rondzwerven

Een paar dagen voor zijn 73ste verjaardag belde mijn vader op. Hij was Bob Dylan tegengekomen in een boek. Aan de telefoon las hij voor: "we bezochten een concert van Bob Dylan in Boston Garden." Uit de context van het boek meende hij op te kunnen maken dat dit concert in de eerste helft van de jaren zeventig geweest moet zijn.
Boston Garden, dat moet januari 1974 geweest zijn, zo dacht ik.
Inmiddels is mijn vader jarig geweest en heb ik van hem een kopie van bladzijde 225 van De Amandelboom van Michelle Cohen Corasanti gekregen. Dat is de bladzijde waar hij Dylan vond. Ik lees: "Ze nodigde me uit voor een barbecue bij een vriend van haar, we gingen naar de bioscoop en zagen American Graffiti, we bezochten een concert van Bob Dylan in Boston Garden."
Wat mijn vader niet weet, maar ik wel, is dat de soundtrack van de film More American Graffiti - naar ik aanneem het vervolg op American Graffiti - twee nummers van Bob Dylan bevat: "Just Like A Woman" en "Like A Rolling Stone".

Ik ben vanochtend opgestaan met een zinnetje uit een ander boek in mijn hoofd: "There were of course casualties and fuck ups". Dat zinnetje komt uit Nova Express en waarom uitgerekend deze woorden in mijn hoofd blijven plakken is een raadsel voor mij.

Het is de eerste dag van het laatste weekend voor het werk weer roept om aanwezigheid. Het is het weekend waarin ik lees over de dood van Bob Johnston, de man achter de knoppen tijdens de opnamen voor onder andere Blonde On Blonde en John Wesley Harding, en over Rolling Stone, het blad dat Bob Dylan heeft uitgeroepen tot de beste songwriter ooit.
Boven de platenspeler hangen twee ingelijste elpeehoezen, de hoezen van Blonde On Blonde en John Wesley Harding. Vanuit de stoel waarin ik normaliter zit te lezen kan ik die hoezen zien hangen.
Nu de man achter de knoppen dood is zal menigeen (terecht) zijn bijdragen aan de vele albums die onder zijn toeziend oog zijn opgenomen de hemel in prijzen. Ik blijf nog even stil en staar vanuit mijn stoel naar de hoezen van Blonde On Blonde en John Wesley Harding aan de wand. Ik hef het glas en drink.

Bob Dylan is de grootste songwriter ooit, het staat op internet, dus is het waar.
Dat is prettig om te lezen. Natuurlijk heeft Rolling Stone gelijk, het is alleen jammer dat ze daar nu pas mee komen. Ze lopen achter bij Rolling Stone, ik weet al jaren wat ze nu met veel bombarie de wereld in slingeren.

Terug naar eerder. Zo werkt de geest nou eenmaal. Heen en weer. Niks lineair.
Ik heb nog nooit iets van Michelle Cohen Corasanti gelezen, maar wel weet ik dat ze in De Amandelboom in één zinnetje zegt bij het concert van Bob Dylan in Boston in januari 1974 te zijn geweest. Is dit feit of fictie? Ik weet het niet.
Dat niet weten irriteert.

"There were of course casualties and fuck ups", het blijft maar rondzwerven in mijn gedachten.