Eén en één is twee.
Ik heb iets uit de erfenis van de Dylan-liefhebber kunnen bemachtigen zonder dat mij een poot werd uitgedraaid. Had hij het geweten, had hij er om kunnen lachen.
Ik draai die cd nu. Op het eerste gehoor gewoon een concert uit 2007 zoals er zo veel zijn geweest. Voor de vierde track kom ik uit mijn luie stoel: "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" - altijd een persoonlijke favoriet - in een snoeiharde versie. "It's Alright, Ma" beluister je niet zittend, om dat te horen moet je staan. Misschien een beetje onrustig schuifelen als het een goede versie is.
Deze 2007-versie is niet de beste versie van dit nummer, maar goed genoeg om toch even onder de indruk te zijn. Schuifelen doe ik niet, al scheelt het niet veel.
Na "It's Alright, Ma" volgt de twijfel: verder luisteren of stoppen? Verder luisteren in de hoop dat er meer moois voorbij zal komen of stoppen zodat het vervolg niet tegen kan vallen na zo'n sterk nummer?
Ik luister verder. "Levee's Gonna Break" is misschien niet Dylans sterkste nummer, maar het klinkt wel goed. Heb ik Dylan ooit dit nummer live zien en horen spelen tijdens een concert? Ongetwijfeld, maar zeker weten doe ik het niet.
Het geheugen laat steken vallen.
Er zijn wel andere concertmomenten die mij nog helder voor de geest staan. "Mississippi" in 2011 en "Desolation Row" in 1998, om er twee te noemen.
Ben ik een slechte vader omdat ik mijn kinderen nooit meenam naar een Dylan-concert?
Of maakt mij dat juist tot een goede vader?
Tegen het eind van de eerste cd weet Dylan mij te verrassen met een ijzersterke versie van een nummer waar ik geen sterke versie van verwachtte: "When The Deal Goes Down". Dylan op een elektrische piano die klinkt als een orgel, twee korte, ingetogen, maar zeer effectieve gitaarsolo's en een stem die, met name aan het begin van het nummer, achter de woorden kruipt.
Het jaar van deze opnamen, 2007, was ook het jaar van de verzamelaar DYLAN, de Ronson-remix van "Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine)" en van de film I'm Not There. Wanneer heb ik voor het laatst naar I'm Not There gekeken of naar DYLAN geluisterd?
Te lang geleden.
Ik moet...
Ik moet nog zoveel doen en opnieuw doen.
De stapel met nog niet gelezen boeken steekt boeven mijn kruintje uit, om maar eens iets te noemen.
De tweede cd begint met "Chimes Of Freedom", een goede versie, maar het is vooral het volgende nummer waar mijn oren aan blijven plakken: "Blind Willie McTell".
"Stuck Inside Of Mobile" begint met mondharmonica. Het lijkt alsof Bob Dylan in de tweede helft van dit concert steeds meer los komt.
Starend naar de tracklist valt op dat Dylan & band tijdens dit concert veel van Modern Times spelen. Zes van de zeventien nummers zijn van dit album afkomstig. In 2007 was dat niet vreemd, natuurlijk. Modern Times was toen zijn meest recente album.
En dan komt - als een donderslag bij heldere hemel - de voornaamste reden om deze cd nog vaak uit de kast te pakken: "Nettie Moore".
"Nettie Moore" is een van de beste nummers van Modern Times, maar bij de concertversie die nu via een koptelefoon in mijn oren wordt geworpen verbleekt de albumversie van dit nummer.
Oh, I miss you Nettie Moore
And my happiness is o'er
Winter's gone, the river's on the rise
I loved you then and ever shall
But there's no one here that's left to tell
The world has gone black before my eyes
Mooier dan dit gaat 't vanavond niet worden. Het lijkt wel alsof Bob Dylan de hele avond zijn stem heeft gespaard om dit zo te kunnen zingen. In plaats van verder luisteren, luister ik gewoon nog een keer naar "Nettie Moore". De rest van het concert is vanavond niet meer belangrijk.
Nu ik "Nettie Moore" heb gehoord doet niets er meer toe.
Winter's gone, the river's on the rise
Geen opmerkingen:
Een reactie posten