Hommage: 'Mark Lotterman plays Bob Dylan', zie hier.
Kaartverkoop: Hoe gaat het met de kaartverkoop voor Dylans concerten in Amsterdam? Een blik op de website van de Heineken Music Hall zegt niks over de hoeveelheid verkochte kaarten, alleen dat beide concerten nog niet uitverkocht zijn.
Citaat: 'Van Dylan was eerder die week, op 5 juni, een nieuw album verschenen, Empire Burlesque, en [Andy] Hertzfeld had een exemplaar bij zich dat ze op [Steve] Jobs hightechdraaitafel draaiden. Het opvallendste nummer, "When the Night Comes Falling from the Sky", met zijn apocalyptische boodschap, leek voor deze avond bijzonder toepasselijk, maar Jobs vond het niet mooi. Het klonk enigszins naar disco en hij beweerde somber dat Dylan sinds Blood on the Tracks tien jaar eerder alleen nog maar minder werd. Hertzfeld zette de naald daarom aan het begin van het laatste nummer van het album, 'Dark Eyes', een eenvoudig akoestisch nummer van alleen Dylan op gitaar en mondharmonica. Het was langzaam en droevig en zou Jobs, zo hoopte Hertzfeld, doen denken aan de oude nummers van Dylan waar hij zo gek op was. Maar Jobs vond dit ook niet mooi en hoefde de rest van het album al niet meer te horen.' (Walter Isaacson - Steve Jobs de biografie, Spectrum, 2011; blz. 257)
Daar is in de laatste maanden wel wat verandering in gekomen. Ik heb meer waardering gekregen voor Empire burlesque. Het is bijna alsof het kwartje na zoveel jaar luisteren nu pas gevallen is. Enfin, dat terzijde. Daar wilde ik het eigenlijk niet over hebben.
Waar ik het wel (kort) over wilde hebben, is 'When the night comes falling from the sky' van Empire burlesque.
'When the night comes falling from the sky' werd in 1985 op single uitgebracht. Niet alleen werd dit nummer voor de single ingekort (de verzen 1, 4, 5, 6, 9 en 10 zijn te horen), maar ook van een nieuwe mix voorzien.
In Engeland werd echter - waarschijnlijk door een fout - nog een andere versie dan bovengenoemde edit van 'When the night comes falling from the sky' op single uitgebracht. Deze afwijkende edit speelt de verzen 1, 2, 3, 4, 9 en 10. Deze afwijkende edit is vrij moeilijk te vinden en alleen in Engeland op single uitgebracht. Deze single werd snel vervangen door een single met daarom de juiste versie van 'When the night comes falling from the sky'.
Er zijn dus twee zeer verschillende versies van de Engelse single van 'When the night comes falling from the sky'.
De grap is dat deze twee Engelse singles niet tot nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn. De hoezen en de labels van beide singles zijn volledig identiek. De enige manier om de twee Engelse single-versies van 'When the night comes falling from the sky' - zonder te luisteren - van elkaar te onderscheiden, is kijken na het matrix-nummer. Het matrixnummer van de eerste single eindigt met A1, terwijl het matrixnummer van de tweede versie eindigt met A2.
Er zijn dus drie versies van 'When the night comes falling from the sky':
- de albumversie
- de standaard-single mix
- de afwijkende, Engelse single
2 opmerkingen:
Waar ik dan wel benieuwd naar ben is waarom het kwartje nu valt. Dat de vreselijke synthesizer klanken en drumverkrachtingen van de tachtiger jaren sound (als dat platte lawaai die naam verdient)de plaat vernielen is denk ik voor de meesten buiten de arme zielen die ermee opgroeiden wel duidelijk. Ikzelf ben in die vreselijke tijd een tijdlang niet meer in staat geweest naar synthesizer muziek te luisteren terwijl ik toch in de zeventiger jaren Tangerine Dream en Brian Eno en Kraftwerk erg waardeerde (en tegenwoordig graag luister naar Autechre, Boards of Canada en Aphex Twin en zelfs Stereolab). Toch, mijn hoofd mismoedig buigend, begreep ik dat Dylan zijn roots trachtte te vertalen naar het toen gangbare muziekgebeuren. Met zijn oor voor het oude en zijn visionaire vernieuwingsdrang kon dat niet anders. Maar het werd een slecht huwelijk dat hem aan de rand van de afgrond bracht. Niet te miskennen is evenwel hoe hij op Empire gedreven zingt, soms te geforceerd op zoek naar een nieuwe expressie wijze. Zo ook zitten er in de lyrics geniale vondsten, maar waar voorheen zijn liefde voor chaos leidde tot alle kanten opschietende rake verhalen, blijft het hier wat scattershot. Toch kon ik ook destijds niet om de kracht van When the sky comes falling, Something is Burning Baby en Tight Connection to my Heart heen, al vond ik ze zo erbarmelijk klinken. Dark Eyes was een kroon op het hoofd van een verzopen spook van een door het stoffige heden verblindde profeet. Toen het briljante en voor een keer productie-technisch ondanks de tachtiger jaren benadering wel aansprekende Brownsville Girl verscheen (zoveel swingender en gekker dan het te retro klinkende New Dansville Girl), besefte ik dat een prachtig (zij het misschien mini) album weer eens aan onze neus voorbij gegaan was. I''l Remember You had er nog bij gemogen, maar ik huiver nog steeds van weerzin als ik de andere mierzoete ballades en de belachelijk simpele stampers hoor waarvan ik de naam niet eens wil herinneren.
Goede vraag, Hans: waarom is nu het kwartje gevallen?
Er is geen 1, 2, 3 antwoord op te geven. Laat ik desalniettemin een poging wagen. Empire burlesque heb ik nooit hoog aangeslagen in vergelijking met andere albums uit Dylans oeuvre. Dat komt vooral door het 'disco-sausje' die Arthur Barker over de nummer op EB heeft uitgeschonken. Ergens in Luister je nou alweer naar Bobby schreef ik: 'Het enige verschil tussen Notorious van Duran Duran en Empire burlesque is dat de laatste wel goed geschreven nummers bevat.
Tussen de muren van het eigen huis noem ik Empire burlesque meestal "disco Bob".'
Dat EB wel goede nummers bevat, is de reden dat het kwartje is gevallen. Het is me - blijkbaar - gelukt om door de disco-saus heen te luisteren en de aandacht vooral te richten op de kwaliteit van nummers als 'Tight connection' en 'When the night comes falling'. Daarnaast heb ik mijn irritatie over die verschrikkelijke drumcomputers en synthesizers kunnen ombuigen tot negeren en kan ik mij vooral focussen op Dylans stem. Hoe slecht de muzikale begeleiding op EB soms ook is, Dylans stem is sterk en drijft er - wanneer je je oren er op weet af te stemmen - boven de disco-saus uit.
Conclusie: ik kan het niet goed uitleggen.
En ja, ik geef - in vergelijking met de EB-versie - veruit de voorkeur aan 'Tight connection' zoals Dylan het speelde in de Supperclub in 93, maar dat neemt niet weg dat zo nu en dan de EB-versie meer aandacht verdient dan ik het tot nog toe heb gegeven.
groet,
Tom
Een reactie posten