Onder Bob Dylans arm

Ik realiseerde me net dat ik de afgelopen anderhalve week onbewust ben teruggegaan naar de dagen dat ik net Bob Dylans muziek ontdekte. Dat is grofweg een kwarteeuw geleden, ik was vijftien, zestien jaar.
Ik heb al wel vaker beschreven hoe ik schoolziek thuis Bob Dylan met "Blowin' In The Wind" op de radio voorbij hoorde komen, op mijn fiets sprong om in de lokale platenzaak een tweedehands exemplaar van Desire te kopen om thuis te ontdekken dat ten eerste de plaat deels niet te draaien was door een grote kras in het vinyl en ten tweede dat de Dylan van Desire toch wel echt anders klinkt dan de Dylan die ik op de radio had gehoord.
Dat verhaal vertel ik niet nog een keer. Het gaat me om iets later en vooral de herbeleving van dat iets later in de afgelopen dagen.

Goed, iets later dus.
Na het draaien van Desire was ik gegrepen, sprong ik weer op mijn fiets - diezelfde middag nog - om ook het enige andere album van Bob Dylan dat in de lokale platenzaak tweedehands werd aangeboden te kopen: Hard Rain.
Desire was een aangenaam begin van mijn Bob Dylan-afwijking, maar Hard Rain heeft me gevormd tot wie ik ben. Hard Rain was een muzikale klap in mijn gezicht waar ik vijfentwintig jaar later nog steeds beduusd van ben.
Ik heb de afgelopen dagen veel naar Hard Rain geluisterd. Het is een bittere plaat. Een plaat vol woede en pijn (luister maar naar "Idiot Wind"). Maar ook een plaat waarin de extase na de pijn hoorbaar is. Hard Rain maakt me bang, maar ook extatisch.

Terug naar toen, naar vijfentwintig jaar geleden.
Een paar maanden na de aanschaf van Hard Rain stapte ik op mijn fiets om een klasgenoot in het ziekenhuis te bezoeken, zeventien kilometer van huis. Ik ging niet alleen.
Waarom ik ging weet ik niet meer. Medemenselijkheid, denk ik. Ik heb die klasgenoot slechts één keer in mijn leven gesproken: in het ziekenhuis.
De naam van die klasgenoot weet ik niet meer. Wat ik nog wel weet is dat ik toen ik uit het ziekenhuis kwam doorfietste naar de platenzaak dicht bij dat ziekenhuis. Daar kocht ik Bob Dylan's Greatest Hits.

Ik weet niet meer of ik John Wesley Harding voor of na Bob Dylan's Greatest Hits kocht, maar eigenlijk doet dat er nu niet zo veel toe. Ik was zestien en ik kocht Bob Dylan's Greatest Hits. 
Na het naar huis fietsen - waarbij het zaak was de plastic tas zo vast te houden dat de plaat niet tegen het fietsstuur zou slaan, zeventien kilometer lang - legde ik die plaat op de draaitafel. Ik vond Bob Dylan's Greatest Hits wat tegenvallen door de rare mix van akoestische en elektrische songs. Eigenlijk vind ik dat nog steeds.
Daar zat ik dan, zestien jaar en de paar centen die ik te spenderen had uitgegeven aan een plaat vol prima songs, maar geen album.
Ik moet naar die hoes gestaard hebben. Ik moet dat erg lang hebben volgehouden. Ergens in dat staren ontstond een fascinatie voor het boek dat Bob Dylan op de hoes van dat album onder zijn arm heeft. Op de voorkant van dat boek staat een nurks kijkende oude man. Een schilderij. Geen titel of naam van een auteur op de kaft.
Ik raakte zo gefascineerd door dat boek dat ik het wilde hebben. Ik wilde het kunnen doorbladeren.
Die fascinatie, die drang om als het ware in de hoes van Bob Dylan's Greatest Hits te kunnen kruipen stuurde mij zo'n vijfentwintig jaar geleden op jacht.

Ik heb gejaagd. Nooit fanatiek, maar toch gejaagd. Op de tientallen boekenmarkten die ik in de afgelopen kwarteeuw bezocht hield ik een oogje open. In ieder antiquariaat dat ik in die tijd van binnen heb gezien keek ik uit naar de nurks kijkende oude man, maar altijd zonder resultaat.
Ik heb zelfs een tijdje een kopietje van de hoes van Bob Dylan's Greatest Hits in mijn portemonnee meegedragen zodat ik voor iedere gewillig luisterende boekverkoper dat blaadje kon openvouwen en vragen: "heeft u dit boek?", maar nooit was het antwoord "ja".

Ik ben nu tweeënveertig jaar, bijna drieënveertig. Ik heb een kwarteeuw tevergeefs gezocht. Nooit fanatiek, maar toch.
Bijna was het me gelukt om het boek te vergeten.
Bijna is niet helemaal.

Vanmiddag scheurde ik het papier van een net bezorgd pakket. Een nurks kijkende oude man staarde mij van de kaft van een groot boek aan.
Even moest ik slikken. Eindelijk heb ik de zoektocht verloren.
Ik hoef niet meer te zoeken.
Het is klaar.

Ik ben weer zestien. Ik ben in de hoes gekropen van Bob Dylan's Greatest Hits. Ik blader, ik bewonder de afbeeldingen.
Na het omslaan van de laatste bladzijde doe ik het boek voorzichtig dicht en leg het terug waar het thuis hoort: onder Bob Dylans arm.