aantekening #6699

Na in alle vroegte een bezoek te hebben gebracht aan de comic-winkel - het is Free Comic Book Day - en zoonlief van een logeerpartij te hebben opgehaald terwijl iedere minuut in de auto aangenamer werd door de klanken van Blood On The Tracks ben ik op de bank gaan liggen om naar The Other Side Of The Mirror; Bob Dylan Live At The Newport Folk Festival 1963 - 1965 te kijken.
The Other Side Of The Mirror verscheen in 2007. In het jaar na verschijning heb ik die film een aantal malen bekeken, daarna eigenlijk nauwelijks meer. Ik dacht die film wel in mijn hoofd te hebben zitten, niet dus, zo bleek net tijdens het kijken.
Binnenkort laat ik een tegeltje voor boven de kast met Dylan beschilderen:

Het voordeel van een slecht geheugen is dat je kunt blijven genieten van je boeken, platen en films.

Goed, ik keek dus naar The Other Side Of The Mirror. In mijn kop zit het 'weetje' dat tijdens Dylans optreden op Newport in 1965 Al Kooper orgel speelde, maar in de eerste paar seconden van "Like A Rolling Stone" in The Other Side Of The Mirror is toch duidelijk te zien dat Al Kooper niet achter het orgel zit, maar basgitaar speelt. (zie hier)

~ * ~ * ~ * ~ * ~

Een non-Dylanalbum dat toch bij veel Dylanliefhebbers in kast zal staan is So Many Roads van John Hammond Jr.

In de loop der jaren lezen over Dylan ben ik twee geruchten over dit album tegengekomen:

1. Bob Dylan speelt mee op dit album, al wordt hij niet op de hoes genoemd;

2. Bob Dylan speelt niet mee op dit album, maar hij was wel bij de opnamesessies aanwezig.

So Many Roads verscheen in 1965, op dit album spelen drie leden van de latere The Band mee, namelijk Robbie Robertson, Levon Helm en Garth Hudson, plus Michael Bloomfield, de gitarist die ook op Dylans album Highway 61 Revisited te horen is (en natuurlijk op het Newport Folk Festival van 1965, zie hierboven.) 

De roddels zijn niet uit de lucht komen vallen.

So Many Roads is een goed album, maar heeft het nog iets met Bob Dylan te maken? Dat ligt er natuurlijk aan of je de roddels wilt geloven. 

Er is meer. Zo schrijft Peter Stone Brown over dit album: "For those interested in finding the roots of Bob Dylan's onstage sound while performing with The Hawks in 1965 and 1966, So Many Roads is the key." (zie hier)

Hoewel ik snap wat Peter Stone Brown bedoelt, ben ik het niet met hem eens. Dat neemt niet weg dat So Many Roads een heerlijk album is, zeker als het zonnetje schijnt. Biertje erbij.

~ * ~ * ~ * ~ * ~