2012: een Dylanesk jaar

Dit is het 457ste bericht dat in 2012 op deze blog wordt geplaatst en (waarschijnlijk) ook het laatste bericht van dit kalenderjaar. Volgend jaar (lees: morgen) ga ik gewoon weer vrolijk verder.
In dit bericht een (kort) overzicht van Bob Dylan in 2012. Ik heb niet de pretentie dat dit overzicht compleet is, het is slechts een poging om twaalf maanden Bob Dylan op een rijtje te zetten.

Muziek:
Chimes of freedom Amnesty (januari)
Listen whitey (maart)
L'Explosion rock (maart)
4 singles in box 'Can you please crawl out your window?' (Record Store Day, 21 april)
"Love and theft" (Music on Vinyl) (mei)
New morning (Music on Vinyl) (mei)
MTV Unplugged (serie Alben für die ewigkeit) (mei)
Make it your sound, make it your scene (juni)
Bob Dylan's greatest hits (gouden cd) (augustus)
Tempest (september)
The Real Bob Dylan (oktober)
single 'Duquesne whistle' / 'Meet me in the morning' (Record Store Day, 23 november)
Oh mercy (Music on Vinyl) (december)
Nashville skyline (Music on vinyl) (december)
The Copyright extention collection vol. 1 (december)

2012 is natuurlijk vooral het jaar van het nieuwe Dylan-album Tempest. Dit nieuwe album leek - afgaande op het overgrote deel van de recensies - vriend en vijand te verrassen door de hoge kwaliteit van het album (Heaven koos Tempest als beste album van 2012). De grote vraag is natuurlijk hoe een nieuw album enkele maanden (jaren) na release klinkt. Persoonlijk ben ik nog net zo enthousiast over Tempest in het algemeen en 'Tin angel' in het bijzonder, als op het moment dat ik dit album voor de eerste keer hoorde.
De tweede opmerkelijke release is natuurlijk de onlangs in beperkte oplage uitgebrachte The Copyright extention collection vol. 1. Hoewel ik nog geen nummer van deze release van begin tot eind heb gehoord, durf ik nu al wel te stellen dat de release van deze 4 cd-set minstens net zo opmerkelijk is als de release van Tempest. Daarnaast staat wel vast dat deze release momenteel de meest gezochte release van Dylan is.
Naast deze Dylan-albums kregen we enkele verzamelaars met daarop opmerkelijke nummers van Dylan. Denk hierbij aan de 4 cd-set Chimes of freedom waarop een klein beetje Dylan 'verstopt' zit in 'One too many mornings', Listen Whitley met 'George Jackson' en Make it your sound, make it your scene met die schitterende versie van 'North country blues'.
Record Store Day bracht ons twee opmerkelijke uitgaven: een boxje met vier singles en de single 'Duquesne whistle' met op de flipside een alternatieve take van 'Meet me in the morning'.
Verder zijn er natuurlijk de vele heruitgaven van oude albums van Bob Dylan, waarvan de vier door Music on Vinyl-albums bijzondere aandacht verdienen in verband met de goede geluidskwaliteit.

Boeken min of meer in chronologische volgorde:
Jan Joos en Ivan Brackin - All these people
All these people is werkelijk een schitterend boek, een van de absolute aanraders van de boeken die afgelopen zijn uitgekomen. All these people bevat biografieën van 100 personen die in Dylans songs voorkomen. Ik heb begrepen dat er gewerkt wordt aan een vervolg op All these people, een boek om naar uit te kijken.
David Dalton - Who is that man?  
Who is that man? van David Dalton is misschien wel de grootste tegenvaller van 2012. Onsamenhangend, weinig inspirerend leesvoer. Niet de moeite van de aanschaf waard.
Howard F. Wiener - Tangled up in tunes
Wiener was / is een frequent bezoeker van concerten van The Grateful Dead en Bob Dylan en schreef daar het zeer vermakelijke en onderhoudende Tangled up in tunes over. Soms herkenbaar, grotendeels prima.
Jon Friedman - Forget about today 
Een paar maanden na mijn lovende recensie van dit boek, realiseer ik me dat ik te enthousiast geweest ben. De opzet van het boek - een zelfhelpboek - is... verrassend en verfrissend. Friedman laat in Forget about today een aantal verrassende inzichten over het werk van Dylan de revue passeren. Een onderhoudend boek (zolang je maar geen zelfhelp verwacht...)
Scott F. Parker - Revisited; notes on Bob Dylan
Een dichtbundel (?) over Dylan. Aardig, meer niet. 
Tom Willems - Luister je nou alweer naar Bobby
Met trots mocht ik afgelopen september mijn derde boek - Luister je nou alweer naar Bobby - over Bob Dylan in handen houden. Dit is het enige boek in deze lijst dat ik niet heb gelezen. Een oordeel over Luister je nou alweer Bobby laat ik graag aan anderen over.
Life Bob Dylan Forever young: 50 years of song
In mei verscheen Life Bob Dylan Forever young: 50 years of song als tijdschrift, later in het jaar ook als boek. Een boek waarvan de foto's een stuk interessanter zijn dan de tekst.
Ian Bell - Once upon a time - the lives of Bob Dylan
Over Once upon a time ben ik misschien in mijn recensie op deze blog niet enthousiast genoeg geweest. Eerste deel van een tweedelige biografie met een andere insteek dat de meeste biografieën. Sterke punt: Bell noemt de dingen die we weten of denken te weten over Dylan en houdt deze onder de loep om al dan niet tot de conclusie te komen dat het klopt.
Brian Southall - Treasures of Bob Dylan
Simpelgezegd is Treasures of Bob Dylan een The Bob Dylan scrapbook-revisited. Een aardig boek vanwege de foto's en replica's van concertkaartjes, posters, backstagepassen, etc. Voor de tekst hoef je dit boek niet aan te schaffen.

tijdschriften Bob Dylan op de cover:
Lust for life (maart)
Life Bob Dylan Forever young: 50 years of song (mei) Zie ook hierboven onder 'boeken'
Rolling Stone interview

Opmerkelijke gebeurtenissen:
Optreden Critics' choice awards 'Blind Willie McTell'(januari)
www.bobdylan.com wordt volledig op de schop genomen (maart)
tentoonstelling L'Explosion Rock in Parijs (maart - juli)
Bob Dylan krijgt de Presidential Medal of Freedom (mei)
Drawn Blank Series 2012 (augustus)
Revisionist art: thirty works of Bob Dylan (november 2012 - januari 2013)

tournee:
Zuid- en Midden-Amerika (april - mei)
Europa (juni - juli)
Amerika (augustus - september)
Amerika / Canada (oktober - november)

Ik wens alle lezers van deze blog een goede jaarwisseling (en tot morgen)

Dylan kort #997

Tempest het beste album van 2012 aldus Heaven, zie hier.
Bob Dylan & The Band: Op 31 december 1971 gaf The Band een concert in The Academy of Music in New York, tijdens vier nummers stond ook Bob Dylan op het podium. Dylans bijdrage aan dit concert is te horen op de heruitgave van The Band-cd Rock of ages, zie hier.
Wanderlust: 'Bob Dylan: A Freewheelin' lover', zie hier.

Als alles volgens planning gaat, volgt later vandaag nog een Dylanesk jaaroverzicht.

Dylan kort #996 [lijsten]

Het jaar loopt ten einde, dus zijn er veel eindlijsten op het internet te vinden. Een greep uit al die lijsten:
Eindlijst van 2012 (Luisterpost): hier.
De drie beste cd's van 2012 (Marcel): hier.
Het lijstje (de cultuurbarbaar): hier.
Albums van het jaar 2012 (Ongeletterde wanhoop): hier.
Nu ik toch met lijsten bezig ben: Dylan in de Top 2000:
#95 'Hurricane'
#253 'Like a rolling stone'
#317 'Blowin' in the wind'
#534 'Knockin' on heaven's door'
#547 'The Times they are a-changin''
#555 'I want you'
#1111 'Lay lady lay'
#1119 'Handle with care' (Traveling wilburys)
#1136 'Just like a woman'
#1442 'Subterranean homesick blues'

Dylan kort #995

The Copyright extention collection vol. 1: Een nieuwe 4 cd-release met daarop bijna 90 nummers uit de jaren 1962 en 1963. Op deze cd's staan onder andere opnamen van de sessies voor The Freewheelin' Bob Dylan en concertopnamen van Dylans optreden in de Finjan Club in Montreal en Gaslight Café in New York. Dat is het goede nieuws. Het slechte nieuws is dat deze cd in een zeer beperkte oplage is uitgebracht in Engeland, Duitsland, Frankrijk en Zweden. Zie ook Expecting Rain, hier.
de Volkskrant: In de Volkskrant van vandaag de tien beste cd's van 2012 volgens Gijsbert Kamer. Op nummer 3 staat Tempest: 'Een van de betere Dylanplaten van de laatste decennia. Geen moment versleten of routineus, en dat na bijna vijftig jaar platen maken.' Ik kan er niks aan doen, maar dit klinkt toch minder positief in mijn oren dan Kamers recensie van Tempest in de Volkskrant.
'Oogcontact met Bob Dylan': een zeer aardig stuk in Suiker van september 2012, zie hier. [met dank aan Peerke voor de tip]

Dylan kort #994

27 december 1967: John Wesley Harding komt in Amerika uit.
T.S. Eliot & Bob Dylan: Zie hier.
A Bob Dylan lexicon ( part 3 R-Z): Zie hier.
Martin Bril - Man uit de verte: Zie hier.
Ik heb gisteravond Man uit de verte van Martin Bril uitgelezen. Mooi boek, maar niet zo mooi als ik verwacht had, moet ik bekennen. Misschien zegt dat meer over mij dan over het boek. Ik beperk mij hier even tot het Dylan-deel in Man uit de verte (dit is tenslotte een Dylan-blog). Dat Dylan-deel beslaat de bladzijden 49 t/m 76 (daarnaast komt Dylan nog een keer of twee, drie voorbij in andere stukken). 'Een kind kan het horen' - het eerste stuk over Dylan - is een wat langer stuk en bezorgt mij hier en daar kromme tenen. Die kromme tenen komen niet omdat het slecht geschreven is (Bril schrijft niet slecht), maar omdat er een aantal fouten in de feiten in zitten. Fouten die makkelijk voorkomen hadden kunnen worden. 'Een kind kan het horen' is hierin gelukkig de uitzondering.
Het tweede verhaal - 'Envelop' - is een schitterende column over het ontvangen van een cd met daarop dertien versies van 'Tell ol' Bill' die onder de titel 'Dylan' op 8 oktober 2008 in de Volkskrant stond en eerder gepubliceerd werd in het boek Het evenwicht.
Het derde verhaal - 'Bobdei' - moet ook als column in de Volkskrant hebben gestaan (datum?), aldus de verantwoording in dit boek, en gaat over een Dylan-bijeenkomst in Heerenveen en de film I'm not there.
Het vierde verhaal - 'Dylan' - komt ook uit de Volkskrant en gaat over een bezoek aan een tentoonstelling met foto's van Daniel Kramer.
Het vijfde verhaal - 'Man uit de verte' - werd deels eerder gepubliceerd in een boekje bij de door de Volkskrant uitgebrachte box The Bob Dylan 60's collection. Het het eerste deel van dit stuk werd onder de titel 'Niemand' (in een iets langere versie) als column in de Volkskrant van 25 oktober 2007 gepubliceerd. En als ik me niet vergis werd het tweede deel eerder onder de titel 'Hobby' in het Volkskrant Magazine van 2 juni 2007 gepubliceerd. Ik weet dat ik me bij de aankoop van dat Volkskrant-boxje stoorde aan de tekst van Martin Bril in het boekje. Niet dat ik die tekst slecht vond, maar de combinatie van de tien cd's uit de jaren zestig is een absurde combinatie aangezien tekst en muziek niet tot nauwelijks raakvlakken met elkaar hebben. Nu 'Man uit de verte' los gepubliceerd is, dus buiten de context van dat cd-boxje, komt naar mijn smaak de tekst veel beter tot haar recht. Mooi verhaal, vooral de beschrijving van het concertbezoek.
Tot zover de vijf verhalen over Dylan in Man uit de verte.
In de archieven heb ik meer columns van Martin Bril over Bob Dylan, zoals een column uit oktober 2004 over Chronicles en een stuk onder de titel 'Zwerver' over Time out of mind uit Vrij Nederland van 16 oktober 1997. Beide stukken hadden best in Man uit de verte opgenomen kunnen worden en er zijn ongetwijfeld nog veel meer stukken over Dylan die in dit boek op z'n plaats waren geweest.
Man uit de verte is een aardige aanvulling voor de boekenkast, maar als je me diep in mijn hart kijkt, dan zou ik het liefst zien dat Brils uitgeverij stopt met het uitbrengen van dit soort thematische boeken en Brils columns in chronologische volgorde uitbrengt in een serie mooi gebonden boeken.

Dylan kort #993

'Adeste Fideles': Zie hier.
Christmas in the heart: de originele versies, zie hier.
Christmas in the heart: de originele versies, zie hier. (inderdaad, hetzelfde anders) [met dank aan Dirk voor de tip]
Eindejaarslijsten: (een selectie) hier en hier en hier.
Beroemdheden en hun 'poëzie': Zie hier.

Tweede Kerstdag leent zich uitstekend voor een iets trager begin dan het begin van Eerst Kerstdag. Eerst maar eens de opgestapelde afwas van gisteren wegwerken terwijl de kerstaflevering van Dylans Theme Time Radio Hour draait.
Aaaah, die kerstaflevering van Theme Time Radio Hour. Pen en papier liggen klaar om het recept dat Bob Dylan later in de uitzending zal geven op te schrijven. En vergeet vooral niet even op te letten wanneer Dylan vertelt hoe hier in Nederland Santa Claus heet, of wanneer hij uitlegt waar de naam Christmas Carol vandaan komt. Nog even afgezien van het feit of het klopt, is het een mooi verhaal, dat verhaal over de Christmas Carol.
Ik mis het wel een beetje, moet ik bekennen, Theme Time Radio Hour. Die tijd waarin iedere week een nieuwe uitzending opdook en ik luisterde, voor het eerst sinds jaren, naar de radio. En dan al die muziek, muziek waarvan ik het overgrote deel nog nooit eerder had gehoord.
Er ligt een dag vol ruimte voor me, misschien moet ik die tijd maar gebruiken om naar nog wat meer afleveringen van Theme Time Radio Hour te luisteren. Ik heb er nu al zin in, maar eerst de rest van de opgestapelde afwas wegwerken.

Adeste fideles

Misschien komt het door het ontbreken van kou en sneeuw (waar ik overigens niet rouwig om ben), maar de kerststemming wil niet komen dit jaar. Gistermiddag heb ik eerst Christmas in the heart gedraaid, daarna de kerst-uitzending van Theme Time Radio Hour in een laatste poging om die kerststemming af te dwingen. Een stemming laat zich niet afdwingen, zo weet ik nu. De grootste denkfout die een mens tijdens de kerstdagen kan maken, is dat het gezellig moet zijn. Zo werkt het natuurlijk niet.
Gisteravond kreeg ik out of the blue de onweerstaanbare behoefte om 'Tin angel' te horen. Zo'n onweerstaanbare behoefte laat zich eigenlijk niet negeren en dus draaide ik 'Tin angel', knetterhard. Dit nummer staat mijlenver van de kerststemming, van dat kerstgevoel, maar gek genoeg paste het uitstekend. Een 1 + 1 = 3 constructie van de bovenste plank.
Niet dat ik na het horen van 'Tin angel' vroom onder de takken van de kerstboom ben gaan zitten met een mok warme chocolademelk met slagroom in de hand en een rode puntmuts inclusief witte bol aan de punt op mijn hoofd.
Even terug, naar Christmas in the heart, eerder op de dag, gisteren. Bij de eerste tonen van 'O' come all ye faithfull (Adeste fideles)' zei ik tegen mijn kinderen: 'moet je luisteren, gaat hij zo in steenkolenlatijn zingen'. Die verbaasde blikken die dat opleverde is misschien wel waar het om gaat. Je kunnen verbazen met een glimlach op je gezicht.

Ik wens iedereen mooie kerstdagen toe.
Ergens vandaag draai ik nogmaals 'O' come all ye faithfull (Adeste fideles)', op zoek naar die glimlach vol verbazing. Ik hoop dat ik nooit te oud word om me te kunnen verbazen. Uiteraard wens ik jou hetzelfde toe.

Andrea Cossu - It ain't me, babe

Als er één boek is waar ik in de afgelopen naar uitgekeken heb en waarvan de releasedatum maar steeds verder werd opgeschoven, dan is dat It ain't me, babe; Bob Dylan and the performance of authenticity van Andrea Cossu. Dat uitkijken was eigenlijk op niks gebaseerd, moet ik bekennen, althans niet meer dan de gedachte dat een boek met zo'n sterke foto op de cover wel een goed boek moet zijn.
Ik heb net de laatste bladzijden van It ain't me, babe gelezen. Ik heb voor mijn doen absurd lang gedaan over de nog geen tweehonderd bladzijden van It ain't me, babe. De inhoud van dit boek wist me niet zo te grijpen als die foto op de cover. Het leven van een lezer zit soms vreemd in elkaar.
Wat It ain't me, babe voor een boek is? Lees even mee, de achterkant van het boek: 'Cossu's enjoyable descriptions of key Dylan performances show us how Dylan created his authenticity through performance, and how the many attempts to make "Bob Dylan" have often involved the interaction between the artist, his public image, and his many audiences.'
Het boek is opgedeeld in vijf delen (+ inleiding en conclusie) en in ieder deel zoomt Cossu in op een van 'key Dylan performances'. Het gaat om:
1. De eerste jaren (akoestisch)
2. 1965 & 1966 (Newport, tournee 1966)
3. Rolling Thunder Revue 1975 & 1976
4. Gospel tour (1979 & 1980)
5. Never Ending Tour
Allereerst zijn dit natuurlijk niet vijf 'key performances', maar vijf periodes in Dylans carrière waarin hij (soms) kwam te staan tegenover een niet altijd begrijpend publiek, waarbij aangetekend dient te worden dat de periode van de Never Ending Tour natuurlijk véél te groot is om 'eventjes' te vangen in enkele tientallen bladzijden.
Grofweg is ieder hoofdstuk opgebouwd uit enkele beschrijvingen van optredens uit bewuste periode waarna Cossu dieper ingaat op... Tja, op wat eigenlijk? Volgens de blurb op de achterzijde van het boek, gaat het over de 'performance of authenticity', over de 'attempts to make "Bob Dylan"' en over de 'interaction between the artist, his public image, and his many audiences'. Ik schrijf het maar keurig over van de kaft, ik haal het niet of onvoldoende uit de tekst in het boek. Daarmee zal gelijk duidelijk zijn dat - volgens ondergetekende - dit boek de door de schrijver zelf neergelegde plank misslaat.
Dan blijven de beschrijvingen van Dylans optredens uit de eerder genoemde periodes over. Die beschrijvingen zijn soms wel aardig (1965 & 1966, Gospel tour), maar nergens lees ik nieuwe inzichten, bijna nergens weet Cossu mij met zijn woorden over deze tournees te verrassen.
It ain't me, babe; Bob Dylan and the performance of authenticity is een aardig boek, maar daarmee is het eigenlijk ook wel gezegd. Het enige hoofdstuk waarin Cossu boven zichzelf weet uit te stijgen, is in het laatste hoofdstuk over de Never Ending Tour. Vooral de stukken waarin Cossu schrijft vanuit een eigen ervaring, schrijft over concerten waar hij bij geweest is, weet hij mij even te raken. Had Cossu diezelfde betrokkenheid ook in de andere hoofdstukken van dit boek weten te leggen, dan was It ain't me, babe zeker een boek om aan te raden geweest.
Zoals het er nu ligt, is het aardig om eens te lezen, meer niet.

Dylan kort #992

Correctie: In twee voorgaande berichten heb ik het over het Man in de verte; de helden van Martin Bril, dat moet natuurlijk zijn: Man uit de verte; de helden van Martin Bril. Niet verwarren met Een man uit de verte: over Bob Dylan van Martin Bril en Peter Pontiac of het door Bril geschreven boekje bij het eerste boxje Dylan-cd's van de Volkskrant dat de titel Een man uit de verte draagt. [met dank aan Hilda]
Het verhaal uit het boekje bij het boxje van de Volkskrant is onder de titel 'Een man uit de verte' in Man uit de verte; de helden van Martin Bril opgenomen, althans volgens de verantwoording in dit laatste boek. Het klopt niet helemaal: Een man uit de verte (VK box) bestaat uit zes delen 'De stem', 'Het lied', 'De liefde', 'De hoed', 'De man' en 'Het mysterie'. In de versie van dit verhaal in het nieuwe boek ontbreekt het deel 'De stem' en is er aan het eind een nieuw stuk geplakt: 'Gospel'.
Tourband: Voor nieuws over een mogelijke verandering in Dylans tourband, zie het bericht hieronder.
'Subterranean homesick blues': Op internet stuit ik op een afbeelding waarop te zien is hoe een beeld uit de openingsscène van Dont look back met Lego is nagemaakt (zie hier). Zoonlief is een echte Lego-liefhebber en dus laat ik hem de afbeelding zien. Aangezien hij zich die openingsscène van Dont look back niet kan herinneren, laat ik hem dat stukje film zien. Zodra Allen Ginsberg in beeld komt, zegt hij: 'Kijk, daar heb je die zwerver.'

Dylan kort #991 - aanvullingen

Duke Robillard: Volgens de website Soulshine zal gitarist Duke Robillard deel gaan uitmaken van Bob Dylans tourband. De grote vraag is welke gitarist in Dylans huidige tourband vervangen wordt, Stu Kimball of Charlie Sexton. Robillard is te horen op Dylans Time out of mind.
Mindmap: A Bob Dylan lexicon (part 2, J-R), zie hier.
Tijdschriften: De in het onderstaande bericht aangeboden tijdschriften zijn inmiddels allemaal vergeven.

Gezocht: een lezer... #2

Gezocht:

Een Dylan-liefhebber

die onderdak wil bieden aan 

een of meerdere van de onderstaande tijdschriften

~~~~

de tijdschriften zijn - met dank aan Kris - gratis!

#1. Newsweek (6 oktober 1997) met daarin een interview met Bob Dylan (6 pagina's) + artikel over de invloed van Dylan op een jongere generatie (o.a. Wallflowers, 2 pagina's)

#2  Best (juli 1978) met daarin meerdere artikelen over Dylan (13 pagina's) + een artikel over The Last Waltz (1 pagina)

#3 Rock superstar poster magazine (No. 6) geheel over Dylan, zes pagina's die zich laten uitvouwen tot een grote poster.

#4 On The Tracks #3 (Spring 1994) Fanzine, 60 pagina's geheel over Bob Dylan.

#5 On The Tracks Vol. 3 No. 2 (1995) Fanzine, 60 pagina's geheel over Bob Dylan.

#6 On The Tracks Vol. 4 No. 1 (1996) Fanzine, 60 pagina's geheel over Bob Dylan.

~~~~~~

Mocht je interesse hebben in een of meerdere van bovenstaande tijdschriften, stuur dan een e-mail met daarin een vermelding van het tijdschrift dat / de tijdschriften die je zou willen ontvangen naar: tom_dylan@hotmail.com

Met dank aan Kris voor de mogelijkheid om deze tijdschriften hier aan te kunnen bieden!

 

Dylan kort #991

Christmas in the heart & Tempest: Vergeet niet de bijdrage van Peter, hieronder, te lezen.
Huishoudelijke mededeling: Vanaf nu is het weer mogelijk om reacties bij berichten achter te laten (in de hoop dat de spam dit keer achterwege blijft).
de Volkskrant van gisteren: Dichteressen zijn de nieuwe dichters: Kira Wuck: “Haar vader hield van schaken en maakte muziek. Hij luisterde elke dag naar Bob Dylan.” En iets verderop: “Op de begrafenis werd Bob Dylans It’s All Over Now, Baby Blue gedraaid.” [met dank aan Alja]
Leo's lijstje: Met mooie woorden over Tempest, hier.
Man in de verte van Martin Bril: Zie hier.

Christmas in the Heart & Tempest door Peter

Dag allemaal,

Bijzonder. Als ik normaalgesproken Amerikaanse muziek hoor uit de eerste decennia van de twintigste eeuw, dan krijg ik meestal jeuk (om met Tom te spreken). Zoetsappig en commercieel.
Ik luister er dan ook zelden of nooit naar. Verbazing alom dus toen Bob Dylan een grote fan van Frank Sinatra bleek te zijn.
Deze week heb ik voor het eerst Christmas in the Heart een paar keer volledig beluisterd. Ik kende feitelijk alleen Must be Santa van de clip (erg leuk trouwens) maar die bracht mij er niet toe het album aan te schaffen. Bob Dylan en kerstliedjes, dat paste naar mijn (voor)oordeel niet bij elkaar.
Nu ik alle liedjes gehoord heb ben ik blij verrast. Dit is werkelijk een heel goed album. En dat is natuurlijk helemaal niet zo vreemd. Dylan is al jarenlang aan het wroeten in zijn muzikale roots, en dit zijn natuurlijk gewoon de liedjes waar hij in zijn jeugd mee is dood gegooid. Het album is dus zeker geen grap, maar serieus bedoeld en in z’n opzet zeer geslaagd. Goed doortimmerde arrangementen en het koortje vind ik werkelijk schitterend. Helemaal in stijl, mooi contrasterend met de stem van opa Dylan, maar nergens misplaatst. Soms ben ik zelfs ontroerd, bijvoorbeeld als Dylan Adeste Fidelis zingt, soms moet ik grinniken omdat hij met onverwachte dingen om de hoek komt. Maar al met al een album waar ik voortaan (elk jaar) met plezier naar luister.

Tempest had ik al een aantal keren via Spotify beluisterd voordat de goede sint het fysieke schijfje voor mij meebracht. Ik weet niet of het Dylan’s beste album is, maar het hoort zeker in mijn top 5 (Blonde on Blonde, Blood on the tracks, Infidels, Time Out Of Mind, Tempest). Na Time Out Of Mind vind ik het so wie so het beste album.
Wat ik prachtig vind is “Dylan de verhalenverteller”, hetgeen vooral in de tweede helft duidelijk tot uiting komt. Heel knap hoe hij in Scarlet Town en Tin Angel traditionele gegevens volledig naar zijn hand zet en er een nieuw verhaal van maakt. De bijpassende voordracht laat niks te wensen over. Het uitermate lange Tempest verveelt geen moment en houdt me in het verhaal gevangen. Vijf minuten langer was ook prima geweest.
Een paar opvallende dingen: Bob Dylan zingt op dit album echt, en hoe! Iets wat ik hem live nooit meer hoor doen, voor mij een reden om geen concerten meer te bezoeken. Soon after midnight is hiervan een mooi voorbeeld. Tot mijn favorieten hoort ook Long and wasted years. Niet gezongen maar prachtig gedeclameerd onder een mooie begeleiding. Wat die begeleiding betreft: die is er op deze plaat een van herhalingen. Ik bedoel: hetzelfde loopje wordt eindeloos herhaald, en dat gebeurt in bijna alle nummers.  Op eerdere albums ging zoiets me vaak meteen irriteren. Nu het bij vrijwel elke song wordt toegepast, blijkt het uitermate functioneel, al zijn die nummers nog zo lang. Het laatste nummer, Roll on John, behoort zeker tot mijn favorieten. Met een eenvoudig maar toch verrassend melodietje zo veel emotie oproepen…
Tenslotte: de eerste geruchten over dit album kwamen naar buiten via David Hidalgo. Dat deed een behoorlijk Tex Mex gehalte vermoeden. Niets is minder waar en uiteindelijk vind ik de bijdrage van Hidalgo zeer bescheiden, behalve in Tempest. Het kan natuurlijk zijn dat hij gewoon in de mix is weggewerkt, want dat lijkt het Jack Frost principe (overigens ook dat van Daniel Lanois): weinig aandacht voor individuele instrumenten.
Al met al een geweldig Dylan album, dat al meerdere malen hier door de kamer heeft geschald.

Peter Koene

Dylan kort #990 - aanvullingen

Paul Williams: Wat ik in Dylan kort #990 in de regels over Outlaw blues vergat te vermelden, is dat Paul Williams in 1995 bij een ongeluk hersenbeschadiging opliep waardoor hij sinds enkele jaren lijdt aan dementie. Een erg trieste situatie. Zie ook hier.
Martin Bril: Het boek Man in de verte; de helden van Martin Bril is net uitgekomen. In dit boek draait het om de muziek en hoewel ik er nog geen letter in gelezen heb, is het al wel duidelijk dat Bob Dylan veelvuldig zal voorbij komen in dit boek van Martin Bril. [met dank aan Tjeerd voor de tip!]
Revisionist art: Dertig werken van Bob Dylan worden momenteel tentoongesteld door Gagosian Gallery in New York. Op de website van de Gagosian Gallery waren tot nog toe twee werken te zien. Deze twee werken vond ik bij een eerste blik aardig om te zien, maar niet fantastisch. Tot mijn verbazing blijkt de Gagosian Gallery een kort filmpje van de tentoonstelling op YouTube gezet te hebben. In dit filmpje zijn een groot aantal werken te zien. Nu ik meer werken heb gezien, gaan de werken in de serie Revionist art meer voor mijn leven. Het is me wat duidelijker geworden waar het om gaat (denk ik): door de 'werkelijkheid' iets aan te passen ontstaat er een nieuwe blik op diezelfde 'waarheid'. Zoiets. Enfin, kijk zelf maar, hier. In een van de werken zit de songtitel 'Pretty Boy Floyd' verstopt. Nog opvallender vond ik dat in een ander werk 'Song and dance man' zit.

Dylan kort #990

de Geldelander: Twee nummers voor de top 2000, waaronder 'The Times they are a-changin'', zie hier.
Trouw Schrijvers: 'Een nieuw tijdperk', zie hier.
Outlaw blues: Gisteravond heb ik Outlaw blues van Paul Williams uitgelezen. Nee, dit is geen boek over Bob Dylan, maar dit is wel een van de beste boeken over muziek dat ik ooit gelezen heb. Het is Williams' prikkelende schrijfstijl die het 'm doet. Zo kreeg ik gisteravond tijdens het lezen van het uitvoerige stuk over Brian Wilson van The Beach Boys de onweerstaanbare behoefte om wat nummers van Pet sounds te horen (en luisteren heb ik gedaan, via Spotify, en ik houd niet eens van The Beach Boys!) Dàt is de kracht van de schrijver Paul Williams.
Maar goed, dit is een blog over Bob Dylan en niet over The Beach Boys. Bob Dylan dus. Waar de titel Outlaw blues vandaan komt hoeft volgens mij geen verdere uitleg te krijgen. In Outlaw blues staan drie stukken over Dylan. Deze drie stukken zijn ook te vinden in het geheel over Dylan gaande boek Watching the river flow van Paul Williams. Daarmee is de 'noodzaak' om Outlaw blues te willen lezen voor de Dylan-liefhebber niet van de baan. In een stuk over 'Light my fire' van The Doors gaat Williams bijvoorbeeld uitvoerig in op Dylans 'Blowin' in the wind'. Ook in een groot aantal andere stukken in Outlaw blues komt Dylan voorbij. Er staat voor de Dylan-liefhebber niks nieuws in Outlaw blues (al vond ik het aardig om te lezen hoe Brian Wilson tegen Dylans muziek aankijkt), maar dat neemt niet weg dat dit boek genoeg te bieden heeft voor de Dylan-liefhebber. Al is het alleen al om weer eens geconfronteerd te worden met de beleving van de muziek. Want als Paul Williams iets goed kan, dan is het wel de beleving van muziek in woorden vangen.

Oh Mercy en meer door Hans

Hoi Tom

Even geleden dat ik reageerde (huwelijk en zo ;-), maar hartelijk bedankt voor recensie Oh Mercy. Een plaat die me destijds prettig verraste maar toch te gladjes klonk. Bovendien waren we het zo langzamerhand zat dat onze goede Bard de gewoonte had gekregen in die verschrikkelijke 80er jaren (crisistijd voor onze generatie die als de goden het wilden afstudeerde rond '79) om een beperkt aantal nummers op zijn platen te zetten (alsof Blonde on Blonde nooit had bestaan), en bovendien daarbij uit vrees voor falen of iets dergelijks bepaalde heel ambitieuze nummers niet in het geheel op te nemen, zoals in dit geval 'Series of dreams' en 'Dignity'. Om nog maar te zwijgen over hoe ik had gehoopt dat, wat perfect had gekund, zoals 'Brownsville girl' eerder op Knocked out loaded, 'Blind Willie McTell' met Lanois heropgenomen was. Maar achteraf schaam ik me een beetje om die houding, waarmee ik me schaarde in het koor van critici die blijkbaar beter dan de componist wisten hoe alles moest klinken. Ja, ik blijf erbij dat het gros van de opnamen uit die donkere discotijd verminkt wordt door de studiogekte van die dagen om de drums als machines te laten klinken en alles een kunstmatige gloss te geven, met als tragisch dieptepunt voor Dylan het in potentie lyrisch aardige Empire Burlesque (Knocked out loaded met zijn magere songs minus het briljante 'Brownsville girl' klonk ten minste rauw). Ook blijft het irritant te weten wat allemaal niet officieel werd uitgegeven. Maar conceptmatig begrijp ik achteraf beter waarom the song and dance man bepaalde nummers op de studiovloer liet liggen. Hij had in meeste gevallen een verhaal voor ogen, en 'Blind Willie McTell' paste bijvoorbeeld niet op Infidels, Shot of Love was minder die soulrock plaat geworden die hij voor ogen had met 'Angelina' en 'Carribean wind' er op, die beiden meer hadden gepast in het thema van Street Legal. Ik had zelf die twee albums beter gevonden met, maar ik snap de keuze. Dit omdat de wel geslaagde concepten te beginnen met Time out of Mind tot het werkelijk sublieme Tempest, wel schitteren vanuit het concept gezien. Oftewel, die platen maken duidelijk wat Dylans bedoeling altijd al is geweest, een nieuw verhaal neer zetten. Terugkomend op Oh Mercy, nu ik het hoor in een verbazingwekkend dynamische remaster, zou ik dit kleinood niet meer anders willen, en gelukkig hebben we de indrukwekkende Tell Tale Signs voor de outtakes. De music on vinyl uitgave heeft meer tanden gegeven aan de sound. Om een voorbeeld te geven: 'Disease of Conceit' werd door velen gezien als zwakke plek van kant twee, waardoor de balans teveel neigde van sfeervol naar slaapverwekkend. Hoewel ik de tekstuele kracht ervan al van aanvang erkende, in zijn dodelijk scherpe eenvoud waarmee onze pompeuze ijdelheid wordt gefileerd, dringt nu de spanning in de muziek beter tot me door, de gitaarsolo aan het eind snijdt door zielen heen lijkt het wel. Beter dan ooit wordt duidelijk hoe kant twee een symfonie vormt waarvoor Pink Floyd zich niet hoeft te schamen. En waar eerst een nevel over de verschillende instrumenten leek te hangen, klinken die nu helder en ademt het de rock n roll geest die zo eigen is aan Dylan wanneer hij schittert. Kortom, het is of ik een nieuwe plaat hoor en eindelijk doordring tot de kern van wat Dylan eind tachtiger jaren bezielde en met vallen en op staan probeerde uit te drukken. Het hoofdstuk in Chronicles dat hij wijdt aan Oh Mercy heb ik direct herlezen. En wat betreft de evaluatie van Tempest, maanden na release, daar valt veel over te zeggen, maar vooralsnog alleen dit: had Dylan het titelnummer er af gelaten hadden nu de vele critici die spotten dat dit weer een zeperd van hem is, nu hun afgrijzen betoond dat Bob zo'n geniaal nummer weg had gegooid... Tempest is een plaat die in twee delen uiteenvalt, dat waar de muziek nog een dans aangaat met de teksten en dat waar de muziek naar de achtergrond verdwijnt om een epische lyriek en voordracht de ruimte te geven, waarbij het ontroerende 'Roll on John' de beginsfeer weer oppakt. Conceptueel eveneens een wonder van inventiviteit, maar wel een die veel vergt van de luisteraar: je moet er voor gaan zitten, liefst  in de nacht en zonder koptelefoon op en zonder onderbreking of afleiding, met een wijn of andere drank die je niet zomaar wegklokt, maar waar de jaren een verhaal van geur en smaak tot een tapijt hebben geweven zoals in de middeleeuwen, waarop legendes werden afgebeeld.

mijn dank Tom inderdaad en ga zo door, je teksten zijn prikkelend

Een beetje maf

'Ik woon samen met een 50-jarige muziekfanaat in het lichaam van een viriele jonge dertiger. Dat wil zeggen dat mijn vriend in de dertig is, maar groot fan van de oude bandjes, zoals daar zijn: de Beatles, de Stones en die eenmansband, Bob Dylan.
Als je de geest van een 50-jarige muziekfanaat hebt, heeft dat automatisch tot gevolg dat je ook graag kennis over je idolen wil delen. Op de een of andere manier is het niet genoeg om de hele dag naar hun krassende stemmen te luisteren of naar hun vroege opnamen, uit 1815, toen ze ook al de zalen platspeelden. Nee, je moet ook alle boeken lezen over deze mensen, over hun muziek, over hun mixknopje waarmee ze dat ene effect in dat ene nummer hebben bereikt, over hun echtgenotes, hun exen, de verschillende drugs die ze hebben genomen en de kinderen die ze hebben voortgebracht. Maar toch vooral over dat knopje dat dat ene effect veroorzaakt - want het zijn de piepkleine muzikale trivia die het leven van de 50-jarige muziekliefhebber zo opvrolijken.' (Aaf Brandt Corstius - 'Indianendans'; de Volkskrant, 19 december 2012)
Natuurlijk moest ik glimlachen toen ik bovenstaande zinnen uit de column van Aaf Brandt Corstius las uit de Volkskrant van gisteren. Niet de bittere glimlach omdat het over mij gaat, omdat ik op de hak word genomen, maar de glimlach van kijk dan toch hoe heerlijk maf ik ben. En gelijk moest ik denken aan die maffe, scheve foto van een deel van mijn boekenkast - allemaal Bob Dylan - die ik ruim een jaar geleden maakte. En ook aan die man die enkele maanden geleden voor het eerst deze kamer binnen liep en zei: 'Zo, Bob Dylan zie ik, wat een boeken.'
En het begint altijd zo simpel - het begin is altijd simpel na het zetten van de eerste stap - met één boek waarna vanzelf nog een boek volgt. En voor je weet is de eerste boekenplank vol. Binnen weken na dat eerste boek vind je jezelf aan de toonbank van de lokale boekhandel met een papiertje waarop de titel en het isbn-nummer van een nog ontbrekend boek prijken.
En als dat boek eindelijk komt en gelezen is, staat ook daar achter in weer een lijst met aanbevolen boeken die je nog niet hebt, nog niet kent en misschien zelfs wel nog nooit van gehoord hebt.
Plank na plank vult zich met - voor de leek - steeds hetzelfde boek net even anders geschreven en voor je het weet is de eerste kast van boven tot onder vol. Het sluipt er langzaam in, het is niet eens een bewuste keuze om te overdrijven.
Een jaar of tien, vijftien na dat eerste boek loopt zomaar iemand je kamer binnen en zegt: 'Zo, Bob Dylan zie ik, wat een boeken.' Of je leest een column van Aaf Brandt Corstius en glimlacht. Niet bitter, gewoon. En pas dan dringt het tot je door hoe heerlijk maf het uit de hand is gelopen. Je had ook gewoon dat eerste boek keer op keer kunnen lezen.
Maar waarom zou je? Er is nog nooit iemand gek geworden van een beetje maf.
[met dank aan Simon voor het sturen van de column van Aaf Brandt Corstius]

Nashville skyline - Music on Vinyl

Zoals Empire burlesque in huize Willems liefkozend en tegelijkertijd gekscherend 'disco Bob' genoemd wordt, zo wordt Nashville skyline 'country Bob' genoemd. Om mijn blik op Nashville skyline een haat-liefde-relatie te noemen is wat te sterk uitgedrukt, maar feit is wel dat ik lang niet altijd in de stemming ben voor 'country Bob'.  Maar als ik in de stemming ben... Berg je dan maar.
En als ik in de stemming ben, dan wil ik Nashville skyline in de best mogelijke geluidskwaliteit kunnen horen.
Nashville skyline verscheen in april 1969 in Amerika op elpee. Die eerste Amerikaanse persing klinkt tot op de dag van vandaag prima (en bij het beluisteren van juist deze elpee speelt natuurlijk een stukje historisch besef mee). Dit is - naar mijn smaak - de eerste essentiële versie van dit album.
De tweede - ook op elpee - verscheen in 1974: de quardaphonic persing. Bijna net zo essentieel, vooral vanwege de afwijkende mix, maar hier minder van belang.
De derde is uiteraard de in 2003 uitgebrachte geremasterde cd-versie. Deze mix is sinds 2003 de standaard-mix van dit album. Bovendien is het tot op heden de best klinkende mix. (In de voorbereidingen voor de stuk heb ik onder andere ook de door Simply Vinyl uitgebrachte versie van Nashville skyline beluisterd. Goed, maar niet goed genoeg...)
Onlangs bracht Music on Vinyl Nashville skyline opnieuw op elpee uit. Mijn ervaringen met eerdere elpees van Music on Vinyl is - zoals de lezers van deze blog inmiddels weten - zeer goed. Veel van de Music on Vinyl uitgebrachte elpees klinken niet een beetje maar veel beter dan de meest recente cd-uitgave. De vraag is of dat Music on Vinyl met Nashville skyline wederom is gelukt.
De standaard waarmee die nieuwe persing van dit album vergeleken moet worden, ligt hoog. De geremasterde cd-versie van Nashville skyline is een prima persing waarop het geluid helder is, de scheiding tussen de instrumenten duidelijk hoorbaar is en de muziek de cd-speler uit swingt.
Bij het beluisteren van die door Music on Vinyl uitgebrachte persing is het eerste dat me opvalt het heldere geluid en de scheiding tussen de instrumenten, kortom precies datgene wat ook op de geremasterde cd-persing tot een sterke persing maakt.
Qua geluid liggen die geremasterde cd en de Music on Vinyl-elpee dan ook enorm dicht bij elkaar. Vooral in de nummers 'Nashville skyline rag' en 'To be alone with you' komt het brede geluid, de scheiding tussen de verschillende instrumenten duidelijk naar voren. Veel meer dan op bijvoorbeeld die eerste Amerikaanse persing uit 1969.
Om even bij 'To be alone with you' te blijven - en om wat preciezer te zijn, de eerste minuut - daarin is duidelijk die heerlijke piano in het rechter kanaal te horen terwijl de akoestische gitaar voornamelijk links zit. Dylans stem in het midden. De electrische gitaar iets links van het midden, enzovoort.
Wanneer ik naar deze mix luister, is het net alsof ik in de ruimte zit waar dit nummer werd opgenomen: 13 februari 1969, Columbia Studio A, Nashville, Tennessee. Met mijn ogen dicht, geheel op het gehoor afgaand, kan ik precies aanwijzen wie waar in die ruimte zit. Piano rechts, akoestische gitaar links, enzovoort.
Dit kunnen plaatsen van de verschillende instrumenten is zowel mogelijk bij het beluisteren van de geremasterde cd als bij de Music on Vinyl-persing. Ik schreef het al eerder, die twee persingen liggen dicht bij elkaar. En toch, ondanks dat ze dicht bij elkaar liggen, zijn er verschillen.
Het geluid van de Music on Vinyl-persing is net iets breder en daardoor net dat tikje helderder. Dat tikje helderder zorgt er voor dat mijn voorkeur toch uitgaat naar de persing van Music on Vinyl wanneer ik deze vergelijk met de geremasterde cd-versie.
Een ander mooi voorbeeld waarom de Music on Vinyl-persing te prefereren is boven de geremasterde cd-versie: 'Girl from the North country'. Op de cd-versie lijken de stemmen van Johnny Cash en Bob Dylan op de momenten dat ze samen zingen bijna samen te klonteren terwijl op de Music on Vinyl-elpee die twee stemmen veel duidelijker uit elkaar vallen als twee stemmen. Bij het beluisteren van de Music on Vinyl-persing zou ik zeggen dat Johnny Cash net achter Dylan stond tijdens het zingen, terwijl ik datzelfde onderscheid tijdens het beluisteren van de cd nooit zou durven maken.
Wie Nashville skyline alleen wil draaien op een gammele autoradio onderweg naar een verplicht familiebezoek, of Nashville skyline alleen opzet om het stofzuigen van de door de jongste telgen van de immer uitbreidende familie gemorste kruimels na de boordmaaltijd te verlichten, die zal prima toekunnen met de in de 2003 uitgebrachte cd. Maar wie er regelmatig voor kiest om bij voorkeur door een koptelefoon te luisteren naar muziek om zich te laten wegvoeren op de klanken van 'country Bob', die kan ik aanraden om de reeds eerder aangeschafte cd-versie uit 2003 van Nashville skyline alleen nog te gebruiken voor die lange autoritten en subiet de Music on Vinyl-persing van Nashville skyline aan te schaffen voor de momenten dat het er echt toe doet.

Met Nashville skyline en Oh mercy (voor de recensie, zie hieronder) heeft Music on Vinyl weer twee prachtpersingen aan de toch al indrukwekkende lijst met heruitgaven van albums van Dylan toegevoegd. Van mij mag Music on Vinyl door blijven gaan met het uitbrengen van Dylans back catalog op vinyl, te beginnen met - als ik mijn voorkeur mag uitspreken - Time out of mind, World gone wrong en Shot of love, het liefst binnen afzienbare tijd. Waarom? Het antwoord is simpel: er is nog geen door Music on Vinyl uitgebracht album van Dylan uitgebracht dat me niet deed opveren van plezier, verbazing en verwondering over de hoge kwaliteit van de persing.
Hoe ze het voor elkaar krijgen daar in Haarlem, weet ik niet, maar bewonderenswaardig is het wel.
Doe jezelf een plezier en koop Dylans albums op persingen van Music on Vinyl.

Dylan (ultra)kort #989

Dylan-parodie: (De stank van Batman), zie hier.
Kicking the habit: Lennon & Dylan, hier.
Mindmap: Dylan-lexicon A - J, zie hier.

Dylan kort #988

Oordeel niet te snel: En ook een prettige maandag, zie hier.
Film: In de nacht van zaterdag op zondag zond Nederland 2 de film The Ultimate gift uit. In deze film kwam Dylans 'Gotta serve somebody' voorbij. [Met dank aan Simon voor de tip!]
Oh mercy: Vergeet niet de recensie van Oh mercy - de nieuwe persing van Music on Vinyl - hieronder te lezen. Later vandaag of morgen volgt de recensie van Nashville skyline.
Afbeelding: Twee covers van de Franse vertaling van Dylans boek Tarantula. De meest rechter cover is zo lelijk dat 't bijna al weer mooi is. Het geschilderde portret van Dylan, op de andere cover, vind ik erg mooi. Ik twijfel een beetje of dit geschilderde portret ook echt lijkt. De ene dag ben ik daar meer van overtuigd dan de andere dag. Gek genoeg (en volledig ten onrechte) doet dit portret mij vaak denken aan het portret van een jong Arthur Rimbaud. Zie hier. (Ik weet 't, ik draaf door, ik stop nu)

Oh mercy - Music on Vinyl

In de afgelopen week bracht het in Haarlem gevestigde bedrijf Music on Vinyl Oh mercy en Nashville skyline opnieuw op elpee uit. Een nieuwe heruitgave van Music on Vinyl is altijd goed nieuws, zo heb ik in de afgelopen jaren ondervonden. Music on Vinyl heeft inmiddels tussen de vijftien en twintig titels van Bob Dylan opnieuw op vinyl uitgebracht, waarvan New morning, Good as I been to you, "Love and theft" en vooral Hard rain essentiële persingen zijn aangezien deze titels in de uitvoering van Music on Vinyl beter klinken dan op welke andere uitgave - cd of elpee - dan ook.
Met dit in het achterhoofd trok ik afgelopen donderdag dan ook de doos met Oh mercy en Nashville skyline die de pakketbezorger mij overhandigde open. Zouden deze twee nieuwe titels net zo absurd goed klinken als die vier eerder genoemde titels of 'gewoon' bovengemiddeld goed zoals de eveneens door Music on Vinyl uitgebrachte Basement tapes, Before the flood en Dylans eerste zeven albums?
Over Nashville skyline kan ik nog niet oordelen, aangezien ik die plaat nog niet goed heb kunnen beluisteren en vergelijken met andere uitgaven van dit album. Dat heb ik inmiddels bij Oh mercy wel kunnen doen. Vandaag concentreer ik me dan ook op dit album uit 1989.
De eerste vraag is altijd: 'En, hoe klinkt het?' Zo simpel als die eerste vraag is, zo simpel is het antwoord ook: 'Uitstekend.'
Daarna volgen als vanzelf de 'echte' vragen: Uitstekend in vergelijking tot wat? Is het beter dan...?
Voor ik ga vergelijken, even kort iets over de verschillende releases van Oh mercy:
Oh mercy verscheen in september 1989 op elpee en cd. Zeg maar de originele versie(s) van Oh mercy.
Jaren na deze originele release, niet lang na 2000, bracht het label Simply Vinyl een persing van Oh mercy uit op 180 grams vinyl. Deze Simply vinyl-uitgave is simpel gezegd een (iets) beter klinkende versie van de originele versie.
In 2003 verscheen er een geremasterde versie van Oh mercy op cd. Deze geremasterde versie - zo lijkt het - is de basis geweest voor de twee recente heruitgaven van dit album op 180 grams vinyl.
In augustus 2011 bracht het label 4 Men With Beards Oh mercy uit en afgelopen week deed Music on Vinyl hetzelfde.
De Music on Vinyl-uitgave vergelijken met de originele elpee en cd of de Simply Vinyl-uitgave is naar mijn idee minder zinvol. Bij een vergelijking zullen de originele elpee, cd en de Simply Vinyl-uitgave het zonder enige twijfel afleggen tegen de Music on Vinyl-uitgave.
Een vergelijking van de Music on Vinyl-uitgave met de geremasterde cd en de 4 Men With Beards-uitgave lijkt mij zinvoller aangezien deze drie uitgaven dezelfde 'bron' hebben: de remaster uit 2003.
Toen in 2003 vijftien albums, waaronder Oh mercy, als geremasterde cd's op de markt kwamen, was ik er als de kippen bij. In vergelijking met de eerdere cd-uitgaven, waren deze geremasterde versies een openbaring.
Ik ben altijd tevreden geweest met mijn geremasterde cd-versie van Oh mercy, maar in vergelijking met de recente Music on Vinyl-uitgave moet de geremasterde cd het afleggen, met een straatlengte verschil. De reden daarvoor is simpel: wanneer je deze twee uitgaven met elkaar vergelijkt, dan klinkt de geremasterde cd schel. De muziek is op deze cd veel te hard ingestuurd. De scheiding tussen de verschillende instrumenten is soms moeilijk te horen. De Music on Vinyl-uitgave klinkt daarentegen veel warmer met een duidelijke scheiding tussen de instrumenten.
Nou kunnen mijn oren dat wel beweren, maar het mooie is dat een grafische weergave van 'Political world' precies laat zien wat mijn oren denken te horen. De bovenste twee balken zijn het linker- en rechterkanaal van de geremasterde cd, de onderste twee balken laten het linker- en rechterkanaal van de Music on Vinyl-uitgave zien.

Duidelijk toch?
Voor wie het visuele bewijs nog niet genoeg is, nog dit: vlak voordat ik aan deze recensie begon luisterde ik door een koptelefoon naar 'Political world' van de Music on Vinyl-uitgave. Tijdens het luisteren kon ik moeilijk stil blijven zitten, mijn handen begonnen als vanzelf op mijn knieën in het ritme mee te tikken.
Vervolgens zette ik hetzelfde nummer op van de geremasterde cd (zonder aan de volumeknop te draaien). Kort na het intro, trok ik de koptelefoon van mijn hoofd, het deed letterlijk zeer aan mijn oren. Die geremasterde cd kan goed klinken, zolang je het volume maar niet te hard zet. Dat zit 'm met name in dat wat schelle geluid. De Music on Vinyl-uitgave kun je rustig, zonder enig probleem op vol volume draaien.
Nog duidelijker wordt het misschien wel bij een wat rustiger nummer, bijvoorbeeld 'What was it you wanted'. Bovenste twee balken zijn weer de geremasterde cd, onderste twee de Music on Vinyl-uitgave:

Goed, tot zover de vergelijking van de Music on Vinyl-uitgave met de geremasterde cd. Veel interessanter (en lastiger) is een vergelijking tussen de vorig jaar uitgekomen uitgave van Oh mercy door 4 Men With Beards en de recente uitgave door Music on Vinyl.
Ik heb me voor het vergelijken van deze twee uitgaven geconcentreerd op 'Political world', het eerste nummer van Oh mercy. Deze twee recente uitgaven van Oh mercy liggen zéér dicht bij elkaar. De verschillen zijn zo subtiel dat ik aan mezelf begin te twijfelen bij het proberen beantwoorden van de vraag of er wel verschillen zijn. Als ik dan een onderscheid zou moeten maken, dan zou ik zeggen dat het geluid van de 4 Men With Beards-uitgave net iets warmer is terwijl de scheiding van de verschillende instrumenten op de Music on Vinyl-uitgave net iets scherper is. (Het zou zomaar kunnen zijn dat, wanneer ik deze twee uitgaven morgen nogmaals met elkaar vergelijk, ik dan precies het tegenovergestelde zal beweren, zó subtiel zijn die verschillen dus)
Muzikaal heb ik geen voorkeur voor de 4 Men With Beards- of de Music on Vinyl-uitgave. Als het je puur om de muziek te doen is, zit je met deze twee releases altijd goed.
Aangezien er muzikaal geen voorkeur is, moet ik verder kijken. De hoes bij de 4 Men With Beards is gewoon goed, scherp gedrukt en stevig. Deze uitgave heeft ook een bedrukte binnenhoes vergelijkbaar met de originele uitgave van Oh mercy.
Ook de hoes van de Music on Vinyl-uitgave is scherp gedrukt en stevig. De afbeeldingen op de hoes van 4 Men With Beards zijn echter net even scherper. Aan de andere kant wijkt de 4 Men With Beards-versie op meer punten af van de hoes van het originele album dan de hoes van de Music on Vinyl-uitgave.
De Music on Vinyl-uitgave heeft dan weer geen bedrukte binnenhoes, maar het artwork dat op de binnenhoes van de originele uitgave stond als een los blad.
Voor de 4 Men With Beards-versie is gebruik gemaakt van 'eigen', witte labels terwijl de Music on Vinyl-versie labels heeft gekregen - zoals we inmiddels gewend zijn van Music on Vinyl - die gebaseerd zijn op de labels van de originele uitgave van Oh mercy.

Conclusie:  Muzikaal gezien - en daar draait het uiteindelijk om - doet iedere Dylan-liefhebber er verstandig aan om één van de twee (of beide) recente heruitgaven van Oh mercy op vinyl aan te schaffen. De reden daarvoor is simpel: nooit eerder klonk dit album zo goed.
Mocht je slechts één van deze twee uitgaven willen aanschaffen, dan zal de keuze afhankelijk zijn van je persoonlijke voorkeur m.b.t. de hoes en de labels: het eigenzinnige van 4 Men With Beards of de replica van Music on Vinyl.

Tot zover Oh mercy door Music on Vinyl. En nu maar duimen dat Nashville skyline net zo'n goede heruitgave is. Daarover op een later moment meer.

Dylan kort #987

'Mixed up confusion': Een aanvulling / verbetering (zie het stuk hieronder): Arie informeerde mij dat de Amerikaanse persing van 'Mixed up confusion' in drie verschillende pressing plants werd geperst. Iedere perserij gebruikte zijn eigen lay-out voor de labels. De drie labelvarianten wijzen dus niet noodzakelijkerwijze op een veel ruimere verspreiding van deze single dan aanvankelijk werd aangenomen. [met dank aan Arie voor de informatie]
Music on vinyl: Eerder meldde ik hier dat Music on vinyl begin 2013 de albums Nashville skyline en Oh mercy zal uitbrengen. Deze twee heruitgaven zijn veel eerder dan verwacht uitgekomen. zie hier. Ik heb beide albums inmiddels in huis en zal ze binnenkort hier recenseren.
Christmas in the heart, een geslaagde kerstplaat: Op de weblog van Marcel van Veldhuizen, zie hier.

Mixed up confusion

Vandaag vijftig jaar geleden, op 14 december 1962, verscheen de allereerste single van Bob Dylan in Amerika. Ik heb het natuurlijk over de single ‘Mixed up confusion’ met op de flipside ‘Corrina, Corrina’.

Er is in die vijftig jaar sinds de release al veel over deze single geschreven en in al dat schrijven duiken steeds weer twee punten op. Ten eerste de bewering dat deze single niet binnen Dylans muziek pastte en ten tweede dat deze single kort na release door platenmaatschappij Columbia uit de handel werd genomen.

Beide punten verdienen het om nader te bekeken worden.

De single ‘Mixed up confusion’ werd uitgebracht tussen de release van Dylans debuutalbum en The Freewheelin’ Bob Dylan. Het klopt dat de tegen rock ’n roll aan schurkende muziek van ‘Mixed up confusion’ weinig gemeen heeft met de muziek op Bob Dylan en The Freewheelin’ Bob Dylan. Daar kleeft echter wel een heel grote ‘maar’ aan. Die ‘maar’ bestaat uit het volgende feit: The Freewheelin’ Bob Dylan zoals die aanvankelijk uitgebracht zou worden, is niet The Freewheelin’ Bob Dylan zoals we die nu kennen. De planning was dat dit album de nummers ‘Rocks and gravel’, ‘Talkin’ John Birch society blues’, ‘Let me die in my footsteps’ en ‘Gamblin’ Willie’s dead man’s hand’ zou bevatten. Deze vier nummers werden kort voor release van het album – in mei 1963 – vervangen door vier andere nummers. Dat betekent dat ten tijde van de release van de single ‘Mixed up confusion’ het nog steeds de bedoeling was om The Freewheelin’ Bob Dylan uit te brengen met de vier eerder genoemde nummers. Met dat in het achterhoofd, is de keuze om ‘Mixed up confusion’ op single uit te brengen helemaal niet zo’n gekke keuze geweest aangezien dit nummer muzikaal min of meer in het verlengde ligt van ‘Rocks and gravel’.

Harde bewijzen heb ik hier niet voor, maar het zou mij niet verbazen wanneer de keuze om ‘Mixed up confusion’ in december 1962 op single uit te brengen mede te maken heeft met de plannen om ‘Rocks and gravel’ op The Freewheelin’ Bob Dylan te zetten. Sterker nog: wanneer ooit een onderzoeker uit de archieven van platenmaatschappij Columbia bewijs opduikt waaruit blijkt dat het aanvankelijk de bedoeling was om ten eerste The Freewheelin’ Bob Dylan veel eerder uit te brengen dan mei 1963 en ten tweede dat het de bedoeling was dat zowel ‘Rocks and gravel’ als ‘Mixed up confusion’ op dit album terecht zouden komen, dan zal ik niet raar opkijken.

Tot zover de gedachten rond de keuze voor het in december 1962 uitbrengen van ‘Mixed up confusion’ op single. Dan na de die tweede mythe rond deze single: de single zou kort na release door platenmaatschappij Columbia weer uit de handel genomen zijn. Ik heb daar wel wat twijfels over. De voornaamste reden daarvoor is dat op de website Searching for a gem – naast de promopersing - maar liefst drie labelvarianten van deze single te bewonderen zijn. Indien die single kort na release door Columbia werd teruggetrokken, dan zouden er – zo denk ik – geen drie labelvarianten van deze single zijn.

Het aardige van deze single is dat – als er over geschreven wordt – de aandacht voornamelijk naar de A-kant van deze single gaat, terwijl de flipside minstens net zo interessant is. Maar voor ik daar op doorga, eerst even terug in de tijd, naar 1985 en de release van Biograph. Op Biograph staat als eerste nummer van de tweede elpee ‘Mixed up confusion’. Volgens de credits op Biograph gaat het hier om de in 1962 uitgebrachte single. Dit klopt niet, de versie van ‘Mixed up confusion’ die in 1985 op Biograph werd gezet, is een andere versie van dit nummer dan de versie die in 1962 op single werd uitgebracht.

In 1997 werd Biograph opnieuw uitgebracht, dit keer wel met dezelfde versie van ‘Mixed up confusion’ als op de single. Echter, het is wel dezelfde versie, maar een andere mix. De single bevatte (uiteraard) de monomix terwijl de versie van Biograph uit 1997 een toen recent ontdekte stereomix bevatte. (Onlangs werd Biograph nogmaals opnieuw uitgebracht, dit keer weer met de alternatieve take van ‘Mixed up confusion’ die ook op de eerste release van Biograph stond…)

Op de flipside van de vandaag vijftig jaar geleden uitgebrachte single staat ‘Corrina, Corrina’. Wie nu gelijk denkt ‘Oh, die ken ik al, die staat ook op The Freewheelin’ Bob Dylan’, moet toch maar even verder lezen. de versie van ‘Corrina, Corrina’ op deze single is namelijk niet identiek aan de versie van dit nummer op The Freewheelin’ Bob Dylan. In tegenstelling tot ‘Mixed up confusion’ werd deze versie van ‘Corrina, Corrina’ op geen enkele andere uitgave dan op deze single officieel uitgebracht. Wie deze alternatieve take van 'Corrina, Corrina’ wil horen, zal dus toch echt op zoek moeten gaan naar deze single.

Het zoeken naar, of liever: vinden van deze single valt nog niet mee. In de eerste plaats ging deze single in december 1962 niet in grote getale over de toonbank en in de tweede plaats is deze single zeer gewild. Aangezien één en één twee is, kan eenieder wel op zijn klompen aanvoelen dat als deze single al aangeboden wordt, hij meestal voor grof geld van hand tot hand gaat. Voor wie het echter uitsluitend om de muziek op deze single gaat, zijn er alternatieven. Tussen december 1966 en 1969 werd deze single namelijk achtereenvolgens ook uitgebracht in Nederland, Frankrijk, Noorwegen en Italië. Met name de Nederlandse en Franse persing van deze single duikt vrij regelmatig op platenbeurzen op.

Deze vier persingen van ‘Mixed up confusion’ zitten alle vier in een picturesleeve met daarop een foto van Bob Dylan achter een piano. Die foto werd gemaakt in 1965.

Zou het een bewuste keuze van Dylans platenmaatschappij zijn geweest om deze single op de hoes te illustreren met een foto uit 1965? Het lijkt haast wel of die foto wil zeggen: ‘de opname van “Mixed up confusion” mag dan wel uit Dylans “folkietijd” stammen, maar de muziek sluit perfect aan bij Dylans muziek uit 1965’. Misschien is dat nog niet eens zo’n heel gekke gedachten.

In 1962 was Bob Dylan zijn tijd drie jaar vooruit.

Zoiets.

Dylan kort #986

De beste albums van 2012: Volgens Peerke, hier. (Van alle platen op de lijst, ken ik alleen de nummer 1...)
Mindmap: Een gids voor het aanschaffen van Dylans muziek, hier. (Het is voor om te bakkeleien, een 'waarheid' is er niet. Persoonlijk mis ik Bringing it all back home en de eerste vier (akoestische) albums, om eens wat te noemen. Mocht je zelf een beter lijst kunnen samenstellen, laat het mij weten.) Zie hier.
Boek: Twee dagen geleden schreef ik hier over het boekje met daarin de Deense vertaling van 'The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest'. Dat boekje - althans die vertaling - kan ik niet lezen. Ik heb niet zo heel veel boeken van en over Dylan die ik niet kan lezen, maar wel een paar. Vaak gekocht vanwege de mogelijkheid, vanwege het feit dat ze - vaak door toeval - op mijn pad kwamen. Het boek rechts is daar ook een voorbeeld van. Het is de Italiaanse persing van de door Anthony Scaduto geschreven biografie over Dylan. Ik heb helemaal niks aan dit boek en toch ben ik blij dat ik het in de kast heb staan. Het is zo'n mooi boek om op verloren momenten naar te staren. Naar die schitterende kaft, het roodoranje vlak met de witte letters en daaronder die schitterende foto van Dylan, gemaakt tijdens The Concert for Bangladesh. Kijk ook hoe die foto is afgedrukt, de kleuren van die foto. Op het daadwerkelijke boek zijn die kleuren nog mooier.
Natuurlijk realiseer ik me dat het absurd is dat ik geld heb uitgegeven aan een boek waar ik niks anders mee kan dan er naar staren. En toch.... Ik staar zo graag.

Dylan kort #985

Mindmap: de donkere Dylan, zie hier.
De Volkskrant: Afgelopen vrijdag stond er in de Volkskrant een artikel met de titel 'Zowel Bob Dylan als Julio Poch, die dodenvluchten zou hebben uitgevoerd, gebruikt zogenoemde cue cards om de boodschap over te brengen. Werkt dat?' In dit artikel dit wordt de actie van Julio Poch om tijdens zijn rechtszaak een bordje op te houden met de woorden 'Soy inocente! Ik ben onschuldig' op te houden vergeleken met Dylans 'videoclip' voor 'Subterranean homesick blues', je weet wel, de scène uit Dont look back. Bij het artikel is een foto van Julio Poch en drie stills uit Dont look back afgedrukt. [met dank aan Peter voor het artikel!]
'Ernst Jansz zingt Dylan': Zie hier.

Balladen om Frankie Lee og Judas Praest

In 2009 liep ik op een boekenmarkt tegen een grote verzameling boeken van en over Bob Dylan aan. Puur toeval. Als ik aan die dag denk, verschijnt er nog steeds een glimlach op mijn gezicht. Het is een van de weinige keren geweest dat ik niet genoeg geld op zak had en eerst langs de pinautomaat moest alvorens ik alle aankopen in mijn tas mocht stoppen.
Eén van de boeken die ik toen vond, is het boekje dat rechts staat afgebeeld. Dat boekje werd in 1970 in Denemarken in een oplage van 3000 stuks uitgegeven (waarvan 1000 voor een abonnee-serie van de uitgever, en 2000 voor de handel, als ik het Deens in het colofon goed begrijp...). Het bevat de tekst van Dylans 'The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest' in het Engels en in een Deense vertaling van Poul Borum. Het boek is geïllustreerd met 57 lithografieën van Kurt Trampedach.
Dit boekje is, als het uitsluitend om de tekst zou gaan, niet zo interessant. De songtekst van 'The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest' staat immers ook in Dylans Lyrics 1962 - 2001 en de Deense vertaling snap ik geen snars van. Verzamelaarswaarde heeft het boekje (voor mij) wel.
Het meest aardige aan het boekje zijn de lithografieën van Kurt Trampedach. Op een groot aantal van die lithografieën zijn mannen met lange haren te zien. Eerste associatie: hippies, Summer of Love, Woodstock, etc. Die eerste associatie contrasteert nogal met mijn associaties bij 'The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest'. Dat nummer, mede door de hoes van het album John Wesley Harding waar dit nummer op de vinden is, roept bij mij veel eerder associaties op aan lang vervlogen tijden. Tijden waarin het overgrote deel van de huishoudens het nog zonder elektriciteit moesten stellen. Die lithografieën van Trampedach zijn een product van de tijd waarin ze gemaakt zijn - zo lijkt het - terwijl 'The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest' (en John Wesley Harding) nou juist producten uit de tijd lijken te zijn. Zoiets.
Door te staren naar de lithografieën tijdens het luisteren naar 'The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest' heb ik ondervonden dat mijn associaties bij dit nummer van Dylan slechts een van de mogelijkheden is om te luisteren, om de gedachten te laten verdwalen bij wat bij de oren binnenkomt.

Dan nog wat anders: uit het colofon begrijp ik dat alle 3000 exemplaren gesigneerd en genummerd zijn. Vlak daaronder staat inderdaad de handtekening van Trampedach (met potlood!). Net boven die handtekening staat 'NR:' en daarachter een grijs hokje waar het nummer geschreven kan worden. In dat hokje staat bij mijn boekje - wederom met potlood - 'X'. Betekent die x dat mijn boekje ongenummerd is of dat het nummer 10 is?

Dylan kort #984

Music on vinyl: Begin 2013 - aldus de nieuwe catalogus van Music on vinyl - zal dit bedrijf twee albums van Dylan opnieuw op vinyl uitbrengen, het gaat om Oh mercy (MOVLP659) en Nashville skyline (MOVLP 660). Als deze albums net zo goed klinken als de heruitgave van bijvoorbeeld New morning door Music on vinyl, dan is dat reden genoeg om ook de heruitgaven van Oh mercy en Nashville skyline te willen bezitten.
Walvis: de stank in Dylans achtertuin, zie hier. [met dank aan Senne voor de tip] Meer van hetzelfde, hier en hier en hier en nog -tig plekken op het net. (Het moet wel héél belangrijk nieuws zijn wanneer er zoveel aandacht aan geschonken wordt... Het was vanochtend zelfs op de radio...)
Grammy awards: De nominaties van de Grammy Awards zijn bekend gemaakt en verrassend genoeg is Tempest in geen enkele categorie genomineerd.
Theodor Holman: Column, zie hier.
Not fade away: Op 18 december verschijnt de soundtrack van de film Not fade away. Op deze soundtrack zal Dylans 'She belongs to me' te vinden zijn. Volgens de website Searching for a gem gaat het om de versie van Bringing it all back home. [met dank aan Cas voor de tip]

Down in the flood

Sinterklaas, de vriendelijke man, was zo goed om mij te verblijden met de dvd Bob Dylan and The Band; Down in the flood. Vandaag heb ik die documentaire - in twee sessies - bekeken en ik moet bekennen dat ik enthousiast ben. Down in the flood is een documentaire over de samenwerking tussen Bob Dylan en The Band. Die samenwerking begon in de aanloop naar tournee 1966 en eindigde met The Last Waltz in 1976. In deze documentaire wordt uitvoerig aandacht geschonken aan tournee 1966, The Basement tapes, Isle of Wight, Planet waves en tournee 1974, en The Last Waltz. Opvallend daarbij is dat niet alleen een aantal gezamenlijke optredens overgeslagen worden, maar ook dat er met name aandacht is voor tournee 1966 en The Basement tapes, en veel meer voor bijvoorbeeld Isle of Wight en tournee 1974.
De documentaire bevat vele interviews, onder andere met Charlie McCoy, John Simon, Sid Griffin, een bijna onverstaanbare Garth Hudson en immer aanwezige Derek Barker en Mickey Jones. De interviews worden afgewisseld met (korte) beeld-  en of geluidsfragmenten van Bob Dylan, The Band en Bob Dylan & The Band. Opvallend daarbij is het grote aantal beelden van tournee 1966 (allemaal uit No direction home???) en uiteraard geen filmbeelden van tournee 1974.
Verder onder andere beelden van Isle of Wight, Dylan in The Johnny Cash show en met Johnny Cash in de studio ('One too many mornings'), Dylan met Earl Scruggs en beelden van de rehearsals voor Newport 1965 (!).
In de documentaire komen verder drie fragmenten van niet officieel uitgebrachte nummer opgenomen in 1967 (Basement tapes) voorbij: 'Sign on the cross', 'Big river' en 'Don't ya tell Henry'.
Al met al een aardige film, zeker de moeite van het bekijken waard.
O ja: bij de extra's op de dvd staat nog een stukje interview met Mickey Jones die vertelt over zijn eigen theorie over wie 'Play fucking loud' zei tijdens het concert in Manchester in 1966.

6 december

'Goedemorgen.'
'Goedemorgen. Heb je een goede pakjesavond gehad?'
'Ja prima. Maar goed da's nu weer voorbij. Tijd om Christmas in the heart weer uit 't stof te halen.'
'Wat?!'
'Het is 6 december, tijd om Christmas in the heart te draaien.'
'Christmas in de wat?'
'In the heart... Christmas in the heart, je weet wel, die kerstplaat van Dylan.'
'Dylan?'
'Ja, Bob Dylan.'
'Bob Dylan, dat was toch die vent van "Blowin' in the wind" en "Eve of destruction"? Van die hele protestbeweging tegen de oorlog in Vietnam? Ja toch? Lang haar, stickie erbij. Ha! Mooie kerst zal dat worden!'
'Oooh man. Jíj moet nog een boel leren, hoor ik al.'
'Hè? Hoezo? Hij was toch die uuuh, hoe was 't ook al weer... vannuh... van "Like a rolling stone"?'
'"Like a rolling stone" inderdaad en "Blowin' in the wind" ook, maar de rest wat je uitkraamt, klopt gewoon niet.'
'Niet? Oh. Maar hij heeft dus een kerstplaat gemaakt?'
'Yep. Christmas in the heart, al weer een paar jaar geleden inmiddels. 2009 om precies te zijn.'
'Leeft hij nog dan?'
'Jazeker. Hij maakt nog steeds muziek. Hij geeft nog steeds concerten.'
'Wauw! En ben jij daar wel eens geweest dan?'
'Bij een concert? Jazeker, zo vaak.'
'Tsss. Dat moet wel een belevenis zijn, zo'n ouwe vent met een gitaar en een mondharmonica alleen op een podium. Hoe oud is hij inmiddels al wel niet?'
'Hij is 71 en nee, hij treedt niet meer op met alleen een gitaar en een mondharmonica. Hij speelt met een band.'
'Jeetje, 71 al weer! We worden oud man!'
'Ja... Maar goed, hij heeft dus een paar jaar geleden een kerstplaat gemaakt en nu Sinterklaas weer naar Spanje is vertrokken, ga ik die plaat weer draaien.'
'Is dat nog wat dan, die kerstplaat van 'm?'
'Christmas in the heart is best aardig.'
'Dat klinkt niet heel overtuigend.'
'Weet je wat het is met kerstplaten, kerstplaten da's traditie. Hoe ouder een kerstplaat is, hoe meer traditie erin gekropen is. Snap je?'
'Nee, eigenlijk niet, nee.'
'Nou kijk, Christmas in the heart kwam in 2009 uit. Die eerste kerst vond ik het wel een aardige plaat, niet meer. Kerst 2010, de tweede mogelijkheid om Christmas in the heart te draaien, klonk die plaat al wat beter. Die plaat zat al een beetje in mijn botten. In 2011 kon ik voor de kerst al verlangen naar het horen van Christmas in the heart. Dit jaar is het 't vierde jaar dat ik Christmas in the heart kan draaien. Het voelt al een beetje als traditie. De muziek op die plaat heeft inmiddels een plekje gevonden in mijn geheugen, heeft zich vermengd met herinneringen, snap je? Bij het horen van die muziek komen die herinneringen dan weer boven.'
'Dus als ik het goed begrijp moet ik die Christmas in de weet-ik-veel gewoon kopen, ieder jaar draaien zodat ik over een jaar of vier, vijf met kerst aan vandaag terug kan denken?'
'Zoiets ja.'
'Ja, ja... Ik zal er nog eens over denken...'
'Echt, 't is de moeite waard, hoor.'
'Ja... ik geloof je wel... Ik denk er alleen nog over na.'
'Waar denk je over na dan?'
'Nou... Ans ziet me aankomen...'
'Ik dacht dat jij en Ans...'
'Ja, maar we zijn weer bij elkaar.'
'Echt?'
'Nah, we proberen het.'
'Ook met kerst?'
'Da's wel de bedoeling, ja. Als het goed gaat, tenminste.'
'Koop dan maar die cd van Mariah Carey.'
'Ik denk ook dat Ans dàt leuker vindt, ja.'
'En mocht het nou nog fout gaan tussen jou en Ans, dan kun je altijd alsnog Christmas in the heart kopen.'
'Ja... Schrijf die titel even voor me op, wil je? Gewoon voor de zekerheid.'

Dylan kort #983 [2 dingen]

Fanzine Isis: Ik heb inmiddels een reactie gehad op onderstaande advertentie. Ik ga er van uit dat daarmee de afleveringen van Isis vergeven zijn.
If dogs run free: Na de prentenboeken Forever young, Man gave names to all the animals en Blowin' in the wind, kunnen de kinderen van 4 tot 8 acht jaar vanaf september 2013 ook voorgelezen worden uit If dogs runs free. If dogs run free bevat tekeningen van Scott Campbell en (uiteraard) de songtekst van Bob Dylan. Zie hier.

Gezocht: een lezer...

Gezocht:

Een Dylan-liefhebber

die onderdak wil bieden aan: 

fanzine Isis issue 102 t/m 136

de fanzines zijn gratis af te halen in Meppel

Interesse? Stuur dan een e-mail naar tom_dylan@hotmail.com

het e-mailadres van de persoon die de eerste (serieuze) reactie stuurt, zal ik doorgeven aan Ed - de huidige eigenaar van de afleveringen van Isis - om de zaken verder af te kunnen handelen.