"Hoe vaak heb jij in de afgelopen 50 jaar de snelweg herbezocht?"
Iedere Dylan-liefhebber kent het verhaal: in de vroege zomer van 1965 nam Bob Dylan "Like A Rolling Stone" op onder leiding van producer Tom Wilson. Later in diezelfde zomer moest Tom Wilson plaats maken voor Bob Johnston en werd de rest van Bob Dylans eerste volledige 'rock album' opgenomen.
Tussendoor schokte Dylan de 'folkies' op Newport.
Dat album, Highway 61 Revisited, verscheen op 30 augustus 1965, vandaag vijftig jaar geleden.
De beste manier om 50 jaar Highway 61 Revisited te vieren is door te luisteren. Maar copyrights en andere regels verbieden mij je de muziek bij deze viering te geven. En dus kies ik maar voor de op een na beste manier: jij zet de muziek op, ik geef de tracklist.
Like A Rolling Stone
Tombstone Blues
It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry
From A Buick 6
Ballad Of A Thin Man
Queen Jane Approximately
Highway 61 Revisited
Just Like Tom Thumb's Blues
Desolation Row
Mooi hè. Negen tracks en niet één zwak moment. Deze enige zwakte is dat sommige tracks op dit album nog sterker zijn. Zoiets.
De rollende rock van "Like A Rolling Stone", het nummer waarin de muziek kat-en-muis speelt met Dylans stem en in dat spel de energie ontstaat om de deur naar de geest open te trappen. BAM! En los gaan de mannen.
De blues van "Tombstone" die geen blues is, maar een rit in een achtbaan-van-waanzin.
Het bijna slepende "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry" wat gevolgd wordt door de hobbelende schoonheid van "From A Buick 6". Treinen, auto's, schijnbare eenvoud bevat verborgen schoonheid. I need a dump truck mama to unload my head.
De piano in "Ballad Of A Thin Man" ter ondersteuning, nee ter versterking van de uitgedeelde sneer.
De betrekkelijke rust van "Queen Jane" en het bewijs dat een harmonica op het randje van het betamelijke ook een onderdeel van schoonheid kan zijn.
Het tegen elkaar slaan van Bijbelse wijsheden en hipster slang in het titelnummer, het fluitje, de pols van de muziek.
En dan weer die piano. En Mexico. Afdalen naar het zuiden - over de snelweg - via Rimbaud en Kerouac naar "Just Like Tom Thumb's Blues" om af te sluiten met het eindeloos voorbijvliegende "Desolation Row", het nummer waar het publiek aanvankelijk nog om durfde te lachen.
Heb jij ooit om "Desolation Row" durven lachen?
Ben je ooit op "Desolation Row"geweest?
Tijd om opnieuw te beginnen. Elpee weer omdraaien en vooraan starten. Herhaling. Nogmaals en vandaag dus niks anders.
Op 30 augustus 1903 werd de Harley-Davidson Motor Company opgericht, op de dag af 62 jaar voor het verschijnen van Highway 61 Revisited, maar Bob Dylan - altijd de rebel - draagt op de hoesfoto van dat album een t-shirt van die andere motorgigant: Triumph. Alleen in de ogen van de luisteraar in 2015 lijkt dat van belang.
Onderschat nooit het belang van toeval. Luister maar naar Highway 61 Revisited, een staalkaart van het belang van toeval. De ware kunstenaar kan de schone toevalligheid scheiden van een gewone samenloop van omstandigheden. Bob Dylan is een ware kunstenaar.
2 opmerkingen:
Het beeld van Einstein die er 'immaculately frightful' blijft uitzien ook als hij vermomd is als Robin Hood: ja, daar moet ik nog wel eens om lachen. (Johan, Vlaanderen)
Desolation Row is juist een voorbeeld van zijn gevoel voor (wrange?) humor. Dit was m'n allereerste Dylan-plaat en daarna was ik verkocht! Ik blijf het z'n beste vinden!
Frans
Een reactie posten