Het is vandaag veertig jaar geleden dat
Desire verscheen. Toen dat album verscheen was ik twee jaar. Toch was
Desire het eerste album van Bob Dylan dat ik ooit kocht. Een tweedehands exemplaar met een flinke kras over de eerste twee nummers van kant B. Dat bekraste exemplaar heb ik nog steeds. Ondanks dat ik inmiddels
Desire ook wel zonder kras bezit kan ik van dat allereerste exemplaar geen afscheid nemen. Ik zie mijn vijftienjarige zelf nog op de vloer van mijn tienerkamer zitten, de rug tegen de muur, knieën opgetrokken, "Oh Sister" door de kamer schallend terwijl ik de gezongen tekst mee lees op het bij de plaat geleverde tekstvel.
Desire, het album met
liner notes van Allen Ginsberg.
Het album met viool en een tweede stem.
Het album met de tarotkaarten op de hoes.
Ik kan uren praten over
Desire.
Over de Quadraphonic-persing en de persing met iets te veel Emmylou Harris.
Over "Hurricane" en "One More Cup Of Coffee".
Over alles, maar vooral over die stem.
Het enige waar ik niet over had kunnen praten is
Desire als toegangskaart tot Rusland, simpelweg omdat ik het was vergeten. Het stond in
Record Mirror:
Desire als toegangskaart. Ik vond het artikel net terug.
1 opmerking:
Wat heb ik in de tijd dat er nog overal CD winkels waren, vaak met deze CD in m'n handen gestaan, starend naar die intrigerende titels. Isis, Mozambique en vooral Romance In Durango, waar ik geweest ben en nog met een meisje ook. En iedere keer legde ik hem weer terug omdat ik niet goed wist wat ik ervan kon verwachten. Ik had wel eens een Dylan-nummer gehoord dat ik goed vond en dat ging van "this is the story of...", maar ik was vergeten hoe die heette. Uiteindelijk werd het niet m'n eerste, maar m'n derde Dylanplaat (Highway 61 en Modern Times gingen 'm voor.) Toen ik Hurricane hoorde viel natuurlijk meteen het kwartje, maar die viool was wel even wennen. Sommige platen moet je een paar keer horen voor je ze goed vindt. Bij Isis en Romance In Durango voel ik me weer in Mexico en bij Mozambique in Afrika. En dat hij in Rusland wilde spelen, zou dat door die Soviet ambassador komen? (Misschien een ideetje voor Jochen?)Dit is een van Dylans meest reislustige platen. Alleen Joey doet me nog steeds niet zo veel...
Frans
Een reactie posten