I Want You (1966) - door Jochen

I Want You (1966)

“We are a nation of undertakers,” spreekt een parmantige premier Den Uyl in de jaren zeventig tot een groepje, ongetwijfeld verbijsterde, Amerikaanse ondernemers. Was Dylan daarbij geweest, dan had hij wellicht ter plekke een verblijfsvergunning aangevraagd. Kerkhoven, grafstenen, dood, begrafenisondernemers… ze kleuren meer dan 100, ruim vijftien procent dus, van al zijn songs – genoeg om een morbide fascinatie te veronderstellen, in ieder geval. De undertaker komt in vier liedjes langs en vooral die uit ‘I Wanna Be Your Lover’, dat op zichzelf al een Stones-pastiche is, lijkt geëvolueerd tot de Brian Jones-achtige figuur uit het laatste couplet: Well, the undertaker in his midnight suit / Says to the masked man, “Ain’t you cute!” Een vileine Dylan verstelt het pak tot een Chinese suit, waarin Brian Jones inderdaad wel ’s loopt te paraderen, pakt hem zijn fluit af (die de multi-instrumentalist o.a. op ‘Ruby Tuesday’ bespeelt) en voilá: de dancing child heeft een gezicht en een naam. En om elke verwarring uit te sluiten, onderstreept Dylan met een verwijzing naar de Stones-hit ‘Time Is On My Side’.

Daardoor, door dat pesterige geprik naar Brian Jones, wordt het verleidelijk om de identiteit van de zo gewilde dame in de overlappende kringen van beide heren te zoeken: Edie Sedgwick en Nico zijn dan kandidaten, en ook Sara heeft wel ’s tussen beiden aan tafel gezeten. Die toewijzing zou echter de voorafgaande coupletten tot opvulsel degraderen – als Dylan werkelijk een van die dames wil bezingen, dan zouden we haar ook wel in de woorden daarvoor herkennen. Daarin is zij echter niet te vinden. Sluitender is de duiding dat de dichter hier de beelden vindt om een overstijgend, niet aan één persoon gebonden, thema te verwoorden: de zoete kwelling van een hevig verlangen. Een filmische opening, waarin eenzaam kwijnend een lijdend jong mens in een jazzcafé zit, tegen sluitingstijd, en de vermoeide band speelt een laatste, melancholische ballad. Ben Webster met ‘Stormy Weather’, zoiets. De brug en het tweede en derde couplet hebben geen epische ambities; daar overheerst het taalplezier van de woordkunstenaar die een ingenieus rijmschema uitmelkt. De kaartmetafoor, de Schoppendame in dit geval, komt om de paar jaar wel langs en zal hier vooral gekozen zijn om een flintertje mysterie toe te voegen, en het personage van de falende politicus voert Dylan eveneens vaker op zonder verdere verdieping. Wel hebben die weinigvertellende coupletten eenzelfde aantrekkingskracht: het afsluiten van de overvolle, ondoorgrondelijke en barokke woordenvloed met het simplistische refreintje draagt flink bij aan de onweerstaanbaarheid van het lied. Het werkt. De verzen lopen als een tierelier en het aanstekelijke refrein is bijzonder gebruikersvriendelijk – zelden schrijft Dylan een refrein zó poppy, zo kant-en-klaar voor een Top40-publiek.

Onder die popkwaliteit zit een countrylied in een half country-arrangement. De gedempte staccato-begeleiding van de tweede gitaar speelt Charlie McCoy doorgaans voor Johnny Cash, de akoestische countrygitaar klinkt ook al bekend, evenals de doorslenterende bas en de vrolijke gitaarlick – en vooral de rollende lick van zestienden waarmee Nashville cat Wayne Moss herhaaldelijk, schijnbaar achteloos, het refrein inleidt doet monden openvallen: The first time he came up with that, my jaw dropped—not only for the lick but for the effortlessness he played it with, aldus Al Kooper. Fatsoenshalve had Kooper daar overigens ook het terughoudende, maar o zo sfeerbepalende, gedreven drumwerk van die andere Nashville-studiomuzikant, Kenny Buttrey, mogen onderscheiden, maar het zij hem vergeven. ‘I Want You’ wordt als laatste opgenomen voor Blonde On Blonde, daar in Nashville, met de stress van tijdnood en een wachtend vliegtuig in Koopers nek; volgens de organist blééf Dylan de opname van Koopers lievelingsliedje maar uitstellen, alleen om hem te plagen. Om drie uur ’s nachts, nadat Dylan nog tijd verklooid heeft met tergend richtingloos bluesgehannes, vindt de meester dat Kooper wel genoeg heeft geleden en om zeven uur ’s ochtends 10 maart 1966 staat de vijfde, definitieve take op de band.

De hitpotentie is overduidelijk en uiteraard besluit Columbia tot een single. Die doet het best goed (top 20 noteringen aan beide zijden van de oceaan) en is tot op de dag van vandaag een lievelingetje in fankringen – maar dan vooral vanwege de B-kant, de schitterende live-versie van ‘Just Like Tom Thumb’s Blues’. Dé hit van Blonde On Blonde wordt het echter niet; dat is bizar genoeg het chaotische en onconventionele ‘Rainy Day Women # 12 & 35’ (dat haalt zelfs plaats 2 in de Billboard Hot 100).

Covers in overvloed, in alle hoeken van de muziekindustrie. Franse zuchtmeisjes, ambitieuze entertainers, ernstige folkzangers en jazzcombo’s, Italiaanse, Franse, Duitse, Zweedse en Nederlandse vertalingen… het lied heeft een universele aantrekkingskracht, blijkbaar. Dienovereenkomstig uiteenlopend zijn de interpretaties. Bruce Springsteen eert zijn idool live in 1975 met een meeslepende aanstekerversie, de innemende Mexicaanse ster Ximena Sariñana bekoort met een zeer verzorgde, intieme en liefdevolle versie op het Amnesty-project Chimes Of Freedom (2012) en James Blunt (2005) zingt misschien wat al te aanstellerig, maar scoort dan weer wel met een prachtig opgebouwd, onderkoeld arrangement. Die punten scoort zuchtmevrouw Caroline Doctorow ook (2003), plus een bonus voor de losse, maar stuwende up-tempo beat en, heel stijlvast, de keus om een soort Serge Gainsbourg te laten meebrommen, aan het eind.
Ondanks alle oprechte liefde, het vakmanschap en het respect komen ook de mooiste covers echter zelden in de buurt van het origineel. Dylan is in februari 1966 op een creatief hoogtepunt, de mix van muzikanten in Studio A in Nashville is een gouden toevalstreffer en de thin wild mercury sound geeft de song een glans die maar niet te evenaren valt.

I Want You
The guilty undertaker sighs
The lonesome organ grinder cries
The silver saxophones say I should refuse you
The cracked bells and washed-out horns
Blow into my face with scorn
But it’s not that way
I wasn’t born to lose you
I want you, I want you
I want you so bad
Honey, I want you

The drunken politician leaps
Upon the street where mothers weep
And the saviors who are fast asleep, they wait for you
And I wait for them to interrupt
Me drinkin’ from my broken cup
And ask me to
Open up the gate for you
I want you, I want you
I want you so bad
Honey, I want you

How all my fathers, they’ve gone down
True love they’ve been without it
But all their daughters put me down
’Cause I don’t think about it

Well, I return to the Queen of Spades
And talk with my chambermaid
She knows that I’m not afraid to look at her
She is good to me
And there’s nothing she doesn’t see
She knows where I’d like to be
But it doesn’t matter
I want you, I want you
I want you so bad
Honey, I want you

Now your dancing child with his Chinese suit
He spoke to me, I took his flute
No, I wasn’t very cute to him, was I?
But I did it, though, because he lied
Because he took you for a ride
And because time was on his side
And because I . . .
I want you, I want you
I want you so bad
Honey, I want you