Niet luisteren is ook belangrijk

Ochtend, ik heb geen haast. Ik hoef niks vandaag. Er zijn geen verplichtingen die op mij wachten. Na een klein ontbijt en een lichte dagdroom zet ik Blood On The Tracks op en na de eerste tonen van "Tangled Up In Blue" realiseer ik me dat het wel heel lang geleden is dat ik dit album heb gedraaid.
Hoe kan dat nou? Blood On The Tracks is een van Dylans beste albums lees ik in het ene na het andere Dylan-boek en ergens ben ik het daar ook wel mee eens. Waarom draai ik dit album dan niet vaker?
In de eerste plaats heb ik Blood On The Tracks in de eerste jaren na aanschaf zó vaak gedraaid dat ik de plaat van voor naar achter kon dromen. Ik kende iedere noot, wist precies wat er ging komen. Daarom moest het album rusten, moest ik even afstand nemen om weer met nieuwe oren te kunnen horen.
In de tweede plaats is er de zogenaamde New York-versie van Blood On The Tracks, een versie die nog pijnlijker en - o contradictie - daardoor nog mooier is dan de versie van Blood On The Tracks zoals die sinds januari '75 in de winkels ligt. Als ik Blood On The Tracks wilde horen greep ik de laatste jaren eigenlijk altijd naar die New York-versie.
En in de derde plaats heb ik door omstandigheden ruim een jaar niet tot nauwelijks naar muziek kunnen luisteren en al helemaal niet naar een aandacht-vragend album als Blood On The Tracks. Iets met prikkels in de impact daarvan.

Nu ik voor het eerst in lange tijd weer eens luister naar de Blood On The Tracks waarvan Dylan wil dat ik 'm hoor (en niet de New York-versie van dit album), realiseer ik me weer hoe goed dit album eigenlijk is. Ik hoor dingen die ik lang niet gehoord heb. Ik kan met nieuwe oren luisteren.
De opgewonden tonen van "Tangled Up In Blue" die mij soms begonnen te storen klinken nu weer fris en vol drang, vol noodzaak om gehoord te worden. De breekbaarheid van "If You See Her, Say Hello" valt me voor het eerst in lange tijd weer echt op. De strijd tussen pijn en venijn in "Idiot Wind", het is bijna pijnlijk om hier naar te kunnen luisteren.
Wat zei Dylan ook al weer over die pijn in dat bekende interview-fragment uit april 1975? Ik heb het moeten opzoeken:

A lot of people tell me they enjoy that album [Blood On The Tracks]. It’s hard for me to relate to that. I mean, you know, people enjoying the type of pain, you know.

Ik begrijp wel wat Dylan zegt, denk ik. Blood On the Tracks is geen album om van te genieten, het is meer een album om te ondergaan. Ja, als luisteraar voel je de pijn van de maker. Niet alleen de pijn, maar ook het verdriet, de woede, het gevoel van onmacht en de frustratie. Dat maakt Blood On The Tracks tot zo'n goed album.
En vanochtend hoorde ik dat voor het eerst in lange tijd weer.

Ik ben vaak boos geweest dat ik door omstandigheden maanden lang niet tot nauwelijks naar muziek heb kunnen luisteren. Op een ochtend als deze ben ik er misschien wel dankbaar voor.
Er is mij veel afgenomen, maar ik heb er nieuwe oren voor teruggekregen. Mij nieuwe oren staan me goed.