Like a Rolling Stone & de operazangeres

Ergens aan het eind van de ochtend heb ik No Direction Home: The Soundtrack, het zevende deel van The Bootleg Series opgezet. In grofweg twee uur tijd krijg ik Dylans vroege muzikale geschiedenis tot en met 1966 via outtakes van studio-albums en concertopnamen voor de voeten geworpen.
Net op het moment dat Dylan voor het laatste nummer - "Like a Rolling Stone", opgenomen tijdens het concert in de Manchester Free Trade Hall op 17 mei 1966 - de muzikanten "play fucking loud" toebijt, zwaait de deur open en stapt de operazangeres met wie 'mevrouw Tom' een afspraak heeft de kamer binnen.
Zou ze het gehoord hebben?
Ik schud een hand, stel me voor en babbel wat. "Like a Rolling Stone" is ingezet. Het knalt al in zijn verwoestende glorie door de kamer wanneer ik de plichtplegingen heb afgerond en de ruimte vind om de muziek uit te zetten.
Zonder het na te vragen heb ik zelf maar de conclusie getrokken dat dit niet de muziek is waar een operazangeres warm voor loopt.
Of vergis ik me?
Na het uitzetten van de muziek dwalen de gedachten af naar de klassiek geschoolde zanger Ian Bostridge. In zijn boek A Singer's Notebook schrijft Bostridge dat iedere zanger van klassieke werken er goed aan zou doen naar de zanger Bob Dylan te luisteren. Althans dat heb ik me laten vertellen. Ik heb A Singer's Notebook niet gelezen, maar het staat wel hoog op mijn wensenlijstje.
Om mij aan die wens te blijven herinneren heb ik maanden geleden een stuk van een oude enveloppe op het prikbord naast de computer geprikt. Op die oude enveloppe staan twee titels van boeken geschreven: Way Down van Jerry Scheff en A Singer's Notebook van Ian Bostridge.
Ik luister overigens wel naar klassieke muziek, maar niet zo vaak als ik zou willen. En nooit zang. Zeker geen opera. De vioolsonates van Beethoven en de cellosonates van Bach, daar blijft het meestal bij.
Ik dwaal af. Het ging over die concertopname van "Like a Rolling Stone" en de operazangeres. Ik heb haar niet meer durven vragen wat zij van Bob Dylan vindt, ook niet of ze het boek van Ian Bostridge kent. Dom natuurlijk en nu kan ik niet meer terug. Terwijl ik dit schrijf is ze al weg.