Eerder vroeg ik lezers een vlammend betoog te schrijven over Street legal. Voor de eerste twee vlammende betogen, zie hieronder. Hierbij het derde betoog, van Floater (dank!)
Prachtige plaat. De productie was aanvankelijk niet om naar huis te schrijven, maar sinds “Street Legal” in 2003 (opnieuw) werd uitgebracht op remastered hybride SACD klinkt hij behoorlijk goed.
De muziek (geweldige band heeft hij hier!) en de zang zijn van uitzonderlijk hoog niveau. De teksten zijn gecompliceerd en apocalyptisch en niet zelden bitter. Dylan maakt gebruik van verschillende rijmschema's. Sommige nummers bevatten zowel binnenrijm als eindrijm. Er klinkt wanhoop, woede en lust door op nagenoeg elke song. De sfeer is duister en grimmig. De scheiding met Sara dreunt nog hevig na op deze plaat.
Changing Of The Guards is al in gang gezet op het moment dat de eerste klanken tot ons komen. Wat klinkt deze band fris en wat een verschil in stijl vergeleken met de voorganger “Desire”. Muzikaal gezien bevat Changing Of The Guards alle ingrediënten die dit album kenmerken. Het lijkt alsof de achtergrondzangeressen de teksten voor de eerste keer horen. Dit voegt voor mij juist iets toe aan de charme van deze song.
New Pony wist ik pas na verschillende luisterbeurten op waarde te schatten. Dylan zingt dit nummer met een gemene bluesstem zoals we zelden van hem hebben gehoord. Een enorm krachtig nummer met een geweldige saxofoonsolo aan het eind (Steve Douglas).
No Time To Think kwam laatst op mijn iPod voorbij en klonk toen ineens verrassend goed:
Bullets can harm you and death can disarm you
But no, you will not be deceived
Stripped of all virtue as you crawl through the dirt,
You can give but you cannot receive
Eigenlijk kan dit nummer niet. Het refrein is steeds een opsomming van abstracte begrippen die zich helemaal niet lenen voor een popsong. Toch doet hij dit met verve, op een manier zoals alleen Dylan dat kan en op een vreemde manier overtuigt deze waltz (!) wel.
Baby, Stop Crying, Is Your Love In Vain en True Love Tends to Forget zijn stuk voor stuk geweldige meezingers. Lekker om in de auto mee te blèren. We Better Talk This Over vind ik het minste nummer van de plaat en lijkt op een herhaling van zetten.
Señor (Tales of Yankee Power) is voor mij één van de hoogtepunten. Het ademt dezelfde sfeer als veel van de nummers op “Desire”. Sterke tekst ook en duidelijk een favoriet van Dylan. Het is het enige nummer op de plaat dat hij vandaag de dag nog regelmatig live speelt.
Op "Where Are You Tonight?" klinkt Dylan bijna paranoide en lijkt hij ten einde raad. Zijn vlucht naar Born Again Chistianity was in dat licht gezien eigenlijk niet eens onlogisch. Zeer sterke afsluiter!
Hoewel ik “Street Legal” niet beschouw als een meesterwerk vind ik het een sterk album. Zijn stem klinkt hier veelzijdiger en gepassioneerder dan ooit tevoren. Het album markeert het einde van een creatieve opleving die vier jaar ervoor met “Blood On The Tracks” was ingezet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten