In 1995 bedacht zijn [Townes van Zandt's] oude leerling [Steve] Earle bijvoorbeeld een daverende quote ter promotie van een van zijn platen: 'Townes van Zandt is the best songwriter in the whole world, and I'll stand on Bob Dylan's coffee table in my cowboy boots and say that.' De reactie van de bewierookte: 'Ik heb de bodyguards van Bob Dylan ontmoet, en als Steve Earle denkt dat hij op de salontafel van Bob Dylan kan klimmen, dan vergist hij zich deerlijk.'
(Dirk-Jan Arensman in VPRO gids #44; 2009)
Die politieke teksten zijn nog net zo waar als toen: er is een oorlog gaande en er wordt over gelogen. Ik had daar altijd een meningsverschil over met Dylan. Die zei: Phil Ochs is geen muziek, dat is journalistiek. Dat houdt geen stand. Dat vond hij van Pete La Farge ook. Nu zijn we het eens: hij heeft La Farge gebruikt in zijn film met Scorcese [No direction home]. Typisch Bob, hè, altijd de dief. Maar ja, T.S. Elliot zei al: 'slechte dichters imiteren, goede dichters stelen'.
(Eric Anderson in NRC Handelsblad 17/02/2006)
Dylan - een voorbeeld voor beeldende kunstenaar? op Life's a coconut.
Sonja legt Angèle uit dat Christmas in the heart helemaal niet zo slecht is, door Jan Mertens.
13 januari 1965 - op zoek naar California
Op 13 januari 1965 begon Dylan aan de opnames voor het album Bringing it all back home. Niet één van de nummers die tijdens deze sessie werden opgenomen, kwam uiteindelijk op Bringing it all back home terecht. Een (groot) aantal van de tijdens deze sessie opgenomen nummers, kwam uiteindelijk op andere Dylan-releases terecht, vaak nadat de opnames al jaren onder verzamelaars circuleerden. Tijdens deze sessie nam Dylan zonder back-up muzikanten op.
Ik heb altijd al een zwak gehad voor de op 13 januari 1965 opgenomen nummers, voor zover ik ze ken. In een ideale wereld zou Sony deze sessie in z'n geheel op cd uitbrengen.
Er zijn nog wel wat onduidelijkheden over deze sessie, dit is een poging om een en ander op een rijtje te zetten.
Aan de hand van informatie van Michael Krogsgaard zou de recording sheet voor deze sessie er ongeveer zo uit moeten zien:
01. CO 85270 take 1 (incl.) Dime store
02. CO 85270 take 2 Dime store
03. CO 85271 take 1 Bank account blues
04. CO 85272 take 1 It's all over now, baby blue
05. CO 85273 take 1 (incl.) B. Dylan's later dream
06. CO 85273 take 2 B. Dylan's later dream
07. CO 85274 take 1 Worse than money
08. CO 85275 take 1 Subterranean homesick blues #10
09. CO 85276 take 1 Barbwire
10. CO 85277 take 1On the road again
11. CO 85278 take 1 Alcatraz to the 5th power
12. CO 85279 take 1 You gotta go
13. CO 85279 take 1 (addition) You gotta go
14. CO 85280 take 1 Bending down on my stomick lookin' west
15. CO 85270 take 3 Love minus zero / no limit
16. CO 85274 take 2 She belongs to me
17. CO 85281 take 1 (incl.) Tune X
18. CO 85281 take 2 Tune X
Om zaken nog wat ingewikkelder te maken staat op de tapebox bij # 9 Sitting on a barbed wire fence en op de copyright card Outlaw blues.
Bij # 17 en 18 staat op één tapebox Key to the highway en op een andere Outlaw blues.
Veel van bovenstaande titels zullen niet bekend voorkomen, vaak gaat het om werktitels. Krogsgaard geeft dan ook een nieuwe lijst met bekendere titels:
01. Love minus zero / no limit
02. Love minus zero / no limit
03. I'll keep it with mine
04. It's all over now, baby blue
05. Bob Dylan's 115th dream
06. Bob Dylan's 115th dream
07. She belongs to me
08. Subterranean homesick blues
09. Sitting on a barbed wire fence
10. On the road again
11. Farewell Angelina
12. If you gotta go, go now
13. If you gotta go, go now
14. Bending down on my stomick lookin' west
15. Love minus zero / no limit
16. She belongs to me
17. Outlaw blues
18. Outlaw blues
Met uitzondering van Bending down on my stomick lookin' west zijn dit allemaal bekende titels. Maar deze lijst roept ook vragen op. Waar is het binnenkort op de soundtrack van NCIS te verschijnen nummer California? En wat doet Sitting on a barbed wire fence hier? Dat is toch een outtake van Highway 61 revisited?
Eerst maar eens even de incomplete takes er tussen uit halen, achter de officieel uitgebrachte nummers de albumtitel en de in circulatie zijnde tracks in vet weergeven:
02. Love minus zero / no limit
03. I'll keep it with mine [Biograph]
04. It's all over now, baby blue [The Bootleg series vol. 7]
06. Bob Dylan's 115th dream
07. She belongs to me
08. Subterranean homesick blues [The Bootleg series vol. 2]
09. Sitting on a barbed wire fence
10. On the road again
11. Farewell Angelina [The Bootleg series vol. 2]
12. If you gotta go, go now
14. Bending down on my stomick lookin' west [als You don't have to do that]
15. Love minus zero / no limit
16. She belongs to me
18. Outlaw blues [i-tunes 2005]
Maar dan blijf ik nog zitten met het probleem waar California is. Volgens Olof Björner is #18 in circulatie onder de titel California. Stel dat Björner gelijk heeft, welke take van Outlaw blues werd dan in 2005 via i-tunes aangeboden?
Het blijft uiteindelijk altijd giswerk, maar ik denk dat achter de titel Sitting on a barbed wire fence eigenlijk California schuil gaat. Volgens de copyright card is # 9 Outlaw blues en California is een vroege versie van Outlaw blues.
Maar dan, het blijft giswerk.
Ik heb altijd al een zwak gehad voor de op 13 januari 1965 opgenomen nummers, voor zover ik ze ken. In een ideale wereld zou Sony deze sessie in z'n geheel op cd uitbrengen.
Er zijn nog wel wat onduidelijkheden over deze sessie, dit is een poging om een en ander op een rijtje te zetten.
Aan de hand van informatie van Michael Krogsgaard zou de recording sheet voor deze sessie er ongeveer zo uit moeten zien:
01. CO 85270 take 1 (incl.) Dime store
02. CO 85270 take 2 Dime store
03. CO 85271 take 1 Bank account blues
04. CO 85272 take 1 It's all over now, baby blue
05. CO 85273 take 1 (incl.) B. Dylan's later dream
06. CO 85273 take 2 B. Dylan's later dream
07. CO 85274 take 1 Worse than money
08. CO 85275 take 1 Subterranean homesick blues #10
09. CO 85276 take 1 Barbwire
10. CO 85277 take 1On the road again
11. CO 85278 take 1 Alcatraz to the 5th power
12. CO 85279 take 1 You gotta go
13. CO 85279 take 1 (addition) You gotta go
14. CO 85280 take 1 Bending down on my stomick lookin' west
15. CO 85270 take 3 Love minus zero / no limit
16. CO 85274 take 2 She belongs to me
17. CO 85281 take 1 (incl.) Tune X
18. CO 85281 take 2 Tune X
Om zaken nog wat ingewikkelder te maken staat op de tapebox bij # 9 Sitting on a barbed wire fence en op de copyright card Outlaw blues.
Bij # 17 en 18 staat op één tapebox Key to the highway en op een andere Outlaw blues.
Veel van bovenstaande titels zullen niet bekend voorkomen, vaak gaat het om werktitels. Krogsgaard geeft dan ook een nieuwe lijst met bekendere titels:
01. Love minus zero / no limit
02. Love minus zero / no limit
03. I'll keep it with mine
04. It's all over now, baby blue
05. Bob Dylan's 115th dream
06. Bob Dylan's 115th dream
07. She belongs to me
08. Subterranean homesick blues
09. Sitting on a barbed wire fence
10. On the road again
11. Farewell Angelina
12. If you gotta go, go now
13. If you gotta go, go now
14. Bending down on my stomick lookin' west
15. Love minus zero / no limit
16. She belongs to me
17. Outlaw blues
18. Outlaw blues
Met uitzondering van Bending down on my stomick lookin' west zijn dit allemaal bekende titels. Maar deze lijst roept ook vragen op. Waar is het binnenkort op de soundtrack van NCIS te verschijnen nummer California? En wat doet Sitting on a barbed wire fence hier? Dat is toch een outtake van Highway 61 revisited?
Eerst maar eens even de incomplete takes er tussen uit halen, achter de officieel uitgebrachte nummers de albumtitel en de in circulatie zijnde tracks in vet weergeven:
02. Love minus zero / no limit
03. I'll keep it with mine [Biograph]
04. It's all over now, baby blue [The Bootleg series vol. 7]
06. Bob Dylan's 115th dream
07. She belongs to me
08. Subterranean homesick blues [The Bootleg series vol. 2]
09. Sitting on a barbed wire fence
10. On the road again
11. Farewell Angelina [The Bootleg series vol. 2]
12. If you gotta go, go now
14. Bending down on my stomick lookin' west [als You don't have to do that]
15. Love minus zero / no limit
16. She belongs to me
18. Outlaw blues [i-tunes 2005]
Maar dan blijf ik nog zitten met het probleem waar California is. Volgens Olof Björner is #18 in circulatie onder de titel California. Stel dat Björner gelijk heeft, welke take van Outlaw blues werd dan in 2005 via i-tunes aangeboden?
Het blijft uiteindelijk altijd giswerk, maar ik denk dat achter de titel Sitting on a barbed wire fence eigenlijk California schuil gaat. Volgens de copyright card is # 9 Outlaw blues en California is een vroege versie van Outlaw blues.
Maar dan, het blijft giswerk.
Dylan kort #281
Cartoon: Dylan als geit [niet héél sterk].
Christmas in the heart is in de derde week gezakt naar #62 in de Nederlandse album top 100.
Het boek Vinylfanaten ligt bij de Slegte in de uitverkoop.
Vandaag 45 jaar geleden trad Dylan op in The Philharmonic hall in New York, dit concert werd in 2004 officieel uitgegeven als deel 6 van The Bootleg series.
setlist 30 oktober 2009:
01. Leopard-skin pill-box hat
02. The man in me
03. High water (for Charley Patton)
04. Sugar baby
05. Rollin' and tumblin'
06. Every grain of sand
07. Cold irons bound
08. Spirit on the water
09. Honest with me
10. Po' boy
11. Highway 61 revisited
12. Nettie Moore
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower
aanvullingen 15:15 uur
Teruggevonden: Recensie Rotterdam 28/10/2005.
Portret van Bob Dylan door Titus Nolte.
Christmas in the heart is in de derde week gezakt naar #62 in de Nederlandse album top 100.
Het boek Vinylfanaten ligt bij de Slegte in de uitverkoop.
Vandaag 45 jaar geleden trad Dylan op in The Philharmonic hall in New York, dit concert werd in 2004 officieel uitgegeven als deel 6 van The Bootleg series.
setlist 30 oktober 2009:
01. Leopard-skin pill-box hat
02. The man in me
03. High water (for Charley Patton)
04. Sugar baby
05. Rollin' and tumblin'
06. Every grain of sand
07. Cold irons bound
08. Spirit on the water
09. Honest with me
10. Po' boy
11. Highway 61 revisited
12. Nettie Moore
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower
aanvullingen 15:15 uur
Teruggevonden: Recensie Rotterdam 28/10/2005.
Portret van Bob Dylan door Titus Nolte.
Dylan kort #280
Het internet heeft vandaag niets, maar dan ook niets te bieden m.b.t. Dylan, alleen de setlist van gisteravond:
01. Watching the river flow
02. Girl of the north country
03. Beyond here lies nothin'
04. Just like a woman
05. The levee's gonna break
06. I feel a change comin' on
07. Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again
08. My wife's home town
09. Tweedle dee & tweedle dum
10. Workingman's blues #2
11. Highway 61 revisited
12. Ain't talkin'
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower
Voor de documentaire The People speak heeft Dylan twee nummers van Woody Guthrie opgenomen, te weten Vigilante man en Do re mi. De documentaire zal voor het eerst op 13 december op de Amerikaanse televisie uitgezonden worden, er is mij nog niets bekend over een eventuele uitzending op de Nederlandse tv en / of een release op dvd.
Als onderdeel van het project The People speak zullen een aantal video's online te bekijken zijn. Of bij deze video's Dylan's uitvoering van Vigilante man zit, is nog niet duidelijk. (Informatie van de website van Isis)
Meer dan een jaar na publikatie van een bericht over Ton Vincent en de aanschaf van Writings & drawings op deze blog, vindt Ton Vincent - door toeval? - dit bericht en laat hij een reactie achter.
In een e-mail schrijft Alja Spaan over haar radiouitzending, over Flakes van Frank Zappa. Flakes bevat een (geslaagde) parodie op Dylan. Ze schrijft: Ik heb je wel eens verteld, meen ik dat die persiflage het eerste was dat ik van Zappa hoorde. Verder schrijft ze over toeval, of was dat in een mailtje daarvoor? Ik weet het niet meer.
Hoe dan ook, het eerste dat ik ooit van Zappa hoorde was.... Flakes, met die geslaagde parodie.
In Dylan kort #279 maakte ik melding van het schrijven aan een stuk over het album Shot of love, hieronder een fragment van ruim vijfhonderd wooorden uit het stuk van bijna zevenduizend woorden, een fragment over het titelnummer:
Het album begint met de titeltrack. Als de naald op het vinyl is gezakt, is het eerste geluid een aanslag op de gitaar. Daarna zingt Dylan, muzikaal op de hielen gezeten door de achtergrondzangeressen, twee maal de regel I need a shot of love a capella. Pas dan barst Shot of love echt los. Het geluid dat Dylan en consorten produceren heeft nog het meest weg van de ongepolijste geldingsdrang die men zou verwachten te horen in de oefenruimte van een jong bandje. Het geluid van Shot of love is losjes, zo losjes da het klinkt alsof het album live is opgenomen. Geen overdubs, geen mix. En dat blijft zo tot en met Trouble op kant B. Alleen het laatste nummer, van het album, Every grain of sand, klinkt gladder, minder ruw dan de rest van het album. Daarover later meer, terug naar het eerste nummer, naar Shot of love.
Het nummer begint als een lijstje, de eerste vier regels beginnen allen met I don't need a shot of … waarna, haast als antwoord, Dylan de regel van het refrein zingt:
I need a shot of love
De 'ik' uit Shot of love kijkt om zich heen, en wat hij ziet maakt hem bang, ziek of zal uiteindelijk zelfs zijn dood betekenen. Luister maar:
Doctor, can you hear me? I need some Medicaid.
I seen the kingdoms of the world and it's makin' me feel afraid.
What I got ain't painful, it's just bound to kill me dead
Like the men that followed Jesus when they put a price upon His head.
De 'ik' uit Shot of love doet mij nog het meest denken aan aangeschoten wild en het enige dat hem nog kan redden is een Shot of love. Met 'wijsheden' als de beste verdediging is de aanval en een oog om een oog, een tand om een tand in het achterhoofd, zou je denken dat de 'ik' wel terug zal slaan, maar wie dat denkt komt bedrogen uit.
Niet dat de 'ik' in navolging van Jezus zijn belager de andere wang toekeert, al is zijn roep om een Shot of love niet ver verwijderd van het gebaar van Jezus naar zijn belager:
Why would I want to take your life?
You've only murdered my father, raped his wife,
Tattooed my babies with a poison pen,
Mocked my God, humiliated my friends.
I need a shot of love, I need a shot of love.
Alleen met liefde kan de haat te lijf gegaan worden, zo lijkt de 'ik' te willen zeggen. Maar naarmate de song vordert, komt de twijfel over het eigen handelen bij de 'ik' naar boven drijven. Hoe sterk moet een mens zijn om haat niet met haat te willen vergelden?
En vroeg of laat gaat een mens aan zijn keuzes twijfelen, zo ook de 'ik' uit Shot of love:
There's a man that hates me and he's swift, smooth and near,
Am I supposed to set back and wait until he's here?
en misschien wel vooral de laatste regel van het laatste couplet:
My conscience is beginning to bother me today.
Ieder mens heeft zijn breekpunt.
01. Watching the river flow
02. Girl of the north country
03. Beyond here lies nothin'
04. Just like a woman
05. The levee's gonna break
06. I feel a change comin' on
07. Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again
08. My wife's home town
09. Tweedle dee & tweedle dum
10. Workingman's blues #2
11. Highway 61 revisited
12. Ain't talkin'
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower
Voor de documentaire The People speak heeft Dylan twee nummers van Woody Guthrie opgenomen, te weten Vigilante man en Do re mi. De documentaire zal voor het eerst op 13 december op de Amerikaanse televisie uitgezonden worden, er is mij nog niets bekend over een eventuele uitzending op de Nederlandse tv en / of een release op dvd.
Als onderdeel van het project The People speak zullen een aantal video's online te bekijken zijn. Of bij deze video's Dylan's uitvoering van Vigilante man zit, is nog niet duidelijk. (Informatie van de website van Isis)
Meer dan een jaar na publikatie van een bericht over Ton Vincent en de aanschaf van Writings & drawings op deze blog, vindt Ton Vincent - door toeval? - dit bericht en laat hij een reactie achter.
In een e-mail schrijft Alja Spaan over haar radiouitzending, over Flakes van Frank Zappa. Flakes bevat een (geslaagde) parodie op Dylan. Ze schrijft: Ik heb je wel eens verteld, meen ik dat die persiflage het eerste was dat ik van Zappa hoorde. Verder schrijft ze over toeval, of was dat in een mailtje daarvoor? Ik weet het niet meer.
Hoe dan ook, het eerste dat ik ooit van Zappa hoorde was.... Flakes, met die geslaagde parodie.
In Dylan kort #279 maakte ik melding van het schrijven aan een stuk over het album Shot of love, hieronder een fragment van ruim vijfhonderd wooorden uit het stuk van bijna zevenduizend woorden, een fragment over het titelnummer:
Het album begint met de titeltrack. Als de naald op het vinyl is gezakt, is het eerste geluid een aanslag op de gitaar. Daarna zingt Dylan, muzikaal op de hielen gezeten door de achtergrondzangeressen, twee maal de regel I need a shot of love a capella. Pas dan barst Shot of love echt los. Het geluid dat Dylan en consorten produceren heeft nog het meest weg van de ongepolijste geldingsdrang die men zou verwachten te horen in de oefenruimte van een jong bandje. Het geluid van Shot of love is losjes, zo losjes da het klinkt alsof het album live is opgenomen. Geen overdubs, geen mix. En dat blijft zo tot en met Trouble op kant B. Alleen het laatste nummer, van het album, Every grain of sand, klinkt gladder, minder ruw dan de rest van het album. Daarover later meer, terug naar het eerste nummer, naar Shot of love.
Het nummer begint als een lijstje, de eerste vier regels beginnen allen met I don't need a shot of … waarna, haast als antwoord, Dylan de regel van het refrein zingt:
I need a shot of love
De 'ik' uit Shot of love kijkt om zich heen, en wat hij ziet maakt hem bang, ziek of zal uiteindelijk zelfs zijn dood betekenen. Luister maar:
Doctor, can you hear me? I need some Medicaid.
I seen the kingdoms of the world and it's makin' me feel afraid.
What I got ain't painful, it's just bound to kill me dead
Like the men that followed Jesus when they put a price upon His head.
De 'ik' uit Shot of love doet mij nog het meest denken aan aangeschoten wild en het enige dat hem nog kan redden is een Shot of love. Met 'wijsheden' als de beste verdediging is de aanval en een oog om een oog, een tand om een tand in het achterhoofd, zou je denken dat de 'ik' wel terug zal slaan, maar wie dat denkt komt bedrogen uit.
Niet dat de 'ik' in navolging van Jezus zijn belager de andere wang toekeert, al is zijn roep om een Shot of love niet ver verwijderd van het gebaar van Jezus naar zijn belager:
Why would I want to take your life?
You've only murdered my father, raped his wife,
Tattooed my babies with a poison pen,
Mocked my God, humiliated my friends.
I need a shot of love, I need a shot of love.
Alleen met liefde kan de haat te lijf gegaan worden, zo lijkt de 'ik' te willen zeggen. Maar naarmate de song vordert, komt de twijfel over het eigen handelen bij de 'ik' naar boven drijven. Hoe sterk moet een mens zijn om haat niet met haat te willen vergelden?
En vroeg of laat gaat een mens aan zijn keuzes twijfelen, zo ook de 'ik' uit Shot of love:
There's a man that hates me and he's swift, smooth and near,
Am I supposed to set back and wait until he's here?
en misschien wel vooral de laatste regel van het laatste couplet:
My conscience is beginning to bother me today.
Ieder mens heeft zijn breekpunt.
Dylan kort #279
Anneke Ruys over Christmas in the heart.
John Irving hoort Shelter from the storm in de auto. Ik geef u toeval :-))
Ik ben al een paar dagen, niet alle dagen even fanatiek, maar toch, aan het schrijven aan een stuk over het album Shot of love. Daarvoor beluister ik het album (uiteraard) keer op keer intensief en steeds weer herontdek ik de schoonheid van 'ondergeschoven kindjes' als Property of Jesus en Lenny Bruce. Naast het album zelf, luister ik natuurlijk ook naar b-kantjes van singles, outtakes en live-versies. Van die laatste, live-versies, zijn er eigenlijk maar twee: Heart of mine op Biograph en Dead man, dead man op de cd-single van Everything is broken. Beide opnames zijn van het concert in New Orleans van 10 november 1981. Beide behoren, naar mijn smaak, tot de beste officieel uitgebrachte live-opnames van Dylan.
Platenmaatschappij Sony heeft het complete concert van 10 november 1981, gemixt (door Daniel Lanois) en al, in de kluis liggen.
Als er nou één concert is waarvan ik graag een officiële release zou zien, dan is het dit concert. Het zou zo als deel van The Bootleg series uitgegeven kunnen worden.
Bij voorkeur zo snel mogelijk.
setlist 10 november 1981:
01. Gotta serve somebody
02. I believe in you
03. Like a rolling stone
04. I want you
05. Man gave names to all the animals
06. Maggie's farm
07. Girl from the north country
08. Ballad of a thin man
09. Heart of mine
10. Simple twist of fate
11. All along the watchtower
12. I'll be your baby tonight
13. Forever young
14. Gamblin' man
15. The times they are a-changin'
16. A hard rain's a-gonna fall
17. Watered-down love
18. Shot of love
19. Masters of war
20. Just like a woman
21. Thief on the cross
22. Dead man, dead man
23. When you gonna wake up
24. In the garden
(encore)
25. Blowin' in the wind
26. It's alright, ma (I'm only bleeding)
27. It ain't me, babe
28. Knockin' on heaven's door
John Irving hoort Shelter from the storm in de auto. Ik geef u toeval :-))
Ik ben al een paar dagen, niet alle dagen even fanatiek, maar toch, aan het schrijven aan een stuk over het album Shot of love. Daarvoor beluister ik het album (uiteraard) keer op keer intensief en steeds weer herontdek ik de schoonheid van 'ondergeschoven kindjes' als Property of Jesus en Lenny Bruce. Naast het album zelf, luister ik natuurlijk ook naar b-kantjes van singles, outtakes en live-versies. Van die laatste, live-versies, zijn er eigenlijk maar twee: Heart of mine op Biograph en Dead man, dead man op de cd-single van Everything is broken. Beide opnames zijn van het concert in New Orleans van 10 november 1981. Beide behoren, naar mijn smaak, tot de beste officieel uitgebrachte live-opnames van Dylan.
Platenmaatschappij Sony heeft het complete concert van 10 november 1981, gemixt (door Daniel Lanois) en al, in de kluis liggen.
Als er nou één concert is waarvan ik graag een officiële release zou zien, dan is het dit concert. Het zou zo als deel van The Bootleg series uitgegeven kunnen worden.
Bij voorkeur zo snel mogelijk.
setlist 10 november 1981:
01. Gotta serve somebody
02. I believe in you
03. Like a rolling stone
04. I want you
05. Man gave names to all the animals
06. Maggie's farm
07. Girl from the north country
08. Ballad of a thin man
09. Heart of mine
10. Simple twist of fate
11. All along the watchtower
12. I'll be your baby tonight
13. Forever young
14. Gamblin' man
15. The times they are a-changin'
16. A hard rain's a-gonna fall
17. Watered-down love
18. Shot of love
19. Masters of war
20. Just like a woman
21. Thief on the cross
22. Dead man, dead man
23. When you gonna wake up
24. In the garden
(encore)
25. Blowin' in the wind
26. It's alright, ma (I'm only bleeding)
27. It ain't me, babe
28. Knockin' on heaven's door
Dylan kort #278
Alleerst: vergeet niet de bijdragen van o.a. Alja Spaan en Floater over Street legal hieronder te lezen.
Frits over Gonna change my way of thinking.
The Mighty Quinn in de cover en het origineel op de site van Rogier van Diesfeldt.
Korbijn over Christmas in the heart.
setlist 27 oktober 2009:
01. Cat's in the well
02. Don't think twice, it's all right
03. Lonesome day blues
04. It's all over now, baby blue
05. Cold irons bound
06. Under the red sky
07. Summer days
08. If you ever go to Houston
09. Honest with me
10. Masters of war
11. Highway 61 revisited
12. Ain't talkin'
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower
Frits over Gonna change my way of thinking.
The Mighty Quinn in de cover en het origineel op de site van Rogier van Diesfeldt.
Korbijn over Christmas in the heart.
01. Cat's in the well
02. Don't think twice, it's all right
03. Lonesome day blues
04. It's all over now, baby blue
05. Cold irons bound
06. Under the red sky
07. Summer days
08. If you ever go to Houston
09. Honest with me
10. Masters of war
11. Highway 61 revisited
12. Ain't talkin'
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower
Street legal door Floater
Eerder vroeg ik lezers een vlammend betoog te schrijven over Street legal. Voor de eerste twee vlammende betogen, zie hieronder. Hierbij het derde betoog, van Floater (dank!)
Prachtige plaat. De productie was aanvankelijk niet om naar huis te schrijven, maar sinds “Street Legal” in 2003 (opnieuw) werd uitgebracht op remastered hybride SACD klinkt hij behoorlijk goed.
De muziek (geweldige band heeft hij hier!) en de zang zijn van uitzonderlijk hoog niveau. De teksten zijn gecompliceerd en apocalyptisch en niet zelden bitter. Dylan maakt gebruik van verschillende rijmschema's. Sommige nummers bevatten zowel binnenrijm als eindrijm. Er klinkt wanhoop, woede en lust door op nagenoeg elke song. De sfeer is duister en grimmig. De scheiding met Sara dreunt nog hevig na op deze plaat.
Changing Of The Guards is al in gang gezet op het moment dat de eerste klanken tot ons komen. Wat klinkt deze band fris en wat een verschil in stijl vergeleken met de voorganger “Desire”. Muzikaal gezien bevat Changing Of The Guards alle ingrediënten die dit album kenmerken. Het lijkt alsof de achtergrondzangeressen de teksten voor de eerste keer horen. Dit voegt voor mij juist iets toe aan de charme van deze song.
New Pony wist ik pas na verschillende luisterbeurten op waarde te schatten. Dylan zingt dit nummer met een gemene bluesstem zoals we zelden van hem hebben gehoord. Een enorm krachtig nummer met een geweldige saxofoonsolo aan het eind (Steve Douglas).
No Time To Think kwam laatst op mijn iPod voorbij en klonk toen ineens verrassend goed:
Bullets can harm you and death can disarm you
But no, you will not be deceived
Stripped of all virtue as you crawl through the dirt,
You can give but you cannot receive
Eigenlijk kan dit nummer niet. Het refrein is steeds een opsomming van abstracte begrippen die zich helemaal niet lenen voor een popsong. Toch doet hij dit met verve, op een manier zoals alleen Dylan dat kan en op een vreemde manier overtuigt deze waltz (!) wel.
Baby, Stop Crying, Is Your Love In Vain en True Love Tends to Forget zijn stuk voor stuk geweldige meezingers. Lekker om in de auto mee te blèren. We Better Talk This Over vind ik het minste nummer van de plaat en lijkt op een herhaling van zetten.
Señor (Tales of Yankee Power) is voor mij één van de hoogtepunten. Het ademt dezelfde sfeer als veel van de nummers op “Desire”. Sterke tekst ook en duidelijk een favoriet van Dylan. Het is het enige nummer op de plaat dat hij vandaag de dag nog regelmatig live speelt.
Op "Where Are You Tonight?" klinkt Dylan bijna paranoide en lijkt hij ten einde raad. Zijn vlucht naar Born Again Chistianity was in dat licht gezien eigenlijk niet eens onlogisch. Zeer sterke afsluiter!
Hoewel ik “Street Legal” niet beschouw als een meesterwerk vind ik het een sterk album. Zijn stem klinkt hier veelzijdiger en gepassioneerder dan ooit tevoren. Het album markeert het einde van een creatieve opleving die vier jaar ervoor met “Blood On The Tracks” was ingezet.
Prachtige plaat. De productie was aanvankelijk niet om naar huis te schrijven, maar sinds “Street Legal” in 2003 (opnieuw) werd uitgebracht op remastered hybride SACD klinkt hij behoorlijk goed.
De muziek (geweldige band heeft hij hier!) en de zang zijn van uitzonderlijk hoog niveau. De teksten zijn gecompliceerd en apocalyptisch en niet zelden bitter. Dylan maakt gebruik van verschillende rijmschema's. Sommige nummers bevatten zowel binnenrijm als eindrijm. Er klinkt wanhoop, woede en lust door op nagenoeg elke song. De sfeer is duister en grimmig. De scheiding met Sara dreunt nog hevig na op deze plaat.
Changing Of The Guards is al in gang gezet op het moment dat de eerste klanken tot ons komen. Wat klinkt deze band fris en wat een verschil in stijl vergeleken met de voorganger “Desire”. Muzikaal gezien bevat Changing Of The Guards alle ingrediënten die dit album kenmerken. Het lijkt alsof de achtergrondzangeressen de teksten voor de eerste keer horen. Dit voegt voor mij juist iets toe aan de charme van deze song.
New Pony wist ik pas na verschillende luisterbeurten op waarde te schatten. Dylan zingt dit nummer met een gemene bluesstem zoals we zelden van hem hebben gehoord. Een enorm krachtig nummer met een geweldige saxofoonsolo aan het eind (Steve Douglas).
No Time To Think kwam laatst op mijn iPod voorbij en klonk toen ineens verrassend goed:
Bullets can harm you and death can disarm you
But no, you will not be deceived
Stripped of all virtue as you crawl through the dirt,
You can give but you cannot receive
Eigenlijk kan dit nummer niet. Het refrein is steeds een opsomming van abstracte begrippen die zich helemaal niet lenen voor een popsong. Toch doet hij dit met verve, op een manier zoals alleen Dylan dat kan en op een vreemde manier overtuigt deze waltz (!) wel.
Baby, Stop Crying, Is Your Love In Vain en True Love Tends to Forget zijn stuk voor stuk geweldige meezingers. Lekker om in de auto mee te blèren. We Better Talk This Over vind ik het minste nummer van de plaat en lijkt op een herhaling van zetten.
Señor (Tales of Yankee Power) is voor mij één van de hoogtepunten. Het ademt dezelfde sfeer als veel van de nummers op “Desire”. Sterke tekst ook en duidelijk een favoriet van Dylan. Het is het enige nummer op de plaat dat hij vandaag de dag nog regelmatig live speelt.
Op "Where Are You Tonight?" klinkt Dylan bijna paranoide en lijkt hij ten einde raad. Zijn vlucht naar Born Again Chistianity was in dat licht gezien eigenlijk niet eens onlogisch. Zeer sterke afsluiter!
Hoewel ik “Street Legal” niet beschouw als een meesterwerk vind ik het een sterk album. Zijn stem klinkt hier veelzijdiger en gepassioneerder dan ooit tevoren. Het album markeert het einde van een creatieve opleving die vier jaar ervoor met “Blood On The Tracks” was ingezet.
Street legal door Alja Spaan
Ik vroeg in een eerder bericht om vlammende betogen over de schonheid van Street legal, de eerste staat als reactie bij het oorspronkelijke bericht, de tweede onving ik via de e-mail, van Alja (dank!), zie ook Alja's log hier.
Alja's stuk:
Op zoek, Tom, naar die ontroering en kracht van slechts een * van Dylan’s albums, Street Legal, open ik een nieuw document en wil haar opslaan – kom, denk ik, het kan wel in het mapje van Dylan, het stuk dat ik voor je maakte, dat hele lange stuk dat we plaatsten maar Het Stuk is onvindbaar; wel kom ik downloads tegen van Street Legal dat als enig album in een eng leeg mapje staat.
Toeval, ik geloof heilig in toeval.
Zodra ik dit document benoem en voor de veiligheid zeg ik dan maar ‘voor Tom’ en noem onze achternaam niet, floept het hele document Dylan weer terug. Er is niets kwijt, er lijkt altijd wel wat gevonden te worden als jij me een duwtje geeft :-)
* overigens deel ik je mening over Blood On The Tracks – alleen rijd ik geen auto
***
Street Legal kocht ik voor mezelf toen ik mijn typediploma gehaald had. Ik weet dat ik naar Zaandam moest reizen voor het examen of Krommenie of Assendelft – een plek waar ik niet eerder geweest was en dat een van mijn medestudenten een man had die piloot was. Ik weet dat zij de kursus deed omdat ze zich in zijn afwezigheid verveelde.
Dylan bracht Street Legal in dezelfde maand uit – zomer meen ik, of nazomer van 1978. Ik woonde nog thuis, de enige verandering was die typkursus die ik mezelf niet eens had aanbevolen. Het was mijn moeder die mij motiveerde iets ‘meer’ te gaan doen zodat ik eens betere banen zou kunnen vinden.
Ik werkte bij mijn vader op het boekhoudbureau en verdween tussen de collega’s met man, kind en was. Ik was – volgens mijn moeder – bang voor de enorme computer die er stond (er zou een spin in kunnen zitten) maar werkte getrouw, me als altijd schuldig voelend voor de onvrede naar mijn vader toe.
Ik wilde studeren maar werd tot twee keer toe uitgeloot. In 1976 kwam ik van de middelbare school, de rector zei ‘dat werd tijd’ toen hij mij het diploma gaf, ik draaide wat rond in een mooie rose jurk maar hij had gelijk. Ik werd nu eenmaal vreselijk afgeleid.
1978 werd het jaar waarop ik een baan vond buiten ons dorp, een baan waarin ik mijn voeten op het buro mocht leggen en bij de koffie verhalen hoorde over lust en liefde, ziekte en zeer.
Dylan onderstreepte die verandering – in het eerste nummer meteen al. Ik had immers jaren en jaren gewacht, vast zestien in totaal en nu zou het gebeuren. Wisseling van de wacht. Ik was een ommuurde stelling, ik had uitkijktorens maar onbemand.
Dylan was zeurderig zeker op mijn witte Dual-pickup maar als ik de deur dichtdeed en mijn gammel buroblad naar beneden, kon ik uren schrijven. Mijn moeder moest naar boven klimmen om mij te laten reageren – tegen die tijd zat ik opgekruld op mijn bed en keek naar de kastanjebomen die topzwaar tegen mijn raam leunden.
Het was een kamer met een oranje motiefje, een kant was bespannen met jute – we hadden dat samen gedaan, mamma en ik maar het werd tijd om te verhuizen. Ik moest niet teveel nadenken, ik moest doen.
Ik begreep het nummer van die Pony niet, wel het volgende. Mijn waarheid, zei mijn moeder altijd en hoe ik op het idee kwam dat ik God was. Dat was begonnen in die nieuwe baan waarop ik zomaar andere gewoonten aanleerde – mensen ontmoette die hadden geleerd dat soort onzin uit te kramen en waarom kon ik niet tevreden zijn met Haar aanbod.
Gek genoeg was het juist die welzijnswereld die mij leerde dat ook moeders hun stem hadden, dat vrouwen er iets toe deden, dat problemen uitgesproken moesten worden, dat er licht kon schijnen door een raam, dat schuldgevoel topzwaar was, dat God misschien wel een vrouw was of zwart.
Ik was eindeloos verdrietig door alles dat ik verloor – Dylan troostte zoals F. jaren en jaren later tegen me zei ‘don’t cry, Alja, don’t cry’. F. die me wees (2005) op de schoonheid van het laatste Street Legal nummer – ik zag hem door zijn huis dwalen op zoek naar de vrouw die er niet meer was, de vrouw die hij verloor op een zo gruwelijke en tragische wijze dat er nooit meer een andere vrouw zou kunnen komen. Hij zou altijd haar missen en op zoek zijn naar haar, ik was veel te levend.
Het huiselijk Is Your Love In Vain doet het uitstekend tijdens welke thuiskrisis dan ook – mocht ik aan iemand twijfelen, mocht ik zelf iets meer voelen dan lust, Dylan leert het me meteen af. Heel direkt en duidelijk stelt hij de vragen die elke vrouw (en daarom misschien Tom, vindt jij het niets…) zich vraagt: wat doet hij daar eigenlijk, wat is de rol, wat het gevolg en dan na al die huiselijke mededelingen komt Het Citaat:
Well I've been to the mountain and I've been in the wind,
I've been in and out of happiness.
I have dined with kings, I've been offered wings
And I've never been too impressed.
En Het Citaat slaat helemaal op mij – ik ben overal geweest, ik heb alles gezien, ik heb zoveel meegemaakt, zoveel beleefd, zoveel liefde gehad, gegeven, gevoeld, en toch maakt eigenlijk niets echte indruk. Ik ben zo lauw als God soms waarschuwend stelt in zijn boek en ik zou niet ‘lauw’ moeten zijn, ik zou voortdurend moeten sissen van exploderende warmte.
Boeit Kunst mij echt? Ben ik echt sociaal? Kan ik wel schrijven? Ben ik geen fake? En tegelijkertijd zo geruststellend: wat doet het er überhaupt toe.
Als altijd is Dylan de dichter: hij relativeert – het blijft toch de zoektocht naar de heilige graal, het blijft de jood die zwerft – oké, vooruit dan, ik geef mij gewonnen.
Senor is voor mij dan een zwak nummer – en ook de volgende nummers waardeer ik pas jaren later maar het laatste nummer is (al lang voor F.) een favoriet.
she turns back the page
Of a book that no one can write.
De opsomming, de overweging maar ook de simpele schoonheid van:
She could feel my despair as I climbed up her hair
en dan de ultieme troost
There's a new day at dawn and I've finally arrived.
If I'm there in the morning, baby, you'll know I've survived.
I can't believe it, I can't believe I'm alive
Jaren later schreef ik, bij het aangaan van het atelier en de uiteindelijke losmaking van thuis (hoewel?) mijn kabouterstukken – een verplicht antwoord op een verplichte vraag want reintegratie en onderdeel van het proces, het vruchtloos proces, mij terug te plaatsen in de maatschappij. Ik sluit het stuk * voor je bij – want ook dat laatste nummer van Dylan’s Street Legal zit daarbij en ik hoop
Ik hoop maar weer, lieve Tom, dat dit vurig genoeg is
Dit betoog
* bijlage: Mijn kabouter (de reintegratiecoach was maar een klein mannetje….)
Je kent hier al stukken uit, ik noem het op de log maar ik stuur het je in zijn geheel toe; de streepjes markeren de pagina’s; de Dylan – citaten heb ik niet met bron genoemd:
----
Een nieuw jaar, zeg je
Niet ‘nieuwe kansen, nieuwe rondes’ of nee, dat past bij
Nieuwe lentes, nieuwe geluiden
Gelukkig
Zeg je dat niet
Maar we moeten aan het werk
Je hebt gelijk
Kom op
Werken, Spaan!
---
Plannen concretiseren, zeg jij
Waarom, zeg ik, heb ik nog steeds
Of opnieuw
Last van die dubbele gevoelens?
Ga je huilen? zeg je
Als ik de attributen die op tafel stonden, een doos tissues, terugplaats
Ik zou wel willen, zeg ik
Of
Bijna
---
Waarom ben ik het begonnen? vraag ik je
Maar je weet het niet
Je moet lachen om mijn
‘dekmantel’
Misschien, zeg ik je
Is het een dekmantel voor mijn
Luiheid
Mijn
Valse
Praktijken
Vals?
Het is niet verkeerd, zeg je
Pretentieus te zijn
---
Het was mijn vader die quasi nonchalant en als
Terloops
Zei
Dat het net een museumpje leek
Op een van de wandelingen door mijn huis
Hij liep mijn moeder achterna
Ze wees hem
Op
Mijn
Dingen
Waaraan
Zei ze later
Erger je je het meest?
---
Ik vertel hem dat ik niet tegen mannen kan
Die zeggen
‘het is me overkomen’
Ik vertel hem niet
Dat ik mijn vader haat
Doe ik dat?
Ik houd van mannen die kiezen
Die kunnen kiezen
Die willen kiezen
Ik houd van keuzes
Ik houd van besluiten
Ik houd van duidelijkheid
Ik ben onduidelijk
---
Je bent een oranje stoplicht, schreeuwde hij eens
Je houdt niet eens van jezelf
Hoe kun je van mij houden?
Ik dacht dat ik het kon
Ik dacht dat ik groot was
Maar ik wilde helemaal niet groot zijn
Zeker niet groter
Nu was het maar een klein mannetje
(sorry)
---
Ik open de website
De teller slaat aan
Elke keer als ik terugkeer naar de hoofdpagina
Telt hij opnieuw
Alsof er vele mensen mijn website bezoeken
De deur staat open
Een windvlaag slaat hem dicht
Een mevrouw loopt boos
Tegen het reklamebord aan
Een jongen op skates
Doet hetzelfde
Een hondje
Idem dito
Nog even en hij tilt zijn rechterpoot op
---
Dylan tilde zijn rechtervoet op als hij ‘thank you’ zei
Even denk ik aan mezelf
Ik trek mijn been omhoog als ik nies
Hatsjoe
---
Er is maar weinig kontakt tussen Dylan en het publiek
Er is maar zo zelden
Een lach
Een grimas
Eigenlijk
Geef hem maar
Mijn Nobelprijs voor literatuur
---
Het is de discrepantie tussen
Mijn wereld en de hunne
Mijn zijn en het
Zijne
Ik wilde een statement maken
Ik wilde
Het verhaal van Rita Mae Brown
De post op het nachtkastje nadat mij de wacht was aangezegd
Ik zou sterven, lag in het ziekenhuis, schreef mijn geliefden
De post werkte efficiënt, zei de dienstdoende arts maar ik heb me vergist
U blijft leven
De waarheid met mij
Ik zou nog jaren tobben met dat wat ik geschreven had
In die nacht dat mij
Leven en liefdes waren ontzegd
Een koffer vol brieven
Van mijn moeder
Die
Ooit van een ander had gehouden maar
Niet had gedaan
Nee, nee, nee
Zo moest het niet
Zo zou het niet gaan
---
Weet pappa dat? vraagt de oudste huilend
Ja, pappa weet dat
Waarom wist ik het niet?
Waar was ik toen? vraagt zij
Ik deed mijn keuze gestand
Ik had geleerd te kiezen
Het was een verkeerde keuze
Maar dat bleek pas achteraf
Zoals genade en overwinning pas
Achteraf geschonken worden
Ik schenk het jou
Bijvoorbaat
---
Ik huil
Ik heb een doos tissues nodig
Attributen
---
Ik lees dat het atelier een logisch gevolg is
Maar de logica ontbreekt me
Nu
Hier
Het ging over tijd en beperking
Het ging over de lust
Tot leven
Die arie me noemde
Het ging over
Leven
Me onderscheiden
Overleven
Het ging over
Het gaat over
---
Dit
Ben
Ik
---
Ik loop terug
Zet beneden Dylan zo hard op dat ik hem boven hoor
Vraag mijn jongens of ze veilig
Aangekomen zijn
Ja, mamma, we zijn veilig
Niemand
Is veilig
Wil ik zeggen
Maar ik glimlach
Beide dingen horen ze niet
Zien ze niet
Ze zijn bij hun pappa
Hij belt
Ik kom, zegt hij, ik ben er zo
Maar de jongens zijn al onderweg naar hem
O ja, zegt hij
Even vergeten
---
Weet je nog
Vraag ik hem
Wat je ooit schreef
Mij schreef?
En natuurlijk weet hij het
Dat was toen
Zegt hij
Dat was in
Die
Tijd
Die tijd die van ons was
Die tijd die niemand ons afnam
Linker- of rechterbeen
Thank you
---
Ik zeg tegen mijn reintegratieambtenaar
Die met dat lange haar
En die zwiep naar achteren
Dat ik niets heb aan een wel aardige maar vage man
En ik doel op mijn kabouter
Ik begrijp het, zegt ze
Nu heb ik niets aan haar
En haar soapster-inhoud
Maar zweer bij hem
Ik sta op en vraag
Hoe moet het als ik een baan gevonden heb
En jou niet langer mag gebruiken?
Dat wordt dan iets, zegt hij
In de privé sfeer
Dat dacht ik al
Dat hoopte ik, zeg ik
En ik weet wat dat inhoud
---
Is je hart vrij?
Nee, het is ingedeeld in kleine stukjes
Het is het mozaïek uit mijn ramen
Glas-in-lood, vele kleuren
Het is een groot hart
Blijkbaar
---
Mijn vader noemde het dus een museum(pje)
Mijn moeder zei dat
Wel vaker mensen laat
Debuteerden
Het was niet haar woordkeus, niet haar keus
Sowieso
Maar ze vond dat ik goed kon schrijven
En verwachtte dat ik daarmee iets deed
Dat heb je van mij, zei mijn vader
Zoals de oudste dat van hem heeft en niet van
Haar moeder
Mij
Het gevoel voor taal
Het gevoel voor de
Juiste verhoudingen, pappa
Maar mijn woorden hingen niet in het museum
Ze stonden als voorwoord in het eerste manuscript
Ze waren voor haar
Ze leek de enige die wist waar ik mijn talenten begraven had
---
Het was een zilveren bedelarmbandje en mijn zusje had dezelfde
(hadden wij keuze in de bedels?)
Zij begroef de hare in het zand en vond hem terug
Ik deed hetzelfde maar vond
Niets
Een foto vertoont ons
Wijdbeens
Gravend
Terwijl mijn moeder uit een thermoskan
Limonade schonk
Een koeltas met schelpjes
Een wapperende rok
Handen die
De boel bij elkaar hielden
---
Houdt mij bij elkaar
Graaf mij op
Bedel mij
Vindt mij terug
---
Ik verstop mezelf
Je stelt jezelf ten toon
Je bent zo anders dan vroeger, zegt mijn zusje
Ze verwijt me mijn
Groot ego
Het grote hart
Ziet ze over het hoofd
---
Een vriendin zegt me
Je kunt het wel tentoonstellen
Ze loopt rond en keurt
Hoor ik haar zuchten?
Ik, zegt ze, wil het wel organiseren
En jij kunt bijvoorbeeld
Hapjes maken en iedereen
Binnenhalen
Ze is dwingend
Er zijn maar weinig mensen die haar mogen
Maar ze houdt van mij
En ik bewaar haar
Omdat ze huilt in mijn armen
Omdat ze haar mamma mist
Omdat ze haar man
De keuze
Verwijt
Ik bewaar haar
Ik koester
Verhalen
Ik koester
Mensen
Ik koester
Ik zet mijn deur op een kier en wacht
Tot iemand botst tegen
---
Het mag ook in dichtvorm, zegt mijn kabouter
Mijn coach
Of
Puntsgewijs
Haha
---
Ze is sindsdien nooit meer opgehouden
Staat ergens op mijn website
Waarmee?
Als ik hem vertel wat ik doe
Gedaan heb
Is het meer
Dat wat ik niet gedaan heb
Dat waarmee ik ophield
Geloof in mezelf
Geloof in de ander
Geloof in
Liefde?
Bij het zoeken naar de vader, schreef ik
Verloor ik de zoon
---
Ik begroef hem
Bij die bedels
Bij die armband
Wist niet meer waar
Mamma, hield je je rok
Vast met je handen?
Waaide het zo hard?
---
Mamma, you’ve been on my mind
---
Someday maybe
I’ll remember
To forget
---
Een andere vriendin zei
Ik wil wel een collage
Van je
Kopen dan, he?
En ik zei
Nee, niet kopen
Dat kan niet
Je bent een vriendin
Een som van al deze toevalligheden
Combineerde zich met
Het werkeloos zijn
Het nutteloos zijn
Het thuis zijn
Het aanwezig zijn
De behoefte orde te scheppen in mijn chaos
Terwijl ik het woord toch
En opnieuw
Op mijn muren schilderde
En nee, ik vergat niet het
Anarchistische rondje om de A
---
Op een sombere dag schreef ik
‘Ik ga een galerie beginnen’
Ik zag mijn lief voorovergebogen, het grijze haar in het gezicht
Tekenen aan de zo afgeleefde tafel
Zijn tekens kerven in mijn tafelblad
Ik zag
Mezelf voorover buigen
Borsten tegen zijn rug
Kus in zijn hals
Ik zag
Ons hol
Dat van mij en de kinderen
Gewoon een stukje groter
Ik zag
De deur
Gewoon
Open
Op
Een kiertje
Ik zag
De warmte van
Gelijkgestemden
De herkenning
Heeee
Dat kan ik ook
Dat heb ik ook gedaan
Dat wil ik ook
---
Ik nam mijn kinderen mee naar Rosa’s Cantina
Waar ik waarschijnlijk teveel tequilla’s dronk en teveel geld uitgaf
Zoals gewoonlijk
Waar ik na afloop zwierde over straat en hen allen vasthield
Omdat ik
Zoveel van ze
Hield
Ik smsde waarschijnlijk mijn geliefden
Prettige vakantie of
Prettige voortgang van
Jullie
Stompzinnig, saai leven
Haha
Want ik voelde me
Lekker puh
Zoveel sterker
Ik zou gewoon
Doen
En ik deed
---
Ik schilderde het huis
Opnieuw
Over-de-nieuw
Ik maakte me de ruimtes opnieuw eigen
Een vrijheid die ik me veroorloven kon sinds mijn echtgenoot
Zich de deur liet wijzen
De deur die op een kier stond
Weet je nog?
Ik schilderde en deelde in
De kinderen waren blij met mijn gefluit
Aktie
Lust
Tot
Ik leerde ze immers
Hoe te overleven
---
De eerste en ergste twijfel kwam pas later
Mijn flyer was verstuurd en de familie had commentaar
Hij niet
En hij niet
De een was trots omdat ik zo sterk was
Hij bedoelde
Wat fijn dat je niet bij mijn afwijzing jezelf hebt opgeknoopt
Maar iets nieuws bent begonnen
Maar zijn tekst ergerde me
Ik was niet iets nieuws
Ik ging gewoon verder
Het was een maandag die volgde na
Een zondag
De ander was blij omdat ik
Afleiding had gezocht
De ander was dankbaar omdat ik
Hem niet gebruikte voor
De een was geschrokken
Ik was niet zoals zij gedacht had
Blijf maar waar je bent
Ik had je zo goed begraven
Waarom heb je al die hopen zand
Weer losgewroet?
---
Er stond geen kruisje bij
Niet dat houten kruis bij zijn resten
Zijn schuldgevoel
Zijn eergevoel
Zijn ontrouw
Jezus is wel
Vrouwelijk
Beweer ik
Kijk, zeg ik
En wijs hem de collage aan die ik tijdens hem maakte
Allemaal vrouwelijke mannen
Pff, denkt hij en
Laatdunkend
Potsierlijk
Hurkt hij
---
Je moet commercieel denken, zegt mijn broertje
Als ik hem mijn plannen vertel
Hij is tenslotte mijn financieel adviseur
Voor het eerst is hij niet alleen negatief
Hoe zelden zijn wij enthousiast
Als ik open, is hij op vakantie
Het spijt me
Ik wil hem laten zien hoe ik rond wervel
En iedereen voorzie van
Hapjes
Drank
Gespreksstof
Twijfels
Blijkbaar
Ik wist niet
Zegt de een
Dat je zo kreatief was
Ik wist niet
Zegt de ander
Dat je dacht dat je beter bent dan
Een van ons
(geen haar)
Ik wist niet
Zegt de een
Dat je
Heelde
Wat voorheen
Kapot
Was?
Of
Groef
Naar wat
Begraven was?
---
Het is een statement, zegt mijn ex
Het is
In jaren
De beste keuze
Van je
Ik zie hoe hij glimt van trots
Als we na afloop van de opening als gezin bij elkaar zitten
De vrienden van de kinderen
De kinderen
Wij zelf
Mijn ouders hebben hem niet herkend
Hij plakt de letters
Atelier 9en40
Zorgvuldig en afgemeten
Op mijn ramen
Zijn ramen
Eens
Het uitzicht was te
Beperkt
---
Ik doodde zijn kreativiteit
Meende hij
Zij niet
---
Zeven brieven van liefde schreef ik hem
Ze lagen verkrampt aan mijn zijde
Bloeddoortrokken
---
Ik hoopte, zei ik hem
Dat ik vondelinge was
Dat alsnog dat schitterende verhaal
Van kwijt zijn en
Gevonden worden
Verteld zou worden
Het was de goede smoes
Het ultieme excuus
Ik was
Niet zoals zij
Zijn
---
Mijn vader zei dat ik
Alle bankgebouwen en scholen in dit land
Wel van kunst kon voorzien
Mijn moeder zei
Doe niet zo belachelijk
En
Dat wil ze helemaal niet
De tekst van de flyer sloeg een breuk in
Een blijkbaar wankele emotionele band
Niet die tussen haar en mij
Wel die tussen mijn zusje en mij
Mijn broertjes en mij
Benadrukte mijn
Keuze
Benadrukte mijn
Kleine-zusje-zijn
Ik hoorde haar gillen
Sloot mijn deur
Ik had alle kunst van de muur kunnen halen
En nooit meer wat gemaakt
Een brandstapel
Een botte bijl
Scherven
In de achtertuin
Mozaïek van
Niet alleen maar woorden
---
Hoe gaat het? vraagt ze maanden later
Heb je al verkocht?
Met wie ga je samenwerken? vraagt ze later
Wie wil er bij je exposeren?
Ik nodig haar en haar kleiwerken uit
O nee, zegt ze beslist
Waarom doe je dit? bedoelt ze
Zoals ze mijn haarkleuren hekelt terwijl ze niet weet
Meer
Hoe blond geel was
Of hoe stroperig lang mijn haren
Tot over mijn borsten hingen
Waarom doe je dat? bedoelt ze
Zoals ze mijn voorkeuren hekelt terwijl ze haar eigen hart
Afbakent tot het veilig en klein
Nauwelijks meer klopt
Er zijn andere schatbewakers tegenwoordig
Wil ik zeggen
Maar ik zeg
Niets
---
Is het alleen een ruimte voor jezelf? vraagt mijn coach
En nee, het is niet verkeerd pretentieus te zijn
Ik huil bijna als ik hem verlaat
Ook zonder doos tissues
Maar ik huilde al bijna toen ik hem bezocht
Voordat ik binnenkwam
Mijn fiets op slot zette
Mijn tas van mijn schouder tilde
Mijn jas opende
Mijn schouder ontblootte
Hij kijkt naar dat stukje bloot
Ik weet het
---
Dat stukje bloot hangt hier
Binnen vier muren
De deur op een kier
---
Dat is het Atelier
Het is het stukje bloot
Ik ben het
Niemand anders
Geen haar beter
---
Sorry
Sms ik hem
Sorry
Omdat ik dronken werd van je wijn
Sorry
Omdat ik
Verlang naar
Je
---
Het zal niet literair zijn, zeg ik hem
Misschien beloof ik het zelfs
Maar ik kan niet anders
Ik kan niet beter
Mijn woorden zijn mijn daden
En ik ben niet anders dan die
Die ik schrijf
Ik trek door het land en verdien mijn brood
Met woorden
Af en toe kom ik bij je terug
Je streelt mijn gezicht en telt de rimpels
De reizen die ik maakte
De verhalen die ik verzamelde
Kom, zeg je
De deur staat op een kier
---
Ik erger me, lieve mamma
Aan de reizen die hij nooit maakte
Aan de autorit in de citroen die
Eindigde langs de weg van parijs
Maar niet vervolgd werd
En zijn zuchten daarna
Hij, zei hij, hield zo van reizen
Ik erger me, lieve mamma
Aan jouw koelheid die alles onmogelijk maakte
Jouw ‘maar’ dat altijd volgde aan het eind van
Elke zin
Ik erger me, lieve moeder
Aan de oorlog tussen boven
En beneden
En mezelf, als kind luisterend aan het trapsgat
Ik erger me
En ik hekel
Zijn gebrek aan
Besluitvorming
Ik erger me
Aan zijn inhoudsloos compliment
Zijn gebrek aan inzicht
Zijn schuldgevoel, zijn dromen
Zijn pathos
Zijn grootte
Zijn zwakheid
Zijn hulpeloosheid
Zijn schreeuw door het behang
Ik erger me
Aan het respekt dat hij voor je voelt, het medelijden
Het gebrek aan liefde
Ik erger me niet
Ik haat
Het is gegroeid
Van kwaad tot erger
---
Ik weet het, zegt ze
Is het een bevrijdingsfeestje? vraagt ze bij ons eerste feest
Ze zit op de zachte bank en laat zich omringen
Vrienden, minnaars, kennissen, collega’s
Familie, zijdelings
Blindelings
Ruggelings
Misschien wel, zeg ik haar
Het is ons eerste feest
Het zou niet het laatste feest zijn
Ik ben alleen
Mijn kinderen gedijen in mijn chaos
Mijn muren zijn overgeschilderd
Ik heb hem alles geschonken wat mij
Belemmerde
In mijn uitzicht
Ik heb alle deuren geopend
En van een kier voorzien
Ik heb alles tot leven geroepen
Wat dood was
En begraven
Daar loopt hij en hij
Kijk, mamma, van hem houd ik het meest
(ze gniffelt en zegt dat ze ook
altijd zo gecharmeerd was van
bruin en krullen enzo)
Kijk, mamma, van hem houd ik het meest
Ik ook, zegt ze
Hij was mijn vader en de liefste man die ik kende
---
Je denkt nooit na, schreeuwt hij
Je doet maar
Iedereen doet maar
Stel jezelf nu eens een plan
Doel, focus, resultaat
En leef er naar
Ik knikte
Ik maakte zijn riem los
Wat doe je? vroeg hij
Te laat, te laat
Liefste, ik ben nooit opgehouden met van je te houden
Maar een doel
Focus
Resultaat
Heb ik nooit gekend
Heb ik nooit
Nageleefd
Laat me met rust
Gilt hij
Ik ken het gegil van vrouwen
Ik ken hoge stemmen
Maar hij vond zijn stem altijd al
Te hoog
Hij had liever iets willen hebben
Dat beter paste bij al dat haar
Al die mannelijkheid
Al dat doelgerichte
Planmatig
Handelen
Al dat schreeuwen
Al dat
Ai, al die
Liefde
---
Als liefde die oerkracht is, waar blijf je dan?
Waarom aarzel je dan?
Waarom gil je dan?
---
Doe iets met je woorden, zegt hij
Doe meer dan dit
Doe meer dan
Mij verwonden
Oke
Ik doe
---
Ik heb niet gezegd, zegt mijn jongste
Wat je doet
Want je verdient niets, dus
---
Ik moet doen wat ik moet doen, zei hij
Ik volg de weg van het licht
Zij is het licht
Ga maar, zei ik
Word gelukkig
Ik ben gelukkig, zei hij
Niet
Dank je wel
Of
Stap uit mijn schaduw
Of
Koop een nieuwe batterij
Of
Start een atelier
Of
Schrijf
Mij
---
Zeven brieven van liefde waren niet genoeg
En ze waren bloeddoordrenkt
Vergeet dat niet
---
Ik weet niet, zei ik jaren later
Wat hij het mooist vindt
Toen hij mij een opdracht gaf
Tot het maken van een collage
Ik plakte vrouwen aan elkaar
Vruchten en kleuren
Hij was er stil van
Hij hing hem
Op de lichtste plek in huis
Ik heb haar
Eindelijk aan de muur
Zou hij de kinderen zeggen
En hij lachte
Het is een manier
Om mij te bedwingen
Te houden
Waar je me hebben wilt
Onder een hoopje zand
Bijvoorbeeld
---
Het is mijn
Het is mijn gezwoeg
’s Avonds laat terwijl de ouders ruziën
Het is mijn heimelijk genoegen
Terwijl ik Dylan luister op mijn Dual-pickup
Ik verlies bijna mijn evenwicht in het trapsgat
Het is mijn geplooi
Mijn laag op laag
Mijn stof op stof
(zult gij weerkeren)
Ik wacht op zijn terugkeer
Maar hij oefent op het toneel
Heeft zijn hoed opgezet en is
Langs mijn grachtenrand verdwenen
Ik wacht op mijn minnaar
Maar het is nog te vroeg
De poes ligt op tafel
Languit over de draden van
Al dat wat ik bij elkaar moet houden
Wil houden
Mijn moeder belt
En laat de stiltes vallen tussen haar en hem
Hier en nu
Het is mijn inschikkelijkheid
Daar waar de stof soms nog aarzelt
Het papier soms nog scheurt
De lijm soms nog
Loslaat
---
Laat mij niet los
Wil ik dat zeggen?
Herken mij
Wil ik dat vragen?
De wind strijkt door de deur
Langs de muren
De kat maakt een dikke staart
Ik steek mijn middelvinger op
Behoud ons
Bid ik
Behoed ons
En ik noem allereerst
Hun namen
Dan pas
De mijne
---
Het werk onzer handen
Het werk onzer vaderen
---
De deur valt dicht
Een lijst valt van de muur
Het gerinkel van glas
Ik hoor
Gegil
Ik val
In het trapsgat
Ik ben
Een ander
I fought with my twin
The enemy within
Maar ook
A pathway that leads up to the stars
Maar ook
If you don’t believe there is a price
For this sweet paradise
Remind me to
Show you the scars
Alja's stuk:
Op zoek, Tom, naar die ontroering en kracht van slechts een * van Dylan’s albums, Street Legal, open ik een nieuw document en wil haar opslaan – kom, denk ik, het kan wel in het mapje van Dylan, het stuk dat ik voor je maakte, dat hele lange stuk dat we plaatsten maar Het Stuk is onvindbaar; wel kom ik downloads tegen van Street Legal dat als enig album in een eng leeg mapje staat.
Toeval, ik geloof heilig in toeval.
Zodra ik dit document benoem en voor de veiligheid zeg ik dan maar ‘voor Tom’ en noem onze achternaam niet, floept het hele document Dylan weer terug. Er is niets kwijt, er lijkt altijd wel wat gevonden te worden als jij me een duwtje geeft :-)
* overigens deel ik je mening over Blood On The Tracks – alleen rijd ik geen auto
***
Street Legal kocht ik voor mezelf toen ik mijn typediploma gehaald had. Ik weet dat ik naar Zaandam moest reizen voor het examen of Krommenie of Assendelft – een plek waar ik niet eerder geweest was en dat een van mijn medestudenten een man had die piloot was. Ik weet dat zij de kursus deed omdat ze zich in zijn afwezigheid verveelde.
Dylan bracht Street Legal in dezelfde maand uit – zomer meen ik, of nazomer van 1978. Ik woonde nog thuis, de enige verandering was die typkursus die ik mezelf niet eens had aanbevolen. Het was mijn moeder die mij motiveerde iets ‘meer’ te gaan doen zodat ik eens betere banen zou kunnen vinden.
Ik werkte bij mijn vader op het boekhoudbureau en verdween tussen de collega’s met man, kind en was. Ik was – volgens mijn moeder – bang voor de enorme computer die er stond (er zou een spin in kunnen zitten) maar werkte getrouw, me als altijd schuldig voelend voor de onvrede naar mijn vader toe.
Ik wilde studeren maar werd tot twee keer toe uitgeloot. In 1976 kwam ik van de middelbare school, de rector zei ‘dat werd tijd’ toen hij mij het diploma gaf, ik draaide wat rond in een mooie rose jurk maar hij had gelijk. Ik werd nu eenmaal vreselijk afgeleid.
1978 werd het jaar waarop ik een baan vond buiten ons dorp, een baan waarin ik mijn voeten op het buro mocht leggen en bij de koffie verhalen hoorde over lust en liefde, ziekte en zeer.
Dylan onderstreepte die verandering – in het eerste nummer meteen al. Ik had immers jaren en jaren gewacht, vast zestien in totaal en nu zou het gebeuren. Wisseling van de wacht. Ik was een ommuurde stelling, ik had uitkijktorens maar onbemand.
Dylan was zeurderig zeker op mijn witte Dual-pickup maar als ik de deur dichtdeed en mijn gammel buroblad naar beneden, kon ik uren schrijven. Mijn moeder moest naar boven klimmen om mij te laten reageren – tegen die tijd zat ik opgekruld op mijn bed en keek naar de kastanjebomen die topzwaar tegen mijn raam leunden.
Het was een kamer met een oranje motiefje, een kant was bespannen met jute – we hadden dat samen gedaan, mamma en ik maar het werd tijd om te verhuizen. Ik moest niet teveel nadenken, ik moest doen.
Ik begreep het nummer van die Pony niet, wel het volgende. Mijn waarheid, zei mijn moeder altijd en hoe ik op het idee kwam dat ik God was. Dat was begonnen in die nieuwe baan waarop ik zomaar andere gewoonten aanleerde – mensen ontmoette die hadden geleerd dat soort onzin uit te kramen en waarom kon ik niet tevreden zijn met Haar aanbod.
Gek genoeg was het juist die welzijnswereld die mij leerde dat ook moeders hun stem hadden, dat vrouwen er iets toe deden, dat problemen uitgesproken moesten worden, dat er licht kon schijnen door een raam, dat schuldgevoel topzwaar was, dat God misschien wel een vrouw was of zwart.
Ik was eindeloos verdrietig door alles dat ik verloor – Dylan troostte zoals F. jaren en jaren later tegen me zei ‘don’t cry, Alja, don’t cry’. F. die me wees (2005) op de schoonheid van het laatste Street Legal nummer – ik zag hem door zijn huis dwalen op zoek naar de vrouw die er niet meer was, de vrouw die hij verloor op een zo gruwelijke en tragische wijze dat er nooit meer een andere vrouw zou kunnen komen. Hij zou altijd haar missen en op zoek zijn naar haar, ik was veel te levend.
Het huiselijk Is Your Love In Vain doet het uitstekend tijdens welke thuiskrisis dan ook – mocht ik aan iemand twijfelen, mocht ik zelf iets meer voelen dan lust, Dylan leert het me meteen af. Heel direkt en duidelijk stelt hij de vragen die elke vrouw (en daarom misschien Tom, vindt jij het niets…) zich vraagt: wat doet hij daar eigenlijk, wat is de rol, wat het gevolg en dan na al die huiselijke mededelingen komt Het Citaat:
Well I've been to the mountain and I've been in the wind,
I've been in and out of happiness.
I have dined with kings, I've been offered wings
And I've never been too impressed.
En Het Citaat slaat helemaal op mij – ik ben overal geweest, ik heb alles gezien, ik heb zoveel meegemaakt, zoveel beleefd, zoveel liefde gehad, gegeven, gevoeld, en toch maakt eigenlijk niets echte indruk. Ik ben zo lauw als God soms waarschuwend stelt in zijn boek en ik zou niet ‘lauw’ moeten zijn, ik zou voortdurend moeten sissen van exploderende warmte.
Boeit Kunst mij echt? Ben ik echt sociaal? Kan ik wel schrijven? Ben ik geen fake? En tegelijkertijd zo geruststellend: wat doet het er überhaupt toe.
Als altijd is Dylan de dichter: hij relativeert – het blijft toch de zoektocht naar de heilige graal, het blijft de jood die zwerft – oké, vooruit dan, ik geef mij gewonnen.
Senor is voor mij dan een zwak nummer – en ook de volgende nummers waardeer ik pas jaren later maar het laatste nummer is (al lang voor F.) een favoriet.
she turns back the page
Of a book that no one can write.
De opsomming, de overweging maar ook de simpele schoonheid van:
She could feel my despair as I climbed up her hair
en dan de ultieme troost
There's a new day at dawn and I've finally arrived.
If I'm there in the morning, baby, you'll know I've survived.
I can't believe it, I can't believe I'm alive
Jaren later schreef ik, bij het aangaan van het atelier en de uiteindelijke losmaking van thuis (hoewel?) mijn kabouterstukken – een verplicht antwoord op een verplichte vraag want reintegratie en onderdeel van het proces, het vruchtloos proces, mij terug te plaatsen in de maatschappij. Ik sluit het stuk * voor je bij – want ook dat laatste nummer van Dylan’s Street Legal zit daarbij en ik hoop
Ik hoop maar weer, lieve Tom, dat dit vurig genoeg is
Dit betoog
* bijlage: Mijn kabouter (de reintegratiecoach was maar een klein mannetje….)
Je kent hier al stukken uit, ik noem het op de log maar ik stuur het je in zijn geheel toe; de streepjes markeren de pagina’s; de Dylan – citaten heb ik niet met bron genoemd:
----
Een nieuw jaar, zeg je
Niet ‘nieuwe kansen, nieuwe rondes’ of nee, dat past bij
Nieuwe lentes, nieuwe geluiden
Gelukkig
Zeg je dat niet
Maar we moeten aan het werk
Je hebt gelijk
Kom op
Werken, Spaan!
---
Plannen concretiseren, zeg jij
Waarom, zeg ik, heb ik nog steeds
Of opnieuw
Last van die dubbele gevoelens?
Ga je huilen? zeg je
Als ik de attributen die op tafel stonden, een doos tissues, terugplaats
Ik zou wel willen, zeg ik
Of
Bijna
---
Waarom ben ik het begonnen? vraag ik je
Maar je weet het niet
Je moet lachen om mijn
‘dekmantel’
Misschien, zeg ik je
Is het een dekmantel voor mijn
Luiheid
Mijn
Valse
Praktijken
Vals?
Het is niet verkeerd, zeg je
Pretentieus te zijn
---
Het was mijn vader die quasi nonchalant en als
Terloops
Zei
Dat het net een museumpje leek
Op een van de wandelingen door mijn huis
Hij liep mijn moeder achterna
Ze wees hem
Op
Mijn
Dingen
Waaraan
Zei ze later
Erger je je het meest?
---
Ik vertel hem dat ik niet tegen mannen kan
Die zeggen
‘het is me overkomen’
Ik vertel hem niet
Dat ik mijn vader haat
Doe ik dat?
Ik houd van mannen die kiezen
Die kunnen kiezen
Die willen kiezen
Ik houd van keuzes
Ik houd van besluiten
Ik houd van duidelijkheid
Ik ben onduidelijk
---
Je bent een oranje stoplicht, schreeuwde hij eens
Je houdt niet eens van jezelf
Hoe kun je van mij houden?
Ik dacht dat ik het kon
Ik dacht dat ik groot was
Maar ik wilde helemaal niet groot zijn
Zeker niet groter
Nu was het maar een klein mannetje
(sorry)
---
Ik open de website
De teller slaat aan
Elke keer als ik terugkeer naar de hoofdpagina
Telt hij opnieuw
Alsof er vele mensen mijn website bezoeken
De deur staat open
Een windvlaag slaat hem dicht
Een mevrouw loopt boos
Tegen het reklamebord aan
Een jongen op skates
Doet hetzelfde
Een hondje
Idem dito
Nog even en hij tilt zijn rechterpoot op
---
Dylan tilde zijn rechtervoet op als hij ‘thank you’ zei
Even denk ik aan mezelf
Ik trek mijn been omhoog als ik nies
Hatsjoe
---
Er is maar weinig kontakt tussen Dylan en het publiek
Er is maar zo zelden
Een lach
Een grimas
Eigenlijk
Geef hem maar
Mijn Nobelprijs voor literatuur
---
Het is de discrepantie tussen
Mijn wereld en de hunne
Mijn zijn en het
Zijne
Ik wilde een statement maken
Ik wilde
Het verhaal van Rita Mae Brown
De post op het nachtkastje nadat mij de wacht was aangezegd
Ik zou sterven, lag in het ziekenhuis, schreef mijn geliefden
De post werkte efficiënt, zei de dienstdoende arts maar ik heb me vergist
U blijft leven
De waarheid met mij
Ik zou nog jaren tobben met dat wat ik geschreven had
In die nacht dat mij
Leven en liefdes waren ontzegd
Een koffer vol brieven
Van mijn moeder
Die
Ooit van een ander had gehouden maar
Niet had gedaan
Nee, nee, nee
Zo moest het niet
Zo zou het niet gaan
---
Weet pappa dat? vraagt de oudste huilend
Ja, pappa weet dat
Waarom wist ik het niet?
Waar was ik toen? vraagt zij
Ik deed mijn keuze gestand
Ik had geleerd te kiezen
Het was een verkeerde keuze
Maar dat bleek pas achteraf
Zoals genade en overwinning pas
Achteraf geschonken worden
Ik schenk het jou
Bijvoorbaat
---
Ik huil
Ik heb een doos tissues nodig
Attributen
---
Ik lees dat het atelier een logisch gevolg is
Maar de logica ontbreekt me
Nu
Hier
Het ging over tijd en beperking
Het ging over de lust
Tot leven
Die arie me noemde
Het ging over
Leven
Me onderscheiden
Overleven
Het ging over
Het gaat over
---
Dit
Ben
Ik
---
Ik loop terug
Zet beneden Dylan zo hard op dat ik hem boven hoor
Vraag mijn jongens of ze veilig
Aangekomen zijn
Ja, mamma, we zijn veilig
Niemand
Is veilig
Wil ik zeggen
Maar ik glimlach
Beide dingen horen ze niet
Zien ze niet
Ze zijn bij hun pappa
Hij belt
Ik kom, zegt hij, ik ben er zo
Maar de jongens zijn al onderweg naar hem
O ja, zegt hij
Even vergeten
---
Weet je nog
Vraag ik hem
Wat je ooit schreef
Mij schreef?
En natuurlijk weet hij het
Dat was toen
Zegt hij
Dat was in
Die
Tijd
Die tijd die van ons was
Die tijd die niemand ons afnam
Linker- of rechterbeen
Thank you
---
Ik zeg tegen mijn reintegratieambtenaar
Die met dat lange haar
En die zwiep naar achteren
Dat ik niets heb aan een wel aardige maar vage man
En ik doel op mijn kabouter
Ik begrijp het, zegt ze
Nu heb ik niets aan haar
En haar soapster-inhoud
Maar zweer bij hem
Ik sta op en vraag
Hoe moet het als ik een baan gevonden heb
En jou niet langer mag gebruiken?
Dat wordt dan iets, zegt hij
In de privé sfeer
Dat dacht ik al
Dat hoopte ik, zeg ik
En ik weet wat dat inhoud
---
Is je hart vrij?
Nee, het is ingedeeld in kleine stukjes
Het is het mozaïek uit mijn ramen
Glas-in-lood, vele kleuren
Het is een groot hart
Blijkbaar
---
Mijn vader noemde het dus een museum(pje)
Mijn moeder zei dat
Wel vaker mensen laat
Debuteerden
Het was niet haar woordkeus, niet haar keus
Sowieso
Maar ze vond dat ik goed kon schrijven
En verwachtte dat ik daarmee iets deed
Dat heb je van mij, zei mijn vader
Zoals de oudste dat van hem heeft en niet van
Haar moeder
Mij
Het gevoel voor taal
Het gevoel voor de
Juiste verhoudingen, pappa
Maar mijn woorden hingen niet in het museum
Ze stonden als voorwoord in het eerste manuscript
Ze waren voor haar
Ze leek de enige die wist waar ik mijn talenten begraven had
---
Het was een zilveren bedelarmbandje en mijn zusje had dezelfde
(hadden wij keuze in de bedels?)
Zij begroef de hare in het zand en vond hem terug
Ik deed hetzelfde maar vond
Niets
Een foto vertoont ons
Wijdbeens
Gravend
Terwijl mijn moeder uit een thermoskan
Limonade schonk
Een koeltas met schelpjes
Een wapperende rok
Handen die
De boel bij elkaar hielden
---
Houdt mij bij elkaar
Graaf mij op
Bedel mij
Vindt mij terug
---
Ik verstop mezelf
Je stelt jezelf ten toon
Je bent zo anders dan vroeger, zegt mijn zusje
Ze verwijt me mijn
Groot ego
Het grote hart
Ziet ze over het hoofd
---
Een vriendin zegt me
Je kunt het wel tentoonstellen
Ze loopt rond en keurt
Hoor ik haar zuchten?
Ik, zegt ze, wil het wel organiseren
En jij kunt bijvoorbeeld
Hapjes maken en iedereen
Binnenhalen
Ze is dwingend
Er zijn maar weinig mensen die haar mogen
Maar ze houdt van mij
En ik bewaar haar
Omdat ze huilt in mijn armen
Omdat ze haar mamma mist
Omdat ze haar man
De keuze
Verwijt
Ik bewaar haar
Ik koester
Verhalen
Ik koester
Mensen
Ik koester
Ik zet mijn deur op een kier en wacht
Tot iemand botst tegen
---
Het mag ook in dichtvorm, zegt mijn kabouter
Mijn coach
Of
Puntsgewijs
Haha
---
Ze is sindsdien nooit meer opgehouden
Staat ergens op mijn website
Waarmee?
Als ik hem vertel wat ik doe
Gedaan heb
Is het meer
Dat wat ik niet gedaan heb
Dat waarmee ik ophield
Geloof in mezelf
Geloof in de ander
Geloof in
Liefde?
Bij het zoeken naar de vader, schreef ik
Verloor ik de zoon
---
Ik begroef hem
Bij die bedels
Bij die armband
Wist niet meer waar
Mamma, hield je je rok
Vast met je handen?
Waaide het zo hard?
---
Mamma, you’ve been on my mind
---
Someday maybe
I’ll remember
To forget
---
Een andere vriendin zei
Ik wil wel een collage
Van je
Kopen dan, he?
En ik zei
Nee, niet kopen
Dat kan niet
Je bent een vriendin
Een som van al deze toevalligheden
Combineerde zich met
Het werkeloos zijn
Het nutteloos zijn
Het thuis zijn
Het aanwezig zijn
De behoefte orde te scheppen in mijn chaos
Terwijl ik het woord toch
En opnieuw
Op mijn muren schilderde
En nee, ik vergat niet het
Anarchistische rondje om de A
---
Op een sombere dag schreef ik
‘Ik ga een galerie beginnen’
Ik zag mijn lief voorovergebogen, het grijze haar in het gezicht
Tekenen aan de zo afgeleefde tafel
Zijn tekens kerven in mijn tafelblad
Ik zag
Mezelf voorover buigen
Borsten tegen zijn rug
Kus in zijn hals
Ik zag
Ons hol
Dat van mij en de kinderen
Gewoon een stukje groter
Ik zag
De deur
Gewoon
Open
Op
Een kiertje
Ik zag
De warmte van
Gelijkgestemden
De herkenning
Heeee
Dat kan ik ook
Dat heb ik ook gedaan
Dat wil ik ook
---
Ik nam mijn kinderen mee naar Rosa’s Cantina
Waar ik waarschijnlijk teveel tequilla’s dronk en teveel geld uitgaf
Zoals gewoonlijk
Waar ik na afloop zwierde over straat en hen allen vasthield
Omdat ik
Zoveel van ze
Hield
Ik smsde waarschijnlijk mijn geliefden
Prettige vakantie of
Prettige voortgang van
Jullie
Stompzinnig, saai leven
Haha
Want ik voelde me
Lekker puh
Zoveel sterker
Ik zou gewoon
Doen
En ik deed
---
Ik schilderde het huis
Opnieuw
Over-de-nieuw
Ik maakte me de ruimtes opnieuw eigen
Een vrijheid die ik me veroorloven kon sinds mijn echtgenoot
Zich de deur liet wijzen
De deur die op een kier stond
Weet je nog?
Ik schilderde en deelde in
De kinderen waren blij met mijn gefluit
Aktie
Lust
Tot
Ik leerde ze immers
Hoe te overleven
---
De eerste en ergste twijfel kwam pas later
Mijn flyer was verstuurd en de familie had commentaar
Hij niet
En hij niet
De een was trots omdat ik zo sterk was
Hij bedoelde
Wat fijn dat je niet bij mijn afwijzing jezelf hebt opgeknoopt
Maar iets nieuws bent begonnen
Maar zijn tekst ergerde me
Ik was niet iets nieuws
Ik ging gewoon verder
Het was een maandag die volgde na
Een zondag
De ander was blij omdat ik
Afleiding had gezocht
De ander was dankbaar omdat ik
Hem niet gebruikte voor
De een was geschrokken
Ik was niet zoals zij gedacht had
Blijf maar waar je bent
Ik had je zo goed begraven
Waarom heb je al die hopen zand
Weer losgewroet?
---
Er stond geen kruisje bij
Niet dat houten kruis bij zijn resten
Zijn schuldgevoel
Zijn eergevoel
Zijn ontrouw
Jezus is wel
Vrouwelijk
Beweer ik
Kijk, zeg ik
En wijs hem de collage aan die ik tijdens hem maakte
Allemaal vrouwelijke mannen
Pff, denkt hij en
Laatdunkend
Potsierlijk
Hurkt hij
---
Je moet commercieel denken, zegt mijn broertje
Als ik hem mijn plannen vertel
Hij is tenslotte mijn financieel adviseur
Voor het eerst is hij niet alleen negatief
Hoe zelden zijn wij enthousiast
Als ik open, is hij op vakantie
Het spijt me
Ik wil hem laten zien hoe ik rond wervel
En iedereen voorzie van
Hapjes
Drank
Gespreksstof
Twijfels
Blijkbaar
Ik wist niet
Zegt de een
Dat je zo kreatief was
Ik wist niet
Zegt de ander
Dat je dacht dat je beter bent dan
Een van ons
(geen haar)
Ik wist niet
Zegt de een
Dat je
Heelde
Wat voorheen
Kapot
Was?
Of
Groef
Naar wat
Begraven was?
---
Het is een statement, zegt mijn ex
Het is
In jaren
De beste keuze
Van je
Ik zie hoe hij glimt van trots
Als we na afloop van de opening als gezin bij elkaar zitten
De vrienden van de kinderen
De kinderen
Wij zelf
Mijn ouders hebben hem niet herkend
Hij plakt de letters
Atelier 9en40
Zorgvuldig en afgemeten
Op mijn ramen
Zijn ramen
Eens
Het uitzicht was te
Beperkt
---
Ik doodde zijn kreativiteit
Meende hij
Zij niet
---
Zeven brieven van liefde schreef ik hem
Ze lagen verkrampt aan mijn zijde
Bloeddoortrokken
---
Ik hoopte, zei ik hem
Dat ik vondelinge was
Dat alsnog dat schitterende verhaal
Van kwijt zijn en
Gevonden worden
Verteld zou worden
Het was de goede smoes
Het ultieme excuus
Ik was
Niet zoals zij
Zijn
---
Mijn vader zei dat ik
Alle bankgebouwen en scholen in dit land
Wel van kunst kon voorzien
Mijn moeder zei
Doe niet zo belachelijk
En
Dat wil ze helemaal niet
De tekst van de flyer sloeg een breuk in
Een blijkbaar wankele emotionele band
Niet die tussen haar en mij
Wel die tussen mijn zusje en mij
Mijn broertjes en mij
Benadrukte mijn
Keuze
Benadrukte mijn
Kleine-zusje-zijn
Ik hoorde haar gillen
Sloot mijn deur
Ik had alle kunst van de muur kunnen halen
En nooit meer wat gemaakt
Een brandstapel
Een botte bijl
Scherven
In de achtertuin
Mozaïek van
Niet alleen maar woorden
---
Hoe gaat het? vraagt ze maanden later
Heb je al verkocht?
Met wie ga je samenwerken? vraagt ze later
Wie wil er bij je exposeren?
Ik nodig haar en haar kleiwerken uit
O nee, zegt ze beslist
Waarom doe je dit? bedoelt ze
Zoals ze mijn haarkleuren hekelt terwijl ze niet weet
Meer
Hoe blond geel was
Of hoe stroperig lang mijn haren
Tot over mijn borsten hingen
Waarom doe je dat? bedoelt ze
Zoals ze mijn voorkeuren hekelt terwijl ze haar eigen hart
Afbakent tot het veilig en klein
Nauwelijks meer klopt
Er zijn andere schatbewakers tegenwoordig
Wil ik zeggen
Maar ik zeg
Niets
---
Is het alleen een ruimte voor jezelf? vraagt mijn coach
En nee, het is niet verkeerd pretentieus te zijn
Ik huil bijna als ik hem verlaat
Ook zonder doos tissues
Maar ik huilde al bijna toen ik hem bezocht
Voordat ik binnenkwam
Mijn fiets op slot zette
Mijn tas van mijn schouder tilde
Mijn jas opende
Mijn schouder ontblootte
Hij kijkt naar dat stukje bloot
Ik weet het
---
Dat stukje bloot hangt hier
Binnen vier muren
De deur op een kier
---
Dat is het Atelier
Het is het stukje bloot
Ik ben het
Niemand anders
Geen haar beter
---
Sorry
Sms ik hem
Sorry
Omdat ik dronken werd van je wijn
Sorry
Omdat ik
Verlang naar
Je
---
Het zal niet literair zijn, zeg ik hem
Misschien beloof ik het zelfs
Maar ik kan niet anders
Ik kan niet beter
Mijn woorden zijn mijn daden
En ik ben niet anders dan die
Die ik schrijf
Ik trek door het land en verdien mijn brood
Met woorden
Af en toe kom ik bij je terug
Je streelt mijn gezicht en telt de rimpels
De reizen die ik maakte
De verhalen die ik verzamelde
Kom, zeg je
De deur staat op een kier
---
Ik erger me, lieve mamma
Aan de reizen die hij nooit maakte
Aan de autorit in de citroen die
Eindigde langs de weg van parijs
Maar niet vervolgd werd
En zijn zuchten daarna
Hij, zei hij, hield zo van reizen
Ik erger me, lieve mamma
Aan jouw koelheid die alles onmogelijk maakte
Jouw ‘maar’ dat altijd volgde aan het eind van
Elke zin
Ik erger me, lieve moeder
Aan de oorlog tussen boven
En beneden
En mezelf, als kind luisterend aan het trapsgat
Ik erger me
En ik hekel
Zijn gebrek aan
Besluitvorming
Ik erger me
Aan zijn inhoudsloos compliment
Zijn gebrek aan inzicht
Zijn schuldgevoel, zijn dromen
Zijn pathos
Zijn grootte
Zijn zwakheid
Zijn hulpeloosheid
Zijn schreeuw door het behang
Ik erger me
Aan het respekt dat hij voor je voelt, het medelijden
Het gebrek aan liefde
Ik erger me niet
Ik haat
Het is gegroeid
Van kwaad tot erger
---
Ik weet het, zegt ze
Is het een bevrijdingsfeestje? vraagt ze bij ons eerste feest
Ze zit op de zachte bank en laat zich omringen
Vrienden, minnaars, kennissen, collega’s
Familie, zijdelings
Blindelings
Ruggelings
Misschien wel, zeg ik haar
Het is ons eerste feest
Het zou niet het laatste feest zijn
Ik ben alleen
Mijn kinderen gedijen in mijn chaos
Mijn muren zijn overgeschilderd
Ik heb hem alles geschonken wat mij
Belemmerde
In mijn uitzicht
Ik heb alle deuren geopend
En van een kier voorzien
Ik heb alles tot leven geroepen
Wat dood was
En begraven
Daar loopt hij en hij
Kijk, mamma, van hem houd ik het meest
(ze gniffelt en zegt dat ze ook
altijd zo gecharmeerd was van
bruin en krullen enzo)
Kijk, mamma, van hem houd ik het meest
Ik ook, zegt ze
Hij was mijn vader en de liefste man die ik kende
---
Je denkt nooit na, schreeuwt hij
Je doet maar
Iedereen doet maar
Stel jezelf nu eens een plan
Doel, focus, resultaat
En leef er naar
Ik knikte
Ik maakte zijn riem los
Wat doe je? vroeg hij
Te laat, te laat
Liefste, ik ben nooit opgehouden met van je te houden
Maar een doel
Focus
Resultaat
Heb ik nooit gekend
Heb ik nooit
Nageleefd
Laat me met rust
Gilt hij
Ik ken het gegil van vrouwen
Ik ken hoge stemmen
Maar hij vond zijn stem altijd al
Te hoog
Hij had liever iets willen hebben
Dat beter paste bij al dat haar
Al die mannelijkheid
Al dat doelgerichte
Planmatig
Handelen
Al dat schreeuwen
Al dat
Ai, al die
Liefde
---
Als liefde die oerkracht is, waar blijf je dan?
Waarom aarzel je dan?
Waarom gil je dan?
---
Doe iets met je woorden, zegt hij
Doe meer dan dit
Doe meer dan
Mij verwonden
Oke
Ik doe
---
Ik heb niet gezegd, zegt mijn jongste
Wat je doet
Want je verdient niets, dus
---
Ik moet doen wat ik moet doen, zei hij
Ik volg de weg van het licht
Zij is het licht
Ga maar, zei ik
Word gelukkig
Ik ben gelukkig, zei hij
Niet
Dank je wel
Of
Stap uit mijn schaduw
Of
Koop een nieuwe batterij
Of
Start een atelier
Of
Schrijf
Mij
---
Zeven brieven van liefde waren niet genoeg
En ze waren bloeddoordrenkt
Vergeet dat niet
---
Ik weet niet, zei ik jaren later
Wat hij het mooist vindt
Toen hij mij een opdracht gaf
Tot het maken van een collage
Ik plakte vrouwen aan elkaar
Vruchten en kleuren
Hij was er stil van
Hij hing hem
Op de lichtste plek in huis
Ik heb haar
Eindelijk aan de muur
Zou hij de kinderen zeggen
En hij lachte
Het is een manier
Om mij te bedwingen
Te houden
Waar je me hebben wilt
Onder een hoopje zand
Bijvoorbeeld
---
Het is mijn
Het is mijn gezwoeg
’s Avonds laat terwijl de ouders ruziën
Het is mijn heimelijk genoegen
Terwijl ik Dylan luister op mijn Dual-pickup
Ik verlies bijna mijn evenwicht in het trapsgat
Het is mijn geplooi
Mijn laag op laag
Mijn stof op stof
(zult gij weerkeren)
Ik wacht op zijn terugkeer
Maar hij oefent op het toneel
Heeft zijn hoed opgezet en is
Langs mijn grachtenrand verdwenen
Ik wacht op mijn minnaar
Maar het is nog te vroeg
De poes ligt op tafel
Languit over de draden van
Al dat wat ik bij elkaar moet houden
Wil houden
Mijn moeder belt
En laat de stiltes vallen tussen haar en hem
Hier en nu
Het is mijn inschikkelijkheid
Daar waar de stof soms nog aarzelt
Het papier soms nog scheurt
De lijm soms nog
Loslaat
---
Laat mij niet los
Wil ik dat zeggen?
Herken mij
Wil ik dat vragen?
De wind strijkt door de deur
Langs de muren
De kat maakt een dikke staart
Ik steek mijn middelvinger op
Behoud ons
Bid ik
Behoed ons
En ik noem allereerst
Hun namen
Dan pas
De mijne
---
Het werk onzer handen
Het werk onzer vaderen
---
De deur valt dicht
Een lijst valt van de muur
Het gerinkel van glas
Ik hoor
Gegil
Ik val
In het trapsgat
Ik ben
Een ander
I fought with my twin
The enemy within
Maar ook
A pathway that leads up to the stars
Maar ook
If you don’t believe there is a price
For this sweet paradise
Remind me to
Show you the scars
Street legal
Wie bewijst mijn ongelijk en schrijft een vlammend betoog over de schoonheid van Street legal? Inzendingen kunnen naar tom_dylan@hotmail.com (bij voorkeur als word-document in de bijlage). Inzendingen zal ik hier publiceren.
Dylan kort #277
Recensie van Christmas in the heart op de site van Humo.
Hamers en sikkels en na 15 jaar het begrijpen van Idiot wind.
Brian Ferry zingt Dylan op Arthur's musical journey.
setlist 25 oktober 2009:
01. Leopard-skin pill-box hat
02. Don't think twice, it's all right
03. Most likely you go your way (and I'll go mine)
04. My wife's home town
05. Rollin' and tumblin'
06. Beyond here lies nothin'
07. Tweedle dee and tweedle dum
08. Tryin' to get to heaven
09. Cold irons bound
10. Not dark yet
11. Highway 61 revisited
12. Nettie Moore
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower
Gisteren, door omstandigheden, een werkdag van twaalf uur. Eerst negen uur achter elkaar, daarna twee uurtjes pauze om even te thuis te eten, en daarna nog drie uur. Onderweg naar huis, in eerste instantie om wakker te blijven, knetterhard Blood on the tracks op de autoradio gedraaid. Blood on the tracks is een heerlijk album voor in de auto, knetterhard, de raampjes een klein beetje open. Duister, niemand op de weg en dan Shelter from the storm horen:
I was burned out from exhaustion, buried in the hail,
Poisoned in the bushes an' blown out on the trail,
Hunted like a crocodile, ravaged in the corn.
"Come in," she said,
"I'll give you shelter from the storm."
De schoonheid van het herontdekken.
Hamers en sikkels en na 15 jaar het begrijpen van Idiot wind.
Brian Ferry zingt Dylan op Arthur's musical journey.
setlist 25 oktober 2009:
02. Don't think twice, it's all right
03. Most likely you go your way (and I'll go mine)
04. My wife's home town
05. Rollin' and tumblin'
06. Beyond here lies nothin'
07. Tweedle dee and tweedle dum
08. Tryin' to get to heaven
09. Cold irons bound
10. Not dark yet
11. Highway 61 revisited
12. Nettie Moore
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower
Gisteren, door omstandigheden, een werkdag van twaalf uur. Eerst negen uur achter elkaar, daarna twee uurtjes pauze om even te thuis te eten, en daarna nog drie uur. Onderweg naar huis, in eerste instantie om wakker te blijven, knetterhard Blood on the tracks op de autoradio gedraaid. Blood on the tracks is een heerlijk album voor in de auto, knetterhard, de raampjes een klein beetje open. Duister, niemand op de weg en dan Shelter from the storm horen:
I was burned out from exhaustion, buried in the hail,
Poisoned in the bushes an' blown out on the trail,
Hunted like a crocodile, ravaged in the corn.
"Come in," she said,
"I'll give you shelter from the storm."
De schoonheid van het herontdekken.
Dylan in het gesprek
Vanmiddag ontving ik onderstaande e-mail van Jelle:
Dag Tom,
Ik was het op je site niet tegengekomen, dus ik weet niet of je het kent, maar op de zender Het Gesprek is het programma Sgt. Pepper terug te zien. In de aflevering van 10 oktober spreekt Rick de Leeuw met Lucky Fonz III en Roel Bentz van den Berg over Bob Dylan. Met name Lucky heeft wel wat rake opmerkingen over wat Dylan bijzonder maakt.
Gr. Jelle
Ik heb net de bewuste uitzending van het gesprek bekeken, een aanrader. Kijken kan hieronder, met dank aan Jelle voor zijn tip.
Dag Tom,
Ik was het op je site niet tegengekomen, dus ik weet niet of je het kent, maar op de zender Het Gesprek is het programma Sgt. Pepper terug te zien. In de aflevering van 10 oktober spreekt Rick de Leeuw met Lucky Fonz III en Roel Bentz van den Berg over Bob Dylan. Met name Lucky heeft wel wat rake opmerkingen over wat Dylan bijzonder maakt.
Gr. Jelle
Ik heb net de bewuste uitzending van het gesprek bekeken, een aanrader. Kijken kan hieronder, met dank aan Jelle voor zijn tip.
Dylan kort #276 - aanvullingen
Frits Tromp heeft Fietsen met Bob Dylan gelezen. Een interessante recensie is te lezen op zijn weblog.
Bob Dylan in de preek van Bert Altena van 24 oktober 2009.
Vandaag 21 jaar geleden verscheen The Traveling wilburys volume 1.
Geef je mening over Christmas in the heart op de weblog Altcountryfolk.
In Dylan kort #276 heb ik twee citaten opgenomen uit recentie afleveringen van Platenblad. Er is echter altijd meer. In het afgelopen vrijdag verschenen Platenblad nr. 167 staat het stuk De beste singles van... 1965, deel 2 van Marcel Koopman. Eén van de in dit artikel besproken singles is Like a rolling stone / Gates of eden. Wat Koopman schrijft over deze single is aardig, maar zeker niet meer dan dat. Zo is het jammer dat Koopman vergeet te vermelden dat de single in Nederland eerst is uitgegeven met Like a rolling stone keurig door het midden geknipt, met het eerste deel op kant A en het tweede deel op kant B. Verder geeft hij wel de Amerikaanse en Engelse hitnoteringen voor deze single, maar niet de Nederlandse hitnotering.
Terug naar 1987 - wie weet het antwoord?
Een maand of twee geleden kreeg ik bovenstaand krantenbericht in handen. Het is geschreven door Dirk Willem Rosie en gaat over het concert van Dylan in Dortmund op 15 september 1987. Het is gepubliceerd na 15 september 1987, maar voor het concert in Rotterdam op 19 september 1987. Wie kan mij vertellen in welke krant dit artikel heeft gestaan?
Dylan kort #276 (komkommertijd)
Bob's latest commercial op Oh no, not another site of Bob Dylan.
Foto's van Dylan in Amsterdam, 2009 op Flickr.
setlist 24 oktober 2009:
01. Gonna change my way of thinking
02. The man in me
03. Beyond here lies nothin'
04. The lonesome death of Hattie Carroll
05. Tweedle dee & tweedle dum
06. This dream of you
07. Cold irons bound
08. Po' boy
09. Honest with me
10. I feel a change comin' on
11. Highway 61 revisited
12. Workingman's blues #2
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower
Mijn kinderen kijken naar een Sinterklaasfilmpje, maar ja, hoe kan ik daar nou commentaar op hebben als ik zelf al naar een kerstplaat heb geluisterd...
Bladerend door oude afleveringen van Platenblad kom ik het volgende tegen:
Voor het eerst verdient hij [Gordon Lightfoot] aanzienlijk. Grossman regelt een optreden in The Tongiht Show van Johnny Carson en een kennismaking met Bob Dylan. De twee muzikanten kunnen het direct goed vinden en ontmoeten elkaar nadien in Woodstock en Toronto.
In de zomer wordt de eerste single I'm Not Saying uitgebracht, die de hitlijsten haalt. Lightfoot krijgt een uitnodiging voor het bekende Newport Folk Festival in 1965. Hij speelt vóór de roemruchte elektrische set van Dylan en zingt met Peter, Paul and Mary. Hij gunt het drietal de vertolking van For Lovin' Me. De Amerikaanse toeschouwers zien hem voor het eerst en tonen waardering voor de Canadees en 'their kind of folk'. Zijn tweede single, later dat jaar, is een rustige bewerking van Dylan's Just Like Tom Thumb's Blues. (Jan de Graaf in Platenblad nr. 165; 17 juli 2009)
Mijn moeder belt me op omdat ze in de krant gelezen heeft dat Bob Dylan één van de stemmen gaat worden van de richtingsaangevingssoftware van TomTom. Je weet wel, dat leuke apparaatje op het dashboard. Ik werd er voor het eerst mee geconfronteerd toen ik in downtown Los Angeles meereed in de gloednieuwe Mercedes 500 van Ike Turner. 'Man, that bitch sure knows where we're heading, dude!' Marie, net 87 geworden, vindt het absurd dat Mister Tambourine Man, dé stem van onze generatie, zich voor zoiets leent. 'Da's nog niks moe' zeg ik, 'hij heeft ook net een kerstplaat opgenomen. Kan het nog erger?' (Evert Wilbrink in Platenblad nr. 166; 11 september 2009)
Foto's van Dylan in Amsterdam, 2009 op Flickr.
setlist 24 oktober 2009:
01. Gonna change my way of thinking
02. The man in me
03. Beyond here lies nothin'
04. The lonesome death of Hattie Carroll
05. Tweedle dee & tweedle dum
06. This dream of you
07. Cold irons bound
08. Po' boy
09. Honest with me
10. I feel a change comin' on
11. Highway 61 revisited
12. Workingman's blues #2
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower
Mijn kinderen kijken naar een Sinterklaasfilmpje, maar ja, hoe kan ik daar nou commentaar op hebben als ik zelf al naar een kerstplaat heb geluisterd...
Bladerend door oude afleveringen van Platenblad kom ik het volgende tegen:
Voor het eerst verdient hij [Gordon Lightfoot] aanzienlijk. Grossman regelt een optreden in The Tongiht Show van Johnny Carson en een kennismaking met Bob Dylan. De twee muzikanten kunnen het direct goed vinden en ontmoeten elkaar nadien in Woodstock en Toronto.
In de zomer wordt de eerste single I'm Not Saying uitgebracht, die de hitlijsten haalt. Lightfoot krijgt een uitnodiging voor het bekende Newport Folk Festival in 1965. Hij speelt vóór de roemruchte elektrische set van Dylan en zingt met Peter, Paul and Mary. Hij gunt het drietal de vertolking van For Lovin' Me. De Amerikaanse toeschouwers zien hem voor het eerst en tonen waardering voor de Canadees en 'their kind of folk'. Zijn tweede single, later dat jaar, is een rustige bewerking van Dylan's Just Like Tom Thumb's Blues. (Jan de Graaf in Platenblad nr. 165; 17 juli 2009)
Mijn moeder belt me op omdat ze in de krant gelezen heeft dat Bob Dylan één van de stemmen gaat worden van de richtingsaangevingssoftware van TomTom. Je weet wel, dat leuke apparaatje op het dashboard. Ik werd er voor het eerst mee geconfronteerd toen ik in downtown Los Angeles meereed in de gloednieuwe Mercedes 500 van Ike Turner. 'Man, that bitch sure knows where we're heading, dude!' Marie, net 87 geworden, vindt het absurd dat Mister Tambourine Man, dé stem van onze generatie, zich voor zoiets leent. 'Da's nog niks moe' zeg ik, 'hij heeft ook net een kerstplaat opgenomen. Kan het nog erger?' (Evert Wilbrink in Platenblad nr. 166; 11 september 2009)
Dylan kort #275
In het stuk hieronder over No direction home en Together through life sloeg ik grandioos de plank mis, met dank aan Peerke voor de correctie (zie reacties bij het bericht hieronder).
Ik las net op Expecting rain dat het door Dylan en Jerry Wexler geproduceerde album van Barry Goldberg - met de titel Barry Goldberg - afgelopen zomer opnieuw is uitgebracht op cd. Dylan is op een vijftal nummers op dit album te horen, zie Searching for a gem.
Christmas in the heart zakt in de tweede week in de album top 100 van nummer 34 naar nummer 45.
Platomania roept lezers op een album top 3 op te sturen om zo een top 30 van het afgelopen decennium te maken. Ter inspiratie is de top 30 van Uncut overgenomen. In deze top 30 twee maal Dylan: "Love and theft" en Modern times.
setlist 23 oktober 2009:
01. Leopard-skin pill-box hat
02. Lay lady lay
03. High water (for Charley Patton)
04. Girl from the north country
05. Cry a while
06. Sugar baby
07. Cold irons bound
08. Just like a woman
09. Honest with me
10. Spirit on the water
11. Highway 61 revisited
12. Ain't talkin'
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower
Ik las net op Expecting rain dat het door Dylan en Jerry Wexler geproduceerde album van Barry Goldberg - met de titel Barry Goldberg - afgelopen zomer opnieuw is uitgebracht op cd. Dylan is op een vijftal nummers op dit album te horen, zie Searching for a gem.
Christmas in the heart zakt in de tweede week in de album top 100 van nummer 34 naar nummer 45.
Platomania roept lezers op een album top 3 op te sturen om zo een top 30 van het afgelopen decennium te maken. Ter inspiratie is de top 30 van Uncut overgenomen. In deze top 30 twee maal Dylan: "Love and theft" en Modern times.
setlist 23 oktober 2009:
01. Leopard-skin pill-box hat
02. Lay lady lay
03. High water (for Charley Patton)
04. Girl from the north country
05. Cry a while
06. Sugar baby
07. Cold irons bound
08. Just like a woman
09. Honest with me
10. Spirit on the water
11. Highway 61 revisited
12. Ain't talkin'
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower
No direction home en Together through life
Eerder vandaag, in Dylan kort #274, schreef ik al over mijn avond alleen en de moeilijke keuzes die zo'n avond voor mij met zich meebrengt. De keuze is uiteindelijk gevallen op No direction home.
Na een minuut of negentien verslik ik me in mijn koffie. Heb ik dat goed gezien? Terugspoelen. Een serie foto's en één van die foto's...
Nou heb ik No direction home al een aantal malen gezien, maar dit is me nog nooit opgevallen.
Dit is geen toeval.
Dat het mij niet is opgevallen, okee. Maar dit zijn dingen die op internetforums e.d. opduiken. Ik heb er nog nergens over gelezen. Is het dan nog niemand opgevallen? Is er dan niemand geweest die No direction home na de release van Together through life heeft bekeken?
Dit kan geen toeval zijn. Kijk zelf maar, na ongeveer negentien minuten.
Goed opletten, het gaat snel...
Na een minuut of negentien verslik ik me in mijn koffie. Heb ik dat goed gezien? Terugspoelen. Een serie foto's en één van die foto's...
Nou heb ik No direction home al een aantal malen gezien, maar dit is me nog nooit opgevallen.
Dit is geen toeval.
Dat het mij niet is opgevallen, okee. Maar dit zijn dingen die op internetforums e.d. opduiken. Ik heb er nog nergens over gelezen. Is het dan nog niemand opgevallen? Is er dan niemand geweest die No direction home na de release van Together through life heeft bekeken?
Dit kan geen toeval zijn. Kijk zelf maar, na ongeveer negentien minuten.
Goed opletten, het gaat snel...
Dylan kort #274
Bill Mensema, schrijver van Fietsen met Bob Dylan is zondag te gast in het programma Oeverloos op Kink FM.
Vanavond ben ik alleen thuis, de ideale gelegenheid om een van de vele dvd's weer eens te bekijken. Probleem is dat ik moeite heb met kiezen. De eerste gedachte was No direction home, een geweldige film die ik in tijden niet meer bekeken heb. Ook een film waarnaar ik verlang om nog eens te zien.
Maar staande voor de kast met dvd's slaat de twijfel toe. Renaldo and Clara wil ik eigenlijk ook nog wel eens bekijken, of Hard rain, Masked and anonymous, Eat the document.
Alleen van Dont look back weet ik nu al zeker dat die het niet gaat worden. Die film kan ik inmiddels dromen, ik moet 'm meer dan tien keer bekeken hebben sinds ik 'm voor het eerst op video kocht.
Maar bij de nieuwste, luxe uitgave zit die extra dvd, 65 revisited, die heb ik ook al een tijd niet meer gezien. Of The other side of the mirror met die fantastische opname van North country blues, of Hard to handle, of...
Ik kom tijd te kort.
Maar dit terzijde.
Gistermiddag een aantal nummers van Christmas in the heart gedraaid voor H. die hier op bezoek was. H. bezit zelf The Essential Bob Dylan en Biograph. Vroeger heeft ze Shot of love, At Budokan en Desire op lp gehad, maar deze drie platen heb ik een paar jaar gelden van haar gekregen, ze stonden op zolder te verstoffen sinds ze haar pick-up had weggedaan.
H. is op 28 oktober 2005 meegeweest naar het Dylanconcert in Rotterdam. Ze vond het geweldig.
Als H. hier is, wil ze altijd Dylan horen, bij voorkeur iets wat ze nog niet kent, een verzoek waar ik graag gehoor aan geef. Gisteren was dat dus een aantal nummers van Christmas in the heart.
Dat was schrikken.
Alleen tijdens Must be Santa zag ik haar even opveren.
Het kan niet altijd koek en ei zijn. Misschien had ik haar Hard to handle moeten laten zien.
Fietsen met Bob Dylan
Zo'n boek is uniek in de Nederlandse literatuur.
Natuurlijk was er eerder De Leeghwaters van Pim Hofstra al, maar dit boek, dit Fietsen met Bob Dylan zou andere koek zijn. Dit Fietsen met Bob Dylan moest wel zo goed zijn, dat ik alleen maar laaiend enthousiast erover zou kunnen schrijven.
Maar ik kan het niet, ik ben niet laaiend enthousiast.
Helaas.
Met dat 'helaas' wil ik niet suggereren dat het een slecht boek is, alles behalve zelfs, maar het is zeker niet zo goed als ik verwacht had.
Fietsen met Bob Dylan is het net niet.
Het verhaal is aardig, hier en daar wat te geknutseld en voor de hand liggend, al kan ik daar wel mee leven. Bill Mensema blijkt na het lezen van Fietsen met Bob Dylan geen groot schrijver te zijn, te veel trucjes en kunstjes die de eerste honderd bladzijdes nog wel aardig zijn, maar daarna mij beginnen te irriteren. Zoals de woorden van de onverstaanbare Annet, de collega Marc die op een Amerikaanse acteur lijkt, maar waarvan niemand op de achternaam kan komen of de tussen haakjes geplaatste opmerkingen na een alinea. Ze komen te vaak terug om nog grappig te zijn.
Daar staat tegenover dat actuele zaken als het rookverbod in de horeca en de crisis bijzonder geraffineerd in het verhaal zijn verweven. En ook de e-mails van Koos die hoofdpersoon Bill ontvangt zijn scherp getroffen.
Wanneer Mensema over Dylan schrijft, is dat zeker aardig en beter dan hoe Dylan vaak in de Nederlandse literatuur wordt neergezet. Van mij hadden de beschrijvingen van de concerten in Hamburg en Groningen wel uitvoeriger gemogen. Deze korte beschrijven zijn soms scherp, soms ook schurken ze tegen het cliché aan [Dylan zingt onverstaanbaar, om er eens één te noemen].
En nu ik toch aan het zeuren ben, het nummer heet Idiot wind en niet The idiot wind zoals twee keer in het boek staat.
De laatste paar bladzijdes - de fictieve ontmoeting met Bob Dylan - zijn het beste wat dit boek te bieden heeft. Het is scherp geschreven, Mensema weet Dylan in deze bladzijdes tot leven te roepen, wat ik bijzonder knap vind. Het is jammer dat daarvoor de irritatie over de te vaak herhaalde grappen mij mijn enthousiasme over Fietsen met Bob Dylan al heeft ontnomen.
Desalniettemin kan ik Fietsen met Bob Dylan, vooral vanwege die laatste paar bladzijdes, aanraden. Fietsen met Bob Dylan is geen goed boek, maar aardig, zeker als je van de muziek van Bob Dylan houdt.
Heb je een andere [of dezelfde] mening over Fietsen met Bob Dylan? Schrijf het op, stuur het mij [tom_dylan@hotmail.com] en ik zal het het plaatsen.
Dylan kort #273
Fietsen met Bob Dylan van Bill Mensema verkoopt goed. Ik ben inmiddels iets over de helft van het boek. Een uitgebreider stuk over mijn bevindingen volgt nog.
René Megens over Christmas in the heart.
Setlist 21 oktober:
01. Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again
02. It ain't me, babe
03. Beyond here lies nothin'
04. Most likely you go your way (and I'll go mine)
05. Cold irons bound
06. Workingman's blues #2
07. High water (for Charley Patton)
08. Spirit on the water
09. Honest with me
10. Man in the long black coat
11. Highway 61 revisited
12. When the deal goes down
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower
René Megens over Christmas in the heart.
Setlist 21 oktober:
01. Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again
02. It ain't me, babe
03. Beyond here lies nothin'
04. Most likely you go your way (and I'll go mine)
05. Cold irons bound
06. Workingman's blues #2
07. High water (for Charley Patton)
08. Spirit on the water
09. Honest with me
10. Man in the long black coat
11. Highway 61 revisited
12. When the deal goes down
13. Thunder on the mountain
14. Ballad of a thin man
(encore)
15. Like a rolling stone
16. Jolene
17. All along the watchtower
Dylan kort #272
Jack White haalt uit naar Bob Dylan op de website van Kink FM.
Bob Dylan op de fiets door Groningen op aanbevolen.
Christmas in the heart is op nummer 34 binnengekomen in de Nederlandse album top 100. Ter vergelijking: Together through life kwam op 2 mei 2009 binnen op nummer 3, Tell tale signs kwam op 11 oktober 2008 binnen op nummer 15 en Modern times kwam op 2 september 2006 binnen op nummer 3.
Dylan in How sweet the sound
In Dylan kort #268 maakte ik al melding van de cd / dvd How sweet the sound van Joan Baez. De documentaire How sweet the sound - inmiddels in Amerika al te koop, hier nog niet - is in z'n geheel op het internet te bekijken. Zie hier.
In How sweet the sound zijn een aantal (korte) stukjes interview met Dylan te zien, speciaal voor deze documentaire opgenomen. Daarnaast bevat de film enkele fragmenten van duetten van Joan Baez en Bob Dylan, waaronder het in Dylan kort #268 genoemde I pity the poor immigrant en een paar minuten outtake van Dont look back (start rond 35 minuten) die ik volgens mij nog niet eerder gezien heb.
Hieronder 3 stills uit How sweet the sound, 2 van de interviewfragmenten met Dylan en 1 van een in de documentaire getoonde foto.
In How sweet the sound zijn een aantal (korte) stukjes interview met Dylan te zien, speciaal voor deze documentaire opgenomen. Daarnaast bevat de film enkele fragmenten van duetten van Joan Baez en Bob Dylan, waaronder het in Dylan kort #268 genoemde I pity the poor immigrant en een paar minuten outtake van Dont look back (start rond 35 minuten) die ik volgens mij nog niet eerder gezien heb.
Hieronder 3 stills uit How sweet the sound, 2 van de interviewfragmenten met Dylan en 1 van een in de documentaire getoonde foto.
Dylan kort #271
Op de digitolle grieze staat reeds een recensie van Fietsen met Bob Dylan.
Vincent Byloo over Christmas in the heart.
Het is de laatste jaren (bijna) gebruikelijk om nieuwe Dylan-releases in een standaard en een luxe-uitvoering op de markt te slingeren. De luxeversie van "Love and theft" (2001) bevatte een extra cd met 2 nooit eerder uitgebrachte nummer, de luxeversie van The Bootleg series vol. 5 - live 1975 (2002) bevatte een extra dvd.
The Bootleg series vol. 6 - 1964 (2004) en The Bootleg series vol. 7 - No direction home: the soundtrack (2005) zijn uitzonderingen en werden niet in een luxeversie uitgebracht.
Modern times (2006) werd met een extra dvd uitgebracht.
De verzamelaar Dylan (2007) werd als enkele cd uitgebracht, als enkele cd met bonusdisc met daarop 2 versies van Most likely you go your way (and I'll go mine), als driedubbelcd en als driedubbelcd in luxe verpakking.
The Bootleg series vol. 8 - Tell tale signs (2008) werd naast de standaard dubbelcd-versie ook nog uitgegeven als enkele cd en als driedubbelcd inclusief boek.
Together through life (2009) werd met een extra dvd en cd uitgebracht.
Bijna alle luxeversies van Dylanalbums bevatten extra muziek en / of beeld, de enige uitzondering is de driedubbelcdversie van Dylan (2007) in luxe verpakking.
En nu, met Christmas in the heart, is er wederom een luxeversie te verkrijgen. Maar deze luxeversie van Christmas in the heart is naar mijn idee wel de minst aantrekkelijke van de afgelopen jaren. Geen extra muziek of beeld. De luxeversie van Christmas in the heart heeft als extra een slipcase en een handvol kerstkaarten inclusief enveloppe. Let wel: deze kerstkaarten bevatten allen dezelfde afbeelding, de afbeelding van de voorzijde van de hoes van Christmas in the heart.
De luxeversie van Christmas in the heart had naar mijn idee heel wat aantrekkelijker kunnen zijn wanneer platenmaatschappij Sony bijvoorbeeld een dvd met de videoclip van Must be Santa had toegevoegd, of de kerstaflevering van Theme time radio hour op cd.
Maar dan, misschien ben ik wel te verwend met alle luxeversies van de afgelopen jaren om de luxeversie van Christmas in the heart op waarde te kunnen schatten.
Vincent Byloo over Christmas in the heart.
Het is de laatste jaren (bijna) gebruikelijk om nieuwe Dylan-releases in een standaard en een luxe-uitvoering op de markt te slingeren. De luxeversie van "Love and theft" (2001) bevatte een extra cd met 2 nooit eerder uitgebrachte nummer, de luxeversie van The Bootleg series vol. 5 - live 1975 (2002) bevatte een extra dvd.
The Bootleg series vol. 6 - 1964 (2004) en The Bootleg series vol. 7 - No direction home: the soundtrack (2005) zijn uitzonderingen en werden niet in een luxeversie uitgebracht.
Modern times (2006) werd met een extra dvd uitgebracht.
De verzamelaar Dylan (2007) werd als enkele cd uitgebracht, als enkele cd met bonusdisc met daarop 2 versies van Most likely you go your way (and I'll go mine), als driedubbelcd en als driedubbelcd in luxe verpakking.
The Bootleg series vol. 8 - Tell tale signs (2008) werd naast de standaard dubbelcd-versie ook nog uitgegeven als enkele cd en als driedubbelcd inclusief boek.
Together through life (2009) werd met een extra dvd en cd uitgebracht.
Bijna alle luxeversies van Dylanalbums bevatten extra muziek en / of beeld, de enige uitzondering is de driedubbelcdversie van Dylan (2007) in luxe verpakking.
En nu, met Christmas in the heart, is er wederom een luxeversie te verkrijgen. Maar deze luxeversie van Christmas in the heart is naar mijn idee wel de minst aantrekkelijke van de afgelopen jaren. Geen extra muziek of beeld. De luxeversie van Christmas in the heart heeft als extra een slipcase en een handvol kerstkaarten inclusief enveloppe. Let wel: deze kerstkaarten bevatten allen dezelfde afbeelding, de afbeelding van de voorzijde van de hoes van Christmas in the heart.
De luxeversie van Christmas in the heart had naar mijn idee heel wat aantrekkelijker kunnen zijn wanneer platenmaatschappij Sony bijvoorbeeld een dvd met de videoclip van Must be Santa had toegevoegd, of de kerstaflevering van Theme time radio hour op cd.
Maar dan, misschien ben ik wel te verwend met alle luxeversies van de afgelopen jaren om de luxeversie van Christmas in the heart op waarde te kunnen schatten.
Setlist 19 oktober 2009
1. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again
2. Señor (Tales Of Yankee Power)
3. I'll Be Your Baby Tonight
4. Beyond Here Lies Nothin'
5. I Don't Believe You (She Acts Like We Never Have Met)
6. The Levee's Gonna Break
7. Beyond The Horizon
8. High Water (For Charley Patton)
9. I Feel A Change Comin' On
10. Desolation Row
11. Highway 61 Revisited
12. When The Deal Goes Down
13. Thunder On The Mountain
14. Ballad Of A Thin Man
(encore)
15. Like A Rolling Stone
16. Jolene
17. All Along The Watchtower
2. Señor (Tales Of Yankee Power)
3. I'll Be Your Baby Tonight
4. Beyond Here Lies Nothin'
5. I Don't Believe You (She Acts Like We Never Have Met)
6. The Levee's Gonna Break
7. Beyond The Horizon
8. High Water (For Charley Patton)
9. I Feel A Change Comin' On
10. Desolation Row
11. Highway 61 Revisited
12. When The Deal Goes Down
13. Thunder On The Mountain
14. Ballad Of A Thin Man
(encore)
15. Like A Rolling Stone
16. Jolene
17. All Along The Watchtower
twee boeken
Het gaat om het boek Hard rain; onze frontale botsing met de natuur. Het boek bevat de tekst van Dylan's A hard rain's a-gonna fall waarvan de regels geïllustreerd zijn, door Mark Edwards, van prachtige, maar ook confronterende foto's. Dit boek werd eerder in 2006 uitgegeven, alleen in het Engels en is nu opnieuw in het Engels en voor het eerst in een Nederlandse vertaling uitgegeven. Het boek - de nieuwe Nederlandse vertaling - bevat 168 bladzijdes met, zoals eerder gemeld, de tekst van A hard rain's a-gonna fall en ruim 40 foto's bij regels uit A hard rain's a-gonna fall. Vanaf bladzijde 104 volgen dan nog kantekeningen, De ecologie van pijn door Tim Smit, verandering van bewustzijn door David Bohm, een stuk over het Hard rain project, reacties, enz.
Hard rain is niet zozeer een Dylanboek, maar, aldus de achterflap: Hard Rain verbeeldt de mondiale problemen die regeringen zouden moeten aanpakken: grondstofverspilling door een happy few, massale armoede van veel anderen, bevolkingsgroei, vervuiling, natuurvernietiging, en tenslotte de klimaatverandering.
Het boek leert de lezer niets over Dylan, wel over een groot aantal mondiale problemen waarbij, voor de bewustwording van de lezer, gebruik is gemaakt van Dylan's A hard rain's a-gonna fall. Meer informatie hier.
Terwijl ik in de eerder genoemde boekwinkel was, heb ik nog even gevraagd naar Fietsen met Bob Dylan van Bill Mensema, een boek dat gisteren werd gepresenteerd. Het boek was nog niet 'binnen', maar F. verwachtte het boek deze week binnen te zullen krijgen.
Ik ben van plan Fietsen met Bob Dylan t.z.t. aan te schaffen en zal, na het lezen van deze roman meer schrijven over dit boek.
Dylan kort #270
Frits over Kees Huysman's Dylan in Dutch weblog.
Bob Dylan in Noordpolderzijl (IV). [Bij de presentatie van Fietsen met Bob Dylan geweest? Laat me weten hoe het was via tom_dylan@hotmail.com]
Een nieuwe kijk op Christmas in the heart op Sjefstek.
Setlist 18 oktober 2009
1. Leopard-Skin Pill-Box Hat
2. The Man In Me
3. Don't Think Twice, It's All Right
4. Beyond Here Lies Nothin'
5. Spirit On The Water
6. Forgetful Heart
7. Tweedle Dee & Tweedle Dum
8. Beyond The Horizon
9. Cold Irons Bound
10. Tryin' To Get To Heaven
11. Highway 61 Revisited
12. Po' Boy
13. Thunder On The Mountain
14. Ballad Of A Thin Man
(encore)
15. Like A Rolling Stone
16. Jolene
17. All Along The Watchtower
2. The Man In Me
3. Don't Think Twice, It's All Right
4. Beyond Here Lies Nothin'
5. Spirit On The Water
6. Forgetful Heart
7. Tweedle Dee & Tweedle Dum
8. Beyond The Horizon
9. Cold Irons Bound
10. Tryin' To Get To Heaven
11. Highway 61 Revisited
12. Po' Boy
13. Thunder On The Mountain
14. Ballad Of A Thin Man
(encore)
15. Like A Rolling Stone
16. Jolene
17. All Along The Watchtower
Dylan kort #269
Bob Dylan tribute gaat op herhaling in de Ar.
Het intro van Hurricane hergebruikt door Absynthe minded.
setlist 17 oktober:
1. Cat's In The Well
2. Lay, Lady, Lay
3. I'll Be Your Baby Tonight
4. Beyond Here Lies Nothin'
5. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again
6. Love Sick
7. If You Ever Go To Houston
8. Highway 61 Revisited
9. Workingman's Blues #2
10. Thunder On The Mountain
11. Ballad Of A Thin Man
(encore)
12. Like A Rolling Stone
13. Jolene
14. All Along The Watchtower
Vanmiddag las ik op het forum van Expecting rain een (Engelstalig) stuk over het album All things must pass van George Harrison en de 'link' met Dylan. Een interessant stuk.
Vlak na de release in 2001 van de geremasterde heruitgave van All things must pass liet ik me verleiden om deze cd te kopen. Niet vanwege George Harrison, maar vanwege de 'link' met Dylan kocht ik dit album. Let wel, Dylan is niet op All things must pass te horen. Dylan is als schrijver aanwezig.
Het album opent met I'd have you anytime, een nummer geschreven door Bob Dylan en George Harrison en nooit in een opname van Dylan officieel uitgebracht. Reden genoeg om All things must pass te kopen.
Naast I'd have you anytime staat Dylan's If not for you in een uitvoering van Harrison op dit album.
Vlak na aanschaf heb ik All things must pass anderhalf keer gedraaid om 'm daarna op te bergen en nooit meer te voorschijn te halen. Het album heeft mij, in 2001, totaal niet weten te boeien.
Het album heeft acht jaar lang stof liggen te vergaren op zolder, maar na het lezen van het stuk op het forum van Expecting rain heb ik besloten om het album eens van de laag stof te ontdoen en een tweede kans te geven. Sinds vanmiddag een uur of half twee ligt de cd al klaar naast de speler om nog eens te luisteren, maar tot een minuut of vijf geleden heb ik nog niet het lef gehad om de cd daadwerkelijk in de speler te schuiven.
Wie goed leest, heeft begrepen dat All things must pass nu een minuut of vijf draait, voor het eerst in acht jaar.
Nou zou het natuurlijk een fantastisch verhaal opleveren wanneer ik nu zou kunnen schrijven dat ik helemaal in beslag werd genomen door de muziek op All things must pass, dat ik het album herontdekt heb, enz. enz. Maar helaas, niets is minder waar. Na een minuut of vijf begint de muziek me al te vervelen en bij het derde nummer, Wah-wah, zelfs al te irriteren.
Zelfs het mede door Dylan geschreven I'd have you anytime laat geen verwoestende indruk achter, het klinkt in mijn oren als een niemendalletje.
Niemand zingt Dylan zoals Dylan.
Dylan kort #268
Op 13 oktober is in Amerika de cd en dvd How sweet the sound van Joan Baez uitgekomen met daarop een duet met Dylan. Het gaat om I pity the poor immigrant, een opname van 23 mei 1976. Deze opname is eerder te zien geweest in de tv special Hard rain.
De nieuwste Bob Dylan straks ook te koop op de kerstmarkt.
Patrick Riguelle over Christmas in the heart onder de titel Daar zijn de fans van het eerste uur weer!. [Ja, het gaat meer over de zogenaamde 'fans van het eerste uur' dan over Christmas in the heart, Ja, Newport 1965, Selfportrait en Slow train coming komen voorbij, en ja, het is meer van hetzelfde.]
Alja Spaan: My masterpiece.
De nieuwste Bob Dylan straks ook te koop op de kerstmarkt.
Patrick Riguelle over Christmas in the heart onder de titel Daar zijn de fans van het eerste uur weer!. [Ja, het gaat meer over de zogenaamde 'fans van het eerste uur' dan over Christmas in the heart, Ja, Newport 1965, Selfportrait en Slow train coming komen voorbij, en ja, het is meer van hetzelfde.]
Alja Spaan: My masterpiece.
Een mislukte poging om iets zinnigs over Christmas in the heart te schrijven
Twee dagen geleden viel Christmas in the heart door mijn brievenbus, pas vanavond heb ik de tijd gevonden om de cd daadwerkelijk in de speler te schuiven.
Al weken heb ik jeuk over het gehele lichaam bij de gedachte aan een kerstplaat van Dylan, een jeuk die alleen maar sterker is geworden naar het beluisteren van de fragmenten van de vijftien songs die te samen Christmas in the heart vormen op de website van Amazon.
De fragmenten zaten vol koortjes, jeuk!
Ik zie niet snel tegen iets op, maar na het beluisteren van de fragmenten zag ik echt op tegen het moment waarop ik iets 'zinnigs' over Christmas in the heart zou moeten zeggen. Ik zou het niet gelijk een knoop in mijn maag willen noemen, maar een knoopje toch zeker wel.
Het is zestien oktober, nog ruim twee maanden voor de kerstellende weer op het programma staat. De regen en de wind slaan tegen de ramen. Ik moet er aan geloven. Ik schuif Christmas in the heart in de speler op een moment dat mijn vrouw en kinderen niet in de kamer zijn, dit moet ik alleen verwerken. Een last die ik alleen moet dragen.
En tijdens het luisteren maak ik aantekeningen, steekwoorden, omdat ik weet dat er een moment komt dat ik achter mijn computer ga zitten om die vernietigende recensie te schrijven.
Na het beluisteren van driekwart van Christmas in the heart staat er vooral vaak 'herinnering' tussen de steekwoorden. Herinnering aan de Katholieke basisschool, aan de kerstplaten in het ouderlijk huis die een keer per jaar uit de hoes gehaald werden. Herinnering aan het kerkoor waar ik als jochie van een jaar of zes, zeven een blauwe maandag in gezongen heb.
En tussendoor kijk ik -tig keer naar buiten in de hoop dat de sneeuw valt.
Do you hear what I hear?, Winter wonderland, Little drummer boy, O' come all ye faithful en bovenal Hark the Herald angels sing drijven op herinnering mijn oren binnen.
Christmas in the heart is een nostalgische plaat die ik voor het eerst hoor.
En nog nooit hebben deze nummers zo goed geklonken.
Die gebarsten stem is niet zozeer kwetsbaar, als wel maakt die gebarsten stem mij, de luisteraar, kwetsbaar.
De opgeroepen herinnering is soms pijnlijk, soms bijna teder. Altijd persoonlijk. Ik kan mijzelf niet uitschakelen tijdens het luisteren naar Christmas in the heart.
Mijn god, wat heb ik de pest aan kerstmuziek!
En toch hoor ik mezelf neuriën, Hark the Herald angels sing, Little drummer boy.
Het zweet breekt me uit tijdens het luisteren naar de schoonheid van The christmas blues en het swingende Must be Santa.
Dit kan ik toch geen lekkere muziek vinden, dit is een kerstcd!
Aaaaah, die mondharmonica in The christmas blues, een paar seconden, reden genoeg om deze plaat aan te schaffen. En, goddank, The christmas blues moet het zonder koortje stellen.
Waarom die gruwelijke koortjes te pas en te onpas?
Waarom deze kwelling?
Zonder die koortjes had ik bijna de loftrompet kunnen blazen over Christmas in the heart. En toch, waarom staan de tranen achter mijn ogen terwijl Dylan O' come all ye faithful zingt? Het is alleen maar herinnering.
Christmas in the heart scheurt mij in tweeën, ik heb de pest aan deze schitterende kerstplaat. Zei ik schitterend? Ja schitterend in Do you hear what I hear, in The christmas blues, in O' Come all ye faithful, Must be Santa, in Hark the Herald angels sing, in Little drummer boy.
Have yourself a merry little Christmas vind ik afschuwelijk en dat zal ook nooit veranderen. The first noel vind ik tenenkrommend, daar wil ik niet eens meer over nadenken.
Maar ook Must be Santa staat op Christmas in the heart.
Hoe kan ik nog iets zinnigs over Christmas in the heart zeggen? Dit is te afschuwelijk in zijn schoonheid, dit is te veel nooit gehoorde herinnering om nog met nieuwe oren te kunnen luisteren.
Christmas in the heart is de tweede of derde kerstcd die ik in dit leven koop en de eerste kerstcd die ik niet na een half nummer al spuugzat ben.
Christmas in the heart krijgt van mij, als Dylanplaat, slechts twee van vijf sterren, maar met Christmas in the heart heb ik eindelijk een cd om de kerstdagen dragelijk te maken. Als kerstcd krijgt Christmas in the heart vier van de vijf sterren.
Mag ik Christmas in the heart nu weer opbergen?
Al weken heb ik jeuk over het gehele lichaam bij de gedachte aan een kerstplaat van Dylan, een jeuk die alleen maar sterker is geworden naar het beluisteren van de fragmenten van de vijftien songs die te samen Christmas in the heart vormen op de website van Amazon.
De fragmenten zaten vol koortjes, jeuk!
Ik zie niet snel tegen iets op, maar na het beluisteren van de fragmenten zag ik echt op tegen het moment waarop ik iets 'zinnigs' over Christmas in the heart zou moeten zeggen. Ik zou het niet gelijk een knoop in mijn maag willen noemen, maar een knoopje toch zeker wel.
Het is zestien oktober, nog ruim twee maanden voor de kerstellende weer op het programma staat. De regen en de wind slaan tegen de ramen. Ik moet er aan geloven. Ik schuif Christmas in the heart in de speler op een moment dat mijn vrouw en kinderen niet in de kamer zijn, dit moet ik alleen verwerken. Een last die ik alleen moet dragen.
En tijdens het luisteren maak ik aantekeningen, steekwoorden, omdat ik weet dat er een moment komt dat ik achter mijn computer ga zitten om die vernietigende recensie te schrijven.
Na het beluisteren van driekwart van Christmas in the heart staat er vooral vaak 'herinnering' tussen de steekwoorden. Herinnering aan de Katholieke basisschool, aan de kerstplaten in het ouderlijk huis die een keer per jaar uit de hoes gehaald werden. Herinnering aan het kerkoor waar ik als jochie van een jaar of zes, zeven een blauwe maandag in gezongen heb.
En tussendoor kijk ik -tig keer naar buiten in de hoop dat de sneeuw valt.
Do you hear what I hear?, Winter wonderland, Little drummer boy, O' come all ye faithful en bovenal Hark the Herald angels sing drijven op herinnering mijn oren binnen.
Christmas in the heart is een nostalgische plaat die ik voor het eerst hoor.
En nog nooit hebben deze nummers zo goed geklonken.
Die gebarsten stem is niet zozeer kwetsbaar, als wel maakt die gebarsten stem mij, de luisteraar, kwetsbaar.
De opgeroepen herinnering is soms pijnlijk, soms bijna teder. Altijd persoonlijk. Ik kan mijzelf niet uitschakelen tijdens het luisteren naar Christmas in the heart.
Mijn god, wat heb ik de pest aan kerstmuziek!
En toch hoor ik mezelf neuriën, Hark the Herald angels sing, Little drummer boy.
Het zweet breekt me uit tijdens het luisteren naar de schoonheid van The christmas blues en het swingende Must be Santa.
Dit kan ik toch geen lekkere muziek vinden, dit is een kerstcd!
Aaaaah, die mondharmonica in The christmas blues, een paar seconden, reden genoeg om deze plaat aan te schaffen. En, goddank, The christmas blues moet het zonder koortje stellen.
Waarom die gruwelijke koortjes te pas en te onpas?
Waarom deze kwelling?
Zonder die koortjes had ik bijna de loftrompet kunnen blazen over Christmas in the heart. En toch, waarom staan de tranen achter mijn ogen terwijl Dylan O' come all ye faithful zingt? Het is alleen maar herinnering.
Christmas in the heart scheurt mij in tweeën, ik heb de pest aan deze schitterende kerstplaat. Zei ik schitterend? Ja schitterend in Do you hear what I hear, in The christmas blues, in O' Come all ye faithful, Must be Santa, in Hark the Herald angels sing, in Little drummer boy.
Have yourself a merry little Christmas vind ik afschuwelijk en dat zal ook nooit veranderen. The first noel vind ik tenenkrommend, daar wil ik niet eens meer over nadenken.
Maar ook Must be Santa staat op Christmas in the heart.
Hoe kan ik nog iets zinnigs over Christmas in the heart zeggen? Dit is te afschuwelijk in zijn schoonheid, dit is te veel nooit gehoorde herinnering om nog met nieuwe oren te kunnen luisteren.
Christmas in the heart is de tweede of derde kerstcd die ik in dit leven koop en de eerste kerstcd die ik niet na een half nummer al spuugzat ben.
Christmas in the heart krijgt van mij, als Dylanplaat, slechts twee van vijf sterren, maar met Christmas in the heart heb ik eindelijk een cd om de kerstdagen dragelijk te maken. Als kerstcd krijgt Christmas in the heart vier van de vijf sterren.
Mag ik Christmas in the heart nu weer opbergen?
Abonneren op:
Posts (Atom)