Beste Tom
Zoals het mooi sobere omslag van je nieuw te verschijnen boek al aanduidt, Dylan heeft iets met The Beats te maken, de woordenvloed van de zwerver Kerouac, het scherp experimentele van Burroughs, en in mindere mate het zangerige van Ginsberg heeft zijn sporen in hem nagelaten, de laatste huilde niet voor niets toen hij Hard Rain hoorde waarin deze de ultieme fusie herkende tussen literatuur en muziek, iets waar de Beats altijd al naar zochten. Maar Dylan the original Hippy? Toegegeven, de flower power beweging is net als Dylan schatplichtig aan The Beats, het op reis gaan, de Oosterse, religieuze invloeden, vrijheidszin, non conformisme, vredeszin. Maar Hippies waren ook erg gericht op het collectief, en hun ongebreidelde geloof in de liefde vindt wel zijn oorsprong in de zoektocht daarnaar van bijvoorbeeld Ginsberg en ook wel Kerouac, maar heeft niets meer van het cynisme, de ontgoocheling, die Kerouac ten toon kon spreiden en door Burroughs op de spits werd gedreven, terwijl deze beide voortrekkers, en ook velen in hun gevolg, bovendien uitgesproken individualisten waren. Dylan moest evenmin iets hebben van groepjesgeest, en zijn liefdesliederen zitten voller met put downs en aanklachten en zelfkritiek dan roze hartjes. Wel bevond Dylan zich duidelijk op de grens tussen The Beats en de hippies, kondigde hij hun komst aan, daarmee zou je hem The Original kunnen noemen. Ginsberg werd in feite volledig hippie onder zijn invloed, misschien wel de meest totale. Dylan zelf ondervond enkel veel last van wat hij had gezaaid met zijn liederen tot en met Mister Tambourine Man. Zijn Desolation Row, It's Allright Ma (I'm only Bleeding), Gates of Eden en Like a Rolling Stone, konden de trippende meute niet meer tegenhouden om hem tot God te kronen, terwijl die liederen toch echt de geest van de hippie beweging loochenen, veroordelen zelfs. Nee, in hun roes, voelden ze zich thuis in het schimmige Visions of Johanna, en Tom Thumbs Blues en Stuck Inside of Mobile with the Memphis Blues Again begeleidde aangenaam hun come downs na de pillen en het gesnuif, ach ja en op paddestoelen of LSD vergat je de melancholie van Sad Eyed Lady of the Lowlands, kickte je alleen op de gave beelden. Kwam nog bij dat de terug naar de natuur beweging van de hippies lijfliederen vond in John Wesley Harding en The Basement Tapes, twee 'albums' die hij maakte juist als kluizenaar, om zich af te sluiten van die zogenaamde peace & love fanaten. Wat wel een voetnoot verdient is dat Desire en The Rolling Thunder Revue toch wel de meest overweldigende uitdrukking werden van de hippie cultus, vreemd genoeg. Ergens zou je kunnen beweren dat in die magische periode van 75, vlak voor punk ons horendol en doof maakte, Dylan, in zijn speuren naar zijn dichtersziel, voor een keer zich helemaal onderdompelde in het gewoel van de beesten die hijzelf ooit uit de dierentuin had bevrijd, in de hoop misschien toch weer iets van het zuivere te vinden dat The Beats nastreefden, om de doem af te wenden die hij zag naderen. De rest is geschiedenis...
The original Hippy, and the first to step out of it yeah...
Maar het meest toch... The Cool Beatnik pur sang, wat dan weer een contradictio in terminus is, maar ja, tegenstelling, dat is het terrein van Dylan bij uitstek (niet samenscholen), daar wordt de huls van de werkelijkheid opengebroken weet ik uit eigen ervaring, heel mijn schrijversziel is op die tegenstelling gericht... met dank aan The Bard
groet hans altena
Geen opmerkingen:
Een reactie posten