trrrrring

"Goedemiddag, spreek ik met de heerrrr.... Willems?"
"Ja."
"Fijn dat ik u tref meneer Willems. Zou ik u een paar vragen mogen stellen?"
"Waar gaat 't over?"
"Ik doe voor mijn opleiding aan de UvA onderzoek naar de vrijetijdsbesteding van mannen in de leeftijdscategorie tussen 30 en 50 jaar. Klopt het dat u in deze leeftijdscategorie valt?"
"Dat klopt."
"Dat is mooi, zou ik een paar minuutjes van uw tijd mogen gebruiken voor enkele vragen?"
"Nou eigenlijk was ik net..."
"Fijn dat u even tijd vrijmaakt, meneer Willems. De eerste vraag: heeft u in het afgelopen half jaar een of meerdere films in de bioscoop gezien?"
"Nee."
"Oké, heeft u in het afgelopen half jaar een café bezocht?"
"Nee."
"Gegeten in een restaurant?"
"Niet vrijwillig..."
"Heeft u in het afgelopen half jaar een pretpark of dierentuin bezocht?"
"Nee, eigenlijk niet nee."
"Heeft u in het afgelopen half jaar een of meerdere reisjes naar het buitenland gemaakt?"
"Nee."
"Een wellness bezocht?"
"Een wat?"
"Well-ness!"
"Nee."
"Panic room, paintball of ballenbak?"
"Nee, ook niet."
"Oké, dat was het."
"Dat was het? Dank voor uw tijd en dan wens ik u..."
"Wil je niet weten wat ik wel doe in mijn vrije tijd?"
"Nou, uhm... Dat staat niet op mijn vragenlijst..."
"Ik luister naar Bob Dylan."
"Wat zegt u?"
"Ik luister naar Bob Dylan, dat is mijn vrijetijdsbesteding."
"Mag ik u misschien vragen... Wie is dat? Rob Dillen?"
"Bob Dylan! B-O-B en Dylan als in Dylan Thomas, de dichter."
"Oh, oké en wie is dat, als ik vragen mag?"
"Een muzikant."
"Oh, speelt hij een instrument?"
"Dat is wel vrij gebruikelijk voor een muzikant..."
"Ja. Dat is waar. Ik had nog nooit van die Bob Thomas gehoord."
"Dylan! Bob Dylan! Wat leren ze jullie daar op de UvA!"
"Daar heb ik ook nog nooit van gehoord."
"Misschien moet je dan eens kritisch kijken naar je eigen vrijetijdsbesteding."
"Hoezo?"
"Laat maar."
"Goed, ik weet genoeg. Nogmaals dank voor uw tijd. Ik moet u nog wijzen op het bel-me-niet-register. Als u aan de lijn..."
"Ja, ja, ja, ik weet hoe het werkt. Tot ziens."
"..."
tuut-tuut-tuut

Setlist 28 maart, Madrid

Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisted / Simple Twist Of Fate / Summer Days / Melancholy Mood / High Water (For Charley Patton) / Tryin' To Get To Heaven / Full Moon And Empty Arms / Pay In Blood / Tangled Up In Blue / Soon After Midnight / Early Roman Kings / Desolation Row / Spirit On The Water / Thunder On The Mountain / Autumn Leaves / Love Sick // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man

commercial

 Deze commercial zag ik via een link op Expecting Rain. Ik kon het niet laten 'm hier te plaatsen.

Jeangu Mcrooy - The Times They Are A-Changin'

Setlist 27 maart, Madrid

Things Have Changed / It Ain't Me Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Summer Days / Melancholy Mood / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Once Upon A Time / Pay In Blood / Tangled Up In Blue / Soon After Midnight / Early Roman Kings / Desolation Row / Spirit On The Water / Thunder On The Mountain * // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man

* Tijdens "Thunder On The Mountain" ontstonden technische problemen waardoor het nummer voortijdig afgebroken moest worden. Dit is waarschijnlijk ook de reden voor de wat kortere setlist.

Dylan kort #1286

Setlist 26 maart, Madrid: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisted / Simple Twist Of Fate / Summer Days / September Of My Years / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Once Upon A Time / Pay In Blood / Tangled Up In Blue / Soon After Midnight / Early Roman Kings / Desolation Row / Spirit On The Water / Thunder On The Mountain / Full Moon And Empty Arms / Love Sick // [encores] Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man
Tijdens het eerste concert van 2018 speelde Dylan één cover. tijdens het tweede concert twee covers en gisteravond, tijdens het derde concert drie covers. Schuilt hier een logica achter? Speelt Dylan bij het volgende concert vier covers?
De Wereld Draait Door: De uitzending van vanavond draaide rond het nummer "The Times They Are A-Changin'" van Dylan, zo heb ik begrepen. (Ik heb de uitzending nog niet gezien, ik was druk met corresponderen over de VW bus van Allen Ginsberg...) Zie ook hier. (Facebook)
Vaarwel Nederland: De uitzending bevat een cover van "It Ain't Me, Babe" (vanaf 44:10). [met dank aan Hilda]

God Knows (1990) - door Jochen

God Knows (1990)

De naam van de componist Sir Arthur Sullivan zal wel voor altijd gekoppeld blijven aan de librettist van zijn meest succesvolle opera’s: Gilbert, Sir William Schwenck Gilbert. In de eenentwintigste eeuw leven beide namen voort in de artiestennaam Gilbert O’Sullivan, wiens liedjes nog steeds de Top 2000 halen, maar dat is natuurlijk niet de grootste verdienste van die kunstenaars uit de negentiende eeuw. In de Engelstalige wereld zijn hun veertien komische opera’s, de zogeheten Savoy Operas, onverwoestbaar. De populairste worden nog steeds opgevoerd (The Pirates Of Penzance, bijvoorbeeld, en H.M.S. Pinafore), kreten en citaten uit de opera’s zijn doorgedrongen tot de volksmond (“hardly ever”) en de bekendste stukken behoren tot het collectieve Britse bewustzijn.
De grootste hit uit de negentiende eeuw fabriceert Sullivan echter zonder Gilbert: het lied “The Lost Chord”, dat hij in 1877 aan het sterfbed van zijn broer op een gedicht van Procter componeert.
Het lied is een instant succes, de grote artiesten van die jaren zetten het meteen op het repertoire en de bladmuziek vliegt over de toonbank. De Amerikaanse Antoinette Sterling verspreidt het over de wereld, de populaire Fanny Ronalds, tevens minnares van Sullivan, vereenzelvigt zich zozeer met “The Lost Chord” dat een kopie van het songmanuscript op haar verzoek in 1916 mee haar graf in gaat, in 1888 laat Edison bij de introductie van zijn phonograph een opname van het lied horen en in 1912 zingt Caruso het bij de herdenkingsplechtigheid van de ramp met de Titanic.
De persiflage “I’m The Guy That Found The Lost Chord” van de Amerikaanse komiek Jimmy Durante (in de film This Time For Keeps, 1947) doorstaat de tand des tijds niet echt, maar inspireert in de jaren 60 wel weer tot een klassieker: In Search Of The Lost Chord, het bejubelde derde album van The Moody Blues uit ’68.

Het verloren akkoord, vinden zowel Sullivan als Durante, is een akkoord met een kleine dissonant – zo een als die opmerkelijke G+ die Dylan in “God Knows” speelt. Kennelijk opent het Hemelse vergezichten: in “The Lost Chord” is het divine, goddelijk, en klinkt het volgens de tekst als ‘a great Amen’, bij Durante leidt het tot een schier religieuze extase en Dylan heeft die G+ ook al niet onder een steen gevonden. De eerste keer dat hij de drieklank met augmented five, met overmatige kwint, speelt is in zijn religieuze fase, als hij “Rise Again” van Dallas Holm speelt, een overigens prachtig lied uit 1977 dat door CCM Magazine tot de 100 Greatest Songs In Christian Music wordt gerekend. Dylan speelt het een tiental keren, Clydie King zingt mee, en die uitvoeringen zijn allemaal mooi (Portland, 3 december 1980 is een bijzonder fraaie). Voor The Bootleg Series 13 - Trouble No More 1979-1981 (2017) wordt helaas slechts een rehearsal geselecteerd. Dat is een schitterende, sobere versie, met wonderschone samenzang van King en Dylan, slechts begeleid door Dylans akoestische gitaar – waardoor dat hemelse, ‘verloren’ akkoord des te beter uit de verf komt (het is het tweede akkoord, op ‘drive the nails’, bijvoorbeeld, en op ‘say it isn’t me’).
Volledigheidshalve zij opgemerkt dat Dylan rond diezelfde evangelische tijd, een paar maanden eerder, ook al die G+ laat horen – in de opklimmende toonvolgorde van “In The Garden” klautert het orgel via die verhoogde kwint van G#m naar Cm. Meer een stap in een vertraagd loopje dan een weldoordachte compositorische greep, minder dragend dan in “Rise Again” en in “God Knows”, maar toch. Overigens neemt dichter en vriend Allen Ginsberg daarvoor, voor die stapsgewijs stijgende akkoorden, de credits in een interview in Goldmine, 1989:

Volgens mij heb ik de akkoordenwisselingen van “In the Garden” uitgevonden. Met Halloween liepen we verkleed langs de deuren in Zuma Beach, en ik had mijn harmonium bij me en ik speelde van die grappige, oplopende akkoorden, waarbij je telkens alleen maar een vinger hoeft op te schuiven.

In de oorspronkelijke, gepasseerde versie, de versie die Dylan in het voorjaar van 1989 met Lanois opneemt tijdens de sessies voor Oh Mercy, is het verloren akkoord nog niet gevonden, blijkt uit de opname die wordt prijsgegeven op Tell Tale Signs, het achtste deel van The Bootleg Series. Dat is niet het enige verschil; vrijwel elke tekstregel is anders. In de maanden tot januari 1990, als Dylan de versie voor under the red sky opneemt, heeft hij de gehele tekst herschreven. Of in elk geval andere coupletten geselecteerd, dat is minstens zo waarschijnlijk. Dylan de dichter heeft immers, volgens eigen zeggen, een neiging to overwrite, meer te schrijven dan nodig is en reeds met Lanois, in maart en april ’89, verschillende versies ingezongen. Niet ongebruikelijk bij grote songschrijvers; Leonard Cohen schrijft bijvoorbeeld meer dan tachtig coupletten voor zijn magnum opus “Hallelujah” en heeft nooit kunnen kiezen voor een definitieve versie. Vermoedelijk heeft Dylan ook, net als bijvoorbeeld voor een song als “Dignity”, een stuk of twintig coupletten liggen voor “God Knows” en laat hij de waan van de dag beslissen als hij in de studio staat. Dat moge ook wel blijken uit live-versies ná januari 1990; daar grasduint Dylan de zanger ook links en rechts in de uiteenlopende versies en voegt nog weer andere tekstflarden in. De woordcombinatie God knows is een sterke trigger, kennelijk, en Dylan is wellicht aangestoken door Tsjechov, wiens korte verhalen hij zo bewondert. Бог знает, God mag het weten, is Tsjechovs meest geliefde stopwoordje; alleen al in de verzamelde korte verhalen komt het honderden keren langs.

De alternatieve versies hebben doorgaans een wat vriendelijkere opening dan de officiële, de versie die op de site en in The Lyrics 1961-2012 staat. Die versies openen met God knows I need you of God knows I love you of God knows I believe you, vriendelijker allemaal in elk geval dan God knows you ain’t pretty.
Dát, en het gegeven dat de versregels blijkbaar inwisselbaar zijn, doet vermoeden dat Dylan hier niet een al dan niet fictieve dame op de korrel heeft, maar dat de you een personificatie is, dat de dichter op poëtische wijze zijn zorgen om de kwetsbaarheid van een ongenoemd subject verwoordt. De aarde, misschien. In deze fase van zijn scheppen geeft Dylan wel vaker blijk van enig milieubewustzijn en hint hij naar ecologische pijnpunten. Bij The Traveling Wilbury’s in “Inside Out” (the grass ain’t green, it’s kinda yellow), in “Everything Is Broken” (Take a deep breath, feel like you’re chokin’), op dit album in “2X2” (How much poison did they inhale?) en in het titellied (the river went dry) en hier is ook al een rivier die niet meer stroomt. De producer, de sympathieke Don Was, krijgt ook zo’n vaag vermoeden als ze “Under The Red Sky” hebben opgenomen en besluit het op de man af te vragen: “Gaat dit lied over ecologie?” Dylan antwoordt, without missing a beat, zonder een seconde na te denken: “Nee. Maar het zal het milieu ook niet vervuilen.”

Dylan kort #1285

Setlist 24 maart, Salamanca: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Summer Days / Make You Feel My Love / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Once Upon A Time / Pay in Blood / Tangled Up In Blue / Soon After Midnight / Early Roman Kings / Desolation Row / Spirit On The Water / Thunder On The Mountain / Why Try To Change Me Now / Love Sick // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man
"Model poserend op (slaap) bank in slaapkamer met Bob Dylan poster", zie hier. [met dank aan Dirk]
"Man Of Constant Sorrow", zie hier.

Lawrence Ferlinghetti

De dichter Lawrence Ferlinghetti is vandaag 99 jaar geworden. Om dit te vieren hieronder een fragment uit het hoofdstuk Dylan & Ferlinghetti uit mijn binnenkort te verschijnen boek Dylan & de Beats. Na dit fragment nog enkele regels uit het gedicht Adieu À Charlot; The Second Populist Manifesto van Lawrence Ferlinghetti.

Dylan & Ferlinghetti

Ralph Gleason, stage manager tijdens Bob Dylans persconferentie op 3 december 1965 in San Francisco, is vrij negatief over Lawrence Ferlinghetti’s reactie op het fenomeen Bob Dylan. In de Dylan-biografie van Robert Shelton zegt hij over Bob Dylans concert in Berkeley in 1965 onder andere: “The San Francisco poets freaked out when they saw this Dylan thing happening. I thought Larry [Lawrence Ferlinghetti] was a tragic figure that weekend, a shaken and embittered man. You know. ‘What is that stringy kid doing up there with his electric guitar?’ I mean, ‘I am a major poet, and this kid has thirty-five hundred kids in this hall.’ Larry has been mumbling to himself ever since.”
Ik heb me altijd verbaasd over het beeld van Lawrence Ferlinghetti als de verbitterde man zoals Gleason dat schetst. Het is een beeld dat totaal niet past bij het beeld dat ik van Ferlinghetti in de loop der jaren heb gekregen.
Is mijn beeld dan verkeerd? Was Lawrence Ferlinghetti halverwege de jaren zestig rancuneus over het feit dat hij als major poet welleswaar goed verkocht en naamsbekendheid genoot, maar niet, zoals Bob Dylan, een hal vol devote luisteraars wist te vullen?
Ik betwijfel het.

Bob Dylan en Lawrence Ferlinghetti zagen elkaar veelvuldig in december 1965. Bob Dylan was begin december naar San Francisco gekomen voor een aantal concerten in en rond de stad aan de westkunst van de Verenigde Staten. Lawrence Ferlinghetti, Bob Dylan en enkele anderen dineerden samen bij een Japans restaurant vlak na Dylans aankomst in San Francisco. Ferlinghetti was bij de persconferentie van Bob Dylan op 3 december 1965. Diezelfde avond en die avond daarna bezocht Ferlinghetti Dylans concert. Twee dagen later, op 5 december, mocht Bob Dylan onderduiken in de kelder van Ferlinghetti’s City Lights Bookstore in afwachting van de fotosessie met Ginsberg, McClure en Robbie Robertson in de steeg naast de boekwinkel. Na deze fotosessie ging het gezelschap, inclusief Bob Dylan en Lawrence Ferlinghetti, wat drinken. Als Lawrence Ferlinghetti echt zo rancuneus was als Ralph Gleason beschrijft zou hij dan in de vroege decemberdagen van 1965 dusdanig veel hebben opgetrokken met Bob Dylan? Ik denk het niet.
Ik geloof er niks van dat Lawrence Ferlinghetti, zoals Ralph Gleason beschrijft, volledig van zijn padje raakte door het succes van Bob Dylan.

Ruim anderhalf jaar voor die decemberdagen van 1965 zocht Bob Dylan al eens contact met de dichter en uitgever van onder andere Allen Ginsbergs Howl and Other Poems (1956): Lawrence Ferlinghetti.
Dat was echter niet de eerste keer dat Bob Dylan en Lawrence Ferlinghetti elkaar spraken.
In 1961 – aldus Ferlinghetti tegen auteur Michael Goldberg – liepen de mannen elkaar voor het eerst tegen het lijf. Ferlinghetti stapte uit de lift in het gebouw (333 Sixth Avenue, New York) waar uitgeverij New Directions was gevestigd op zijn weg naar buiten toen hij, in de lobby, werd aangesproken door een jongeman met een gitaar. Deze jongeman wilde – aldus Ferlinghetti – dat New Directions zijn gedichten publiceerde.
Pas nadat Bob Dylan bekend werd realiseerde Lawrence Ferlinghetti zich dat de jongeman die hij in 1961 in de lobby van New Directions tegen lijf was gelopen Bob Dylan was. Bob Dylan was zich op die dag in 1961 – aldus Ferlinghetti – niet bewust van het feit dat hij een van de door hem bewonderde dichters aansprak.

Op donderdag 20 februari 1964 bezocht Bob Dylan Ferlinghetti in San Francisco om hem uit te nodigen voor zijn concert in Berkeley van twee dagen later, maar de dichter bleek niet thuis te zijn.  Zo’n twee maanden later schreef Bob Dylan aan de vooravond van een reis naar Frankrijk een brief aan Ferlinghetti. In deze brief heeft Bob Dylan het over nog te schrijven “poems of grand embarassment” welke hij naar voltooiing Ferlinghetti zal sturen. Ik kan niet aan de indruk ontkomen dat deze geplande gedichten een voorloper zijn van wat wij nu kennen als het boek Tarantula en dat Bob Dylan deze gedichten aan Ferlinghetti wilde sturen in de hoop op een uitgave door de door Ferlinghetti opgerichte uitgeverij City Lights Books.
Enkele maanden voor Bob Dylan bij Lawrence Ferlinghetti op de stoep stond spraken Bob Dylan en Lawrence Ferlinghetti met elkaar over een mogelijke uitgave van gedichten van Bob Dylan door City Lights Books.
Sean Wilentz in zijn boek Bob Dylan In America (2010): “At some point in 1963, he [Dylan] met Lawrence Ferlinghetti, and the two discussed possibly publishing a book of Dylan’s writing, in the City Lights Pocket Poets Series.”  Deze ontmoeting, aldus Dylanoloog Clinton Heylin in zijn boek A Life In Stolen Moments (1996), vond plaats in het najaar van 1963 in New York.
Er is (helaas) nooit iets van Bob Dylan door City Lights Books uitgegeven. Heeft Bob Dylan nooit een manuscript naar Lawrence Ferlinghetti gestuurd of werd de inhoud van het door Bob Dylan gestuurde manuscript door Ferlinghetti te licht bevonden? Volgens Clinton Heylin in zijn boek Judas! zorgde de tussenkomst van Bob Dylans manager Albert Grossman er voor dat City Lights Books nooit iets van Bob Dylan publiceerde. Heylin: “At one point in 1964, owner [van City Lights Books] Lawrence Ferlinghetti, an important poet in his own right, had even entered into correspondence with Dylan about publishing a book of poetry, before Grossman headed him off at the pass, signing his client with the mainstream Macmillan, much to Dylan’s growing chagrin.”
Het is opvallend dat Bob Dylan chagrijnig werd toen hij hoorde dat zijn manager Albert Grossman een contract had getekend met Macmillan. Het lijkt er op dat Bob Dylan zijn boek liever gepubliceerd zag worden door City Lights Books, dan door de rijke, voor publiciteit kunnen zorgende uitgeverij Macmillan. De reden daarvoor lijkt voor de hand liggend: wat City Lights Books, in tegenstelling tot Macmillan, te bieden heeft is de associatie met het werk van de Beats. City Lights Books had begin 1964 immers al boeken van onder andere Allen Ginsberg (enkele dichtbundels, plus het samen met William Burroughs geschreven The Yage Letters, 1963), Jack Kerouac (Book Of Dreams, 1961), Lawrence Ferlinghetti (Pictures Of The Gone World, 1955), Gregory Corso en Michael McClure uitgegeven.

In de zomer van 1965, vlak na de bekende poëzielezing op 11 juni in de Royal Albert Hall te Londen waar onder andere Allen Ginsberg en Lawrence Ferlinghetti voorlazen, gaf Ferlinghetti een interview aan Penthouse. Tijdens dit interview wordt Ferlinghetti gevraagd om een top vijf van hedendaagse dichter te noemen. Na het noemen van enkele namen (onder andere Ginsberg, Neruda en Voznesenky) haalt Ferlinghetti flink uit naar de zogenaamde academische dichters. Vervolgens legt hij een link tussen de jeugd en de niet-academische dichters: “It happens that when you look across the world you find out what the poets and the youths and the younger generation latch on to in the American scene. The Beatles, for instance, or Bob Dylan or all the folk singers in Engeland – what did they latch on to? They didn’t latch on to the traditions and pick up the ideas and the poems of the American Academic poets. […] 20-year olds picked up on the beats and there is a great affinity between what is happening in Engeland, say in folk singing circles and the beat poets.”  Dit is niet de verbitterde man zoals Ralph Gleason schetst, dit is een man die een directe, positieve link ziet van de Beat-dichters naar de jeugd anno 1965, waaronder Bob Dylan.
Tijdens ditzelfde interview, wanneer Ferlinghetti wordt gevraagd naar het belang van politiek in de moderne poëzie, zegt Ferlinghetti onder andere: “The masters of war, as the Dylan song goes, are running the world and no one is saying anything and so the poet has to speak up”.
Het moge duidelijk zijn dat Lawrence Ferlinghetti ruim voor hij begin december 1965 Bob Dylan een aantal malen zag zich bewust was van niet alleen de muzikant Bob Dylan, maar ook van het belang van de dichter Bob Dylan voor de moderne poëzie in het algemeen en de voortzetting van de door de Beat-dichters ingeslagen weg in het bijzonder.

Meer over de invloed van de dichter Lawrence Ferlinghetti op Bob Dylan (en vice versa) in het binnenkort te verschijnen boek Dylan & de Beats. Hieronder nog een fragment uit Ferlinghetti's Adieu À Charlot; The Second Populist Manifesto

(...)
Lived out the D.H. Lawrence myth
in The Plumed Serpent
in Mexico Lake Chapalla
And the Malcolm Lowry myth
Under the Volcano at Cuernavaca
And then the saga of On the Road
and the Bob Dylan myth Blowing in the Wind
How many roads must a man walk down
How many Neal Cassadys on lost railroad tracks
How many replicas of Woody Guthrie with cracked guitars
How many photo-copies of longhaired Joan
How many Ginsberg facsimiles and carbon-copy Keseys
still wandering the streets of America
(...)

Happy birthday, mister Ferlinghetti

setlist 22 maart

setlist: Things Have Changed / It Ain't Me, Babe / Highway 61 Revisited / Simple Twist Of Fate / Summer Days / Make You Feel My Love / Honest With Me / Tryin' To Get To Heaven / Don't Think Twice, It's All Right / Pay In Blood / Tangled Up In Blue / Soon After Midnight / Early Roman Kings / Desolation Row / Spirit On The Water / Thunder On The Mountain / Why Try To Change Me Now / Love Sick // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man

Gisteravond begonnen Bob Dylan en band aan een nieuwe Europese tournee met een concert in Lissabon. Starend naar de setlist is de grootste verrassing het bijna volledig verdwijnen van de zogenaamde 'Sinatra-songs'. "Why Try To Change Me Now" is het enige niet door Bob Dylan geschreven nummer op de setlist van gisteravond.
Zal dit een uitzondering zijn tijdens de Europese tournee of heeft Bob Dylan besloten weer de focus bijna uitsluitend te leggen op zijn eigen composities tijdens deze tournee?
Bij de keuze van de eigen composities blijft de nadruk liggen op het werk uit de vroege jaren zestig en op songs vanaf Time Out Of Mind (1997). Met uitzondering van twee songs van Blood On The Tracks (1975) is er geen enkele eigen compositie uit de jaren 1966 - 1996 op deze setlist te vinden.

Dylan kort #1284

"Arie de Reus vliegt drie keer naar Kenia voor Greatest Hits Bob Dylan", zie hier.
de Bib: Bob Dylan, zie hier. [met dank aan Dirk]
Zingen op papier, zie hier.
'Het podium is zijn mobiel klooster', zie hier.
VARA Gids van aankomende week (#12) heeft een artikel over Bob Dylan (zie hieronder).

Bob Dylan in VARA-Gids

Na aanleiding van de aanstaande uitzending van Trouble No More op Arte op 30 maart staat in de nieuwe VARA-Gids (nr. 12) een artikel over Bob Dylan. [met dank aan Johan]

Dylan kort #1283

Trouble No More - de film - is op 30 maart te zien op Arte en op BBC 4, zie hier en hier. [met dank aan Tom]
19 maart 1965: Bebo White en Steve Berkowitz interviewen Bob Dylan en Joan Baez. Dit interview werd onlangs voor het eerst gepubliceerd in fanzine Isis issue 196. Nu staat het interview, inclusief achtergrondinformatie en een audiofragment, online. Zie hier.
Expo Bob Dylan in Genk, een kort filmpje, zie hier. Meer informatie over deze expo, zie hier en hier.
Cultuurpodium VanSlag, 4 november: 60's Dylan, zie hier.
Ron Sijtsma speelt "Mama, You Been On My Mind", zie hier.
Bob Dylan VEVO is het officiële kanaal op YouTube voor muziek van Bob Dylan. Zo werden op dit kanaal in de aanloop naar de uitgave van Trouble No More verschillende songs van deze boxset door Bob Dylan VEVO online gezet. De meest recent geplaatste video op dit kanaal is van 2 maart 2018, ruim twee weken geleden online gezet dus. Het is geen aankondiging van een nieuw album of zo. Het is een oud, bekend nummer dat nu ook op YouTube te beluisteren is. Zo werden eerder al albumversies "Like A Rolling Stone", "A Hard Rain's A-Gonna Fall" en "Forever Young" online gezet. Na zo'n lijstje zou ik een klassieker als bijvoorbeeld "Tangled Up In Blue", "The Times They Are A-Changin'" of "Blind Willie McTell" verwachten. Het is geen van deze songs geworden, Bob Dylan VEVO zette op 2 maart 2018 "Wigwam" online (zie hier).
Sinds ik dit ontdekte blijf ik mijn hoofd maar breken over de vraag waarom dit gedaan is. Wat was de trigger om "Wigwam" online te zetten?
"Wigwam" werd op 4 maart 1970 opgenomen, zou dat er mee te maken hebben? 4 maart opgenomen, 2 maart online gezet. Een gevalletje 48 jaar later, lijkt het.
Even kijken of een zelfde soort logica te vinden is in de data waarop de andere songs eerder online werden gezet.
"Like A Rolling Stone" werd op 30 augustus 2017 online gezet. Highway 61 Revisted - het album waar "Like A Rolling Stone" op te vinden is verscheen op 30 augustus 1965. Gevalletje 52 jaar later dus.
"A Hard Rain's A-Gonna Fall" werd 9 december 2016 online gezet. Het nummer werd in december 1962 opgenomen, zegt mijn geheugen. Mijn geheugen heeft gelijk: "A Hard Rain's A-Gonna Fall" was de laatste song die tijdens de sessie op 6 december 1962 werd opgenomen. En ook hier is er weer sprake van zoveel jaar later. Niet op de dag, maar toch redelijk precies.
Tot slot "Forever Young" dan. Dit nummer werd op 24 december 2015 online gezet. Waar het bij de andere nummers lijkt te kloppen, gaat mijn theorie hier de mist in. "Forever Young" werd in november 1973 opgenomen. Planet Waves, het album waar "Forever Young" op te vinden is, verscheen in januari 1974.
Niet bij iedere puzzel passen de stukjes in elkaar.

I Shall Be Released (1967) - door Jochen

I Shall Be Released (1967)

“Laat me je dit zeggen, mijn vriend. Hoop is een gevaarlijk iets. Hoop kan een mens tot waanzin drijven.” Mismoedige woorden waarmee de goedbedoelende Red zijn vriend Andy Dufresne probeert te helpen, in een van de vele memorabele scènes uit de beste film ooit (volgens imdb.com), The Shawshank Redemption. Hoewel deze specifieke woorden door scriptschrijver Frank Darabont zijn bedacht, en niet in het verhaal van Stephen King staan (Rita Hayworth and the Shawshank Redemption, 1982), is hoop zowel in de film als in het boek het sleutelwoord voor de plot. Andy Dufresne blijft overeind in de gevangenis en bouwt aan een toekomst dankzij hoop, Red verzet zich lang daartegen, maar durft uiteindelijk, schoorvoetend en onzeker, toch ook toe te geven aan hoop en een droom te volgen. Terecht kopieert Darabont de laatste woorden letterlijk:

Ik hoop dat het me lukt om over de grens te komen. Ik hoop dat ik mijn vriend zal zien en zijn hand kan schudden. Ik hoop dat de Stille Oceaan net zo blauw is als in mijn dromen. 
Ik hoop.

Stephen King laat zich vaak door Dylan inspireren, citeert hem in interviews en kiest songfragmenten als motto, en ook dit literaire juweeltje lijkt bezield door een lied van de bard, door het ingetogen meesterwerk “I Shall Be Released”.
Oppervlakkig bezien sowieso, door dat vertelperspectief – een gevangene die overeind blijft door hoop. En ook Andy’s levensinstelling get busy living or get busy dying zal elke Dylanfan vertrouwd in de oren klinken. Maar het is de laag eronder, de verdieping die zowel de film, als het boek en het lied tot meesterwerken verheft.

De titel van het verhaal verklapt ook al dat dit geen klassiek, eendimensionaal gevangenisdrama is. Redemption, verlossing, belooft een geschiedenis van schuld, boete en zielsbevrijding – en dat is het uiteindelijk ook; het verhaal van de bevrijding van de mens Ellis Boyd ‘Red’ Redding. Die diepere laag deelt het boek met Dylans “I Shall Be Released”. Ook hier is het beeld van een gevangene die op een fysieke bevrijding wacht slechts de oppervlakte, nauwelijks meer dan een metafoor. Dylan strooit enig jargon om dat beeld op te roepen (released, natuurlijk, en framed, wall en put here), maar zegt nergens expliciet dat we hier een gedetineerde in een strafinrichting aan het woord horen. De keuze voor archaïsch, statig idioom als I shall en unto, en de gedragen gospelmelodie verlenen het lied een veel omvattender reikwijdte dan zoiets anekdotisch als een gevangenislied. De dichter verwoordt hier het universele verlangen naar zingeving, naar innerlijke vrijheid, naar een antwoord op de Mieke Telkampvraag waarheen waarvoor.

De gevangenismetafoor is sterk en bekend. Een van Dylans voorlopers, de Duitse schrijver-filosoof Friedrich Schiller (1759-1805), grijpt er ook al naar, als hij wil illustreren waarin ware bevrijding, ware verlossing ligt: in het loskomen van aardse, menselijke driften en hartstochten. Niet wezenlijk anders dan verre voorvaderen als Aristoteles en Epicurus, of navolgers als Hegel en Nietzsche, maar Schiller ‘bewijst’ het door zijn helden in tragedies in uiterste fysieke onvrijheid te plaatsen en hen daar innerlijke vrijheid, verlossing, te laten bereiken. Zijn Maria Stuart (1800), bijvoorbeeld, wordt innerlijk bevrijd, ervaart verlossing in haar dodencel, de nacht voor haar executie. Ze ziet het licht, is released, en laat zich glimlachend onthoofden.

Directe inspiratie lijkt Dylan wederom te krijgen van de ‘Minstreel van de Appalachen’, van de banjospelende advocaat en folklegende Bascom Lamar Lunsford (1882-1973). Diens invloed is al eerder gedocumenteerd met betrekking tot “Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again”, het lied dat de regels She said that all the railroad men / Just drink up your blood like wine leent uit Lunsfords klassieker “I Wish I Was A Mole In The Ground” (daarin zingt Lunsford 'Cause a railroad man they'll kill you when he can / And drink up your blood like wine).
Dylan kent dat lied van de onschatbare Anthology of American Folk Music, de driedelige dubbelalbumcompilatie uit 1952 met vierentachtig folk-, country- en  bluessongs, die door de excentrieke muzikale amateurantropoloog Harry Smith zijn verzameld. “I Wish I Was A Mole” staat op Volume 3, Songs, maar Dylan draagt ook Volume 2, Social Music, met zich mee. “Rocky Road” van de Alabama Sacred Harp Singers, Elders McIntorsh’ “Since I Laid My Burden Down”, “John The Revelator” van Blind Willie Johnson… het is een schatkamer van songs die we meer en minder direct in Dylans songs terughoren. Én op kant 4 van dit dubbelalbum staat dat andere lied van Bascom Lamar Lunsford dat onder Dylans huid is gaan zitten: “Dry Bones” (niet te verwarren met “Dem Bones”, de hit van de Delta Rhythm Boys uit de jaren 40).
Lunsford neemt “Dry Bones” op in 1928, nadat hij het, volgens eigen zeggen, in North Carolina heeft geleerd van ene Romney, een rondtrekkende zwarte predikant. Het is een krachtig, eenvoudig lied met een kleurrijke, Bijbelse tekst. De vijf korte coupletten grasduinen tamelijk lukraak door de Heilige Schrift, zoals door Genesis in het eerste couplet:

Old Enoch he lived to be three-hundred and sixty-five
When the Lord came and took him back to heaven alive

De overige strofes plukken uit Handelingen, Exodus en Ezechiël, kriskras uit de Bijbel dus. Bij het derde couplet heeft de Dylanfan een tweede aha-erlebnis: The Lord said: “Moses, you’s treading holy ground.” – zowel inhoudelijk als stilistisch de blauwdruk voor “Highway 61 Revisited” (God said to Abraham: “Kill me a son.”).
Maar het eerste orenspitsmoment is het tweede couplet en het daaropvolgende refrein:

Paul bound in prison, them prison walls fell down
The prison keeper shouted, “Redeeming Love I’ve found.”

I saw, I saw the light from heaven
Shining all around.
I saw the light come shining.
I saw the light come down

Knijp me...

Bob Dylan at the Adelphi Hotel 1966 Liverpool from Caffa Jake on Vimeo.

quote

Achter het loket dommelt een asfaltman. Uit de asfaltzwarte taxi stijgt de tombstone blues van bob dylan op. Koude ether stroomt uit het gat in de ozonlaag.

H.H. ter Balkt - Aardes Deuren

Kees van Kalmthouts antwoord op Bob Dylan

In 1969 bracht uitgeverij Opwenteling te Eindhoven Het land achter de spiegel van Kees van Kalmthout (1948 - 1991) uit. Het land achter de spiegel is de tweede dichtbundel van Van Kalmthout.
Voor gisteren had ik nog nooit van Van Kalmthout of zijn bundel Het land achter de spiegel gehoord. Gisteren was ik in Bredevoort, een dorpje niet ver van de Duitse grens. Een boekenstadje met enkele antiquariaten - niet zoveel meer als tien jaar geleden, maar er zijn nog steeds bovengemiddeld veel verkopers van tweedehands boeken. In een van die boekwinkeltjes vond ik Het land achter de spiegel van Van Kalmthout. Bij het doorbladeren van die bundel stuitte ik op citaten van Frank Zappa en Mick Jagger. Voeg daarbij het jaar van uitgave (1969) en mijn interesse is gewekt. Want hoewel ik tijdens het bladeren geen verwijzing naar Bob Dylan in de pagina's van Het land achter de spiegel vond, zei mijn herinnering mij dat deze bundel alles in zich had om "een beetje Dylan" te bevatten. Meer dan eens kocht ik dichtbundels, eind jaren zestig, begin jaren zeventig uitgegeven, met citaten van popmuzikanten er in om bij thuiskomst Bob Dylan in de pagina's te vinden. Toen ik bij een tweede inspectie zag dat de vorige eigenaar in dit boek een plaats en datum had geschreven en dat die datum zaterdag 24 mei 1969 is - de dag waarop Bob Dylan 28 werd - kon ik dat niet anders zien dan als een omen, een voorteken dat ik Het land achter de spiegel moest kopen.

Ik heb vanochtend Het land achter de spiegel gelezen en bij het lezen kwam ik Bob Dylan niet tegen. Van Kalmthout noemt Bob Dylan niet bij naam in zijn bundel. Ook is er geen citaat van Bob Dylan in een van de gedichten in deze bundel te vinden.
De bundel bevat één gedicht, zo merkte ik bij de eerste keer lezen, dat voor mij met kop en schouders boven de rest uitsteekt. "antwoord" heet dat gedicht. Het wordt vooraf gegaan door een citaat van ene W. Borchert.
Dat gedicht gaat zo:

vergeet wat je nodig hebt
om ooit de laatste te zijn
(- de enige overlevende - )
en weet; weeskinderen 
hebben geen wapens nodig

maar huilen zonder ooit 
de magie van de zon te zien
en heiligen & namen op muren
blijven niet onvergankelijk

zoals de snelweg voor dichters
maar ook voor toeristen is
(en de lucht die je toedekt
tekent sterren op de slaapzak)

alle geslaagde studenten
komen gelukkig thuis
je liefde verliet het huis
en nam verwijten mee

laat gesprekken wat ze zijn
iets roept naar jou
de nacht en de kou
die je frekwent zullen volgen

en wie ontsteekt een haard 
opent een deur voor jou
niemand geeft immers antwoord

Na het uitlezen van Het land achter de spiegel bladerde ik weer terug naar dit gedicht om het nogmaals te kunnen lezen en bij de tweede keer lezen drong het pas echt tot mij door: in dit gedicht is Bob Dylan te vinden. Of liever gezegd: het gedicht "antwoord" van Kees van Kalmthout is een antwoord op Bob Dylans "It's All Over Now, Baby Blue".
Lees maar mee.

Van Kalmthout: vergeet wat je nodig hebt  
Dylan: take what you need

Van Klamthout: om ooit de laatste te zijn  
Dylan: you think will last ["last" foutief gelezen als "laatste"]

Van Kalmthout: weeskinderen / hebben geen wapens nodig 
Dylan: Yonder stands your orphan with his gun

Van Kalmthout: maar huilen zonder ooit / de magie van de zon te zien  
Dylan: Crying like a fire in the sun

Van Kalmthout: en heiligen & namen op muren 
Dylan: Look out the saints are comin’ through

Van Kalmthout: zoals de snelweg voor dichters  
Dylan: The highway is for gamblers, better use your sense

Van Kalmthout: (en de lucht die je toedekt / tekent sterren op de slaapzak) 
Dylan: The empty-handed painter from your streets / Is drawing crazy patterns on your sheets

Van Kalmthout: alle geslaagde studenten / komen gelukkig thuis 
Dylan: All your seasick sailors, they are rowing home / All your reindeer armies, are all going home

Van Kalmthout: je liefde verliet het huis / en nam verwijten mee  
Dylan: The lover who just walked out your door / Has taken all his blankets from the floor

Van Kalmthout: laat gesprekken wat ze zijn / iets roept naar jou 
Dylan: Leave your stepping stones behind, something calls for you

Van Kalmthout: en wie ontsteekt een haard  
Dylan: Strike another match

Van Kalmthout: opent een deur voor jou 
Dylan: The vagabond who’s rapping at your door

Het is overduidelijk: Van Kalmthouts "antwoord" had niet geschreven kunnen worden zonder Bob Dylans "It's All Over Now, Baby Blue". Het gedicht van Van Kalmthout is een antwoord op, een bewerking van Bob Dylans "It's All Over Now, Baby Blue".
Moet ik nu heel hard "plagiaat" of "dief" roepen?
Nee, Van Kalmthout heeft elementen uit "It's All Over Now, Baby Blue" genomen om er een nieuw gedicht van te maken. Een goed gedicht.

Bob Dylan / The Avener - Masters Of War (rework)

The Avener heeft een remix gemaakt van Bob Dylans "Masters Of War". Deze track is te downloaden (zie The Aveners website, hier). Daarnaast staat deze mix op YouTube (zie hieronder). Ik vraag me af: is dit de versie van "Masters Of War" die op Record Store Day op single zal verschijnen?

 

A Hard Rain's A-Gonna Fall (Expo Zaragoza 2008)

Dylan kort #1282 (vier maal een tribute)

Hengelo, 11 maart: "Muziekmiddag Bob Dylan", zie hier.
Atelier Winterdijk 30b, 26 mei: "Bob Dylan tribute", zie hier.
Scheveningen, 14 maart: Live in De Maatschappij, zie hier.
Ulft, 28 april: "Bob Dylan Special", zie hier.

Een regel uit "Who'll Stop The Rain" van Creedence Clearwater Revival inspireerde Dylan tot het schrijven van "Shelter From The Storm", aldus de website van radio 5, zie hier.

Dylan kort #1281

Record Store Day: Je zou bijna denken dat het geen toeval is, maar dat is het wel: een dag na mijn stuk over Dylan & The Dead blijkt dit album op Record Store Day (21 april) opnieuw uitgebracht te worden op gekleurd vinyl.
Daarnaast komt er op deze dag een single met "Master Of War" uit. Deze laatste uitgave is niet van Dylans platenmaatschappij Columbia / Sony. Zie hier. [met dank aan Rob en Gerbrand]
Animatiefilmpje: Wie is Bob Dylan?, zie hier.

Knockin' On Heaven's Door (Dylan & The Dead)

Plaats: een andere platenzaak dan waar ik eergisteren over schreef. Datum: afgelopen zaterdag.
Ik koop Dylan & The Dead in een persing die ik nog niet heb. Althans, dat denk ik. Bij thuiskomst blijk ik de bewuste persing van dit album al wel te hebben. Een overbodige aankoop dus. Een normaal mens zou die overbodige cd op marktplaats zetten in de hoop nog iets van het onnodig uitgegeven geld terug te kunnen krijgen. Ik ben geen normaal mens, ik kan het verkopen van die cd niet over mijn hart verkrijgen en dus leg ik die cd in auto.
Ik heb sinds zaterdag zoveel in de auto gereden dat die cd bij de laatste rit begon aan de vierde draaibeurt.
Ik weet het, Dylan & The Dead is een flut-album - misschien wel Dylans slechtste plaat - met als enige positieve uitzondering "Queen Jane Approximately", maar Dylan & The Dead en ik hebben een geschiedenis samen en mede door die geschiedenis - of misschien wel vooral door die geschiedenis - kan het album maar niet flut klinken in mijn oren. Ik heb er al wel vaker over geschreven op deze blog, zoek het maar na. Ik vind Dylan & The Dead echt prima. Het staat wel ergens tussen de honderden berichten op deze blog.
Waar ik nog niet eerder over schreef is de afsluiter van dit album: "Knockin' On Heaven's Door". Goed nummer.
"Queen Jane Approximately" is het beste nummer op Dylan & The Dead, maar "Knockin' On Heaven's Door" is een goede tweede.
Hoe lang is het geleden dat jij naar "Knockin' On Heaven's Door" van Dylan & The Dead luisterde?
Luister nog maar eens. Het nummer komt langzaam op gang, alsof het komt aanzweven. Het kabbelt voort. De door Grateful Dead gemaakte muziek is als een lichtvoetige dans waar Dylan zijn stem, de woorden van de song in en uit kan laten stappen.
Aan het eind van de song, aan het eind van de plaat, sterft de muziek langzaam weg. Daar wordt de tijd voor genomen door Dylan en de mannen van Grateful Dead, genoeg tijd om het samenvallen van de muziek en de boodschap voor de voeten van de luisteraar te werpen.
Is dit de beste "Knockin' On Heaven's Door"? Nee, zeker niet, maar dit is wel de "Knockin' On Heaven's Door" waarbij de muziek bijdraagt aan het te vertellen verhaal. Het is de versie waarbij de muziek zweeft als een rit naar de hemelpoort behoort te zweven - zo stel ik me voor. Het is de versie waarbij de muzikanten Bob Dylan voldoende ruimte geven om de zanglijnen in nieuwe patronen te weven.
Mooie versie dit. Parkeer voor even alles wat je zou moeten vinden van Dylan & The Dead en luister weer eens naar "Knockin' On Heaven's Door" van dit album.

In een winkeltje vol muziekdragers

In een winkeltje vol muziekdragers die al een leven achter zich hebben vond ik gisteren in een curver-kratje met blues-cd's een bootleg met concertopnamen van Bob Dylan uit 2007. Een vergissing van de verkoper, niet alleen de plaats waar de cd lag, maar ook de prijs. Die cd komt vermoedelijk uit de erfenis van een onlangs overleden Dylan-liefhebber die ik redelijk goed gekend heb. Die erfenis werd niet zo lang geleden verkocht. Daags na de verkoop schermde de handelaar met de aankoop van een omvangrijke privécollectie Dylan.
Eén en één is twee.
Ik heb iets uit de erfenis van de Dylan-liefhebber kunnen bemachtigen zonder dat mij een poot werd uitgedraaid. Had hij het geweten, had hij er om kunnen lachen.

Ik draai die cd nu. Op het eerste gehoor gewoon een concert uit 2007 zoals er zo veel zijn geweest. Voor de vierde track kom ik uit mijn luie stoel: "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" - altijd een persoonlijke favoriet - in een snoeiharde versie. "It's Alright, Ma" beluister je niet zittend, om dat te horen moet je staan. Misschien een beetje onrustig schuifelen als het een goede versie is.
Deze 2007-versie is niet de beste versie van dit nummer, maar goed genoeg om toch even onder de indruk te zijn. Schuifelen doe ik niet, al scheelt het niet veel.

Na "It's Alright, Ma" volgt de twijfel: verder luisteren of stoppen? Verder luisteren in de hoop dat er meer moois voorbij zal komen of stoppen zodat het vervolg niet tegen kan vallen na zo'n sterk nummer?
Ik luister verder. "Levee's Gonna Break" is misschien niet Dylans sterkste nummer, maar het klinkt wel goed. Heb ik Dylan ooit dit nummer live zien en horen spelen tijdens een concert? Ongetwijfeld, maar zeker weten doe ik het niet.
Het geheugen laat steken vallen.
Er zijn wel andere concertmomenten die mij nog helder voor de geest staan. "Mississippi" in 2011 en "Desolation Row" in 1998, om er twee te noemen.

Ben ik een slechte vader omdat ik mijn kinderen nooit meenam naar een Dylan-concert?
Of maakt mij dat juist tot een goede vader?

Tegen het eind van de eerste cd weet Dylan mij te verrassen met een ijzersterke versie van een nummer waar ik geen sterke versie van verwachtte: "When The Deal Goes Down". Dylan op een elektrische piano die klinkt als een orgel, twee korte, ingetogen, maar zeer effectieve gitaarsolo's en een stem die, met name aan het begin van het nummer, achter de woorden kruipt.

Het jaar van deze opnamen, 2007, was ook het jaar van de verzamelaar DYLAN, de Ronson-remix van "Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine)" en van de film I'm Not There. Wanneer heb ik voor het laatst naar I'm Not There gekeken of naar DYLAN geluisterd?
Te lang geleden.
Ik moet...
Ik moet nog zoveel doen en opnieuw doen.
De stapel met nog niet gelezen boeken steekt boeven mijn kruintje uit, om maar eens iets te noemen.

De tweede cd begint met "Chimes Of Freedom", een goede versie, maar het is vooral het volgende nummer waar mijn oren aan blijven plakken: "Blind Willie McTell".
"Stuck Inside Of Mobile" begint met mondharmonica. Het lijkt alsof Bob Dylan in de tweede helft van dit concert steeds meer los komt.
Starend naar de tracklist valt op dat Dylan & band tijdens dit concert veel van Modern Times spelen. Zes van de zeventien nummers zijn van dit album afkomstig. In 2007 was dat niet vreemd, natuurlijk. Modern Times was toen zijn meest recente album.

En dan komt - als een donderslag bij heldere hemel - de voornaamste reden om deze cd nog vaak uit de kast te pakken: "Nettie Moore".
"Nettie Moore" is een van de beste nummers van Modern Times, maar bij de concertversie die nu via een koptelefoon in mijn oren wordt geworpen verbleekt de albumversie van dit nummer.

Oh, I miss you Nettie Moore
And my happiness is o'er
Winter's gone, the river's on the rise
I loved you then and ever shall
But there's no one here that's left to tell
The world has gone black before my eyes

Mooier dan dit gaat 't vanavond niet worden. Het lijkt wel alsof Bob Dylan de hele avond zijn stem heeft gespaard om dit zo te kunnen zingen. In plaats van verder luisteren, luister ik gewoon nog een keer naar "Nettie Moore". De rest van het concert is vanavond niet meer belangrijk.
Nu ik "Nettie Moore" heb gehoord doet niets er meer toe.

Winter's gone, the river's on the rise

Niet luisteren is ook belangrijk

Ochtend, ik heb geen haast. Ik hoef niks vandaag. Er zijn geen verplichtingen die op mij wachten. Na een klein ontbijt en een lichte dagdroom zet ik Blood On The Tracks op en na de eerste tonen van "Tangled Up In Blue" realiseer ik me dat het wel heel lang geleden is dat ik dit album heb gedraaid.
Hoe kan dat nou? Blood On The Tracks is een van Dylans beste albums lees ik in het ene na het andere Dylan-boek en ergens ben ik het daar ook wel mee eens. Waarom draai ik dit album dan niet vaker?
In de eerste plaats heb ik Blood On The Tracks in de eerste jaren na aanschaf zó vaak gedraaid dat ik de plaat van voor naar achter kon dromen. Ik kende iedere noot, wist precies wat er ging komen. Daarom moest het album rusten, moest ik even afstand nemen om weer met nieuwe oren te kunnen horen.
In de tweede plaats is er de zogenaamde New York-versie van Blood On The Tracks, een versie die nog pijnlijker en - o contradictie - daardoor nog mooier is dan de versie van Blood On The Tracks zoals die sinds januari '75 in de winkels ligt. Als ik Blood On The Tracks wilde horen greep ik de laatste jaren eigenlijk altijd naar die New York-versie.
En in de derde plaats heb ik door omstandigheden ruim een jaar niet tot nauwelijks naar muziek kunnen luisteren en al helemaal niet naar een aandacht-vragend album als Blood On The Tracks. Iets met prikkels in de impact daarvan.

Nu ik voor het eerst in lange tijd weer eens luister naar de Blood On The Tracks waarvan Dylan wil dat ik 'm hoor (en niet de New York-versie van dit album), realiseer ik me weer hoe goed dit album eigenlijk is. Ik hoor dingen die ik lang niet gehoord heb. Ik kan met nieuwe oren luisteren.
De opgewonden tonen van "Tangled Up In Blue" die mij soms begonnen te storen klinken nu weer fris en vol drang, vol noodzaak om gehoord te worden. De breekbaarheid van "If You See Her, Say Hello" valt me voor het eerst in lange tijd weer echt op. De strijd tussen pijn en venijn in "Idiot Wind", het is bijna pijnlijk om hier naar te kunnen luisteren.
Wat zei Dylan ook al weer over die pijn in dat bekende interview-fragment uit april 1975? Ik heb het moeten opzoeken:

A lot of people tell me they enjoy that album [Blood On The Tracks]. It’s hard for me to relate to that. I mean, you know, people enjoying the type of pain, you know.

Ik begrijp wel wat Dylan zegt, denk ik. Blood On the Tracks is geen album om van te genieten, het is meer een album om te ondergaan. Ja, als luisteraar voel je de pijn van de maker. Niet alleen de pijn, maar ook het verdriet, de woede, het gevoel van onmacht en de frustratie. Dat maakt Blood On The Tracks tot zo'n goed album.
En vanochtend hoorde ik dat voor het eerst in lange tijd weer.

Ik ben vaak boos geweest dat ik door omstandigheden maanden lang niet tot nauwelijks naar muziek heb kunnen luisteren. Op een ochtend als deze ben ik er misschien wel dankbaar voor.
Er is mij veel afgenomen, maar ik heb er nieuwe oren voor teruggekregen. Mij nieuwe oren staan me goed.

Witmark demos