Jan Cremer en Bob Dylan

Ik ben geen liefhebber van de boeken van Jan Cremer, maar toch stond ik vanmiddag met Ik, Jan Cremer III in mijn handen. Bijna gekocht. Waarom? Dylan moet er haast wel in staan.

Thuis gekomen, gegeten, achter de computer gekropen, even googlen, en ja hoor, de eerste berichten. Nog niks in het Nederlands op het net, wel in het Engels: Bob Dylan had no motorcycle accident, says Dutch artist op de website The Earth Times.

Als ik Jan Cremer mag geloven, waren hij en Dylan dikke maatjes. Het probleem is, ik geloof Jan Cremer niet.

Jan Cremer in Hollands diep (nr. 3 herfst 2007): Op 10 januari 1966 ging ik uit eten met Bob Dylan, Jayne Mansfield en haar manager Irving Arthur. Dylan had mijn boek gelezen en toen hij hoorde dat hij vlak boven mij in het Chelsea woonde, is hij onmiddelijk naar me toe gekomen om een schilderij te kopen. Hij wilde het als afbeelding op de cover van zijn lp Blonde On Blonde. Een heel groot doek van 1,80 bij 2,50 meter. Uiteindelijk heb ik het hem verkocht voor 8000 dollar, wat toen veel geld was. Dylan had ook een optie op de filmrechten van I Jan Cremer. Samen vlogen we dat jaar met een heel nieuw straalvliegtuig naar al die plekken waar hij moest spelen. Ook ben ik bij de opnames van Blonde On Blonde in Nashville aanwezig geweest. Hij wilde dat ik bij hem bleef, maar ik ben onafhankelijk en ik had mijn eigen werk.

Uit Cremers brievenboek: Ik ben zeer goed bevriend [...] Bob Dylan heeft een boek geschreven (een [...] heel goed ong. 100 pagina's en heeft mij [...] talen. Wat ik ga doen.

en

Ik hoop een boek te gaan schrijven over Dylan, in vriendschaps- en commerciele overwegingen. Ik ben natuurlijk een van de weinige personen die veel in zijn omgeving vertoeven en ik ken hem als geen ander, dankzij mijn speciale observatievermogen.

Zo gaat het maar door en door en door.

Het zou allemaal waar kunnen zijn, maar dubieus is het wel. Leg bijvoorbeeld de opnamedata in Nashville naast het brievenboek van Jan Cremer. Dylan was in Nashville voor opnames op 14, 15, 16 en 17 februari en 8, 9 en 10 maart 1966. Jan Cremer schreef een brief vanuit New York op 10 februari 1966 en een brief vanuit Hollywood op 3 maart 1966. Het kan, maar dat is dan wel een heleboel kilometers reisplezier...

Of, neem deze uitspraak van Cremer: Samen vlogen we dat jaar met een heel nieuw straalvliegtuig naar al die plekken waar hij moest spelen. Waarom is Jan Cremer dan niet te zien op de vele foto's uit deze periode, of de filmbeelden in Eat the document, No direction home en World tour 1966, the home movies? Het antwoord is simpel, hij was er helemaal niet bij.

Maar wat de beweringen van Jan Cremer pas echt dubieus maakt, is dat ik in de tientallen boeken die ik over Dylan heb gelezen, slechts één keer Jan Cremer ben tegengekomen: One evening in December 1965, Dylan, Neuwirth and Suze Rotolo sat at the back of the Kettle of fish with filmmaker Barbara Rubin. (...) Next in line was Jan Cremer, a Dutch professional hipster, who had dedicated his modest book I, Jan Cremer, to Dylan. Cremer approached, but Neuwirth fended off the Dutch intruder. (Robert Shelton - No direction home)

Voor mij reden genoeg om Cremers uitspraken over diens vriendschap met Dylan niet al te serieus te nemen, en dan druk ik mij zachtjes uit.

Aanvulling 1 juni 2008: Bericht op weblog Modern times over Jan Cremer / Bob Dylan.

Aanvulling 2 juni 2008: Bericht op de website van het Parool, Jan Cremer hielp Dylan bij het bedenken van songtitels...

Op de weblog het vrije volk een stuk over Jan Cremer en zijn beweringen rond zijn vriendschap met Dylan.

De uitzending van Nova van 29 mei 2008 gaat deels over Ik, Jan Cremer 3. Kijken via uitzending gemist, hier.

Met dank aan Peerke voor de reactie / aanvulling.