist een sigaret (325 pagina's, ISBN: 9789402148886) is gepubliceerd via het selfpublishingplatform Brave New Books. Prijs: €23,95


Over Tom Willems: Tom Willems (1973) hoorde in de jaren tachtig Bob Dylans "Blowin’ In The Wind" op de radio. Vanaf die dag heeft Willems alleen maar meer muziek van Bob Dylan zijn huis ingedragen. Sinds februari 2008 is Tom Willems de man achter de weblog Bob Dylan in (het) Nederland(s). Van Tom Willems verschenen eerder onder andere Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 en vier delen van de Bob Dylan aantekeningen.

twee aantekeningen uit Geef de anarchist een sigaret:

06/12: De eerste keer dat ik “She’s Your Lover Now” hoorde moet in 1991 geweest zijn, vlak na de aanschaf van The Bootleg Series volumes 1 – 3 [rare & unreleased] 1961 – 1991, al kan ik me niet herinneren dat dat nummer toen indruk maakte. Dat kwam later. Later, het moet ergens rond 1994 geweest zijn, kocht ik op een kleine platenbeurs van een uit zijn mond stinkende handelaar de bootleg Thin Wild Mercury Music. Op die bootleg staan twee versies van een nummer waar ik nog nooit van gehoord had: “Just A Little Glass Of Water”. Bij thuiskomst bleek achter deze vreemde titel “She’s Your Lover Now” schuil te gaan. Een van de twee versies van “She’s Your Lover Now” op Thin Wild Mercury Music bracht me bij de eerste luisterbeurt volledig van mijn stuk: de versie met alleen piano en zang. Bovendien opende deze piano-versie mijn oren voor de schoonheid van de band-versie op The Bootleg Series volumes 1 – 3 [rare & unreleased] 1961 – 1991. Ik raakte volledig in de ban van “She’s Your Lover Now”, een nummer dat nooit het album haalde waar het voor werd opgenomen – Blonde On Blonde – simpelweg omdat Bob Dylan het niet lukte een take waar hij tevreden over was op te nemen. Samen met “Blind Willie McTell”, “Farewell Angelina” en “I’ll Keep It With Mine” behoort “She’s Your Lover Now” tot de grote verloren songs.
Verder herinner ik me de woede van Clinton Heylin over de liner-notes van The Bootleg Series volumes 1 – 3 [rare & unreleased] 1961 – 1991 omdat daar ten onrechte in staat dat de take van “She’s Your Lover Now” compleet is. Dat is niet zo, de opname breekt – frustrerend genoeg – voortijdig af.
Het is december 2015, over iets meer dan een maand is het precies vijftig jaar geleden dat Bob Dylan een hele opnamesessie aan niets anders werkte dan aan het vastleggen van “She’s Your Lover Now”. Die opnamesessie was op 21 januari 1966, ik heb ‘m vanavond van begin tot eind gehoord. Hoe lang duurt die hele sessie? Een half uur? Een uur? Ik weet het niet meer.

Dylanterie #16: The Gaslight, 1961 - door Ubel

The Gaslight, 1961

The Gaslight Café vestigt zich in 1958 aan MacDougal Street. In een keldertje van een appartementsgebouw dat karakteristiek is voor New York – roestbruinrode baksteen, ijzeren brandtrappen langs de gevel. De kelder is duister, rokerig bedompt, een piepklein podium naast een keukentje. In juli 1961 ontmoet Victor Maymudes, zijn latere tourmanager, hier Bob Dylan. Dylan drinkt koffie en rookt. Rond sluitingstijd vraagt hij of hij drie songs mag spelen. Het mag. Maymudes: “Als hij begint, is het personeel bezig met de schoonmaak. Maar één voor één stoppen ze met hun werk; ze komen onder de bekoring van Dylans magie. Twaalf mensen staan stil te luisteren tot hij klaar is, en applaudisseren dan.”

Ubel Zuiderveld vervat onder de naam Dylanterieën korte observaties en gedachten omtrent Bob Dylan in 111 computergetelde woorden, zogenaamde honderdelfjes.

Blonde On Blonde

Iets voor 7 uur in de ochtend. Met een nog duffe kop stuit ik op Facebook op een bericht over Blonde On Blonde. Blonde On Blonde verscheen vandaag precies vijftig jaar geleden, aldus dat bericht.
Het is een mythe. Blonde On Blonde verscheen helemaal niet op 16 mei, maar later in 1966, ergens in juni. Dan heb ik het over Amerika. In Nederland verscheen het album nog later.
Dat neemt niet weg dat het een mooie mythe is, een mythe die al jaren weet te overleven in een Dylan-wereld vol feiten-neukers.
En dus zet ik iets voor zeven uur in de ochtend op deze tweede Pinksterdag Blonde On Blonde op. Het eerste dat ik hoor is "Rainy Day Women #12 & 35". 'Carnaval,' in de typering van 'mevrouw Tom'. Ik ben het in de loop der jaren meer als toegangskaartje tot Blonde On Blonde gaan horen.

Het is na 8 uur. De laatste tonen van "Sad Eyed Lady Of The Lowlands", het laatste nummer van Blonde On Blonde, dwarrelen door de kamer. Er is ruim een uur verstreken en ik heb niet meer dan een paar regels voor een stuk over Blonde On Blonde op papier staan, hoe kan dat nou?
Het ging zo:
Na het lezen van het bericht op Facebook op de iPad druk ik de computer aan om een stuk over Blonde On Blonde te schrijven. Direct daarna schuif ik Blonde On Blonde in de cd-speler. Terwijl de computer updates aan het installeren is, krabbel ik bovenstaande regels op een stukje papier. Na de zin over "Rainy Day Women #12 & 35" als toegangskaartje tot Blonde On Blonde te hebben opgeschreven, stop ik met het krabbelen van woorden omdat ik weet dat er op de computer een in juni 2015 in de steek gelaten manuscript over Blonde On Blonde staat waarin regels staan die ik voor mijn blog-bericht kan gebruiken. Dat manuscript heb ik in juni 2015 in de steek gelaten omdat ik vast liep, niet verder kwam. De stijl, de vorm wat te experimenteel vond.
Als de computer eindelijk, eindelijk klaar is met het installeren van de benodigde updates is de cd inmiddels aangekomen bij "Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again". Na het overtypen van bovenstaande regels zoek ik de bruikbare stukken in het Blonde On Blonde-manuscript, maar vinden doe ik ze niet.
Wat ik wel vind is dat er mogelijk toch potentie zit in het manuscript en dus zit ik - voor ik goed en wel doorheb wat ik doe - niet aan een blog-bericht over Blonde On Blonde te werken, maar schrijf ik verder aan het in juni 2015 in de steek gelaten manuscript.
Op die manier wil de tijd wel verstrijken.
De verstrijkende tijd: ik heb Blonde On Blonde voor een tweede keer opgezet. Het is kwart voor 9 en weer hoor ik "Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again". Ik kan dit de hele dag volhouden: luisteren naar Blonde On Blonde.
Misschien is dat wel wat ik moet doen op de dag dat het nog geen vijftig jaar geleden is dat Blonde On Blonde verscheen: luisteren.

Dylan kort #1172

Deel 4 van de Dylan story op radio 1 (vanaf 1 uur 27 minuten), luister hier. [met dank aan Dirk]
Johan Schoenmakers over I'll Remember You van Jacques Mees, zie hier.
De Recensie van Small Town Talk uit de Volkskrant van gisteren (zie hieronder) kan hier online gelezen worden.
De advertentie van Music On Vinyl hieronder komt uit Mania nr. 327 (6 mei 2016)

de Volkskrant 14 mei

In de Volkskrant van 14 mei staat een aardige, rijk geïllustreerde recensie van het boek Small Town Talk van Barney Hoskyns. [met dank aan Herman]

Fallen Angels

Het aanstaande vrijdag te verschijnen album Fallen Angels is nu al via de website van De Wereld Draait Door te beluisteren. Zie hier. [met dank aan Wim]

Twee boeken (kort)

Het boekje The answer is blowing in the wind; De spiritualiteit van Bob Dylan van Kick Bras is uitgegeven ter ere van Bob Dylans 75ste verjaardag. Dit boekje bevat vier hoofdstukken in nog geen veertig bladzijden. In deze vier hoofdstukken behandelt Bras vier thema's:
1. Profetisch protest
2. Hoe te leven?
3. Jood en christen
4. De liefde en de dood
Ik heb The answer is blowing in the wind vanmiddag gelezen en ik moet zeggen dat het een alleraardigst boekje is. Daar waar boeken die Dylans leven en werk vanuit een religieus perspectief belichten nogal eens verzanden in betweterige us and them retoriek, schrijft Bras luchtig en met een open vizier. Hij legt verbanden tussen Bijbelse fragmenten en Dylans songteksten en alleraardigst is wat Bras schrijft over Dylans worsteling om aan de aan hem opgelegde rol van profeet, van stem van een generatie te ontsnappen.
Het enige commentaar wat ik op The answer is blowing in the wind heb is dat Bras consequent Alan in plaats van het correcte Allen Ginsberg schrijft en maar niet lijkt te kunnen verkroppen dat Bob Dylan nogal eens een 'g' achterwege liet (zie de titel van het boekje...). Het zijn kleine dingen, geen reden om The answer is blowing in the wind niet te lezen.
De laatste bladzijde van dit boekje verklapt dat dit boekje de teksten van de radio-uitzendingen van Woord op zondag bevatten, zie hier.

Van een heel andere orde (en voor een heel ander publiek gemaakt) dan The answer is blowing in the wind is het prentenboek If Not For You. In dit boek gaat de songtekst van Bob Dylan vergezeld van tekeningen van David Walker.
Dit prentenboek is gemaakt voor de kleintjes, de peuters en kleuters die uit dit boek voorgelezen kunnen worden. Toch schat ik zo in dat het overgrote deel van de verkochte exemplaren van If Not For You nooit voorgelezen zal worden, maar door volwassen Dylan-verzamelaars gekoesterd zal worden.
If Not For You is zeker niet het eerste prentenboek dat een songtekst van Bob Dylan als uitgangspunt heeft. Eerder verschenen er al prentenboeken rond onder andere "Blowin' In The Wind", "Man Gave Names To All The Animals" en "Forever Young". Van deze eerder verschenen Dylan-prentenboeken is Forever Young toch wel veruit het meest geslaagd. Het net verschenen If Not For You brengt daar geen verandering in. Het is een aardig prentenboek, dit If Not For You, maar ook niet meer dan dat. De tekeningen van Walker zijn voor de niet-voorlezende, volwassen Dylan-liefhebber net iets te zoetsappig en eenvoudig om echt indruk te maken of de songtekst van "If Not For You" in beeld te vangen. Bovendien heb ik mijn twijfels in hoeverre de in de songtekst "If Not For You" gegeven liefdesverklaring valt te verbeelden in twee honden, een ouder en een kind.
Het prentenboek If Not For You is een aardig hebbedingetje, maar zeker ook niet meer dan dat.

Poster van The Cutting Edge

Simon heeft - voor de liefhebber - een poster van The Cutting Edge in de aanbieding. De poster kan in Almere opgehaald worden of tegen verzendkosten (€6,95) opgestuurd worden. Mocht je belangstelling hebben, laat het mij weten. Ik zal dan je e-mailadres aan Simon doorgeven voor de verdere afhandeling.

14 mei: Er heeft zich inmiddels iemand gemeld die belangstelling heeft voor de poster.

Fallen Angels - de eerste indrukken

Een week voor de officiële release van Fallen Angels krijg ik de kans om het album al te horen. Ik ben van plan niet vaker dan één keer te luisteren voor ik het daadwerkelijke album in handen heb en terwijl ik luister schrijf ik wat eerste indrukken op. 
Het album begint met "Young At Heart", een redelijk opgewekt klinkend nummer dat niet misstaan zou hebben op Shadows In The Night. Dylans stem blijft aardig netjes binnen de lijntjes van het nummer. De eerste tonen doen denken aan country.
"Maybe You'll Be There" begint met pure melancholie en neemt mij als luisteraar een heel andere richting op dan "Young At Heart" deed en toch... En toch is het meer van hetzelfde. Het past wel bij elkaar. De blazers (?) op de achtergrond zorgen ervoor dat ook dit aan Shadows In The Night doet denken, terwijl de viool me juist een andere richting op stuurt. Ik wil een andere richting op gestuurd worden, ik wil niet dat Fallen Angels 'slechts' Shadows In The Night deel 2 is, vooral ook omdat ik niet zo'n liefhebber van dit album ben.
De titel van de derde track - "Polka Dots And Moonbeams" - deed mij ten onrechte hopen op een bak vrolijkheid. Vrolijkheid is niet het goede woord voor wat ik hoor, een erg lang instrumentaal intro, het klinkt meer als een licht noot. Pas na anderhalve minuut begint Bob Dylan pas te zingen.
Hert zijn korte nummers op Fallen Angels en de toon is wat lichter dan op Shadows In The Night, althans dat is de indruk na drie nummers.
"All The Way", het vierde nummer, dook eerder al op op internet. Ik was toen niet onder de indruk van dit nummer en ook nu, nu ik het in de context van het album hoor, ben ik niet onder de indruk. Gek genoeg kan ik me wel voorstellen dat dit "All The Way" tijdens concerten wel goed uit de verf kan komen.
En wederom is er die viool, nu in "Skylark". De combinatie van viool en gitaar aan het begin van het nummer klinkt aangenaam. Zodra Dylan begint te zingen, verdwijnt de gitaar naar de achtergrond en wordt het 'spel' tussen gitaar en viool van het begin van het nummer veranderd in het 'spel' tussen stem en viool. Die combinatie van Dylans stem met viool werkt goed.
"Nevertheless" brengt mij als luisteraar weer terug bij de gedachte dat Fallen Angels in het verlengde ligt van Shadows In The Night. Ik denk dan ook dat liefhebbers van Shadows dolgelukkig zullen zijn met Fallen Angels.
"All Or Nothing At All" was natuurlijk al bekend van de op Record Store Day uitgebrachte ep. Dit is - samen met "Skylark" - het beste dat Fallen Angels tot nog toe te bieden heeft.
Dylans stem zit op dit album mooi voorin de mix. Dat is mooi, ik hoor Dylan graag zingen. Maar waar is het avontuur in zijn zang op Fallen Angels? Het ene na het andere (korte) nummer trekt voorbij en ja, regelmatig klinkt het aangenaam, maar niets weet mij naar het puntje van mijn stoel te drijven.
Ik verlang ernaar op het puntje van mijn stoel te zitten terwijl Dylan zingt.
"On A Little Street In Singapore" heeft een - voor Dylan-begrippen - wat vreemd ritme. Dat ritme zorgt ervoor dat Dylan iets meer met zijn stem moet rekken en strekken.
Het volgende nummer - "It Had To Be You" is puur Shadows In The Night deel 2, althans daar lijkt het op tijdens het korte intro. Het beste stuk van dit nummer zit gelijk na dat intro, het eerste stuk dat Dylan zingt, met alleen een gitaar als begeleiding.
"Melancholy Mood" is natuurlijk bekend van de eerder uitgebrachte ep. Dit heeft wel wat, zeker wanneer Bob Dylan het tijdens een concert brengt. Het volgende nummer - "That Old Black Magic" - vond ik het beste nummer van die ep. Het is niet alleen naar mijn smaak het beste nummer van de ep, maar ook van het album Fallen Angels. Het is een uptempo nummer, het breekt enigszins het ritme van het album. Het stemt vrolijk.
Fallen Angels sluit af met "Come Rain Or Come Shine", wederom een nummer dat eerder al op de voor Record Store Day uitgebrachte ep stond. Ingetogen is het. Ingetogen eindigt het album dat van begin tot eind ingetogen is, met als enige uitzondering "That Old Black Magic".

Hoewel ik na één keer luisteren de indruk heb dat Fallen Angels meer mijn album is dan Shadows In The Night, kan ik helaas niet zeggen dat ik diep onder de indruk ben van Bob Dylans nieuwe album. Fallen Angels zit goed in elkaar, het is een goed album, maar ik mis het vuur. Ik mis de Dylan-rammel op Fallen Angels. De Dylan-rammel is dat typische Dylan-geluid, het is te vinden in de manier waarop Bob Dylan op zijn beste momenten zingt. Het gaat om het kauwen van de woorden voor ze de mond mogen verlaten. Ik mis dat op Fallen Angels.
Dat heeft niks te maken met het feit dat Fallen Angels geen enkel door Bob Dylan geschreven nummer bevat. Die Dylan-rammel is ook te horen in andere door Bob Dylan gezongen, maar niet door hem geschreven nummers, zoals in "People Get Ready" van 4 Songs From "Renaldo And Clara" of de versies van bijvoorbeeld "Melancholy Mood" en "All Or Nothing At All" zoals hij die afgelopen november in Carré bracht.
Dat neemt niet weg dat Fallen Angels zeker momenten heeft die het beluisteren waard zijn, zoals "Skylark", delen van "It Had To Be You", "Melancholy Mood" en "That Old Black Magic", maar het verlangen naar een nieuw album waarop Bob Dylan zingt zoals ik 'm graag hoor zingen blijft knagen.

Dylan kort #1171

7 Jam Street plays Bob Dylan op 2 juli, zie hier.
Lust For Life over dat grote festival in oktober, zie hier.
Binnenstebuiten (11 mei): Tjek de jonge heeft zo'n 3000 à 3500 cd's van Bob Dylan die hij na zijn pensioen gaat beluisteren, zie hier (vanaf 15 minuut 30 seconden). [met dank aan Wim]

Dylan kort #1170

Fallen Angels: Bob Dylans nieuwe album Fallen Angels verschijnt over negen dagen. Ben ik nou zo gek of is het opmerkelijk stil rond deze aanstaande release?
21 mei: Een Dylan-event in Tromptheater, zie hier.
22 mei: Een Dylan-event in Brugge, zie hier. [met dank aan Tommy]
Boek: Kick Bras - The answer is blowing in the wind; De spiritualiteit van Bob Dylan, zie hier.
Afbeelding: De afbeelding is afkomstig uit een Zweedse clip over de geschiedenis van het Songfestival. [met dank aan Hilda]
Ondersteboven; Nederland in de jaren 60: Aflevering 8 draagt de titel "The Times They Are A-Changin'". Uiteraard is dit nummer van Bob Dylan kort in de uitzending te horen, zie hier. [met dank aan Alja]

Dylanterie #15: Odessa, 1905 - door Ubel

Odessa, 1905

Odessa, Russische stad aan de Zwarte Zee, een kwade dag in oktober 1905. Zigman is dertig. Zijn geboortestad met z’n 140.000 Joodse inwoners verandert in een hel. Duizenden tsaristen marcheren door Odessa. “Dood aan de Joden!” schreeuwen ze, opgehitst door tsaar Nicolaas II. Op hun trektocht vermoorden de hordes honderden mensen in koelen bloede. Zigman vlucht naar Duluth, USA. Vrouw Anna en de kinderen volgen later. In Duluth krijgen Zigman en Anna meer kinderen. Onder wie zoon Abe. Abe krijgt op zijn beurt een jongen die hij Robert noemt. Robert wordt een wereldberoemde troubadour. Hij schrijft al jong liedjes en zingt: “I’ve learned to hate Russians. All through my whole life….”

Ubel Zuiderveld vervat onder de naam Dylanterieën korte observaties en gedachten omtrent Bob Dylan in 111 computergetelde woorden, zogenaamde honderdelfjes.

All The Way van Fallen Angels

Londen (kort)

Sinds ik in een comic-winkel "A New England" van Billy Bragg hoorde, ergens vorige week in Londen, spoken de eerste regels van dit nummer door mijn hoofd:

I was twenty one years when I wrote this song
I'm twenty two now, but I won't be for long

"A New England" - schitterend nummer - heeft natuurlijk niks met Bob Dylan te maken, dat geldt ook voor de comic-winkel waar ik werd overvallen door de klanken van Billy Bragg. In die comic-winkel vond ik namelijk niet de editie van Doctor Who met de Freewheelin'-cover. Die comic vond ik drie winkels verderop.
Ik ben wel een groot liefhebber van comics, maar niet van Doctor Who. Echter, toen ik een paar maanden geleden de Doctor Who met Freewheelin'-cover online tegenkwam wist ik zeker dat ik in ieder geval één keer een comic van Doctor Who zou kopen. Dat viel nog niet mee. De comic-winkels in Nederland die ik benaderde bleken deze comic niet te kunnen leveren.Ik begreep dat de Doctor Who met Freewheelin'-cover alleen in Engeland is uitgegeven en ook daar niet al te makkelijk te vinden is. Het eerder geplande bezoek aan Londen leek mij een uitstekende gelegenheid om deze Doctor Who op te sporen. Met succes dus.

Goed, ik was dus in Londen. Een bijzonderheid voor mij, ik ben meer huismus dan reiziger.
Er is veel Dylan te vinden in Londen. Allereerst zijn er natuurlijk de vele voetstappen die Bob Dylan in Londen heeft achtergelaten. Te veel voetstappen om allemaal op te zoeken in korte tijd. Twee plekken stonden bovenaan mijn te-bezoeken-lijst: allereerst de steeg achter het Savoy Hotel waar de openingsscène van Dont Look Back werd geschoten en als tweede de concertzaal waar Bob Dylan in 1965 en 1966 concerten gaf: Royal Albert Hall. Op beide plekken ben ik geweest (en op meer Dylan-locaties in Londen).

Naast Dylans voetstappen in Londen zijn er de tientallen winkeltjes in Londen die een bezoek waard zijn. Ik had hoge verwachtingen van It's Only Rock 'n' Roll in Baker Street, maar dat viel tegen. Natuurlijk is er in deze winkel wel wat Dylan te krijgen (een ansichtkaart, een foto en een t-shirt), maar niet zo veel als ik had verwacht. Veel interessanter zijn de vele (muziek-)winkeltjes in Soho. Daar is genoeg Dylan te krijgen om je onderweg naar huis een breuk te tillen.
Ik heb me ingehouden. Het is bij een paar buttons, een tasje, een cd en wat ansichtkaarten gebleven.

Voor de huismus in mij is het dan ook wel weer lekker om thuis te komen. Zitten in mijn eigen stoel met mijn boeken en platen binnen handbereik. Vooral die platen, de muziek heb ik soms in die dagen in Londen gemist. Ik had tijdens mijn tijd in Londen niet meer bij mij dan een mobiele telefoon met een tiental nummers van Bob Dylan er op. Een telefoon speelt dan wel muziek, maar het is verre van optimaal om een telefoon te gebruiken als muziekinstallatie.

Na thuiskomst heb ik eerst "A New England" van Billy Bragg op gezet - dat moest even uit mijn systeem - om gelijk daarna het ene na het andere album van Dylan te draaien.
Ik ben weer thuis.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #43

In het Glasmuseum in Leerdam is een expositie van de groep Memphis. Waar die naam vandaan komt? Voor het antwoord, zie de foto's. [met dank aan Simon]

Reuring

Eén keer per maand komen mensen bij elkaar in Grand Café Koekenbier in Alkmaar om voor te lezen en te luisteren. Op de website van Reuring - de naam waaronder deze bijeenkomsten plaatsvinden - staat het beter onder woorden gebracht: "Reuring is een literair platform dat maandelijks in Alkmaar een podium biedt aan diverse disciplines (kunstenaars, muzikanten, schrijvers, dichters, performers, groeperingen, instanties) om elkaar en het publiek te verbinden met taal."
Op zaterdag 28 mei staat Reuring geheel in het teken van Bob Dylan.

New Morning (1970) - door Jochen

New Morning (1970)

Het is een wonderlijk hoofdstuk, het hoofdstuk New Morning in Dylans autobiografie Chronicles Vol. 1. Niet eens zo zeer vanwege de inhoud, hoewel die ook opmerkelijk is en, net als de overige vier hoofdstukken, in grootse schrijfstijl verpakt, maar wonderlijk vooral vanwege de keuze voor juist deze plaat als een van de vijf zwaartepunten van het boek. Het is beslist een prettig album, een goed album zelfs, en dat het destijds als een comeback werd gevierd, is navoelbaar. Het gejuich van sommige recensenten doet terugblikkend wat al te extatisch aan (“superb”, vindt Rolling Stone bijvoorbeeld), maar vooruit: er staan een paar prachtige liedjes op.
De verwondering blijft, na het lezen van het hoofdstuk. De schrijver heeft weinig waardering voor zijn eigen songs, kijkt er met lauwwarme genegenheid op terug en laat blijken dat hij die onverschilligheid destijds al, tijdens de opnames voelde:
“Ik vond die liedjes zo vluchtig als sigarenrook, en dat kwam me prima uit. Dat mijn platen überhaupt nog gekocht werden, verbaasde zelfs mij. (…) Ik stond tegen de mengtafel geleund en luisterde de opnames terug. Het klonk okee.”
Dylan verklaart die liefdeloosheid vanuit zijn privéomstandigheden. De opdringerigheid van de fans die de terugkeer van de Prins van het Protest eisen. De activisten die hem oproepen om zijn verantwoordelijkheid te nemen en weer spreekbuis van de generatie te zijn. Bij de toekenning van het eredoctoraat door Princeton University wordt Dylan tot zijn afschuw gehuldigd als de authentieke spreekbuis van het verstoorde en verontruste geweten van Jong Amerika. Zelfs Joan Baez zingt op de radio dat hij weer de barricaden op moet (Dylan refereert aan het gruwelijke, dreinerige, goedkoop melodramatische “To Bobby”, maar onthoudt zich, heel galant, van enig waardeoordeel), en zo gaat het maar door.
Vandaar dus, claimt de kroniekschrijver, dat hij opzettelijk minderwaardige albums uitbrengt. Hij wil zijn rust en anonimiteit terug. Die claim is wel in lijn met eerdere uitspraken. Zoals in ’81, als hij bij een persconferentie in Travemünde naar Self Portrait wordt gevraagd.
“Dat was een grap, dat album werd uitgebracht in een periode dat ik genoeg had van de aandacht die ik kreeg. Ik heb nooit al die aandacht gewild. In die periode kreeg ik het verkeerd soort aandacht, voor dingen die ik helemaal niet had gedaan. Dus we brachten dat album uit zodat ze me met rust zouden laten, zodat ze me niet meer leuk zouden vinden, zodat ze mijn platen niet meer zouden kopen. En dat lukte (lacht).”
In dit hoofdstuk van Kronieken begrijpen we dat hetzelfde geldt voor de voorganger Nashville Skyline (1969) en de opvolger New Morning; allemaal bedoeld om zijn hinderlijke, stalkende discipelen af te schudden. De dichter zegt het hier alleen wat beeldender:
“Alles wat me maar te binnen schoot, smeet ik tegen de muur en wat bleef plakken, bracht ik uit. En dan keek ik nog een keer en alles wat niet was blijven plakken, schraapte ik weer bij elkaar en bracht ik ook uit.”

NRC Handelsblad 1 mei 2016

Een foto van het interieur de inmiddels overleden fotograaf Ronald Sweering uit NRC Handelsblad van 1 mei 2016. Zie de foto's aan de muur (links). [met dank aan Herman]
Twee foto's die Ronald Sweering van Bob Dylan maakte staan hier en hier.

Dylan op radio 1 (deel 3)

Vanaf 1:22, luister hier. [met dank aan Dirk]

Dylanterie #14: Sociaaldemocraten, 1965 - door Ubel

Sociaaldemocraten, 1965

Voorjaar 1965 valt Dylans naam voor het eerst in Nederlandse dagbladen. Het Nieuwsblad van het Noorden en Het Vrije Volk bijten het spits af. In maart kondigen ze een televisieserie van de VARA aan over volksmuziek. Dylan zal optreden in één van de afleveringen. Op 20 mei meldt Het Vrije Volk, net als de VARA van sociaaldemocratische signatuur, dat Dylan zijn TV-opnames van 29 mei heeft afgezegd. Het heet dat Dylan na een Engeland-toer Europa spoorslags verliet “omdat hij de gages hier te laag vindt”.  Dylans single Subterranean Homesick Blues/The Times They Are A Changing debuteert eind mei in de Top 40. Dylan krijgt plots in Nederland de status van hitartiest.

Ubel Zuiderveld vervat onder de naam Dylanterieën korte observaties en gedachten omtrent Bob Dylan in 111 computergetelde woorden, zogenaamde honderdelfjes.

Setlist 28 april

Things Have Changed / She Belongs To Me / Beyond Here Lies Nothin’ / What’ll I Do / Duquesne Whistle / Melancholy Mood / Pay In Blood / I’m A Fool To Want You / That Old Black Magic / Tangled Up In Blue // [intermission] // High Water (For Charley Patton) / Why Try To Change Me Now / Early Roman Kings / The Night We Called It A Day / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin’ In The Wind / Love Sick