Ik koop Dylan & The Dead in een persing die ik nog niet heb. Althans, dat denk ik. Bij thuiskomst blijk ik de bewuste persing van dit album al wel te hebben. Een overbodige aankoop dus. Een normaal mens zou die overbodige cd op marktplaats zetten in de hoop nog iets van het onnodig uitgegeven geld terug te kunnen krijgen. Ik ben geen normaal mens, ik kan het verkopen van die cd niet over mijn hart verkrijgen en dus leg ik die cd in auto.
Ik heb sinds zaterdag zoveel in de auto gereden dat die cd bij de laatste rit begon aan de vierde draaibeurt.
Ik weet het, Dylan & The Dead is een flut-album - misschien wel Dylans slechtste plaat - met als enige positieve uitzondering "Queen Jane Approximately", maar Dylan & The Dead en ik hebben een geschiedenis samen en mede door die geschiedenis - of misschien wel vooral door die geschiedenis - kan het album maar niet flut klinken in mijn oren. Ik heb er al wel vaker over geschreven op deze blog, zoek het maar na. Ik vind Dylan & The Dead echt prima. Het staat wel ergens tussen de honderden berichten op deze blog.
Waar ik nog niet eerder over schreef is de afsluiter van dit album: "Knockin' On Heaven's Door". Goed nummer.
"Queen Jane Approximately" is het beste nummer op Dylan & The Dead, maar "Knockin' On Heaven's Door" is een goede tweede.
Hoe lang is het geleden dat jij naar "Knockin' On Heaven's Door" van Dylan & The Dead luisterde?
Luister nog maar eens. Het nummer komt langzaam op gang, alsof het komt aanzweven. Het kabbelt voort. De door Grateful Dead gemaakte muziek is als een lichtvoetige dans waar Dylan zijn stem, de woorden van de song in en uit kan laten stappen.
Aan het eind van de song, aan het eind van de plaat, sterft de muziek langzaam weg. Daar wordt de tijd voor genomen door Dylan en de mannen van Grateful Dead, genoeg tijd om het samenvallen van de muziek en de boodschap voor de voeten van de luisteraar te werpen.
Is dit de beste "Knockin' On Heaven's Door"? Nee, zeker niet, maar dit is wel de "Knockin' On Heaven's Door" waarbij de muziek bijdraagt aan het te vertellen verhaal. Het is de versie waarbij de muziek zweeft als een rit naar de hemelpoort behoort te zweven - zo stel ik me voor. Het is de versie waarbij de muzikanten Bob Dylan voldoende ruimte geven om de zanglijnen in nieuwe patronen te weven.
Mooie versie dit. Parkeer voor even alles wat je zou moeten vinden van Dylan & The Dead en luister weer eens naar "Knockin' On Heaven's Door" van dit album.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten