Een kortere samenvatting van mijn fabeltje waar ik zelf in ben gaan geloven kan ik niet geven.
Gisteren kreeg ik de bij dit bericht afgebeelde foto onder ogen. Sindsdien verlang ik naar Parijs. Niet het Parijs van vandaag, maar het Parijs van mei 1966. Het Parijs waarin Bob Dylan een concert gaf, het Parijs waarin dit concert werd aangekondigd met een schitterende poster. Op die poster een getekend portret van Bob Dylan, een tekening gebaseerd op de foto die de binnenhoes van de Franse persing van Blonde on Blonde siert (zie hier). Dat konden de makers van die poster nog niet weten, de Franse persing van Blonde on Blonde verscheen pas toen de posters al weer uit het straatbeeld van Parijs waren verdwenen.
Om de aankondiging wat kracht te geven staan er rechtsonder drie songtitels genoemd: "Rainy Day Women #12 & 35", "Pledging My Time" en "One Of Us Must Know". Alsof de makers van die poster willen zeggen: "Bob Dylan, je weet wel, die man van 'Rainy Day Women', 'Pledging My Time' en 'One Of Us Must Know'. Koop een kaartje." Drie nummers van het dan nog te verschijnen album Blonde on Blonde. De drie nummers van de in mei 1966 in Frankrijk verschenen EP "Rainy Day Women #12 & 35" (zie hier).
De Franse radiozender Europe 1 organiseerde dat concert, zo heb ik altijd begrepen, al staat dat niet op de poster. Europe 1 zou zelfs dat concert hebben opgenomen voor een radio-uitzending op 29 mei 1966. Die uitzending is er nooit van gekomen. Wat is er met die banden van Europe 1 gebeurd? Liggen ze ergens in een kast te verstoffen?
Iets in mij zegt dat die banden er niet meer zijn, maar een mens kan altijd blijven hopen. Die banden zouden me naar het Parijs van mei 1966 kunnen brengen, het enige Parijs waar ik naar verlang.
1 opmerking:
Zelfs de hel op aarde heeft nog iets wat deze wereld zo mooi maakt. Ik vond ooit als dertienjarige in een ruimte van mijn middelbare school in Nijverdal, die achteraf nog een paradijsje bleek vergeleken bij die in Ede waar mijn ouders me later toe veroordeelden, een Frans tijdschrift waarin foto's van het bezoek aan Olympia en een heel artikel, en elke keer wanneer ik er weer werd uitgestuurd spelde ik ieder woord en droomde weg bij de afbeeldingen. Ik heb later die sfeer in Parijs wel degelijk opgepikt, logerend in Hotel Ideal, onderaan Mont Martre buiten de drukte daarvan, dat helaas niet meer bestaat, en drinkend en discussiërend vlakbij in cafe L' Universal in Le Goutte D' Or, nu tragisch genoeg een Islamitisch koffiehuisje, meer hoefde ik niet, geen bezoekjes aan de bekende plekken, puur de sfeer proeven waarin nog iets hing van Rimbaud, Miles Davis, Julio Cortazar en dus dat magische gebeuren van midden zestig waar een revolutie broedde in de straten van die stad der legenden, die inderdaad ook al zijn charme verliest, iets waar jij de lucht al van oppakte waarschijnlijklijk in 86. Toch bloeit er nog een rijke muziek scene, waar allerlei stromingen uitmonden in een rivier boeiend als de Seine.
Een reactie posten