I'm not there

Gisteravond eindelijk I'm not there gezien in een bioscoop voornamelijk gevuld met filmliefhebbers, niet zo zeer Dylanliefhebbers.
In de afgelopen maanden veel over I'm not there gelezen en nog maakte de film een verpletterende indruk op mij. Overigens niet alleen op mij, ook de filmliefhebbers waren zeer positief.
Ik ben geen filmkenner, dus filmtechnisch komt mijn commentaar niet veel verder dan knap in elkaar gezet.
Wie een filmische biografie van Dylan verwacht kan beter thuisblijven. De film is, zoals aan het begin van de film te lezen is, geïnspireerd op de vele levens van Dylan. Het gaat niet over Dylan, hij is er niet.
Wat dan wel?
De film is een opeenstapeling van Dylancitaten in woord en beeld. De film is, in mijn optiek, vooral een afspiegeling van het (gekleurde) beeld dat van Dylan in de media over de jaren is neergezet: dichter, profeet, onmogelijk te interviewen, rokkenjager, kluizenaar, enz.
De film portreteert niet Dylan, maar het hele circus van fans, media, mythe en legende rond Dylan.
Er zit geen verhaal in de film, het moet ondergaan worden. Achterover leunen en inzuigen.
Het foldertje van de bioscoop: I'm Not There is lyrisch en poëtisch, experimenteel en eigenzinnig, overweldigend en gestileerd, zwart-wit en verzadigd kleurrijk. Het startpunt is het legendarische motorongeluk in 1966, van waaruit naar achteren en naar voren wordt gesneden. De dichtheid aan verwijzingen naar de verhalen, liedjes, historische gebeurtenissen en mythes uit de gloriejaren van de Amerikaanse popcultuur is groot. Niet iedereen zal ze allemaal direct herkennen en eigenlijk zou je de film meermalen moeten bekijken.
De soundtrack van de film bevat - in tegenstelling tot bijbehorende cd - overwegend Dylannummers in de originele uitvoering, waaronder een handvol nooit eerder officieel uitgebrachte nummers.
I'm not there is zeker een film om te herkijken, zowel voor de Dylanliefhebber, als voor de filmfanaat - zoals ik gisteren van de filmkenners begreep.