Zoals lezers van deze blog weten, draai ik bijna uitsluitend de muziek van Bob Dylan. Ik schat dat 90 tot 95 procent van de tijd dat ik muziek draai, het om Dylans muziek gaat. Slechts een klein deel van mijn luistertijd vul ik dus met non-Dylan en daar weer een (klein) deel van vul ik met jazz.
Ik ben de laatste paar dagen weer bij de jazz uitgekomen. Gisteren was het Mulligan meets Monk van - hoe kan het ook anders - Thelonious Monk en Gerry Mulligan, vandaag is het Soul station van Hank Mobley. Zoonlief noemt de muziek van Mobley 'detective-muziek', daarbij verwijzend naar de muziek die op de buis soms gedraaid wordt bij detectives.
Mulligan meets Monk en Soul station zijn beide schitterende albums. Twee albums die zeker een plekje op mijn iPod gaan krijgen, ergens tussen de duizenden opnamen van Bob Dylan.
Tsja, die iPod. Daar stonden - op één album van Miles Davis en alle afleveringen van Theme Time Radio na - uitsluitend nummers van Bob Dylan op. In totaal bijna 8000 nummers.
Een tijdje geleden is er iets mis gegaan met mij iPod, geen idee wat. Wat het ook geweest is, de consequentie was dat 't ding niet meer (optimaal) deed wat het moet doen. Gisteren heb ik, na lang twijfelen, de knoop maar doorgehakt en het ding gereset. Hij doet 't nu weer perfect. Daarmee is het probleem niet opgelost. Na het resetten was ook alle muziek van 't ding verdwenen. Bijna 8000 nummers, allemaal weg.
Maar ook Mulligan meets Monk en Soul station.
Mocht je tips hebben over wat nog meer op mijn iPod moet komen te staan, laat dan even een reactie achter.
10 opmerkingen:
Is It Rolling Bob A Reggae Tribute To Bob Dylan /
Blowin' In The Wind - Reggae Tribute To Bob Dylan
Jazz en Dylan zijn verbonden ja en je hoeft alleen maar terug te gaan tot zijn uitspraak dat hij zichzelf voelt behoren tot de vijftiger en niet de zestiger jaren. Daarvan was de Jazz in de trant van Blue Note niet zozeer de soundtrack als wel beschrijver van het levensgevoel en de benaderingswijze van de nieuwe tijd na WOII en de atoombom die werden gevolgd door een stormachtige heropbouw, die als wankel fundament een nostalgie naar de onschuld had en als leidraad een absolute vrijheid. Die schizofrenie hoor je in de klanken en improvisatie van de Jazz, en de manier waarop Dylan zijn stream of conscience lyrics er uit slingerde, het gevoel van de zwervers een stem gaf waarin zwarte blues en witte country en folk om een plek vochten op een drive van rock a billy, en zijn muziek spontaan liet ontstaan in de studio om er daarna mee te spelen op het podium, die maakt dat hij een onderdeel lijkt van de Jazz... En ik zou je adviseren ook eens wat van Coltrane uit de Prestige en Atlantic jaren te proberen (ik hou van zijn experimentele Impuls dagen, maar dat is andere koek), bijvoorbeeld Soul Trane. Miles Davis Jazz Track en Round about Midnight vullen Kind of Blue erg goed aan...
Dank voor de tips! Is it rolling Bob moet ik ergens hebben, vanwege de remix van Dylans 'I and I'. Alleen vanwege die remix is - voor mij - dat album de aanschaf al waard. (En nee, ik ben geen liefhebber van remixen, maar toch... het is Dylan... toch?)
Dylan & jazz, er zijn zeker meer dan een paar overeenkomsten.
Van Coltrane heb ik één album: Stardust. Dat album staat inmiddels op de iPod :-)
Het album Round about midnight en Jazz tracks van Miles Davis ken ik net. Maar met dank aan je tip, ben ik de kast ingedoken. Daar stond wel een 5 cd box van Davis. Op deze box staan drie nummers van Round about midnight. Die nummers zal ik eens goed beluisteren om een indruk te krijgen. Voor de volledigheid, het gaat om de nummers 'Sweet Sue, just you', 'All on you' en 'Round midnight'.
Maar, hoewel t niks met Dylan te maken heeft, als je Soul Station wat vond dan zijn Workout, Dippin' en A caddy for daddy (ja, t is een infantiele titel) van Mobely ook ernstig en zelfs vrolijk de moeite waard.
Hoi Ton,
Dank voor de tip! Ik zal er eens induiken. Van Mobley heb ik zelf nog Hank Mobley and his all stars. Verder is er nog een album van Mobley naar mij onderweg (Hank Mobley quintet). De door jou genoemde albums zal ik eens naar op zoek gaan.
Dank!
Ha Tom,
Ik mag graag ongevraagd advies geven :-) En je bent de enige die ooit Mobley of Morgan noemt. Twee van mijn favoriete jazzmensen. Dus, dan grijp ik meteen m'n kans.
Dag Tom
ik verdeel de tijd die ik naar muziek luister anders: 40% Dylan, 40% Jazz en 20 % 'andere' (Klassiek, kleinkunst, folk, rock, ook de muziek van mijn opgroeiende kinderen...). Van de luistertijd 'jazz' ligt hier toch de kleine helft van de tijd Thelonious Monk en ook Eric Dolphy op. Om één of andere reden, ik kan niet precies omschrijven waarom, voel ik een soort verwantschap tussen de muziek van Dylan en die van Monk. Beiden zijn binnen hun genre 'buitenbeentjes', hun muziek is een universum op zich, geworteld in hun muzikale roots maar ook 'iconoclastisch' ... Ik probeer later nog eens exacter te omschrijven welke verwantschappen ik zie.
Enkele platen die ik op de iPod zou plaatsen:
Monk:
- Briljant Corners
- Monk's Music
- Misterioso
- Thelonious Monk Quartet with John Coltrane at Carnegie Hall
En verder:
- Charles Mingus Sextet with Eric Dolphy - Cornell 1964
- Out to lunch (Eric Dolphy)
Hoi Tommy,
Dank voor de tips! Eric Dolphy heb ik niks van, maar je hebt me nieuwsgierig gemaakt. Van Thelonious Monk heb ik wel het een en ander gehoord. In een grijs verleden heb ik ooit twee cd's van Monk van de bibliotheek geleend en op een cassette gezet. Die cassettes ben ik al járen kwijt en ik weet niet meer om welke 2 cd's het gaat.
Van Monk heb ik nu de eerder genoemde cd Mulligan meets Monk, welke ik erg mooi vind, en Thelonious himself waar ik nog niet echt de vinger achter kan krijgen.
Zodra je de verwantschap tussen de muziek van Monk en Dylan in woorden hebt weten te vangen, dan hoor ik het graag.
groet,
Tom
@Tommy:
Ik heb gisteren een aantal nieuwe jazz-albums aan de collectie kunnen voegen. Ik heb ze nog niet allemaal gehoord, maar twee albums die ik nu wel gehoord heb, zijn Out to lunch van Eric Dolphy en Misterioso van Thelonious Monk Quartet.
Out to lunch was even schrikken en totaal anders dan ik verwacht had. Na tien seconden luisteren heb ik het album dan ook stopgezet. Na een nacht slapen - vanochtend - heb ik het opnieuw opgezet. Dit is zeker niet mijn album. Omdat ik niet de woorden heb om te beschrijven waarom dat zo is, blijf ik hangen bij 'onrust'.
De grap is dat ik gisteren voor het eerst een ander album - ook met Dolphy - hoorde dat meer indruk maakte: Looking ahead van Ken McIntyre en Eric Dolphy.
Dan Misterioso, gisteravond laat gedraaid en dat viel prima. Mooi album. Dank voor de tip.
De cd van Misterioso die ik gisteren op de kop tikte, bevat - naast de 6 nummers van het oorspronkelijke album - drie bonustracks. In dit geval is meer minder. De 6 nummers van het oorspronkelijke album vind ik sterk / mooi, de drie bonustracks duidelijk een stuk minder. Van mij hadden die drie extra nummers er niet bij gehoeven.
Een reactie posten