In deze slotaflevering van onze speurtocht naar de best klinkende versies van Dylan's officiële album releases sluiten we de jaren '90 af met de release in 2000 van een van Dylan's belangrijkste singles: 'Things have changed'. Hoewel opgenomen in het jaar daarvoor (26-7-1999) was 'Things have changed' Dylan's entree in het nieuwe millennium. Uitgebracht op CD-single en op diverse compilaties, klinkt de track het beste op de compilatie DYLAN (2007).
Wil je 'Things have changed' echter visueel beleven, speel dan de videoclip af die uitgebracht is op o.a. de bonus DVD bij de Deluxe Edition van Modern Times (2006).
In 2001 kwam het album "Love And Theft" uit (de aanhalingstekens horen bij de titel), deze verscheen kort daarna opnieuw als hybrid SACD met een nieuwe 5.1 surround sound mix. Dit is de best klinkende versie van dit album.
Vanaf eind jaren '90, maar vooral in het eerste decennium van deze eeuw (de jaren '00), dook het verschijnsel "loudification" op bij veel nieuwe CD releases. Blijkbaar was het in de wereld van de mastering studios in de mode geraakt om op zowel nieuwe als sommige geremasterde CDs het niveau van de frequenties flink op te blazen. Op internet en op YouTube zijn sprekende voorbeelden te vinden van dit ongewenste fenomeen.
Ook Dylan's album releases op CD in deze periode kregen hier last van. Daarom verwijs ik diegenen die weinig op hebben met de surround mixen die in 2003 op de zgn. reissue series te horen zijn, naar de recente geremasterde heruitgave van "Love And Theft" door Music On Vinyl (2012).
Voor de 4 "nieuwe" tracks uit 2002 uitgebracht op de film soundtrack release van Masked & Anonymous verwijs ik naar de officiële CD release, met de kanttekening dat er van de live uitvoering van 'Cold iron bounds' een unieke 5.1 surround sound remix terechtgekomen is op de promo CD Bob Dylan Revisited: The Reissue Series.
Het geluid op de CD versie van Modern Times (2006) is opgeblazen en te hard, voor dit album moet je echt de vinyl versie hebben die veel mooier klinkt.
Hetzelfde geldt ook voor Together Through Life (2009), hiervan klinkt de CD versie zelfs dof vergeleken met de LP. Het later in hetzelfde jaar opgenomen en uitgebrachte Christmas In The Heart klinkt daarentegen weer beter op CD.
En dat geldt helaas misschien voor de vinylliefhebbers ook voor Tempest (2012): de CD versie klinkt toch echt beter dan de LP. Ik heb meerdere "vinyl rips" (of "needledrops") beluisterd, waaronder een 24-bit versie maar Dylan's vocal op de vinyl master heeft een slissend geluid die op de CD ontbreekt.
In 2011 voegde Sony Music Bob Dylan In Concert: Brandeis 1963 toe aan Dylan's officiële canon door een zelfstandige release, na het jaar daarvoor eerder alleen als bonus CD te zijn toegevoegd aan de mono box. De vinyl release door Music On Vinyl vind ik het beste klinken.
De diverse Bootleg Series releases van de afgelopen jaren laat ik achterwege, omdat de meeste CD versies ervan niet onderdoen voor de vinyl versies. Van "loudification" heeft Live 1975: The Rolling Thunder Revue (uitgebracht in 2002) helaas last, maar daar ken ik de vinyl uitgave niet van.
De CD versie van Tell Tale Signs is veel te hard. Van Tell Tale Signs ben je dus beslist aangewezen op de 4-LP vinyl versie, echte het dat deze helaas niet de inhoud van de onmisbare 3e CD bevat.
De CD van The Witmark Demos 1962-1964 (2010) klinkt daarentegen goed, hoewel de kort daarvoor verschenen bootleg Let My Poor Voice be Heard (Hollow Horn, 2009) met hetzelfde materiaal nauwelijks onderdoet voor de officiële release.
Dit is de afsluiting van deze serie. Veel luisterplezier!
Cas
2 opmerkingen:
Weer bedankt! Maar voor diegenen die zoals ik de vinyl versie van Tell Tale prefereren is er een mooie aanvulling te vinden op de nog wel te vinden bootleg No Direction Home, een dubbel elpee die op de eerste plaat de ontbrekende nummers van Tell Tale heeft en op plaat twee zeer interessant live repertoire meest uit dezelfde periode, onder meer met een rammelend beginnend maar magistraal eindigend Blind Willie McTell uit februari '98, en het mooie Train of Love en People Get Ready. De kwaliteit van het vinyl is redelijk goed, het geluid aardig, maar hoe dan ook, bij mij heeft het een zeer warm hart... Wat betreft de kritiek op de vinyl versie van Tempest, ik zou nog eens goed moeten luisteren (niet aan te raden nu want ik zie het als een plaat voor donkere dagen) maar het was me nog niet opgevallen, en de cd versie (bijgesloten) bevestigde mijn vooroordeel tegen dat medium, maar mijn vrouw is er heel blij mee...
P.s Niet dat de Tempest cd niet veel beter klinkt dan de meeste! Maar ik mis er het vuile in dat uit de vinyl versie naar voren komt, die een eerlijker geluid biedt in mijn opinie, en misschien zit daar dat slurrende ook wel in dat jou ergert. So, to each his own. Modern Times heeft op mij qua klank overigens in de vinyl versie zowel als de cd altijd een vlakke indruk gemaakt, iets wat mij onlangs werd verklaard toen ik hoorde dat auto tune was toegepast bij de recording Argh!!! En dat bij een zo rootsy mooie plaat die live het beste had geklonken... soms moet ik huilen wanneer ik bedenk wat de vooruitgang niet aan ellende heeft gebracht sinds het digitale tijdperk begon... en dan voel ik zelfs de neiging mijn internet voor immer te sluiten, ware het niet dat het een discussie forum biedt, voor de rest: support your local record store Yeah!
Een reactie posten