Terwijl The Basement Tapes Raw draait lees ik Year Of The Bastard, het derde comic book rond Spider Jerusalem, columnist met scherpe pen en een onmogelijke persoonlijkheid die mij steeds weer aan Hunter S. Thompson doet denken.
Vergeet alle grote en bekende boeken van Thompson, allemaal goed, maar niets zo goed als Kingdom Of Fear (en niet alleen vanwege de foto met Bob Dylan). Lees dat boek!
Onvoorstelbaar dat het al weer meer dan een jaar geleden is dat ik Kingdom Of Fear verslond, soms lig ik nog wakker van dat boek.
Oké, Bob Dylans Basement Tapes, Spider Jersusalem en Hunter S. Thompson: de drie-eenheid van zomaar een uurtje op zomaar een zondagmiddag.
Pluk een ander uur uit dit weekend en de vulling is anders. Ieder jaar krijgt de kalkoen met kerstmis dezelfde vulling, mag dan tenminste ieder uur van een zomers weekend een unieke vulling krijgen? Ja? Mooi, dank u.
Genoeg vulling dit weekend (en er is nog een paar uur te gaan voor de wekker afloopt en het einde van het weekend aankondigt). Genoeg gelezen, denk aan Ferlinghetti (3 maal), Bukowski, Corso en verschillende comics (Vinyl Underground, Batman, en ongetwijfeld meer wat ik inmiddels al weer vergeten ben).
Genoeg gehoord, voornamelijk Dylan. Knocked Out Loaded, Under The Red Sky, een paar nummers Supper Club, Blood On The Tracks, Before The Flood, Time Out Of Mind, Oh Mercy, "Rocks And Gravel" en aansluitend The Freewheelin' Bob Dylan, nu dus The Basement Tapes Raw en waarschijnlijk nog wel meer. Zie je het thema al? De samenhang? Het Grote Plaatje??
Verder wat losse tracks van Waterboys (Fisherman's Blues) en een beetje Blue Grass.
Je ziet, ik heb geen tijd om net als de eerste helft van de wereld van de zon te genieten of zoals de tweede helft van de wereld te verlangen naar...
Tussendoor - altijd alles tussendoor, het voorkomt vastroesten - hier en daar geschreven over The Times They Are A-Changin', de overeenkomsten tussen de tekst van "Tombstone Blues" en een van de vele ooit al eens gelezen boeken, de Amerikaanse releasedatum van Blonde On Blonde en natuurlijk "Rocks And Gravel" -vers van de pers, net nieuw. Heerlijke muziek. Tussendoor, al zoekende, stuitte ik weer eens op een van mijn oude stukken, over "Ballad Of A Thin Man", hier, al weer zes jaar geleden geschreven.
Genoeg voeding ook weer ontvangen van lezers, volgers, vrienden en andere mensen die mijn mailadres gebruiken. Zo weet ik met dank aan Alja en Jochen dat Nick Cave kotszakjes vol schreef tijdens het vele reizen met vliegtuigen en dat die teksten nu verzameld zijn, de verzamelde kotszakjes zal ik maar zeggen. En soms schreef Cave over Bob Dylan op een kotszakje, zoals over zijn ontmoeting met Dylan op Glastonbury in 1998. Dat boek wil ik. Verschijnt begin volgende maand.
Verder zijn er nog de tips over het optreden van Theo van den Boogaard van afgelopen vrijdag, zie hier en hier. [met dank aan Wim en Herman] Dat herinnert mij er aan dat ik Bob Dylan Illustrated weer eens uit de kast moet pakken. Was Theo van den Boogaard - of moet ik zeggen Theo Bogart? - niet ook al met een tweede deel bezig? En zo ja wanneer krijgen we dat te zien?
The Basement Tapes draaien nog, 'mevrouw Tom' maakt het aanrecht leeg zodat ik daar straks patat kan bakken - tot groot genoegen van zoon- en dochterlief. Na het eten zie ik wel weer verder. Er zal ongetwijfeld ook in de laatste uren van dit weekend muziek gedraaid worden, gelezen worden en een paar woorden op papier gezet worden.
Maar nu eerst even achteroverleunen en me afvragen waarom ik nog niet begonnen ben met het lezen van de afgelopen donderdag ontvangen nieuwste aflevering van fanzine Isis.
Geef me even denktijd.
Misschien vanavond.
Of vannacht en dan gewoon een keertje niet slapen.
Moet kunnen.
1 opmerking:
Het hing blijkbaar in de lucht... Dylan op de draaitafel een hele zondagmiddag, maar mea culpa, wel pas na een heerlijke lunch met retsina op het terras van de nieuwe Wageningse Griek... En het startte met onvrede over Another Self Portrait, om zaken nog erger te maken. Basement Tapes Raw is zo mooi als album, net als Tell Tale Signs, terwijl Bootlegs 10, zo vol mooie nummers toch, maar niet tot een geheel wordt in mijn hoofd, ondanks mijn aanvankelijk enthousiasme. Dus luisterde ik er Nashville Skyline nog maar eens op na, en hoorde daar vele momenten die me aan het hoogtepunt Pretty Saro deden denken, zij het zonder die kwetsbare impact, maar wel met een tegendraadse rock feel. En dat bracht me op een spoor. Door naar New Morning, werd weer eens weggeblazen door die gloedvolle plaat waar de gospel van af spat, zoals zelfs niet op zijn beste nummers rond '80, hoe diep kan iets gaan dat zo simpel is, en ja, alle uitvoeringen van de songs die ook op Another Self Portrait staan, vind ik toch beter hier, zelfs Went to see the gypsy, en waarom? Het meeste op Another Self Portrait klinkt pastoraal zoals singer songwriters destijds klonken, het charmeert, ontroert, maar mist voor mij uiteindelijk die angel, dat Dylan gevoel, waar alles meer kan gaan betekenen dan op eerste gezicht. Ja, ik was blij met Another Self Portrait, geraakt zelfs, vond veel nummers mooi, maar ook steeds een hele boel niet zo, en dat al doorbrak de flow. Nu is daar nog iets bijgekomen, de notie dat al deze nummers nooit zijn uitgebracht omdat hij hier teveel imiteerde, niet opnieuw uitvond. Maar misschien heb ik het mis, soms raak je iets even kwijt en dan kijkt het je weer aan en ben je opnieuw verliefd, ik ben het even kwijt, Bootleg 10, maar heb vandaag weer veel teruggevonden, Planet Waves ook, Oh Mercy, John Wesley Harding, nu op naar Love & Theft... een slapeloze nacht met Tempest ten slotte, wie weet ja Tom! En dank weer voor de inspiratie via het noemen van Basement Tapes Raw, dat meesterwerk!
Een reactie posten