beperkte herhaling

Net als gisteren zijn de woorden vandaag beperkt, door verplichtingen elders. Morgen niet meer, vandaag dus wel.
Om het voor mezelf wat te vergemakkelijken, pak ik er een aantekening van enkele dagen geleden bij, een aantekening die het begin had moeten worden van meer. Dat 'meer' is nooit uit de vingers gekomen.
Bij deze:

Ergens deze dagen moet het al weer vijf jaar geleden zijn dat Modern times uitkwam, dat ik bij de platenboer mijn exemplaar ophaalde & eenmaal thuis gegrepen werd door slechts een deel van het album. In de vijf jaar moet ik Modern times tientallen keren gedraaid hebben & nooit eerder kwam When the deal goes down aan zoals dit nummer vanavond aankomt.
Ik zit hier, avond, in de stoel waarin ik iedere avond zit & de tranen staan achter de ogen. Het is niet de muziek, niet de tekst, maar de manier waarop Dylan When the deal goes down zingt dat me bij mijn donder grijpt, uit mijn stoel tilt & terug smijt om me achter te laten als een gebroken man.
Waarom nu wel & die tientallen keren luisteren die aan vanavond vooraf gegaan zijn niet? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat Dylan mij vaker dit kunstje flikt.
Niet lang na de release van Modern times dook op het internet een videoclip op bij When the deal goes down, een jonge actrice - haar naam ben ik verloren in de dagen die sindsdien zijn verstreken - is te zien op een boot, in een bloemenveld, in een auto. Beelden uit de jaren vijftig, zo moet het lijken. Dat filmpje liet ik zien aan een groep pubers toen ze me vroegen naar welke muziek ik luisterde. Ze vonden het niks & ik was halverwege het filmpje ook niet echt overtuigd van mijn keuze.
Een verkeken kans.
Zet in een gezelschap Modern times op, zodra When the deal goes down langskomt, vinden mensen hun stilgevallen conversatie terug. Ik heb het zelf een aantal malen mogen meemaken, helaas.
Ik heb me vanavond opgesloten tussen de kussens van mijn stoel, afgesloten zo je wilt. Na vijf jaar te stupide geweest te zijn om te luisteren, hoor ik voor het eerst When the deal goes down, zo blijkt nu. En na vijf keer het nummer gehoord te hebben, ben ik gebroken.

Zoiets, het had het begin moeten zijn van meer. Maar ja, tijdgebrek, wilde gedachten & wat al niet meer hebben er voor gezorgd dat de aantekening nooit verder is gekomen dan bovenstaande.