Twee dagen geleden viel Christmas in the heart door mijn brievenbus, pas vanavond heb ik de tijd gevonden om de cd daadwerkelijk in de speler te schuiven.
Al weken heb ik jeuk over het gehele lichaam bij de gedachte aan een kerstplaat van Dylan, een jeuk die alleen maar sterker is geworden naar het beluisteren van de fragmenten van de vijftien songs die te samen Christmas in the heart vormen op de website van Amazon.
De fragmenten zaten vol koortjes, jeuk!
Ik zie niet snel tegen iets op, maar na het beluisteren van de fragmenten zag ik echt op tegen het moment waarop ik iets 'zinnigs' over Christmas in the heart zou moeten zeggen. Ik zou het niet gelijk een knoop in mijn maag willen noemen, maar een knoopje toch zeker wel.
Het is zestien oktober, nog ruim twee maanden voor de kerstellende weer op het programma staat. De regen en de wind slaan tegen de ramen. Ik moet er aan geloven. Ik schuif Christmas in the heart in de speler op een moment dat mijn vrouw en kinderen niet in de kamer zijn, dit moet ik alleen verwerken. Een last die ik alleen moet dragen.
En tijdens het luisteren maak ik aantekeningen, steekwoorden, omdat ik weet dat er een moment komt dat ik achter mijn computer ga zitten om die vernietigende recensie te schrijven.
Na het beluisteren van driekwart van Christmas in the heart staat er vooral vaak 'herinnering' tussen de steekwoorden. Herinnering aan de Katholieke basisschool, aan de kerstplaten in het ouderlijk huis die een keer per jaar uit de hoes gehaald werden. Herinnering aan het kerkoor waar ik als jochie van een jaar of zes, zeven een blauwe maandag in gezongen heb.
En tussendoor kijk ik -tig keer naar buiten in de hoop dat de sneeuw valt.
Do you hear what I hear?, Winter wonderland, Little drummer boy, O' come all ye faithful en bovenal Hark the Herald angels sing drijven op herinnering mijn oren binnen.
Christmas in the heart is een nostalgische plaat die ik voor het eerst hoor.
En nog nooit hebben deze nummers zo goed geklonken.
Die gebarsten stem is niet zozeer kwetsbaar, als wel maakt die gebarsten stem mij, de luisteraar, kwetsbaar.
De opgeroepen herinnering is soms pijnlijk, soms bijna teder. Altijd persoonlijk. Ik kan mijzelf niet uitschakelen tijdens het luisteren naar Christmas in the heart.
Mijn god, wat heb ik de pest aan kerstmuziek!
En toch hoor ik mezelf neuriën, Hark the Herald angels sing, Little drummer boy.
Het zweet breekt me uit tijdens het luisteren naar de schoonheid van The christmas blues en het swingende Must be Santa.
Dit kan ik toch geen lekkere muziek vinden, dit is een kerstcd!
Aaaaah, die mondharmonica in The christmas blues, een paar seconden, reden genoeg om deze plaat aan te schaffen. En, goddank, The christmas blues moet het zonder koortje stellen.
Waarom die gruwelijke koortjes te pas en te onpas?
Waarom deze kwelling?
Zonder die koortjes had ik bijna de loftrompet kunnen blazen over Christmas in the heart. En toch, waarom staan de tranen achter mijn ogen terwijl Dylan O' come all ye faithful zingt? Het is alleen maar herinnering.
Christmas in the heart scheurt mij in tweeën, ik heb de pest aan deze schitterende kerstplaat. Zei ik schitterend? Ja schitterend in Do you hear what I hear, in The christmas blues, in O' Come all ye faithful, Must be Santa, in Hark the Herald angels sing, in Little drummer boy.
Have yourself a merry little Christmas vind ik afschuwelijk en dat zal ook nooit veranderen. The first noel vind ik tenenkrommend, daar wil ik niet eens meer over nadenken.
Maar ook Must be Santa staat op Christmas in the heart.
Hoe kan ik nog iets zinnigs over Christmas in the heart zeggen? Dit is te afschuwelijk in zijn schoonheid, dit is te veel nooit gehoorde herinnering om nog met nieuwe oren te kunnen luisteren.
Christmas in the heart is de tweede of derde kerstcd die ik in dit leven koop en de eerste kerstcd die ik niet na een half nummer al spuugzat ben.
Christmas in the heart krijgt van mij, als Dylanplaat, slechts twee van vijf sterren, maar met Christmas in the heart heb ik eindelijk een cd om de kerstdagen dragelijk te maken. Als kerstcd krijgt Christmas in the heart vier van de vijf sterren.
Mag ik Christmas in the heart nu weer opbergen?
1 opmerking:
lieve schat, ik had / heb precies hetzelfde, ik zag dylan naast me staan in het witte kerkje te St.P waar mijn vader op de voorste bank zat, ik wilde niet huilen om het gezamenlijk zingen maar ik vond het zo mooi, ik deed niet mee maar ik wilde wel.....
ik had je al rond zien lopen en het juiste moment zien kiezen.....en net als jij zag ik de sneeuw
en ik dacht: ik schrijf geen recensie :-)
Een reactie posten