Een Dylan-kerkdienst, wat een idee. Ik zou het mezelf niet vergeven als ik niet naar die dienst zou zijn gegaan. Ik moest en zou weten hoe het in die dienst er aan toe ging. Ondanks mijn eigen twijfels over hoe zoiets mogelijk is in een eredienst. Ondanks het commentaar van mijn evangelisatie-vienden: “Het is toch geen persoonsverheerlijking in de kerk?”
Onderzoekt alles en behoudt het goede. Met deze Bijbelse opdracht vertrok ik daarom afgelopen zondagavond naar de PKN in Oudeschoot (Heerenveen-zuid). We zullen wel zien hoe het gaat.
Wat opviel aan de liturgie, was onder meer het 'Happy Birthday', voorafgaand aan de dienst. Maar ook de samenzang – Blowin' in the wind en Knockin' on heaven's door werden massaal door de aanwezigen meegezongen.
Uiteraard ging het in de dienst vooral over Bob Dylan – en misschien daarom wel een stuk minder over God. Dat had ik zelf niet verwacht. Misschien ben ik daar als “artikel 31”-er wel te orthodox voor. Desondanks legde de dominee wel mooie verbanden tussen sommige teksten van Dylan en Bijbelverzen.
Bob Dylan is zijn teksten. Om hem te begrijpen, moet je zijn teksten lezen. Dat was het uitgangspunt van de dienst, waardoor de dominee de lyrics centraal zette. “In de teksten vind je Dylan. Daar vind je ook God die Liefde is, als we Dylan mogen geloven.”
Tegelijk is Dylan iemand die vooruitgaat, die een stap naar voren zet – of opzij. Wat gezegd is, is gezegd en houdt zijn waarheidsgehalte. “Bob Dylan heeft het christelijk geloof niet afgezworen. Hij heeft zijn geloof beleden, maar blijft zichzelf niet herhalen. De waarheid blijft de waarheid. Dylan heeft het al in een lied gezegd.”
Ik moest denken aan Thunder on the mountain: I've already confessed – no need to confess again. Ik denk de dominee gelijk heeft. Dat Dylan nog steeds christen is, maar dat minder expliciet verwoord, omdat hij dat al heeft gedaan.
Het is goed, het hoeft niet meer.
aantekening van de zondagavond
'Mevrouw Tom' kijkt naar Nederlandse Hollywoodvrouwen, een programma vol botoxprinsesses & wandelende Barbiecomplexen. Ondertussen knalt Dylans Ugliest girl in the world uit de boxen, een groter contrast is haast niet denkbaar.Nooit eerder is me, zoals vanavond, het rock 'n roll-randje aan Ugliest girl in the world opgevallen. Dit klinkt vanavond eerder als een eerbetoon, als een herontdekking - door Dylan - van de muziek uit de jaren vijftig, dan als een mager nummer van een mager album.
Het is moeilijk om naar Down in the groove te luisteren met de wetenschap dat het een mager album is, dat staat immers in de recensies & in de boeken van de geleerde jongens. Iedereen zegt dat Dylan in de jaren tachtig de weg kwijt was & dat Down in the groove het schoolvoorbeeld daar van is. Iedereen zegt het & dus is het waar.
Hoor je wat ik zeg? Als makke lammetjes worden we naar de slachtbank gevoerd. Ik ga niet zeggen dat Down in the groove een fantastische plaat is, net zomin als ik ga zeggen dat het een slechte plaat is. Ik kan je alleen zeggen wat ik van Down in the groove vind, en misschien doe ik dat ook nog wel. Later, niet nu.
Ik zeg vandaag alleen: luister naar Ugliest girl in the world & hoor de rock 'n roll. Luister naar Shenandoah & hoor de drive. En als je toch bezig bent, luister dan naar Down in the groove in z'n geheel, van begin tot eind beslis zelf. Ieder oordeel is goed, als je het oordeel maar met je eigen oren maakt.
Box of vision
Een lezer stuurde mij een e-mail met daarin de vraag wat ik van Box of vision vind. Verder vraagt hij o.a. naar de beschikbaarheid van Box of vision aangezien hij nog geen exemplaar in een winkel aangeboden heeft zien worden. Hieronder, voor lezers die met dezelfde vragen zitten, een deel van mijn antwoord.
Allereerst over de beschikbaarheid: mijn exemplaar heb ik gekocht via fanzine Isis (uit Engeland). Isis heeft de Box of vision rechtstreeks uit Amerika geïmporteerd. Later zag ik - maar weet niet of dit nog het geval is - dat de Box of vision ook bij bol.com aangeboden wordt.
De Box of vision is natuurlijk vooral een 'snoepje voor de ogen', het is de schoonheid van het boek, van het product.
In een robuuste 'koffer' zit een map waarin al Dylans cd's - exclusief The Bootleg series - opgeborgen kunnen worden.
Het eerste boek is een stevig gebonden boek met daarin alle hoezen van Dylans albums (exclusief wederom The Bootleg series) afgedrukt op elpee-formaat. Het gros van deze afbeeldingen is ècht schitterend, maar hier en daar lijkt in het drukproces toch iets niet helemaal soepel te zijn verlopen. Zo bevat de bladzijde met daarop de hoes van New morning in mijn exemplaar een (onnodige) vlek.
Het derde boek(-je) bevat informatie over al Dylans albums + een aantal reproducties van advertenties voor albums en singles van Dylan.
De Box of vision is gemaakt om in de eerste plaats Dylans cd's in op te bergen & in de tweede plaats het artwork van Dylans albums op elpeeformaat te laten zien.
Ik zal nooit en te nimmer mijn cd's in de Box of vision opbergen & de elpee's staan ook wel in de kast. Toch is de Box of vision, naar mijn smaak, een mooie aanwinst voor de boekenkast (niet letterlijk aangezien de Box of vision eigenlijk te groot & te zwaar is om in de boekenkast te zetten). Als boek is deze Box of vision misschien het beste te vergelijken met een schilderij. Het dient geen enkele functie, het is gewoon mooi.
Natuurlijk kleven er zeker nadelen aan Box of vision, om te beginnen de prijs.
Bovendien zijn er tekortkomingen: zo is in de map waar de cd's zijn in te schuiven wel plek voor de 2 cd's van het dubbelalbum The Basement tapes, maar kan er maar 1 van de 2 cd's van Bob Dylans greatest hits vol. 2 worden opgeborgen.
Het boek met de reproducties van albumhoezen bevat de hoezen van de Amerikaanse persingen, van iedere hoes - over het algemeen - één versie. Bij Blonde on blonde is niet de hoes van de originele versie opgenomen, maar van de 2de persing, wat ik erg jammer vind.
Box of vision is - denk ik - vooral een prodict voor veelvraten, voor verzamelaars. Box of vision zal je kennis over Dylan / Dylans muziek zeker niet vergroten.
Het is het koffietafelboek 'over the top'.
Ik heb de Box of vision nu reeds een tijdje in huis en zit nog steeds in dubio of ik - wanneer ik voor aanschaf de kennis van nu had over dit boek - Box of vision aangeschaft zou hebben, maar aan de andere kant kan ik niet ontkennen dat ik erg blij ben met mijn Box of vision.
[nb: eigenlijk het het 'ding' Bob Dylan Archive, maar Box of vision - de naam van het bedrijf dat het 'ding' maakt - bekt lekkerder weg...]
Play fucking loud!
Ik weet wel wie dat is hoor, dat is Bobby. Toch? Mijn dochter zit in de winkelwagen en wijst naar de cover van de Rolling stone. Later spelen we samen luchtgitaar terwijl Dignity door de kamer knalt.
's Avonds lees ik in Rolling stone een mini-interview met Mickey Jones, de drummer tijdens Dylans tournee in 1966.
JS: Beim Konzert in Manchester soll Dylan nach dem 'Judas!'-Zwischenruf zu Ihnen gesagt haben: 'Play it fucking loud!'
Mickey Jones: Das werde ich jetzt mal klarstellen: Es was nicht Bob, der das gesagt hat! Scorsese hat seinen Film 'No Direction Home' nur so manipuliert, dass es so aussieht.
JS: Wer war es dann?
Mickey Jones: Ganz einfach: Einer der Männer unserer Roadcrew, die immer neben der Bühne standen.
Dat was gisteren, vandaag viert 'mevrouw Tom' haar verjaardag. Ze is vandaag niet ècht jarig, ze doet maar net alsof, omdat dat handig is.
's Avonds lees ik in Rolling stone een mini-interview met Mickey Jones, de drummer tijdens Dylans tournee in 1966.
JS: Beim Konzert in Manchester soll Dylan nach dem 'Judas!'-Zwischenruf zu Ihnen gesagt haben: 'Play it fucking loud!'
Mickey Jones: Das werde ich jetzt mal klarstellen: Es was nicht Bob, der das gesagt hat! Scorsese hat seinen Film 'No Direction Home' nur so manipuliert, dass es so aussieht.
JS: Wer war es dann?
Mickey Jones: Ganz einfach: Einer der Männer unserer Roadcrew, die immer neben der Bühne standen.
Dat was gisteren, vandaag viert 'mevrouw Tom' haar verjaardag. Ze is vandaag niet ècht jarig, ze doet maar net alsof, omdat dat handig is.
de trein dendert verder
Wie denkt dat, nu Dylans zeventigste verjaardag inmiddels een paar dagen geleden, de rust wel weer enigszins zal terugkeren, moet ik teleurstellen. De trein dendert voort in huize Willems.Gisteren bracht de post een enveloppe met daarin drie stukken over Dylan. Deze stukken heb ik te danken aan de vriendelijke knipper A. Eén van die drie stukken is een vier pagina's tellend stuk uit de Standaard van 21 mei & bij het opslaan van de derde pagina val ik bijna van mijn stoel. Op die pagina staat een foto van Dylan die ik nog nooit eerder heb gezien (ik kan me in ieder geval niet herinneren de foto eerder te hebben gezien). Hoeveel jaar is het geleden dat ik bij een krantenbericht een foto zag die volledig nieuw voor was? Dat moet werkelijk járen geleden zijn, die krantenjongens zijn niet zo scheutig met onbekende foto's. Beter een platgetreden beeld dan een onbekend beeld. Herkenning verkoopt lijkt het devies van de krantenmakers te zijn.
Het is een kleurenfoto, volgens het bijschrift gemaakt in 1980. Dylan staat alleen op een podium, blauwe broek, rood shirt & leren jack. Door de blauwe achtergrond, springt het rood van Dylans shirt nogal in het oog, net als het lichte bruin, bijna geel van zijn akoestische gitaar. De overbekende zonnebril schermt zijn gedachten af. Is deze foto gemaakt tijdens een concert of een soundcheck? Zonder dat ik enig bewijs heb, denk ik soundcheck.
In het artikel vertellen Vlaamse musici over het belang van Dylan voor hun eigen muziek, een aangenaam stuk.
Op pagina vier mag Bart Peeters vertellen over zijn vertalingen van nummers van Dylan, boven het stuk de titel Hoezo, ik moet met mijn fikken van Dylan afblijven?
Van mij hoeft Bart Peeters helemaal niet met zijn fikken van Dylan af te blijven, zolang ik maar niet naar het reslutaat hoef te luisteren.
Wie deze blog een beetje volgt, weet dat ik geen liefhebber ben van coverversies van Dylans nummers. Geef mij het origineel maar. Dat is mijn stelregel, in beton gegoten.
Nou kent iedere regel de spreekwoordelijke uitzondering(-en) die de regel bevestigen, vanochtend vond ik zo'n uitzondering, op een gratis cd'tje.
Vanochtend zijn 'mevrouw Tom', de kinderen & ik in de auto gestapt om naar Duitsland te rijden. In Duitsland doen we boodschappen. Niet altijd hoor, zo af en toe.
In de supermarkt aldaar, vnd ik de Duitse editie van Rolling stone in de schappen, de editie met Dylan op de cover. Dat verbaasde me, ik dacht eigenlijk al wel te laat te zijn. Ik ging er van uit dat deze editie al wel uitverkocht zou zijn of inmiddels zou vervangen zijn door editie van juni - zonder Dylan op de cover (in een boekhandel, later op de ochtend, leek de editie van mei met Dylan al vervangen te zijn door de editie zonder Dylan). Natuurlijk heb ik die Rolling stone gekocht & bij die Rolling stone zit een cd'tje (Rare trax nr. 72).Op dat cd'tje staan 10 nummers van Dylan gespeeld door anderen. De cd begint met Thunder on the mountain in de
tenenkrommende versie van Wanda Jackson, maar gelijk daarna wordt de muziek gelukkig een stuk aangenamer. I'll keep it with mine door Rainy day feat. Susanna Hoffs, Dignity van The Low Anthem en I dreamed I saw st. Augustine door Vic Chesnutt zijn allemaal covers die er mogen wezen. Aangenaam om eens te horen. Deze 'flow' wordt alleen onderbroken door de werkelijk spuuglelijke versie van Masters of war door Anika & Geoff Barrow. Om hier waardering voor op te kunnen brengen, zal ik wel te oud zijn.Deze cd met covers is er eentje zoals er zovele zijn, leuk om een keer te horen, maar daarna blijft vooral de behoefte achter om het origineel te horen.
Maar deze cd is niet zoals vele andere, deze cd bevat een opname waardoor het een must-have is - & toevalligerwijze is het, aldus het hoesje, ook het enige nummer dat op geen enkel ander album te vinden is: I shall be released door Wilco & Fleet foxes. Dit is de enige reden om deze cd nog eens uit de kast te trekken, kippenvel.
Bij de boekhandel waar de Rolling stone inmiddels vervangen was voor de Rolling stone zonder Dylan, vond ik nog wel een ander tijdschrift met Dylan op de cover: Eclipsed, en een boek: How does it feel, das Bob Dylan-Lesebuch. Beide heb ik gekocht & eenmaal thuis vind ik in het
tasje waar beide inzitten een foldertje van de boekwinkel Mayersche. Plichtmatig, maar ook met lichte hoop - je weet immers nooit - blader ik het foldertje door & verdomd als het niet waar is, bladzijde 37 gaat over Dylan, over het net gekochte How does it feel & over de Duitse vertaling van de heruitgave van Sheltons biografie. Het is natuurlijk maar een foldertje, maar Dylan staat erin & dus zal ik het bewaren, archiveren & als ik eerlijk ben zelfs koesteren.'s Ochtends ben ik ook al de electronica-grootmacht Saturn binnengelopen. Daar heb ik, naast een cd, ook een reclamefoldertje meegenomen. Het is een foldertje - formaat cd-boekje - van de cd-serie All time best. Een serie van inmiddels zes cd's, uitgegeven door Sony music in samenwerking met Reclam. Deel drie in deze serie is een verzamelcd van Dylan, uiteraard verkoopt Saturn deze cd ook, maar ik heb de cd net twee dagen geleden met de post ontvangen.
De tracklist van deze All time best is identiek aan de tracklist van de enkele cd versie van de verzamelaar Dylan uit 2007. Alles aan All time best is knalgeel.
Ik stoor mij vaak aan kranten berichten e.d. waarin aan het eind van de titel The Times they are a-changin' een "g" wordt geplakt. Je moet er eens op letten hoe vaak deze fout wordt gemaakt. Niet bij Reclam. De maker van het cd-hoesje van All time best moet in zijn angst om ten onrechte een "g" aan het eind van The Times they are a-changin' te plakken, maar hebben besloten om de g-toets op zijn computer tijdens het typen van deze titel als de pest te mijden. Consequentie is dan wel dat de letter "g" in deze titel nu helemaal ontbreekt, er staat nu The
Times they are a-chanin'.O, en aan één vrouw heeft de schrijver van de tracklist op deze cd niet genoeg, en dus bevat dit album het nummer Just like a women - wat vrij vertaald ongeveer zoveel betekent als "net als een vrouwen". Het is bijna Rimbaudiaans, denk "J'est un autre".
Ergens kan ik wel genieten van dit soort foutjes. Ooit heb ik eens uitgezocht op hoeveel verschillende manieren de titel Rainy day women #12 & 35 is geschreven op officieel uitgebrachte Dylan-releases, ik kwam tot een variatie of twaalf, soms zó absurd, dat je het niet eens kunt verzinnen, zelfs niet als je er moeite voor doet.
Het is onderdeel van de schoonheid van het verzamelen.
kwartje
Soms duurt het even voor een kwartje wil vallen.
Even terug naar de berichtgeving over Dylans heroïneverslaving in de jaren zestig. Ik citeer uit de Volkskrant (24 mei jl.): Maandag onthulde de BBC dat Dylan al in 1966 heeft toegegeven dat hij een heroïneverslaving had overwonnen. Het venijn zit ‘m in het staartje van het citaat. Het sleutelwoord is “overwonnen”. Nog een citaat, zelfde krantenbericht: Dylan doet de bekentenis aan de Amerikaanse journalist en vriend Robert Shelton tijdens een twee uur durend gesprek op een vlucht van Nebraska naar Colorado tijdens een tournee door de Verenigde Staten. Die vlucht tussen Nebraska & Colorado vond plaats in de nacht van 12 op 13 maart 1966 & dus had Dylan – nou wordt het interessant – zijn heroïneverslaving in maart 1966 reeds overwonnen.
Nog steeds geen kwartje dat kan vallen.
Dat kwartje viel toen ik een portret van Jan Cremer in het Parool tegenkwam. Jan Knoeier, pardon Cremer publiceerde een aantal jaren geleden zijn Ik Jan Cremer III & in dit vuistdikke epos-van-de-zelfverheerlijking beweert Janneman – naast veel andere nonsens uit de grote duim – dat Dylan helemaal geen motorongeluk heeft gehad, dat Dylan zichzelf opsloot in huis om van zijn heroïneverslaving af te komen.
En dat weet Jan C. want Jan C. was o zo goed bevriend met Dylan. Zo goed zelfs dan Jan Dylans handje mocht vasthouden terwijl hij de verslaving uit zijn lijf zweette.
Dat motorongeluk vond al dan niet plaats op 29 juli 1966 – het kwartje rolt al – en Jan-met-de-grote-duim was dus, aldus zijn ‘meesterwerk’ Ik Jan Cremer III – ná 29 juli 1966 op bezoek bij Dylan waar hij zag hoe Dylan probeerde van zijn heroïneverslaving af te komen.
Voel je ‘m vallen?
Juist, Jan C. kletst maar wat.
Dylan was in maart al van de heroïne af, maar Jan Cremer ziet de ontwenningsverschijnselen nog in juli. Wacht even, niet een vooruitzie…
Jan C. is behept met een achteruitziende blik! Buigt allen voor de grote Jan C. & zijn achteruitziende blik!
Even terug naar de berichtgeving over Dylans heroïneverslaving in de jaren zestig. Ik citeer uit de Volkskrant (24 mei jl.): Maandag onthulde de BBC dat Dylan al in 1966 heeft toegegeven dat hij een heroïneverslaving had overwonnen. Het venijn zit ‘m in het staartje van het citaat. Het sleutelwoord is “overwonnen”. Nog een citaat, zelfde krantenbericht: Dylan doet de bekentenis aan de Amerikaanse journalist en vriend Robert Shelton tijdens een twee uur durend gesprek op een vlucht van Nebraska naar Colorado tijdens een tournee door de Verenigde Staten. Die vlucht tussen Nebraska & Colorado vond plaats in de nacht van 12 op 13 maart 1966 & dus had Dylan – nou wordt het interessant – zijn heroïneverslaving in maart 1966 reeds overwonnen.
Nog steeds geen kwartje dat kan vallen.
Dat kwartje viel toen ik een portret van Jan Cremer in het Parool tegenkwam. Jan Knoeier, pardon Cremer publiceerde een aantal jaren geleden zijn Ik Jan Cremer III & in dit vuistdikke epos-van-de-zelfverheerlijking beweert Janneman – naast veel andere nonsens uit de grote duim – dat Dylan helemaal geen motorongeluk heeft gehad, dat Dylan zichzelf opsloot in huis om van zijn heroïneverslaving af te komen.
En dat weet Jan C. want Jan C. was o zo goed bevriend met Dylan. Zo goed zelfs dan Jan Dylans handje mocht vasthouden terwijl hij de verslaving uit zijn lijf zweette.
Dat motorongeluk vond al dan niet plaats op 29 juli 1966 – het kwartje rolt al – en Jan-met-de-grote-duim was dus, aldus zijn ‘meesterwerk’ Ik Jan Cremer III – ná 29 juli 1966 op bezoek bij Dylan waar hij zag hoe Dylan probeerde van zijn heroïneverslaving af te komen.
Voel je ‘m vallen?
Juist, Jan C. kletst maar wat.
Dylan was in maart al van de heroïne af, maar Jan Cremer ziet de ontwenningsverschijnselen nog in juli. Wacht even, niet een vooruitzie…
Jan C. is behept met een achteruitziende blik! Buigt allen voor de grote Jan C. & zijn achteruitziende blik!
Er hoeft toch niet altijd een titel boven te staan...
Dag Tom,
Ik las net hoe zwaar het je soms valt om je blog 'bij' te houden. Doe dat dan niet meer. Wat mij betreft moet hij niet 'bij' zijn, op het internet zijn plaatsen genoeg waar ik zelf 'bij' zou kunnen raken, als ik maar niet zo lui was. Maar ik zou je wel willen vragen, aansporen, motiveren om je hoogstpersoonlijke gedachten, gevoelens, raakpunten tussen Dylan en jouw leven,... te blijven delen. Dat is wat ik met het meeste plezier, de meeste belangstelling, verwondering en ontroering lees.
Wat je ook beslist te doen, heel veel dank voor je werk tot nu toe. Stop nu maar met werken en maak het weer fijn voor jezelf.
Kris
Het stuk dat ik hier gisteren plaatste, heeft nogal wat reacties opgeroepen, via de e-mail, facebook en op deze blog. Dank allen daarvoor! Bovenstaande e-mail ontving ik van Kris & verwoordt de strekking van het gros van de reacties. Niet alleen dat, het verwoordt ook precies mijn plannen: minder verwijzingen naar websites e.d. (Dylan kort), maar nog wel hoogstpersoonlijke gedachten, gevoelens, raakpunten tussen Dylan en jouw leven.
Het is goed om te lezen dat datgene waar ik meer de nadruk op wil leggen nou juist hetgene is waarvoor lezers naar deze blog surfen.
I ain't dead yet.
Mijn vingers staan (weer) in brand, de woorden, wilde gedachten schuimen eruit.
Na het plaatsen van het bericht, gisteravond, heb ik een cd in de speler geschoven - Blood on the tracks - & ben ik op de bank gaan liggen met een boek tussen mijn vingers. Iets wat ik te lang niet meer heb gedaan. Heerlijk was het. Mag ik een ieder aanraden vanavond hetzelfde te doen?
En terwijl Blood on the tracks draaide heb ik A B C Dylan van Bert van de Kamp uitgelezen. Voor ik het boek
las schreef ik zoiets als "als de inhoud maar half zo goed is als de foto's welke zijn opgenomen in het fotokatern van dit boek, dan moet A B C Dylan een fantastische aanwinst zijn" en "alleen die titel blijf ik verschrikkelijk vinden".
Nu ik het gelezen heb, blijf ik die titel een miskleun vinden. En de inhoud dan? Tsja, de inhoud. Ik kan er enorm over zeiken: ik heb niks nieuws gelezen, de keuzes die zijn gemaakt over wat wel & wat niet opgenomen moet worden makkelijk ter discussie te stellen, zo komt de naam Bono er wel èrg vaak in voor & tel ik zonder er echt moeite voor te doen zeker tien stomme fouten. Maar de waarheid is dat ik - ondanks de tekortkomingen van dit boek - A B C Dylan heb verslonden. Dat het gewoon een lekker boek is om te lezen.
Het is geen naslagwerk, wat de titel & opzet mogelijk doen vermoeden, daarvoor is het véél te mager. Je moet dit boekje gewoon lezen van kaft tot kaft, niet meer & niet minder. Daarna kun je het opbergen, af en toe nog pakken om de bijzonder mooi afgedrukte foto's nog eens te bekijken.
Een pre van dit boekje is dat een aantal lemma's echt op Nederland zijn gericht, iets wat (uiteraard) in de boekenplanken vol Engelstalige Dylan-literatuur ontbreekt. Zo zijn er o.a. stukjes over de Kuip, concerten in Nederland, enz. Helaas is hierin ook een stomme fout geslopen: de eerste Nederlandse persing van The Freewheelin' Bob Dylan stamt uit 1967, niet uit 1965. Het zijn juist drie andere albums van Dylan die voor het eerst in 1965 op de Nederlandse markt kwamen.
Van mij had Bert van de Kamp wel meer mogen schrijven over Bob Dylan in Nederland & wat minder over de 'algemene' zaken. Maar goed, dat is mijn voorkeur.
Het boekje is luchtig geschreven, soms met humor. Als het een broodje ei zou zijn geweest, had ik geschreven "het hapt zo lekker weg".
A B C Dylan is vele malen beter dan zijn recent verschenen Duitse evenknie Bob Dylan von A bis Z, maar in de orde van noodzakelijk leesvoer over Dylan, bungelt A B C Dylan in de onderste helft van ranglijst. Lees A B C Dylan dan ook niet om wijzer te worden, maar om het genot van het lezen.
When Bob met Woody van Gary Golio & Marc Burckhardt is het minst essentiële van alle recent verschenen boeken over Bob Dylan, maar wat een fantastisch boek is dit! Ik mag dit boek natuurlijk helemaal niet lezen, aangezien ik ouder ben dan 5 jaar & Engels niet mijn moedertaal is.
When Bob met Woody is een prentenboek voor de allerjongsten, om voor te lezen. Het vertelt het verhaal van de opgroeide Bob Dylan t/m Dylans reis naar New York om Woody Guthrie op te zoeken. Een prentenboek over het najagen van dromen, het belang van helden.
De tekeningen zijn schitterend, al lijkt de getekende Dylan zelden op de echte Dylan & hetzelfde geldt voor Guthrie.
Het is een boek voor de veelvreters, de Dylan-liefhebbers die alles willen hebben & lezen, maar als je het koopt, zal het je niet teleurstellen. Voorwaarde is wel dat je nog kind durft te zijn.
When Bob met Woody heeft me weer even laten dagdromen & daarin schuilt de kracht van dit boek, geschreven voor de (Engelstalige) vijfjarigen, wanneer een bijna veertigjarige niet Engelstalige man dit 'stiekem' leest.
Dylans zeventigste verjaardag is op vele manieren gevierd, maar de meest opmerkelijke vond ik hier. Zeventig keer Dylan in comics. Soms alleen een titel of citaat, soms Dylan als 'figuur' in een comic. Ik heb vanochtend alle vijf pagina's doorlopen, van scan naar scan, starend. Heerlijk.
Ergens halverwege
kwam ik nog een comic tegen die ik zelf ook nog ergens moet hebben. In mijn leven heb ik niet meer dan een comic of tien, vijftien gekocht. Puur door toeval, ik heb de comics niet daarom gekocht, is Dylan in twee van die comics te vinden. Eén van die twee is ook op bewuste site te vinden, de andere niet (of heb ik er overheen gekeken). Na even zoeken op zolder heb ik bewuste comic gevonden, de scan plaats ik hier.
Ooit moet ik op deze blog al eens een scan uit Agent 327 geplaatst hebben, iets met Simon Vinkenoog & Dylan.
Dan zijn er natuurlijk nog de stripboeken over de geschiedenis van de popmuziek & de comics over Dylan (zie ook de site waarnaar ik link voor de comics over Dylan, in 3 delen).
En dan is er natuurlijk Tom Tippelaar: tekst Annie M.G. Schmidt, illustraties Jan Marinus Verburg. Ook daarin Dylan.
Ik weet niet hoe het bij jou is, maar hier schijnt de zon. Ik pak zo mijn iPod & dan loop ik naar de binnenstad. Even tussen de tijdschriften neuzen, je weet nooit.
Onderweg nog even een cd'tje met foto's bij A. door de brievenbus gooien. Had ik weken geleden al beloofd, nu heb ik de tijd ervoor gevonden.
[p.s.: het schrijven van bovenstaande heeft me minder tijd gekost dan één aflevering van Dylan kort...]
Ik las net hoe zwaar het je soms valt om je blog 'bij' te houden. Doe dat dan niet meer. Wat mij betreft moet hij niet 'bij' zijn, op het internet zijn plaatsen genoeg waar ik zelf 'bij' zou kunnen raken, als ik maar niet zo lui was. Maar ik zou je wel willen vragen, aansporen, motiveren om je hoogstpersoonlijke gedachten, gevoelens, raakpunten tussen Dylan en jouw leven,... te blijven delen. Dat is wat ik met het meeste plezier, de meeste belangstelling, verwondering en ontroering lees.
Wat je ook beslist te doen, heel veel dank voor je werk tot nu toe. Stop nu maar met werken en maak het weer fijn voor jezelf.
Kris
Het stuk dat ik hier gisteren plaatste, heeft nogal wat reacties opgeroepen, via de e-mail, facebook en op deze blog. Dank allen daarvoor! Bovenstaande e-mail ontving ik van Kris & verwoordt de strekking van het gros van de reacties. Niet alleen dat, het verwoordt ook precies mijn plannen: minder verwijzingen naar websites e.d. (Dylan kort), maar nog wel hoogstpersoonlijke gedachten, gevoelens, raakpunten tussen Dylan en jouw leven.
Het is goed om te lezen dat datgene waar ik meer de nadruk op wil leggen nou juist hetgene is waarvoor lezers naar deze blog surfen.
I ain't dead yet.
Mijn vingers staan (weer) in brand, de woorden, wilde gedachten schuimen eruit.
Na het plaatsen van het bericht, gisteravond, heb ik een cd in de speler geschoven - Blood on the tracks - & ben ik op de bank gaan liggen met een boek tussen mijn vingers. Iets wat ik te lang niet meer heb gedaan. Heerlijk was het. Mag ik een ieder aanraden vanavond hetzelfde te doen?
En terwijl Blood on the tracks draaide heb ik A B C Dylan van Bert van de Kamp uitgelezen. Voor ik het boek
las schreef ik zoiets als "als de inhoud maar half zo goed is als de foto's welke zijn opgenomen in het fotokatern van dit boek, dan moet A B C Dylan een fantastische aanwinst zijn" en "alleen die titel blijf ik verschrikkelijk vinden".Nu ik het gelezen heb, blijf ik die titel een miskleun vinden. En de inhoud dan? Tsja, de inhoud. Ik kan er enorm over zeiken: ik heb niks nieuws gelezen, de keuzes die zijn gemaakt over wat wel & wat niet opgenomen moet worden makkelijk ter discussie te stellen, zo komt de naam Bono er wel èrg vaak in voor & tel ik zonder er echt moeite voor te doen zeker tien stomme fouten. Maar de waarheid is dat ik - ondanks de tekortkomingen van dit boek - A B C Dylan heb verslonden. Dat het gewoon een lekker boek is om te lezen.
Het is geen naslagwerk, wat de titel & opzet mogelijk doen vermoeden, daarvoor is het véél te mager. Je moet dit boekje gewoon lezen van kaft tot kaft, niet meer & niet minder. Daarna kun je het opbergen, af en toe nog pakken om de bijzonder mooi afgedrukte foto's nog eens te bekijken.
Een pre van dit boekje is dat een aantal lemma's echt op Nederland zijn gericht, iets wat (uiteraard) in de boekenplanken vol Engelstalige Dylan-literatuur ontbreekt. Zo zijn er o.a. stukjes over de Kuip, concerten in Nederland, enz. Helaas is hierin ook een stomme fout geslopen: de eerste Nederlandse persing van The Freewheelin' Bob Dylan stamt uit 1967, niet uit 1965. Het zijn juist drie andere albums van Dylan die voor het eerst in 1965 op de Nederlandse markt kwamen.
Van mij had Bert van de Kamp wel meer mogen schrijven over Bob Dylan in Nederland & wat minder over de 'algemene' zaken. Maar goed, dat is mijn voorkeur.
Het boekje is luchtig geschreven, soms met humor. Als het een broodje ei zou zijn geweest, had ik geschreven "het hapt zo lekker weg".
A B C Dylan is vele malen beter dan zijn recent verschenen Duitse evenknie Bob Dylan von A bis Z, maar in de orde van noodzakelijk leesvoer over Dylan, bungelt A B C Dylan in de onderste helft van ranglijst. Lees A B C Dylan dan ook niet om wijzer te worden, maar om het genot van het lezen.
When Bob met Woody van Gary Golio & Marc Burckhardt is het minst essentiële van alle recent verschenen boeken over Bob Dylan, maar wat een fantastisch boek is dit! Ik mag dit boek natuurlijk helemaal niet lezen, aangezien ik ouder ben dan 5 jaar & Engels niet mijn moedertaal is.
When Bob met Woody is een prentenboek voor de allerjongsten, om voor te lezen. Het vertelt het verhaal van de opgroeide Bob Dylan t/m Dylans reis naar New York om Woody Guthrie op te zoeken. Een prentenboek over het najagen van dromen, het belang van helden.
De tekeningen zijn schitterend, al lijkt de getekende Dylan zelden op de echte Dylan & hetzelfde geldt voor Guthrie.
Het is een boek voor de veelvreters, de Dylan-liefhebbers die alles willen hebben & lezen, maar als je het koopt, zal het je niet teleurstellen. Voorwaarde is wel dat je nog kind durft te zijn.
When Bob met Woody heeft me weer even laten dagdromen & daarin schuilt de kracht van dit boek, geschreven voor de (Engelstalige) vijfjarigen, wanneer een bijna veertigjarige niet Engelstalige man dit 'stiekem' leest.
Dylans zeventigste verjaardag is op vele manieren gevierd, maar de meest opmerkelijke vond ik hier. Zeventig keer Dylan in comics. Soms alleen een titel of citaat, soms Dylan als 'figuur' in een comic. Ik heb vanochtend alle vijf pagina's doorlopen, van scan naar scan, starend. Heerlijk.
Ergens halverwege
kwam ik nog een comic tegen die ik zelf ook nog ergens moet hebben. In mijn leven heb ik niet meer dan een comic of tien, vijftien gekocht. Puur door toeval, ik heb de comics niet daarom gekocht, is Dylan in twee van die comics te vinden. Eén van die twee is ook op bewuste site te vinden, de andere niet (of heb ik er overheen gekeken). Na even zoeken op zolder heb ik bewuste comic gevonden, de scan plaats ik hier.Ooit moet ik op deze blog al eens een scan uit Agent 327 geplaatst hebben, iets met Simon Vinkenoog & Dylan.
Dan zijn er natuurlijk nog de stripboeken over de geschiedenis van de popmuziek & de comics over Dylan (zie ook de site waarnaar ik link voor de comics over Dylan, in 3 delen).
En dan is er natuurlijk Tom Tippelaar: tekst Annie M.G. Schmidt, illustraties Jan Marinus Verburg. Ook daarin Dylan.
Ik weet niet hoe het bij jou is, maar hier schijnt de zon. Ik pak zo mijn iPod & dan loop ik naar de binnenstad. Even tussen de tijdschriften neuzen, je weet nooit.
Onderweg nog even een cd'tje met foto's bij A. door de brievenbus gooien. Had ik weken geleden al beloofd, nu heb ik de tijd ervoor gevonden.
[p.s.: het schrijven van bovenstaande heeft me minder tijd gekost dan één aflevering van Dylan kort...]
Bob Dylan: 70 jaar & 1 dag...
Bob Dylan is vandaag zeventig jaar & één dag & ik ben het spuugzat, er moet iets drastisch veranderen m.b.t. deze blog, maar daarover straks meer. Eerst iets anders dat gedaan moet worden.Eerder vandaag kreeg ik via de e-mail op mijn sodemieter van een lezer van de blog & ergens kan ik deze lezer alleen maar gelijk geven.
Laat ik het even uitleggen: gisteren plaatste ik hier een stuk met daarin een groot aantal links middels het woordje "hier" naar berichten op het internet. Eén van die links verwees naar vele korte berichten & een enkel uitvoerig bericht over Dylans verjaardag. Eén van die uitvoeirge berichten is geschreven door de bewuste lezen van deze blog. Hij had, terecht, wel iets meer verwacht dan alleen het woordje "hier".
Ik heb geen verweer, ik kan alleen maar uitleggen hoe het gegaan is. Gisteren kwam ik na een lange werkdag thuis, had een uur tot anderhalf uur de tijd om een bericht op de blog te plaatsen. Zoekende op het internet kwam ik werkelijk honderden berichten over Dylans zeventigste verjaardag tegen & door tijdsgebrek - ik moest ook nog eten & me 'voorbereiden' op de radio-uitzending op kxradio - heb ik willekeurig links opgenomen naar een aantal berichten op het net door simpelweg het woordje "hier" te typen & een link op te nemen. Van al die berichten waar ik gisteren een link naar opnam, heb ik er niet één gelezen.
Tijdgebrek.
Het spijt mij bijzonder dat bewuste lezer zich (terecht) tekort gedaan voelt, maar mijn mogelijkheden zijn beperkt.
Dan nu maar dat andere: Ik stop met deze blog, ik verwijder 'm, gooi alles weg & verdwijn weer van het net. Ik zal er niet meer zijn.
Dat was de gedachte een tijdje geleden. Die gedachte is in essentie niet veranderd, alleen wat genuanceerder geworden.
Geef me even de tijd om het uit te leggen.
Op 14 februari 2008 begon ik met deze blog, aanvankelijk als grap, als experiment. Ik wilde wel eens weten hoe dat nou technisch werkt, zo'n blog. Al snel ontdekte ik dat ik er wel lol in had, dat bloggen & dat mijn blog - zeker niet onbelangrijk - ook nog wel een functie had, het aantal bezoekers bleef maar stijgen tot de gemiddeld ruim 120 per dag waar de teller nu op staat.
Het het bijhouden van deze blog had bovenal een functie voor mezelf. Al jaren was ik verslingerd aan de muziek van Dylan & al luisterend naar die muziek voelde ik dagelijks de behoefte om mijn stem over die muziek te doen gelden. Deze blog bood mij de mogelijkheid alles wat ik maar kwijt wilde over die afwijking van mij op te schrijven & te laten lezen.
Deze blog bracht rust in mijn kop.
En het opschrijven van al die gedachten versterkte de oren waarmee ik naar de muziek van Dylan luisterde.
Maar ergens in de tijd sinds 14 februari 2008 is er een omslag gekomen. Die omslag houdt in dat ik iedere dag dusdanig veel tijd kwijt ben met het bijhouden van deze blog, dat ik inmiddels een punt bereikt heb dat ik nog te weinig tijd overhoud om daadwerkelijk naar de muziek - waar het uiteindelijk om draait - te luisteren.
Te veel dagen kom ik uit mijn werk, ben ik met de blog bezig, eet ik snel wat tussendoor & verricht ik de broodnodige huishoudelijke taken om aan het eind van de dag tot de conclusie te komen dat ik weer niet die platen gehoord heb die ik had willen horen.
Ik doe iets fundamenteel fout.
De frustratie liep een aantal maanden geleden - denk eind 2010 - dusdanig hoog op, dat ik besloot radicaal met deze blog te stoppen. Basta.
Alleen nog een goed moment zoeken om de stekker eruit te trekken. Dat moment werd Dylans zeventigste verjaardag, gisteren dus.
En tot twee dagen geleden was ik nog van plan om op 24 mei 2011 definitief te stoppen met Bob Dylan in (het) Nederland(s). Niemand wist van mijn plannen af, behalve 'mevrouw Tom' & Rob met wie ik er afgelopen winter over heb gesproken.
In mijn achterhoofd bleef, naast het rotsvaste voornemen om te kappen, Robs eerste reactie hangen: Dat kun je niet maken! Dat mag je niet doen. & meer van hetzelfde.
En even schoot het gisteravond, terwijl ik in de uitzending van Martijn Muijs zat, nog door mijn kop om de aankondiging van het einde van Bob Dylan in (het) Nederland(s) de ether in te slingeren.
Ik heb het niet gedaan.
En Rob heeft gelijk, ik mag het niet doen, vooral voor mezelf niet. Stoppen zou betekenen terug gaan naar de situatie van vóór 14 februari 2008, toen ik mijn ei niet kwijt kon.
En nu?
Ik ga niet stoppen & ik ga niet door, althans niet op dezelfde voet. Ik ga snijden in het aantal uren dat ik per dag in deze weblog steek, simpelweg omdat ik weer tijd wil vinden om naar de muziek te luisteren in de hoeveelheid waarin ik het aangenaam vind.
Het eerste waarin ik ga snijden is Dylan kort. Iedere dag spendeer ik de meeste tijd aan het speuren op het internet naar berichten op het net om in een aflevering van Dylan kort op te nemen. Niet alleen is dit een tijdrovende klus waar ik persoonlijk de minste lol aan beleef, bovendien moet een ieder toch zelf in staat zijn om m.b.v. bijvoorbeeld google zijn / haar dagelijkse portie berichten op het net te vinden.
En daarna zie ik wel weer verder.
Heeft het nog wel zin om morgen op Bob Dylan in (het) Nederland(s) te kijken?
Ik denk het wel. Ik zal misschien niet meer iedere dag een bericht plaatsen (maar misschien ook wel...), maar nog regelmatig genoeg om terug te komen.
Daarnaast roep ik iedere lezer op om bijdragen voor deze blog aan te leveren - bij voorkeur in een Word-document - zodat er met de regelmaat van de klok tot berichten verschijnen.
afterthought....
Ik sloeg vanmiddag het NRC Handelsblad van gisteren open & realiseerde me gelijk dat ik nooit ècht zal kunnen stoppen zolang er in kranten verschijnen met zinnen als Het interview [waarin Dylan toegeeft heroïne te hebben gebruikt] werd teruggevonden door [Robert] Shelton tijdens onderzoek voor een herziene uitgave van zijn biografie over Bob Dylan uit 1986.
Die herziene uitgave kwam eerder dit jaar op de markt. Robert Shelton overleed in 1995. Tenzij Shelton uit de dood is opgestaan, kan hij onmogelijk recentelijk de bewuste tape teruggevonden hebben...
24 mei: Bob Dylan = 70
Bob Dylan in vandaag zeventig geworden & ik moest 'gewoon' werken. Ik heb vanochtend 'mevrouw Tom' lief aangekeken & op mijn verzoek heeft ze een stapel kranten gekocht. Ik ben nog niet verder gekomen dan vluchtig doorbladeren, maar zie al dat Trouw en AD niks te melden hebben. De Stentor pakt groots uit, net als NRC Next, & de Volkskrant heeft een klein stukje over het heroïnegebruik van Dylan (zie hieronder). Genoeg te lezen dus vanavond. Dat kan nog mooi voor Martijn Muijs belt, rond een uur of half 10. De uitzending op kxradio, vanavond, is een uurtje langer geworden dan aanvankelijk gepland en zal nu om 9 uur starten & tot 11 uu doorgaan.De mailbox stroomt vandaag over, zo tipte Bennie mij dat er ook een stuk staat in Tubantia. Patrick verwees me naar deze website en meldde dat hij vanochtend op de Vlaamse radio 2 rond 7:15 uur te horen was. Dat wordt zoeken via uitzending gemist!
Tommy stuurde me naar deze en deze website.
En natuurlijk moet je ook even langs de blog van Alja, hier en hier. [ik ben gisteravond stiekum al begonnen in het boek van Bert vd Kamp, terwijl ik het boek van Robert Shelton nog niet uit heb. Over beide boeken schrijf ik nog, wanneer ik ze uit heb. Tijd & het gebrek daaraan...]
En dan is er natuurlijk ook nog de blog van Frits.
Gijsbert Kamer schrijft over zijn favoriete Bob Dylan platen.
Een verjaardag kun je natuurlijk ook vieren met een fotospecial, zie ook hier.
Maar de meeste sites bieden vooral tekst: hier, hier, hier, hier, hier, hier, hier, hier & nog 319 sites. Enfin, het beeld moge duidelijk zijn.
Gauw naar de weblogs: hier, hier, hier, hier, hier, hier, hier, hier, hier, hier, hier [!], hier [;-)], hier, hier, hier, hier, hier, hier, hier en... enfin, de resultaten na een zoekopdracht via google gaan maar door & door & door...
Afgelopen nacht naar de uitzending Hoe word ik Dylan-kenner in één nacht geluisterd? Ik niet, werd me te laat. Daarom pluk ik de uitzending maar van het net, hier.
Knallen we er ook nog even een recensie van een boek tegenaan.
deel twee:
Ik heb de afgelopen dagen wat aantekeningen gemaakt, om hier te plaatsen, vandaag, op Dylans zeventigste verjaardag. Op de dag dat de Dylanwereld op zijn kop staat & iedereen zijn / haar verhaal vertelt over zijn / haar Dylan.
Nu ik vandaag naar die aantekeningen kijk, weet ik niet meer wat ik ervan moet denken, & toch plaats ik ze maar. Daar gaattie:
Bob Dylan is vandaag zeventig geworden. Nou en?
Leeftijd zegt niks over de schoonheid, of juist het gebrek aan schoonheid, van het werk.
Arthur Rimbaud verhing zijn muze in de hoogste boom nog voor hij goed en wel droog achter zijn oren was. Het poëtisch oeuvre van Rimbaud is rijk genoeg om een levenlang in te verdwalen.
Leeftijd zegt niks over de schoonheid van het werk, wel over de hoeveelheid tijd die de maker heeft gehad om zijn werk te creëren. Bob Dylan heeft veel tijd gehad, hij is tenslotte vandaag zeventig geworden.
Zeventig is een respectabele leeftijd, maar dat is negenenzestig ook. En toch verschijnen er deze maand véél meer boeken over Dylan dan in mei 2010. Bovendien zijn er deze maand vele Dylanesque samenscholingen om de mans zeventigste verjaardag luister bij te zetten. Denk aan de bijeenkomsten in Kampen, Tilburg, Groningen en Heereveen, & dan heb ik het alleen nog maar over Ned
erland. Vorig jaar mei waren er geen samenscholingen in de aantallen zoals ze dit jaar plaatsvinden.Bob Dylan is vandaag zeventig geworden, inderdaad: nou en?
Hoezo nou en? Ook ik zet vandaag kaarsjes op de taart, natuurlijk doe ik dat! Niet omdat de man zeventig is geworden, dat is geen prestatie, maar omdat de mans zeventigste verjaardag een mooie gelegenheid is om nog eens vol bewondering om te zien naar het werk.
Tsja, dat werk. De schoonheid ervan. En nee, het is echt niet alleen maar koek & ei tussen Dylans werk en mij, maar er is in Dylans oeuvre voldoende schoonheid te vinden om een levenlang de oren mee te vullen.
Dylan is zeventig geworden & ik ben bang, bang dat Dylan doodgaat – wat zeker zal gebeuren - & alleen nog herinnert zal worden als de protestzanger met de kraaienstem. Ik ben bang dat de onzin, het geneuzel over Dylan dat ik veel te vaak lees in dag- & weekbladen & zie op de buis nog het enige zal zijn in het collectieve geheugen.
Ik ben bang & die angst is alleen maar toegenomen na het zien van De Wereld Draait Door op 18 mei jl. In deze uitzending niks dan onzin over Dylan.
Er gaapt een kloof groter dan de Grand Canyon tussen het collectieve geheugen aan de ene kant & de waarheid aan de andere kant. Die kloof lijkt alleen maar groter – wijder – te worden naarmate de tijd verstrijkt.
Een leven van zeventig jaren is niet meer in hapklare brokken te vangen, maar het formaat hapklare brok lijkt nog het enige te zijn dat het collectieve geheugen weet vast te houden.
Ik ben bang tot een roepende in de woestijn te verschrompelen.
Misschien moet ik mezelf vanavond maar opsluiten in een kamer zonder televisie & radio. Misschien moet ik mezelf afsluiten van al het feestgedruis & mijn eigen feestje bouwen. "Planet waves" op de draaitafel, veel meer heb ik niet nodig.
En dan terwijl ik in gedachten de taart aansnij, Dylan "Dirge" horen zingen:
I hate myself for lovin' you and the weakness that it showed
Als er één regel is in Dylans oeuvre die bewijst dat Dylan wel degelijk kan zingen, dan is het wel deze eerste regel van het zowel bittere als schone "Dirge".
In 1971, toen Dylan dertig werd, verscheen er een cartoon van Peanuts. Deze cartoon is opgenomen in het recent verschenen boekje "Bob Dylan von A bis Z" & ik moet nog steeds glimlachen wanneer ik deze cartoon zie.
deel drie:
En toen werd het 24 mei, vandaag. Ik moet nog geen twee uur wakker zijn geweest toen het eerste sms'je met felicitaties binnenkwam. Het is vreemd om gefeliciteerd te worden met de verjaardag van Dylan, onwerkelijk. Om eerlijk de waarheid te zeggen, snap ik het ook niet helemaal. Ik luister naar de mans muziek, meer niet. Ik ken hem niet & wil
hem misschien wel niet eens kennen.Ik snap het niet & toch vind ik het grappig om felicitaties in ontvangst te mogen nemen. Alsof een oom die ik jaren niet meer heb gesproken jarig is, zo voelt het.
Enfin, ik begon al met dat ik vandaag 'gewoon' moest werken & mede daardoor ben ik ook weinig met Dylans verjaardag bezig geweest. Waarom zou ik ook? Zijn muziek klinkt op zin verjaardag niet anders dan op de 364 andere dagen van het jaar.
Dat zegt het verstand, het gevoel zegt dat het toch wel een bijzondere dag is. Een groot kunstenaar wordt niet iedere dag zeventig, laten we wel wezen!
En natuurlijk is er al die aandacht voor Dylan op radio, tv, in kranten en tijdschriften & op het internet. Ik hoop vooral dat al die aandacht mensen ervan weet te overtuigen dat ze er toch verstandig aan doen om eens naar It's alright, ma (I'm only bleeding), Dirge of Blind Willie McTell te luisteren.
Er is zoveel schoonheid te vinden in de lange carrière van Dylan, genoeg om een levenlang door gegrepen te worden.
Ik weet het, ik ben een beetje maf & luister naar niks anders dan Dylan. Maar ik ben niet staatsgevaarlijk & zeer gelukkig, laat mij maar maf zijn.
Het leven is te mooi om binnen de lijntjes te kleuren.
deel vier:
Bob Dylan is zeventig geworden, dat is geen prestatie an sich. Maar in die zeventig jaren heeft hij voldoende mooie muziek geschreven, gespeeld & opgenomen om dagelijks de onrust in mijn donder te beroeren.
En alleen daarom al vier ik vandaag Dylans verjaardag.
Dat er nog vele jaren mogen volgen.
Proost.
Bob Dylan - negenenzestig jaar & driehonderdvierenzestig dagen
Ik weet niet hoe het jou vandaag is vergaan, maar het eerste Dylanesque dat ik vandaag onder ogen kreeg, was de titel Bob Dylan geeft heroïnegebruik toe. Niet de ruim zeshonderd composities, niet de duizenden concerten zullen wij onthouden nu de man op leeftijd komt, maar het heroïnegebruik. Ik hoor de koffiepraat al die ongetwijfeld over een jaar of tien de kop op zal steken:
"Wat luister jij eigenlijk naar?"
"Bob Dylan."
"Is dat niet die junkie?"
"..."
Na het lezen van die titel ben ik maar op de fiets gesprongen, naar de boekhandel om A B C Dylan van Bert van de Kamp te kopen. Ik vind het een verschrikkelijke titel, dit A B C Dylan, maa
r als de teksten in dit boek maar half zo sterk zijn als de foto's in het katern middenin, dan hebben we met boek van Bert van de Kamp een ware aanwinst erbij.
Toegegeven, ik heb nog geen letter gelezen. Echt oordelen kan ik dus nog niet, maar ik goede hoop. In ieder geval hogere verwachtingen dan een paar dagen geleden.
Over boeken gesproken, ik kwam gisteren nog een oude advertentie tegen voor een boek over Dylan. Een advertentie uit 1974, dat is zevenendertig jaar geleden. Mooie advertentie, tijd gaat snel.
Enfin, struinend over het net kom ik vooral berichten tegen over het heroïnegebruik, heb je één bericht gelezen, heb je ze allemaal gelezen.
Maar gelukkig biedt het net ook nog wel wat anders, zoals de kans om je eigen verhaal te vertellen.
Valt het je ook zo op dat in titels van artikelen over Dylan bijna altijd wel Blowin' in the wind of The Times they are a-changin' zit verwerkt? Een dieptepunt in die categorie is toch wel Blowen in the wind, spuiten in New York.
Ik doe zo de gordijnen dicht, zet een pot koffie & laat mezelf wegzakken in een aangename stoel met het boek van Bert van de Kamp tussen mijn vingers. iPod aan, de moet wel aangenaam worden.
"Wat luister jij eigenlijk naar?"
"Bob Dylan."
"Is dat niet die junkie?"
"..."
Na het lezen van die titel ben ik maar op de fiets gesprongen, naar de boekhandel om A B C Dylan van Bert van de Kamp te kopen. Ik vind het een verschrikkelijke titel, dit A B C Dylan, maa
r als de teksten in dit boek maar half zo sterk zijn als de foto's in het katern middenin, dan hebben we met boek van Bert van de Kamp een ware aanwinst erbij.Toegegeven, ik heb nog geen letter gelezen. Echt oordelen kan ik dus nog niet, maar ik goede hoop. In ieder geval hogere verwachtingen dan een paar dagen geleden.
Over boeken gesproken, ik kwam gisteren nog een oude advertentie tegen voor een boek over Dylan. Een advertentie uit 1974, dat is zevenendertig jaar geleden. Mooie advertentie, tijd gaat snel.
Enfin, struinend over het net kom ik vooral berichten tegen over het heroïnegebruik, heb je één bericht gelezen, heb je ze allemaal gelezen.
Maar gelukkig biedt het net ook nog wel wat anders, zoals de kans om je eigen verhaal te vertellen.
Valt het je ook zo op dat in titels van artikelen over Dylan bijna altijd wel Blowin' in the wind of The Times they are a-changin' zit verwerkt? Een dieptepunt in die categorie is toch wel Blowen in the wind, spuiten in New York.
Ik doe zo de gordijnen dicht, zet een pot koffie & laat mezelf wegzakken in een aangename stoel met het boek van Bert van de Kamp tussen mijn vingers. iPod aan, de moet wel aangenaam worden.
advertising signs
Advertising signs they con
You into thinking you’re the one
That can do what’s never been done
That can win what’s never been won
Meantime life outside goes on
All around you
Dylan kort #719 - aanvullingen
de tien artiesten in Bob Dylan, hier. Het stuk bestaat uit veel meer delen, maar om meer te kunnen bekijken, moet betaald worden.
Bob Dylan 70 door laila.
If you seer her, say hello door Ab Bobbink.
Aufray chante Dylan op Mijn kleine Louvre.
Blind Willie McTell op Pauls weblog.
Bob Dylan 70 door laila.
If you seer her, say hello door Ab Bobbink.
Aufray chante Dylan op Mijn kleine Louvre.
Blind Willie McTell op Pauls weblog.
Bob Dylan 69 jaar & 363 dagen
Ik heb naar de documentaire Tangled up with Dylan - the ballad of A.J. Weberman gekeken. Schitterende documentaire over een schrikbeeld. Weberman is een fan die over de grens is gegaan & niet alleen met z'n tenen.
Gisteravond: de elpee Bob Dylan in concert - Brandeis university 1963 onder de naald. Mooie plaat, dankuwel.
In de hoes zit niet alleen de plaat, maar ook een klein papiertje met daarop een code om de muziek - welke ook op de plaat staat - geheel & voor niks te kunnen downloaden, voor op je mp3-speler of je iPod. Bij de elpees Christmas in the heart & Together through life zat nog een cd, nu dus een papiertje met een code. Is dat vooruitgang? Misschien wel.
Martijn Muijs vroeg mij via de e-mail om één nummer van Dylan te kiezen, dit nummer zal hij draaien in de radio-uitzending van aanstaande dinsdag (zie hieronder). En hoewel ik zijn vraag naar slechts één nummer helemaal snap, is het bijna een onmogelijke opgave. Met het kiezen van één nummer wijs ik gelijk een paar honderd andere nummers af. Ik heb geen favoriet nummer, of liever: iedere dag een ander favoriet nummer. Mijn keuze is uiteindelijk op een nummer gevallen dat voldoet aan twee voorwaarden:
1. het is nooit op de Nederlandse radio te horen, wat ik schandalig vind;
2. het is één van de beste voorbeelden om de kracht van Dylan-de-zanger te laten horen.
Nee, ik ga nog niet verklappen welk nummer het is. (Raden mag altijd)
Okee, één aanwijzing nog: het is een albumtrack uit de jaren zeventig.
'Je est un autre,' zei Rimbaud. Wat hij
daarmee bedoelde heb 'k nooit goed begrepen.
Wie is die ander dan? Toch ook weer ik?
Hij leeft toch mee onder dezelfde schedel?
- C. Buddingh'
Teruggevonden aantekening: Vooruitkijkend realiseer ik me dat al bijna mag schrijven over tournee 1981 & de single Lenny Bruce & eerder deze dag las ik op het net dat Dylan in 1964 een petitie heeft ondertekend om Lenny Bruce te steunen.
Lezend in de heruitgave van Robert Sheltons No direction home, gisteravond - wat is dit toch een schitterend boek! Ik lees het langzaam & geniet - dacht ik aan 11 outlined epitaphs, te vinden op de hoes van The Times they are a-changin'. Daarin o.a.
"Lenny Bruce says there're no dirty
words...just dirty minds an' I say there're
no depressed words just depressed minds"
Gisteravond: de elpee Bob Dylan in concert - Brandeis university 1963 onder de naald. Mooie plaat, dankuwel.
In de hoes zit niet alleen de plaat, maar ook een klein papiertje met daarop een code om de muziek - welke ook op de plaat staat - geheel & voor niks te kunnen downloaden, voor op je mp3-speler of je iPod. Bij de elpees Christmas in the heart & Together through life zat nog een cd, nu dus een papiertje met een code. Is dat vooruitgang? Misschien wel.
Martijn Muijs vroeg mij via de e-mail om één nummer van Dylan te kiezen, dit nummer zal hij draaien in de radio-uitzending van aanstaande dinsdag (zie hieronder). En hoewel ik zijn vraag naar slechts één nummer helemaal snap, is het bijna een onmogelijke opgave. Met het kiezen van één nummer wijs ik gelijk een paar honderd andere nummers af. Ik heb geen favoriet nummer, of liever: iedere dag een ander favoriet nummer. Mijn keuze is uiteindelijk op een nummer gevallen dat voldoet aan twee voorwaarden:
1. het is nooit op de Nederlandse radio te horen, wat ik schandalig vind;
2. het is één van de beste voorbeelden om de kracht van Dylan-de-zanger te laten horen.
Nee, ik ga nog niet verklappen welk nummer het is. (Raden mag altijd)
Okee, één aanwijzing nog: het is een albumtrack uit de jaren zeventig.
'Je est un autre,' zei Rimbaud. Wat hij
daarmee bedoelde heb 'k nooit goed begrepen.
Wie is die ander dan? Toch ook weer ik?
Hij leeft toch mee onder dezelfde schedel?
- C. Buddingh'
Teruggevonden aantekening: Vooruitkijkend realiseer ik me dat al bijna mag schrijven over tournee 1981 & de single Lenny Bruce & eerder deze dag las ik op het net dat Dylan in 1964 een petitie heeft ondertekend om Lenny Bruce te steunen.
Lezend in de heruitgave van Robert Sheltons No direction home, gisteravond - wat is dit toch een schitterend boek! Ik lees het langzaam & geniet - dacht ik aan 11 outlined epitaphs, te vinden op de hoes van The Times they are a-changin'. Daarin o.a.
"Lenny Bruce says there're no dirty
words...just dirty minds an' I say there're
no depressed words just depressed minds"
Bob Dylan special met Martijn Muijs
Aanstaande dinsdag tussen 22:00 en 23:00 uur viert Martijn Muijs samen met jou de 70e verjaardag van Bob Dylan. Hij belt even met Bertolf (die doet de vrijdag erop mee met een Bobtribute optreden) en Tom Willems (grootste Dylanfan van Nederland, oprichter van het weblog ‘Bob Dylan in (het) Nederland(s)’). Natuurlijk mag jij ook alvast je favoriete Dylantrack doorgeven via martijn.muijs@kxradio.nl.
Kortom: luisteren dinsdag vanaf 22:00 uur op KX Radio!
Dylan kort #719
Met dank aan Paul, Rob en "Zeg nu zelf" voor de recente reacties. Richard liet mee weten dat gisteren in het Dagblad van het Noorden ook een stuk over Dylan stond. Dank daarvoor.
Luisterpost: Bob Dylan 70 op de website De Wereld morgen.
Op cbaksteen kom ik de volgende zin tegen: Als iemand mij vraagt wie er in 1979 bij Bob Dylan achter de drums zat tijdens zijn optreden in Japan, heb ik het antwoord meteen paraat. Dat antwoord heb ik ook meteen paraat: niemand :-)
Bob Dylan - Bournemouth international centre may 5, 2002 op Arthur from Holland.
Bob Dylan 70 jaar (wie herkent dit lied?) op Geen woord gaat vreemd.
Luisterpost: Bob Dylan 70 op de website De Wereld morgen.
Op cbaksteen kom ik de volgende zin tegen: Als iemand mij vraagt wie er in 1979 bij Bob Dylan achter de drums zat tijdens zijn optreden in Japan, heb ik het antwoord meteen paraat. Dat antwoord heb ik ook meteen paraat: niemand :-)
Bob Dylan - Bournemouth international centre may 5, 2002 op Arthur from Holland.
Bob Dylan 70 jaar (wie herkent dit lied?) op Geen woord gaat vreemd.
Bob Dylan, negenenzestig jaar & driehonderdtweeënzestig dagen
Im Internet, das alles weiβ und alles versteht, findet sich der Satz, Dylan habe einflussreichere Platten gemacht als das 1975 erscheinene Album “Blood on the Track”, aber keine bessere. Damit ist eigentlich alles gesagt. “Blood on the Tracks” ist soooo Dylan. (Karl Bruckmaier - Süddeutsche Zeitung, 21 mei 2011)
Bob Dylan is vandaag negenenzestig jaar & driehonderdtweeënzestig dagen oud. Ik heb vandaag wel zin een in een feestje. Dat zin hebben in vind ik zelden, wanneer het om feestjes gaat. Het moet wel een bijzondere dag zijn.
Vanochtend, niet lang na het open gaan van de winkels, ben ik op jacht gegaan, het is immers zaterdag & Dylan is vandaag negenenzestig jaar & driehonderdtweeënzestig dagen oud geworden, een mooie gelegenheid voor wat stukken in de krant. Ik heb het Parool, de Volkskrant en de Trouw gekocht, van het NRC Handeslblad verwacht ik vandaag niks - daar heeft afegelopen donderdag nog een stuk in gestaan.
Parool & Trouw hebben niks Dylanesques te bieden, helaas. De Volkskrant wel, een paginagrote recensie van zes Dylanboeken door Gijsbert Kamer. Net als het NRC Handelsblad van afgelopen donderdag dus alleen een boekbespreking. Deze twee Nederlandse kranten lijken alleen maar het aangename met het noodzakelijke te kunnen verenigen. Geen grote overzichtsartikelen over de man die aanstaande dinsdag zeventig wordt. Een regelrechte misser.
Ik herinner mij nog dat NRC Handelsblad in 2001 - in het kader van Dylans zestigste verjaardag - een geheel katern wijdde aan Dylan. Blijkbaar zijn die dagen lang geleden. Of wat te denken van Vrij Nederland, rond Dylans vijftigste verjaardag, een portret van de man groot op de cover. Dit keer niet.
Ik heb Vrij Nederland in de winkel even vluchtig doorgebladerd & vond helemaal niks over Dylan. Niks! Ik hoop nog steeds dat ik niet goed gekeken heb, dat een lezer van deze blog mij tipt, dat ik toch maar Vrij Nederland moet kopen, maar ik vrees dat dit ijdele hoop is.
In terwijl ik zo een beetje zit te mijmeren op een bankje in de achtertuin, vraagt mijn schoonvader of ik gisteren De Wereld Draait Door heb gezien. Dat heb ik niet. In deze uitzending zou Matthijs van Nieuwkerk, aldus mijn schoonvader, hebben verteld dat Bob Dylan de enige muzikant is die hem tot tranen weet te roeren. Ik denk terug aan de beschamende uitzending van De Wereld Draait Door, eerder deze week. Een rijker contrast is moeilijk te vinden.
Het Parool laat verstek gaan, de Trouw schrijft niet waarover geschreven moet worden & de Volkskrant doet het hooguit halfslachtig. De Nederlandse kranten hebben me weer in de steek gelaten. Gelukkig heb ik verder gekeken, naar de Duitse kranten. Op de voorzijde van de Rheinische Post een klein fotootje van Dylan & in de krant een niet onaardig stuk van Philipp Holstein met de titel Der ewige Bob Dylan.
Maar het echte feestje vandaag begint toch wel met de Süddeutsche Zeitung. Niet alleen staat er een grote foto van Dylan op de voorkant van de krant vandaag, ook bevat deze Süddeutsche Zeitung maar liefst twee volledige pagina's vol Dylan. Een aanrader, ren naar de kiosk & koop die krant!
De Nederlandse kranten kunnen nog wat leren van de Duitse kranten.
En verder?
Op de website van Het Nieuwsblad - en mogelijk ook in de papieren editie - een stuk met de titel Oude rockers blijven eeuwig jong wat wel èrg riekt naar deels kopieerwerk uit The Daily Telegraph van afgelopen donderdag.
Op Paul's weblog een serie foto's onder de titel Dylan Dylan Dylan Dylan.
En ondertussen vind ik een stuk dat ik eerder over het hoofd moet hebben gezien, nogmaals Dylan & China, op Achterob.
Even naar de website van The Guardian. Daar een uitvoerig artikel met de titel Dylan at 70. In Bob we trust van Stephen Moss. Op dezelfde site een podcast over Dylan.
Het kan dus wel.
Nou worden de Engelsen ook wel een beetje verwend - wat ik ze van harte gun, begrijp me vooral niet verkeerd - afgelopen nacht, de slaap wilde me niet vatten, heb ik geluisterd naar de werkelijk voortreffelijke radiodocumentaire Nashville cats - the making of Blonde on blonde, eerder deze week uitgezonden op BBC radio 2.
Bob Dylan is vandaag negenzestig jaar & driehonderdtweeënzestig dagen oud, een mooie dag om een feestje te vieren.
Bob Dylan is vandaag negenenzestig jaar & driehonderdtweeënzestig dagen oud. Ik heb vandaag wel zin een in een feestje. Dat zin hebben in vind ik zelden, wanneer het om feestjes gaat. Het moet wel een bijzondere dag zijn.
Vanochtend, niet lang na het open gaan van de winkels, ben ik op jacht gegaan, het is immers zaterdag & Dylan is vandaag negenenzestig jaar & driehonderdtweeënzestig dagen oud geworden, een mooie gelegenheid voor wat stukken in de krant. Ik heb het Parool, de Volkskrant en de Trouw gekocht, van het NRC Handeslblad verwacht ik vandaag niks - daar heeft afegelopen donderdag nog een stuk in gestaan.
Parool & Trouw hebben niks Dylanesques te bieden, helaas. De Volkskrant wel, een paginagrote recensie van zes Dylanboeken door Gijsbert Kamer. Net als het NRC Handelsblad van afgelopen donderdag dus alleen een boekbespreking. Deze twee Nederlandse kranten lijken alleen maar het aangename met het noodzakelijke te kunnen verenigen. Geen grote overzichtsartikelen over de man die aanstaande dinsdag zeventig wordt. Een regelrechte misser.
Ik herinner mij nog dat NRC Handelsblad in 2001 - in het kader van Dylans zestigste verjaardag - een geheel katern wijdde aan Dylan. Blijkbaar zijn die dagen lang geleden. Of wat te denken van Vrij Nederland, rond Dylans vijftigste verjaardag, een portret van de man groot op de cover. Dit keer niet.Ik heb Vrij Nederland in de winkel even vluchtig doorgebladerd & vond helemaal niks over Dylan. Niks! Ik hoop nog steeds dat ik niet goed gekeken heb, dat een lezer van deze blog mij tipt, dat ik toch maar Vrij Nederland moet kopen, maar ik vrees dat dit ijdele hoop is.
In terwijl ik zo een beetje zit te mijmeren op een bankje in de achtertuin, vraagt mijn schoonvader of ik gisteren De Wereld Draait Door heb gezien. Dat heb ik niet. In deze uitzending zou Matthijs van Nieuwkerk, aldus mijn schoonvader, hebben verteld dat Bob Dylan de enige muzikant is die hem tot tranen weet te roeren. Ik denk terug aan de beschamende uitzending van De Wereld Draait Door, eerder deze week. Een rijker contrast is moeilijk te vinden.
Het Parool laat verstek gaan, de Trouw schrijft niet waarover geschreven moet worden & de Volkskrant doet het hooguit halfslachtig. De Nederlandse kranten hebben me weer in de steek gelaten. Gelukkig heb ik verder gekeken, naar de Duitse kranten. Op de voorzijde van de Rheinische Post een klein fotootje van Dylan & in de krant een niet onaardig stuk van Philipp Holstein met de titel Der ewige Bob Dylan.
Maar het echte feestje vandaag begint toch wel met de Süddeutsche Zeitung. Niet alleen staat er een grote foto van Dylan op de voorkant van de krant vandaag, ook bevat deze Süddeutsche Zeitung maar liefst twee volledige pagina's vol Dylan. Een aanrader, ren naar de kiosk & koop die krant!
De Nederlandse kranten kunnen nog wat leren van de Duitse kranten.
En verder?
Op de website van Het Nieuwsblad - en mogelijk ook in de papieren editie - een stuk met de titel Oude rockers blijven eeuwig jong wat wel èrg riekt naar deels kopieerwerk uit The Daily Telegraph van afgelopen donderdag.
Op Paul's weblog een serie foto's onder de titel Dylan Dylan Dylan Dylan.
En ondertussen vind ik een stuk dat ik eerder over het hoofd moet hebben gezien, nogmaals Dylan & China, op Achterob.
Even naar de website van The Guardian. Daar een uitvoerig artikel met de titel Dylan at 70. In Bob we trust van Stephen Moss. Op dezelfde site een podcast over Dylan.
Het kan dus wel.
Nou worden de Engelsen ook wel een beetje verwend - wat ik ze van harte gun, begrijp me vooral niet verkeerd - afgelopen nacht, de slaap wilde me niet vatten, heb ik geluisterd naar de werkelijk voortreffelijke radiodocumentaire Nashville cats - the making of Blonde on blonde, eerder deze week uitgezonden op BBC radio 2.
Bob Dylan is vandaag negenzestig jaar & driehonderdtweeënzestig dagen oud, een mooie dag om een feestje te vieren.
Dylan kort #718
Vanochtend, iets voor acht uur, hoorde ik op radio 1 een radiocommercial ter aankondiging van het programma Hoe word ik Dylan-kenner in een nacht. Dit programma zal in de nacht van maandag op dinsdag uitgezonden worden. Om antwoord te geven op de vraag hoe word ik Dylan-kenner in een nacht? Begin maar eens met het beluisteren van de platen, zou ik zo zeggen.
Like a rolling stone op de fiets.
Dylan and Strauss-Kahn op De Zwijger.
Ik had begrepen dat het boek van Bert van de Kamp, A B C Dylan, vandaag zou verschijnen. De lokale boekhandel heeft het boek nog niet, verwacht het maandag. Bert van de Kamp leest vanmiddag (op dit moment voor) in Utrecht.
Op de website van Isis een overzicht van de BBC-uitzendingen rond Dylans zeventigste verjaardag.
Like a rolling stone op de fiets.
Dylan and Strauss-Kahn op De Zwijger.
Ik had begrepen dat het boek van Bert van de Kamp, A B C Dylan, vandaag zou verschijnen. De lokale boekhandel heeft het boek nog niet, verwacht het maandag. Bert van de Kamp leest vanmiddag (op dit moment voor) in Utrecht.
Op de website van Isis een overzicht van de BBC-uitzendingen rond Dylans zeventigste verjaardag.
Dylan kort #717 - tweede aanvullingen
Dank aan Ton en "Vicvega1980" voor de recente reacties.
Peter Koene heeft een recensie geschreven over de Bob Dylan aantekeningen, waarvoor dank! Zie hier.
Martijn Muijs zal aanstaande dinsdag tussen 10 en 11 uur 's avonds op KX Radio een uur lang aandacht aan Dylans verjaardag besteden. In deze uitzending mag ik ook een kleine bijdrage leveren.
Carillon Martinitoren feliciteert de 70-jarige Bob Dylan, zie hier.
De Clancy Brothers en Bob Dylan op Mijn kleine Louvre.
Dylans verjaardag in de kerk, op 29 april. Het thema: Knockin' on heaven's door... Zie hier.
Dylan kort #717 - aanvullingen
Met dank aan Daniel - nee, je reactie is zeker niet te lang! -, Paul en Henry Porter voor de recenste reacties.
Een recensie van de tribute-cd A nod to Bob 2 door Norbert Tebarts.
Eerder schreef ik dat in de Groene Amsterdammer [nummer 20] het stuk Bob Dylan mag alles spelen in China van Anne Meijdam zou staan. Inmiddels heb ik de bewuste Groene Amsterdammer te pakken gekregen & zou ik het eerder een stukje willen noemen (eenderde bladzijde). Meest interessante aan (en enige nieuwe informatie in) dit stuk is te vinden in het staartje waar een China-expert aan het woord komt: Dat [Dylans verklaring dat hij de setlists van 3 maanden opstuurde & nooit meer iets hoorde] klinkt veel China-experts zeker niet als flauwekul in de oren. 'Toen Dylan het ministerie die lange lijst met liedjes stuurde snapten ze natuurlijk niets van de teksten en culturele impact', zegt analist David Hshieh. 'Daarom logen ze op de toestemmingsakte dat er wel degelijk sprake was van een censuurlijst en daarmee waren ze ervan af. In geval van problemen konden ze simpelweg Dylan de schuld geven'.
In The Dialy Telegraph van vandaag een stuk over ouder wordende rockmusici met in het artikel een prominente plaats voor Dylan en diens aanstaande 70ste verjaardag.
Een recensie van de tribute-cd A nod to Bob 2 door Norbert Tebarts.
Eerder schreef ik dat in de Groene Amsterdammer [nummer 20] het stuk Bob Dylan mag alles spelen in China van Anne Meijdam zou staan. Inmiddels heb ik de bewuste Groene Amsterdammer te pakken gekregen & zou ik het eerder een stukje willen noemen (eenderde bladzijde). Meest interessante aan (en enige nieuwe informatie in) dit stuk is te vinden in het staartje waar een China-expert aan het woord komt: Dat [Dylans verklaring dat hij de setlists van 3 maanden opstuurde & nooit meer iets hoorde] klinkt veel China-experts zeker niet als flauwekul in de oren. 'Toen Dylan het ministerie die lange lijst met liedjes stuurde snapten ze natuurlijk niets van de teksten en culturele impact', zegt analist David Hshieh. 'Daarom logen ze op de toestemmingsakte dat er wel degelijk sprake was van een censuurlijst en daarmee waren ze ervan af. In geval van problemen konden ze simpelweg Dylan de schuld geven'.
In The Dialy Telegraph van vandaag een stuk over ouder wordende rockmusici met in het artikel een prominente plaats voor Dylan en diens aanstaande 70ste verjaardag.
Dylan kort #717
Allereerst dank voor de vele reacties op het stuk hieronder n.a.v. de uitzending van de Wereld draait door van gisteravond. Dank gaat uit naar Dolf (3x), Jasper (2x), Peter, Tommy (2x), "God is in de stilte", R.L. Schuurman en al diegene die via de e-mail gereageerd hebben. Soms voel ik mij een roepende in de woestijn, vandaag niet. Dank daarvoor!
Gisteravond was ik strontchagrijnig na de uitzending van DWDD, dat veranderde in opgetogenheid toen ik de recensie - geschreven door Ton de Kruyff - van de Bob Dylan aantekeningen las, hier. Dankjewel Ton!
Een tijdje geleden schreef ik hier dat op Dylans verjaardag een aantal afleveringen van VPRO's Bob Dylan story - radiouitzendingen uit 1970 - online gezet zouden worden.
Inmiddels staan 11 van de 20 afleveringen online, zie hier.
Op 24 mei is er een Dylan tribute in Middelburg, zie hier.
Gisteravond was ik strontchagrijnig na de uitzending van DWDD, dat veranderde in opgetogenheid toen ik de recensie - geschreven door Ton de Kruyff - van de Bob Dylan aantekeningen las, hier. Dankjewel Ton!
Een tijdje geleden schreef ik hier dat op Dylans verjaardag een aantal afleveringen van VPRO's Bob Dylan story - radiouitzendingen uit 1970 - online gezet zouden worden.
Inmiddels staan 11 van de 20 afleveringen online, zie hier.
Op 24 mei is er een Dylan tribute in Middelburg, zie hier.
plaatsvervangende schaamte
Waarom heb ik godverdomme gekeken? Zelden heb ik zo last gehad van plaatsvervangende schaamte.
Matthijs van Nieuwkerk meldt dat Dylan zich heeft laten censureren voor zijn concerten in China. Onzin natuurlijk. Vervolgens verplaatst Van Nieuwkerk Dylans verjaardag van dinsdag (24 mei) naar maandag, let wel, dit leest hij gewoon voor. Is er dan niemand die van te voren even de feitjes controleert? Blijkbaar niet.
En dan moet het gesprek nog losbarsten, waarom kijk ik nog?
Ik weet het ècht niet meer.
Masters of war schijnt een protestsong tegen de oorlog in Vietnam te zijn, onzin.
De aanwezigen vragen zich af waarom Dylan heeft gekozen om religieuze platen te maken. Verkeerde gedachtengang: God heeft Dylan gekozen, niet andersom - lees de interviews maar - & ook voor een rechtgeaarde atheïst als ondergetekende staat het als een paal boven water: God heeft Dylan gekozen & niet andersom.
Acht minuten mogen platitudes over elkaar heen duikelen: Dylan kan niet zingen, Dylan treedt nog 150 (niet waar) keer per jaar op, maar je kunt beter niet gaan.
Er is nog veel meer onzin uitgekraamd, ik heb het verdrongen.
Ik heb de aflevering van De Wereld Draait Door opgenomen, ik ga de opname vanavond nog wissen.
Begrijp me niet verkeerd: men moet vooral vinden van Dylans muziek wat men er van vindt, maar als er dan aandacht aan geschonken moet worden in een televisieprogramma, zorg dan in ieder geval dat je je feiten hebt gecontroleerd.
Matthijs van Nieuwkerk meldt dat Dylan zich heeft laten censureren voor zijn concerten in China. Onzin natuurlijk. Vervolgens verplaatst Van Nieuwkerk Dylans verjaardag van dinsdag (24 mei) naar maandag, let wel, dit leest hij gewoon voor. Is er dan niemand die van te voren even de feitjes controleert? Blijkbaar niet.
En dan moet het gesprek nog losbarsten, waarom kijk ik nog?
Ik weet het ècht niet meer.
Masters of war schijnt een protestsong tegen de oorlog in Vietnam te zijn, onzin.
De aanwezigen vragen zich af waarom Dylan heeft gekozen om religieuze platen te maken. Verkeerde gedachtengang: God heeft Dylan gekozen, niet andersom - lees de interviews maar - & ook voor een rechtgeaarde atheïst als ondergetekende staat het als een paal boven water: God heeft Dylan gekozen & niet andersom.
Acht minuten mogen platitudes over elkaar heen duikelen: Dylan kan niet zingen, Dylan treedt nog 150 (niet waar) keer per jaar op, maar je kunt beter niet gaan.
Er is nog veel meer onzin uitgekraamd, ik heb het verdrongen.
Ik heb de aflevering van De Wereld Draait Door opgenomen, ik ga de opname vanavond nog wissen.
Begrijp me niet verkeerd: men moet vooral vinden van Dylans muziek wat men er van vindt, maar als er dan aandacht aan geschonken moet worden in een televisieprogramma, zorg dan in ieder geval dat je je feiten hebt gecontroleerd.
de Groene Amsterdammer
In de nieuwe editie van de Groene Amsterdammer een stuk van Anne Meijdam met de titel Bob Dylan mag alles spelen in China. Ik heb deze Groene Amsterdammer nog niet gezien & kan dus nog niks over de inhoud van het stuk zeggen (al geeft de titel natuurlijk de inhoud al min of meer weg, zoals het hoort).
Vanavond Dylan in DWDD
In de uitzending van De Wereld draait door van vanavond, op nederland 3 (half 8), zal aandacht geschonken worden aan Dylans zeventigste verjaardag. De gasten: Jan Donkers & Iris Koppe.
blogger gekte...
Na het plaatsen van Dylan kort #716 - DE GEKTE, enkele minuten geleden, zie ik dat 3 berichten die ik enkele dagen geleden plaatste, van de blog waren verdwenen. Ik heb deze 3 berichten opnieuw op de blog gezet, met de toevoeging "(teruggevonden)". Het gaat om de berichten Hank Williams project, Dylan kort #712 en rechtspraak. Alledrie hebben ze eerder op de blog gestaan, maar door technische problemen bij blogger, werden ze verwijderd.
Tot mijn grote irritatie klopt hierdoor de chronologie niet meer, bovendien zijn er nu 2 berichten met de titel Dylan kort #712.
Het zij zo.
Excuses voor de wat verwarrende volgorde die hierdoor is ontstaan,
Tom
Tot mijn grote irritatie klopt hierdoor de chronologie niet meer, bovendien zijn er nu 2 berichten met de titel Dylan kort #712.
Het zij zo.
Excuses voor de wat verwarrende volgorde die hierdoor is ontstaan,
Tom
Dylan kort #716 - DE GEKTE
Met dank aan Thomas (2x) en Paul voor de recente reacties.Vandaag over een week wordt Dylan zeventig & de gekte is nu toch wel ècht losgebarsten. Gisteren bracht de postbode Bob Dylan archive van Box of vision, vandaag bracht de postbode The mammoth book of Bob Dylan, welke op de dikke stapel met nog te lezen Dylan-boeken kan. Net nog drie boeken & een elpee besteld & dan te bedenken dat ik momenteel alleen het meest essentiële bestel. Het zijn mooie tijden (behalve voor de portemonnee).
Het aantal festivals, concerten & andere vormen van verjaardagfeestjes zijn de laatste tijd als paddenstoelen uit de grond geschoten. De concertganger moet zo langzamerhand met zijn hoofd tegen de muur lopen van de keuzemogelijkheden.
De BBC is een ware Dylan-roes terecht gekomen met programma's op zowel radio als tv in de komende dagen rond Dylan. Het eerste radioprogramma - Nashville cats: the making of Blonde on blonde - is al uitgezonden. Het Duitse WDR 3 zent op 24 mei een avondvullend programma rond Dylan uit & ook de Nederlandse & Belgische radiozenders lijken af en toe over elkaar heen te buitelen als het gaat om uitzendingen rond Dylans zeventigste verjaardag. (met dank aan Rob voor de tip!)
Geen idee wat de Nederlandse & Belgische televisie gaan doen, vast wel iets.
Mijn mailbox stroomt de laatste dagen over met tips, reacties & bijdragen, laat maar komen!
De gekte is losgebarsten, tussen nu & een week zal het alleen maar erger worden. De kunst is om de krenten uit de pap te halen - die pap eten komt ná volgende week wel...
En tussen alle gekte, een beetje rust: Marcel over een vrijdagmiddag in 1998, hier.
De afbeelding bij dit bericht - de gekte begon afgelopen weekend al - is van Thomas, hij schrijft:
hey Tom,
gisteren kwam ik met de fiets in Brugge de affiche in bijlage tegen op een aanplakbord.
Blijkbaar is de dylan-community in Brugge actiever dan ik dacht, en dat als inwoner!
Nu, de activiteit was vorig weekend dus daarvoor komen we te laat. Maar er staat vermeld dat ze er een traditie van zullen maken dus dit is wel iets om in de gaten te houden.
met vriendelijke groet,
Thomas
De woorden "Manchester Free trade hall, 17 mei 1966" moet genoeg zijn om je interesse te wekken, zie hier.
Ik geloof Bob op de weblog Het Vrije Volk. Ik geloof Bob ook (en niet alleen op zijn blauwe ogen).
Meer over Dylan, censuur en de optredens in China, hier.
Hank Williams project (teruggevonden)
Het zogenaamde Hank Williams project: Dylan zou een stapeltje songteksten van Williams in handen hebben gekregen en deze, samen met collega's als Willie Nelson en Jack White, van muziek voorzien. Hoe lang is het geleden dat ik voor het eerst van dit project hoorde? Erg lang geleden.
Ik weet wel dat ik op 5 december 2009 in een Dylan kort schreef: En hoe staat het met het Hank Williams-project? Blijkbaar was er toen al een tijdje geen nieuws meer over dit project naar buiten gekomen.
En eigenlijk was ik dit zogenaamde Hank Williams project al weer enigszins vergeten, weggestopt in het deel van de hersenen waar informatie zit over plannen die nooit meer gerealiseerd lijken te worden.
Net kom ik een berichtje op de website van KINK tegen die de hoop weer enigszins doet opleven. Is dit gerecycled oud nieuws? Is dit recent nieuws? Waarom duikt het nu op?
Ik weet het niet. Maar het staat er wel, kijk maar: hier.
Ik weet wel dat ik op 5 december 2009 in een Dylan kort schreef: En hoe staat het met het Hank Williams-project? Blijkbaar was er toen al een tijdje geen nieuws meer over dit project naar buiten gekomen.
En eigenlijk was ik dit zogenaamde Hank Williams project al weer enigszins vergeten, weggestopt in het deel van de hersenen waar informatie zit over plannen die nooit meer gerealiseerd lijken te worden.
Net kom ik een berichtje op de website van KINK tegen die de hoop weer enigszins doet opleven. Is dit gerecycled oud nieuws? Is dit recent nieuws? Waarom duikt het nu op?
Ik weet het niet. Maar het staat er wel, kijk maar: hier.
Dylan kort #712 (teruggevonden)
Allereerst dank aan Ruben, Peter, Paul (3x) en Peerke voor de recente reacties.
Bob Dylan & het niet optreden in the Ed Sullivan show op Mijn kleine Louvre. Zie ook hier.
Informatie over de lezing van Patrick Roefflaer op 21 mei, zie hier.
Coverjunkie laat 2 covers zien waarop Dylan staat, met een link naar facebook voor meer Dylan-covers [let wel: covers als in kaften van tijdschriften, niet als in Dylans muziek in de uitvoering van iemand anders...]
The Ultimate Bob Dylan quiz op de website van Rolling stone (net gedaan: 28 van de 30 vragen goed & ik blijf maar denken: hoe had ik die twee nou fout kunnen hebben? :-))
Meer over de Dylan-festiviteiten in Groningen hier. En hier meer over de festiviteiten in Heereveen.
In het stuk hier, komt Dylan slechts in één zin voor, maar wàt een mooie zin: Vergeet Bob Dylan, de fiets is hét symbool bij uitstek voor vrijheid.
Reclame voor de Bob Dylan aantekeningen, hier.
rechtspraak (teruggevonden)
When you got nothing, you got nothing to lose
In de uitzending van De Wereld draait door van vanavond de advocaten Jan-Heijn Kuipers, Inez Weski en Gerard Spong over het recente onderzoek naar citeren in de rechtbank. Bovenstaande citaat uit Like a rolling stone is het meest gebruikte citaat in de Amerikaanse rechtbank.
Als ik de dames & heren advocaat dan nog een tip mag geven, zou ik ze willen aanraden eens naar Love minus zero / no limit te luisteren, al is het alleen al vanwege de regels:
My love winks, she does not bother
She knows too much to argue or to judge
In de uitzending van De Wereld draait door van vanavond de advocaten Jan-Heijn Kuipers, Inez Weski en Gerard Spong over het recente onderzoek naar citeren in de rechtbank. Bovenstaande citaat uit Like a rolling stone is het meest gebruikte citaat in de Amerikaanse rechtbank.
Als ik de dames & heren advocaat dan nog een tip mag geven, zou ik ze willen aanraden eens naar Love minus zero / no limit te luisteren, al is het alleen al vanwege de regels:
My love winks, she does not bother
She knows too much to argue or to judge
Dylan kort #715
Vergeet niet de 2 ingezonden mededelingen hieronder te bekijken.
Jong en oud over Bob Dylan (70) op de website van Humo.
Collega's kiezen beste compositie van Bob Dylan op de website Zita.
Bob Dylan niet gecensureerd in China op de website van Oor.
Kluun heeft het nog niet helemaal begrepen, op de website met de naam, o ironie, Welingelichte kringen.
Vandaag 45 jaar geleden verscheen Blonde on blonde (of niet).
Tip van Marcel (waarvoor dank): op de website van the Guardian een stuk over (bijna) ontmoetingen met Dylan.
Jong en oud over Bob Dylan (70) op de website van Humo.
Collega's kiezen beste compositie van Bob Dylan op de website Zita.
Bob Dylan niet gecensureerd in China op de website van Oor.
Kluun heeft het nog niet helemaal begrepen, op de website met de naam, o ironie, Welingelichte kringen.
Vandaag 45 jaar geleden verscheen Blonde on blonde (of niet).
Tip van Marcel (waarvoor dank): op de website van the Guardian een stuk over (bijna) ontmoetingen met Dylan.
ingezonden mededeling #2: Dylan in Londen
Op 18 Juni treed Dylan op In Londen op het Finsbury Feis Festival.
Ik zoek Dylan liefhebbers die interesse hebben om mij te vergezellen.
Ik vertrek vanuit Brussel met Eurostar op zaterdagochtend en kom Zondagmiddag terug met diezelfde Eurostar.
Mensen die het zien zitten mogen mij altijd contacteren, alvast dank u.
Filip Heylens
email: Filip.Heylens@telenet.be
Ik zoek Dylan liefhebbers die interesse hebben om mij te vergezellen.
Ik vertrek vanuit Brussel met Eurostar op zaterdagochtend en kom Zondagmiddag terug met diezelfde Eurostar.
Mensen die het zien zitten mogen mij altijd contacteren, alvast dank u.
Filip Heylens
email: Filip.Heylens@telenet.be
ingezonden mededeling #1: Hard rain speelt Bob Dylan
Hard Rain speelt Bob Dylan
Zondag 22 mei, 20.00 u.
Café De Kroon, Daalseweg 361 Nijmegen
Entree 5 euro
Hard Rain viert de verjaardag van Bob Dylan
Bob Dylan, volgens velen de grootste singer-songwriter van de laatste eeuw, wordt dezer dagen 70. Voor café De Kroon en Dylan tribute band Hard Rain al reden genoeg voor een feestje. Maar voor de band en zijn fans is er nog een tweede reden: Hard Rain heeft door ziekte van zanger Rob Kuitenbrouwer een half jaar niet kunnen optreden. Nu hij beter is, staat de band werkelijk te trappelen om weer aan de slag te gaan.
Hard Rain zijn zes coryfeeën uit de Nijmeegse pop- en blueswereld die een tijdje geleden hebben besloten eindelijk eens gehoor te geven aan hun heimelijke droom: Dylan spelen. Hard Rain had met zijn Bob Dylan Specials in Nijmegen, Malden, Groesbeek en Mook in korte tijd een mooie naam en een flinke schare toegewijde fans opgebouwd, tot de band gedwongen werd tot een half jaar ‘pauze’.
Wil je vast wat horen of zien van Hard Rain? Check out www.hard-rain.webs.com
Zondag 22 mei, 20.00 u.
Café De Kroon, Daalseweg 361 Nijmegen
Entree 5 euro
Hard Rain viert de verjaardag van Bob Dylan
Bob Dylan, volgens velen de grootste singer-songwriter van de laatste eeuw, wordt dezer dagen 70. Voor café De Kroon en Dylan tribute band Hard Rain al reden genoeg voor een feestje. Maar voor de band en zijn fans is er nog een tweede reden: Hard Rain heeft door ziekte van zanger Rob Kuitenbrouwer een half jaar niet kunnen optreden. Nu hij beter is, staat de band werkelijk te trappelen om weer aan de slag te gaan.
Hard Rain zijn zes coryfeeën uit de Nijmeegse pop- en blueswereld die een tijdje geleden hebben besloten eindelijk eens gehoor te geven aan hun heimelijke droom: Dylan spelen. Hard Rain had met zijn Bob Dylan Specials in Nijmegen, Malden, Groesbeek en Mook in korte tijd een mooie naam en een flinke schare toegewijde fans opgebouwd, tot de band gedwongen werd tot een half jaar ‘pauze’.
Wil je vast wat horen of zien van Hard Rain? Check out www.hard-rain.webs.com
Dylan (korter dan) kort #714
Met dank aan Jasper, Tommy en Fishtruck voor de recente reacties.
Paul over Tight connection to my heart, hier.
Ik begreep uit een reactie dat een eerder opgenomen link naar de website van Rolling stone - vol Dylan - niet werkte. Hierbij nogmaals de link.
Van Peerke kreeg ik nog de tip om ook op de site van LA Weekly te kijken, een goede tip, zie hier.
Dylan kort #713
Met dank aan Paul (2x), Jasper, Peerke (2x) en Ton voor de recente reacties.
In NRC Handelsblad van donderdag 12 mei bespreekt Jan Donkers Bob Dylan in America van Sean Wilentz, en Pieter Steinz bespreekt Bob Dylan in de studio van Patrick Roefflaer en A B C Dylan van Bert van de Kamp, dit laatste boek verschijnt op 20 mei. Pieter Steinz mocht afgelopen donderdag ook nog vijf minuten op Tros radio kletsen over beide boeken. Zelden tot nooit zulk dom geouwehoer gehoord over een goed boek (Bob Dylan in de studio). O ja, en voor je het nog niet wist: Nashville skyline kwam in 1970 uit, aldus de neuzelaars op Tros radio.
Na publikatie van het stuk To my fans and followers op Dylans officiële website, moeten kranten de eerder gelegde hete keutel weer intrekken, en dat is niet makkelijk: Dylan speelde in april voor het eerst in China. Op de setlist ontbraken klassieke protestsongs als 'Blowin’ in the Wind' en dat voedde geruchten dat het communistische regime de concerten had gecensureerd. Staat er o.a. te lezen op de website van Het Nieuwsblad. Precies hetzelfde verhaal kun je ook op de website van De Standaard lezen. De website Cobra biedt min of meer hetzelfde.Op de redactie.be wordt in ieder geval hetzelfde verhaal in eigen bewoordingen verteld.
Ontstond die hele onzin over het censureren van Dylan nou niet juist doordat de verschillende berichtgevers elkaars berichten klakkeloos overschreven? Het lijkt wel alsof ze er niks van geleerd hebben.
In NRC Handelsblad van donderdag 12 mei bespreekt Jan Donkers Bob Dylan in America van Sean Wilentz, en Pieter Steinz bespreekt Bob Dylan in de studio van Patrick Roefflaer en A B C Dylan van Bert van de Kamp, dit laatste boek verschijnt op 20 mei. Pieter Steinz mocht afgelopen donderdag ook nog vijf minuten op Tros radio kletsen over beide boeken. Zelden tot nooit zulk dom geouwehoer gehoord over een goed boek (Bob Dylan in de studio). O ja, en voor je het nog niet wist: Nashville skyline kwam in 1970 uit, aldus de neuzelaars op Tros radio.
Na publikatie van het stuk To my fans and followers op Dylans officiële website, moeten kranten de eerder gelegde hete keutel weer intrekken, en dat is niet makkelijk: Dylan speelde in april voor het eerst in China. Op de setlist ontbraken klassieke protestsongs als 'Blowin’ in the Wind' en dat voedde geruchten dat het communistische regime de concerten had gecensureerd. Staat er o.a. te lezen op de website van Het Nieuwsblad. Precies hetzelfde verhaal kun je ook op de website van De Standaard lezen. De website Cobra biedt min of meer hetzelfde.Op de redactie.be wordt in ieder geval hetzelfde verhaal in eigen bewoordingen verteld.
Ontstond die hele onzin over het censureren van Dylan nou niet juist doordat de verschillende berichtgevers elkaars berichten klakkeloos overschreven? Het lijkt wel alsof ze er niks van geleerd hebben.
Dylan kort #712
Vergeet vooral het stuk Yeah! hieronder niet te lezen, ik zit nog steeds met een enorme grijns op mijn gezicht achter mijn computer.
De spirituele zoektocht van Bob Dylan op Inspirerend leven.
Collega's kiezen beste compositie van Bob Dylan, zie hier. [Het enige dat ik van het stuk geleerd heb, is dat die collega's een beperkte blik hebben... Of anders gezegd: een lijst met usual suspects]
Als ergens een bericht opduikt, duikt het ook elders op: Jack White en Bob Dylan, enz. zie hier.
Rolling stone likes Like a rolling stone op KINK, denk Dylan 70.
No direction home is te zien op BBC 4 [in het genre "educatief"]
Alja Spaan: het meer is 's nachts nog zwarter, hier en hier.
Bob Dylan ontkent Chinese censuur op Journalist Frits.
En ik zeg het nog één keer: Lees het stuk Yeah! hieronder!
en de grijns is nog niet van mijn gezicht :-)
De spirituele zoektocht van Bob Dylan op Inspirerend leven.
Collega's kiezen beste compositie van Bob Dylan, zie hier. [Het enige dat ik van het stuk geleerd heb, is dat die collega's een beperkte blik hebben... Of anders gezegd: een lijst met usual suspects]
Als ergens een bericht opduikt, duikt het ook elders op: Jack White en Bob Dylan, enz. zie hier.
Rolling stone likes Like a rolling stone op KINK, denk Dylan 70.
No direction home is te zien op BBC 4 [in het genre "educatief"]
Alja Spaan: het meer is 's nachts nog zwarter, hier en hier.
Bob Dylan ontkent Chinese censuur op Journalist Frits.
En ik zeg het nog één keer: Lees het stuk Yeah! hieronder!
en de grijns is nog niet van mijn gezicht :-)
Yeah!
In mijn inbox vind ik een tip van Patrick, op Dylans officiële website staat een bericht van Dylan zelf waarin hij uit de doeken doet hoe het nou daadwerkelijk is gegaan rond zijn optredens in China en de zogenaamde censuur. Hij schrijft o.a.:
As far as censorship goes, the Chinese government had asked for the names of the songs that I would be playing. There's no logical answer to that, so we sent them the set lists from the previous 3 months. If there were any songs, verses or lines censored, nobody ever told me about it and we played all the songs that we intended to play.
En terwijl ik dit lees, krullen mijn mondhoeken richting mijn oren, tot het vel op knappen staat. En het enige dat ik nog kan denken is "Yeah!" & "Het is tijd dat een aantal schrijvers, journalisten, bloggers, enz. hun hoofd in schaamte laten hangen."
Om het volledige stuk van Dylan te lezen, kijk hier.
As far as censorship goes, the Chinese government had asked for the names of the songs that I would be playing. There's no logical answer to that, so we sent them the set lists from the previous 3 months. If there were any songs, verses or lines censored, nobody ever told me about it and we played all the songs that we intended to play.
En terwijl ik dit lees, krullen mijn mondhoeken richting mijn oren, tot het vel op knappen staat. En het enige dat ik nog kan denken is "Yeah!" & "Het is tijd dat een aantal schrijvers, journalisten, bloggers, enz. hun hoofd in schaamte laten hangen."
Om het volledige stuk van Dylan te lezen, kijk hier.
Dylan kort #711
Morgen, 12 mei, tussen 11 en 12 uur live "de Bob Dylan aantekeningen" op AmsterdamFM met Alja Spaan en ondergetekende.Op 29 mei wordt Dylans 70ste verjaardag in de Sionskerk gevierd. [geen idee waar die kerk staat]
Mr. Tambourine man: seven poems of Bob Dylan; three hallucinations (from altered spaces) door John Corigliano is op cd verschenen.
Bob Dylan in de studio op Showbizzsite.be.
Meer over de festiviteiten in Groningen rond Dylans 70ste verjaardag op de website van Friesch dagblad.
Een bakje vol repeterende onzin: hier.
Dylan kort #710
Met dank aan Paul en Frits voor de recente reacties.
Bob Dylan meest geciteerd door rechters, op PowNed.
De Franse E.P. Subterranean homesick blues op Mijn kleine Louvre.
Joos loves Dylan, op radio 1.
Hoe word ik Dylan-kenner in een nacht? op radio 1 [24 mei].
Bob Dylan meest geciteerd door rechters, op PowNed.
De Franse E.P. Subterranean homesick blues op Mijn kleine Louvre.
Joos loves Dylan, op radio 1.
Hoe word ik Dylan-kenner in een nacht? op radio 1 [24 mei].
Foto's presentatie "de Bob Dylan aantekeningen"
 |
| presentatie de Bob Dylan aantekeningen |
Van meerdere lezers kreeg ik de vraag of de foto's welke gemaakt zijn tijdens de presentatie van de Bob Dylan aantekeningen nog op de blog gepubliceerd worden. Ik heb een aantal foto's in een album in Picasa gezet. Deze foto's kunnen bekeken worden door op bovenstaande foto te klikken.
Dylan kort #709
Met dank aan Paul en Joski voor de recente reacties.
Een recensie van Het evenwicht van Martin Bril op de website van Humo. In dit boek is Dylan veelvuldig te vinden.
Teruggevonden bericht: een recensie van Tell tale signs.
Twitter: hier.
Een citaat uit de Bob Dylan aantekeningen & het eerste noemen van een vierde uitgave - helemaal onderaan het bericht - door Atelier9en40.
Arscene: Ode aan Dylan, op de Zwijger.
Een recensie van Het evenwicht van Martin Bril op de website van Humo. In dit boek is Dylan veelvuldig te vinden.
Teruggevonden bericht: een recensie van Tell tale signs.
Twitter: hier.
Een citaat uit de Bob Dylan aantekeningen & het eerste noemen van een vierde uitgave - helemaal onderaan het bericht - door Atelier9en40.
Arscene: Ode aan Dylan, op de Zwijger.
Girl from the south country - door Frits
She was once a true love of mine.
Bob Dylan heeft het over een verloren liefde van hem, een meisje uit het noorden van het land. Sinds deze week spoken een aantal zinnen van Dylan door mijn hoofd. Waaronder deze zin, maar dan voor een meisje uit het zuiden des lands.
Nog zo'n zin: We never did too much talkin' anyway, but don't think twice, it's allright.
Goodbye is too good a word babe, I'll just say: fare thee well.
Net of ik definitief iets moet afsluiten, een oude liefde de deur moet wijzen. En nee, dat is niet leuk. Maar wel essentieel, belangrijk om verder te kunnen. Er moet een stukje van mij met haar mee verdwijnen. Alsof ik mezelf de hele tijd voor de gek heb gehouden, een rad voor mijn ogen heb gedraaid.
Maar naar mijn idee was zij mijn Queen Mary. Ze verleidde me als een vrouw. Ze vrijde met me als een vrouw. Ze verweet me als een vrouw. Maar ze brak als een meisje – deze week opnieuw, een bevestiging van wat ik al lang wist.
Als ik ooit, veronderstel, aan haar als vriend word voorgesteld, dan heb ik liever niet dat ze vertelt van mijn honger in haar koninkrijk.
Bob Dylan heeft het over een verloren liefde van hem, een meisje uit het noorden van het land. Sinds deze week spoken een aantal zinnen van Dylan door mijn hoofd. Waaronder deze zin, maar dan voor een meisje uit het zuiden des lands.
Nog zo'n zin: We never did too much talkin' anyway, but don't think twice, it's allright.
Goodbye is too good a word babe, I'll just say: fare thee well.
Net of ik definitief iets moet afsluiten, een oude liefde de deur moet wijzen. En nee, dat is niet leuk. Maar wel essentieel, belangrijk om verder te kunnen. Er moet een stukje van mij met haar mee verdwijnen. Alsof ik mezelf de hele tijd voor de gek heb gehouden, een rad voor mijn ogen heb gedraaid.
Maar naar mijn idee was zij mijn Queen Mary. Ze verleidde me als een vrouw. Ze vrijde met me als een vrouw. Ze verweet me als een vrouw. Maar ze brak als een meisje – deze week opnieuw, een bevestiging van wat ik al lang wist.
Als ik ooit, veronderstel, aan haar als vriend word voorgesteld, dan heb ik liever niet dat ze vertelt van mijn honger in haar koninkrijk.
de Bob Dylan aantekeningen
Het is opvallend hoe vaak in gesprekken wordt gewezen op het belang van Dylans muziek voor de ontwikkeling van de popmuziek. Dylan heeft de popmuziek hersens gegeven, om eens een open deur in te trappen.
Dit plat getreden pad zal best een kern van waarheid bevatten, maar is niet van belang.
Ik luister naar Dylans muziek omdat het mij raakt tot in de laatste vezel van mijn lijf, zoals Red river shore.
I did ask (…) what happened to the other two songs one of which, to me, was the best song we recorded [tijdens de sessies voor Time out of mind], ‘Girl From the Red River Shore”
Het interview met Jim Dickinson, waaruit bovenstaand citaat komt, werd afgenomen nog voor Time out of mind in de winkels lag & toen moet al het verlangen zijn ontstaan om Girl from the red river shore – zoals het nummer toen nog heette – te horen. Te vaak heb ik, voor de officiële release in 2008, gelezen dat Red river shore het beste nummer is dat tijdens de sessies voor Time out of mind is opgenomen.
Te vaak gelezen & toch val ik nog steeds stil wanneer ik Red river shore hoor.
Ik heb de behoefte om stil te vallen, nog voor ik de rust kan vinden om de nacht in te gaan.
Ik hoef niet te redetwisten over het historisch belang van Dylans muziek, laat mij maar stilvallen. De nacht wacht wel.
Bovenstaande is een fragment uit de Bob Dylan aantekeningen (uitgeverij Atelier9en40, april 2011)
de Bob Dylan aantekeningen is te koop voor 12,50 euro bij boekhandel Lovink in Lochem, pltenzaak Popeye en boekhandels Feijn en het Keerpunt in Alkmaar. Het boek kan ook rechtstreeks bij de uitgever besteld worden. Om rechtstreeks bij de uitgever te bestellen, kunt u een e-mail sturen naar aljaspaan@planet.nl.
Lezers over de Bob Dylan aantekeningen:
In éen ruk uitgelezen, het Dylan-boekje van Tom Willems. Smakelijk, gepassioneerd verhaal van een eendimensionale fanaticus. Heerlijk.
Ik heb t al 2x gelezen
Uit het voorwoord van de Bob Dylan aantekeningen:
U zult niets van dit boek leren, of het moet te vinden zijn in de details die over de aantekeningen verspreid zijn.
Dit is geen biografie van Bob Dylan, ook bevat dit boek geen interpretaties van zijn songteksten & het is verre van een naslagwerk. Wat dan wel?
De Bob Dylan aantekeningen bevat, zoals de titel al zegt, aantekeningen over Bob Dylan, of liever, aantekeningen over de dagelijkse beslommeringen van een Dylan-liefhebber. Het zijn fragmenten, momentopnamen, bespiegelingen van het moment.
Abonneren op:
Posts (Atom)