'Hallo?'
'Hoi. Met mij. Moet je luisteren, ik heb weer een paar maffe boeken gevonden. Luister... Wacht even, even mijn leesbril opzetten. Bladzijde... Ja! Komt 'ie: "Vince ging met the Bobby Clark's Noise ook naar Engeland en belandde in de drugsscene van Bob Dylan en Nico."'
'Ja... En?'
'En? Dat is toch maf man! De drugsscene van Dylan! Ik bedoel, alsof hij die hele drugsscene was. Alsof hij de belichaming was van... In z'n uppie. In Engeland nota bene!'
'Uh... Ja....'
'Dat boek heet, uhm... Muziek van de duivel! Echt waar. Hoe verzinnen ze het. Dylan komt er nog een keer in voor. Iets onzinnigs over Traveling Wilburys.'
'Bel je me daar voor? '
'Wacht, wacht even. Ik heb er nog eentje. Even kijken... Hier heb ik 'm. One two three four... Popmuziek, jeugdcultuur en stijl heet 't. Luister: "Het is overigens goed mogelijk dat het belang van teksten in tijd variabel is. De vooral in de jaren zestig immens populaire Bob Dylan was bijvoorbeeld bij uitstek een rockpoëet die om zijn teksten werd gewaardeerd, de grote sterren van de jaren tachtig en negentig - Madonna, Prince en Michael Jackson - danken hun faam eerder aan de sound van hun muziek." Há! Be-la-che-lijk toch! En dan heeft ook nog iemand met potlood zitten onderstrepen in dat boek! Alsof het zó belangrijk is. Dit moet onthouden worden... Hahaha.'
'Ja. Leuk. Belde je mij daar voor?'
'Ja, lachen toch?'
'Ja. Dat was 'm?'
'Ja... Hoezo, wat doe je kortaf? Is er wat?'
'Je stoort nogal.'
'O, sorry hoor. Druk met de afwas? Moeten de planten water hebben? Loopt er een spin door de kamer wiens vieze voetafdrukjes weggepoetst moeten worden? Heb je wat op het gas staan? Staat de buurvrouw voor de deur om een kopje suiker te lenen? Hond uitlaten? Moet de tank van de auto nog even gevuld worden voor het tankstation sluit? Zit er iemand op je te wachten in de kroeg? Moeten de ramen opengegooid worden nu voor het eerst sinds weken de zon weer eens schijnt? Of moeten ze juist dicht omdat uitgerekend nu een wolkbreuk boven je huis hangt? Staat er collecte voor de deur? Is de koffie bijna doorgelopen? Heb je net een zak drop opengetrokken en ben je bang dat de kinderen alles voor je neus opeten? Moet je fruit op de schaal redden van de oprukkende schimmel? Moet de vuilnisbak aan de weg gezet worden? Broodjes gesmeerd worden? Ga je naar Zandvoort? Is de bliksem ingeslagen? Loopt de wc over? Moet je schijten? Nou? Wat is zo belangrijk? Hè?'
'Ik luister naar Blonde on Blonde.'
'O... Sorry voor het storen.'
Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #14
Dag Tom,
gezien op het nieuws van één op maandag 28 juli 2014. Beelden gemaakt tijdens 10 days off party in Gent.
Mvg
Dirk
Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #13
Na uren sjouwen met kasten en bedden en andere zaken in het kader van een interne verhuizing, ben ik op de bank gaan liggen met een boek. Een heer moet alles alleen doen van Marten Toonder. Nou verwacht ik veel van Toonder, maar niet dat ik Bob Dylan in een van zijn Ollie B. Bommel-verhalen tegen zou komen.
Nou ben ik Dylan ook niet echt tegengekomen, het is mijn associatie. Lees maar mee:
'Het is wel ver gekomen!' riep hij krassend. 'De meesterwerken der wereldlitteratuur worden bij de krenten verhandeld in slappe kaftjes met stuitende voorstellingen.'
'Maar de tijden veranderen,' zei de kruidenier haastig. 'Men doet niet zozeer meer in prachtbanden; die zijn te duur en te zwaar.'
Die associatie werd versterkt doordat Tom Poes een paar pagina's eerder op een elektrisch versterkte gitaar speelt. Heer Bommel noemt dit ding een 'bietgitaar'.
Nou ben ik Dylan ook niet echt tegengekomen, het is mijn associatie. Lees maar mee:
'Het is wel ver gekomen!' riep hij krassend. 'De meesterwerken der wereldlitteratuur worden bij de krenten verhandeld in slappe kaftjes met stuitende voorstellingen.'
'Maar de tijden veranderen,' zei de kruidenier haastig. 'Men doet niet zozeer meer in prachtbanden; die zijn te duur en te zwaar.'
Die associatie werd versterkt doordat Tom Poes een paar pagina's eerder op een elektrisch versterkte gitaar speelt. Heer Bommel noemt dit ding een 'bietgitaar'.
Dylan kort #1033
Dit ligt al een tijdje, maar vergat ik steeds: In Muziek.nl Magazine nummer 2 (2014) staat een foto van Bob Dylan en Robert de Niro. [met dank aan Gertjan]
Chronicles vol. 2: Op internet (en vooral op Facebook) duikt sinds kort keer op keer een bericht van de website van Uncut op. Dat bericht gaat over Chronicles vol. 2 en is uit 2008. Niet actueel dus, maar wel veel verwarring.
Afbeelding: bij deze dan eindelijk al een tijdje geleden beloofde advertentie voor het tweede album van Traveling Wilburys. Let vooral even op de tekst, vind ik geestig. Zo verkoop je platen.
Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #12
Soms krijgt onze hond Cargo dit als extraatje. Je begrijpt aan welk nummer ik dan altijd moet denken
Groet Hans
Hans,
Ik vind 'm mooi gevonden. Dank! Zo mooi dat ik bijna overweeg om een hond te nemen. Dan moet die hond wel "Like a Rolling Stone" kunnen blaffen. :-)
groet,
Tom
Groet Hans
Hans,
Ik vind 'm mooi gevonden. Dank! Zo mooi dat ik bijna overweeg om een hond te nemen. Dan moet die hond wel "Like a Rolling Stone" kunnen blaffen. :-)
groet,
Tom
3 boekjes voor nog geen tientje per stuk
Drie recente boekjes, allen (ruim) onder de 100 pagina's, A5-formaat, en te koop voor een handvol euro's per stuk. Is wat goedkoop is per definitie slecht?
Sean Enright - Bob Dylan Sleeping (2014, 56 blz. €7,75): Bob Dylan Sleeping is een dichtbundel van Sean Enright. De titel van deze bundel maakte mij nieuwsgierig. Zelfs zo nieuwsgierig dat ik het boekje blind gekocht heb. De titel heeft z'n werk gedaan: een boek verkopen. Eén - nul van Enright.
Bob Dylan Sleeping is geen boek over Bob Dylan, het is een matige dichtbundel. De bundel bevat het gedicht "Bob Dylan Sleeping" dat hooguit aardig is om een keer te lezen. Daarmee is dan ook alles over Bob Dylan Sleeping gezegd.
Charles River Editors - American Legends: The Life of Bob Dylan (2014, 52 ongenummerde blz. €5,29): Bij het ontvangen van dit boekje per post en het zien van "Charles River Editors" op de plek op de kaft waar normaal gesproken de naam van een auteur staat, schrok ik even en dacht ik te maken te hebben met een knip- en plakwerkje vol teksten van Wikipedia geplukt. Dat is het niet, al drijft het boekje vooral op bronnen (ja, veel van internet). Het is verre van duidelijk of dit nou een echt knip- en plakwerkje is, of een oorspronkelijk werk waarin gebruikt wordt gemaakt van meerdere bronnen.
Er is meer onduidelijkheid: volgens de kaft van dit boek is de titel Bob Dylan terwijl het volgens de titelpagina American Legends: The Life of Bob Dylan moet zijn.
Goed, het leven van Bob Dylan in 52 bladzijden dus. Dat is wat dit boekje te bieden heeft. 52 bladzijden voor een leven dat begon in 1941, een leven dat nog steeds doorgaat (het boek eindigt in 2014), dat lijkt wel haast onmogelijk. Het wordt nog erger: wie de ruimte op de pagina's die wordt ingenomen door foto's, voetnoten, niks (er is nogal wat "wit" te vinden in dit boekje), de titelpagina en de inhoudsopgave aftrekt van die 52 bladzijden, merkt dat er wel verdomd weinig ruimte overblijft om een leven van 73 jaren te beschrijven. Wie alle tekst achter elkaar zet, zal niet veel meer dan een pagina of 35 à 40 overhouden.
Met dat allemaal in mijn achterhoofd, begon ik te lezen in American Legends: The Life of Bob Dylan. En tot mijn stomme verbazing blijkt dit boek best aardig te zijn. Natuurlijk is het een beknopt verhaal, maar prima geschreven. Uitstekend de hoogtepunten uit Dylans carrière naar voren gebracht in de tekst. Dat blijft zo tot ongeveer halverwege het boekje. Dan gaat het fout en goed ook. De fouten volgen elkaar in rap tempo op. Zo zou Dylans twaalfde studio-album zijn opgenomen tijdens The Concert For Bangla Desh, krijgt tournee 1974 de naam "the Hard Rain World Tour", wordt Dylans beste album van de jaren tachtig omgedoopt tot A Shot Of Love, is "Blind Willie McTell" te vinden op Infidels en is Volume One van The Traveling Wilburys een live-album.
Maar dit is allemaal nog niks in vergelijking met wat in dit boekje over Empire Burlesque staat: Zo zou Bob Dylan op alle nummers op dit album begeleid worden door Tom Petty & The Heartbreakers en bevat dit album de nummers "Knocked Out Loaded" en "Brownsville Girl".
Mocht je dit boekje kopen, lees dan alleen de eerste helft en kijk naar de vele zwart-wit foto's (waaronder twee foto's van Bob Dylans eerste optreden in Nederland).
Eugene Stelzig - Bob Dylan's Career As a Blakean Visionary & Romantic (2013, 35 blz. €7,01) Het essay Bob Dylan's Career As a Blakean Visionary & Romantic werd door Stelzig in 1976 geschreven. Het zou opgenomen worden in "a volume of academic and scholarly essays on Dylan to be published by the Popular Press and edited by Patrick Morrow." Dat boek werd uiteindelijk niet uitgegeven en Stelzigs essay bleef op de plak liggen, tot vorig jaar. Toen werd het als een zelfstandig boekje uitgegeven.
Bob Dylan's Career As a Blakean Visionary & Romantic is niet alleen het dunste van de drie hier besproken boeken, maar ook het beste. In dit essay trekt Stelzig parallellen tussen het werk van Bob Dylan en William Blake. Het is een pittig essay waarvan ik (denk ik) de essentie na één keer lezen wel min of meer begrepen heb, maar om de inhoud echt tot me door te laten dringen is nogmaals lezen zeker noodzakelijk.
Ik kan me voorstellen dat Stelzig bij het voor het eerst horen van "Every Grain Of Sand" heeft moeten lachen en terugdacht aan zijn Dylan-essay uit 1976 waarin hij Blake's regels uit "Auguries of Innocence" citeerde: "To see a World in a Grain of Sand /And a Heaven in a Wild Flower / Hold Infinity in the palm of your hand / And Eternity in an hour".
Bob Dylan's Career As a Blakean Visionary & Romantic bewijst dat goedkoop zeker niet per definitie slecht betekent. Dit is een goed essay, een essay om meerdere malen te lezen. En dat voor slechts een handvol euro's.
Boekenjacht
Boelen: Ik heb zeven kringloopwinkels, drie boekwinkels en een kerk bezocht. Over Collected Poems van Jack Kerouac heb ik het al eerder gehad (zie hieronder), dat boek sla ik dan nu ook maar over. Naast Collected Poems is Jagtlust & Verwante Verhalen van Annejet van der Zijl het enige boek waar ik veel geld aan heb uitgegeven. In dat boek staat een stuk over Olivier Boelen, de man die tot nog toe een mysterie voor mij is gebleven (zie hier). In een recensie of zo las ik ooit dat in dit boek een stuk staat over Boelen, sindsdien ben ik op jacht geweest naar Jagtlust & Verwante Verhalen. Volgens het register komt ook Dylan in dit boek voorbij. Ik moet 't nog lezen.
Spuiten en slikken: Had jij ooit gehoord van het boek Psychedelics; The Uses and Implications of Hallucinogenic Drugs, samengesteld door Bernard Aaronson en Humphry Osmond (Anchor Books, 1970)? Ik niet, althans niet tot ik het in een kringloopwinkel tegenkwam. Volgens de index komt Bob Dylan twee keer in dit boek voorbij. De eerste keer blijft beperkt tot de woorden "The Times They Are A-Changin'". De tweede keer, vooraf gegaan door een citaat uit "Maggie's Farm" beslaat één alinea: "Bob Dylan was the symbolic center of the first phase of this alienation. He was able to externalize the disgust of an entire generation for values that have become extremely hypocritical. We no longer wish to eat the menu. His changes have almost singlehandedly created the entire context of contemporary popular music, although the recent shift to the more-positive vibrations of the Beatles and the San Francisco sound indicates an audience that is no longer satisfied with expressions of constant sadness and disgust. These positive vibrations have been greatly enhanced by the use of the various psychedelics."
The Rolling Stones: Bij de kringloopwinkel waar ik bovenstaand boek vond, vond ik ook het Rolling Stones fanzine Stones People Europe no. 3 1996. In dit tijdschrift staan zeven foto's van Bob Dylans gastoptreden tijdens een concert van The Rolling Stones in Montpellier (27 juli 1995).
Jazz: Als ik me goed herinner was het Simon die mij maanden geleden tipte over het boek De Jazz Parade; Een Verborgen Geschiedenis Van New Orleans van Rob van Scheers. Van Van Scheers las ik eerder De Grote Parade (fantastisch boek!) en De Kleine Parade (aardig). Bob Dylan komt zowel in De Grote Parade als De Kleine Parade voorbij. Het is dan ook geen echte verrassing dat Dylan ook in De Jazz Parade te vinden is. Het meest verrassende Dylan-stukje in De Jazz Parade is misschien nog wel dit: In 2003 sprak Van Scheers met Daniel Lanois (kort) over het opnemen van Oh Mercy. Het is niet veel dat er staat, maar zeker aardig.
Peckinpah: Ik ben niet de kerk ingelopen om te bidden. Ik ben er om de architectuur en het interieur te bewonderen. De kerk heeft een schitterend houten plafond. Zoiets heb ik nog nooit eerder gezien in een kerk. Om wat geld voor het onderhoud van de kerk te bemachtigen worden er gedoneerde boeken verkocht. Natuurlijk kan ik het niet laten om even door die duizenden boeken die zijn uitgestald in de kasten en op de tafels te neuzen. Tussen al die boeken kom ik het boek Crucified Heroes; The Films of Sam Peckinpah van Terence Butler tegen (Gordon Fraser, 1979). Ik kan me niet herinneren ooit iets over dit boek gehoord of gelezen te hebben (maar ik kan me vergissen). Sam Peckinpah was uiteraard de regisseur van Pat Garrett & Billy the Kid, de film waarvoor Bob Dylan niet alleen de soundtrack opnam, maar waarin hij ook de rol van Alias speelt. Uiteraard wordt er in dit boek ook aandacht geschonken aan Pat Garrett & Billy the Kid. Butler: "Peckinpah regrets the manner studio cuts have changed the meaning of the film: 'This was the story of a time - a legend - not about two gunfighters'." Zie daar de reden om op zoek te gaan naar de later uitgebrachte 'director's cut' van Pat Garrett & Billy the Kid.
Tot slot: Een flinke stapel oude afleveringen van Engelse muziektijdschriften en een enkele Oor, allen met een artikel over of een advertentie voor (een album van) Bob Dylan.
Het is genoeg, het is tijd om te gaan lezen (en dan te bedenken dat er al weer een boekenmarkt voor de deur staat...)
Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #11
Tom,
Bijgaand een foto van het installatiebedrijf Spoelstra in Leeuwarden.
Spoelstra.
Dezelfde naam als die van Mark Spoelstra, Dylans compagnon in Greenwich Village.
Maar dat hoef ik je niet uit te leggen.
Groet,
Frits
Bijgaand een foto van het installatiebedrijf Spoelstra in Leeuwarden.
Spoelstra.
Dezelfde naam als die van Mark Spoelstra, Dylans compagnon in Greenwich Village.
Maar dat hoef ik je niet uit te leggen.
Groet,
Frits
Droomboeken
Ik ben een gepassioneerd lezer. Ik lees iedere dag. Gemiddeld zo'n 250 boeken per jaar. Ik lees alles waar ik mijn handen op weet te leggen, van Asterix en Batman tot Friedrich Nietzsche en Charles Darwin.
Zoals waarschijnlijk iedere lezer heb ik boeken waar ik van droom. Boeken waarvan ik hoop dat ze ooit zullen worden gepubliceerd (maar weet dat dit waarschijnlijk nooit gaat gebeuren). Mijn lijstje met droomboeken is kort. Er staan slechts twee boeken op: de dagboeken van Allen Ginsberg uit 1965 en de verzamelde gedichten van Jack Kerouac. De dagboeken van Ginsberg uit 1965 moeten haast wel notities bevatten over zijn ontmoeting met Bob Dylan in Londen en het filmen van het begin van Dont Look Back. Vlak voor Ginsberg naar Londen vloog werden zijn dagboeken door de politie in Praag in beslag genomen. Dat zal de reden zijn dat ik tot op heden nog nooit in een boekwinkel tegen die dagboeken ben aangelopen.
Tot mijn stomme verbazing liep ik vanmiddag in een boekwinkel wel tegen de verzamelde gedichten van Jack Kerouac aan. Dat boek bleek al twee jaar geleden te zijn uitgebracht en ik wist van niks.
Ik heb veel te veel geld aan dat boek uitgegeven en bij thuiskomst bleken er ook nog eens twee grote sneden in het stofomslag te zitten. Ik moet het er maar mee doen, want wat er ook gebeurt, dit boek geef ik nooit meer uit handen.
Op de achterflap lees ik: "At long last he is garnering critical appreciation for poems that have influenced everyone from Allen Ginsberg to Robert Creeley to Bob Dylan."
Ik denk aan Mexico City Blues en het fragment in Renaldo And Clara waarin te zien is hoe Allen Ginsberg en Bob Dylan het graf van Jack Kerouac bezoeken. Een exemplaar van Kerouacs dichtbundel Mexico City Blues bij de hand. De verzamelde gedichten beginnen met deze bundel.
Deze bundel bezit ik reeds. In mijn jaren als doorgeschoten puber bestelde ik deze bundel bij de lokale boekhandel om er vervolgens bijna twee maanden op te moeten wachten.
Pas later ontdekte ik dat Mexico City Blues verstopt zit in Empire Burlesque, maar dat is weer een ander verhaal voor een andere keer.
Ik heb nu nog een boekenwens: Ginsbergs dagboeken uit 1965. Welke uitgever durft het aan om te bundelen wat niet in beslag is genomen?
Doe het voor mij. Doe het voor eenieder die iets van het roerige jaar 1965 wil begrijpen.
Vrijdag ontvang ik weer salaris, wachten met publiceren is dus niet nodig.
Freek
Zondagavond.
Freek de Jonge laat tijdens Zomergasten een jonge Bob Dylan zien. Newport Folk Festival 1963. "North Country Blues".
Iets na elf uur in de avond gaat de telefoon. "Je moet even naar Nederland 2 gaan. Freek laat Bob Dylan zien. Van lang geleden." Dat doe ik. Niet de rust in de benen om er bij te gaan zitten. Ik sta en kijk. Ondertussen drukt "mevrouw Tom" op knoppen op de afstandbediening zodat het fragment wordt opgenomen.
Natuurlijk ken ik dat fragment al. Heel goed zelfs. Maar ik kijk nu anders. Ik zie het dit keer door de ogen van Freek.
Het zijn wilde ogen. Ogen die heen en weer schieten achter dikke glazen. Alsof ze bang zijn ook maar iets te missen.
Pas als Dylan is uitgezongen, realiseer ik me dat ik nog steeds sta.
Het is klaar, tijd om te gaan zitten. Op de buis is Freek inmiddels opgestaan. Ik heb hem zijn ogen reeds terug gegeven.
Dank voor 't lenen.
Boek
'En, komt Dylan veel voor in dat boek van Saskia de Coster?'
'Best wel, ja. Tot nog toe dan. Ik heb t nog niet helemaal uit.'
'Is t wat?'
'Mwnah, t gaat.'
'Niet zo?'
'Hooguit aardig.'
'En Dylan? Hoe schrijft ze over Dylan?'
'Het is er aan de haren bijgesleept. Alsof ze haar eigen liefde voor Dylans muziek aan haar personages heeft opgedrongen. 't Hangt een beetje buiten het verhaal.'
'Hoef ik niet te lezen dus?'
'Ach, je kan 't best lezen hoor, als je maar niet te veel verwacht.'
'En verder?'
'Lelijke titel, Wij en ik. Nog lelijkere cover.'
'Dat klinkt niet best.'
'Nee. Maar er is wel een personage dat Sarah heet. En ook een Angelina.'
'Ja, en?'
'Ach, laat maar. Doet er verder ook niet toe.'
Loop niet te hard, schenk voor jezelf een koel drankje in en draai Knocked Out Loaded. Dan komt 't allemaal wel goed.
Ik heb een bloedhekel aan de warmte en dus sluit ik mezelf vrijwillig in huis op. De gordijnen blijven dicht. De deurbel reageer ik niet op.
Ik ga gewoon hangen in een comfortabele stoel, drankje binnen handbereik. Misschien dat ik nog wat ga lezen, al is dat mogelijk al weer een te grote inspanning bij deze temperaturen. Noem mij maar Oblomov.
Misschien zet ik er nog wel een muziekje bij op. Om de tijd van het niets doen wat aangenamer te laten wegglijden. Knocked Out Loaded is daar nog wel het meest geschikt voor. Op het forum van Expecting Rain werd dit album ooit getypeerd als een "Southwestern Masterpiece". Sinds het lezen van die typering associeer ik Knocked Out Loaded met warmte.
Ook vandaag zal ik weer concluderen, net als ik in Luister je nou alweer naar Bobby schreef, dat Knocked Out Loaded veel beter is dan de reputatie van dit album doet vermoeden. Althans, dat verwacht ik. Ik heb het album nog niet op staan. Ik hang nog niet in mijn stoel met een koel drankje binnen handbereik. En ach, eigenlijk valt de warmte hier in huis nu nog mee.
Waar zeur ik eigenlijk over?
Ik keuvel maar wat. Ik zoek naar een excuus om een advertentie uit OOR van 10 februari 1990 hier te kunnen plaatsen. Een advertentie van een of ander postorderbedrijf voor cd's. Bij die advertentie staat namelijk een aardige karikatuur van Bob Dylan. Ik weet het, een paar dagen geleden beloofde ik hier een advertentie voor het album Volume 3 van Traveling Wilburys te zullen plaatsen. Die houd je nog even te goed.
Overigens is de muziek van Traveling Wilburys ook uitermate geschikt voor warme dagen. Vooral als je de barbecue aansteekt is het heerlijk om "Handle With Care" te horen. Hoe ik dat weet? Ervaring.
Enfin, maak er een mooie dag van. Loop niet te hard, schenk voor jezelf een koel drankje in en draai Knocked Out Loaded. Dan komt 't allemaal wel goed.
Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #10
Een paar dagen geleden kreeg ik onderstaande e-mail:
Hoi Tom,
Dit is misschien de meest belachelijke inzending tot nu toe voor Bob Dylan zien waar hij niet is, maar toen ik een bericht las over Eddy Wally (de Vlaamse volkszanger, cultheld en zelfbenoemd Voice of Europe) die uit het ziekenhuis is ontslagen en de daarbij geplaatste foto zag, moest ik meteen denken aan Bob Dylan. De pose, in de rechterhand in plaats van een microfoon een mondharmonica, en het beeld is compleet. Zouden ze dezelfde kleermaker hebben?
Er staat geen naam van een afzender onder de e-mail. In verband met copyrights zal ik hier de bewuste foto niet plaatsen, maar volstaan met een link naar het oorspronkelijke bericht, zie hier. En ja, ik zie gelijk waar de anonieme inzender op doelt. Het is verre van 'de meest belachelijke inzending', het is een rake vondst. De overeenkomsten zijn overduidelijk. Ook bij mij gelijk de gedachte: dezelfde keermaker?
Hoi Tom,
Dit is misschien de meest belachelijke inzending tot nu toe voor Bob Dylan zien waar hij niet is, maar toen ik een bericht las over Eddy Wally (de Vlaamse volkszanger, cultheld en zelfbenoemd Voice of Europe) die uit het ziekenhuis is ontslagen en de daarbij geplaatste foto zag, moest ik meteen denken aan Bob Dylan. De pose, in de rechterhand in plaats van een microfoon een mondharmonica, en het beeld is compleet. Zouden ze dezelfde kleermaker hebben?
Er staat geen naam van een afzender onder de e-mail. In verband met copyrights zal ik hier de bewuste foto niet plaatsen, maar volstaan met een link naar het oorspronkelijke bericht, zie hier. En ja, ik zie gelijk waar de anonieme inzender op doelt. Het is verre van 'de meest belachelijke inzending', het is een rake vondst. De overeenkomsten zijn overduidelijk. Ook bij mij gelijk de gedachte: dezelfde keermaker?
Drie setlists
14 juli: Things have changed / She belongs to me / Beyond here lies nothin' / Workingman's blues #2 / Waiting for you / Duquesne whistle / Pay in blood / Tangled up in blue / Love sick // [intermission] // High water (for Charley Patton) / Simple twist of fate / Early Roman kings / Forgetful heart / Spirit on the water / Scarlet town / Soon after midnight / Long and wasted years // [encore] // All along the watchtower / Blowin' in the wind
15 juli: Watching the river flow / Don't think twice, it's all right / Just like Tom Thumb's blues / To Ramona / The Levee's gonna break / Shelter from the storm / Cry a while / Girl from the North country / Summer days / Desolation row / Tweedle Dee & Tweedle Dum / Lonesome day blues / A Hard rain's a-gonna fall / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man // [encores] // All along the watchtower / Blowin' in the wind
17 juli: Thunder on the mountain / She belongs to me / Beyond here lies nothin' / To Ramona / The Levee's gonna break / Shelter from the storm / Cry a while / Girl from the North country / Summer days / Desolation row / Tweedle Dee & Tweedle Dum / Lonesome day blues / A Hard rain's a-gonna fall / Thunder on the mountain // [encore] // All along the watchtower
Dit zijn de setlists van de laatste drie concerten van de Europese zomertournee 2014. Op 9 augustus beginnen Bob Dylan en band aan een tournee door Nieuw Zeeland en Australië. Wat Bob Dylan en band in de tussentijd gaan doen? Misschien wel een weekje camperen in Frankrijk.
15 juli: Watching the river flow / Don't think twice, it's all right / Just like Tom Thumb's blues / To Ramona / The Levee's gonna break / Shelter from the storm / Cry a while / Girl from the North country / Summer days / Desolation row / Tweedle Dee & Tweedle Dum / Lonesome day blues / A Hard rain's a-gonna fall / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man // [encores] // All along the watchtower / Blowin' in the wind
17 juli: Thunder on the mountain / She belongs to me / Beyond here lies nothin' / To Ramona / The Levee's gonna break / Shelter from the storm / Cry a while / Girl from the North country / Summer days / Desolation row / Tweedle Dee & Tweedle Dum / Lonesome day blues / A Hard rain's a-gonna fall / Thunder on the mountain // [encore] // All along the watchtower
Dit zijn de setlists van de laatste drie concerten van de Europese zomertournee 2014. Op 9 augustus beginnen Bob Dylan en band aan een tournee door Nieuw Zeeland en Australië. Wat Bob Dylan en band in de tussentijd gaan doen? Misschien wel een weekje camperen in Frankrijk.
Twee advertenties
Ik ga hier niet alle artikelen, recensies en advertenties beschrijven. Ik kijk wel uit. Dat is veel te veel werk en helemaal niet voor iedereen altijd even interessant. Ik pik er twee advertenties uit, simpelweg omdat mijn ogen er aan bleven plakken.
De eerste advertentie is voor het vierde deel van The Bootleg Series. Die advertentie staat in de OOR van 31 oktober 1998. Verder valt er niet zo veel over te zeggen. Ik vind het gewoon een mooie advertentie. Ik heb wel meer advertenties voor dit album gezien, maar nog nooit deze. De advertentie is bedrieglijk eenvoudig van opzet. Daarin schuilt nou juist de schoonheid.
Onder de afbeelding van de albumcover staat de tekst: "Afgelopen zomer tourden deze twee legendarische acts met veel succes door Amerika en verzorgden 6 stadion concerten voor meer dan 50.000 man publiek per avond. Dit album bevat perfecte opnames van een aantal klassiekers zoals 'Knockin' On Heaven's Door', 'All Along The Watchtower' en 'I Want You'."
Ik kan er niks aan doen, maar ik struikel gelijk over die eerste paar woorden: "Afgelopen zomer tourden..." Bij "Afgelopen zomer" in een tijdschrift van februari 1989 denk ik aan de zomer van 1988. De zes concerten waarvan opnamen op dit album te vinden zijn vonden echter plaats in juli 1987.
Is dit een bewust leugentje van de verantwoordelijke copywriter om een product aan de man de brengen of heeft iemand hier een vergissing gemaakt? Dat is dan weer een vraag die mij bezig kan houden, veel langer dan goed voor mij is.
O ja, ik heb ook nog een aardige advertentie voor het tweede album van Traveling Wilburys gevonden, maar daarover een andere keer meer. Ik zou het bij twee laten dit keer.
PS: Nog geen officiële aankondiging voor het album Shadows In The Night zoals ik gisteren voorspelde.
PS 2: Vanmiddag weer eens de dubbel-cd The Concert For The Rock 'n Roll Hall of Fame uit de kast gepakt om Dylans enige bijdrage op dit album te draaien: "All Along The Watchtower". Die cd heb ik al jaren niet meer gedraaid, vooral omdat de uitvoering van "All Along The Watchtower" op deze cd in mijn herinnering maar een slap aftreksel is van wat dit nummer ook kan zijn. Na zoveel jaren niet luisteren, wist deze uitvoering van "All Along The Watchtower" mij vanmiddag in positieve zin te verrassen. Nee, ik vind het nog steeds geen schitterende uitvoering, maar wel veel beter dan ik lang heb gedacht. Misschien moet ik de cd maar weer 7, 8 jaar in de kast laten staan. Zo rond 2021 laat ik me opnieuw verrassen.
Dylan kort #1032 (releasedatum Shadows In The Night)
Setlist 12 juli: Watching the river flow / Don't think twice, it's all right / Just like Tom Thumb's blues / To Ramona / The Levee's gonna break / Shelter from the storm / Million miles & Cry a while / Girl from the North country / Summer days / Desolation row / Tweede Dee & Tweedle Dum / Lonesome day blues / A Hard rain's a-gonna fall / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man // All along the watchtower
NRC Handelsblad 10 juli, Jan Vollaard in een stuk over Crosby, Still & Nash: "Toen de in close harmony gespecialiseerde Hollies uiteenvielen wegens onenigheid over een album met songs van Bob Dylan, zocht Nash zijn heil in Californie."
"De tour van 1974 volgde op een periode van stilte rond CSN&Y, die vergeefs hadden geprobeerd om lang genoeg in elkaars nabijheid te verkeren voor een opvolger van Deja Vu. Het was een goed jaar voor megatournees. Bob Dylan had zojuist zijn comeback met The Band gevierd en impressario Bill Graham regelde dat het podium en de geluidsinstallatie van die tournee opnieuw in de dertig meter lange vrachtauto's konden worden gepakt." [met dank aan Alja]
Gedicht "vier muren om me heen" van Berend Lasseur, vandaag gevonden bij de kringloopwinkel:
vier muren om me heen
(a) four walls, dillard & clark
(b) tombstone blues, bob dylan
(a) vier muren om me heen
(en een deur noordnoordoost
en een westelijk raam)
maar er trilt geen steen
wanneer ik op je wacht
wanneer je niet hier bent
het optimisme dat
ik voor veel vrienden veins
is in de grond geheid
als een houten heipaal
zo een die men gebruikt
aan de overzijde
waar blijft nou toch die stem:
(b) you're gonna die, it's real
poison
Was de dichter Berend Lasseur er zich bewust van dat Dylan "You will not die, it's not poison" zingt en is dit dus een gevalletje 'dichterlijke vrijheid', of moet Lasseur zijn oren laten nakijken?
My Name Is New York - de audio-versie
Toen de uitgave van dat boek werd aangekondigd, was er ook sprake van een gelijknamige cd. Op die cd zou onder andere Bob Dylan te horen zijn. In de maanden vlak voor en na de uitgave van het boek My Name Is New York heb ik steeds fanatiek gezocht naar informatie over die cd, maar dat leverde toen eigenlijk niks op.
Om eerlijk te zijn was ik de cd My Name Is New York al weer vergeten. Daar kwam vanochtend verandering in. Vanochtend kreeg ik een e-mail van Woody Guthrie Publications, Inc. waarin de release van de cd wordt aangekondigd.
En ja, Bob Dylan zal er ook te horen zijn, maar niet zoals ik had verwacht.
My Name Is New York is een audioboek bestaande uit 3 cd's. Op de eerste twee cd's zijn de verhalen van verschillende bekenden van Guthrie over Guthrie's New York te horen. De derde cd, een bonus-cd bevat de bijbehorende muziek.
Ik had verwacht dat Bob Dylan op die derde cd te horen zou zijn, maar zoals ik het nu begrijp, is dat niet zo. Bob Dylan is te horen op (een van) de eerste twee cd's waar hij zijn verhaal over Guthrie's New York vertelt.
Als cd-versie van My Name Is New York net zo goed is als het gelijknamige boek, dan is deze uitgave zeker iets om naar uit te kijken. De tracklist staat hier.
De cd-versie van My Name Is New York verschijnt op 23 september.
boekenjacht
Grap van een puber: "Ik heb ook goed nieuws. Dit is het enige liedje van Bob Dylan dat ik wel goed vind." (Zoonlief, een kwartiertje geleden terwijl "Hurricane" door de kamer schalde)
Ik draai Desire. Dit album doet het altijd goed op zomerse dagen.
Naast mijn stoel ligt een stapel van tussen de vijftien en twintig boeken die ik vanochtend op een boekenmarkt gekocht heb. In die stapel zitten onder andere oude afleveringen van het literaire tijdschrift Randstad met bijdragen van beatdichters Allen Ginsberg en Lawrence Ferlinghetti. O ja, en een stuk van Olivier Boelen. De Dylan-connectie met Boelen is de fotosessie voor de hoes van John Wesley Harding (zie hier). De connectie tussen Dylan en de beatdichters hoef ik, denk ik, niet meer uit te leggen.
Ook in die stapel Moker in Mokum van Hans Plomp met op bladzijde 10 de zin: "Laatst zei je nog dat Bob Dylan steeds meer op een wijf begon te lijken."
Verder dichtbundels van Simon Vinkenoog, de briljante Riekus Waskowsky en Jules Deelder (Op de deurknop na heet die bundel, uitgegeven door de Rotterdamse Kunststichting Sonde in 1972. Achter in die bundel reclame voor de bundel Arme eenzame cowboy van Jacques L. Schmitz. Die bundel van Schmitz staat al in de kast. Daar staat Dylan in...)
Verder een hele stapel muziekboeken waar Bob Dylan in meerdere of mindere mate in voorbij komt. Dat soort boeken kunnen leerzaam zijn. Zo kom ik in Popzamelwerk 77 een vermelding van Bob Dylan tegen (terwijl Bob Dylan in 1977 geen albums heeft uitgebracht). Volgens dit boek verscheen in 1977 een Nederlandse heruitgave van Planet Waves. Nooit geweten en dus weer wat wijzer.
Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan, de stapel met nog niet genoemde boeken is nog hoog. (En als ik je nou vertel dat het hoogste bedrag dat ik voor 1 boek betaald heb €3,- is en dat ik ook een boek van Michael Krogsgaard over Dylan heb gekocht... Zo'n dag was het.)
Desire is inmiddels bij het laatste nummer aangekomen, "Sara".
Zoonlief tikt op mijn schouder en vraagt: "Als de plaat is afgelopen, mag ik dan televisie kijken?"
Dat mag hij. Ik ga lezen en bladeren en glimmen.
PS: Ik ben Bob Dylan nog nooit tegengekomen in een gedicht van Simon Vinkenoog, wel in gedichten van Allen Ginsberg, Lawrence Ferlinghetti, Riekus Waskowsy en Jules Deelder. In het proza van Vinkenoog komt Dylan natuurlijk wel regelmatig voorbij.
Ik draai Desire. Dit album doet het altijd goed op zomerse dagen.
Naast mijn stoel ligt een stapel van tussen de vijftien en twintig boeken die ik vanochtend op een boekenmarkt gekocht heb. In die stapel zitten onder andere oude afleveringen van het literaire tijdschrift Randstad met bijdragen van beatdichters Allen Ginsberg en Lawrence Ferlinghetti. O ja, en een stuk van Olivier Boelen. De Dylan-connectie met Boelen is de fotosessie voor de hoes van John Wesley Harding (zie hier). De connectie tussen Dylan en de beatdichters hoef ik, denk ik, niet meer uit te leggen.
Ook in die stapel Moker in Mokum van Hans Plomp met op bladzijde 10 de zin: "Laatst zei je nog dat Bob Dylan steeds meer op een wijf begon te lijken."
Verder dichtbundels van Simon Vinkenoog, de briljante Riekus Waskowsky en Jules Deelder (Op de deurknop na heet die bundel, uitgegeven door de Rotterdamse Kunststichting Sonde in 1972. Achter in die bundel reclame voor de bundel Arme eenzame cowboy van Jacques L. Schmitz. Die bundel van Schmitz staat al in de kast. Daar staat Dylan in...)
Verder een hele stapel muziekboeken waar Bob Dylan in meerdere of mindere mate in voorbij komt. Dat soort boeken kunnen leerzaam zijn. Zo kom ik in Popzamelwerk 77 een vermelding van Bob Dylan tegen (terwijl Bob Dylan in 1977 geen albums heeft uitgebracht). Volgens dit boek verscheen in 1977 een Nederlandse heruitgave van Planet Waves. Nooit geweten en dus weer wat wijzer.
Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan, de stapel met nog niet genoemde boeken is nog hoog. (En als ik je nou vertel dat het hoogste bedrag dat ik voor 1 boek betaald heb €3,- is en dat ik ook een boek van Michael Krogsgaard over Dylan heb gekocht... Zo'n dag was het.)
Desire is inmiddels bij het laatste nummer aangekomen, "Sara".
Zoonlief tikt op mijn schouder en vraagt: "Als de plaat is afgelopen, mag ik dan televisie kijken?"
Dat mag hij. Ik ga lezen en bladeren en glimmen.
PS: Ik ben Bob Dylan nog nooit tegengekomen in een gedicht van Simon Vinkenoog, wel in gedichten van Allen Ginsberg, Lawrence Ferlinghetti, Riekus Waskowsy en Jules Deelder. In het proza van Vinkenoog komt Dylan natuurlijk wel regelmatig voorbij.
vier setlists
7 juli: Things have changed / She belongs to me / Beyond here lies nothin' / Workingman's blues #2 / Waiting for you / Duquesne whistle / Pay in blood / Tangled up in blue / Love sick // [intermission] // High water (for Charley Patton) / Simple twist of fate / Early Roman kings / Forgetful heart / Spirit on the water / Scarlet town / Soon after midnight / Long and wasted years // [encores] // All along the watchtower / Blowin' in the wind
8 juli: Things have changed / She belongs to me / Beyond here lies nothin' / Workingman's blues #2 / Waiting for you / Duquesne whistle / Pay in blood / Tangled up in blue / Love sick // [intermission] // High water (for Charley Patton) / Simple twist of fate / Early Roman kings / Forgetful heart / Spirit on the water / Scarlet town / Soon after midnight / Long and wasted years // [encores] // All along the watchtower / Blowin' in the wind
9 juli: Things have changed / She belongs to me / Beyond here lies nothin' / Workingman's blues #2 / Waiting for you / Duquesne whistle / Pay in blood / Tangled up in blue / Love sick // [intermission] // High water (for Charley Patton) / Simple twist of fate / Early Roman kings / Forgetful heart / Spirit on the water / Scarlet town / Soon after midnight / Long and wasted years // [encores] // All along the watchtower / Blowin' in the wind
11 juli: Most likely you go your way (and I'll go mine) / Don't think twice, it's all right / Just like Tom Thumb's blues / To Ramona / The Levee's gonna break / Shelter from the storm / Million miles & Cry a while / Girl from the North country / Summer days / Desolation row / Blind Willie McTell / Lonesome day blues / A Hard rain's a-gonna fall / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man // [encore] // All along the watchtower
8 juli: Things have changed / She belongs to me / Beyond here lies nothin' / Workingman's blues #2 / Waiting for you / Duquesne whistle / Pay in blood / Tangled up in blue / Love sick // [intermission] // High water (for Charley Patton) / Simple twist of fate / Early Roman kings / Forgetful heart / Spirit on the water / Scarlet town / Soon after midnight / Long and wasted years // [encores] // All along the watchtower / Blowin' in the wind
9 juli: Things have changed / She belongs to me / Beyond here lies nothin' / Workingman's blues #2 / Waiting for you / Duquesne whistle / Pay in blood / Tangled up in blue / Love sick // [intermission] // High water (for Charley Patton) / Simple twist of fate / Early Roman kings / Forgetful heart / Spirit on the water / Scarlet town / Soon after midnight / Long and wasted years // [encores] // All along the watchtower / Blowin' in the wind
11 juli: Most likely you go your way (and I'll go mine) / Don't think twice, it's all right / Just like Tom Thumb's blues / To Ramona / The Levee's gonna break / Shelter from the storm / Million miles & Cry a while / Girl from the North country / Summer days / Desolation row / Blind Willie McTell / Lonesome day blues / A Hard rain's a-gonna fall / Thunder on the mountain / Ballad of a thin man // [encore] // All along the watchtower
dutje
Ik wacht op een dichtbundel. Wachten is niet een van mijn capaciteiten en dus ijsbeer ik. Dat wachten kan nog wel een paar dagen aanhouden voor de bundel eindelijk op mijn deurmat landt. Ik vrees dat ik tegen die tijd een paar schoenen versleten heb.
Een paar dagen geleden werd ik geconfronteerd met een dichtbundel van de mij onbekende dichter Sean Enright. Die dichtbundel wordt, aldus de citaten achter op het boek, door de critici volledig afgebrand. Toch wil ik die bundel hebben.
De reden dat ik die bundel wil hebben heeft niks te maken met de dichter of het oordeel van de critici. Ik wil die bundel hebben vanwege de titel. Bob Dylan Sleeping heet die bundel.
Het is natuurlijk heel handig van die dichter om Bob Dylans naam in de titel van een dichtbundel te gebruiken. Dat zorgt er voor dat Dylan-malloten die bundel kopen.
Ik ben zo'n malloot.
En toch is het niet alleen Dylans naam die mij tot aankoop van deze bundel heeft gedwongen. Als de titel van deze bundel Bob Dylan Singing of Bob Dylan Playing His Guitar was geweest, had ik de bundel waarschijnlijk ook wel gekocht, maar was de drang tot aanschaf niet zo sterk geweest als nu.
Bob Dylan Sleeping.
Ik weet natuurlijk dat ook Bob Dylan moet slapen, al is het niet iets waar ik me mee bezig houd. Hij moet ook eten, ademhalen, enzovoort. Slapen is toch een privéaangelegenheid. Dat doe je niet zomaar waar iedereen bij is. Ik in ieder geval niet en Bob Dylan ook niet.
Toch is er een foto van een slapende Bob Dylan. Die foto had ik ooit wel eens eerder gezien, maar was 'm ook al weer vergeten. Waarom zou ik Bob Dylan willen zien slapen? Ik zie hem veel liever in actie, op een podium.
Nadat ik Bob Dylan Sleeping reeds had besteld, kwam ik op de Facebook-pagina van de auteur die foto van een slapende Bob Dylan weer tegen. Daar heeft hij de titel dus vandaan, althans dat denk ik.
Starend naar die foto voel ik me toch een indringer. Ik wil dit eigenlijk helemaal niet zien. Ik behoor dit niet te zien, zegt mijn gezonde verstand, maar toch staar ik.
Het is niet altijd makkelijk om geïntrigeerd te zijn.
[terzijde: de film Sleep (1963) van Andy Warhol heb ik helaas nog nooit gezien.]
Een paar dagen geleden werd ik geconfronteerd met een dichtbundel van de mij onbekende dichter Sean Enright. Die dichtbundel wordt, aldus de citaten achter op het boek, door de critici volledig afgebrand. Toch wil ik die bundel hebben.
De reden dat ik die bundel wil hebben heeft niks te maken met de dichter of het oordeel van de critici. Ik wil die bundel hebben vanwege de titel. Bob Dylan Sleeping heet die bundel.
Het is natuurlijk heel handig van die dichter om Bob Dylans naam in de titel van een dichtbundel te gebruiken. Dat zorgt er voor dat Dylan-malloten die bundel kopen.
Ik ben zo'n malloot.
En toch is het niet alleen Dylans naam die mij tot aankoop van deze bundel heeft gedwongen. Als de titel van deze bundel Bob Dylan Singing of Bob Dylan Playing His Guitar was geweest, had ik de bundel waarschijnlijk ook wel gekocht, maar was de drang tot aanschaf niet zo sterk geweest als nu.
Bob Dylan Sleeping.
Ik weet natuurlijk dat ook Bob Dylan moet slapen, al is het niet iets waar ik me mee bezig houd. Hij moet ook eten, ademhalen, enzovoort. Slapen is toch een privéaangelegenheid. Dat doe je niet zomaar waar iedereen bij is. Ik in ieder geval niet en Bob Dylan ook niet.
Toch is er een foto van een slapende Bob Dylan. Die foto had ik ooit wel eens eerder gezien, maar was 'm ook al weer vergeten. Waarom zou ik Bob Dylan willen zien slapen? Ik zie hem veel liever in actie, op een podium.
Nadat ik Bob Dylan Sleeping reeds had besteld, kwam ik op de Facebook-pagina van de auteur die foto van een slapende Bob Dylan weer tegen. Daar heeft hij de titel dus vandaan, althans dat denk ik.
Starend naar die foto voel ik me toch een indringer. Ik wil dit eigenlijk helemaal niet zien. Ik behoor dit niet te zien, zegt mijn gezonde verstand, maar toch staar ik.
Het is niet altijd makkelijk om geïntrigeerd te zijn.
[terzijde: de film Sleep (1963) van Andy Warhol heb ik helaas nog nooit gezien.]
Like a Rolling Stone & de operazangeres
Ergens aan het eind van de ochtend heb ik No Direction Home: The Soundtrack, het zevende deel van The Bootleg Series opgezet. In grofweg twee uur tijd krijg ik Dylans vroege muzikale geschiedenis tot en met 1966 via outtakes van studio-albums en concertopnamen voor de voeten geworpen.
Net op het moment dat Dylan voor het laatste nummer - "Like a Rolling Stone", opgenomen tijdens het concert in de Manchester Free Trade Hall op 17 mei 1966 - de muzikanten "play fucking loud" toebijt, zwaait de deur open en stapt de operazangeres met wie 'mevrouw Tom' een afspraak heeft de kamer binnen.
Zou ze het gehoord hebben?
Ik schud een hand, stel me voor en babbel wat. "Like a Rolling Stone" is ingezet. Het knalt al in zijn verwoestende glorie door de kamer wanneer ik de plichtplegingen heb afgerond en de ruimte vind om de muziek uit te zetten.
Zonder het na te vragen heb ik zelf maar de conclusie getrokken dat dit niet de muziek is waar een operazangeres warm voor loopt.
Of vergis ik me?
Na het uitzetten van de muziek dwalen de gedachten af naar de klassiek geschoolde zanger Ian Bostridge. In zijn boek A Singer's Notebook schrijft Bostridge dat iedere zanger van klassieke werken er goed aan zou doen naar de zanger Bob Dylan te luisteren. Althans dat heb ik me laten vertellen. Ik heb A Singer's Notebook niet gelezen, maar het staat wel hoog op mijn wensenlijstje.
Om mij aan die wens te blijven herinneren heb ik maanden geleden een stuk van een oude enveloppe op het prikbord naast de computer geprikt. Op die oude enveloppe staan twee titels van boeken geschreven: Way Down van Jerry Scheff en A Singer's Notebook van Ian Bostridge.
Ik luister overigens wel naar klassieke muziek, maar niet zo vaak als ik zou willen. En nooit zang. Zeker geen opera. De vioolsonates van Beethoven en de cellosonates van Bach, daar blijft het meestal bij.
Ik dwaal af. Het ging over die concertopname van "Like a Rolling Stone" en de operazangeres. Ik heb haar niet meer durven vragen wat zij van Bob Dylan vindt, ook niet of ze het boek van Ian Bostridge kent. Dom natuurlijk en nu kan ik niet meer terug. Terwijl ik dit schrijf is ze al weg.
Net op het moment dat Dylan voor het laatste nummer - "Like a Rolling Stone", opgenomen tijdens het concert in de Manchester Free Trade Hall op 17 mei 1966 - de muzikanten "play fucking loud" toebijt, zwaait de deur open en stapt de operazangeres met wie 'mevrouw Tom' een afspraak heeft de kamer binnen.
Zou ze het gehoord hebben?
Ik schud een hand, stel me voor en babbel wat. "Like a Rolling Stone" is ingezet. Het knalt al in zijn verwoestende glorie door de kamer wanneer ik de plichtplegingen heb afgerond en de ruimte vind om de muziek uit te zetten.
Zonder het na te vragen heb ik zelf maar de conclusie getrokken dat dit niet de muziek is waar een operazangeres warm voor loopt.
Of vergis ik me?
Na het uitzetten van de muziek dwalen de gedachten af naar de klassiek geschoolde zanger Ian Bostridge. In zijn boek A Singer's Notebook schrijft Bostridge dat iedere zanger van klassieke werken er goed aan zou doen naar de zanger Bob Dylan te luisteren. Althans dat heb ik me laten vertellen. Ik heb A Singer's Notebook niet gelezen, maar het staat wel hoog op mijn wensenlijstje.
Om mij aan die wens te blijven herinneren heb ik maanden geleden een stuk van een oude enveloppe op het prikbord naast de computer geprikt. Op die oude enveloppe staan twee titels van boeken geschreven: Way Down van Jerry Scheff en A Singer's Notebook van Ian Bostridge.
Ik luister overigens wel naar klassieke muziek, maar niet zo vaak als ik zou willen. En nooit zang. Zeker geen opera. De vioolsonates van Beethoven en de cellosonates van Bach, daar blijft het meestal bij.
Ik dwaal af. Het ging over die concertopname van "Like a Rolling Stone" en de operazangeres. Ik heb haar niet meer durven vragen wat zij van Bob Dylan vindt, ook niet of ze het boek van Ian Bostridge kent. Dom natuurlijk en nu kan ik niet meer terug. Terwijl ik dit schrijf is ze al weg.
Even tussendoor (2 dingen & een afbeelding)
Het is niet mijn gewoonte om te wijzen op filmpjes op youtube. De redenen daarvoor zijn simpel:
1. Ik ben meer een luisteraar dan een kijker.
2. Het overgrote deel van de filmpjes op youtube geeft mij de bibberitus, ze zijn zelden gemaakt door een cameraman met een vaste hand.
Dat gezegd hebben wil ik een ieder toch wijzen op dit filmpje.
De afbeelding is van de bladmuziek van "Blowin' In The Wind". Deze bladmuziek is al jaren in mijn bezit. Wat ik nooit heb begrepen is waarom deze foto voor de voorzijde is gebruikt. Kijk naar Dylans mond, het ziet er idioot uit. Zo'n foto is toch bedoeld om de potentiële koper te verleiden om de portemonnee te trekken?
Het doet mij denken aan de hoes van de Nederlandse persing van "Positively 4th street" (zie ook Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978).
Dat neemt echter niet weg dat ik de afgebeelde bladmuziek - ondanks de matige foto - koester. Je bent een verzamelaar of je bent het niet...
149 acetates
Afgelopen maandag plaatste Jeff Gold op zijn website Record Mecca een uitvoerig stuk over het vinden van 149 acetates met muziek van Bob Dylan uit de jaren 1969 en 1970. Zo'n vondst is natuurlijk de droom van iedere verzamelaar. Tijd om, met de informatie die op internet te vinden is, een en ander op een rijtje te zetten.
Zo'n drie maanden geleden kwam Jeff Gold in contact met de broer van de inmiddels overleden eigenaresse van een pand aan 124 W. Houston Street in Greenwich Village. Dat pand was ooit het eigendom van Bob Dylan. In een kast had de broer van de eigenaresse twee dozen gevonden waarin 149 acetates zaten. De acetates werden door Jeff Gold gekocht.
Gold riep vervolgens de hulp in van Zach Cowie voor het maken van digitale kopieën van de acetates, en Nederlander Arie de Reus voor het vergelijken van de muziek op de acetates met de opnamen die eerder officieel werden uitgebracht.
De acetates bleken allemaal muziek te bevatten van Bob Dylan, opgenomen tijdens de sessies voor Nashville Skyline, Self Portrait en New Morning. Al deze acetates waren ooit in het bezit van Bob Dylan. Hij gebruikte ze om eerder gemaakte opnamen terug te luisteren en voor het samenstellen van de tracklist van de eerder genoemde albums. De vondst bevat grofweg evenveel 10" als 12" acetates. Op een 10" acetate staat over het algemeen één nummer, op een 12"acetate meerdere nummers.
Wanneer je er van uit gaat dat een 12" acetate gemiddeld zo'n 5 nummers bevat, kom je in totaal uit op grofweg 450 nummers op deze 149 acetates. Let wel: dat betekent niet 450 verschillende nummers. Meerdere acetates bevatten 'niet meer' dan bekende nummers in een mogelijke volgorde waarin ze mogelijk op Self Portrait of New Morning zouden kunnen verschijnen of in een alternatieve mix.
Maar deze 149 acetates bevatten ook een aantal verrassingen. Jeff Gold noemt in zijn stuk op de website van Record Mecca drie outtakes: versies van "Ring of Fire" en "Folsom Prison Blues", opgenomen tijdens de sessies voor Self Portrait, en een gospel-achtige versie van "Tomorrow Is a Long Time", opgenomen tijdens de sessies voor New Morning.
Naast deze drie outtakes bevatten de acetates vele alternatieve mixen en edits van reeds bekende nummers.
Tot zover de belangrijkste informatie zoals die te vinden is op Record Mecca en op de website van Rolling Stone. (Ik verwacht een soortgelijk stuk in de tijdschrift-editie van Rolling Stone, mogelijk met nog meer informatie en de naam Arie de Reus.... Wanneer werd een Nederlander voor het laatst in de pagina's van Rolling Stone genoemd?)
Aangezien ik Jeff Gold niet ken en hij mij ook niet nodig heeft om de acetates te beluisteren, en gezien het feit dat ik niet het geld heb om één of meerdere van de door Gold aangeboden acetates aan te schaffen, lijkt het hierbij te blijven. Daarin ben ik niet uniek. Er zullen maar weinig mensen zijn die de muziek op deze acetates zullen horen. Toch stopt het verhaal daar niet. Wie verder kijkt kan veel belangrijke informatie vinden op de website van Record Mecca.
Informatie die inzicht geeft in Dylans manier van werken, informatie over de ontstaansgeschiedenis van Nashville Skyline, Self Portrait en New Morning. Het eerste dat van belang is, is dat de 149 acetates ooit in het bezit waren van Bob Dylan. Enkele hoezen van deze acetates bevatten door producer Bob Johnston en / of door Dylan geschreven aantekeningen.
Op de website van Record Mecca staan foto's van 10 van de 149 aetates afgebeeld. In die afbeeldingen schuilt een ware schat aan informatie. (Beste Jeff Gold, stuur mij ook de foto's van die andere 139 acetates. Astjeblieft?)
Nashville Skyline
Van Nashville Skyline staan foto's van twee 'one sided acetates' op Record Mecca. Op de eerste acetate staat kant A van Nashville Skyline, op de tweede kant B. Deze acetates waren ooit het bezit van Bob Dylan zelf. De foto's zelf geven geen verdere informatie. De door Jeff Gold gegeven informatie over deze twee acetates is wel interesant. Gold geeft de volgende tracklist:
Side 1 Girl From The North Country (with Johnny Cash)/Nashville Skyline Rag/One More Night/I Threw It All Away/Peggy Day
Side 2 Lay Lady Lay/To Be Alone With You/Tell Me That It Isn’t True/Country Pie/Tonight I’ll Be Staying There With You
Dit lijkt op het eerste oog 'gewoon' Nashville Skyline, maar... wie beter kijkt ziet dat op deze acetates "To Be Alone With You" en "One More Night" in vergelijking met de uitgebrachte versie van Nashville Skyline van plaats zijn verwisseld.
Self Portrait
De eerste Self Portrait acetate bevat 1 nummer: "Like a Rolling Stone". Deze acetate bevat als enige informatie de tracktijd 5:26 en 'cut #1'. Dit laatste zou er op kunnen duiden dat er meer dan 1 acetate met "Like a Rolling Stone" in de twee dozen vol acetates zaten.
De tweede Self Portrait acetate bevat kant 1 van Self Portrait, inclusief de door Bob Johnston geschreven tracklist op de hoes:
1. All the Tired Hores
2. Alberta #1
3. I Forgot More
4. Days of 49
5. In The Early Morning Rain
6. Little Sadie #2
Deze tracklist is identiek aan kant 1 van Self Portrait zoals wij het kennen, daarbij ga ik er van uit dat "Little Sadie #2" dezelfde opname is als "In Search of Little Sadie".
Wie echter naar het label kijkt van deze acetate, ziet een andere tracklist voor kant 1 van Self Portrait:
1. Alberta #1
2. I Forgot More
3. Days of '49
4. In The Early Morning Rain
5. Little Sadie #2
6. It Hurts Me Too
Het lijkt mij logisch dat de acetate de op het label genoemde tracklist speelt. Er zijn, denk ik, twee mogelijkheden voor het niet overeenkomen van de tracklist op het label en op de hoes: 1. de hoes en acetate horen niet bij elkaar. 2. de tracklist op de hoes is er later, tijdens het luisteren, op geschreven als een alternatief.
De tracklist zoals op het label van deze acetate staat geschreven is wel interessant. Ik heb "All The Tired Horses" altijd gehoord als een nummer dat bewust als openingstrack voor Self Portrait werd opgenomen. Gisteravond las ik in fanzine The Bridge no. 22 een artikel waarin dit ook min of meer gesuggereerd wordt. Echter, uit de tracklist op het label van deze acetate blijkt dat "Alberta #1" ooit overwogen is als openingstrack voor Self Portrait.
Deze zes nummers werden allemaal opgenomen voor "All The Tired Horses" werd opgenomen. Alleen "Alberta #1" werd net als "All The Tired Horses" opgenomen op 5 maart 1970, alle andere nummers werden tijdens eerdere sessies opgenomen. Kan het misschien zo zijn dat deze acetate op 5 maart na de opname van "Alberta #1" en voor de opname van "All The Tired Horses" werd gemaakt?
De derde Self Portrait acetate bevat kant 3 van dit album. Deze foto bevat een schat aan informatie. Allereerst is er de tracklist op het label van de acetate. Deze tracklist komt overeen met de tracklist op Self Portrait.
1. Copper Kettle
2. Gotta Travel On
3. Blue Moon
4. The Boxer
5. Mighty Quinn
6. Take Me As I Am
Op de hoes van deze acetate staat een alternatieve tracklist in het handschrift van Bob Johnston:
1. Gotta Travel On
2. Living The Blues
3. The Boxer
4. The Mighty Quinn
5. Take Me As I Am
6. Copper Kettle
Deze door Bob Johnston gemaakte tracklist is door Bob Dylan veranderd in een voorstel voor een alternatieve tracklist van kant 3:
1. Take Me As I Am
2. Copper Kettle
3. Gotta Travel On
4. Blue Moon
5. The Boxer
6. The Mighty Quinn
Het lijkt er op dat de tracklists zoals die op de hoes zijn geschreven door Bob Johnston en Bob Dylan vooraf gingen aan de uiteindelijke tracklist, de tracklist zoals die op het label van de acetate staat. Zou dit betekenen dat de hoes beschreven is voor de acetate werd gemaakt, of zijn de alternatieve tracklists van Johnston en Dylan van na het maken van de acetate, maar werd uiteindelijk het besluit genomen om toch de eerder gemaakte tracklist te handhaven?
De vierde en laatste Self Portrait acetate bevat kant 4 van dit album, maar met een alternatieve tracklist:
1. The Mistrel Boy
2. She Belongs To Me
3. New Song #1
4. Alberta
5. All The Tired Horses
Verrassing 1: deze acetate bevat 'slechts' vijf in plaats van zes nummers op kant 4 van Self Portrait. Verrassing 2: Er is overwogen om "All The Tired Horses" Self Portrait te laten afsluiten in plaats van te openen (zie boven).
Volgens Jeff Gold is "New Song #1" "Wigwam". Dit komt overeen met de informatie die Michael Kroogsgaard geeft in zijn overzicht van Bob Dylans opnamesessies. Op 4 maart 1970 werd "Wigwam" opgenomen. Op de 'recording sheet' werd dit nummer "New Song #1" genoemd. (Daarna deed Dylan een poging om "Time Passes Slowly" op te nemen, dat werd "New Song #2" op de 'recording sheet'.)
Jeff Gold schrijft terecht op zijn website: "While Dylan once claimed he made Self Portrait as an album his fans “couldn’t possibly like” he clearly spent a great deal of time refining and perfecting it." Dit blijkt al uit bovenstaande en waarschijnlijk nog veel meer uit de acetates van Self Portrait waar we nog geen foto's van gezien hebben.
New Morning
De eerste New Morning acetate bevat "The Man In Me". Naast de titel van het nummer staat op het label van deze acetate 'B-1'. Ik interpreteer dit als kant B track 1. Uiteindelijk kwam "The Man In Me" terecht op kant B van New Morning, maar niet als eerste, maar als derde track.
Op de hoes staat verder in dikke, rode stift geschreven: "Bring Ron up all the way. Piano up on long fade." De Ron in deze opmerking is natuurlijk gitarist Ron Cornelius.
De tweede New Morning acetate bevat volgens de tracklist op het label de zes nummers van kant B van dit album in de juiste volgorde. Interessant zijn de aantekeningen die Bob Dylan op de hoes van deze acetate maakte:
1. Man in me [...] off me 1 /2 // 3/ 4.
2. Take of bass run of Three Angels
3. Put "[...] Here we go" in New Morning
_______________________
4. Man in me
______ girls voices
Op beide plaatsen waar in bovenstaande [...] staat, staat op de hoes een woord dat ik niet kan lezen.
De meest interessante opmerking is:
3. Put "[...] Here we go" in New Morning
Alleen op de allereerste Amerikaanse persing (en op persingen uit andere landen) is aan het begin van "New Morning" "Ok, here we go" te horen. Op latere Amerikaanse persingen is dit niet meer te horen. Uit de aantekening van Bob Dylan op de hoes van deze acetate blijkt dat Bob Dylan wilde dat dit "Ok, here we go" aan het begin van "New Morning" behouden bleef.
De derde New Morning acetate lijkt van een eerdere datum te zijn dan bovenstaande acetate. Ook deze acetate bevat meerdere nummers en lijkt een voorstel te zijn voor de tracklist van kant A (op de hoes staat een grote A geschreven).
De tracklist:
1. New Morning
2. Father of Night
3. Sign On The Window
4. Tomorrow Is a Long Time
5. If Dogs Run Free
Opvallend is de aanwezigheid van "Tomorrow Is a Long Time" op deze tracklist. Volgens Jeff Gold gaat het hier om de gospelachtige versie van dit nummer.
Ook op de hoes van deze acetate staan door Bob Dylan gemaakte aantekeningen:
1. OK
2. No - girls in too much echo [de woorden staan op de hoes op twee regels]
original
3. Dat [?] is better
4. OK
5. OK
Track twee, "Father of Night" bevat op deze acetate, volgens Dylan, dus te veel echo op de achtergrondzangeressen.
Wat Dylan bedoelt met 'original' tussen 2 en 3, weet ik niet.
Track 3: De opmerking suggereert dat er in ieder geval nog 1 eerdere versie van "Sign On The Window" is.
New Morning acetate 4 bevat "One More Weekend". Het gaat hier om dezelfde take als op New Morning, maar dan in een alternatieve mix. Verder geen informatie.
New Morning acetate 5 bevat "Winterlude". Volgens het label gaat het om 'Al's mix'. Deze 'Al' is natuurlijk Al Kooper. Volgens de Jeff Gold gegeven informatie gaat het om dezelfde versie als op New Morning.
Tot zover de informatie en mijn speculatie die ik heb kunnen vinden door te kijken naar de afbeeldingen van 10 van de 149 door Jeff Gold gevonden acetates van Bob Dylan en de door Jeff Gold gegeven informatie op zijn website Record Mecca.
Wat ik met bovenstaande vooral heb willen laten zien is dat de vondst van deze acetates niet alleen een droom is voor iedere verzamelaar, maar dat deze vondst ook een schat aan informatie bevat.
Natuurlijk wil ik net als iedere Dylan-liefhebber de muziek op die 149 acetates horen, maar minstens net zo graag zou ik de foto's van die andere 139 acetates willen zien.
Zo'n drie maanden geleden kwam Jeff Gold in contact met de broer van de inmiddels overleden eigenaresse van een pand aan 124 W. Houston Street in Greenwich Village. Dat pand was ooit het eigendom van Bob Dylan. In een kast had de broer van de eigenaresse twee dozen gevonden waarin 149 acetates zaten. De acetates werden door Jeff Gold gekocht.
Gold riep vervolgens de hulp in van Zach Cowie voor het maken van digitale kopieën van de acetates, en Nederlander Arie de Reus voor het vergelijken van de muziek op de acetates met de opnamen die eerder officieel werden uitgebracht.
De acetates bleken allemaal muziek te bevatten van Bob Dylan, opgenomen tijdens de sessies voor Nashville Skyline, Self Portrait en New Morning. Al deze acetates waren ooit in het bezit van Bob Dylan. Hij gebruikte ze om eerder gemaakte opnamen terug te luisteren en voor het samenstellen van de tracklist van de eerder genoemde albums. De vondst bevat grofweg evenveel 10" als 12" acetates. Op een 10" acetate staat over het algemeen één nummer, op een 12"acetate meerdere nummers.
Wanneer je er van uit gaat dat een 12" acetate gemiddeld zo'n 5 nummers bevat, kom je in totaal uit op grofweg 450 nummers op deze 149 acetates. Let wel: dat betekent niet 450 verschillende nummers. Meerdere acetates bevatten 'niet meer' dan bekende nummers in een mogelijke volgorde waarin ze mogelijk op Self Portrait of New Morning zouden kunnen verschijnen of in een alternatieve mix.
Maar deze 149 acetates bevatten ook een aantal verrassingen. Jeff Gold noemt in zijn stuk op de website van Record Mecca drie outtakes: versies van "Ring of Fire" en "Folsom Prison Blues", opgenomen tijdens de sessies voor Self Portrait, en een gospel-achtige versie van "Tomorrow Is a Long Time", opgenomen tijdens de sessies voor New Morning.
Naast deze drie outtakes bevatten de acetates vele alternatieve mixen en edits van reeds bekende nummers.
Tot zover de belangrijkste informatie zoals die te vinden is op Record Mecca en op de website van Rolling Stone. (Ik verwacht een soortgelijk stuk in de tijdschrift-editie van Rolling Stone, mogelijk met nog meer informatie en de naam Arie de Reus.... Wanneer werd een Nederlander voor het laatst in de pagina's van Rolling Stone genoemd?)
Aangezien ik Jeff Gold niet ken en hij mij ook niet nodig heeft om de acetates te beluisteren, en gezien het feit dat ik niet het geld heb om één of meerdere van de door Gold aangeboden acetates aan te schaffen, lijkt het hierbij te blijven. Daarin ben ik niet uniek. Er zullen maar weinig mensen zijn die de muziek op deze acetates zullen horen. Toch stopt het verhaal daar niet. Wie verder kijkt kan veel belangrijke informatie vinden op de website van Record Mecca.
Informatie die inzicht geeft in Dylans manier van werken, informatie over de ontstaansgeschiedenis van Nashville Skyline, Self Portrait en New Morning. Het eerste dat van belang is, is dat de 149 acetates ooit in het bezit waren van Bob Dylan. Enkele hoezen van deze acetates bevatten door producer Bob Johnston en / of door Dylan geschreven aantekeningen.
Op de website van Record Mecca staan foto's van 10 van de 149 aetates afgebeeld. In die afbeeldingen schuilt een ware schat aan informatie. (Beste Jeff Gold, stuur mij ook de foto's van die andere 139 acetates. Astjeblieft?)
Nashville Skyline
Van Nashville Skyline staan foto's van twee 'one sided acetates' op Record Mecca. Op de eerste acetate staat kant A van Nashville Skyline, op de tweede kant B. Deze acetates waren ooit het bezit van Bob Dylan zelf. De foto's zelf geven geen verdere informatie. De door Jeff Gold gegeven informatie over deze twee acetates is wel interesant. Gold geeft de volgende tracklist:
Side 1 Girl From The North Country (with Johnny Cash)/Nashville Skyline Rag/One More Night/I Threw It All Away/Peggy Day
Side 2 Lay Lady Lay/To Be Alone With You/Tell Me That It Isn’t True/Country Pie/Tonight I’ll Be Staying There With You
Dit lijkt op het eerste oog 'gewoon' Nashville Skyline, maar... wie beter kijkt ziet dat op deze acetates "To Be Alone With You" en "One More Night" in vergelijking met de uitgebrachte versie van Nashville Skyline van plaats zijn verwisseld.
Self Portrait
De eerste Self Portrait acetate bevat 1 nummer: "Like a Rolling Stone". Deze acetate bevat als enige informatie de tracktijd 5:26 en 'cut #1'. Dit laatste zou er op kunnen duiden dat er meer dan 1 acetate met "Like a Rolling Stone" in de twee dozen vol acetates zaten.
De tweede Self Portrait acetate bevat kant 1 van Self Portrait, inclusief de door Bob Johnston geschreven tracklist op de hoes:
1. All the Tired Hores
2. Alberta #1
3. I Forgot More
4. Days of 49
5. In The Early Morning Rain
6. Little Sadie #2
Deze tracklist is identiek aan kant 1 van Self Portrait zoals wij het kennen, daarbij ga ik er van uit dat "Little Sadie #2" dezelfde opname is als "In Search of Little Sadie".
Wie echter naar het label kijkt van deze acetate, ziet een andere tracklist voor kant 1 van Self Portrait:
1. Alberta #1
2. I Forgot More
3. Days of '49
4. In The Early Morning Rain
5. Little Sadie #2
6. It Hurts Me Too
Het lijkt mij logisch dat de acetate de op het label genoemde tracklist speelt. Er zijn, denk ik, twee mogelijkheden voor het niet overeenkomen van de tracklist op het label en op de hoes: 1. de hoes en acetate horen niet bij elkaar. 2. de tracklist op de hoes is er later, tijdens het luisteren, op geschreven als een alternatief.
De tracklist zoals op het label van deze acetate staat geschreven is wel interessant. Ik heb "All The Tired Horses" altijd gehoord als een nummer dat bewust als openingstrack voor Self Portrait werd opgenomen. Gisteravond las ik in fanzine The Bridge no. 22 een artikel waarin dit ook min of meer gesuggereerd wordt. Echter, uit de tracklist op het label van deze acetate blijkt dat "Alberta #1" ooit overwogen is als openingstrack voor Self Portrait.
Deze zes nummers werden allemaal opgenomen voor "All The Tired Horses" werd opgenomen. Alleen "Alberta #1" werd net als "All The Tired Horses" opgenomen op 5 maart 1970, alle andere nummers werden tijdens eerdere sessies opgenomen. Kan het misschien zo zijn dat deze acetate op 5 maart na de opname van "Alberta #1" en voor de opname van "All The Tired Horses" werd gemaakt?
De derde Self Portrait acetate bevat kant 3 van dit album. Deze foto bevat een schat aan informatie. Allereerst is er de tracklist op het label van de acetate. Deze tracklist komt overeen met de tracklist op Self Portrait.
1. Copper Kettle
2. Gotta Travel On
3. Blue Moon
4. The Boxer
5. Mighty Quinn
6. Take Me As I Am
Op de hoes van deze acetate staat een alternatieve tracklist in het handschrift van Bob Johnston:
1. Gotta Travel On
2. Living The Blues
3. The Boxer
4. The Mighty Quinn
5. Take Me As I Am
6. Copper Kettle
Deze door Bob Johnston gemaakte tracklist is door Bob Dylan veranderd in een voorstel voor een alternatieve tracklist van kant 3:
1. Take Me As I Am
2. Copper Kettle
3. Gotta Travel On
4. Blue Moon
5. The Boxer
6. The Mighty Quinn
Het lijkt er op dat de tracklists zoals die op de hoes zijn geschreven door Bob Johnston en Bob Dylan vooraf gingen aan de uiteindelijke tracklist, de tracklist zoals die op het label van de acetate staat. Zou dit betekenen dat de hoes beschreven is voor de acetate werd gemaakt, of zijn de alternatieve tracklists van Johnston en Dylan van na het maken van de acetate, maar werd uiteindelijk het besluit genomen om toch de eerder gemaakte tracklist te handhaven?
De vierde en laatste Self Portrait acetate bevat kant 4 van dit album, maar met een alternatieve tracklist:
1. The Mistrel Boy
2. She Belongs To Me
3. New Song #1
4. Alberta
5. All The Tired Horses
Verrassing 1: deze acetate bevat 'slechts' vijf in plaats van zes nummers op kant 4 van Self Portrait. Verrassing 2: Er is overwogen om "All The Tired Horses" Self Portrait te laten afsluiten in plaats van te openen (zie boven).
Volgens Jeff Gold is "New Song #1" "Wigwam". Dit komt overeen met de informatie die Michael Kroogsgaard geeft in zijn overzicht van Bob Dylans opnamesessies. Op 4 maart 1970 werd "Wigwam" opgenomen. Op de 'recording sheet' werd dit nummer "New Song #1" genoemd. (Daarna deed Dylan een poging om "Time Passes Slowly" op te nemen, dat werd "New Song #2" op de 'recording sheet'.)
Jeff Gold schrijft terecht op zijn website: "While Dylan once claimed he made Self Portrait as an album his fans “couldn’t possibly like” he clearly spent a great deal of time refining and perfecting it." Dit blijkt al uit bovenstaande en waarschijnlijk nog veel meer uit de acetates van Self Portrait waar we nog geen foto's van gezien hebben.
New Morning
De eerste New Morning acetate bevat "The Man In Me". Naast de titel van het nummer staat op het label van deze acetate 'B-1'. Ik interpreteer dit als kant B track 1. Uiteindelijk kwam "The Man In Me" terecht op kant B van New Morning, maar niet als eerste, maar als derde track.
Op de hoes staat verder in dikke, rode stift geschreven: "Bring Ron up all the way. Piano up on long fade." De Ron in deze opmerking is natuurlijk gitarist Ron Cornelius.
De tweede New Morning acetate bevat volgens de tracklist op het label de zes nummers van kant B van dit album in de juiste volgorde. Interessant zijn de aantekeningen die Bob Dylan op de hoes van deze acetate maakte:
1. Man in me [...] off me 1 /2 // 3/ 4.
2. Take of bass run of Three Angels
3. Put "[...] Here we go" in New Morning
_______________________
4. Man in me
______ girls voices
Op beide plaatsen waar in bovenstaande [...] staat, staat op de hoes een woord dat ik niet kan lezen.
De meest interessante opmerking is:
3. Put "[...] Here we go" in New Morning
Alleen op de allereerste Amerikaanse persing (en op persingen uit andere landen) is aan het begin van "New Morning" "Ok, here we go" te horen. Op latere Amerikaanse persingen is dit niet meer te horen. Uit de aantekening van Bob Dylan op de hoes van deze acetate blijkt dat Bob Dylan wilde dat dit "Ok, here we go" aan het begin van "New Morning" behouden bleef.
De derde New Morning acetate lijkt van een eerdere datum te zijn dan bovenstaande acetate. Ook deze acetate bevat meerdere nummers en lijkt een voorstel te zijn voor de tracklist van kant A (op de hoes staat een grote A geschreven).
De tracklist:
1. New Morning
2. Father of Night
3. Sign On The Window
4. Tomorrow Is a Long Time
5. If Dogs Run Free
Opvallend is de aanwezigheid van "Tomorrow Is a Long Time" op deze tracklist. Volgens Jeff Gold gaat het hier om de gospelachtige versie van dit nummer.
Ook op de hoes van deze acetate staan door Bob Dylan gemaakte aantekeningen:
1. OK
2. No - girls in too much echo [de woorden staan op de hoes op twee regels]
original
3. Dat [?] is better
4. OK
5. OK
Track twee, "Father of Night" bevat op deze acetate, volgens Dylan, dus te veel echo op de achtergrondzangeressen.
Wat Dylan bedoelt met 'original' tussen 2 en 3, weet ik niet.
Track 3: De opmerking suggereert dat er in ieder geval nog 1 eerdere versie van "Sign On The Window" is.
New Morning acetate 4 bevat "One More Weekend". Het gaat hier om dezelfde take als op New Morning, maar dan in een alternatieve mix. Verder geen informatie.
New Morning acetate 5 bevat "Winterlude". Volgens het label gaat het om 'Al's mix'. Deze 'Al' is natuurlijk Al Kooper. Volgens de Jeff Gold gegeven informatie gaat het om dezelfde versie als op New Morning.
Tot zover de informatie en mijn speculatie die ik heb kunnen vinden door te kijken naar de afbeeldingen van 10 van de 149 door Jeff Gold gevonden acetates van Bob Dylan en de door Jeff Gold gegeven informatie op zijn website Record Mecca.
Wat ik met bovenstaande vooral heb willen laten zien is dat de vondst van deze acetates niet alleen een droom is voor iedere verzamelaar, maar dat deze vondst ook een schat aan informatie bevat.
Natuurlijk wil ik net als iedere Dylan-liefhebber de muziek op die 149 acetates horen, maar minstens net zo graag zou ik de foto's van die andere 139 acetates willen zien.
Dylan kort #1031
Reacties op Niemand zingt Dylan:
"Ik ben nu halverwege het stuk over John Wesley Harding en ik moet zeggen: dit is erg goed. Misschien wel je meest persoonlijke boek. Erg goed geschreven."
"Ik heb met veel plezier je nieuwe boek (zoals je eerdere) gelezen. Ik lees veel wat ik zelf heb meegemaakt en direct herken, maar wordt ook verrast door van alles wat ik allang vergeten was of me toen niet was opgevallen."
"Ik heb weer genoten van je boek. Veel nieuwe feiten gelezen, ook veel herkenbaar."
En toen ging de setlist weer eens op de schop...
Setlist 5 juli: Rainy day women #12 & 35 / Don't think twice, it's all right / Just like Tom Thumb's blues / To Ramona / The Levee's gonna break / Shelter from the storm / Cry a while / Girl from the North country / Summer days / Desolation row / Tweedle Dee & Tweedle Dum / Lonesome day blues / A Hard rain's a-gonna fall / Thunder on th mountain / Ballad of a thin man // [encores] // All along the watchtower / Blowin' in the wind
Frits over Niemand zingt Dylan: zie hier en hier.
149 acetates: op Da Music, zie hier. [Dat het om 149 onvoltooide liedjes gaat, zoals op Da Music staat, is een misvatting]
Uitgelezen boeken over The Superhuman Crew, zie hier.
"Ik ben nu halverwege het stuk over John Wesley Harding en ik moet zeggen: dit is erg goed. Misschien wel je meest persoonlijke boek. Erg goed geschreven."
"Ik heb met veel plezier je nieuwe boek (zoals je eerdere) gelezen. Ik lees veel wat ik zelf heb meegemaakt en direct herken, maar wordt ook verrast door van alles wat ik allang vergeten was of me toen niet was opgevallen."
"Ik heb weer genoten van je boek. Veel nieuwe feiten gelezen, ook veel herkenbaar."
En toen ging de setlist weer eens op de schop...
Setlist 5 juli: Rainy day women #12 & 35 / Don't think twice, it's all right / Just like Tom Thumb's blues / To Ramona / The Levee's gonna break / Shelter from the storm / Cry a while / Girl from the North country / Summer days / Desolation row / Tweedle Dee & Tweedle Dum / Lonesome day blues / A Hard rain's a-gonna fall / Thunder on th mountain / Ballad of a thin man // [encores] // All along the watchtower / Blowin' in the wind
Frits over Niemand zingt Dylan: zie hier en hier.
149 acetates: op Da Music, zie hier. [Dat het om 149 onvoltooide liedjes gaat, zoals op Da Music staat, is een misvatting]
Uitgelezen boeken over The Superhuman Crew, zie hier.
Inhaalslag (Dylan kort #1030)
Vergeet niet naar het bericht hieronder te kijken.
Setlists: 28 juni, 29 juni, 1 juli met "Workingman's blues", 2 juli, 3 juli.
149 acetates: Ik gaf al eerder in een bericht links naar Nederlandstalige berichten, maar de website van Rolling Stone over deze uiterst opmerkelijke vondst mag in een rijtje links niet ontbreken, zie hier.
Uncut: Eerder schreef ik hier over de Uncut van juli met Bob Dylan op de cover. In die Uncut staat het eerste deel van een uitvoerig artikel over Dylans muziek uit de jaren tachtig. Inmiddels ligt de Uncut van augustus met het tweede deel van dit artikel in de winkels. Het tijdschrift ligt naast, ik heb nog geen tijd gevonden om het te lezen.
Matthijs van Nieuwkerk, onder andere over Bob Dylan. Zie hier. [met dank aan Martijn, Herman en Simon]
Op de foto met Bob Dylan, dat gebeurde Hengeloër Desmond van Oostrom. Een schitterend verhaal, zie hier. En laat die fototentoonstelling van Ana Maria Velez Wood inderdaad maar naar Nederland komen. [met dank aan Dirk en Gerjan]
Afbeelding: De afbeelding is van een flyer voor een Bob Dylan Avond in april 1969 in Maassluis. Een heerlijk stukje Bob Dylan in Nederland geschiedenis. [met dank aan Rein van der Pot!]
Dylan kort #1029
Ik heb van meerdere lezers van de blog begrepen dat ze vandaag een exemplaar van Niemand zingt Dylan hebben ontvangen van bol.com of een exemplaar hebben gekocht bij de lokale boekwinkel.
Kamikazeregering...: Zie hier, laatste alinea [met dank aan Dirk].
De Volkskrant van vandaag bevatte een interview met Jan Willem Sligting. Sligting vertelt onder andere over een op het laatste moment afgeblazen optreden van Bob Dylan in Paradiso. [met dank aan Johan voor de tip] Kan iemand mij een scan van dit artikel sturen? Bij voorbaat dank.
Acetates: Het meest opmerkelijke bericht is misschien nog wel het bericht over het opduiken van 149 (!) acetates met opnamen uit 1969 en 1970 van Bob Dylan, zie hier en hier en hier.
Abonneren op:
Posts (Atom)