Fietsen met Bob Dylan

Na het lezen van de laatste zinnen in Fietsen met Bob Dylan zou ik een laaiend enthousiast stuk over dit boek van Bill Mensema schrijven, zo had ik me voorgenomen. Alleen het idee al, een roman zorgvuldig gecontrueerd rond de mythe dat Dylan in 1995 op de fiets door Groningen heeft gezworven en een kopje koffie heeft gedronken in een afgelegen kroeg in Noordpolderzijl.
Zo'n boek is uniek in de Nederlandse literatuur.
Natuurlijk was er eerder De Leeghwaters van Pim Hofstra al, maar dit boek, dit Fietsen met Bob Dylan zou andere koek zijn. Dit Fietsen met Bob Dylan moest wel zo goed zijn, dat ik alleen maar laaiend enthousiast erover zou kunnen schrijven.
Maar ik kan het niet, ik ben niet laaiend enthousiast.
Helaas.
Met dat 'helaas' wil ik niet suggereren dat het een slecht boek is, alles behalve zelfs, maar het is zeker niet zo goed als ik verwacht had.
Fietsen met Bob Dylan is het net niet.
Het verhaal is aardig, hier en daar wat te geknutseld en voor de hand liggend, al kan ik daar wel mee leven. Bill Mensema blijkt na het lezen van Fietsen met Bob Dylan geen groot schrijver te zijn, te veel trucjes en kunstjes die de eerste honderd bladzijdes nog wel aardig zijn, maar daarna mij beginnen te irriteren. Zoals de woorden van de onverstaanbare Annet, de collega Marc die op een Amerikaanse acteur lijkt, maar waarvan niemand op de achternaam kan komen of de tussen haakjes geplaatste opmerkingen na een alinea. Ze komen te vaak terug om nog grappig te zijn.
Daar staat tegenover dat actuele zaken als het rookverbod in de horeca en de crisis bijzonder geraffineerd in het verhaal zijn verweven. En ook de e-mails van Koos die hoofdpersoon Bill ontvangt zijn scherp getroffen.
Wanneer Mensema over Dylan schrijft, is dat zeker aardig en beter dan hoe Dylan vaak in de Nederlandse literatuur wordt neergezet. Van mij hadden de beschrijvingen van de concerten in Hamburg en Groningen wel uitvoeriger gemogen. Deze korte beschrijven zijn soms scherp, soms ook schurken ze tegen het cliché aan [Dylan zingt onverstaanbaar, om er eens één te noemen].
En nu ik toch aan het zeuren ben, het nummer heet Idiot wind en niet The idiot wind zoals twee keer in het boek staat.
De laatste paar bladzijdes - de fictieve ontmoeting met Bob Dylan - zijn het beste wat dit boek te bieden heeft. Het is scherp geschreven, Mensema weet Dylan in deze bladzijdes tot leven te roepen, wat ik bijzonder knap vind. Het is jammer dat daarvoor de irritatie over de te vaak herhaalde grappen mij mijn enthousiasme over Fietsen met Bob Dylan al heeft ontnomen.
Desalniettemin kan ik Fietsen met Bob Dylan, vooral vanwege die laatste paar bladzijdes, aanraden. Fietsen met Bob Dylan is geen goed boek, maar aardig, zeker als je van de muziek van Bob Dylan houdt.

Heb je een andere [of dezelfde] mening over Fietsen met Bob Dylan? Schrijf het op, stuur het mij [tom_dylan@hotmail.com] en ik zal het het plaatsen.