Een tweede blik op Another Self Portrait

De dag na de officiële aankondiging van The Bootleg Series vol. 10 – Another Self Portrait (1969 – 1971) heb ik me, nieuwsgierig als ik ben, gestort op de reacties van andere Dylan-liefhebbers op de aankondiging van deze release.
Ik moet bekennen dat ik veel jubel en lof had verwacht, mede doordat ik zelf razend enthousiast ben over het vooruitzicht straks in de beslotenheid van de eigen kamer te kunnen luisteren naar wat Another Self Portrait te bieden heeft (en dit tiende deel van the Bootleg Series heeft een boel te bieden, dat kan ik je wel vertellen). Tot mijn stomme verbazing puilt het forum van Expecting Rain uit van de kritiek en ronduit negatieve reacties op de aankondiging van Another Self Portrait.
Misschien ben ik gek en valt er niet veel van Another Self Portrait te verwachten.
Nee, verkeerde gedachte. Ik weet dat dat niet waar is. Ik weet dat Another Self Portrait een schitterende uitgave zal worden. Een aanwinst.
Andere gedachte: de klagers op het forum van Expecting Rain benadrukken vooral wat er – volgens eigen zeggen – niet goed is aan Another Self Portrait in plaats van te kijken naar wat deze nieuwe release te bieden heeft. Ze gedragen zich als een stelletje piskijkers die als ze een klomp goud krijgen klagen over het krasje in het metaal.
Begrijp me niet verkeerd, er is niks mis met het wijzen op het krasje, als je je maar wel eerst realiseert dat je net een fortuin aan metaal overhandigd hebt gekregen.
Another Self Portrait is een muzikale klomp goud, laat daar geen twijfel over bestaan.

Teveel geld, teveel Wight
Een van de meest gelezen klachten gaat over de prijs van de luxe-editie van Another Self Portrait. Die prijs zou te hoog zijn. Wie de luxe-editie via Dylans officiële website bestelt, betaalt €72,99 (exclusief €11,99 verzendkosten).
Ik geef onmiddellijk toe dat ongeveer €85,- (inclusief verzendkosten) geen laag bedrag is, maar wanneer je kijkt naar wat je voor die €85,- krijgt, dan valt de prijs reuze mee. Voor die €85,- krijg je niet alleen de 2 cd’s van de standaard-editie van Another Self Portrait, maar ook een bonus-cd met daarop Dylans gehele Isle of Wight-concert en een cd met een geremasterde versie van Self Portrait. Alsof dat niet genoeg is, krijg je ook nog twee hardcover-boeken waarvan één de linernotes van Greil Marcus en een groot aantal foto’s bevat. Het andere boek – Time passes slowly geheten – is een fotoboek. Dat lijkt mij en heleboel waar voor je geld.
‘Ja,’ schrijven de klagers dan, ‘maar die boeken interesseren me niet, ik wil alleen die Wight-opnamen. Ik betaal straks zo’n €60,- alleen voor die Wight-cd.’
In de eerste plaats, zo zou ik tegen die klagers willen zeggen, krijg je voor die €60,- niet alleen maar die Wight-cd en in de tweede plaats, wanneer alleen die Wight-cd van de luxe-editie je interesseert, kijk dan eens in de iTunes store. Daar wordt een editie van Another Self Portrait – bestaande uit de 35 nummers van de standaard-editie plus de 17 nummers van Dylans Isle of Wight-concert - aangeboden voor de zeer schappelijke prijs van €17,99.
Dat zijn drie cd’s voor nog geen €18,-. Een koopje, lijkt mij.

Een andere, veel gelezen klacht gaat ook over de opnamen van Dylans Isle of Wight-concert, maar dit keer is de klacht niet dat ze te weinig voor hun geld krijgen, maar te veel.
De klacht is dat bij aanschaf van de luxe-editie van Another Self Portrait de twee Wight-tracks – ‘I’ll be your baby tonight’ en ‘Highway 61 revisited’ – op de tweede cd in die box overbodig zijn. Die twee nummers staan immers zowel op de standaard-editie als op de bonusdisc in de luxe-editie.
Die klacht kan alleen maar voortkomen uit krom denken. Laat mij proberen om die gedachte recht te trekken.
Bij het samenstellen van een release als Another Self Portrait wordt eerst de standaard-editie samengesteld. Ergens in dat proces is besloten om twee nummers van Dylans optreden op het Isle of Wight-festival op die release te zetten. Een terechte keuze als je het mij vraagt. Dylans optreden op het Isle of Wight-festival is een essentieel deel van zijn carrière in de periode 1969 – 1971.
Na het samenstellen van de standaard-editie zal er gekeken zijn naar een luxe-editie. Een geniale geest moet toen op het idee gekomen zijn om Dylans optreden op het Isle of Wight als een bonusdisc bij die luxe-editie te stoppen. Het ‘probleem’ is vervolgens wel – aldus de klagers - dat er twee nummers twee maal op deze release staan. Dan zijn er twee opties:
1. De twee Wight-nummers van de standaard-editie schrappen
2. De bonusdisc vullen met Dylans optreden op het Isle of Wight minus ‘I’ll be your baby tonight’ en ‘Highway 61 revisited’.
De eerste optie is verre van bevredigend aangezien de standaard-editie van Another Self Portrait nog jaren na het uitverkopen van de luxe-editie deel zal blijven uitmaken van Dylans in de verkoop zijnde oeuvre. En een overzichtswerk van de periode 1969 – 1971, wat Another Self Portrait is, kan niet zonder nummers van Wight.
De tweede optie is nog minder aantrekkelijk. Wat is er mooier dan een concert in z’n geheel, van begin tot eind te kunnen horen? Daar mogen geen gaten in te zitten. Nummers schrappen van een cd met een doorlopende concertopname is als tellen tot 10 zonder het cijfer 7 te gebruiken.

Genoeg
Ik ben nu een kwartier tot een half uur bezig met het schrijven over klachten van Dylan-liefhebbers over Another Self Portrait en eigenlijk ben ik nog niet klaar. Er zijn meer klachten. Klachten over ontbrekende songs, klachten over het artwork, enzovoort.
Ik kan nog wel een uurtje doorschrijven over al die klachten, maar eigenlijk ben ik het wel meer dan zat. Ik begin zo langzamerhand strontchagrijnig te worden van al dat geklaag.
Mensen moeten eens wat meer kijken naar wat er wel goed is in plaats van alleen maar klagen over wat er niet goed is.
En ja, ik heb ook wel een paar puntjes waarvan ik denk ‘dat had beter gekund’ of ‘het was beter geweest als…’, maar ik schiet geen donder op door daarover te blijven zaniken.
Een uitgave als Another Self Portrait is niet voor het individu gemaakt. Het is niet een uitgave die aan al mijn wensen en grillen zal voldoen simpelweg omdat mijn wensen en grillen niet dezelfde zijn als jouw wensen en grillen. Zo had van mij ‘Wigwam’ er niet zo nodig op gehoeven, terwijl er ongetwijfeld Dylan-liefhebbers zijn die erg gelukkig zijn met het feit dat ‘Wigwam’ wel op Another Self Portrait te vinden is.
Ieder zijn ding. Genoeg, even geen klachten meer voor mij.

De zonnige kant
Tijd om naar Another Self Portrait te kijken vanuit de zonnige kant. Een muzikale klomp goud is het, echt waar. Doe jezelf een plezier en kijk nog eens naar het promotiefilmpje dat maandagavond online is gezet. Luister naar de fragmenten onder andere van de akoestische versie van ‘Went to see the gypsy’, het werkelijk schitterende ‘Pretty Saro’ en ‘This evening so soon’, het rockende ‘Time passes slowly’ en die schitterende demo-versie van ‘When I paint my masterpiece’. Luister naar die piano, naar die stem. Draai daarna weer eens die single die afgelopen april in het kader van Record Store Day is uitgebracht: ‘Wigwam’ en ‘Thisty boots’.

En als dat klaar is, laat je nogmaals die promotiefilm aan je ogen voorbij glijden. Luister naar de muziek, bekijk de werkelijk schitterende foto’s die aan je oog voorbij trekken en realiseer je dan dat je slechts een fractie, slechte een klein deel van wat Another Self Portrait te bieden heeft ondervonden hebt.
Beangstigende gedachte, niet?
Moet je je voorstellen dat je straks, in augustus ‘Pretty Saro’ van begin tot eind kunt horen. Moet je je voorstellen dat je straks hoort hoe ‘Time passes slowly’ verder gaat.
Moet je je voorstellen dat je na al dat schoons, helemaal aan het eind van de tweede cd van Another Self Portrait die demo-versie van ‘When I paint my masterpiece’ voor je kiezen krijgt.
En dan staat Another Self Portrait nog vol met andere muzikale verrassingen. Wie mij een jaar geleden had verteld dat ik ooit nog de Basement Tapes-opname van ‘Minstrel boy’ zou horen, had ik voor gek verklaard. In augustus is het dan toch echt zo ver.
Dan heb ik het nog niet eens over ‘Annie’s going to sing her song’ of ‘Copper kettle’ zonder overdubs.
En ja, er schuilt een zekere ironie in het feit dat Another Self Portrait aan de ene kant nummers van Self Portrait zonder overdubs bevat, terwijl aan de andere kant er ook nummers van New Morning opstaan waar nou juist overdubs aan toegevoegd zijn.
Maar beide soort opnamen behoren tot Dylans carrière in de periode 1969 – 1971 en dus verdienen beide soorten opnamen een plek op Another Self Portrait.
Ik weet niet hoe het met jou is, maar ik kan bijna niet wachten tot augustus. Het liefst zou ik me vandaag nog volledig onderdompelen in Bob Dylans andere zelfportret.
Het is puur goud.