dutje

Ik wacht op een dichtbundel. Wachten is niet een van mijn capaciteiten en dus ijsbeer ik. Dat wachten kan nog wel een paar dagen aanhouden voor de bundel eindelijk op mijn deurmat landt. Ik vrees dat ik tegen die tijd een paar schoenen versleten heb.
Een paar dagen geleden werd ik geconfronteerd met een dichtbundel van de mij onbekende dichter Sean Enright. Die dichtbundel wordt, aldus de citaten achter op het boek, door de critici volledig afgebrand. Toch wil ik die bundel hebben.
De reden dat ik die bundel wil hebben heeft niks te maken met de dichter of het oordeel van de critici. Ik wil die bundel hebben vanwege de titel. Bob Dylan Sleeping heet die bundel.
Het is natuurlijk heel handig van die dichter om Bob Dylans naam in de titel van een dichtbundel te gebruiken. Dat zorgt er voor dat Dylan-malloten die bundel kopen.
Ik ben zo'n malloot.
En toch is het niet alleen Dylans naam die mij tot aankoop van deze bundel heeft gedwongen. Als de titel van deze bundel Bob Dylan Singing of Bob Dylan Playing His Guitar was geweest, had ik de bundel waarschijnlijk ook wel gekocht, maar was de drang tot aanschaf niet zo sterk geweest als nu.
Bob Dylan Sleeping.
Ik weet natuurlijk dat ook Bob Dylan moet slapen, al is het niet iets waar ik me mee bezig houd. Hij moet ook eten, ademhalen, enzovoort. Slapen is toch een privéaangelegenheid. Dat doe je niet zomaar waar iedereen bij is. Ik in ieder geval niet en Bob Dylan ook niet.
Toch is er een foto van een slapende Bob Dylan. Die foto had ik ooit wel eens eerder gezien, maar was 'm ook al weer vergeten. Waarom zou ik Bob Dylan willen zien slapen? Ik zie hem veel liever in actie, op een podium.
Nadat ik Bob Dylan Sleeping reeds had besteld, kwam ik op de Facebook-pagina van de auteur die foto van een slapende Bob Dylan weer tegen. Daar heeft hij de titel dus vandaan, althans dat denk ik.
Starend naar die foto voel ik me toch een indringer. Ik wil dit eigenlijk helemaal niet zien. Ik behoor dit niet te zien, zegt mijn gezonde verstand, maar toch staar ik.
Het is niet altijd makkelijk om geïntrigeerd te zijn.

[terzijde: de film Sleep (1963) van Andy Warhol heb ik helaas nog nooit gezien.]